29 Σεπ 2009

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜόΣ Στο ΚΑΛΟΚΑίΡΙ

.

Μεσάνυχτα χτες σε μιαν ονειρική Ομηρική παραλία, λουσμένη στο φεγαροφώς, κάπου στη (χερσό)νησο Κολοκύθα της Σπιναλόγκας (Ελούντα). Απέναντι μου ο κορμός της Κρήτης. ενδιάμεσα η θάλασσα γεμάτη λιωμένο φεγγαρασήμι, σχεδόν λεία, μ’ ένα υπόκωφο κύμα που σκάει ρυθμικά στη βοτσαλωτή ακτή και στα γύρω βράχια.

Αρόδου παραδέρνει φωτισμένο ένα εμπορικό. Το κινητό παίζει Luz De Luna, κι εγώ, καθισμένος σ’ ένα βραχάκι, αποχαιρετώ το καλοκαίρι που αύριο φεύγω. Αλλού…

Είχε απ' όλα αυτό το καλοκαίρι. Κύκλους που - επιτέλους- έκλεισαν. Άλλους που άνοιξαν. Ταξίδια σε νέους ανθρώπους. Ταξίδια στο παρελθόν. Ταξίδια σε νέα μέρη. Επιστροφή σε αγαπημένα παλιά. Καταδύσεις. Ποδηλασία στη φύση. Και φυσικά, κολύμπι, ατέλειωτες ώρες κολύμπι! Από την Οινόη του Πόντου ως τη Νήσο Χρυσή του Λιβυκού, με θέα εξωγήινα υποβρύχια τοπία, χταπόδια, κοχύλια, θαλασσοσπηλιές, υφάλους, νησιά, με αμείωτο ενδιαφέρον, ως το τελευταίο κολύμπι, σήμερα το πρωί, απέναντι από τη μυθική Σπιναλόγκα!


Ποιές καλύτερες συνθήκες θα μπορούσα να ζητήσω για τον αποχαιρετισμό μας, Καλοκαίρι; Πώς να τολμήσω να ελπίσω να γυρίσω πίσω;


Καλή αντάμωση!

.

ήΤΑΝ η ίΤΑΝΟΣ, η ΟΛΟύΣ

.


Έρχομαι, ναι, από την Ερημούπολη


Image Hosted by ImageShack.us


πηγαίνω, ναι, στη Βυθισμένη Πόλη





μα ενδιάμεσα, βαδίζω το Δρόμο του Ήλιου

κι είναι, σού λέω, Όμορφος!



Ολούς, Σπιναλόγκα, Ελούντα,
28 Σεπτέμβρη 2009

28 Σεπ 2009

Η ΚΥΡά ΤωΝ ΑΓΡΙΜΙώΝ ΣΤη ΒΥΘΙΣΜέΝΗ ΠόΛΗ

.
.



Φέξε μου, φεγγαράκι

να περάσω το γεφυράκι

να βουτήξω στη Βυθισμένη Πόλη

ν' αναζητήσω την αδελφή του Ήλιου

τη Γλυκιά Παρθένο των Διχτυών

να τής ριχτώ,
θνητός εγώ,

στην Αθάνατη Κυρά Των Αγριμιών!




κι αν προσβληθεί, και με τοξέψει με τα φονικά Της βέλη

να καρφωθώ πανευτυχής στο Τίποτα

των Ουρανών!




...Βριτομάρτυς, Δίκτυννα, Ποτνία Θηρών...



