30 Δεκ 2005

ΧΑΡΙΣΤΕ *ΑΛΗΘΙΝΆ* ΠΟΛΎΤΙΜΑ ΔΏΡΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΈΣ!




Βαρεθήκατε πιά την καταναλωτική μανία των γιορτών; Την φρενίτιδα με την οποία όλοι ξαχύνονται στα μαγαζιά για να πάρουν υποχρεωτικά και με το ζόρι "κάτι" (δηλαδή ένα αντικείμενο...) για τον καθένα;
Μην φοβάστε και μην αγχώνεστε. Ο Μαύρος Γάτος είναι εδώ, για να σας προτείνει τα τέλεια δώρα για τους αγαπημένους σας, που, επιπλέον, είναι και τζάμπα, όπως όλα όσα αξίζουν στη ζωή...
(βασισμένο στο βιβλίο του ψυχολόγου Γουαίην Ντύερ "Ανακαλύψτε τις γιορτές", εκδόσεις Γλάρος, με σημαντικές τροποποιήσεις)

Τα πιό πολύτιμα δώρα
που μπορείτε να προσφέρετε στους αγαπημένους σας
(και όχι μόνο)
για τις γιορτές (και όχι μόνο)

Άνευ όρων αποδοχή, γιατί όλα τα ανθρώπινα πλάσματα είναι πολύτιμα, όποια κι αν είναι τα ελαττώματα τους, οι παραλείψεις τους και τα λάθη τους. Ακόμα πιό πολύτιμοι είναι, για τον καθένα μας, οι αγαπημένοι μας. Να τους δείχνετε λοιπόν συχνά πόσο πολύτιμοι είναι για εσάς.

Το πολύτιμο δώρο της αυτοπεποίθησης. Δείξτε με το παράδειγμά σας ότι η επιδοκιμασία των άλλων δεν είναι πάντα δυνατόν να εξασφαλιστεί, ούτε και είναι αυτό αναγκαίο. Και πως όταν κανείς αντιμετωπίζει την αδιαφορία, ή ακόμα και την αποδοκιμασία, δεν είναι απαραίτητο ούτε να αναστατώνεται, ούτε να αδρανοποιείται.

Απαλλάξτε τους αγαπημένους σας από τον φόβο του λάθους. Χαρίστε τους τις έμπρακτες αποδείξεις ότι δεν φοβάστε να κάνετε λάθη, δείξτε τους ότι τα λάθη δεν είναι απλά επιτρεπτά, αλλά καμμιά φορά είναι και απαραίτητα, σαν ένα απαραίτητο βήμα για την απόκτηση νέων ικανοτήτων και την προσωπική βελτίωση.

Χαρίστε τους το δώρο της απόλαυσης της κάθε στιγμής, μέρα με την ημέρα. Βοηθήστε τους να χαίρονται την κάθε στιγμή, και να αγαπούν τον εαυτό τους όπως είναι, όπως κάνουν τα παιδιά, αντί να ζουν για το μέλλον, και να βιάζονται πάντα να περάσουν σε κάποιο επόμενο στάδιο, χάνοντας το παρόν. Δεχτείτε τους σαν πλάσματα ολοκληρωμένα και πλήρη τώρα, χαρίστε τους το Δώρο του Παρόντος.

Βοηθήστε τους να απαλλαγούν από το άγχος. Με το να μην ανησυχείτε και να μην αγχώνεστε με το παραμικρό, με ασήμαντα πράγματα, και κυρίως με πράγματα που όσο και αν ανησυχήσετε δεν αλλάζουν, μάθετε τους αγαπημένους σας να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα χωρίς να δηλητηριάζονται από το άγχος.

Χαρίστε τους την ελευθερία να εκφράζονται χωρίς να περιορίζονται από ετικέτες και ρόλους. Δείξτε τους, με την αποδοχή και την υποστήριξή σας, ότι είναι ανθρώπινο κανείς να κλαίει, αλλά και να δείχνει γενναιότητα, να είναι σοβαρός και πολυάσχολος, αλλά και να εκφράζεται και να διασκεδάζει χωρίς ντροπές, να δείχνει την αγάπη του χωρίς περιορισμούς, χωρίς πρωτόκολλα!

Μάθετέ τους να μην φοβούνται το Άγνωστο. Ενθαρρύνετέ τους να μην φοβούνται να ανοίξουν τα φτερά τους. Ενθαρρύνετέ τους να είναι τολμηροί, να μην διστάζουν να εξερευνήσουν την περιπέτεια. Δώστε τους το περιθώριο να αναπτύξουν την πρωτοβουλία τους, να περιπλανηθούν σε άγνωστες περιοχές, με οδηγό το δικό τους εσωτερικό φως, και να μην ακολουθούν πάντα τις οδηγίες κάποιου άλλου, οπότε θα είναι ίσως περισσότερο ασφαλείς, αλλά δεν θα είναι ευτυχισμένοι.

Χαρίστε τους μιά ζωή απαλλαγμένη από την ενοχή. Μάθετέ τους να είναι υπεύθυνα άτομα και να δέχονται την ευθύνη για όλες τις πράξεις τους, και τις συνέπειες των πράξεών τους, αλλά να μην αδρανοποιούνται από τις ενοχές. Προσπαθήστε να μην τους δημιουργείτε εσείς ενοχές, όπως κάνουν συχνά ασυναίσθητα οι άνθρωποι, όταν οι άλλοι σας απογοητεύουν, δεν δρούν όπως εσείς θα θέλατε, ή αρνούνται να σας κάνουν το χατήρι. Δείξτε τους παράλληλα, ότι το να ευχαριστείς τον εαυτό σου, χωρίς όμως να πληγώνεις τους άλλους, αν αυτό είναι δυνατό, και το να προσφέρεις στους άλλους ό,τι και όσο μπορείς, είναι ο μόνος δρόμος για μιά ευτυχισμένη ζωή.

Μάθετέ τους να ελέγχουν και να περιορίζουν την θλίψη. Μάθετε τους αγαπημένους σας, ότι η θλίψη είναι μια υγιής και αναγκαία αντίδραση σε μιαν απώλεια, αλλά δεν πρέπει να παρατείνεται δυσανάλογα, να δηλητηριάζει και να αναστέλλει την ζωή.

Χαρίστε τους το δώρο της απόλυτης ειλικρίνειας απέναντι στον εαυτό τους. Δώστε το παράδειγμα του ανθρώπου που δεν έχει ανάγκη να υποκρίνεται ότι είναι κάποιος άλλος, και υπογραμμίστε τη σημασία της αμοιβαίας αλήθειας, σαν την μόνη στέρεη βάση για μια υγιή διαπροσωπική σχέση.

Μάθετέ τους να χαίρονται τη ζωή. Γίνετε γι'αυτούς το πρότυπο του ζωντανού ανθρώπου, του ανθρώπου που απολαμβάνει τα πάντα στην ζωή, κάθε στιγμή. Που αξιοποιεί κάθε ευκαιρία για να ζήσει νέες περιπέτειες, να γελάσει, να διασκεδάσει, να δημιουργήσει, εμπιστευόμενος τα εσωτερικά του σήματα. Διδάξτε τους με το παράδειγμά σας, ότι μόνο αν κανείς στηρίζεται στον εαυτό του, και δεν ψάχνει την ευτυχία έξω από αυτόν, και ειδικά σε άψυχα πράγματα, στα υλικά αγαθά, τότε μόνο μπορεί να ζει ευτυχισμένος.

