ΖΩή ΠΙΚΡή, ΖΩή ΜέΛΙ

Το μέλι λιώνει στην πίκρα του καφέ
αλλά τον κάνει λίγο πιό γλυκό

έτσι κι η Αγάπη, λιώνει στις πίκρες της ζωής,
 αλλά,
την κάνει λίγο πιό γλυκιά


31-1-2009

.

ΕίΝΑΙ ΒέΒΑΙΟ ΠΩΣ ΔΕΝ

.

αλλά τότε, γιατί σάν;


.

ΠόΣΑ ΠΟΥΛΙά ΧΩΡάΕΙ Ο ΟΥΡΑΝόΣ;

.

Κι έτσι έσβησαν μέσα μου τα πάντα για εσένα- έρωτας, πόνος, θλίψη, αγάπη
έμεινε μόνο μια διάφανη απουσία, αλμυρή
σαν δάκρυ



.

"Εκείνο που διέσχισε την αίθουσα, με κατεύθυνση προς το κεντρικό τραπέζι, δεν ήταν άνθρωπος"

.
η ΠίΣΤΗ ΤΩΝ ΠATέΡΩΝ ΜΑΣ

απόσπασμα από το ομώνυμο διήγημα του Philip K. Dick
μετάφραση Μαύρος Γάτος - Μιλτιάδης Θαλασσινός 2009

Μια όμορφη, ψηλή, καλοντυμένη γυναίκα, που στεκόταν κοντά στον Τσιέν, τον έπιασε ξαφνικά από το μπράτσο. Ένιωσε την ένταση στα δάχτυλά της. «Νά ‘τος, έρχεται. Η Μεγαλειότητά Του. Είναι η πρώτη μου φορά- φοβάμαι λίγο. Πώς είναι τα μαλλιά μου;»
«Μια χαρά», τής απάντησε μηχανικά, κι ακολούθησε το βλέμμα της, αναζητώντας μιαν εικόνα, την πρώτη του, του Απόλυτου Ευεργέτη.

Εκείνο που διέσχισε την αίθουσα, με κατεύθυνση προς το κεντρικό τραπέζι, δεν ήταν άνθρωπος.

Δεν είχε σχήμα. Ούτε ψευδοπόδια, σάρκινα ή μεταλλικά. Κατά κάποιο τρόπο, ήταν σαν να μην βρισκόταν καν εκεί. Όταν κατάφερε να το κοιτάξει απ’ ευθείας, η μορφή του εξαφανίστηκε. Έβλεπε από μέσα του, έβλεπε τον κόσμο από την άλλη πλευρά - αλλά όχι το ίδιο. Κι όμως, αν έστρεφε το βλέμμα του, και το κοίταζε με την άκρη του ματιού, μπορούσε να διακρίνει το περίγραμμά του.
Ήταν τρομερό. Τον μαστίγωνε με την ενάργειά του καθώς μετακινούνταν, αποστραγγίζοντας τη ζωή απ’ όλους διαδοχικά. Καταβρόχθιζε τους καλεσμένους του, πήγαινε παρακάτω, έτρωγε κι άλλους, κι άλλους, με ακόρεστη λαιμαργία. Και με μίσος- ένιωθε το μίσος του. Και με αηδία- ένιωθε την αηδία του για όλους τους παρόντες, αηδία που άλλωστε συμμερίζονταν και ο ίδιος. Ξαφνικά ο ίδιος και όλοι οι παρόντες στην τεράστια βίλλα έμοιαζαν με γυμνοσάλιαγκες, και πάνω από τα πεσμένα σαλιγκαρίσια κουφάρια το πλάσμα τα γευόταν, κινούμενο αργά, πλησιάζοντάς τον όλο και πιό πολύ- ή μήπως δεν ήταν παρά μια παραίσθηση; Αν είναι παραίσθηση, σκέφτηκε ο Τσιέν, είναι η χειρότερη παραίσθηση που είχα ποτέ. Αν όμως δεν είναι, τότε είναι η σκαιή πραγματικότητα. Είναι ένα σκαιό πράγμα που τραυματίζει και σκοτώνει. Είδε τη γραμμή από τα ποδοπατημένα, πολτοποιημένα απομεινάρια ανδρών και γυναικών που άφηνε στο πέρασμά του. Τα είδε να προσπαθούν να επανασυγκροτηθούν, να ελέγξουν τα διαλυμένα τους κορμιά, τ’ άκουσε να επιχειρούν ν’ αρθρώσουν λόγο.
Ξέρω ποιός είσαι, σκέφτηκε ο Τούνγκ Τσιέν. Εσύ, η υπέρτατη κεφαλή της παγκόσμιας δομής του Κόμματος. Εσύ, που καταστρέφεις ό,τι ζωντανό αγγίζεις. Κατάλαβα τώρα εκείνο το αραβικό ποίημα, την αναζήτηση για τα άνθη της ζωής, προκειμένου να τα καταβροχθίσεις. Σε βλέπω να περιφέρεσαι στην πεδιάδα που είναι για σένα η Γη, πεδιάδα χωρίς λόφους, χωρίς κοιλάδες. Πηγαίνεις οπουδήποτε, εμφανίζεσαι οποτεδήποτε, καταβροχθίζεις οτιδήποτε. Μηχανεύεσαι τη ζωή και μετά την απομυζείς, και το φχαριστιέσαι.

Είσαι ο Θεός, σκέφτηκε.

«Κύριε Τσιέν», είπε η φωνή, κι έρχονταν μέσα από το κεφάλι του, όχι από το αστόματο πνεύμα που εκδηλώνε την παρουσία του ακριβώς μπροστά του, «χαίρομαι που σε ξανασυναντώ. Μα δεν κατάλαβες τίποτα, φύγε από μπροστά μου. Δεν μ’ ενδιαφέρεις. Γιατί θα έπρεπε να νοιάζομαι για τις βλέννες; Βλέννες. Μ’ εμποδίζουν, πρέπει να τις αποβάλω, κι επιλέγω να το κάνω. Θα μπορούσα να σε τσακίσω, θα μπορούσα να τσακίσω ακόμα και τον εαυτό μου. Πατώ επάνω σε κοφτερές πέτρες, σκορπίζω κοφτερά και αιχμηρά πράγματα στη στασιμότητα. Οι νιφάδες της σάρκας μου είναι συνδεδεμένες με τα πάντα. Είσαι εγώ. Είμαι εσύ. Δεν έχει σημασία, όπως δεν έχει σημασία αν το πλάσμα με τα φωσφορικά στήθη ήταν αγόρι ή κορίτσι- θα μπορούσες να μάθεις ν’ απολαμβάνεις αμφότερα». Γέλασε.