Ελούντα / αρχαία Ολούς, 27 Σεπτέμβρη 2009
Σελήνη 22 νυχτών



[[[ πρώτη φωτό : η Άρτεμις του Πραξιτέλη ]]]

25 Σεπ 2009

ΗΛΙόΚΤΥΠΕΣ ΝήΣΟΙ ΤΟυ ΛΙΒΥΚΟύ ΠΕΛάΓΟΥΣ

.
/
-\-@-\-
/
Νήσος Χρυσή


Τέρτσα Μύρτο Ιεράπετρα Φέρμα Αγιά Φωτιά
αλλού τα κλαψουρίσματα κι αλλού η Συμφορά



/
-\-@-\-
/
Νήσος Γαύδος

Παλιόχωρα και Σαμαριά Σφακιά Όρθια Άμμος
άλλo τα σαλιαρίσματα κι άλλο είναι ο Γάμος



/
-\-@-\-
/
Νήσος Φαιστός

Κόκκινο Μάταλο Κομμός Κόκκινος Πύργος Άγια Γαλήνη
ανήφοροι κατήφοροι Ήλιος καυτός
πού νάν’ Εκείνη

24 Σεπ 2009

ΠΡΩϊΝό ΣΤήΝ ΙΕΡάΠΕΤΡΑ



Τόσο ΦώΣ, πού να το χωρέσει ο φακός!





23 Σεπ 2009

άΡΩΜΑ ΕΥΤΥΧίΑΣ

.


Στη Γρα Λυγιά μυρίζει Γιασεμί

στο Μύρτο Θαλασσάκι



κι αν σού βρωμούν τα λόγια μου Χαρά,

ε, Μέθυσα λιγάκι!




Νότιο Λασίθι, 23 Σεπτέμβρη 2009

ΜΠΑΛΚόΝΙ ΣΤο ΛΙΒΥΚό

.

Άλλα χρειάζεσαι

άλλα ψάχνεις
, αλλού

ε, άλλα θα βρεις!


(Εκτός αν...Σ;ο)





Ιεράπετρα 23 / 9 / 2009

21 Σεπ 2009

Η ΡΟύΛΑ Η ΤΣΙΧΛόΦΟΥΣΚΑ

.

Φημολογείται πως η Ρούλα γεννήθηκε μασώντας τσιχλόφουσκα. Δηλαδή τότε δεν την έλεγαν ακόμα Ρούλα, την έλεγαν μόνο «ο μπελάς», «το μπάσταρδο», «το μούλικο», και άλλα τέτοια τρυφερά. Γιατί ο πατέρας της όχι μόνο δεν είχε παντρευτεί τη μητέρα της, αλλά τής έριχνε και καμμιά τριακοσαριά χρόνια. Κι εκείνη ήταν μόνο δεκαπέντε χρονών. Κι αντί να μασάει τσιχλόφουσκα, βρέθηκε ξαφνικά μ’ ένα παιδί στην αγκαλιά. Που μασούσε ήδη τσιχλόφουσκα. Πριν καν το πουν «Ρούλα».

Κανείς δεν μπορούσε να θυμηθεί τη Ρούλα σε οποιανδήποτε ηλικία, ακόμα και βρέφος, να μη μασάει τσιχλόφουσκα. Στην κούνια. Στο Νηπιαγωγείο. Στο Δημοτικό. Στο Γυμνάσιο. Στο Λύκειο όχι, δεν πήγε.

Πήγε στη Σχολή. Επέμενε η μητέρα της. «Πρέπει να πάρεις ένα χαρτί, βλαμμένο» της έλεγε όλο στοργή η μητέρα της. Αλλιώς θα καταντήσεις πωλήτρια σαν εμένα, να σκοτώνεσαι για πενταροδεκάρες και να σού σπάει τ’ αρχίδια ο κάθε μαλάκας». Κι έτσι η Ρούλα γράφτηκε στις Σχολές Ευριπίδης, να γίνει βοηθός μικροβιολόγου. Και όλως παραδόξως, έγινε. Με κάπως ανορθόδοξα μέσα. «Πες Ρούλα το μάθημα», της έλεγαν οι λιγούρηδες καθηγητές. Η Ρούλα άνοιγε το βιβλίο και το έλεγε νεράκι από μέσα, ανοίγοντας ορθάνοιχτα τα μπούτια της ώστε να δείχνει το πράμα της στην αποσυντονισμένη Έδρα, μασώντας φυσικά την αιώνιά της τσιχλόφουσκα. Το πήγε το γράμμα και πήρε και το χαρτί.