Υesterday is History
Tomorrow is Mystery
Today is a GIFT
That's why it is called PRESENT!


Χρόνια Πολλά και Καλά σε όλους!
Μαύρος Γάτος
Σ;-)

28 Δεκ 2005

Ο ΕΜΊΡΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΚΟΜΟΊΡΗΣ



Καλησπέρα και πάλι, ωραίο μου μόνιτορ!


Δεν μπορώ να κρύψω ότι ανυπομονώ να αρχίσει κάποιος να με διαβάζει, και ανυπομονώ και για τα σχόλιά σας. Βέβαια, μέρες που είναι, σίγουρα έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε από το να σερφάρουμε στα Δίχτυα και να διαβάζουμε τις σκέψεις του κάθε Μαύρου Γάτου...
ΒΤW, το δελφινάκι έπρεπε να πηδάει έξω από το νερό, γιατί είναι τζίφι, αν κανείς ξέρει γιατί δεν το κάνει ας μου το πει παρακαλώ.

Παραδίδω στην κρίση σας, και πάλι σε πρώιμη μορφή, αυτά που έγραψα χτες.

Ο ΕΜΙΡΗΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΚΟΜΟΙΡΗΣ

Μού έκανε μεγάλη εντύπωση, όταν επισκέφτηκα την Τουρκία για πρώτη φορά, το 1991, πόσες τράπεζες υπήρχαν εκεί. Κρεντί εδώ, Μπανκ εκεί. Γιαπί Κρεντί (προφανώς στεγαστικό ταμιευτήριο, χωρίς πλάκα). Παμούκ Μπάνκ. Ακ Μπάνκ. Μπανκ Μπανκ. Μα τόσα λεφτά είχαν πιά αυτοί οι Τούρκοι, που να μην ξέρουν σε ποια τράπεζα να τα πρωτοκαταθέσουν, και να ξεφυτρώνουν οι τράπεζες παντού, σαν μανιτάρια στο δάσος μετά την βροχή;
Το αντίθετο συνέβαινε φυσικά. Η φτώχεια είναι γνωστό ότι δημιουργεί τις καλύτερες προϋποθέσεις για κέρδη, και αποστολή των μυριάδων τραπεζών στην Τουρκία του 1991, και στην Ελλάδα του 2005, δεν είναι να δέχονται αποταμιεύσεις από καλοστεκούμενους Αγάδες, Πασάδες και Δερβισάδες, αλλά να δανείζουν με το αζημίωτο, και βάλε, και βάλε, και βάλε, στους κακομοίρηδες. Και όσο πιό πολλοί οι κακομοίρηδες, τόσο πιο πολλές και οι τράπεζες. Και όσο περισσότερες οι τράπεζες, τόσο μεγαλώνει η ψαλίδα μεταξύ Εμίρηδων και Κακομοίρηδων, και έτσι ο φαύλος κύκλος κλείνει, και επαναλαμβάνεται, θα ασχοληθώ με αυτό το θέμα διεξοδικά σε άλλο κεφάλαιο. Ας αρκεστώ να σας θέσω σε αυτό το σημείο μια ερώτηση κρίσεως, θα παρατηρήσατε ίσως ότι πολλαπλασιάστηκαν οι Τράπεζες στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, τόσο σε αριθμό επωνυμιών, όσο και σε αριθμό υποκαταστημάτων, μήπως αναρωτηθήκατε τι μπορεί να σημαίνει αυτό;
Η ασυμφωνία αυτή φαινομένων και πραγματικότητας, εμφανίζεται παραδόξως και σε ένα άλλο, τελείως άσχετο κεφάλαιο, αυτό της σεξουαλικής ζωής. Τουλάχιστον των Ελλήνων. Όπου βλέπεις πολλές τράπεζες, δεν υπάρχει χρήμα, σε αυτό νομίζω συμφωνήσαμε. Όπου βλέπεις πολλή κουβέντα για το σεξ, πολλά πορνοπεριοδικά, επίσημα και ανεπίσημα, πολλή τσόντα γενικώς, είναι απλό, δεν υπάρχει σεξ… Και ας λένε το αντίθετο οι Αστικές παραδόσεις («είμαστε πολύ ερωτικός λαός κτλ»), και ας λένε το αντίθετο οι δημοσκοπήσεις, ξέρετε κανέναν Έλληνα εσείς που θα έλεγε ποτέ την αλήθεια σε ένα τέτοιο γκάλοπ;

Ήταν τρείς φίλοι και γύριζαν από το καφενείο στα σπίτια τους. Ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά τους ένα τζίνι (πνεύμα, στα αραβικά).
Καλησπέρα, αφέντες μου, τους λέει. Είμαι ένα αγαθό τζίνι, και θα σας βοηθήσω να λύσετε τα οικονομικά σας προβλήματα. Αρκεί μόνο να μού απαντήσετε σε μια ερώτηση: πόσες φορές κάνατε έρωτα με την γυναίκα σας τις τελευταίες δέκα ημέρες;

Διστάζουν λίγο οι τρείς φίλοι, τελικά παίρνει θάρρος ο Μήτσος και λέει, εννιά φορές. Εμείς δεκαπέντε, λέει ο Ρούλης. Εμείς εικοσιδύο, λέει ο Τάκης.

Ευχαριστώ αφέντες, λέει το τζίνι. Λοιπόν για να δούμε, εννιά ίσον εννιά, δεκαπέντε ίσον ένα συν πέντε ίσον έξι, εικοσιδύο ίσον δύο συν δύο ίσον τέσσερα, πάρτε αυτό το λαχείο, που λήγει σε εννιά-τέσσερα-έξι, 9-6-4, και σε καλή μεριά!

Ενθουσιασμένοι οι τρείς φίλοι περιμένουν ανυπόμονα την κλήρωση του λαχείου. Όμως τους περιμένει μια μεγάλη απογοήτευση, δεν κερδίζουν τίποτα, ο πρώτος αριθμός αντί για 9-4-6, λήγει σε 0-0-0.

Είδατε, λέει μελαγχολικά ο Μήτσος στους υπόλοιπους, αν είχαμε πει την αλήθεια, τώρα θα είχαμε κερδίσει….
(συνεχίζεται(το Ταξίδι, όχι το ανέκδοτο))

27 Δεκ 2005

Ας πάρουμε το δρόμο για το ΤΑΞΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ, ξεκινώντας από κάπου στη μέση...


Νά'μαστε πάλι!