Δεν μπορούσε να πιστέψει πως απευθύνονταν σε κείνον. Δεν μπορούσε να φανταστεί- ήταν υπερβολικά τρομερό- πως τον είχε επιλέξει.

« Όλους τους έχω επιλέξει», είπε. Κανείς δεν είναι υπερβολικά ασήμαντος, όλοι εκπίπτουν και πεθαίνουν κι εγώ είμαι εκεί και παρακολουθώ. Δεν χρειάζεται να κάνω τίποτ’ άλλο, είναι αυτοδίκαιο, είναι έτσι κανονισμένο.»
Και μετά σταμάτησε να τού απευθύνεται. Αποδιοργανώθηκε. Αλλά ήταν ακόμα ορατό. Αισθάνονταν την πολυδιάστατη παρουσία του. Ήταν μια σφαίρα που αιωρούνταν στο δωμάτιο, με χιλιάδες μάτια, εκατομμύρια, δισεκατομμύρια- ένα μάτι για κάθε ζωντανό ον, μάτι που το περιμένει να εκπέσει, για να πατήσει επάνω του, όπως θα βρίσκεται εκεί πεσμένο, τσακισμένο. Γι αυτό είχε δημιουργήσει τα πάντα, καταλάβαινε τώρα, ήξερε. Αυτό που είχε πιστέψει πως ήταν ο θάνατος, στο αραβικό ποιήμα, δεν ήταν ο θάνατος- ήταν ο Θεός. Ή μάλλον ο Θεός ήταν θάνατος, μια δύναμη, ένας κυνηγός, ένα είδος κανίβαλου, που αστοχούσε ξανά και ξανά αλλά, έχοντας όλη την αιωνιότητα μπροστά, διέθετε την πολυτέλεια να αστοχεί.

Τουλάχιστον όμως, σκέφτηκε, έχω την αξιοπρέπειά μου. Με αξιοπρέπεια άφησε κάτω το ποτό του, γύρισε, περπάτησε προς τις πόρτες της αίθουσας. Πέρασε τις πόρτες. Διέσχισε ένα μακρύ διάδρομο με χαλιά. Ένας υπηρέτης ντυμένος στα πορφυρά του άνοιξε μια μπαλκονόπορτα. Βρέθηκε να στέκεται στο σκοτάδι της νύχτας, σε μια βεράντα, μόνος.
Όχι μόνος.
Τον είχε ακολουθήσει. Ή μήπως βρίσκονταν εκεί πριν από αυτόν; Ναι, τον περίμενε. Δεν είχε τελειώσει ακόμα μαζί του.
«Έφυγα», είπε, και βούτηξε προς τα κάγκελα. Βρίσκονταν έξι ορόφους ψηλά, κι από κάτω λαμπύριζε το ποτάμι, και ο θάνατος.
Όπως έπεφτε, τον Όν τον άρπαξε από τον ώμο, με μια προέκτασή του.
«Γιατί;» είπε. Αλλά ήταν αμήχανο. Μπερδεμένο. Δεν καταλάβαινε, καθόλου.
«Μην πέσεις εξαιτίας μου», είπε. Δεν μπορούσε να το δει, γιατί βρίσκονταν πίσω του. Αλλά το κομμάτι του στον ώμο του έμοιαζε τώρα με ανθρώπινο χέρι.
Και μετά το Όν γέλασε.
«Πού βρίσκεται το αστείο;», το ρώτησε, καθώς αιωρούνταν καβάλα στα κάγκελα, συγκρατημένος από το ψεύδο-χέρι.
«Μού κλέβεις τη δουλειά», του απάντησε. «Τόσο πολύ βιάζεσαι, δεν έχεις χρόνο να περιμένεις; Θα σ’ επιλέξω έτσι κι αλλιώς, δεν χρειάζεται να το επισπεύσεις».
«Κι αν το κάνω;» είπε. «Από αποστροφή για σένα;»
Γέλασε ξανά. Και δεν απάντησε.
«Γιατί δεν απαντάς», είπε.
Ξανά σιωπή. Άρχισε να γλυστράει προς τα πίσω, προς τη βεράντα. Και με μιάς η πίεση από το ψεύδο-χέρι αναιρέθηκε.
«Εσύ ίδρυσες το Κόμμα;» το ρώτησε.
«Ίδρυσα τα πάντα. Και το Κόμμα, και το αντί-Κόμμα, και το Κόμμα που δεν είναι Κόμμα, και τους υπέρ, και τους κατά, κι εκείνους που αποκαλείτε γιάνκηδες ιμπεριαλιστές, και τους αντιδραστικούς, και πάει λέγοντας. Ίδρυσα τα πάντα. Σα να ήταν φύλλα γρασίδι.»
«Και βρίσκεσαι εδώ για να το απολαύσεις;» είπε.
«Εκείνο που θέλω», απάντησε, «είναι να με δεις, όπως είμαι, όπως με είδες, και να μ’ εμπιστευτείς».
«Πώς;» είπε τσιρίζοντας υστερικά. «Να σ’εμπιστευτώ σε τι;»
«Πιστεύεις σ’ εμένα;»
«Ναι, αφού σε βλέπω.»
«Τότε γύρισε πίσω στη δουλειά σου στο υπουργείο. Πές στην Τάνια Λη ότι είδες έναν κουρασμένο, υπέρβαρο ηλικιωμένο που μπεκροπίνει και βάζει χέρι στα οπίσθια των κοριτσιών.»
«Ω, Χριστέ», είπε.
«Καθώς θα συνεχίσεις να ζεις, χωρίς να μπορείς να σταματήσεις, θα σε υποβάλω σε μαρτύρια. Θα σού στερήσω, ένα ένα, όλα όσα έχεις ή ποθείς. Και όταν θα έχεις συντριβεί του πεθαμού, τότε, θα σού αποκαλύψω το μυστήριο».
«Ποιό μυστήριο;»
«Οι νεκροί θα ζήσουν, οι ζωντανοί θα πεθάνουν. Σκοτώνω ό,τι ζει- σώζω ό,τι πεθαίνει. Και θα στο πω κι αυτό: υπάρχουν και χειρότερα από μένα. Αλλά δεν θα τα συναντήσεις, γιατί ως τότε θα σ’ έχω σκοτώσει. Γύρισε τώρα στην τραπεζαρία κι ετοιμάσου για το δείπνο. Μην αμφισβητείς τα έργα μου, υπήρχα πολύ πριν υπάρξει Τούνγκ Τσιέν, και θα υπάρχω για πολύ μετά.
Το χτύπησε όσο πιο δυνατά μπορούσε.
Κι ένιωσε δυνατό πόνο στο κεφάλι.
Και σκοτάδι, και την αίσθηση ότι πέφτει.
Και μετά, πάλι σκοτάδι. Σκέφτηκε, πού θα μού πας. Θα φροντίσω να πεθάνεις κι εσύ. Να υποφέρεις. Να υποφέρεις σαν εμάς, ακριβώς όπως εμείς. Θα σε καρφώσω- ορκίζομαι στο Θεό να σε καρφώσω κάπου. Και θα πονέσεις. Όσο πονάω τώρα εγώ.
Έκλεισε τα μάτια…

Φίλιπ Κ. Ντικ, Philip K.Dick (1928-1982): Ο ιστορικός του μέλλοντος, ο Άρχοντας των χειροπιαστών παραισθήσεων, ο κορυφαίος συγγραφέας Επιστημονικής Φαντασίας όλων των εποχών. Έγραψε καμμιά πενηνταριά μυθιστορήματα και αρκετά διηγήματα, παντρεύτηκε πέντε φορές, έκανε τρία παιδιά, λάτρευε τις γάτες. Αρκετά από τα έργα του έχουν γυριστεί τα τελευταία χρόνια σε ταινίες, με πρώτο χρονολογικά το Blade Runner του Ρίντλεϋ Σκοτ.