Στο μαγαζί που δούλευε όλη μέρα πωλήτρια, σαραντάρα πιά, της έδιναν εφτακόσια ευρώ με το ζόρι, χωρίς ασφάλεια και χωρίς υπερωρίες. Η χοντρή της αφεντικίνα περνούσε κλιμακτήριο και ξεσπούσε συνέχεια επάνω της. Ο αφεντικός της, ένας ξεφτίλας συνταξιούχος αστυνομικός, της έπιανε και τον κώλο, όποτε έβρισκε ευκαιρία, όταν η χοντρή κοιτούσε αλλού. Εκείνη μασούσε την τσιχλόφουσκά της και δε μιλούσε. Τις χρειαζόταν τις πενταροδεκάρες τους, είχε κάνει κι αυτή ένα παιδί, όχι στα δεκαπέντε όπως η μάνα της, στα δεκαεννιά, αλλά με συνεργό έναν ακόμα πιο μαλάκα από τον πατέρα της. Από εστιάτορας που την παντρεύτηκε προβιβάστηκε ραγδαία σε ιδιοκτήτη κωλάδικού, νταβατζή, λαθρέμπορα και ναρκέμπορα. Η Ρούλα δε μασούσε, παρά μόνο την αιώνιά της τσιχλόφουσκα: Τον στήριζε σε όλα. Άλλωστε κι εκείνος την είχε βασίλισσα. Τη γέμιζε βρώμικα λεφτά και την έστελνε στην πόλη να ψωνίσει από τα καλύτερα μαγαζιά. «Δεν έχετε τίποτα πιο ακριβό;» ρωτούσε εκείνη τους εκνευρισμένους υπαλλήλους των πιο γκλαμουράτων μοδίστρων. Και σκορπούσε τα χιλιόευρα για πλάκα.

Όταν όμως τον τσάκωσε στα σπανάκια με τις πέντε Δομινικάνες «υπαλλήλους» του, να ποζάρουν σε όλες τις στάσεις του Κάμα Σούτρα ταυτόχρονα, το ποτήρι ξεχείλισε. Ε όχι και με τις Δομηνικάνες, που είναι οι πιο ξεφτιλισμένες πουτάνες, οι πιό φτηνές στο εμπόριο λευκής σαρκός, οι πιο απελπισμένες, και οι πιο πρόθυμες να κάνουν τα πάντα χωρίς καμμιά προφύλαξη.

Τόλμησε να τού ζητήσει να χωρίσουν ένα βράδυ που έτρωγαν στο αγαπημένο τους γκλαμουροβλαχάτο εστιατόριο. Εκείνος στην αρχή δεν μίλησε. Δεν έβγαλε κουβέντα. Μετά την πήγε σ’ ένα δάσος, την κατέβασε από το αυτοκίνητο, την ξεγύμνωσε, την βίασε και την έσπασε στο ξύλο. Η ροζ τσιχλόβουσκα της Βούλας έγινε κόκκινη από το αίμα. Όλογυμνη και καταματωμένη περιφέρονταν ώρες στην ερημιά. Τελικά κατάφερε να φτάσει σ' ένα αστυνομικό τμήμα και να του κάνει μήνυση. Ο αστυνομικός έμεινε με το στόμα ανοιχτό μπροστά στην ημίγυμνη κακοποιημένη γυναίκα με τα σπασμένα δόντια και τη ματωμένη τσιχλόφουσκα.

Ο νταβατζοναρκέμπορας όμως είχε γερά κοννέ. Το διαζύγιο βγήκε χρόνια μετά, μετά από ατέλειωτα δικαστήρια, κι αφού είχαν φάει στους δικηγόρους απίστευτα λεφτά. Η Ρούλα ήταν επιτέλους ελεύθερη, αλλά δεν είχε πιά φράγκο. Εκείνη που κάποτε έτρωγε με πλατινένια κουτάλια, αναγκάστηκε να δουλεύει πωλήτρια με άθλιους όρους. Στης χοντρής. Πουλούσε γυαλιά. Μασώντας τσιχλόφουσκα, φυσικά.