Δεν σας είπα χτες, φανταστικοί μου αναγνώστες (κυριολεκτικά φανταστικοί, αμφιβάλλω αν με διαβάζει κανείς), πως γράφω αυτόν τον καιρό ένα βιβλίο. Ο τίτλος του είναι "Ταξίδι χωρίς Επιστροφή" (ΤχΕ) , όπως και ο τίτλος αυτού του blog .
Η ονειρική παρουσία αριστερά, με αποχαιρέτησε στην Πύλη της Εξόδου, στην Αρχή του Δρόμου, θα ΄ήθελα πολύ να είναι εκεί και να με περιμένει όταν γυρίσω, πράγμα λίγο παράδοξο, αφού το δήλωσα από την αρχή ότι πρόκειται για ένα Ταξίδι Χωρίς Επιστροφή.
Από τότε που ξεκίνησα, πριν κάμποσο καιρό, έχω ήδη προχωρήσει αρκετά, αλλά περισσότερα θα σας πω σιγά σιγά, υπάρχετε δεν υπάρχετε, ακούτε δεν ακούτε. Για την ώρα, να τι έγραψα χτες και σήμερα (αν και δεν τα επεξεργάστηκα ακόμα, θεωρήστε το σαν μια πρώιμη μορφή του τελικού κειμένου).

Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ

Ενώ ο ελεύθερος Έλληνας ήταν Πολίτης, που σημαίνει ότι μέσα στην Πόλη του είχε φωνή, αμφέβαλλε και συμμετείχε, ο ελεύθερος Ρωμαίος λεγόταν βέβαια τυπικά «πολίτης», αλλά ουσιαστικά δεν ήταν παρά ένας υπήκοος (που βγαίνει από το υπακούω). Ειδικά από τότε που η Ρώμη έγινε και επίσημα Αυτοκρατορία. Σαν υπήκοος, όφειλε να αποσυνδέει τον εγκέφαλό του, να σιωπά, και να υπακούει τις Αρχές. Η ανταμοιβή του για αυτή του την στάση, ήταν η Pax Romana, δηλαδή η Ρωμαϊκή Ειρήνη, δηλαδή καθόλου άσχημα, αν σκεφτείς τους αέναους πολέμους των Ελλήνων, και όχι μόνο των Ελλήνων, πριν από την Ρωμαϊκή κατάκτηση. Pax Romana, εκτός από (σχετική) ειρήνη στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας και (σχετική) ασφάλεια από εξωτερικές επιδρομές, σήμαινε πρακτικά δύο πράγματα: Άρτο, από την μιά, δηλαδή και πάλι καθόλου άσχημα, Θεάματα, από την άλλη…

Άρτος και θεάματα, η συνταγή της Αρχαίας Ρώμης για το κουκούλωμα κάθε προβλήματος. Η Νέα Παγκόσμια Ρώμη του 2005 προς 2006 τα ξέρει καλά, όλα αυτά τα αρχαία κόλπα. Για το θέμα του Άρτου, για την κοινωνία της θεοποιημένης Κατανάλωσης, είπαμε (*). Όσον αφορά τα θεάματα τώρα, είναι φανερό ότι αυτά δεν προσφέρονται τόσο σαν αντάλλαγμα για την πειθήνια και δεκτική στάση των πολιτών-υπηκόων, όσο σαν μέσο διαμόρφωσης συνειδήσεων και ελέγχου των μαζών.

Να είσαι φιλήσυχος, σού λέει, εργατικός, υπάκουος, τι δουλειά έχεις να συμμετέχεις, σού λέει, στα πολιτικά, άσε εμάς να καθαρίζουμε για εσένα, εσύ χρειάζεται μόνο να πηγαίνεις στις κάλπες και να μας ψηφίζεις, όταν σου λέμε. Στο ενδιάμεσο, μην πολυκυκλοφορείς άσκοπα έξω και αρπάξεις και καμμιά γρίππη των ορτυκιών και των κινέζικων μανιταριών. Τι το θες να βγαίνεις συνέχεια έξω και να ταλαιπωρείσαι; Θα βγαίνεις μόνο για την δουλειά και τα ψώνια, τα θεάματα άσε τα σ’εμάς. Θα σου δώσουμε πλουσιοπάροχα θεάματα, να έχεις να βλέπεις για εξακόσιες εικοσιδύο ζωές: δεκαεφτά κανάλια Supersport, τριαντατέσσερα με τσόντες, πεντέξι reality να βγάζεις το άχτι σου, και από ένα κουτσομπολοχώρι σε κάθε κανάλι να περνάει το απόγευμα με ζουμερά ξεκατινιάσματα. Κάτσε λοιπόν σπίτι σου και βλέπε τηλεόραση, κι άμα είσαι ανήσυχος πολιτικά, θα σε καλύψουμε περιφερόμενοι εκ περιτροπής και από τον Χατζηνικολάου στον Ευαγγελάτο, από τον Τριανταφυλλόπουλο στον Κουίκ, θα διαπληκτιζόμαστε τάχα για να γίνει το όλο θέαμα πιο ενδιαφέρον, και θα μας κριτικάρουν αν χρειαστεί ο Κακαουνάκης και ο Τράγκας. Εσύ δεν χρειάζεται να σηκώσεις ούτε το ακουστικό του τηλεφώνου σου, όλα σε αυτήν την «Δημοκρατία» λειτουργούν αυτόματα, στον αυτόματο πιλότο. Εσύ μόνο θα πηγαίνεις στις κάλπες κάθε τέσσερα χρόνια να παίζεις με τα χαρτάκια και τα φακελάκια και να χαίρεσαι φάση, να νοιώθεις σπουδαίος, και να νομίζεις και ότι ασκείς κάποια εξουσία.

Με την αδρανοποίηση/εξουδετέρωση/ευνουχισμό του πολίτη και την μετατροπή του σε αποχαυνωμένο καναπεδόβιο, εξυπηρετείται ένας διπλός στόχος της Νέας Παγκόσμιας Ρώμης. Πρώτον, δεν κινδυνεύει η ρέουσα τάξη πραγμάτων και οι κατευθύνσεις της, που καθορίζονται από αυτούς που λυμαίνονται τους κύκλους της κάθε είδους εξουσίας, αφού αποδυναμώνεται και εξουδετερώνεται κάθε πιθανή αντίδραση και συνειδητοποίηση, μια που αυτοί που θα μπορούσαν ΕΝΕΡΓΑ να παρέμβουν, να επέμβουν, να συμμετέχουν, εμείς δηλαδή, οι πολίτες, είμαστε πολύ απασχολημένοι να καθόμαστε μπροστά σε οθόνες, χαζεύοντας εικόνες. Αυτό γίνεται με τρόπο που να δίνει την ψευδαίσθηση στους Θεατές ότι συμμετέχουν στην δράση, θυμάστε εκείνα τα ανέκδοτα για τις γιαγιάδες που καλησπερίζουν τους εκφωνητές των ειδήσεων και κάθονται* όσο γίνεται πιο περιποιημένες μπροστά στο γυαλί – *πήγα να γράψω «εμφανίζονται», πόσο βαθιά είναι η υποβολή της παραπλάνησης. Μην γελάτε με τις εν λόγω γιαγιάδες, όλοι λίγο ή πολύ έχουμε αυτήν την ψευδαίσθηση ότι ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ, όταν καθόμαστε μπροστά στην κινούμενη εικόνα. Τα πράγματα είναι παρόμοια, αν και λίγο καλύτερα, για όσους χρησιμοποιούν πιο διαδραστικές (interactive) μορφές επικοινωνίας, όπως το internet – usenet, αν και πάλι η παρέμβαση του χρήστη στα τεκταινόμενα είναι ελάχιστη, σε σχέση με αυτήν που θα μπορούσε να επιτύχει με την φυσική του (σωματική) παρουσία στα κέντρα ή στα απόκεντρα λήψης αποφάσεων, όπου θα μπορούσε πρόσωπο με πρόσωπο να εκφραστεί και να συν-αποφασίσει.