Η συνάντηση με τη γριά- αρειανό τσακάλι

"Η πραγματικότητα είναι αυτό, που όταν πάψεις να το πιστεύεις, δεν εξαφανίζεται."
— Philip K. Dick, Do Androids Dream of Electric Sheep?

"Το βασικό εργαλείο για τον χειρισμό της πραγματικότητας είναι ο χειρισμός του λόγου. Αν μπορείς να ελέγξεις τον λόγο, μπορείς να χειριστείς και τους ανθρώπους που είναι αναγκασμένοι να τον χρησιμοποιούν."

— Philip K. Dick, How To Build A Universe That Doesn't Fall Apart Two Days Later (1978)

"Μερικές φορές, η αρμόζουσα αντίδραση στην πραγματικότητα είναι να σού στρίψει"

— Philip K. Dick, Valis



διαβάστε επίσης:
η Αγία Τριάδα του μαύρου γάτου (Douglas Adams, Philip Dick, Mike Oldfield)

άΚοΥ Τη ΒρΟΧή

.

άκου τη...


Listen to each drop of rain (listen, listen)
Whispering secrets in rain (listen, listen)
Frantically searching for someone to hear
Their story before they hit ground
Please don't let go
Can't we stay for a while
It's just too hard to say goodbye
Listen to the rain

Listen, listen, listen, listen, listen, listen to the rain
Weeping

Oooooooooooooooooooh

Listen (listen), listen (listen)
Listen (listen), listen (listen)

I stand alone in the storm (listen, listen)
Suddenly sweet words take hold (listen, listen)
Hurry they say for you haven't much time
Open your eyes to the love around you
You may feel you're alone
But I'm here still with you
You can do what you dream
Just remember to listen to the rain

Oooooooooooooooooooh

Listen...






.

Το ΑΣΤέΡΙ ΚΑΙ Το ΒΟΥΝό

.

Ένα Αστέρι κρύφτηκε
πίσω από το Βουνό- για να τ' αγγίξω
έκανα πέρα το Βουνό



26-1-2009

.

Τί ΨΗΦίΖΕΙ Ο ΜΑΛάΚΑΣ ΑΓΡόΤΗΣ;

α’ περίπτωση: ο μαλάκας αγρότης ψηφίζει ΝΔ, ένα κόμμα νεοφιλελεύθερο, που πιστεύει λέει στην ελεύθερη οικονομία και στη διαμόρφωση των τιμών με βάση την προσφορά και τη ζήτηση, με μίνιμουμ παρεμβατισμό από το κράτος, κι όποιος επιβιώσει. Αυτά στη θεωρία, γιατί πρακτικά ο παρεμβατισμός βασιλεύει ΚΑΙ επί ΝΔ, στη χείριστή του μορφή, στον βρώμικο αγώνα για την εξουσία στα ψηφο-τσιφλίκια, και στη μοιρασιά ( ξεκοκκάλισμα ) των κοινοτικών επιδοτήσεων, όπως ακριβώς γινόταν και επί ΠΑΣΟΚ.

β’ περίπτωση: ο μαλάκας αγρότης ψηφίζει ΠΑΣΟΚ, ένα κόμμα κατ’ όνομα μόνον σοσιαλιστικό, μια που στην πράξη ενστερνίζεται κι αυτό ακριβώς τις ίδιες "αρχές" με τη ΝΔ, δηλαδή νεοφιλελευθερισμός όπου μάς (το κόμμα) βολεύει, παρεμβατισμός όπου μάς βολεύει, διαφθορά όπου μάς βολεύει, αναξιοκρατία (μάς βολεύει παντού).

γ’ περίπτωση: ο μαλάκας αγρότης ψηφίζει ΛΑΟΣ, ένα ρατσιστικό και φασιστικό κόμμα, που θέλει να διώξει τους Αλβανούς και τους Πακιστανούς, κι άντε να δούμε μετά ποιός θα μαζεύει τα λάχανα/τις φράουλες/τα πορτοκάλια/τα ροδάκινα.

Σε κάθε περίπτωση (σύνολο: 85% το 2007), ο μαλάκας αγρότης τα θέλει και τα παθαίνει. Αφού τους ψηφίζει, ΤΟΣΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ, ποιός ξέρει γιατί (ξέρει, ξέρει...). Αυτούς που τον έχουν καταντήσει εκεί που τον έχουν καταντήσει. Όχι ερήμην του. ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΟΧΗ ΤΟΥ, ΜΕ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΤΟΥ, ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΤΟΥ, ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΤΟΥ.

Άρα ο μαλάκας αγρότης είναι άξιος της τύχης του, όπως και κάθε μαλάκας νεοέλληνας.

Όμως ΕΓΩ τί χρωστάω να πληρώνω τη μαλακία του κάθε μαλάκα, αγρότη ή μη; Όμως ΕΜΕΝΑ γιατί με τυρρανάει ο παλιομαλάκας ο αγρότης, κλείνοντάς μου τους δρόμους μου, μπορεί να μού τα εξηγήσει αυτά κανείς;

Ρητορική η ερώτηση. Υπάρχει όμως απάντηση: Επειδή δεν σηκώνομαι να φύγω από αυτό το κώλο-μπουρδέλο.

ΔιΠΟΛΙΚή ΔΙΑΤΑΡΑΧή

Αν δεν πέθαινα τόσες φορές μέσα στη Θλίψη

πώς θα ξαναγεννιόμουν άλλες τόσες

στο Φώς;

.

26-1-2009

η ΧΑΡΑΜάΔΑ

Καημένοι Άνθρωποι, από μία χαραμάδα

μαντεύουμε Κόσμο, μαντεύουμε Θεό

μαντεύουμε Εαυτό

.

.

.

