Ο ΥΜΝΟΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ

Ο κύριος στην φωτό δεν είναι (προφανώς) η Αγάπη
είναι ο Έρωτας
δείτε αν θέλετε και το αμέσως προηγούμενο ποστ
με τα σχόλιά του
δείτε και το τραγούδι του Τονίνο

Ο Ύμνος της Αγάπης
του Αποστόλου Παύλου

Μετάφραση: Μαύρος Γάτος
(κατά τα άλλα εντελώς άθεος)

Αφιερωμένο σε όλους τους αγαπημένους μου φίλους

1 Κι αν μιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη, γίνομαι ένας τέντζερης που θορυβεί, ένα κύμβαλο που αλαλάζει 2 κι αν μπορώ να προβλέπω το μέλλον, κι αν λύσω όλα τα μυστήρια, και αν αποκτήσω όλην την γνώση, και τόση πίστη, ώστε να μετακινώ ακόμα και βουνά, αν δεν έχω αγάπη, δεν είμαι τίποτα 3 και αν απαρνηθώ όλα μου τα υπάρχοντα, και παραδώσω το σώμα μου να καεί, αλλά δεν έχω μέσα μου αγάπη, τίποτα δεν κερδίζω.

4 Η αγάπη είναι μεγαλόψυχη, ευγενική, η αγάπη δεν φανατίζεται, δεν επαίρεται, δεν είναι ακατάδεκτη 5 η αγάπη δεν ασχημονεί, δεν είναι συμφεροντολόγα, δεν χάνει τον έλεγχο, δεν σκέφτεται το κακό 6 δεν χαίρεται για την αδικία, πανηγυρίζει για την αλήθεια 7 όλα τα ανέχεται, όλα τα θεωρεί δυνατά, πάντα ελπίζει, τα πάντα υπομένει.

8 Η αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει, ακόμα κι αν όλες οι προφητείες διαψευστούν, ακόμα κι αν όλες οι γλώσσες σβήσουν, ακόμα και αν όλη η γνώση χαθεί.

9 Λίγα γνωρίζουμε και λίγα μπορούμε να προβλέψουμε 10 όταν όμως έρθει το όλον, τα μερικά θα ξεχαστούν. 11 όταν ήμουν παιδάκι, σαν παιδάκι μιλούσα, σαν παιδάκι σκεφτόμουν, παιδάκι με θεωρούσαν. όταν όμως έγινα άντρας, απέβαλα κάθε τι παιδικό.

12 Παρόμοια, μόλις που διακρίνουμε το αίνιγμα, μέσα από έναν καθρέφτη, αλλά, όταν έρθει η ώρα, θα το αντικρύσουμε πρόσωπο με πρόσωπο. τώρα, δεν γνωρίζω παρά ένα μέρος της αλήθειας, τότε, θα την γνωρίσω σε βάθος.

13 Τώρα όμως, δεν απομένει παρά η πίστη, η ελπίδα, και η αγάπη, αυτά τα τρία

και το πιο σημαντικό απ' όλα, είναι η αγάπη.

από την Καινή Διαθήκη

Α΄ προς Κορινθίους επιστολή, κεφ.ΙΓ

...

Ο Θάνατος
είναι το Κρύο
είναι το Αντίο
είναι η Ερώτηση

Ο Έρωτας
είναι η Ερώτηση
διά Δύο
επί Δύο
συν Ένα-Δύο

Η Αγάπη

Η Αγάπη
είναι η Απάντηση


27/2/2006 ΜΣ

(Τ)ΡΟΜΠΑ(Σ)

Εκείνη(SMS): "Καλημέρα σήμερα κατά επτά παρά τέταρτο μπορείς να αφήσεις το ποδήλατό μου ξεκλείδωτο να το πάρω κ δίπλα τα ποιήματά μου κ θα αφήσω εκεί κλειδιά κ θα κάνω αναπάντητη μόλις φύγω να κατέβεις να τα πάρεις"

Εκείνη(SMS): "Να έρθω να τα πάρω δεν μού απάντησες; τα θέλω"

Εγώ(SMS): "Έλα όποτε θέλεις. Τα κλειδιά ρίξε τα στο γραμματοκιβώτιο."

Εκείνη(SMS): "Θα αφήσω κ τα κοσμήματα μπαμπά σου κ δαχτυλίδι μαμάς σου επειδή συμβολίζουν κάτι δεν θέλω να τα έχω- αν θες τα αφήνω στην κυρία Χ."

Εγώ(SMS): "Όπως νομίζεις. Άφησέ τα εκεί και μόλις μπορέσω θα κατέβω να τα πάρω, γιατί θα έχω "πελάτες".

Εγώ:

"Ένα παραμυθάκι για χειμώνα και καλοκαίρι"

(το βιβλίο, το έβαλα σε μιά σακκούλα, μαζί με το CD με αυτά που ζήτησε)

Εκείνη(SMS): "Κατέβα να τα πάρεις έφυγα"

Εκείνη(SMS): "Εκτός από τα ψαράκια και τα πουλάκια χάρηκαν και τα φιδάκια κ αυτά ζούν μέσα σου κ γύρω σου! Αν και τρόμπας τα λάστιχα δεν τα φούσκωσες να μην το σέρνω μέχρι το σπίτι".

Εγώ: (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)

ΥΓ

Ναι, είναι αυτή για την οποία έγραψα ¨ΟΛΑ αυτά που ίσως διαβάσατε εδώ μέσα.

Μόνο που δεν ξέρω πιά ποιά είναι.

ΚΑΪΜΑΚΤΣΑΛΑΝ

Χαμένος μέσα στο απόλυτο τίποτα
τυλιγμένος στην λευκή άρνηση της ομίχλης
γυμνός μέσα στην χιονοθύελλα

με μαστιγώνει ένα σύννεφο
από κομμάτια παγωμένης θάλασσας
ανοίγω το στόμα
κι αναπνέω θάλασσα

δεν είμαι παρά ένα εφήμερο ζώο
αλλά είμαι όρθιος μέσα σ'ένα σύννεφο
ένας γυμνός πίθηκος αλλά
αναπνέω παγωμένη θάλασσα

όρθιος
μέσα στην χιονοθύελλα
αναπνέω

ΑΝΤΑΠΌΚΡΙΣΗ..

... ΑΠΌ ΚΑΪΜΑΚΤΣΑΛΑΝ
Πολλή ομίχλη, ορατότητα μηδέν, σκι μόνο για τρελλούς, η καλύτερή μου δηλαδή. Η Αδρεναλίνη στα ύψη, δεν έβλεπες ούτε την μύτη σου.

Σάς έχω κι ένα φρέσκο ανέκδοτο:
-Πώς λέγεται μια γυναίκα που τα έχει ταυτόχρονα με έναν αστυνομικό και με έναν ποδοσφαιριστή;
-Του κλώτσου και του μπάτσου.
Σ;D

ΔεΣ ΜΕ, ΣΤΗ ΖΩΗ ΞΑΝΑΓΥΡΝΩ!

Λάσα Ντε Σέλα - Το Πουλί by salamaki

El Pajaro, Το Πoυλί

Της Lhasa De Sela, από το album "La Llorona"

μετάφραση (c) Μιλτιάδης Θαλασσινός

Δες με, στη ζωή ξαναγυρνώ

αχ πουλάκι, που με ξύπνησες,

μάθε με να ζω

Στην άβυσσο σ’ονειρεύτηκα

με την άβυσσο ερωτεύτηκα

αχ, πουλάκι, που με ξύπνησες

αχ, πουλάκι μου, γιατί;

Δες με, στη ζωή ξαναγυρνώ

Αχ πουλάκι, που με δίκασες,

σ’έρωτα παντοτινό

Στην άβυσσο σ' ονειρεύτηκα

με την άβυσσο ερωτεύτηκα

αχ, πουλάκι, που με ξύπνησες

αχ, πουλάκι μου, γιατί;

Lhasa De Sela, by Rita Carmo

Ο ΜΑΥΡΟΣ ΓΑΤΟΣ ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΣ ΣΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ

Δεν μού έφτανε το μασκαριλίκι μου του Μαύρου του Γάτου, ντύθηκα και καρναβάλι... Τι άλλο; Καπετάν Γάτ(ζ)ος!

Το κάψαμε χτες! Μήνες (μπορεί και χρόνια) είχα να γλεντήσω έτσι.

Περιττό να πω, όπως ξέρετε οι φίλοι και από τα χτεσινά μου πόστα, ότι η διάθεσή μου ήταν στο Ναδίρ. Η μικρή εκδρομή-μασκάρεμα-ξέδωμα του συλλόγου-παρέα τείνει να γίνει ετήσια παράδοση, και πάντα γλεντάμε απίθανα. Φέτος παραλίγο να ακυρώσω τη συμμετοχή μου.

Όλα όμως άλλαξαν, σταδιακά.