Το δεύτερο μεγάλο κέρδος για την Νέα Παγκόσμια Ρώμη από την χρήση του Θεάματος σαν μέσο εξουδετέρωσης του πολίτη, είναι ότι αυτό γίνεται με χάδι, και όχι με μαστίγιο, άρα ο εξουδετερωθείς όχι μόνο δεν παίρνει χαμπάρι τι ακριβώς του συμβαίνει, αλλά το ευχαριστιέται κιόλας, και ο ευχαριστημένος σκύλος είναιακόμα πιο πειθήνιος και αφοσιωμένος, αν είναι δε και χορτάτος, ακόμα καλύτερα για τον Αφέντη... Που με κολακείες, δωροδοκίες, υποβολή, υπερβολή, παραπλάνηση και διάφορες άλλες πιο προχωρημένες τεχνικές, παρασύρει τον Υπήκοο στην ψευδαίσθηση ότι συμμετέχει στην άσκηση της εξουσίας, δίνοντάς του έτσι και την ικανοποίηση της συμμετοχής, που είναι η ηθική ανταμοιβή της ανάγκης να εκτελέσει το καθήκον του Πολίτη, θυμηθείτε και τον Περικλή στον «Επιτάφιο» τι έλεγε (*). Είναι σαν να δείχνεις σε κάποιον ένα πλούσιο γεύμα στην τηλεόραση και να τον πείθεις έτσι ότι έφαγε του σκασμού. Αυτήν την πείνα για συμμετοχή στα κοινά την έχουμε έμφυτη όλοι οι άνθρωποι, είμαστε κοινωνικά ζώα, και διψάμε για συμμετοχή στην κοινωνία των ανθρώπων. Η εικονική συμμετοχή, μέσω της τηλεόρασης, είναι βέβαια σωτήρια για ανθρώπους λιγότερο ή περισσότερο αποκλεισμένους, σε μακρινά χωριά, ηλικιωμένους, ανάπηρους. Είναι όμως καταστροφική για αυτούς που θα μπορούσαν και κυρίως θα έπρεπε να συμμετέχουν, αλλά δεν το κάνουν, γιατί παρασύρονται επίτηδες να νομίζουν ότι βλέποντας τις ειδήσεις, πάει, έκαναν το χρέος τους. Δεν έκαναν όμως τίποτα. Το στομάχι είναι στο τέλος άδειο, κι ο εγκέφαλος επίσης.Για να αποκλειστεί το ενδεχόμενο οι πιο έξυπνοι ή οι πιο δραστήριοι να καταλάβουν την απάτη, μπαίνουν στην μάχη ακόμα δύο όπλα: Η σάτιρα και η εξίσωση. Η σάτιρα λειτουργεί σαν υπέρτατο καταπραϋντικό: Γελάς με αυτό που βλέπεις να γελοιοποιείται, περιλαμβανομένου και του εαυτού σου, και το ενεργητικό γέλιο εκλαμβάνεται σαν δράση, και επομένως δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτε άλλο, αντέδρασες, πάει, και ας μην έκανες τίποτα. Για παράδειγμα, ο Μητσικώστας είχε βγάλει τότε που ανθούσαν τα στημένα παιχνίδια με τις δήθεν διαφορές ένα σκετς, όπου φαινόταν ξεκάθαρα, ακόμα και για όποιον δεν το είχε καταλάβει ως τότε, ή είχε κάποιες αμφιβολίες, ότι η όλη ιστορία είναι απάτη. Γελούσες, θύμα, ήταν αστείο να βλέπεις να αποκαλύπτεται επίσημα το πασίδηλο, και μετά δεν έκανες τίποτα για να καταγγείλεις την απάτη, αφού ο Μητσικώστας σε έπεισε ότι όλα είναι ήδη γνωστά και φανερά. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που συνεχίστηκαν ανενόχλητες αυτές οι εκπομπές για χρόνια ακόμα! Θα μού πεις, και τι να έκανα δηλαδή, να πήγαινα να ζητούσα ο ίδιος τα ρέστα από τον Χρηστίδη; Να τηλεφωνήσω στην ά-Χρηστίδη Αστυνομία; Στον Εισαγγελέα;