26-1-2009

ΜΕΤά τΗ ΒΡΟΧή

έβρεξε πολύ, πού ήσουν

μού 'λειψες

.

πολύ

24-1-2009
photo: "The View of Everlast" by x_horizon

ΦΤΟύ, ΞΕΛΕΥΘΕΡίΑ!

.

Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος για νά 'ναι ευτυχισμένος
λίγο φαΐ, μιαν αγκαλιά, λίγο κουράγιο ν' αψηφά
τις Φυλακές !


23/1/2009

photo: "freedom" by tyt2000
.

ΤηΝ ώΡΑ ΠΟΥ ΠΕΤΟύΣΕ, ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟίΗΣΕ ΞΑΦΝΙΚά ΠωΣ ΔεΝ ΕίΧΕ ΦΤΕΡά

.

Στο θέατρο, λέει, αν δεις πιστόλι στην πρώτη πράξη, στη δεύτερη πράξη θα δεις φόνο.

Έτσι και στη ζωή: αν δεις έρωτα, χαρά, ευτυχία στην πρώτη πράξη,

στη δεύτερη πράξη θα δεις πόνο.

Όμως "από τον καιρό του Κάιν είναι γνωστό πως η τιμωρία δεν είναι αποτελεσματική σαν αποτρεπτικός παράγοντας" (1).

Τουτ΄ εστίν, θα πετάξεις, δε γίνεται αλλιώς. Χωρίς φτερά. Όχι για πάρα πολύ. Μετά; Ή τσακίζεσαι απλώς, ή σαλτάρεις κατά, ή αγιάζεις μετά. Σε κάθε περίπτωση, μη γελιέσαι, πέφτεις. Βγάλε συμπέρασμα, και κανόνισε την πορεία σου.

Έλα, ησύχασε. Μη βασανίζεσαι. Δεν αποφασίζεις εσύ για όλ' αυτά. Δε φταις.

Άλλωστε, μην το ξεχνάς, "από την ώρα που γεννιόμαστε αρχίζουμε να πεθαίνουμε" (2). Γεννήθηκες, υποθέτω. Άρα; Σωστάαααα.... Θα πεθάνεις. Αλλά πρώτα, θα πετάξεις. Ναι, χωρίς φτερά.

Είναι κι αυτό μια παρηγοριά.


23/1/2009

(1) Κριστόφ Κισλόφσκι, "Ο Δεκάλογος"
(2) Λουίτζι Πιραντέλλο, "Ερρίκος ο τέταρτος"

Ο έΡΩΤΑΣ, ΠάΝΤΑ

.

Έρχεται από το Τίποτα

πηγαίνει στο Πουθενά

κι είναι, απλά, τα Πάντα...

.

Η ΝΙΑ-ΟΥΡΙΣΤΙΚή ΚΑΙ ΓΑΤ-ίΣΙΑ ΑΠάΝΤΗΣΗ ΣΤο ΨΕΥΤΟΔίΛΗΜΜΑ "άΝΘΡΩΠΟΣ ή ΓάΤΟΣ"

με αφορμή ένα κείμενο της Μεγαλοπρεπέστατης και Πετεφρέστατης Φαραώνας

Μπλιάχχχ... άνθρωπος...

Κατ' αρχήν τους έχουν πέσει όλες οι τρίχες (από τα πολλά πλυσίματα;)

δεύτ' αρχήν δεν ξέρουν να νιαουρίζουν (μερικοί όμως ξέρουν καλά να γαβγίζουν)

τρίτον δεν έχουν ουρά (κι όμως, την βάζουν παντού, και ειδικά εκεί που δεν πρέπει)

τέταρτον δεν ξέρουν να χουρχουρίζουν για τα μικρά υπέροχα πράγματα της ζωής, όπως ο ήλιος, η ζέστη, ένα χάδι, ένα πιάτο φαί, λίγο γάλα (πολλοί δεν ξέρουν καν να χουρχουρίζουν γενικώς)

πέμπτον συνήθως δεν έχουνε μουστάκια (κι όμως τα τρώνε για ψύλλου πήδημα)

έκτον δεν ξέρουν να προσγειώνονται στα πόδια τους όταν πέφτουν (ξέρουν μόνο να τσακίζονται, και να τσακίζουν)

έβδομον, αντί το Γενάρη των απολαυστικών γάτο-οργίων, τα ανθρώπια σέρνουν όλον τον χρόνο (αλλά ντρέπονται και δεν το παραδέχονται, τα θήλεα, και συνουσιάζονται κατά φαντασία, τα άρρενα)

όγδοον, η υγιής περιέργεια δεν σκότωσε ποτέ κανέναν γάτο, κι αν τον σκότωσε πήγε ευτυχισμένος. Εδώ στην πιό υπερβολική και διεστραμμένη της μορφή δεν πείραξε καθόλου τον Μικρούτσικο και την Τατιάνα, τόσα χρόνια (αντίθετα...)

.

ένατον, τα γατιά σκαρφαλώνουν με απόλαυση όσο πιό ψηλά γίνεται (ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ), χωρίς να νοιάζονται πώς θα κατέβουν.

.

δέκατον, έχετε δει ποτέ γατί άρρωστο; Μελαγχολικό; Αυτόχειρα; Υποζύγιο; Σε τσίρκο; Φαντάρο; Θεολόγο; Αστυνομικό; Πολιτικό;

καιτα λοιπά, και τα λοιπάαααα...

γι αυτό σάς λέω
βόηθα γαατοθεέ μου να μη γίνω ποτέ άνθρωπος!


ζήτω η γατοσύνη, λέμε!

όνΕΙΡΟΥ ΚΥΜΑΤΙΣΜόΣ

.



Κι έτσι έγινες δική μου, σαν όνειρου κυματισμός

κι ήμουν στον ύπνο βασιλιάς
στον ξύπνιο τίποτα, εντελώς



William Shakespeare
Sonnet LXXXVII (87)
μετάφραση: Μιλτιάδης Θαλασσινός 2009

photo: "a dream" by Chryztoph
.

Η ΜΑΡίΑ ΝΕΦέΛΗ ΛέΕΙ: Η ΑΛήΘΕΙΑ έΧΕΙ ΑΝάΓΚΗ ΑΠό τΟ ΑίΜΑ ΣΟΥ

.

Ας αφήσουμε λοιπόν τ' αστεία:
ένα φίδι κι ας μην έφταιξε - θα το εξοντώσεις.

Τέτοια η δικαιοσύνη μας!

Έχει τη μέση της και η άκρη-άκρη.

...

η αλήθεια. -έτσι δε λένε;- είναι οδυνηρή
κι έχει ανάγκη, να ξέρεις, απ' το αίμα σου
έχει ανάγκη απ' τις λαβωματιές σου·
απ' αυτές και μόνον θα περάσει -εάν περάσει
καπότες η ζωή που μάταια έψαχνες
με το σφύριγμα του άνεμου και τα ξωτικά
και τις κόρες με τους ήλιους επάνω στα ποδήλατα...