Πρώτα ήρθε η στολή. Έρωτας με την πρώτη ματιά. Μετά η συνεννόηση για την ακριβή ώρα αναχώρησης και η περιμάζωξη από μια φίλη εν μέσω νεροποντής. Μετά η ταβέρνα στη Ν., η κρασοκατάνυξη και τα συρτά. Μια παρέα εικοσιένα άτομα ακριβώς, σύμφωνα με την καταμέτρηση του λογαριασμού (μπορεί βέβαια κανένας να είχε κρυφτεί στην τουαλέτα για να μην πληρώσει Σ;). Μετά το μπαράκι και τα νταπαντούπατις ως τις.... τεσσεράμισι το πρωί! Μας πέτυχαν και κάτι παπαράτσι, πού στο καλό μας βρήκαν, και τράβηξαν και φωτό οι άθλιοι. Σας αναμεταδίδω την αφεντομουτσουνάρα μου, και την αφεντοχερουκλογαντζούκλα μου, σε παγκόσμια αποκλειστικότητα.

The names have been changed to protect the innocent...
"Κοίτα, στην ζωή ξαναγυρνώ..." (Τραγούδι της Lhasa De Sela που σας υπόσχομαι για αύριο). Καλό βράδυ!

ΠΟΝΤΙΑΚΌ 2

Αν αποθάνω, θάψον με, σ'έναν ψηλόν ραχόπον
ν'ακούγω θάλασσας αχόν, και καραβί' λαλόπον
ν'ακούγω βουκόλ' σούριγμα, και καβαλί' νηχόπον
όντας φυσά 'πο θάλασσαν, μυρίζει θαλλασiαν
όντας φυσά 'πο παρχαρί, μυρiζει μανουσακέαν.

........................................

Όταν πεθάνω, θάψε με, σε μια ψηλή ραχούλα
ν'ακούω θάλασσας αχό, και ήχους καραβιών
ν'ακούω σφυρίγματα βοσκών, και καλπασμούς αλόγων
όταν φυσά απ'την θάλασσα, θάλασσα να μυρiζει
απ'τα λιβάδια όταν φυσά, ευωδιαστά λουλούδια.

(από τα πολύ ελάχιστα ποντιακά που ξέρω 2)

ΝΥΧΤΕΡΙΝΌ 3

Κοιμόσουν μες την αγκαλιά μου
άστρο, φιλί, παρηγοριά μου
χάιδευα τ'απαλά μαλλιά σου
ένιωθα την ανάσα σου

κι έλεγα, η ζωή, γλυκιά

τότε, που είχα τη Χαρά
στην αγκαλιά μου ν'ανασαίνει
τότε, που είδα τη Χαρά
στα όνειρά μου κεντημένη

τώρα, βροχή και συννεφιά

πονάει
η αγάπη
όταν πεθαίνει

πονάει η αγάπη
όταν πεθαίνει


Μαύρος Γάτος

ΈΝΑ ΠΟΝΤΙΑΚΌ...

... Ανέκδοτο:

Πάει ο ποππάς, πάει ο ποππάς
φιλεί την Παναΐαν
πάω κι εγώ, το παλικάρ,
φιλώ την ποππαδίαν

(από τα πολύ ελάχιστα ποντιακά που ξέρω)

"Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΟΥΚΙ" - ΤΟΝΙΝΟ ΚΑΡΟΤΟΝΕ

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς που σόκαρα

με την χτεσινή φωτογραφία

E' un mondo difficile
(4,3Mb)

Ο κόσμος είναι ζόρικος, παλούκι η ζωή
λίγες στιγμές ευτυχίας, κι αβέβαιο το μέλλον

Η φωτιά και το νερό
η συμφωνία της γαλήνης
σονάτα του ανέμου

και η μικρή μας ζωή
και η μεγάλη μας καρδιά

Γιατί να πιστέψω εγώ στον έρωτα
αν εσύ δεν με δέχεσαι, δεν με καταλαβαίνεις,
έτσι όπως είμαι εγώ

γιατί να πιστέψω εγώ στον έρωτα
αν με προδίνεις και μόνο μ’αφήνεις,
όσο κι αν προσπαθώ

το ξέρουμε καλά, κι εγώ κι εσύ,
όσο κι αν μοιάζει να φταις και να φταίω
τα φταίει όλα ο έρωτας


Είμαι σίγουρος, δεν αμφιβάλλω γι'αυτό
αλλά στο βάθος της καρδιάς μου, δεν θέλω να πειστώ
αυτό το συναίσθημα δεν θα το δολοφονήσω
αγαπώ και ποθώ, κι ας πονώ

δεν θέλω να πονώ, μα νά’μαι εδώ
να υποφέρω να μην μαθαίνω
ρε τον έρωτα τον γαμημένο

ρε, τον έρωτα, τον γαμημένο


Ο κόσμος είναι ζόρικος, παλούκι η ζωή
λίγες στιγμές ευτυχίας, κι αβέβαιο το μέλλον

Η φωτιά και το νερό
η συμφωνία της γαλήνης
σονάτα του ανέμου

και η μικρή μας ζωή
και η μεγάλη μας καρδιά

ζωή μου


Στίχοι/Μουσική: Τονίνο Καροτόνε
Μετάφραση από τα Ίταλο-Ισπανικά: Μαύρος Γάτος 2006

ΟΙ ΣΚΙΕΣ

Στις Σκιές, εκεί Έξω, αποφεύγω να κοιτάξω

Έχω ευαίσθητη Καρδιά, μπορεί να μην αντέξω

Έχω μιαν εύθραυστη Χαρά, κι όλο μού ξεγλυστρά.


19/2/2006 ΜΣ

ΜΕ ΨΕΜΑ ΤΑ ΤΡΕΦΩ, ΜΕ ΒΛΑΚΕΙΑ ΤΑ ΠΟΤΙΖΩ

Με Ψέμα τα τρέφω

Με Βλακεία τα ποτίζω

Τι έχουνε, τα έρμα

Και δεν χαμογελάνε


19/2/2006 ΜΣ

ΤΙ ΝΟΗΜΑ

Αν δεν έχεις εξερευνήσει την Αμφιβολία
τι νόημα να έχει η Πίστη

Αν δεν γνωρίζεις την Αμαρτία
τι αξία να έχει η Αρετή

Αν δεν έχεις βουτήξει βαθιά μέσα στην Κόλαση
τί να σημαίνει για σένα ο Παράδεισος

19/2/2006 ΜΣ

ΕΙΔΑ ΓΕΝΝΑΙΟΥΣ ΕΡΑΣΤΕΣ, ΝΑ ΚΑΘΡΕΦΤΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΔΡΟΜΟΥΣ ΑΠΟ ΧΙΟΝΙ

Είδα
(κλικ στους στίχους)

Είδα στον ύπνο μου εχτές
χρυσές ανταύγειες και φωτιές να μας τυλίγουν
παίζαν χιλιάδες μουσικές
και συ τα σύννεφα να διώχνεις που μας πνίγουν

Είδα θεούς να αιμορραγούν
Νύμφες να λούζονται σε μαύρους καταρράχτες
παιδιά να μας καθοδηγούν
κρίνα ν' ανθίζουνε στου κόσμου όλους τους φράχτες

Είδα το φίδι να πετά
και τ' αετόπουλο να σέρνεται στο χώμα
είδα πανό μοναχικά
να τραγουδάνε πως υπάρχουμε ακόμα

Είδα στης πόλης τα στενά
γονατισμένους πρίγκηπες να ξαγρυπνάνε
σκλάβους να σπάνε τα δεσμά
κι άλλα δεσμά πιο ματωμένα να ζητάνε
Είδα γενναίους εραστές
να καθρεφτίζονται σε δρόμους από χιόνι
είδα αστυνόμους, δικαστές
απ' τα κλεφτρόνια να γυρεύουνε συγγνώμη

Είδα το φίδι να πετά
και τ' αετόπουλο να σέρνεται στο χώμα

Δημήτρης Μητροπάνος ( ΑΚΑ "Θεός" )
Μουσική Μάριος Τόκας, Στίχοι Άλκης Αλκαίος
Δίσκος: Εντελβάις, 2000

ΕΙΔΑ ΤΟ ΦΙΔΙ ΝΑ ΠΕΤΑ, ΚΑΙ Τ'ΑΕΤΟΠΟΥΛΟ ΝΑ ΣΕΡΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΧΩΜΑ

Είδα

Είδα στον ύπνο μου εχτές
χρυσές ανταύγειες και φωτιές να μας τυλίγουν
παίζαν χιλιάδες μουσικές
και συ τα σύννεφα να διώχνεις που μας πνίγουν

Είδα θεούς να αιμορραγούν
Νύμφες να λούζονται σε μαύρους καταρράχτες
παιδιά να μας καθοδηγούν
κρίνα ν' ανθίζουνε στου κόσμου όλους τους φράχτες

Είδα το φίδι να πετά
και τ' αετόπουλο να σέρνεται στο χώμα
είδα πανό μοναχικά
να τραγουδάνε πως υπάρχουμε ακόμα

Είδα στης πόλης τα στενά
γονατισμένους πρίγκηπες να ξαγρυπνάνε
σκλάβους να σπάνε τα δεσμά
κι άλλα δεσμά πιο ματωμένα να ζητάνε
Είδα γενναίους εραστές
να καθρεφτίζονται σε δρόμους από χιόνι
είδα αστυνόμους, δικαστές
απ' τα κλεφτρόνια να γυρεύουνε συγγνώμη

Είδα το φίδι να πετά
και τ' αετόπουλο να σέρνεται στο χώμα

Δημήτρης Μητροπάνος ( ΑΚΑ "Θεός" )
Μουσική Μάριος Τόκας, Στίχοι Άλκης Αλκαίος
Δίσκος: Εντελβάις, 2000

ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΑ: ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΕΙ Ο ΑΡΑΧΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΕΒΕΙΑ ΣΤΗ ΛΙΛΉ

Ο Αραχτός όπως ίσως ξέρετε τόλμησε να δείξει ασέβεια τόσο απέναντι στην χαρά της Λιλής για την εκδιδόμενη Βίβλο της, όσο και απέναντι σε όσα πυροβολημένα άρχισε ξαφνικά να ξεφουρνίζει η Λιλή από την χαρά της.