Μια Δευτέρα η χοντρή ήταν εκτός εαυτού. Η Ρούλα είχε ξεχάσει το Σάββατο να κλείσει το αιρκοντίσιον, και το βρήκε η χοντρή το πρωί της Δευτέρας αναμμένο. Ποιος είδε το θεό και δε φοβήθηκε. Φωτιές έβγαζε ο χαώδης στόμας της χοντρής, φωτιά πήρε και η Ρούλα κάποια στιγμή.

Ο αστυνομικός που κατέγραψε το συμβάν δεν πίστευε στα μάτια του: από το πτώμα της χοντρής είχαν αφαιρεθεί οι βολβοί των ματιών, και στη θέση τους υπήρχαν δυό μασημένες ροζ τσιχλόφουσκες.

Παραδίπλα ο κύριος ύποπτος, η Ρούλα, μασούσε κάτι που έμοιαζε ακόμα πιό ύποπτα με τσιχλόφουσκα.

Ροζ.



Εναλλακτικό τέλος, που να μη θυμίζει τη "Σιωπή των αμνών":

(διαλιέχτεεεεε.....)

Η Ρούλα αντιμίλησε στη Χοντρή, τσακώθηκαν άγρια, τα βρόντηξε κι έφυγε.

Ακόμα ψάχνει για δουλειά...

18 Σεπ 2009

Οι ΔΡΟΣΟΥΛίΤΕΣ Στο ΦΡΑΓΚΟΚάΣΤΕΛΛΟ Το 2009

.




Καβάλα στο περήφανο άτι του, ο Οπλαρχηγός Χατζή- Μιχάλης Νταλιάνης οδηγούσε αμίλητος την βουβή πομπή των Παλικαριών του, στην αμμουδιά, παράλληλα με την ακτή, με κατεύθυνση προς το Φραγκοκάστελλο. Σε λίγο θα ξημέρωνε η τελευταία μέρα της ζωής τους. Πορεύονταν μέσα στο αχνό λυκαυγές εφ' ενός ζυγού προς το μισοχαλασμένο Καστέλλι, όπου θα ταμπουρώνονταν όπως- όπως για να δώσουν την τελική κι απελπισμένη τους μάχη ενάντια στους Αγαρηνούς. Η αριθμητική υπεροχή των εχθρών συντριπτική, ο χαμός των λιγοστών Επαναστατών βέβαιος, μα ο ηρωισμός και η περηφάνια των αγέρωχων Ηπειρωτών και Κρητικών απέκλειε οποιαδήποτε πιθανότητα συνθηκολόγησης.

Η μελαγχολική πομπή των καβαλάρηδων ίσα που ξεχώριζε, με φόντο το Λιβυκό Πέλαγος, όταν ακούστηκε ένας γδούπος, και όλοι σταμάτησαν.

«Ωρέ, τί 'ναι πάλι τούτο»; Αγρίεψε ο Χατζη-Μιχάλης, πεσμένος από το άλογό του, που είχε κάπου σκοντάψει.

«Ομπρελοξαπλώστρα το λένε νομίζω, καπετάνιε», απάντησε ο Κυριακούλης ο Αργυροκαστρίτης, το πρωτοπαλίκαρό του. «Έχει γεμίσει ο τόπος από δαύτες τα τελευταία χρόνια».

«Το κέρατό μου», είπε ο Αρχηγός, και ξανακαβάλησε το περήφανό του άτι .

Φτάνοντας μπροστά στην είσοδο του Καστελλιού, η πομπή ξαναστάθηκε.- αναγκαστικά: Μεγάλα μεταλλικά αντικείμενα με ρόδες έφραζαν την είσοδο. Αδύνατον να περάσουν οι καβαλάρηδες.

