ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ BLOG - ΑΝΤΙΟ ΦΙΛΟΙ

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ - ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ

αφιερωμένο στον πατέρα του πιτσιρίκου
στον OldBoy του Αυγούστου
και στην Μαρία

Και ξαφνικά, κατάλαβα

ότι ευτυχία, είναι το διάστημα

ανάμεσα σε δύο συμφορές

κι είναι τόσο σύντομο, αυτό το διάστημα

ας μην το γεμίζουμε αναίτιες λύπες

Και ξαφνικά, κατάλαβα

ότι ζωή, είναι το διάστημα

ανάμεσα σε δύο θανάτους

κι είναι τόσο μικρή, η ζωή

ας μην την γεμίζουμε

αναίτιες συμφορές

φτάνουν, οι αληθινές.

Όλα τα Ταξίδια έχουν ένα Τέλος (θάνατο, σκοπό, κόστος). Μερικές φορές μοιάζει το Τέλος με την Αρχή (γέννηση, εξουσία, αυθεντία). Τότε, το Τέλος, θυμίζει Επιστροφή.

Άλλες όχι. Τότε το Τέλος είναι πιο ατελές, πιο ελαφρύ. Κάτι μένει.

Παιδιά ή βιβλία, έλεγαν οι Ρωμαίοι. Μόνο αυτά ξεγελούν το Τέλος, και του ξεφεύγουν, έστω για λίγο. Αυτό δεν σημαίνει πως τα βιβλία τα ίδια, όπως και τα παιδιά, δεν έχουν Τέλος.

Με Επιστροφή λοιπόν ή χωρίς, όλα τα Ταξίδια έχουν ένα Τέλος. Το Τέλος του δικού μου Ταξιδιού, στα κύματα του Ημεροδιχτυού μου, όπως έμαθα να λέω το Blog μου (Web-log, Ημερολόγιο Δικτύου, Ημεροδίχτυ), είναι εδώ. Το Τέλος του δικού μου Δικτυακού παιδιού-βιβλίου, του Ημεροδιχτυού μου, του Ταξιδιού Χωρίς Επιστροφή online, είναι εδώ.

Ξέρω πως ακούγεται πολύ μελοδραματικό, σαν κάποιος να πεθαίνει. Ή σαν να τελειώνει το Σχολείο, και ο καθένας να παίρνει τον δρόμο του…

Βρισκόμαστε, από πολλές απόψεις, σε ένα ιδιότυπο σχολείο, εμείς οι Δικτυοναύτες. Εγώ προσωπικά αισθάνομαι έντονα σαν να έχω γυρίσει στο Γυμνάσιο, μετά από τόσα χρόνια...

Στο σχολείο αυτό, έχω, όπως και τότε, τις συμπάθειές και τις αντιπάθειές μου, τις επιδόσεις μου, τους δασκάλους μου, καλούς και… λιγότερο καλούς. Και φυσικά, τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές μου…

Άλλοι συμμαθητές είναι ανταγωνιστικά προς εμένα Κοράκια, όπως η (αξιοσέβαστη πλην όμως ανενεργή) Κουρούνα ( το μόνο blog που θα αναφέρω, έσβησα όλα τα υπόποιπα παραδείγματα). Άλλοι είναι μεν Κοράκια, αλλά όχι ανταγωνιστικά. Άλλοι είναι Κοράκια στον υπερθετικό και στον αρνητικό βαθμό, τα λεγόμενα Φυτά. Άλλοι είναι πολύ καλά παιδιά αλλά μέτριοι μαθητές. Άλλοι καλά σχετικά μυαλά αλλά αντιδραστικοί, με συσσωρευμένα απωθημένα απέναντι στους καταπιεστικούς γονείς τους, που τα βγάζουν σαν αντίδραση, στο σχολείο, στους καθηγητές, και σε όσους τα έχουν καλά με αυτούς. Αυτοί είναι που συνήθως κάνουν κουμάντο και στο Δεκαπενταμελές, πρωτοστατούν στις αποχές, στις καταλήψεις, στις αποβολές, στην αντίδραση γενικώς και αορίστως. Υπάρχουν βέβαια και οι δημαγωγοί, οι γεννημένοι συνδικαλιστές, που προθερμαίνονται, όπως και οι «αντιδραστικοί» για πολιτικοί, αλλά κάπως λιγότερο… αντιδραστικά.