Προετείνω την πρέπουσα τιμωρία του ώστε να ηρεμήσει και η καημένη η Λιλή και η καημένη η Ευλογόσφαιρα ( Σ;) και να μπορέσω επιτέλους κι εγώ ο ταλαίπωρος Γάτος να πάω ως το Διχτοπερίπτερο, που με τις ρουκέτες, τους πυραύλους, τις λάσπες και τα σκατά που ίπτανται ολόγυρα, μού είναι για την ώρα απροσπέλαστο.

Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΟΥ ΑΡΑΧΤΟΥ
ΣΕ ΗΧΟΓΡΑΦΗΜΕΝΟ ΜΗΝΥΜΑ (1.6Mb)

Η ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ

(ανθολόγημα από τα σχόλια στο Ημεροδίχτυ της Κουρούνας):

Αν δεν μπορούμε να χαρούμε με τη χαρά του επειδή δεν τον πάμε, πρέπει σώνει και ντε να του την αλείψουμε με σκατά; An i zelia itan psora... Σκέτη ζήλια. Τη ζουλεύουν που μπορεί να γράφει καλύτερα ίσως απο αυτούς. Και επειδή είναι οι ίδιοι ανίκανοι να κάνουν το ίδιο, πετάνε λάσπη... ποιός τους γαμεί βρε αγαπητή Κουρούνα; Δεν είναι κακία, είναι βλακεία. Μην ασχολείσαι! ποιός τους γαμεί Οι Ιζνογκούντ δεν είναι μοxθηροί. They 're drawn that way. Θέλω να πω πρόκειται για άτομα ανίκανα για άλλα συναισθήματα.

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ
από το Ημεροδίχτυ του
Αραχτού

Η «άλλη» έπιασε τον Πάπα από τα @ρχίδι@ και μας τσαμπουνάει συνέχεια για το βιβλίο της.
Θα βάλει μέσα λέει και τον «Άγγλο ασθενή»!
Τι μας λες καλέ...
Θα βάλει (βρε άσε τον Πάπα ήσυχο θα του τα σπάσεις) και μερικούς άλλους που ήταν καλά παιδιά.
Άκουσον και το φοβερό που έγραψε...
"Αν και ολοι διαφορετικοι, ειχαμε κοινα γνωρισματα.Δεν θαψαμε ποτε κανεναν,δεν θελαμε να ενοχλησουμε κανεναν,εχουμε θετικη διαθεση απεναντι στον κοσμο,"
!!!Μιλάει για την «ομάδα» που έβαλε στο υπό έκδοσιν βιβλιαράκι τους και συμπεριλαμβάνει μέσα και τον bruce!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!...
Ακούσατε τι είπε? «Δεν θάψαμε ποτέ κανέναν»!!!!!!!!!!
Όλοι αυτοί και ο bruce μαζί!!!!
Μα, τόσο ερωτευμένη είναι με τον bruce? που δεν έβλεπε και δεν βλέπει τη μύτη της?
Ο τύπος έθαψε περισσότερους από όσους θάψανε παγκοσμίως από τη γρίπη των πουλερικών!
Μα τι λέω...“Νεκροταφείον ο Bruce” είχε γίνει από το πολύ θάψιμο!
Δεν αντέχω...θα ξαναβάλω το κείμενο να το διαβάσετε...
"Αν και ολοι διαφορετικοι, ειχαμε κοινα γνωρισματα. Δεν θαψαμε ποτε κανεναν,δεν θελαμε να ενοχλησουμε κανεναν,εχουμε θετικη διαθεση απεναντι στον κοσμο
Είναι δυνατόν?..."
Και για να μη τα βάζω εδώ, κάντε μια βόλτα (ψυχραιμία) μέχρι το bloggaki της.
Που θα εκδοθεί κι όλας!!! να τα διαβάσετε αυτά τα εξωφρενικά.

Εγώ δεν αντέχω άλλο στη διαστρέβλωση των λέξεων, των πραγμάτων, των μυαλών, των σωμάτων, των ασθενών, των τρόλευ, των λεωφορείων....
Μα τι λέω? Πάει τρελάθηκα!!!!!

Η ΠΑΘΟΥΣΑ (ΛΙΛΗ)

Πάλι έχει κατεβάσει τα ρολά και δεν μπορείτε να διαπιστώσετε τι είναι αυτό που εξαγρίωσε τον Αραχτό, που αν και Κούνελος, είναι φανατικός Μουσουλμάνος στα κρυφά και δεν ανέχεται Δανούς σκιτσογράφους και Λιλές στο χατζάρι του. UPDATE ώρα 5: η Λιλή ξανανέβασε τα ρολλά και αυτήν την φορά τα έχει βάλει με την Ροδιά, προφανώς για μια παρανόηση. Αχ αχ αχ οι άνθρωποι (ακόμα και οι υπεράνω) κρίνονται στα δύσκολα, και όχι στα εύκολα, καλή μου Κουρούνα.

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Δικά σας...

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους (ακόμα και στην Λίλυ ;)
Σ;))))))

ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ TO MUNI ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΟΛΟΙ ΝΑ ΓΡΑΦΤΟΥΜΕ ΣΤΗΝ PUTSA!

Τι σας έχω σήμερα, τι σας έχω.... τυχερούληδες!

Ό,τι θέλατε να μάθετε για το MUNI

(και δεν τολμούσατε να ρωτήσετε):

ABOUT MUNI

INSIDE MUNI

MUNI VEHICLES
(ρε παιδιά τελικά όντως.... σέρνει!)

Μην χάσετε το
Awards
presented to Muni employees and departments

Proud MUNI workers holding their MUNI Awards

Και αν έχετε ελεύθερο χρόνο, και θέλετε να τον αξιοποιήσετε,
γιατί να μην γραφτείτε στην PUTSA ;

Αυτοί είναι ήδη γραμμένοι στην PUTSA

Οι δραστηριότητες ( PUTSA activities ) περιλαμβάνουν

PUTSA Bowling

PUTSA skating

...και πολλά πολλά άλλα! Για νεότερα, δείτε το

PUTSA UPDATE

Άντε βρε καλή διασκέδαση!



Μαύρος Γάτος Συρόμενος μέσα στο Muni
Σ;)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

TEMPEST - VNV NATION

These are not words, they're only feelings.
There are no sounds that you can hear.
There is no form that you can touch.
There are no colours for you to see.

The only sound is a distant thunder.
A tempest rages so far away from me.
I walked for miles and I started running
towards the sound and storm where you might find me.

And I ran until I had the feeling
that the Tempest I had heard surrounded me.
Here my heart still so filled with loving
cried out and told of wonders that I feel.

Here my heart is so filled with loving.

And I tell myself, I keep repeating
that your ways are bringing you to me.
And I tell myself, I keep repeating
that your ways are bringing you to me.

And I tell myself, I keep repeating
that your ways are bringing you to me,
that I will find my true salvation,
that these ways of mine are bringing you to me.

Because here my heart so filled with loving
crying out the wonders that I feel.
Here I will find my true salvation
and my ways are bringing you to me

And I tell myself, I keep repeating
that your ways are bringing you to me

ΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΣΑ ΠΡΟΧΤΕΣ

ΚΑΤΗΓΟΡΏ ΤΟ ΘΕΌ

ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΑΡΜΟΔΙΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΑΡΧΗ

ΕΞΏΔΙΚΟΝ

ΚΑΤΑ ΚΚ ΘΕΟΥ
ΕΝΤΑΥΘΑ

Θεέ μου. Σε κατηγορώ.

Μ'έπλασες, μού'πες, κατά την εικόνα σου, όμοιό σου
και μ'έπλασες στρεβλό
άρα, είτε μου είπες ψέμματα,
ή είσαι κι εσύ στρεβλός

σε κατηγορώ
που με πέταξες ανυπεράσπιστο
στην υπαρκτή κόλαση
τάζοντάς μου ανύπαρκτους παράδεισους

σε κατηγορώ, τέλος,
σε κατηγορώ ότι δεν υπάρχεις

και σε έχω τόσο ανάγκη

Ο ΚΑΘ'ΟΥ
Μαύρος Γάτος

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ, 300 ΦΡΑΓΚΑ Η ΠΙΠΑ Ο ΕΡΩΤΑΣ

Σ'αγαπώ πολύ

Καλησπέρα, φίλοι.