«Να φωνάξουμε τη Δημοτική Αστυνομία, Αρχηγέ; Την τροχαία, μήπως»; Τόλμησε να ρωτήσει ο Κυριακούλης μετά από μερικά λεπτά σιγής.
.
"Ρε μπάρμπα, δεν παίρνεις το γάιδαρό σου από τη μέση να μπούμε στο αμάξι μας σαν άνθρωποι;" είπε ένας σουρωμένος νεαρός που μόλις είχε ξεμυτίσει από το παρακείμενο ξενυχτάδικο-μπητς μπαρ.


Ο Χατζή- Μιχάλης Νταλιάνης δεν μίλησε.

Στ’ αδάκρυτα μάτια του φαντάσματος εμφανίστηκε ένα λαμπερό δάκρυ.

Οργής.


ανάμεσα στην Ιστορία και στο Μύθο: Οι Δροσουλίτες

.

iD, "ΕΚΕίνΟ"

.


Αν σε τυλίξει η αχλή του Ύπνου
και χαθείς στις ατραπούς του Ονείρου

κι εισχωρήσεις στο βασίλειο Εκείνου

άκου τι έχει να σού πει- μπορεί
να σού αλλάξει τη ζωή


.

17 Σεπ 2009

FaLLING iN LoVE (AUTOPLaY)

.


"ποτέ ξανά μην πληγωθείς "

"ποτέ ξανά μην πληγωθείς"


κι είδα το πρόσωπό σου

το χαμόγελό σου


σύννεφα τρέχουν

στο ίδιο γαλάζιο ουρανό

μα κάτι έχει αλλάξει

λες να

σ' ερωτευτώ;


"ποτέ ξανά μην πληγωθείς"

"ποτέ ξανά μην πληγωθείς"


το απαλό σου φιλί

το ζεστό σου χάδι



τ' άστρα ίδια λάμπουν

δεν ψηλώσε το βουνό

μα κάτι έχει αλλάξει

λες να σ' ερωτευτώ;

να σε
να σε
ερωτευτώ




"Falling In Love"

Στίχοι David Lynch
μουσική Angelo Badalamenti
τραγουδά η Julee Cruise
μετάφραση Μαύρος Γάτος - Μιλτιάδης Θαλασσινός
με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος γα τη μετάφραση αυτή

15 Σεπ 2009

Δε Θα ΒΡέΞΕΙ ΑΠόΨΕ

.


Δε θα βρέξει απόψε

στις εφηβικές Ονειρώξεις

στους ανεκπλήρωτους Έρωτες

στους ανομολόγητους Πόθους



δε θα βρέξει απόψε- ησύχασε:

δεν κινδυνεύεις να βραχείς,

στεγνή ψυχή


.

14 Σεπ 2009

άΛΛΗ ΜΙά ΜΕΓάαααααααααααΛΗ ΓάΤΟ-ΣΟΦϊΑ....

.


"όσο κι αν ψάξεις, ΑΠΟΚΛΕίΕΤΑΙ να το βρεις,

αν δεν βρίσκεται εκεί."

(επίσης: "αγάπησε ΟΛόΚΛΗΡΟ τον εαυτό σου, ακόμα και τις σκοτεινές σου πλευρές")


Υο!

Σ;ο))))))
.

12 Σεπ 2009

έΝΑΣ ΠΟυ ΛΑΧΤΑΡούΣΕ Να ΜΕΤΡήΣΕΙ ΤιΣ ΣΤΑΓόΝΕΣ ΤηΣ ΒΡΟΧήΣ

.

δεν τα κατάφερε,


μα δεν το έβαλε κάτω:


μόλις
σταμάτησε η Βροχή


άρχισε να μετρά τα κύματα της Θάλασσας


και τους κόκκους της Άμμου!

.

Τά ΕΤΕΡώΝΥΜΑ

.