Μπρος! Ανοίξου! Φύγε!
Δίχως ρόπαλο και δίχως σπήλαιο
μες στους εξαγριωμένους βροντόσαυρους
κοίταξε να βολευτείς μονάχος σου
να εφεύρεις μια γλώσσα ίσως τσιρίζοντας:
ί ι ι ι ι.

Τότε που θ' ακούσεις πάλι πάλι να σου τραγουδώ
να σου τραγουδώ τις νύχτες πάνω στο ξυλόφωνο:
«Μες στο δάσος πήγα ντράγκου-ντρούγκου
μ' έφαγαν τα δέντρα ντρούγκου-ντρου
μ' έκαναν κομμάτια, ντράγκου-ντρούγκου
μ' έριξαν στα όρνια ντρούγκου-ντρου».


Ο Νόμος που είμαι δεν θα με υποτάξει.



....

ΕΝΤΡΟΠίΑ

Πόσες στιγμές σε μιάν ημέρα






πόσες ημέρες στη ζωή





πόσες ζωές




στο τίποτα








16/1.2009

Τα ΠΡΟΣΩΠΕίΑ ΤηΣ ΒίΑΣ: ΓΙΑΤί Η ΠΕΡίπΤΩΣΗ ΑΛέΞΗ ΚΑΙ Η ΠΕΡίΠΤΩΣΗ ΔΙΑΜΑΝΤή ΔΕΝ ΕίΝΑΙ ΣΥΓΚΡΙΣΙΜΕΣ

Δεν το λέω εγώ. Το είπαν κι οι αρχαίοι μας πρόγονοι, εκείνοι οι απίστευτοι άνθρωποι, που τα είπαν ΌΛΑ. Μα ΌΛΑ. Το είπε επίσης κι ο Χριστός:

"αν το άλας μωρανθεί, εν τίνι αλισθήσεται;"

(αν το αλάτι μαραθεί, πώς θ' αλμυρίσει οτιδήποτε;)
(Χριστός, Επί του Όρους Ομιλία)

"ποιός θα μάς φυλάξει από τους Φύλακες;"

(Πλάτων, "Πολιτεία")

Ο φονιάς του Αλέξη ήταν ένας Φύλακας. Ο παραλίγο φονιάς του Διαμαντή ήταν ένας κοινός εγκληματίας, στην περίπτωση αυτή ένας τρομοκράτης. Δεν είναι το ίδιο:

Ο Φύλακας είναι ένα άτομο εντεταλμένο από το κοινωνικό σύνολο να ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ το κοινωνικό σύνολο. Είναι, ΠΡΕΠΕΙ να είναι, το ΑΛΑΤΙ της κοινωνίας, το άνθος, το υπόδειγμα, το στήριγμα. Από την άλλη, ο παραλίγο φονιάς τρομοκράτης είναι ένα οποιοδήποτε τυχαίο και ανεξέλεγκτο άτομο.

Οι Φύλακες έχουν ως βασικό προορισμό να αποτρέπουν και να ελέγχουν την κοινωνική βία και αδικία, επιβάλλοντας τον δημοκρατικά (υποτίθεται) καθορισμένο Νόμο. Όταν οι ίδιοι εξασκούν τυφλή και αλόγιστη βία, καταχρώμενοι την εξουσία που τους έχουμε εμπιστευτεί, παραβαίνουν το Ιερό τους καθήκον απέναντι στην κοινωνία. Αυτό δυστυχώς συμβαίνει αρκετά συχνά τα τελευταία χρόνια: Η Ελληνική Αστυνομία καθ' υποτροπή αποδεικνύεται κατώτερη των καθηκόντων της, χωρίς βέβαια να πρωτοτυπεί, μέσα σε αυτό το χάος της απόλυτης σήψης, της βαθιάς διαφθοράς πολιτικών, δικαστικών, δημοσίων λειτουργών, αλλά και του κοινωνικού συνόλου.

Εν τίνι λοιπόν αλισθήσεται αυτή η έρμη μας η νεοελληνική κοινωνία, για να σταματήσει να σαπίζει;

(...)

ΜόΝΟ Η ΘάΛΑΣΣΑ

.

μόνο η Θάλασσα
μόνη πατρίδα


μόνο η Θάλασσα

μόνη ελπίδα




14-1-2009

έΡΩΤΑΣ, άΦΑΤΟΣ, ΚΑΘΑΡόΣ

.

...Είχε έναν πολύ τρυφερό τρόπο να στηρίζεται πάνω στον ώμο μου. Και μέναμε έτσι ως το δειλινό, νιώθοντας την ημέρα να λιώνει μέσα μας, χωρίς χειρονομίες, χωρίς λόγια... Με πόση σιωπή μπορούσε να περιβάλλεται ο έρωτάς μας! Ο έρωτας της Μαρσελίν ήταν ήδη πιό δυνατός από τις λέξεις που θα μπορούσαν να τον περιγράψουν, τόσο δυνατός, που κάποιες φορές με τρόμαζε. Όπως ένα φύσημα αναταράσσει ένα πολύ γαλήνιο νερό, ακόμα και το πιό αδρό συναίσθημα, μπορούσε να διαβαστεί στο μέτωπό της. Μέσα της, μυστηριωδώς, άκουγε την καινούργια ζωή να σιγοτρέμει. Κι εγώ έσκυβα πάνω της σαν πάνω από βαθύ καθαρό νερό, που όσο βαθιά κι αν κοίταζες μέσα του, έβλεπες μόνο καθαρό έρωτα....

André Gide (1869-1951), Nobel Λογοτεχνίας 1947

"L' Immoraliste", 1902, p. 98-99 (ed. folio No 229)
Μετάφραση από τα γαλλικά: Μαύρος Γάτος 2009
διαβάστε εδώ ένα ακόμα μεταφρασμένο απόσπασμα



"Amour" by Bémol

ΑΝΑΓέΝΝΗΣΗ

.

André Gide (1869-1951), Nobel Λογοτεχνίας 1947

...Δεν μπορούσα πιά ν' αντικρύσω ένα ελληνικό θέατρο, έναν ναό, χωρίς αυτόματα να τ' ανασυστήσω μέσα στο μυαλό μου. Για κάθε αρχαία γιορτή, το ερείπιο που απέμενε στη θέση της μ' έκανε να θλίβομαι για το θάνατό της- κι έτρεμα το θάνατο. Άρχισα ν' αποφεύγω τα ερείπια- να προτιμώ αντί για τα ομορφότερα μνημεία του παρελθόντος, εκείνους τους χαμηλούς κήπους που ονομάζονται Latomies, όπου τα λεμόνια έχουν την όξινη γλύκα των πορτοκαλιών, και τις όχθες της Κυανής, που κυλάει ακόμα ανάμεσα στους πάπυρους, με το ίδιο εκείνο γαλανό χρώμα που έκανε κάποτε την Περσεφόνη να βάλει τα κλάματα.