Επιζήσαμε κι απ' αυτό. Ο Ακατανόμαστος Άγιος δεν μας κατονόμασε.

Κάποιοι γιορτάσατε αγκαλιά. Κάποιοι κλαίγοντας. Κάποιοι δεν γιορτάσατε, πάλι κλαίγοντας. Κάποιοι αδιαφορήσατε. Κάποιοι ήδη, μέσα σας, με βρίσατε.

Κάποιοι τα κονόμησαν.

Κι εγώ θυμήθηκα, κοίτα τώρα, ένα βράδυ έξω από το Stade Lescure (οι ποδοσφαιρόφιλοι θα ξέρουν πού βρίσκεται...), κοντά στο σπίτι μου. Ένα αδύνατο κακοβαμμένο κοριτσάκι, όχι πάνω από 15-16. Με ένα προκλητικό μίνι φόρεμα.

Την θυμήθηκα να σκύβει στο παράθυρο του αυτοκινήτου μου, με την μεθυσμένη της ανάσα, και να μού λέει....

"BONSOIR, 300 fRANCS LA PIPE L'AMOUR"


300 φράγκα η πίπα ο έρωτας

και τα ξεπλυμένα γαλανά σου μάτια, πόσο
και τα τσαλακωμένα εφηβικά σου χρόνια, πόσο
και τα τσαλαπατημένα παιδικά σου όνειρα,
πρίγκηπες και κάστρα και παιδικά καροτσάκια,
πόσο

πόσο κοστίζει ο έρωτάς σου, το κορμί σου
πόσο αξίζει ο θάνατός σου
η ζωή σου
και για ποιόν

300 φράγκα η πίπα ο Έρωτας
κι εγώ ο χυδαίος
κι εγώ ο μοιραίος
με τα 300 φράγκα μου και την απελπισία μου στο χέρι


Μαύρος Γάτος

Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΡΟΔΟΥ

ADIEU, ET TACHE D'ETRE HEUREUX
3MB, 128Kbps
(κάντε κλικ στο κείμενο)

Αντίο
και να’σαι ευτυχισμένος
έχασα τόσον καιρό
κρύβοντας την αγάπη μου
και να, τώρα , που φεύγεις
σού ζητώ συγνώμη
έπρεπε να σού έχω πει, τόσον καιρό
πόσο σ’αγαπούσα

Πήγαινε
φύγε τώρα
χωρίς εσένα
θα μάθω ν’αγαπώ τον άνεμο
την δροσιά της νύχτας
θά'χω συντροφιά
τις κάμπιες και τις πεταλούδες
μην καθυστερείς τον αποχαιρετισμό,
φύγε τώρα
και νά’σαι ευτυχισμένος

Μετάφραση Μαύρος Γάτος

Από την Μουσική παράσταση
Le Petit Prince - Le Spectacle Musical,
τραγουδά η Cathialine Andria
σε μουσική του Richard Cocciante
και κείμενα της Elisabeth Anais

Το έργο ανέβηκε τον χειμώνα του 2002
στο Καζίνο του Παρισιού.
Κυκλοφορεί σε CD και DVD (στην Γαλλία και στο Internet).

Η Consuelo de Saint-Exupery,
η γυναίκα του Antoine,
το αληθινό Τριαντάφυλλο του Μικρού Πρίγκηπα...

Η ΓΥΝΑΙΚΑ - ΓΑΤΑ ΚΑΙ Ο ΑΚΑΤΑΝΟΜΑΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ

Αφιερωμένο ΚΑΙ ΑΥΤΟ σε όσους και όσες ΔΕΝ γιορτάζουν,
ή γιορτάζουν μόνοι-μόνες τους

(αστεία γιορτή, για αστείους ανθρώπους,
αλλά για να πώ την Μαύρη μου αλήθεια, πονάει)


Ana Haifa (Με λένε Χάιφα)
(4Mb, 128 kbps)
ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΟΛΥ ΞΕΣΗΚΩΤΙΚΟ
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΧΟΡΕΨΤΕ ΤΟ
ΜΕ ΤΕΡΜΑ ΤΗΝ ΕΝΤΑΣΗ!


H Haifa Wehbe είναι Λιβανέζα τραγουδίστρια
που κάνει θραύση στην Μέση Ανατολή.
Ευτυχώς δεν την έχουν ακόμα ανακαλύψει ο Φοίβος και η Βανδή
να της "εκτελέσουν" τα τραγούδια.


Το επίσημο Website της Haifa
http://www.haifawehbe.com/
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ!

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ ΞΑΝΑ!
(όποιος μού πει πώς να το κάνω να αναβοσβήνει
κερδίζει... το επόμενο τραγούδι!)

Η ΑΜΑΡΤΩΛΗ ΧΑΪΦΑ ΚΑΙ Ο ΑΚΑΤΑΝΟΜΑΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ

Αφιερωμένο σε όσους και όσες ΔΕΝ γιορτάζουν,
ή γιορτάζουν μόνοι-μόνες τους

(αστεία γιορτή, για αστείους ανθρώπους,
αλλά για να πώ την Μαύρη μου αλήθεια, πονάει)


Aqul Ahwaak (ΣΟΥ ΛΕΩ "Σ'ΑΓΑΠΩ")
(3Mb, 128 kbps)
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΧΟΡΕΨΤΕ ΤΟ ΜΕ ΤΕΡΜΑ ΤΗΝ ΕΝΤΑΣΗ!


H Haifa Wehbe είναι Λιβανέζα τραγουδίστρια
που κάνει θραύση στην Μέση Ανατολή.
Ευτυχώς δεν την έχουν ακόμα ανακαλύψει ο Φοίβος και η Βανδή
να της "εκτελέσουν" τα τραγούδια.


Το επίσημο Website της Haifa
http://www.haifawehbe.com/
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ!

ΧΡΟΝΙΑ ΜΑΣ ΠΟΛΛΑ!
(όποιος μού πει πώς να το κάνω να αναβοσβήνει
κερδίζει... το επόμενο τραγούδι!)

ΦΕΓΓΑΡΟΧΤΥΠΗΜΕΝΟΣ (ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2005)

Αφιερωμένο στην αγάπη μου, όπου κι αν βρίσκεται

… καθώς το φεγγάρι αντανακλά στην λίμνη δίπλα στην θάλασσα
ακούω πάλι την φωνή σου να με καλεί, «αγάπη μου»

πέρσι, τέτοια μέρα, ήμουν ακόμα η αγάπη σου
αχ και να ήμουνα και τώρα
αχ και να ήσουν πλάι μου,
στο μονοπάτι το λουσμένο με ασημόφωτο
να σού δείξω το είδωλο της Πανσέληνου
στο ελαφρά ρυτιδιασμένο νερό
ν’ανακαλύψουμε μαζί
τι χρώμα έχουνε οι γέρικες ελιές στο φεγγαρόφωτο
να τρομάξεις,
από ένα θρόισμα μές τα αγριόχορτα
και να σε κλείσω γελώντας στην αγκαλιά μου
όπως πέρσι, τέτοια εποχή
που αγαπιόμασταν

όμως, σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά,
κοιτάζω το απόκοσμο φως που τυλίγει τον κόσμο
και λέω,
τριαντατρία χρόνια μόνος μου το κοίταζα το φεγγάρι
κι ούτε επειδή αγαπηθήκαμε άλλαξε
ούτε επειδή χωρίσαμε θα αλλάξει

κάτι είναι και αυτό

τώρα θα πάω σιγά σιγά στη φωλιά μου, να κοιμηθώ
όμως, αν ήσουν εδώ,
θα μάθαινες πως
κάποιες νύχτες με Πανσέληνο, στην Τριστινίκα

τα ουρλιαχτά,
δεν τα ουρλιάζουν λύκοι

Μαύρος Γάτος

ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΤΖΕΣΣΙΚΑΣ, ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ ΜΟΥ ΓΑΤΑΣ

Η ΤΖΕΣΣΙΚΟΓΑΤΑ

Η Τζέσσικα ήταν μια παρδαλή γατούλα κεραμιδίσιας καταγωγής και απροσδιόριστου pedigree. Μπήκε στη ζωή μου μια γκρίζα και παγωμένη μέρα του 1991. Θα ήταν τότε περίπου επτά μηνών.

Η αλήθεια είναι ότι δεν επεδίωξα εγώ την απόκτηση γάτας. Το αποφάσισε η αδερφή μου, και εγώ έκανα τον δικηγόρο του διαβόλου, προβάλλοντας δήθεν αντιρρήσεις (και τρίβοντας από μέσα μου τα χέρια μου, τι καλύτερο από το να χαίρεσαι ένα ζωάκι χωρίς να έχεις και την ευθύνη του). Συγκατοικούσαμε τότε, φοιτητές στην Θεσσαλονίκη, και πριν την γάτα είχαμε ήδη την εμπειρία ψαριών, καναρινιών, χάμστερ, από το πατρικό μας σπίτι στην ….. Αλλά ποτέ δεν είχαμε γάτα, αν και ήταν το αγαπημένο ζώο και των δυό μας. Υπερέβαινε την αντοχή και την ανοχή των γονιών. Τώρα όμως, στο φοιτητικό μας σπίτι, τις αποφάσεις τις παίρναμε εμείς.