Είμαι Φώς κι είσαι Σκοτάδι

είσαι Πόνος κι είμαι Χάδι

ήμουν Αθώος, κι είσαι οι Ενοχές

ταιριάζουμε, λες;




12/9/2009

10 Σεπ 2009

ΤΡΑΓΟύΔΙ ΚΟΧΥΛάΚΙ

.

.

Ένα τραγούδι
σαν κοχυλάκι
ν' ακούς το κύμα
όταν κραυγάζει

η σιωπή



Ένα τραγούδι
σα το νεράκι
να κελαρύζει
όταν στεγνώνει

η ζωή



Ένα τραγούδι
να το θυμάσαι
να το σφυρίζεις
όταν φοβάσαι

το σκοτάδι


Ένα τραγούδι
να μη λυπάσαι
να το ψιθυρίζεις
όταν σού λείπει

ένα χάδι







Θάσος, 9 Σεπτεμβρίου 2009
*

8 Σεπ 2009

ΑΠΛό ΤΡΑΓΟύΔΙ

.


Καμμία δε φιλάει
όπως εσύ
γιατί καμμιά
δεν είναι εσύ

είναι τόσο απλό
που όλο το ξεχνώ



καμμιά δεν αγαπάει
όπως εσύ
γιατί καμμιά
δεν είναι εσύ

είναι τόσο απλό
που όλο το ξεχνώ




καμμία δεν πονάει
όπως εσύ
γιατί καμμιά
δεν είναι εσύ

είναι τόσο απλό
που όλο το ξεχνώ




Θάσος, 6 - 9 - 2009
έχει και μουσική ( αν κάποιος ενδιαφέρεται Σ;ο)

4 Σεπ 2009

Οι ΕΓΩΣΦΑίΡΕΣ

.

Όταν ο Ιερευγενής Πανεπιγνώστης και Μέγας Κβαντοκράτορας Ιωάννης Σαμουήλ Μπόγκο Σμιθ-Τσιέν (γιός του Αρχιερέα Μουσταφά Σμιθ και του Προκαθέδρου Λάκη Τσιέν) ανακάλυψε την επαναστατική Εγωσφαίρα, πρωτοφανή κύματα χαράς και ενθουσιασμού διέτρεξαν την πολυβασανισμένη Ανθρωπότητα: Η Εγωσφαίρα ήταν η απόλυτη λύση σε όλα τα προαιώνια και σύγχρονά της προβλήματα, η Απόλυτη Ουτοπία, το Άγιο Γκράαλ και η Φιλοσοφική Λίθος και η Αγία Τράπεζα της Αγιασοφιάς μαζί. Η Εγωσφαίρα δεν πεινούσε, δεν πονούσε, δεν ποθούσε, δεν αγχώνονταν, δεν αρρώσταινε, δεν πέθαινε. Με μια πολύ απλή και φτηνή διαδικασία όλα τα Χαρακτηριστικά, όλες οι Μνήμες, όλα τα Βιώματα, όλα τα Χαρίσματα κι όλα τα Ελαττώματα ενός ανθρώπινου όντος μεταφέρονταν σε μια μικρή διάφανη Σφαίρα, σαν σαπουνόφουσκα, μα Άσφαλτη, Άφθαρτη, Αιώνια. Φορτισμένες με έντονο αμφηλεκτρικό φορτίο, ούτε αρνητικό ούτε θετικό, το ίδιο ακριβώς για όλες, δεν κινδύνευαν να συγκρουστούν ποτέ με τίποτα- ούτε μεταξύ τους, ούτε και με οποιοδήποτε φυσικό ή τεχνητό σώμα, αεροσκάφος, πουλί, κατασκευή, βράχο, δέντρο. Χωρίς βάρος, χάρη στα αντιβαρυόνια από τα οποία αποτελούνταν, χωρίς μάζα, χωρίς ενεργειακές ανάγκες, θα πετούσαν για πάντα- κυριολεκτικά για Πάντα, μεταφέροντας το Εγώ που κουβαλούσαν σε μιαν Αιώνια Ζωή στην απόλυτη Ευτυχία. Η Εγωσφαίρα ή «Εγώφουσκα», στην καθομιλουμένη- ήταν το τέλειο Αεικίνητο και ο Παράδεισος μαζί, ήταν πραγματικά η απόλυτη λύση σε όλα τα προβλήματα της Ανθρωπότητας και της Γαίας, παλιά, σύγχρονα και μελλοντικά, και μάλιστα με απειροελάχιστο κόστος, που επέτρεπε την μαζικότητα χωρίς καμμιάν απολύτως εξαίρεση. Τόσο όμορφο, κι όμως τόσο αληθινό!