Εγώ το έκανα. Πήρα στην αστυνομία, μού είπαν ότι αρμόδιος είναι ο εισαγγελέας υπηρεσίας, αλλά δεν θα τον ειδοποιούσαν ποτέ φυσικά για κάτι τέτοιο, είχαν άλλα πολύ πιο επείγοντα, έψαξα να τον βρώ μόνος μου, κάτι τηλέφωνα που δεν απαντούσαν ποτέ, απογοητεύτηκα και τα παράτησα. Θα μου πεις, δική μου και δική σου δουλειά ήτανε να σταματήσω τον Χρηστίδη; Ναι, δική μας δουλειά ήτανε! Όπως δική μας υποχρέωση είναι να ελέγχουμε κάθε ώρα και στιγμή τους λογής λογής άρχοντες που μας κυβερνούν, την εκτελεστική εξουσία, Κυβέρνηση, Αστυνομία κτλ, την Νομοθετική εξουσία, τους Βουλευτές που εμείς εκλέγουμε για να μας αντιπροσωπεύσουν, τους Δικαστές, που για λογαριασμό μας έχουν αναλάβει την απονομή της Δικαιοσύνης, και όλες τις Υπηρεσίες, που υπάρχουν για να μας υπηρετούν, το λέει και το όνομά τους. Και είμαστε υποχρεωμένοι να τους ελέγχουμε, όλους αυτούς, ΚΑΘΕ στιγμή. Όχι όταν το θυμηθούμε, ή όταν θα γίνει η στραβή. Ούτε και μπορούμε να επαναπαυόμαστε και τα περιμένουμε ΟΛΑ από «το Κράτος», ακόμα και αν υποθέσουμε ότι αυτό λειτουργεί ρολόι. Γιατί το Κράτος, είμαστε εμείς. Ποιός θα μας Φυλάξει, εμάς, το Κράτος μας, από τους Φύλακες του Κράτους; Οι ίδιοι οι Φύλακες; Φυσικά όχι. Ο ρόλος αυτός είναι δικός μας. Εμείς, οι Ενεργοί Πολίτες, θα διασφαλίσουμε την ομαλή λειτουργία της Κοινωνίας μας, και αν δεν το κάνουμε, που ΔΕΝ το κάνουμε, απλά η Κοινωνία ΔΕΝ θα λειτουργεί ομαλά, που ΔΕΝ λειτουργεί ομαλά. Δεν είναι συμμετοχή να βγαίνεις όταν έρχεται η κάμερα και να ωρύεσαι για την ανυπαρξία, λέει, του Κράτους. Σαν όλους αυτούς τους Μούρτζουφλους που σε κάθε νεροποντή βγαίνουν και καταγγέλουν, καταγγέλουν, καταγγέλουν. Σε ποιόν όμως καταγγέλουν, και τι; Το’πιασες, αναγνώστη, στο κενό καταγγέλουν, στην κάμερα της τηλεόρασης, και τα κανάλια τους προβάλλουν με τις ώρες, ξανά και ξανά, «αγανακτισμένος πολίτης» λέει από κάτω, για να τους δεις κι εσύ, να συμφωνήσεις και να επαυξήσεις, να ησυχάσεις που γίνονται ο καταγγελίες και όλα είναι σε καλό δρόμο και πάνε καλά, και ας μην έχει γίνει απολύτως τίποτα, κι ας πάνε όλα στραβά, όπως και πριν, και ατράνταχτη απόδειξη η επόμενη θεομηνία, όπου συμβαίνουν και πάλι ακριβώς τα ίδια. Και ξαναβγαίνουν στα κανάλια και ξανακαταγγέλουν αγανακτισμένοι οι «αγανακτισμένοι πολίτες». Αλλά τι και ποιόν και σε ποιόν καταγγέλουν; Τι περιμένεις να καταγγείλουν δηλαδή; Την «ολιγωρία του Κράτους» θα καταγγείλουν, λες και μόλις γύρισαν μετανάστες από την Ελβετία και ανακάλυψαν τι εστί Ελληνικό κράτος. Σιγά μην καταγγείλουν τον εαυτό τους, κι ας ψήφισαν τον πιο άχρηστο και πιο διεφθαρμένο βουλευτή και δήμαρχο, που ήταν όμως φυσικά ο πιο κατάλληλος για να τους κάνει τα άνομα χατήρια τους (των «καταγγελόντων»), κι ας καταπάτησαν ή αγόρασαν από τον καταπατητή το πρώην δάσος, νυν καμένο οικόπεδο, κι ας έχτισαν, αυθαίρετα ή όχι, μέσα στο ρέμα, αυτοί που τώρα ωρύονται για την «ανυπαρξία του Κράτους» στην πλημμύρα της πρώτης καταιγίδας, κι ας χρησιμοποίησαν κάθε μέσο για να νομιμοποιήσουν τα παράνομα ή για να τα καλύψουν με μαγική σκόνη που τα κάνει αόρατα στα μάτια του Νόμου. Αντί γι’αυτό όμως ο Διεφθαρμένος Διαπλεκόμενος Μετα-Πολίτης βγαίνει με το θράσος του κυνισμού του και απαιτεί από το κράτος να υπερασπίσει τις πράξεις του και τις παραλείψεις του και τις πιθανές παρανομίες του και τις συνέπειες όλων αυτών. Ποιος θα τον σταματήσει, κι αυτόν και το διεφθαρμένο Κράτος, αν όχι εγώ κι εσύ, οι Συνειδητοί και Ενεργοί Πολίτες; Ποιος θα καθαρίσει το πεζοδρόμιό μου από το χιόνι, αν όχι εγώ; Περιμένω από το Κράτος να μού σφουγγαρίσει το σαλόνι μου; Γιατί να περιμένω να καθαρίσει την υδρορροή μπροστά στο σπίτι μου, και να μην κουνάω το δαχτυλάκι μου αν δεν γίνει η νεροποντή και δεν πνιγεί το σύμπαν, οπότε και πάλι, θεωρούν μερικοί ότι το καθήκον τους εξαντλείται στις καταγγελίες στην κάμερα… Ας έπαιρνε ο καθένας ένα φτυάρι και ας καθάριζε ο ίδιος την πόρτα του.

Μα πού ζεις ρε φίλε, ονειρεύεσαι, θα μού πεις. Μπορεί και να ονειρεύομαι. Αλλά το ότι μια τέτοια συμπεριφορά στην Ελληναδιά φαίνεται τόσο εξωπραγματική και αφύσικη, έχει να κάνει με την τελείως διαστροφική νοοτροπία που έχουμε σε αυτήν την έρημη χώρα για κάθε τι δημόσιο, λες και ό,τι βρίσκεται έξω από την πόρτα μας ανήκει ακόμα στην βδελυρή και επάρατη Οθωμανική Αυτοκρατορία, και αξίζει μόνο την περιφρόνηση, την αδιαφορία μας, και το μένος μας. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς είναι δυνατόν ο άνθρωπος που δεν θα πετούσε ποτέ ένα αναμμένο τσιγάρο ή ένα κουτί αναψυκτικού στο πάτωμα του σπιτιού του, να το πετάει με τόση ευκολία από το παράθυρο του αυτοκινήτου του ή περπατώντας στον δρόμο μπροστά στην πόρτα του. Αν φράξει ο νεροχύτης σας φωνάζετε την αστυνομία; Γιατί σας είναι τόσο μα τόσο δύσκολο να καθαρίσετε λίγο μια υδρορροή που βλέπετε ολοκάθαρα ότι έχει φράξει, ή έστω να πάρετε ένα τηλέφωνο στον Δήμο, αν δεν μπορείτε μόνος σας να το ταχτοποιήσετε, και μόνο κοιτάτε, κι ας έρχεται καταιγίδα, κι ας πλημμύρισε πέρσι τέτοιον καιρό η γειτονιά. Γιατί άραγε σας είναι πιο εύκολο αντί να κάνετε το παραμικρό, να περιμένετε να βρέξει, να πλημμυρίσει το σύμπαν, να γίνει η ζημιά, και μετά να καταγγείλετε, κατόπιν εορτής, το «κράτος» και την αδιαφορία του; Στις πολιτισμένες χώρες της άλλης επάρατης Αυτοκρατορίας, της Δύσης, ο πολίτης έχει συναίσθηση κοινωνικής ευθύνης, και αντί να κάθεται στο χαζοκούτι να βλέπει άπρακτος τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» (που παλιά BTW λεγόταν καταιγίδες και άνεμοι και χιόνια ή απλά χειμώνας) να φτάνουν στην πόρτα του, ανοίγει την πόρτα του, ελέγχει τις σχάρες απορροής των υδάτων να δει μήπως έχουν φράξει, αντί να φωνάζει τις κάμερες για να φωνάξει στις κάμερες, αν έχει χιονίσει πολύ, καθαρίζει με ένα φτυάρι το πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι του, όχι μόνο για να μην τσακιστεί ο Άλλος που περνάει, αλλά και για το δικό του το συμφέρον, γιατί θέλει και αυτός με την σειρά του όταν θα πάει κάπου, να μην τσακιστεί, αφού ο Άλλος που περνάει τώρα από το ασφαλές πεζοδρόμιο μπροστά στο δικό μου σπίτι, θα πάει κι αυτός να καθαρίσει το δικό του κομματάκι, μπροστά από το δικό του σπίτι. Και ξέρει πως όλοι οι Άλλοι μαζί, εμείς είμαστε το Κράτος, και όχι οι υπάλληλοι του Δήμου, που τελευταία στιγμή κι αυτοί θα τρέχουν, και φυσικά δεν θα προφταίνουν.Γιατί δεν τα προωθεί σαν νοοτροπία το Κράτος όλα αυτά, στα σχολεία και στα Μέσα; Γιατί δεν προωθεί την συμμετοχή στην πολιτική, στην κοινωνική ζωή, τον δημόσιο διάλογο, γιατί δεν προωθεί μηχανισμούς Άμεσης Δημοκρατίας και Ελέγχου; Για τον ίδιο λόγο που δεν προωθεί τον μαζικό αθλητισμό, αλλά θρέφει και κανακεύει το Τέρας του Πρωταθλητισμού με κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο, θυμηθείτε την «περίπτωση» Τζέκου/Κεντέρη/Θάνου, που δεν είναι παρά η κορυφή ενός πολύ-πολύ βρ΄ψμικου διεθνούς παγόβουνου, θυμηθείτε τις απίστευτες διαπλοκές της κάθε ΠΑΕ. Δεν τα ξέρουν αυτά οι κρατούντες; Μα είναι δυνατόν να μην τα ξέρουν; Εξακολουθούν όμως να προωθούν και να στηρίζουν τον Πρωταθλητισμό για δύο πολύ βασικούς λόγους. Πρώτα πρώτα γιατί είναι πολύ επικερδής γι’αυτούς, και οικονομικά και όσον αφορά το παιχνίδι της Δύναμης που παίζουν μεταξύ τους. Δεύτερον, γιατί είπαμε, το ζητούμενο γι’αυτούς, αυτό που τους συμφέρει να προσφέρουν στις μάζες, δεν είναι η συμμετοχή, αλλά το θέαμα. Τι τον θέλεις, αν είσαι διεστραμμένη και διεφθαρμένη εξουσία, τον μαζικό αθλητισμό, βάλε τους καλύτερα όλους να εκτονωθούν στα γήπεδα και στις τηλεοράσεις, να ξοδέψουν την ενέργεια τους για την ομαδάρα ή για την Εθνικάρα ή και για τους Πρωταθλητές των Ολυμπιακών. Αν τους βοηθούσες και τους έσπρωχνες όλους να αθληθούν, να δράσουν αντί να παρακολουθούν, τι καταστροφή για την Παγκόσμια Νέα Ρώμη! Όλοι θα ήταν πιο υγιείς σωματικά, άρα και ψυχικά (νους υγιής εν σώματι υγιή), θα είχαν πιο καθαρό μυαλό, και θα ήταν επομένως πολύ επικίνδυνοι. Επίσης, αν είχαν κίνητρο και χρόνο και βούληση να συμμετέχουν αντί να παρακολουθούν, θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να τους χειραγωγήσεις, δεν θα ήταν προβατάκια, μαντρωμένα σε μαντριά οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων, πολιτικών κομμάτων, τραγουδιστών και παικτών του Fame Story.