Κάπως έτσι βρεθήκαμε εκείνο το πρωινό στο Νταχάου
(την Φιλοζωική Εταιρία, τότε στον Φοίνικα).

Η Τζέσικα σε ένα «κλουβί» με καμμιά εικοσαριά ακόμα γατιά. Που σφάζονταν, φώναζαν, τσακώνονταν, κοιμόταν, το ένα πάνω στο άλλο.

Όμως η Τζέσικα, λες και ήταν από άλλο παραμύθι. Στεκόταν μόνη της, αδιάφορη για όλα τα άλλα γατιά, πάνω στο εγκάρσιο ξύλο της πόρτας του κλουβιού, και μας κοιτούσε με εκείνα τα τεράστια λαδοπράσινα πανέμορφα μάτια της, τελείως ήρεμη, μέσα στον γατοχαμό.

Είχε κάποια δερματοπάθεια, που χρειάστηκε θεραπείες, και ήταν φυσικά πετσί και κόκαλο. Αυτά τα ξεπέρασε γρήγορα.

Αλλά την βαθιά της τάση για φυγή, που της κόστισε τελικά έμμεσα και την ζωή, δεν την ξεπέρασε ποτέ…

Ήδη από το πρώτο δεκαήμερο φάνηκε ότι λαχταρούσε να αποδράσει με την πρώτη ευκαιρία. Βρήκε κάποια στιγμή την πόρτα ανοιχτή, και την έκανε. Την βρήκα μέσα σε ένα συρτάρι στο ισόγειο, στο γραφείο που κάποτε ήταν του θυρωρού. Για να την βγάλω από εκεί, χρειάστηκε να μού κάνει το χέρι… κρέας. Όχι από κακία, δεν με δάγκωσε, ούτε με γρατζούνισε επίτηδες, απλά ο δραπέτης αντιστεκόταν πάση θυσία στην «σύλληψη».

Από τότε το έσκασε αμέτρητες φορές. Αφού …επέστρεφε, έκανε την πάπια, σαν να μην είχε συμβεί απολύτως τίποτα.

Μια φορά, γυρίζοντας από μηνών απουσία στο εξωτερικό, όπου είχε στο μεταξύ φύγει και η αδελφή μου, και αφού χαιρέτησα όλη την οικογένεια, ρώτησα την μαμά, που είχε αναλάβει την φροντίδα της, «που είναι η Τζέσσικα;»

Συννεφιά έπεσε στο σπίτι. Παγερή σιωπή. Φωνή καμμιά. «Έφυγε», μού είπε τελικά, «από προχτές την χάσαμε. Είχε ξαναφύγει πριν καμμιά εβδομάδα, και την βρήκα στην διπλανή σκεπή. Αλλά τώρα, δεν είναι εκεί».

Σαφάρι λοιπόν θέλεις Τζέσικα; Σαφάρι θα έχεις. Την ανακάλυψα μετά από λίγο ψάξιμο στο υπόγειο της διπλανής πολυκατοικίας, πάνω στον καυστήρα. Γύρισα σπίτι γδαρμένος (για να τρυπώσω στο υπόγειο), κατασκονισμένος, αλλά με το… τρόπαιο σε ένα χαρτόκουτο. Το οποίο τρόπαιο, μόλις βγήκε από το χαρτόκουτο, άρχισε τα ηδυπαθή νιαουρίσματα και τα τριψίματα και τα χαϊδολογήματα. Προφανώς ήταν σε οίστρο, γι’αυτό και τόσο απελπισμένα προσπαθούσε αν αποδράσει.

Το είχε σκάσει πηδώντας από τον δεύτερο όροφο στην ημίκλειστη σκεπή του διπλανού διώροφου, και από εκεί κατέβηκε από τα σκαλιά στην κοινή αυλή. Σε συνεργασία με τους γείτονες, και επειδή δεν ήταν η πρώτη φορά, αποφασίστηκε η τοποθέτηση ενός πλέγματος που να εμποδίζει την… δραπέτευση.

Η Τζέσσικα παρακολουθούσε μέσα από το τζάμι την τοποθέτηση του πλέγματος, και, αν θέλετε με πιστεύετε, έκλαιγε γοερά.
Όμως, σε λίγο φάνηκαν οι συνέπειες της απόδρασης, που ήταν αναμενόμενες, αν αναλογιστεί κανείς και τις αιτίες της! Η Τζέσσικα άρχισε να ψιλοφουσκώνει στην κοιλιά.

Την αναθρέψαμε με όλες τις παραδοσιακές αξίες του Ελληνισμού, της Οικογένειας (ποτέ δεν της αποκαλύψαμε ότι ήταν υιοθετημένη), και της Ορθοδοξίας. Κι αυτή, στην πρώτη ευκαιρία, την κοπάνησε από το… μπαλκόνι, για να πάει με τον πρώτο τυχόντα κοκκινομούρη κεραμιδόγατο που της έκανε κάθε βράδυ καντάδες. Και τού έδωσε ό,τι πολυτιμότερο είχε. Και τώρα, θα πληρώναμε οικογενειακώς τις συνέπειες…

Ετοιμάσαμε, όπως έλεγαν τα βιβλία, κουτιά ντυμένα με κουβέρτες. Δυό τρία, για να διαλέξει. Της μαγειρεύαμε συχνά το αγαπημένο της φαγητό, συκωτάκια κοτόπουλου βραστά (που όταν έβραζαν, ειδικά γι’αυτήν, ανέβαινε πάνω στο πιο ψηλό ντουλάπι της κουζίνας και τα παρακολουθούσε ανυπόμονα). Και περιμέναμε…

Αλλά τα γατάκια πουθενά. Αρχίσαμε να πιστεύουμε πως τελικά μάλλον δεν ήταν έγκυος, ίσως να είχε παχύνει από τα πολλά συκωτάκια, ή ίσως ανεμογκάστρι…

Και ξαφνικά, ένα πρωινό του Ιούνη, ξύπνησα από κάτι περίεργους θορύβους.

Είχε γεννήσει τέσσερα πανέμορφα γατάκια, μέσα σε ένα συρτάρι με… κάλτσες.



Τα γατάκια αυτά τα βαφτίσαμε Τιτίνι, το θηλυκό που ήταν ολόιδιο μαζί της, Βρασίδα, έναν βαρύ τύπο, που έμοιαζε προφανώς πολύ στον πατέρα, και τα υπόλοιπα δύο αρσενικά Ζαχαρία και Μικρούλη. Τα αρσενικά τα απήγαγε μια μαθήτρια της μητέρας μου, όταν λείπαμε για καλοκαιρινές διακοπές, ξεγελώντας την θεία που πρόσεχε την γιαγιά και τα γατιά. Κάποιοι που τους τα είχαμε υποσχεθεί παρεξηγήθηκαν σοβαρά. Την Τιτίνη την υιοθέτησε η αδερφή μου, και την πήρε μαζί της στο εξωτερικό. Έγινε ένα πανέμορφο μεγαλόσωμο γατί, και ακολούθησε την δική της γατοπορεία.

Από τότε λοιπόν, η Τζέσικα κατοχυρώθηκε σε μένα. Η αδερφούλα μου αποφάσισε ξαφνικά ότι ήταν αλλεργική στις γάτες, άλλο αν υιοθέτησε την Τιτίνη, πράγμα που ήταν εξάλλου και αλήθεια, όπως όμως αλλεργικός είμαι κι εγώ, και όσο είχα γάτα, έπαιρνα συχνά Aerolin σε spray, προς μεγάλη οργή του Αλλεργιολόγου μου. Αυτό δεν με εμπόδισε να την υιοθετήσω μετά χαράς. Θ αδερφή μου ποτέ δεν την συμπάθησε την Τζέσσικα, την θεωρούσε ιδιόρρυθμη και κακιά.

Η Τζέσικα έγινε λοιπόν η παρέα μου, η συντροφιά μου, ο… άνθρωπος μου, σε σημείο κάποιες γυναίκες να την…. ζηλεύουν ανοιχτά!!!!! Με ακολούθησε παντού στην ταραχώδη μου διαδρομή, ταξίδεψε όπου κι εγώ, στην Κω, στην ….., πίσω στην Θεσσαλονίκη, όπου συγκατοίκησε για λίγο με το νέο μέλος της οικογένειας, την σκυλίτσα της αδερφής μου, στην Γαλλία, στην Αθήνα, ξανά πίσω στην Θεσσαλονίκη. Στην Γαλλία, για να ανταπεξέλθω με το μικρό μου βαλάντιο σε κάτι εξετάσεις που χρειαζόταν, συμμετείχα σε μια έρευνα στο πανεπιστήμιο που με ταράξανε στις αιμοληψίες.