Σε πολύ μικρό διάστημα ο Ουρανός της Γης άρχισε να γεμίζει με ανέμελες κι ευτυχισμένες Εγώφουσκες, ενώ ταυτόχρονα η γη της Γης απαλάσσονταν σταδιακά αλλά μια για πάντα από την πείνα, την αρρώστια, τα γηρατειά, τον υπερπληθυσμό, τη φτώχεια, τη δυστυχία, τους πολέμους, την εξάντληση των φυσικών πόρων, την καταστροφή του περιβάλλοντος. Η Ανθρωπότητα κέρδιζε επιτέλους την Αφθαρσία, την Αθανασία και την απόλυτη Νιρβάνα, και μάλιστα συλλογικά, χωρίς καμμιά διάκριση νέων ή γέρων, ανδρών ή γυναικών, μαύρων ή λευκών, πλουσίων και φτωχών, μια που το κόστος της διαδικασίας μεταφοράς ενός ατελούς ανθρώπινου όντος σε μια Τέλεια Εγωσφαίρα ήταν αμελητέο.


Όταν η εξερευνητική και αποικιστική αποστολή των Ερμαφρόδιτων Βατραχομυγόσαυρων του Γαλαξία Αλμπέρ έφτασε στη Γη, μυριάδες χρόνια μετά, βρήκε τον πλανήτη να έχει επουλώσει όλες τις πληγές που του είχε προκαλέσει η πάλαι ποτέ Ανθρωπότητα, και να μοιάζει με Παράδεισο, απ’ άκρη σε άκρη: Πυκνές ζούγκλες γεμάτες ζωή κάλυπταν τις Ηπείρους, ενώ οι Θάλασσες έσφυζαν από μια τεράστια βιοποικιλότητα. Το κλίμα είχε ομαλοποιηθεί, και η μόλυνση του περιβάλλοντος είχε εξαφανιστεί. Ακόμα και οι πιο τεράστιες και τρισάθλιες τσιμεντουπόλεις των ανθρώπων είχαν πλήρως αφομοιωθεί στη Φύση, και δεν φαινόταν πιά ούτε ίχνος τους. Μόνο σημάδι πως η αμαρτωλή και δυστυχισμένη λαίλαπα που λεγόταν Ανθρωπότητα είχε περάσει κάποτε από τον Πλανήτη, ήταν τα δισεκατομμύρια των ιπτάμενων Εγωσφαιρών, που περιφέρονταν σε μικρά ή μεγάλα κοπάδια, ανέμελα κι ευτυχισμένα, στους Ουρανούς εκείνου που κάποτε λεγόταν Γη.


Χρειάστηκε στους Αλμπερτιανούς Βατραχομυγόσαυρους μόνο λίγες ώρες για να καθαρίσουν
με τις υπέρ-μακριές, υπερκολλώδεις τους γλώσσες τον πλανήτη από τις Εγωσφαίρες, και ν’ αρχίσουν να τον Ζούν.

.

3 Σεπ 2009

Ο ΠΙό ΞΕΦΤίΛΑΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓόΣ, Οι ΕΚΛΟΓέΣ - PLAYSTATION - ΦάΡΣΑ, ΚΑι Το ΜΟΥΝί ΤηΣ ΧάΙΔΩΣ

.