Υπάρχουν οι μοιραίες γυναίκες, συνήθως αυτές με την πρόωρη και έντονη ανάπτυξη της θηλυκότητάς τους, και οι ακαταμάχητοι γόητες, που ζηλεύω αφάνταστα, και που συνήθως αριστεύουν και στα σπορ. Υπάρχουν και κάποιοι κρυπτο-gay, και άλλοι, περισσότερο ξεφωνημένοι, που πλένουν με ΟΜΟ και ξεπλένουν με αυτοπεποίθηση. Υπάρχουν και οι δύο ακραίες κατηγορίες, των γλυφτρονιών, που ζούν για να κολακεύουν τους «καθηγητές» και να χαϊδεύονται από αυτούς, και των αλητών (trolls) που ζούν για να σπάνε και να καταστρέφουν και να μένουν στην ίδια τάξη. Και φυσικά, υπάρχουν, όπως παντού, και οι χαζούληδες, που αγωνίζονται απλά να «πάρουν το χαρτί», αλλά οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα τελειώσουν ποτέ την βασική εκπαίδευση…

Στις σχέσεις όλων των ανωτέρω, όπως και σε όλες τις διαπροσωπικές σχέσεις, κυριαρχούν οι ιδιαίτερες προτιμήσεις, οι κλίκες, τα φλερτ, τα κουτσομπολιά, τα έφτιαξε η Σούλα με τον Άκη, ο Βασίλης με την Μαίρη, οι ζήλιες, οι κακίες, οι μικρότητες, αλλά και η φιλία, η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια. Και επιπλέον, υπάρχει και η ζωή εκτός σχολείου, ο καθένας έχει (ή δεν έχει) τις εξωσχολικές του δραστηριότητες, που περιλαμβάνουν και τα χόμπυ του, άλλος λογοτεχνίζει, άλλος ποιητίζει, άλλος ζωγραφίζει, άλλος μαθαίνει ισπανικά (ola Houlia), άλλος ιταλικά (raffinnata), άλλος ασχολείται με την μπάλα, άλλος με τον πειρατικό του σταθμό (nibelungen Σ;).

Αυτήν την μικροκοινωνία του Σχολείου, με τις συμπάθειες, τις αντιπάθειες, τις κλίκες και τους έρωτές της, που νόμιζα ότι θα αποτελούσε για πάντα μια γλυκιά ανάμνηση, την ξαναβρήκα λοιπόν εδώ στα Ημεροδίχτυα. Δεν ξέρω τι γίνεται παγκοσμίως, αλλά νομίζω ότι η ομοιότητα της ελληνικής Ημεροδιχτυόσφαιρας με ένα Γυμνάσιο-Λύκειο, μια μεγάληκοινότητα-παρέα, είναι πάρα πολύ μεγάλη. Και σιγά μην έφευγα εγώ από τέτοιο πανηγύρι…

Ναι, θέατρο έπαιζα πριν, κι έλεγα θ’αλλάξω σχολείο, θα φύγω, δεν το εννοούσα πραγματικά, το είπα μόνο και μόνο για να με προσέξετε. Και για να αποδείξω αυτό που θέλω να πω παρακάτω, και που είναι ο λόγος που έγραψα αυτό το πόστο.

Άλλο ένα πρόβλημα των Ημεροδιχτυών, και πάλι σχετικό με το Σχολείο της Ζωής, είναι ότι αυτοί που είτε δεν τα καταφέρνουν με τα γράμματα και τα πληκτρολόγια, είτε δεν γουστάρουν να πολυασχοληθούν, είτε τους την δίνει το σχολείο και η ζωή γενικώς, είθισται να την βρίσκουν και να ανεβάζουν την αυτοεκτίμησή τους αμφισβητώντας καθ'έξιν τους καθηγητές και κατηγορώντας τους «καλούς μαθητές» για κοράκια, φυτά, και γλείφτες. Κι ας θέλουμε στο βάθος όλοι το ίδιο. Κι ας αναζητάμε, στο βάθος, όλοι το ίδιο. Την προσοχή των άλλων, την εκτίμηση, την συμπαράσταση, την παρέα…

Αυτά έψαχνα κι εγώ εδώ στα Ημεροδίχτυα, και σε μεγάλο βαθμό τα βρήκα.

Επειδή όμως έχω και την ευχή-κατάρα να είμαι ευαίσθητος Γάτος, βρήκα και τον ουρανό σφοντύλι.

Βρήκα ανθρώπους που τους χτύπησε κυριολεκτικά ο κεραυνός, και τους πήρε ό,τι αγαπούσαν περισσότερο στον κόσμο. Βρήκα ανθρώπους που τους χτύπησε ξώφαλτσα ο κεραυνός, και τους άφησε να ζήσουν, και τους έκανε πολύ πιο ώριμους. Βρήκα κι άλλους, που γλύτωσαν μεν από τον κεραυνό, αλλά δεν το εκτίμησαν δεόντως, ή απλά δεν κατάλαβαν από τι γλύτωσαν, και συνέχισαν να σπαταλούν ανέμελοι την ζωή τους, ή να κλαίγονται με το παραμικρό. Βρήκα, τέλος, ανθρώπους που δεν τους χτύπησε ο κεραυνός, αλλά κάτι πολύ πιο τραγικό, η κατάρα να βλέπουν αγαπημένους τους ανθρώπους να λιώνουν μέρα με την ημέρα, και να μην μπορούν να κάνουν τίποτα. Και αυτό είναι ό,τι χειρότερο…

Αλλά βρήκα και μια κοινότητα από meta-εφήβους, που στην δύσκολη στιγμή, συσπειρώνoνται και αλληλοβοηθιούνται.