Με όλους αυτούς τους τρόπους, και ας σημειωθεί, με δικά σου έξοδα, διασφαλίζεται, φορολογούμενέ μου πολίτη, η απρόσκοπτη και ανενόχλητη ελευθερία της άρχουσας τάξης, όλων αυτών των κρατικοδίαιτων και των λυμαινομένων την παραοικονομία μας «επώνυμων» ανθρώπων δηλαδή, που είναι οι περισσότεροι γνωστοί, και μη εξαιρετέοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, ιεράρχες, συγγραφείς, τραγουδιστές, στους κύκλους και στην τάξη των οποίων πάρα πολύ δύσκολα μπορεί κάποιος να εισχωρήσει έξωθεν, και αν ακόμα εισχωρήσει, και γίνει ένας από αυτούς, πρέπει αμέσως να γίνει και ίδιος με αυτούς… εξασφαλίζεται έτσι παράλληλα και η δική σου σκλαβιά, άνθρωπε, που γελάς με τον εαυτό σου, μπορεί και να ξέρεις τι συμβαίνει, αλλά ξορκίζεις κάθε αντίδραση με τρόμο, και επαναπαύεσαι στην δήθεν ασφάλεια των διανοητικών αλυσίδων και των μαντριών. (*χρήμα πώς μπορεί κανείς να πλουτίσει)Μα τι λες άνθρωπέ μου, σε ακούω να μου απαντάς, παραλογίζεσαι, ή έστω τα παραλές, είναι δυνατόν να γίνεται μια τέτοια μαζική εξαπάτηση και να μην το παίρνει χαμπάρι κανείς; Είναι και παραείναι και συμβαίνει σε μαζική κλίμακα γύρω μας. Επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ ένα περιστατικό μαζικού υπνωτισμού, σε μικρή βέβαια κλίμακα, που έζησα ο ίδιος στο Λονδίνο πριν μερικά χρόνια.