Δεν ήταν ιδιαίτερα τρυφερή και αγαπησιάρα, ήταν ένα εντελώς ανεξάρτητο πλάσμα, ένα διακριτικό και φιλήσυχο γατί, και ταυτόχρονα απίστευτα παιχνιδιάρικο. Αυτός ο χαρακτήρας μού άρεσε πάντα, δεν συμπαθώ τον.. σκυλίσιο τύπο χαρακτήρα που κρέμεται από πάνω σου. Και η φύση της δουλειάς μου ήταν τότε τέτοια που έπρέπε συχνά ν' απουσιάζω για μέρες, και η Τζέσσικα σε τέτοιες περιπτώσεις τα κατάφερνε πάντα θαυμάσια μόνη της, με ξηρή τροφή, και έναν γείτονα να περνάει κάπου κάπου να καθαρίζει την άμμο της. Κοιμόταν μεν κάθε βράδυ στα πόδια μου, αλλά δεν ανεχόταν τα πολλά πολλά χάδια, εκτός αν τα είχε επιδιώξει η ίδια. Καμμιά φορά, όταν διάβαζα ή καθόμουν στην τηλεόραση, ερχόταν και άραζε στα γόνατά μου και χουρχούριζε. Αλλά εκεί που την χάιδευα, έδινε έναν πήδο, κι εξαφανιζόταν. Και ούτε κουβέντα να την πάρεις αγκαλιά και να την χαϊδέψεις με το ζόρι! Την κοπανούσε σε χρόνο Dt.

Χανόταν για ώρες, ή και μέρες, στο βάθος των ντουλαπιών, ανάμεσα στα ρούχα. Εκτός από όταν είχε οίστρο, οπότε όχι μόνο αποζητούσε τα χάδια, αλλά γινόταν κυριολεκτικά χαλί να την πατήσεις….

Όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο αυτό το παιχνιδιάρικο, ημιάγριο και μυγιάγγιχτο γατί, μετατρεπόταν σε ένα τρυφερό και αξιαγάπητο πλάσμα. Άρχισε να αποζητά την παρέα, πάντα με περίμενε στην πόρτα, αλλά τώρα ερχόταν σταθερά στην αγκαλιά μου μόλις εγώ καθόμουν. Ήταν φανερό ότι είτε θεωρούσε εμένα έναν τεράστιο γάτο, είτε θεωρούσε τον εαυτό της ένα μικρό ανθρωπάκι. Και σίγουρα, όλοι την θεωρούσαμε ένα μέλος της οικογένειας. Και όταν πήγαινα για Σ-Κ ή για τις γιορτές στο πατρικό σπίτι στην ….. , εκεί όπου έγινε μητέρα, ζήλευα μισοαστεία-μισοσοβαρά που προτιμούσε να κοιμάται στα πόδια της μητέρας μου, και όχι στα δικά μου.

Η μητέρα μου, που αφού γκρίνιαξε μέχρι να χορτάσει για το μπελά που της κουβαλήσαμε, κατέληξε να την αγαπάει περισσότερο κι από εμάς, έστω κι αν δεν το ομολογούσε… Η Τζέσσικα την θεωρούσε προφανώς Μητέρα, και την σέβονταν εμφανέστατα, άσε που δεν την είχε ποτέ μα ποτέ γρατζουνίσει, ούτε στο ελάχιστο, αντίθετα με εμένα, τον σύντροφό της στο παιχνίδι, που με είχε κάνει κατά καιρούς ριγέ.

Το καλοκαίρι του 2002, ήταν πιά περίπου δώδεκα χρονών, την άφησα για λίγο εκεί στην …. στο πατρικό σπίτι με το μπαλκόνι των αποδράσεων. Μού τηλεφώνησαν για να μού πουν ότι το ξαναέσκασε. Κατέφθασα το συντομότερο, αν και δεν ανησυχούσα και πολύ.

Όμως, η Τζέσικα, αυτήν την φορά, χάθηκε για τα καλά. Αδύνατον να βρεθεί στις συνηθισμένες της κρυψώνες. Μετά από μερικές μέρες άκαρπες αναζητήσεις στην αυλή (ακάλυπτος χώρος και γύρω πολυκατοικίες), αρχίσαμε να ψάχνουμε και τα γύρω τετράγωνα. Ποτέ δεν είχε πάει μακρύτερα από τον ακάλυπτο, και αυτό ήταν επικίνδυνο. Επιστρατεύτηκαν όλοι οι φίλοι και συγγενείς. Τυπώσαμε φωτογραφίες της με τηλέφωνα, και την υπόσχεση χρηματικής αμοιβής, που κολλήσαμε σε όλην την πόλη. Βάλαμε αγγελίες στην τοπική εφημερίδα με την φάτσα της. Όλα για την Τζέσσικα.

Θύμωσα πάρα πολύ ένα απόγευμα, όταν είδα μια παρέα νεαρά παιδιά να χαζεύουν την αγγελία (που έλεγε και για την αμοιβή) σε μια κολώνα της Δεή και να χασκογελάνε. Προφανώς δεν ήξεραν πόσο πολύ μπορείς να δεθείς με ένα κατοικίδιο…

Οι μέρες περνούσαν, κάποιες πληροφορίες έρχονταν, για θεάσεις σε μέρη κάπως απίθανα, αλλά Τζέσσικα πουθενά. Εν τω μεταξύ, οι μέρες των καλοκαιρινών διακοπών περνούσαν, μια εβδομάδα, δέκα μέρες, δώδεκα.

Κάποια στιγμή απελπίστηκα, και είπα να φύγω για Θεσσαλονίκη, και από εκεί για κάποιο νησί, για να περάσω εκεί τις λίγες μέρες που απέμεναν από την άδειά μου. Ξεκίνησα, με βαριά καρδιά, νύχτα. Μάζεψα τα πράγματά μου, αποχαιρέτησα τους δικούς μου, και πήρα τον δρόμο για την Θεσσαλονίκη.

Μετά από μερικά χιλιόμετρα, στην πρώτη αναστροφή, γύρισα πίσω.

Εντατικές, αλλά άκαρπες έρευνες. Εύρεση ενός τραυματισμένου πολύ τρυφερού μικρού γατιού που βάφτισα «Ελπίδα», ελπίδα να βρεθεί η Τζέσσικα. Περίθαλψή της Ελπίδας και άμεση αμοιβαία συμπάθεια. Πειρασμός να μείνει η Ελπίδα σαν αντικαταστάτρια. Απόρριψη του πειρασμού, η Τζέσσικα θα βρισκόταν οπωσδήποτε. Την Ελπίδα την υιοθέτησε ευχαρίστως ο κτηνίατρος της Τζέσσικας, που έψαχνε ένα γατί για τα παιδιά του.

Δεκαπέντε μέρες. Η Τζέσσικα πουθενά. Οι διακοπές στον αέρα.

Νέα αναχώρηση. Άφιξη στην Θεσσαλονίκη, αυτήν την φορά. Αναζήτηση για δρομολόγια πλοίων. Αναζήτηση στο Usenet (Newsgroups) για «lost cat».

«Οι σπιτικές γάτες», έλεγε ένα άρθρο, «όταν φεύγουν, δεν πάνε ποτέ πολύ μακριά από το σπίτι τους. Σπάνιο είναι να φτάσουν ως το διπλανό τετράγωνο. Και δεν είναι καθόλου σπάνιο να εμφανίζονται πολλές μέρες μετά, όταν έχει πιά χαθεί κάθε ελπίδα…»

Νέα επιστροφή στην ….. .Στο διάολο οι διακοπές, ή τέλος πάντων ό,τι είχε μείνει από αυτές. Ένα γατί με το οποίο έχεις ζήσει σχεδόν δώδεκα χρόνια, και σε έχει τόσο τρυφερά συνοδέψει στην μοναχική σου πορεία, αξίζει την θυσία. Αν είχε πεθάνει, θα ήμουν ήσυχος, λυπημένος μεν, αλλά ήσυχος. Την φανταζόμουν όμως, αυτήν την κακομαθημένη κεραμιδόγατα, με την ταπεινή καταγωγή και την τόσο αριστοκρατική, σχεδόν σνομπ, συμπεριφορά, μόνη, πεινασμένη, εκτεθειμένη σε τόσους κινδύνους, και τρελλαινόμουν. Τι διακοπές να πάω να κάνω, λοιπόν;

Το δεύτερο βράδυ της νέας επιστροφής, μετά από μια μπαρότσαρκα με την φιλοξενούμενη Αθηναία ξαδέρφη που έμενε πιά ολομόναχη στο σπίτι (όλοι οι άλλοι είχαν ήδη φύγει), έκανα αυτό που έκανα κάθε βράδυ: με τον μεγάλο φακό, σκάνναρα όλη την αυλή από το πίσω μπαλκόνι.

Και, ω του θαύματος, εκεί στο κέντρο του κήπου των διπλανών, ήταν οι δυο γνωστές τεράστιες πράσινες ματάρες, και φωσφόριζαν στο φως του φακού.