Άρχισα μέσα μου να περιφρονώ την επιστήμη μου, που ήταν πριν η ευτυχία μου- οι σπουδές μου, που ήταν πριν όλη μου η ζωή, δεν είχαν πιά παρά μια τυχαία και συμβατική σχέση μαζί μου. Ανακάλυπτα τον εαυτό μου διαφορετικό, και υπήρχα, τί ευτυχία! έξω από εκείνες. Σαν ειδικός, μού φαινόμουν ηλίθιος. Σαν άνθρωπος, γνώριζα άραγε τον εαυτό μου; Μόλις που γεννιόμουν, και δεν ήμουν σε θέση να το ξέρω πως γεννιέμαι. Έπρεπε να το μάθω.

Τίποτα δεν είναι πιό τραγικό, για κάποιον που κόντεψε να πεθάνει, από μιαν αργή ανάρρωση. Αφού σ' αγγίξει η φτερούγα του θανάτου, ό,τι προηγουμένως έμοιαζε σημαντικό, δεν είναι πιά. Άλλα πράγματα είναι, πράγματα που πριν δεν ήξερες καν ότι υπήρχαν, πράγματα που φαίνονταν ασήμαντα. Η πατίνα όλων όσων γνωρίζαμε διαλύεται σαν ομίχλη, κι αφήνει κατά τόπους να φανεί η γυμνή σάρκα, το αυθεντικό ον, που κρυβόταν πίσω της.

Έτσι άρχισα να προσπαθώ ν' ανακαλύψω εκείνον: το αυθεντικό ον, τον "παλιό άνθρωπο", εκείνον που το Ευαγγέλιο ήθελε να καταργήσει. Εκείνον που τα πάντα γύρω μου, βιβλία, δάσκαλοι, γονείς, ακόμα κι εγώ ο ίδιος, είχαμε κάνει τα πάντα για να τον καταργήσουμε. Κι άρχισε σιγά σιγά να μού αποκαλύπτεται, δύσκολα και με πόνο, λόγω της βαριάς φύρας, αλλά γι αυτόν τον λόγο ακόμα πιό χρήσιμος και πολύτιμος. Περιφρονούσα ως τότε αυτό το ον, το δευτερεύον, όπως η εκπαίδευσή μου μού το είχε παρουσιάσει. Έπρεπε ν' αποτινάξω αυτήν την φύρα.

Σύγκρινα τον εαυτό μου με τα παλίμψηστα: Γευόμουν τη χαρά του σοφού, που κάτω από πιό πρόσφατες γραφές, ανακαλύπτει, στο ίδιο χαρτί, ένα αρχαιότερο κείμενο, ασύγκριτα πιό πολύτιμο. Τί ήταν αυτό το μυστικό κείμενο; Δεν έπρεπε να σβήσω πρώτα τα πιό πρόσφατα, για να μπορέσω να το διαβάσω;

"L' Immoraliste", 1902, p. 62-63 (ed. folio No 229)
Μετάφραση από τα γαλλικά: Μαύρος Γάτος 2009

διαβάστε εδώ ένα ακόμα μεταφρασμένο απόσπασμα

Υστερόγραφο: Ο "Αμοραλιστής" είναι μυθιστόρημα, αμετάφραστο απ' όσο ξέρω στα ελληνικά. Τα λόγια που μετέφρασα είναι του ήρωα, όχι του Ζίντ απ ευθείας. Άμεσα ή έμμεσα, ο ρηξικέλευθος Gide επιτίθεται στην πουριτανική και υποκριτική υψηλή κοινωνία της εποχής του. Δεν έχω τελειώσει ακόμα το έργο, και δεν ξέρω πού ακριβώς το πάει, νομίζω όμως ότι το ζουμί είναι σε αυτό εδώ το απόσπασμα.

Συρακούσες, Latomie
.

ΖΩή

.

Σαν κάτι πού 'χες χάσει από καιρό
και σού 'λειπε, πολύ

βρες τον καλό σου εαυτό
βρες τη Ζωή!

photo: "Life" by Adonis Werther

.

ύΠΝΟΣ ΘάΝΑΤΟΣ

.

 στους Νεκρούς της Γάζας

Ξέρεις τί είναι Θάνατος;

Θάνατος είναι ένα τηλεφώνημα, ένα βράδυ του Οκτώβρη. Πρώτος Θάνατος, πρώτη γυμνασίου, πρώτη έκθεση, «πέθανε». Πρώτο εικοσάρι. Και τριγύρω τα πάντα να γκρεμίζονται.

Ο Θάνατος λέει διαγείρει την ερωτική επιθυμία. Σαν αντίδοτο, μάλλον. Τεκνοποίηση εναντίον Θανάτου. Σημειώσατε; Δύο, όλα είχαν τελειώσει. «Φύγε, μού μυρίζεις πτωματίλα». Ο θείος νεκρός, κι οι γονείς χωριστά.

Εγώ στη μέση. Έντεκα χρονών παιδάκι. «Είχε μπει ο Οκτώβρης, και μάλιστα τελείωνε». Λογικό σφάλμα, κόκκινο μελάνι, ή είχε μπει ο Οκτώβρης ή τελείωνε- τελείωνε, μα δεν ήθελα να σκίσω κι άλλη σελίδα, ένα προσφυγάκι ήμουν, ανύπαρκτο, χωρίς σπίτι και πατέρα, μια αμελητέα ποσότητα, χωρίς κανένα δικαίωμα. Αλλά, με Είκοσι στην έκθεση.

Και μετά ντύθηκα παπαδάκι για τον Θάνατό σου. Ποτέ δεν μίλησες για τον Πόντο, για τη γενοκτονία, παππού. Επέζησες, πέντε χρονών πεντάρφανο παιδάκι, απέκτησες γη και ζώα, διάβαζες εφημερίδα, μάθαινες γαλλικά από ένα βιβλίο, έκανες παιδιά κι εγγόνια, και σού αρκούσε.

«Αφού δεν σε ήθελε η πεθερά σου, τί κάνεις εδώ;» Τί σκύλα. Μπροστά σε όλον τον κόσμο. Τρίτος Θάνατος, γιαγιά, κι η μητέρα συντρίμμι.