Βολτάριζα στο πολυάνθρωπο κέντρο της πόλης, στην καρδιά της αγοράς, όταν ένας παγωμένος κακομοίρης στην γωνιά ενός δρόμου μου έδωσε ένα φέιγ-βολάν που μιλούσε για πάμφθηνες, εξωπραγματικά φτηνές, ηλεκτρικές συσκευές, τότε ακόμα δεν είχαν εισβάλει τόσο πολύ οι Κινέζοι και τα ηλεκτρικά/ηλεκτρονικά ήταν ακόμα πολύ ακριβά. Κάτι είχα στο μυαλό μου να αγοράσω, και πήγα στην διεύθυνση που έλεγε το χαρτί, και μπήκα σε μια μακρόστενη αίθουσα, που στο βάθος της στενής πλευράς είχε ένα υπερυψωμένο βάθρο, από άκρη σε άκρη, γεμάτο με κουτιά από βίντεο, στερεο-φονικά, γουώκμαν, τοστιέρες, μίξερ, τηλεοράσεις, και πάμπολλες άλλες ακριβές μικροσυσκευές και ηλεκτρονικά καλούδια. Παράδοξο πρώτο, για ένα καθαρό και παρατηρητικό μάτι, πολλά από τα κουτιά έδειχναν φθαρμένα και ταλαιπωρημένα, όχι όπως θα τα περίμενε κανείς σε μια αποθήκη με πολλή δουλειά.Η πολλή δουλειά ήταν οι τουρίστες και περίεργοι που μαζευόμασταν συνέχεια, μέχρι που η αίθουσα γέμισε ασφυκτικά με όρθιους και η – μικρή – πόρτα έκλεισε. Γύρω γύρω υπήρχαν πεντέξι «μαντρόσκυλα» – άνθρωποι της επιχείρησης με walkie-talkie.Εμφανίζεται λοιπόν κάποια στιγμή ένας τύπος πάνω στο βάθρο, με μικρόφωνο και ακουστικά, και αρχίζει να κραυγάζει εμάς τους από κάτω πως τέρμα τα ακριβά ηλεκτρονικά, και πως τώρα αυτός θα μας σώσει, θα μας δώσει όλα αυτά που βλέπουμε και άλλα πολλά που θα δούμε σε τρελλές τιμές, θα μας σώσει από τη ακρίβεια, θα μας πουλήσει ότι λαχταράμε σε εξωπραγματικές τιμές, το ένα εκατοστό της αληθινής τους αξίας, όπως υπόσχεται το διαφημιστικό. Παράδοξο δεύτερο, ήταν ασυνήθιστα επιθετικός για πωλητής, εγώ προσωπικά ένιωσα σαν να μας βρίζει, ενώ συνήθως οι πωλητές κολακεύουν και καλοπιάνουν τους πελάτες τους. Αυτός μόνο που δεν έβγαλε μαστίγιο να μας μαστιγώνει όσην ώρα μας γαύγιζε για τα προιόντα του.Αρχίζει λοιπόν να μας παρουσιάζει κάποια από τα πιο ακριβά προϊόντα, χωρίς να τα βγάζει από τα κουτιά, λες και ήταν τα πετράδια του Στέμματος, ακατάλληλα για να τα πιάσουν τα δικά μας – του κοινού – μιαρά χέρια. Ανάμεσα σε δύο πολύτιμα κουτιά, βγάζει μια φουσκωτή μαύρη σακούλα σκουπιδιών, και ρίχνει μέσα μια τράπουλα, δυό κασέτες, τρία στυλό, και κάτι ακουστικά του δίφραγκου, και την βγάζει σε δημοπρασία. Ποιος δεν θα έδινε, λέει, πέντε λίρες για αυτήν την σακούλα; Και ώ του θαύματος, το μαύρο σακούλι των σκουπιδιών με τα φτηνά μπιχλιμπίδια γίνεται ανάρπαστο! Δεκάδες χέρια υψώνονται με πεντόλιρα (περίπου οκτώ ευρώ), για να πάρουν αυτό που αξίζει πεντέξι ευρώ το πολύ! Ρίχνει δυο τρία πράγματα μέσα σε μια άλλη σακούλα, σηκώνει την σακούλα ψηλά, ποιος δεν θα έπαιρνε την σακούλα αυτή με τα τόσα «πολύτιμα» δώρα για είκοσι λίρες, λέει, και τα εικοσάλιρα ανεμίζουν στα χέρια των φρενιασμένων αγοραστών. Σκοτώνονται οι πελάτες ποιος θα πρωτοπάρει την πολυπόθητη σακούλα, ο τύπος ανεβάζει ακόμα περισσότερο τον τόνο της φωνής του και την ταχύτητα των κινήσεών του, οι σακκούλες γεμίζουν τώρα αστραπιαία με φτηνοπράγματα και φεύγουν μαζικά, και τα ποσά που δίνει το αφιονισμένο πλήθος ανεβαίνουν, πενήντα λίρες, εκατό λίρες, για πράγματα πολύ κατώτερης αξίας, που ούτε προλαβαίνουν να δουν οι επίδοξοι αγοραστές, που αφηνιασμένοι στριμώχνονται να φτάσουν στην πρώτη σειρά, να πάρουν ό,τι νά’ναι. Ενδιάμεσα από τις μαύρες σακούλες, μας επιδεικνύει πού και πού και κανένα αληθινό ηλεκτρονικό, κανένα cd-player, κανένα βίντεο.
Εγώ παρακολουθώ ανυπόμονα, έχω βάλει στο μάτι ένα φορητό cd, αλλά ούτε καν μέχρι εκεί έχει φτάσει, προς το παρόν μόνο μικροπράγματα δίνει, άιντε κανένα παλιογουώκμαν. Πλησιάζω ένα από τα μαντρόσκυλα και του λέω, πότε θα δώσει και τις μεγάλες συσκευές; Τι είπες, μου λέει. Ξαναλέω, πότε θα δώσει τις μεγάλες συσκευές; Έξω, μού λέει. Φύγε. Κυριολεκτικά, δεν υπερβάλλω. Go away, μού είπε, out, και με πέταξε σπρώχνοντας έξω.

Στον δρόμο που βγήκα όλα αυτά μου φαινόταν τόσο απίστευτα που ένιωθα ότι τα είχα φανταστεί. Όμως να’τη στην τσέπη μου η διαφήμιση, νάτος στην γωνία ο κακομοίρης που τις μοιράζει. Μα είναι δυνατόν να γίνεται τέτοιου είδους απάτη και να μην παρεμβαίνει η αστυνομία; Κι αυτοί που μοιράζουν τα διαφημιστικά, δεν ξέρουν ότι στέλνουν τον κόσμο στο στόμα του λύκου; Ρωτάω έναν από αυτούς. Χαμένος στο διάστημα, προφανώς ένας κακομοίρης άστεγος που επιστρατεύτηκε για να μοιράσει τα χαρτάκια, φαίνεται αδιανόητο να συμμετέχει στην όλη επιχείρηση εν γνώσει του. Αστυνομικός πουθενά. Μα τι κάνω, σκέφτηκα τελικά, εγώ θα σώσω το Λονδίνο από τους απατεώνες, βιάζομαι κιόλας πολύ, έχασα πάνω από μια ώρα εκεί μέσα, και έτσι ως εδώ μπορώ να σας πω, π[παραπέρα τι έγινε με την «επιχείρηση» δεν ξέρω.
Είναι προφανές ότι υπήρχαν κράχτες ανάμεσα στο κοινό, αλλά έτσι δεν εξηγείται η βοδινή απάθεια του, και η προθυμία του να εξαπατηθεί. Πιστεύω ότι αυτό που έζησα ήταν μια περίπτωση μαζικού υπνωτισμού. Προφανώς εγώ διέπραξα το αμάρτημα να μην έχω υπνωτιστεί, ως όφειλα, γι’αυτό και με πέταξαν έξω. Είναι γνωστό και καλά τεκμηριωμένο ότι οι άνθρωποι είμαστε επιρρεπείς σε παρόμοιους μαζικούς υπνωτισμούς, και κάποιοι όχι μόνο το ξέρουν καλά αυτό, αλλά ξέρουν και πώς να εφαρμόσουν τις κατάλληλες τεχνικές για να επωφεληθούν. Η πιο απλή εκδοχή του υπνωτισμού των μαζών είναι η διενέργεια «Μαγικών κόλπων», από «Μάγους» όπως ο David Copperfield, που προς τιμήν του δηλώνει ο ίδιος «Μάγος» και όχι Μάγος. Η νόμιμη εκδοχή ενός ελαφρού μαζικού υπνωτισμού, για εμπορικούς λόγους, είναι βέβαια το marketing, που διαφέρει από την «μαγεία» στο ότι ενώ νόμος της συντεχνίας των Μάγων – ταχυδακτυλουργών είναι αν μην αποκαλύπτουν ποτέ στους απέξω τα κόλπα τους, τα κόλπα του μαρκετινγκ όχι μόνο διδάσκονται, με το αζημίωτο βέβαια, αλλά καμμιά φορά φτάνουν και σε ευρύτερης κυκλοφορίας περιοδικά. Να λοιπόν έξι τρόποι που χρησιμοποιούν βασικά έμφυτα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, που εκμεταλλεύονται συνήθως οι «υπνωτιστές», για να κάνουν τους ανθρώπους υποχείριά τους.
RECIPROCATION. Ανταποδοτικότητα.
CONSISTENCY. Συνέπεια. Σταθερότητα.
SOCIAL VALIDATION. Κοινωνική επικύρωση (αποδοχή από τους γύρω).
LIKING. Συνάφεια. Συγγένεια. Συμπάθεια.
AUTHORITY. Κύρος.
SCARSITY. Περιορισμένη διαθεσιμότητα (σε χρόνο ή σε ποσότητα).