Στην μικρή αποθηκούλα των γειτόνων είχα ήδη ψάξει τρεις τέσσερις φορές. Αλλά μέσα στο χάος εκείνο, πού να βρεις ένα γατί που δεν θέλει να βρεθεί…

Κατέβηκα σφαίρα με λίγη από την αγαπημένη της τροφή. Είχε ήδη εξαφανιστεί, αλλά πίσω από την βρυσούλα, απ’όπου προφανώς έπινε τόσες μέρες νερό, βρισκόταν μόνο η αποθηκούλα, και μάλιστα με την πόρτα μισάνοιχτη. Άρα, ΕΚΕΙ ήταν.

Μπήκα, έκλεισα την πόρτα πίσω μου, έβαλα το φαί κάτω, και περίμενα.

Όχι για πολύ. Η πείνα της ήταν τέτοια που ακόμα και το πείσμα της το παραμέρισε. Την έπιασα την ώρα που έτρωγε, και την κουβάλησα στο σπίτι σε ένα χαρτοκιβώτιο. Τα χέρια μου μέσα στις γρατζουνιές και στα αίματα, αν και είχε μείνει η μισή, αντιστάθηκε στην σύλληψη. Η ξαδέρφη φρίκαρε. Εμένα ούτε που μ’ένοιαζε. Αρκεί που βρήκα την Τζεσσικούλα μου.

Μετά το απαραίτητο μπάνιο, που ποτέ δεν της άρεσε και πάντα κατουριόταν από την τσαντίλα της, συμπεριφερόταν και πάλι, σαν αν μην είχε φύγει ποτέ, σαν να μην είχε μεσολαβήσει τίποτε. Κοιμήθηκε, όπως πάντα, στα πόδια μου.

Την επόμενη πήγαμε εσπευσμένα για εμβόλια, φοβόμουν με τι μπορεί να είχε έρθει σε επαφή κατά την απουσία της. Ήταν άλλωστε καιρός, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, Σεπτέμβρης πιά.

Λίγους μήνες μετά, παρατήρησα ότι κάτι έγλυφε στα πλευρά της . Εκεί που είχε κάνει το τελευταίο εμβολιο. Ένα εξόγκωμα απ’όπου έτρεχε λίγο παχύρρευστο υγρό. Δεν το θεώρησα και πολύ σοβαρό. Μόλυνση; Παράσιτο; Η κτηνίατρος είπε πως είναι συνηθισμένη μια μικρή αντίδραση στο εμβόλιο. Πήρα πάντως ένα δείγμα με μια χοντρή βελόνα και το έστειλα για ανάλυση και καλλιέργεια. Όλα αρνητικά.

Μόνο που το εξόγκωμα μεγάλωνε. Και κάποια στιγμή, άνοιξε, και άρχισε να τρέχει πιό πολύ υγρό. Νέο δείγμα, αυτήν την φορά στάλθηκε και σε Παθολογοανατόμο, για κυτταρολογική εξέταση.

Η απάντηση, κεραυνός. Ήταν ένα σάρκωμα, ένα είδος καρκίνου, κακοηθέστατο, επιθετικότατο, θανατηφόρο. Δεν ήταν δυνατόν να το πιστέψω.

VAS. Vaccine associated Sarcoma. Σάρκωμα από εμβόλιο. Αυτό με τρέλλαινε. Να το πάθει από γηρατιά, ή από οτιδήποτε άλλο, θα το δεχόμουν, δεν ήταν άλλωστε και μικρή για γάτα. Αλλά να το πάθει από το εμβόλιο που της έκανα για να τηςν προστατέψω;;;;;

Ψάξιμο στο Internet. Ανεύρεση του VAS Support Group, που φτιάχτηκε από ανθρώπους που έχαναν ή είχαν ήδη χάσει τα γατιά τους από εμβόλια. Θα επεκταθώ σε νέο άρθρο.

Η Τζέσσικα υπεβλήθη κατεπειγόντως σε εγχείρηση απελπισίας, αν και οι γιατροί της ήταν πολύ απαισιόδοξοι, ενώ εγώ δεν ήθελα με τίποτα να πιστέψω την αλήθεια. Η πληγή πήγαινε καλά, και η Τζέσσικα, όπως πάντα, σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Όμως γρήγορα άρχισαν να φουσκώνουν οι υποτροπές και οι μεταστάσεις…

Δεν έχασα καιρό. Πήγα σε μια θεία μου, διευθύντρια μιας από τις κλινικές του Αντικαρκινικού Νοσοκομείου, του Θεαγένειου,. Την παρακάλεσα να μεσολαβήσει για να κάνουμε ακτινοθεραπείες. Με πέταξε έξω από το γραφείο της συγχυσμένη. Εδώ δεν προλαβαίνουμε τους ανθρώπους, μού είπε, με γάτες θα ασχολούμαστε…

Δεν την παρεξήγησα καθόλου. Την καταλάβαινα καλά. Είχα περάσει κι εγώ από το Θεαγένειο, και είχα δει σημεία και τέρατα. Αλλά αν υπήρχε έστω και μια πιθανότητα για την Τζέσσικα, ήταν εκεί. Επέμεινα.

Οι ακτινοθεραπευτές ήταν πιο συζητήσιμοι. Όμως μού εξήγησαν ότι για τα σαρκώματα, οι ακτίνες δεν κάνουν σχεδόν τίποτα. Αν υπολογιστούν και τα τεράστια πρακτικά ζητήματα, για να ακινητοποιήσεις μια γάτα κτλ, δεν άξιζε τον κόπο.

Στο VAS support group, όπου γνώρισα και καταπληκτικούς ανθρώπους, hello Gigi, hello Kris, μιλούσαν για ένα νέο χημειοθεραπευτικό που έκανε θαύματα στα σαρκώματα, το Gleevec. Πρόβλημα, ήταν ένα καθαρά νοσοκομειακό φάρμακο, που έκανε 1.000.000 δραχμές, για 100 κάψουλες.

Εγώ όμως χρειαζόμουν μία, το πολύ δύο. Πού να τις βρω; Επαφή με τον αντιπρόσωπο της εταιρίας, άκαρπη. Δεν πουλάνε απευθείας το προϊόν, και ειδικά μερικές κάψουλες.

Πίσω στο Θεαγένειο. Στο φαρμακείο αυτήν την φορά. Μετά από πολλά παρακαλετά, πήρα τις δύο πολύτιμες κάψουλες, με την υπόσχεση να μην ξαναζητήσω άλλη. Αγορά εκδόχου, άδειων καψουλών, απόκτηση know-how για την αραίωση του φαρμάκου σε γατίσιες δόσεις, ανάμιξη, σε γυάλινο πιατάκι με μαχαιράκι, δεν είμαι φαρμακοποιός, αλλά εκείνες τις ημέρες έγινα ο καλύτερος φαρμακοτρίφτης.

Άντε τώρα να της το δώσεις. Καθημερινός αγώνας. Μέσα σε κοτόπουλο. Μέσα σε συκωτάκι. Το μασουλούσε καλά καλά, και λίγο πριν πεις «ουφ», το έφτυνε, εννιά φορές στις δέκα. Και οι όγκοι, αντί να μικραίνουν, όλο και μεγάλωναν.


Ένα βράδυ, καθόμουν στον υπολογιστή, και την είχα στην αγκαλιά μου. Ήταν πιά πολύ αδύναμη, της είχαν βάλει και έναν ορό στο Πανεπιστημιακό Κτηνιατρείο. Άκουγα το «Ρόζα Ροζαλία» από την Λιλιπούπολη. Τινάχτηκε στιγμιαία, και ξεψύχησε στην αγκαλιά μου.

Δεν κουνήθηκα από εκεί όλο το βράδυ. Την είχα στην αγκαλιά μου και την χάιδευα, κι έκλαιγα. Ήταν εκεί η μητέρα μου, και ένας πολύ καλός φίλος, ο Αντώνης, που ήρθε για λίγο, να μού συμπαρασταθεί.

Τα ξημερώματα δεν είχα κλείσει μάτι.

Την έβαλα, μαζί με τα παιχνιδάκια της, στο βαλιτσάκι μεταφοράς της. Έμοιαζε σαν να κοιμάται. Ούτε μια στιγμή, από τότε που ξεκίνησε η περιπέτεια, δεν έδειξε αδύναμη. Αντιμετώπισε με απίστευτη αξιοπρέπεια την αρρώστια, και με την ίδια αξιοπρέπεια, βρήκε και τον θάνατο. Η μητέρα μου, που γενικώς δεν γράφει, της έγραψε ένα ποίημα, όπου μιλάει ακριβώς γι’αυτήν την αξιοπρέπεια…

Δανείστηκα από ένα μαγαζάκι ένα φτυάρι, και την έθαψα σε ένα μυστικό σημείο, στην αγαπημένη μου ρεματιά, κάτω από τα πλατάνια. Την επισκέπτομαι κάπου κάπου. Ακόμα βρίσκω, σπάνια πιά, τριχούλες της, σε παλιά κουτιά και στο βάθος ντουλαπιών.