Κι η νυχτερίδα να χτυπιέται πάνω στο στύλο της ΔΕΗ. Και το ασθενοφόρο να μην έρχεται. «Τα εγγόνια του Παναγιωτόπουλου!» είχε ψελλίσει ο άγνωστος οδηγός, στο δρομολόγιο Βρυξέλλες – Θεσσαλονίκη, και δάκρυσε. «Τον είχα Δάσκαλο». Τρεις κι ο κούκος στην κηδεία του Δάσκαλου. Με κεφαλαίο. Α ρε παππού. Μέσα σ’ ένα κασόνι, πρόσφυγας Θάνατος στον Υμηττό, με καύσωνα. Κι ο παπάς να δυσφορεί και να ιδρώνει και να πηδάει τους ψαλμούς.

Περίμενες οχτώ χρόνια τη σύντροφό σου. Και ήρθε τελικά να σε βρει. Μέσα σε μια Δημοτική νεκροφόρα, που έκανε στάση για φαγητό στη Στυλίδα. Τρεις μέρες μετά την ορκωμοσία μου. Σαν να με περίμενες, να πάρω το «βραχιόλι», γιαγιά. Μολύβια FABER στο κουτί, μόνο FABER, τα καλύτερα, Αρσάκειο και Κάιρο και Διδυμότειχο, όλα μαζί μια τούφα ασημένια μαλλιά, στο παγωμένο σου μέτωπο.

Ύστερα έφυγες κι εσύ Κώστα, Φιλόλογε, Δάσκαλε, πατέρα στη θέση του πατέρα, που έλεγες πως όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Πολέμησες. Έχασες. Για ποιόν άραγε λόγο. Για ένα επιθανάτιο ποίημα, σε μιαν ασήμαντη επαρχιακή εφήμερη εφημερίδα, που δεν το θυμάται κανείς. Ούτε το ποιήμα, ούτε εσένα, ούτε εμένα. Πού νά‘ναι το κιτρινισμένο απόκομμα; Τί σημασία;

Όλο το βράδυ έκλαιγα με τη νεκρή γατούλα στην αγκαλιά μου. Που πέθανε μέσα στα χέρια μου. Καρκίνος από εμβόλιο. Για μια γάτα έκλαιγα, ναι. Σού φαίνεται αστείο. Χαζό. Ασήμαντο. Δεν σε κατηγορώ. «Εξάγραμμο τριάντα έξι: ο Περιπλανώμενος. Έξι στην κορυφή. Ο Περιπλανώμενος ασχολείται με ασήμαντα πράγματα. Από απροσεξία χάνει την αγελάδα του. Το σπίτι του καίγεται. Στην αρχή γελάει, μα ύστερα κλαίει πικρά.»

Μα εγώ δεν αντέχω τις απώλειες. Πόσους ακόμα Θανάτους; Όσες και Ζωές. Δεν αντέχω ούτε τις Ζωές, δεν είναι παρά Θάνατοι σε αναμονή σού λέω, γιατί σ’ αγάπησα απόλυτα, Φιλάκι. Κι ήμουνα λέει μετά ένα πετσί, ένα τομάρι, με λίγο σάπιο λίπος ανάμεσα. Σ’ ένα παραθαλάσσιο τραπέζι, σε μιαν άγνωστη, σκοτεινή ακτή. Ξύπνησα από τον τρόμο. Η προδοσία, είναι κι αυτή ένας Θάνατος.

Ξέρεις τί είναι ο ζωντανός Θάνατος; Να φοβάσαι ν' αγαπήσεις. Να βλέπεις τη ζωή σαν προσωρινή απουσία Θανάτου. Να φοβάσαι έναν προθάλαμο γεμάτο ανθρώπους που περιμένουν τη σειρά τους γι' ακτινοθεραπεία. Μια παιδιατρική πτέρυγα με φαλακρά παιδάκια. Τα επείγοντα της χειρουργικής ένα βράδυ Σαββάτου, με τ' ασθενοφόρα να ουρλιάζουν και να ξεφορτώνουν τρόμο, το ένα μετά το άλλο. Να ονειρεύεσαι Θανάτους. Να ξυπνάς από τον τρόμο.

'Ελα, γαλήνεψε. Τό ‘ξερες πως ο Ύπνος είναι δίδυμος αδερφός του Θάνατου; Ο Θάνατος είναι μόνο ένας μεγάλος Ύπνος, χωρίς όνειρα, χωρίς ξύπνημα, και κάθε Ύπνος, ένας μικρός Θάνατος. Ξύπνα. Ξύπνα...

......................................................................................................................................

Τώρα ξυπνώ. Αγαπώ, κι ας πονώ. Αγαπώ πολύ, κι ας πονέσω πολύ.

Να ξυπνάς
ν' αγαπάς

πολύ

Ύπνος και Θάνατος,

δυό απαράλλαχτα δίδυμα αδέρφια...

.

"όΝΕΙΡΟ ΠΟυ ΦΕύΓΕΙ ΕίΝ'η ΖΩή..." έΦΥΓΕ ΚΑΙ Η ΥΠέΡΟΧΗ ΜΑΡίΑ ΔΗΜΗΤΡΙάΔΗ... (AUTOPLAY)

.

"...όνειρο που φεύγει είν' η ζωή
μέσα στ' όνειρό μου είσαι κι εσύ..."


ακούτε τον Καϋμό της φυσαρμόνικας
στίχοι - μουσική του Γιώργου Σταυριανού
από το δίσκο "Έρημη πόλη"

Έρχεσαι πάντα το βράδυ μελαγχολικά, σαν το στερνό το τρένο του χειμώνα
η καρδιά μου χιονισμένη στέπα ερημική, προσμένει τον καημό σου και σε καρτερεί

Έρχεσαι και δε σωπαίνεις, μέσα από τη στάχτη μια φωτιά γυρεύεις, κι όλο φεύγεις
τριγυρνάς μέσα στη νύχτα, φάντασμα ωχρό, της προσμονής μου μαυροπούλι ερημικό

Κι όπως έρχεσαι έτσι φεύγεις, έτσι απρόσμενα αγαπάς, μισείς, ξεχνάς, πλάνες μαζεύεις
μα η καρδιά μου, χιονισμένη στέπα ερημική, προσμένει τον καημό σου, πάντα καρτερεί

Όνειρο που φεύγει ειν η ζωή
μέσα στ’ όνειρό μου είσαι κι εσύ

.

ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜόΣ: άΛΛΑΞΕ Ο ΥΠΟΥΡΓόΣ...

.

...ΚΙ έΒΓΑΛΕ ΤΑ ΡΟύΧΑ ΤΟΥ ΑΛΛΙώΣ...

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚά ΘΕΤΙΚέΣ ΟΙ ΑΝΤΙΔΡάΣΕΙΣ
ΤΟΥ ΚΥΡίΑΡΧΟΥ ΛΑΓΟύ:

"ΕΠΙΤέΛΟΥΣ! ΕΠΙΤέΛΟΥΣ!
ΑΥΤή ΕίΝΑΙ ΚΥΒέΡΝΗΣΗ!"