Πηγή μου είναι το άρθρο “6 tricks of persuasive people” κάποιου R.Gialdini, από την ειδική έκδοση του Scientific American “Mind” (11/2004). Ας τα πάρουμε όμως ένα ένα...

(συνεχίζεται…)

26 Δεκ 2005

ΑΡΧΗ (= το ήμισυ του Παντός)


Αγαπημένοι μου συνάδελφοι co-bloggers! (από πού κι ως πού, θα μού πείτε, "αγαπημένοι"; Σας ήξερα κι από χτές; Όχι βέβαια, αλλά νοιώθω μιά κάποια ψυχική συνάφεια μαζί σας, έτσι γενικά, επιπόλαια, κι αόριστα...)
Λαμβάνω το θάρρος, ο ξεδιάντροπος, να με καλωσορίσω στην κοινότητά μας. Καλωσήρθα! Την ιδέα την πήρα από τον Πιτσιρίκο (τον κάρφωσα τον άτιμο), που ζήλεψα τρελλά το πνεύμα του (γατίσια, και όχι μόνο, ιδιότητα η ζήλεια...) και τις περιπέτειές του με τις εφημερίδες, και είπα να του φάω τις γυναίκες και την δουλεία - sorry δουλεία. Πάλι δουλεία έγραψα, μάλλον γιατί το εννοούσα! Mε τρομάζει αυτή η εξάρτηση από το πληκτρολόγιο, το είχα πάθει και πιό παλιά, τότε που ζούσα στην Γαλλία, και σαν ξενιτεμένος είχα μεγάλη ευαισθησία στα πατριωτικά, και έγραφα στο usenet για το θέμα της Μακεδονίας, ψάξτε στο alt.news.macedonia και στο soc.culture.greek για miltiadis_s και miltiadiss, αν σας ενδιαφέρει. Έφτιαξα τότε και μια homepage που έχω από καιρό εγκαταλείψει, είναι http://www.geocities.com/miltiadis_s/ . Τι είδους κόλλημα θα φάω πάλι εδώ στο blogger, θα δείξει...
Τι λέγαμε; Α ναι, λέγαμε πώς αποφάσισα να αρχίσω το mavrogatoblog. Και από την Κουρούνα πέρασα μια βόλτα. Και από τον Ταμπακέα. Όλως τυχαίως. Και είπα τελικά, αφού έσκασα στη ζήλεια, και είδα και ότι είναι τσάμπα, γιατί να μην ανοίξω κι εγώ το δικό μου μαγαζάκι;
Δεν είμαι τόσο γελοίος όσο φαίνομαι. Ούτε και, όπως θα περίμενε λογικά κανείς, περισσότερο γελοίος απ'όσο φαίνομαι, ελπίζω τουλάχιστον να είναι έτσι. Απλά ταλαιπωρώ τον εαυτό μου και ένα μικρό τετράδιο και πεντέξι φίλους και κάνα δυό πληκτρολόγια με κάτι κειμενάκια και κάτι ποιηματάκια, και είπα να ταλαιπωρήσω με αυτά και τον ιστό και όποιον πάρει το Δίχτυ. Α ναι να μην ξεχάσω να σας το πω, ούτε μετριόφρων είμαι, στην κυριολεξία είπα "ταλαιπωρώ", γιατί τα (γ)ραφτά μου είναι συνήθως λιγάκι μαυροάραχλα, δεν ήταν πάντα, αλλά έχω κάτι μήνες που χώρισα από μια κοπέλα που αγαπώ πάρα πολύ, και έτσι μου βγαίνει από τότε, όχι πάντα βέβαια.
Είπα λοιπόν, γιατί να μην ταλαιπωρήσω λίγο και το Δίχτυ, και αυτούς που το συχνάζουν; Γιατί όχι; Θα μού πεις, και γιατί ναι; Ε τέλος πάντων, τώρα πάει πιά, έγινε.
Με λένε Μαύρο Γάτο. Γεννήθηκα, και ζω ακόμα, αν και δεν βασιλεύω, και είμαι 35 Μαρτίων. Αυτήν την στιγμή, ξημερώματα 26ης Δεκέμβρη 2005, βρίσκομαι στην Θεσσαλονίκη.
Αυτά για την ώρα...
Θα αρχίσω το blog μου με ένα ποιήμα του Rudyard Kipling που μετέφρασα χτές (ναι, είναι μιά δική μου πρωτότυπη μετάφραση). Θα τον ξέρετε ίσως τον γέρο-Rudyard από το διάσημο ποίημα του "Αν"("If"). Μερικοί λένε πως ήτανε στραβόξυλο στην προσωπική του ζωή, εθνικιστής (Άγγλος) και ρατσιστής. Τέλος πάντων, δεν σας τον έφερα εδώ να τον κάνουμε φίλο μας, το ποιήμα του όμως μού άρεσε και το μετέφρασα και νά'το. Ελπίζω να σας αρέσει κι εσάς.
Καλώς σας βρήκα, φίλοι (και πιθανοί εχθροί :). Και Χρόνια Καλά, μέρες που είναι...
-------------------------------------------------------------
Dane-geld, Το χρυσάφι του Δανού

Ένας πολεμικός κι ανήσυχος λαός, μπορεί να μπει στον πειρασμό,
να πάει σ'ένα γείτονα, και να τού πει:
"Χτες βράδυ εισέβαλα στο σπίτι σου - και θα στo κάνω ρημαδιό
δώσε μου -τόσα, για να φύγω αστραπή"

“ Το χρυσάφι του Δανού”, είναι αυτή η τακτική
και σού λέν, καθώς ορίζουν το ποσό
πως αρκεί του χρυσαφιού η πληρωμή
για να ξεφορτωθείς αμέσως το Δανό

Ένας νωθρός και πλούσιος λαός, θα μπει λοιπόν στον πειρασμό
να πει, δήθεν περήφανα:
"Ο χρόνος μου είναι ακριβός, δεν προλαβαίνω
να σε τσακίσω, όπως θά'πρεπε, γι'αυτό
Θα σε πληρώσω, για να φύγεις από δω"


Κι είναι αυτό “το να πληρώνεις Dane-geld”
Μα έχει αποδειχθεί τόσες φορές:
αν μια φορά μονάχα δώσεις Dane-geld,
το Δανό δεν ξεφορτώνεσαι ποτές.

Κανέναν μην ωθείς στον πειρασμό, γιατί
εύκολα θα υποκύψει, και θα παρεκτραπεί
Και στον Δανό, που σ'εκβιάζει με χυδαίες απειλές
πάντα εσύ να αντιστέκεσαι, να λες:

"Δεν πληρώνω σε κανέναν και ποτέ μου Dane-geld
ακόμα κι αν το κόστος είναι φοβερό
Το παιχνίδι αυτό γεννά μόνο ντροπή κι υποταγή
κι όποιος το παίξει, έχει από την αρχή χαθεί!"

Rudyard Kipling
------------------------------------------------
Μετάφραση: Μαύρος Γάτος ;-)