Ο πιό ξεφτίλας Πρωθυπουργός (από το 1975 κ μετά),
που "κυβέρνησε" τη χώρα σαν να έπαιζε ένα παιχνίδι στο αγαπημένο του Playstation,


το ΣΥΝέΝΟΧΟ Εκλογικό Πτώμα - εεεε Σώμα,
πανέτοιμο για τις ολόφρεσκες - ολόσαπιες Εκλογές - φάρσα,


και το (αιωνίως αχτένιστο) μουνί της Χάιδως


ΞΥΠΝήΣΤΕ ΕΠΙΤέΛΟΥΣ!


(ακόμα) ΧΕΙΡόΤΕΡΑ έΠΟΝΤΑΙ...

.

2 Σεπ 2009

Το ΚΑΛΟΚΑίΡΙ ΤωΝ ΙΝΔΙάΝΩΝ (Jo DASSiN, autoplay)

.

«φταίνε τα τραγούδια που με πήραν απ’ το χέρι
κάτι στιχάκια σαλεμένων εραστών»

Image Hosted by ImageShack.us


Ξέρεις
ποτέ μου δεν υπήρξα τόσο ευτυχισμένος όσο εκείνο το πρωί

περπατούσαμε σε μιαν αμμουδιά, κάπως σαν αυτή
ήταν φθινόπωρο
ένα φθινόπωρο γλυκό, μια εποχή
που υπάρχει μόνο στη βόρειο Αμερική
εκεί το λένε «το καλοκαίρι των Ινδιάνων»
για μάς ήταν απλά το δικό μας

με το μακρύ σου φόρεμα, έμοιαζες με ακουαρέλλα της Μαρί Λωρενσάν
και θυμάμαι
θυμάμαι πολύ καλά τί σού είπα εκείνο το πρωί
πριν ένα χρόνο
πριν έναν αιώνα
πριν μιαν αιωνιότητα:


«θα με πας
όπου ζητάς, όταν ζητάς
και θ’ αγαπηθούμε και πάλι
ώσπου ο έρωτας να πεθάνει

όλη η ζωή
θά ‘ναι σαν τούτο το πρωί
σαν ινδιάνικο
καλοκαίρι χρωματιστή»


σήμερα βρίσκομαι πολύ μακριά από κείνο το φθινοπωρινό πρωί
μα είναι σα νά ΄μουν εκεί
σε σκέφτομαι

πού νά ‘σαι
τί να κάνεις
υπάρχω άραγε ακόμα για σένα

κοιτάζω τούτο το κύμα που δε θ’ αγγίξει ποτέ τη σελήνη
δες, να
έτσι κι εγώ επιστρέφω
έτσι κι εγώ ξαπλώνω στην άμμο
και θυμάμαι

θυμάμαι τη παλίρροια,
τον ήλιο και την ευτυχία της θάλασσας
πάει μια αιωνιότητα
πάει ένας αιώνας

πάει ένας χρόνος





Jo Dassin - "L’ été Indien"
Paroles françaises : Pierre Delanoë et Claude Lemesle
(ακριβής) μετάφραση Μαύρος Γάτος 2009
μετάφραση ελεύθερη για αναδημοσίευση - υποχρεωτική η αναφορά τη πηγής


εικόνες: Marie Laurencin, "Femmes dans la foret", "La tentative amoureuse"


eX NiHILO NiHIL FiT

.

- Από πού έρχεσαι; - Από το Τίποτα

- Τί περιμένεις; - Τίποτα

.

1 Σεπ 2009

ΧάΝΕΙ όΠΟΙΟΣ ΔεΝ Το ΞέΡΕΙ...

.


... Σεπτέμβρης, είναι Καλοκαίρι!

(και
μάλιστα πολύ γλυκό, χωρίς μελτέμια, χωρίς καύσωνα, χωρίς πολυκοσμία στα "όμορφα"!)

Καλό μήνα!