(ΨΗΦΟΦόΡΟΙ ΤΗΣ ΝΔ
ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟύΝ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜέΝΟΙ
ΤΟ ΝέΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚό ΣΧίΣΜΑ)


ΖήΤΩ Ο ΚΑΤΑΛΛΗΛόΤΕΡΟΣ ΣΟΥΛΤάΝΟΣ ΜΑΣ!
(ΖήΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩ.....)

Ο ΑΛΛάΧ ΝΑ ΜάΣ ΚόΒΕΙ ΛέΡΕΣ
ΚΑΙ ΝΑ ΤΟύ ΔίΝΕΙ ΨώΝΙΑ

STOP THE ISRAELI MURDERERS IN GAZA: BLACK PLANET (AUTOPLAY, SISTERS OF MERCY))

.

STOP THE MURDERERS

STOP ISRAEL


warning: extremely shocking videos below

STOP THE ISRAELI MURDERERS IN GAZA: CRY OUT FOR IMMEDIATE CEASEFIRE

.

STOP THE MURDERERS

STOP ISRAEL


warning: extremely shocking videos below

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ: Η ΤΥΦΛΗ ΒΙΑ, Η ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΗΣ, ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

Πολλοί έσπευσαν να δικαιολογήσουν την έκρηξη της ΤΥΦΛΗΣ βίας που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, θεωρώντας την μια μορφή άμυνας απέναντι στην ανεξέλεγκτη κρατική βία. Όμως η βία φέρνει πάντα μόνο βία. Και ειδικά η ΤΥΦΛΗ βία, που είναι η χειρότερη μορφή βίας, γιατί στερείται λογικής, στόχου, και επομένως και (θετικού) αποτελέσματος.

Την δολοφονία του Αλέξη ακολούθησε ο τραυματισμός ενός άλλου 15χρονου από σφαίρα, στο χέρι ευτυχώς. Σήμερα, ενώ η Κωνσταντίνα Κούνεβα αγωνίζεται να κρατηθεί στη ζωή, μετά τη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε, ένας 21 χρονος αστυνομικός σώθηκε από θαύμα, χτυπημένος από καλάσνικοφ, το ίδιο που χτύπησε πριν μέρες την κλούβα των ΜΑΤ. Των ΜΑΤ, που φυσικά, είναι τώρα πιό αφιονισμένα από ποτέ. Με την πόλωση που επικρατεί, είναι ζήτημα χρόνου το πότε θα υπάρξει ένας νέος Αλέξης. Ένας φαύλος κύκλος τυφλής βίας έχει ανοίξει.

Κάποιοι θέλουν την τυφλή βία. Κάποιοι θέλουν να χυθεί αίμα. Κάποιοι επιδιώκουν την πόλωση και την κλιμάκωση της κοινωνικής βίας. Φαινόμενα άγνωστα στην Ελλάδα εδώ και μερικές δεκαετίες. Ποιούς εξυπηρετεί όμως αυτός ο φαύλος κύκλος της τυφλής βίας;

"Στην αναμπουμπούλα, ΜΟΝΟ ο λύκος χαίρεται": Ιστορικά, οι περίοδοι οικονομικής κρίσης και κοινωνικής βίας ακολουθούνται πάντα από την επιβολή αυταρχικών και απολυταρχικών καθεστώτων, που τελικά οδηγούν τους λαούς σε πολέμους. Γιατί η βία, σε συνδυασμό με τη φτώχεια, οδηγούν στην ανασφάλεια, στην πόλωση και στο φανατισμό, δημιουργώντας μια κατάσταση ιδανική για να ευδοκιμήσει ο φασισμός, ο κακός λύκος της Ανθρωπότητας. Σε αυτό το πλαίσιο, όσοι υποστηρίζουν την τυφλή βία, έστω κι αν έχουν "καλές" προθέσεις, παίζουν το παιχνίδι των φασιστών και των εξουσιαστών.

Μακάρι να διαψευστώ, αλλά φοβάμαι πως τα χειρότερα έπονται. Αν ήμουν πιστός, θα έλεγα "Θεός φυλάξοι"...

.

IT'S a SoNG THaT JuST KeePS PLaYING oN THe RaDIO (please press "play" beside - "Radio Mavros Gatos")

.

Ένα παλιό αγαπημένο τραγούδι. Εφηβικό.
Δεν είμαι πιά έφηβος. Ευτυχώς...

Γιατί έτσι η μελαγχολία του τραγουδιού γίνεται γλυκιά.

Γιατί έτσι οι "ξάγρυπνες νύχτες" του τραγουδιού γίνονται "στιγμές"...

Γιατί έτσι η νοσταλγία που πλημμυρίζει το τραγούδι γίνεται προσδοκία...

Σ;-))))

It's α song that just keeps playing on the radio
And you know I haven't seen you for a while
I lie awake at night and I wonder how you are
And I wish that I could see you again

Is it fate or is it luck that brings us back
Or is it just a common point of view
Time has put a spell on you, you never seem to change
And I wish that I could see you again

I'll be here where the heart is
When the dreams that we've been after
All come true
You will find me here where the heart is
I'll wait for you
I'll wait for you


It's the light that just keeps shining day after day
When other loves have come and gone
I'll be here with open arms to take you in
And I wish that I could see you again

And in between
And when I need to see you again
All I have to do
Is close my eyes
Oh the picture's coming in my friend
I'll hold you again
But until then

I'll be here where the heart is...



Kim Carnes / Dave Krampf / Duane Hitchings
from the movie "Flashdance" (1983)

photo by Jan Saudek

ΧΙΟΝΟΛΟύΛΟΥΔΟ

xωρίς σώμα

xωρίς xρώμα

original photo: "snowy branches" by Athenastock@deviantart
photo manipulation by Mavros Gatos

Τα ΠΙό ΠΟΛύΤΙΜΑ ΔώΡΑ ΤΟυ άΗ ΒΑΣίΛΗ

.

Διψάς, και δεν έχεις πόσιμο νερό;

περίπου 5.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα στον "αναπτυσσόμενο κόσμο"
από έλλειψη πόσιμου νερού ...

Πεινάς, και δεν έχεις φαγητό;

περίπου 25.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα από πείνα...

Ξέρεις τί είναι να ζεις μέσα στον πόλεμο και στο φόβο;

Ξέρεις τί είναι να μη μπορείς να περπατήσεις;

Ξέρεις τί είναι να ζεις μέσα στο σκοτάδι;

Ξέρεις τί είναι να ζεις μέσα στη σιωπή;

Αν όχι, όχι, όχι, και πάλι όχι,

τότε ο Άη Βασίλης σού έχει ήδη φέρει

τα πιό πολύτιμα δώρα του κόσμου.

Χρόνια μας πολλά, τυχερούληδες!