Λίγους μήνες μετά, γνώρισα την γυναίκα της ζωής μου, με την οποία πίστευα ότι θα μείνω για πάντα, αλλά τελικά μείναμε μαζί μόνο δύο χρόνια και δύο μήνες.

Ποτέ δεν ξαναάκουσα την Ρόζα-Ροζαλία από την Λιλιπούπολη.

Άκουγα όμως το Φθινοπωρινό Σκύλο, της Αφροδίτης Μάνου. Όπως ήθελα εγώ. Με το μυαλό σε μία γάτα…

Το ξέρω πως τα πήρε πια η βροχή
τα λόγια που ποτέ δε μου ’χες πει
μα εγώ τα καταλάβαινα, παιδί, και μεταλάβαινα
του έρωτά σου τ’ άχραντα μυστήρια

Μερικούς μήνες μετά, γνώρισα την Φ. Μείναμε μαζί δύο χρόνια και δύο μήνες. Αντιπαθούσε τις γάτες. Τώρα δεν είμαστε πιά μαζί, αλλά γάτα, δεν ξαναπήρα…

Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΤΟ ΦΩΣ

Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΤΟ ΦΩΣ

αφιερωμένο στον Νίκο Δήμου, με ευχές για γρήγορη ανάρρωση

Ξύπνησα αλαφιασμένος, απότομα, από έναν ύπνο βαθύ, χωρίς όνειρα. Η καρδιά μου χτυπούσε έντονα.

Βρέθηκα μέσα σε ένα άφεγγο, παράξενο, απόλυτο σκοτάδι.

"Περίεργο", σκέφτηκα, τι ώρα να είναι, ακόμα δεν ξημέρωσε; Θα χτύπησε λάθος το ξυπνητήρι"

Ψαχούλεψα στα σκοτεινά και βρήκα τον διακόπτη του λαμπατέρ. Τσικ. Τσακ. Τσικ. Τσακ. Τσικτσακ. Τίποτα. Νύχτα.

"Περίεργο", σκέφτηκα, θα κάηκε η λάμπα.

Σηκώθηκα, και ψηλαφώντας, έφτασα ως τον διακόπτη του τοίχου. Κλικ. Κλακ. Κλικ. Κλακ. Κλικκλακ. Κλικκλακ. Πάλι τίποτα.

"Περίεργο", σκέφτηκα, δεν μπορεί, θα έπεσε η ασφάλεια.

Ψηλαφητά, σχεδόν μπουσουλώντας, σκουντουφλώντας πάνω σε διάφορα αντικείμενα, έφτασα ως τον πίνακα με τις ασφάλειες. Άνοιξα το πορτάκι, και τις ψηλάφησα, μία μία. Δεν είχε πέσει καμμία.

"Περίεργο", σκέφτηκα, θα κόπηκε το ρεύμα. Αναρωτήθηκα αν πλήρωσα τον τελευταίο λογαριασμό. Θυμόμουν αμυδρά ότι ναι, τον είχα πληρώσει.

Κατευθύνθηκα στα τυφλά προς την κουζίνα, με τα χέρια απλωμένα, τοίχο τοίχο. Βρήκα το ντουλαπάκι με τον φακό. Το άνοιξα. Βρήκα τον φακό. Κλικ. Κλακ. Κλικκλακ. Πάλι τίποτα.

"Περίεργο", σκέφτηκα, θα τελείωσαν οι μπαταρίες, κι όμως, τις άλλαξα προχτές που πήγα στο σ-μ. Μάλλον θα τον ξέχασα αναμμένο.

Θυμήθηκα πως είχα κάτι σπίρτα σε ένα συρτάρι. Ψαχουλεύοντας τα βρήκα, και προσπάθησα ν'ανάψω ένα. Χριτς. Χρρριτς. Χρρρρρριτς. Πάλι τίποτα.

"Περίεργο, σκέφτηκα, θα πήραν υγρασία”.

Με χίλια ζόρια έφτασα ως την μπαλκονόπορτα. Φρρρτ, παραμέρισα τελείως τις κουρτίνες, με μιαν απότομη κίνηση. Μαύρη μαυρίλα.

"Περίεργο, σκέφτηκα, δεν θυμάμαι να κατέβασα το στόρι. Βρήκα τον ιμάντα στο πλάι, κρρρτς, κρρρρρτς, κρρρρρρρρτς, ανέβασα το στόρι βίαια ως τον τερματισμό του, με κίνδυνο να το καταστρέψω. Τίποτα. Έξω, μαύρη μαυρίλα. Ούτε τα κίτρινα φώτα του δρόμου, ούτε κάποιο φως από τις απέναντι πολυκατοικίες, Απόλυτο σκοτάδι.

Άνοιξα την μπαλκονόπορτα και βγήκε προσεκτικά στο μπαλκόνι. Το καλοκαιρινό αεράκι με ξάφνιασε με την δροσιά του. Οι ήχοι μιας πόλης που ξυπνά έφτασαν πιο καθαροί στ'αυτιά μου. Όμως, ούτε το παραμικρό φως, πουθενά.

"Περίεργο, σκέφτηκα, θα έπαθε πάλι βλάβη το δίκτυο της ηλεκτροδότησης. Θυμήθηκα την τελευταία καταιγίδα, όταν κόπηκε το ρεύμα για δεκαπέντε ώρες. Άκουγα όμως καθαρά τους γνώριμους ήχους από αυτοκίνητα που μάρσαραν και κορνάριζαν, από φρένα που στρίγγλιζαν, ήχοι μιας έντονης κυκλοφορίας, όπως λογικά θα περίμενε κανείς, για ένα εργάσιμο πρωινό σαν αυτό, την ηχητική υπόκρουση ενός μποτιλιαρίσματος συνήθους και αναμενόμενου, σχεδόν κάθε πρωί, στην στριμωγμένη συνοικιακή πλατεία.

"Πολύ περίεργο, σκέφτηκα, τι έπαθαν όλα τα αυτοκίνητα, χάλασαν όλων μαζί τα ηλεκτρικά";

Θυμήθηκα κάτι ταινίες φαντασίας, με μυστικά υπερόπλα που είναι σε θέση να παραλύουν κάθε ηλεκτρικό ρεύμα σε μια τεράστια περιοχή. Γέλασα μέσα του με αυτό που σκέφτηκα, ΚΟΙΤΑ πού ταξιδεύει καμμιά φορά το μυαλό. Όμως κι αυτοί οι οδηγοί, σκέφτηκε, πώς κυκλοφορούν χωρίς να βλέπουν, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, τι ανεύθυνοι που είναι καμμιά φορά οι άνθρωποι...

Κοίταξα προς τον εβένινο ουρανό. Έψαξε να βρω κάποιο φως, ένα αστέρι. Δεν τα κατάφερα, δεν βρήκε ούτε ένα. Αυτό δεν μού φάνηκε και τόσο περίεργο. Από καιρό είχε προσέξει ότι τ'αστέρια είχαν εξαφανιστεί από τον ουρανό της Πόλης. "Το νέφος, σκέφτηκα, μια μέρα θα μας πνίξει όλους". Όμως δεν υπήρχε στον ουρανό ούτε καν εκείνη η συνηθισμένη έντονη φωταύγεια, η αντανάκλαση της λάμψης της μεγαλούπολης των ανθρώπων. "Περίεργο, σκέφτηκε, θα πρόκειται για γενικευμένο μπλακάουτ".

Κάπως έτσι, χωρίς καλά καλά να καταλάβω τί τού συνέβαινε, μας κατάπιε το Έρεβος.

Μαύρος Γάτος

ΕΤ ΜΑΙΝΤΕΝΑΝΤ, ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΤΙ;

"Φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ’τό χέρι
κάτι στιχάκια σαλεμένων εραστών..."


Et maintenant - Και τώρα;



Και τι θα γίνω τώρα, τι
τι να την κάνω, τη ζωή
τόσο αδιάφοροι, όλοι αυτοί
τώρα, που έφυγες εσύ

Τόσες βραδιές, για ποιόν, για τι
γιατί να έρθει το πρωί
γιατί χτυπά, αυτή η καρδιά
τόσο θερμά, τόσο θερμά

Και τι θα γίνω τώρα, τι
ποιό τίποτα να κυνηγώ
μού άφησες, όλη τη γη, μα
χωρίς εσένα, είναι μικρή

Φίλοι, το ξέρετε καλά
δεν έχω ελπίδα πιά καμμιά
μες το Παρίσι ερημιά
θάνατος, κάθε του γωνιά

Και τι θα γίνω τώρα, τι
για να μην κλαίω, θα γελώ
τις νύχτες μου θα πυρπολώ
κάθε πρωί, θα σε μισώ

Και στον καθρέφτη μια βραδιά
το τέλος της διαδρομής
λουλούδι, δάκρυ, όχι, μη
για του αντίο τη στιγμή

Δεν μού μένει τίποτα πιά
δεν μού μένει τίποτα

Στίχοι Pierre Delanoe
Μουσική - ερμηνεία Gilbert Becaud
μετάφραση Μαύρος Γάτος
με την επιφύλαξη
κάθε δικαιώματος (για την μετάφραση)