ΦΕΓΓΑΡΟΧΤΥΠΗΜΕΝΟΣ (ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2005)

Αφιερωμένο στην αγάπη μου, όπου κι αν βρίσκεται

… καθώς το φεγγάρι αντανακλά στην λίμνη δίπλα στην θάλασσα
ακούω πάλι την φωνή σου να με καλεί, «αγάπη μου»

πέρσι, τέτοια μέρα, ήμουν ακόμα η αγάπη σου
αχ και να ήμουνα και τώρα
αχ και να ήσουν πλάι μου,
στο μονοπάτι το λουσμένο με ασημόφωτο
να σού δείξω το είδωλο της Πανσέληνου
στο ελαφρά ρυτιδιασμένο νερό
ν’ανακαλύψουμε μαζί
τι χρώμα έχουνε οι γέρικες ελιές στο φεγγαρόφωτο
να τρομάξεις,
από ένα θρόισμα μές τα αγριόχορτα
και να σε κλείσω γελώντας στην αγκαλιά μου
όπως πέρσι, τέτοια εποχή
που αγαπιόμασταν

όμως, σηκώνω το βλέμμα μου ψηλά,
κοιτάζω το απόκοσμο φως που τυλίγει τον κόσμο
και λέω,
τριαντατρία χρόνια μόνος μου το κοίταζα το φεγγάρι
κι ούτε επειδή αγαπηθήκαμε άλλαξε
ούτε επειδή χωρίσαμε θα αλλάξει

κάτι είναι και αυτό

τώρα θα πάω σιγά σιγά στη φωλιά μου, να κοιμηθώ
όμως, αν ήσουν εδώ,
θα μάθαινες πως
κάποιες νύχτες με Πανσέληνο, στην Τριστινίκα

τα ουρλιαχτά,
δεν τα ουρλιάζουν λύκοι

Μαύρος Γάτος