Προσωπικά νιώθω πολύ τυχερός που ανήκω στην κατηγορία του «ξώφαλτσου». Και που ανακάλυψα αυτήν εδώ την Δικτυακή Κοινότητα των Ημεροδιχτάδων.

Σε ένα σχολείο, τουλάχιστον όπως το γνώρισα εγώ το σχολείο, ενεργοποιείται πολύ έντονα ο μηχανισμός της αλληλεγγύης. Οι έφηβοι είναι οι μόνοι, μαζί με τους γύφτους, που γεμίζουν τους προθαλάμους και τους διαδρόμους των νοσοκομείων για να συμπαρασταθούν σε κάποιον «δικό τους»…. Έτσι και οι μπλόγκερ, οι αιώνιοι meta-έφηβοι, φαίνεται να έχουμε αυξημένα τα αντανακλαστικά της συμπαράστασης.

Αρκεί να μην γίνεται κατάχρηση της κραυγής «λύκος, λύκος», όπως στον μύθο του Αισώπου, όπου ο βοσκός φώναζε «λύκος, λύκος» για πλάκα, και όταν τελικά ήρθε ο λύκος, κανείς δεν υπήρχε να τον βοηθήσει, γιατί όλοι είχαν βαρεθεί τις υπερβολές και τα θέατρά του, και δεν τον πίστευε πιά κανείς. Έτσι κι εμείς, η κατηγορία του «ξώφαλτσου κεραυνού», εαυτέ μου, ********, *******, για να αναφέρω μόνο αυτούς που θα θυμώσουν αλλά θα με συγχωρέσουν, ας μην φωνάζουμε συχνά «λύκος, λύκος», ας κρατήσουμε τα αποθέματα συμπαράστασης αυτής της παράξενης, αλλά πανέμορφης κοινότητας, των Ημεροδιχτάδων, για όταν πραγματικά θα την χρειαζόμαστε, μακριά από εμάς, αλλά με μαθηματική ακρίβεια νανομέτρου, θα την χρειαστούμε κι εμείς, αργότερα ή γρηγορότερα.

Η συμπαράσταση αυτή, βέβαια, θα είναι πολλών επιπέδων και ποιοτήτων, θα κυμαίνεται από ένα χέρι αληθινής βοηθείας, από ένα πολύτιμο χάδι, έως και την πλήρη κυνική αδιαφορία, περνώντας ενδιάμεσα από την θεατρική εγωκεντρική αντίδραση τύπου «δεν ντρέπεστε βρε να μην βοηθάτε όπως εγώ, αναίσθητοι, κοιτάξτε εμένα, γαιδούρια» (όπως κάποιος ανώνυμος χτες στα σχόλια του *******). Θα υπάρχουν και τα εκτός τόπου και χρόνου επιφωνήματα τύπου «τι όμορφο, τι όμορφο» που είδα σε πόστα που προσωπικά μού είχαν σηκώσει την τρίχα και μού είχαν κόψει την όρεξη, λες και του παρουσίαζαν του βλάκα του σχολιαστή ένα ηλιοβασίλεμα, ή ένα κομψό ρούχο, ή ένα καινούργιο κινητό, και όχι μια κατάθεση συντετριμμένης ψυχής.

Πολύτιμα λοιπόν τα Ημεροδίχτυα, και συγνώμη που σας παρέσυρα, όσους παρέσυρα, με την ψεύτικη κραυγή μου «λύκος, λύκος» σήμερα… Το έκανα γιατί ταίριαζε με αυτό που ήθελα να αποδείξω, αλλά και γιατί, είπαμε, είμαι άνθρωπος, και γράφω για να διαβαστώ από ανθρώπους, όπως όλοι μας, και ζηλεύω όταν άλλοι διαβάζονται κι εγώ όχι, όπως ζηλεύουμε όλοι μας, κι αυτοί που το παραδεχόμαστε, κι αυτοί που δεν το παραδέχονται. Ελπίζω να με συγχωρέσετε, κι αν όχι, πάλι σας αγαπώ, α ρε Σαλτάρω, έγραψες ιστορία. Πολύτιμα, και τόσο ανθρώπινα, τα Ημεροδίχτυα…

Αυτά είχα να σας πω. Καλή σας μέρα, φίλοι… Και καλό κουράγιο.