29 Ιουλ 2015

το σκουΛαρίκι της σαΛώμης



Η ραδιενεργή πισίνα του Πρέσβη σχεδόν έβραζε, στους 55 βαθμούς υπό σκιάν. Πίσω από τον ψηλό μαντρότοιχο, πάνοπλοι Κούρδοι φύλαγαν άλλους Κούρδους και, από σπόντα, εμάς. Η Ζουλί, μ’ ένα μικροσκοπικό μπικίνι, λιαζόταν στον καυτό απογευματινό ήλιο. Δεν μού είχε κάτσει, και την αγνοούσα επιδεικτικά. Δίπλα της η αχώριστη κάργια φιλενάδα της και ο εστέτ γερολύκος της Πρεσβείας, που με χαλβάδιαζε διακριτικά. Σποραδικά, από κάπου τριγύρω, όχι και τόσο μακριά, ακούγονταν πυροβολισμοί. 
Αδιαφορώντας για ραδιενέργεια και για πυροβολισμούς και για γερολύκους, συναγωνιζόμουν στις βουτιές τον Τιερύ, το νεαρό Γάλλο πληροφορικάριο. Έλιωναν όλα και όλοι τριγύρω μέσα στη ράθυμη κάψα, περιμένοντας το κέρφιου (τη λήξη κυκλοφορίας), για να διαλυθεί το πάρτυ, όταν ξαφνικά ακούστηκε μια κραυγή: Η Σαλώμη έχασε το σκουλαρίκι της. 
Είχα μακρόχρονη θητεία υποθαλάσσιων ερευνών στις πολύ μεγαλύτερες και πολύ πιο πολύπλοκες ελληνικές θάλασσες, κι έτσι, παρά το λασπωμένο και θολό βυθό της πισίνας, σε λίγο, της το βρήκα. Και δεν ήταν καθόλου αχάριστη- Όταν οι Γάλλοι και οι υπάλληλοι της Πρεσβείας έφυγαν, ήρθε να μού στρώσει το κρεβάτι, καθυστερώντας και χαμογελώντας λίγο περισσότερο απ’ «όσο» - ένας νέος άντρας, ημίγυμνος, μια όμορφη γυναίκα που του στρώνει το κρεβάτι, η λάγνα κάψα της Μεσοποταμίας, δεν ήθελε και πολύ να γίνει αυτό που δεν έγινε. Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί. Αλλά έχω μετανιώσει και για χειρότερα πράγματα. 
Ένας λόγος μπορεί να ήταν ότι δεν είχα συνέλθει ακόμα από την δυσεντερία που είχα κολλήσει στον Ευφράτη, με το αίμα να τρέχει ποτάμι σε κάθε κένωση, και τα ισχυρά φάρμακα που χρειάστηκε να πάρω. Ένας άλλος μπορεί να ήταν πως δεν είχα συνέλθει ακόμα από την απόρριψη της Ζουλί. Ένας τρίτος μπορεί να ήταν και ο Μαλίκ, ο οδηγός μας, που με είχε φέρει νωρίτερα στην Πρεσβυτική Κατοικία, κι έκλαιγε στο δρόμο, λέγοντας μου, με ανύπαρκτα αγγλικά, πως δεν υπάρχει κανένα μέλλον για τα τρία μικρά παιδιά του- ούτε και κανένα «σήμερα». Έκλαιγε με τη φωνή και με καυτά δάκρυα οδηγώντας, και κάπου κάπου ρουφούσε μια γουλιά από το δυνατό "αράκ" που είχε στο χειρόφρενο.

Όταν ζεις σε μιαν ηττημένη χώρα, πώς μπορείς να είσαι νικητής. Όταν ζεις σε μιαν ηττημένη Γη, πώς μπορείς, πώς μπορείς, να είσαι «νικητής».

25 Ιουλ 2015

au "ciEl d' oRan"




Θα σε περιμένω στο Ρεστοράν "Λε Σιέλ Ντ' Οράν", Αγάπη μου, στις εννιά, την ώρα που θα δύει ο ήλιος, να σού πώ ένα μυστικό: Σε κάθε χώρα, σε κάθε καιρό, σε κάθε φρίκη, υπάρχει "όμορφος" κόσμος που περνάει καλά. Υπάρχουν πλούσια σκυλιά που η ζωή τους αξίζει πολύ περισσότερο από φτωχά παιδιά, στον ίδιο τόπο, όχι πολύ μακριά μεταξύ τους- αν βάλουμε και την διάσταση της απόστασης, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο... ασύμμετρα. Ασύμμετρα με τις ιδέες μας, δηλαδή, ή μάλλον, με τις ψευδαισθήσεις μας. Γιατί ποτέ ο Κόσμος δεν υπήρξε, αυτό που λέμε, "Δίκαιος", πόσο μάλλον ο άνθρωπος. Μια φαινάκη είναι η Δικαιοσύνη, ή μάλλον, μια Ελπίδα.


Κι όπως θα πίνουμε εμείς το κρασάκι μας, Αγάπη μου, και θ' απολαμβάνουμε τις λιχουδιές μας, θαυμάζοντας τη Θάλασσα, και το Ηλιοβασίλεμα, άθώοι θα σφαγιάζονται, και παιδιά θα πεθαίνουν από πείνα, Αγάπη μου- κι αύριο, θα σφαγιαζόμαστε εμείς, και τα δικά μας τα παιδιά θα πεθαίνουν από πείνα, κι άλλοι θα πίνουν το κρασάκι τους αμέριμνοι-

Μην κλαις- δε φταις- κι αν φταις, πάλι μην κλαις- δεν ωφελεί.

22 Ιουλ 2015

πρωιΝό



Μπορούμε ακόμα ν' αγαπηθούμε. Θα έχεις μακριά μαλλιά, και θα μυρίζεις έρωτα. Θα έχω μακριά τη μοναξιά, και θα μυρίζω ελπίδα. Στα μάτια σου θα ψάχνω το μέλλον, στα μάτια μου θα κρύβω το παρελθόν.

Μπορούμε ακόμα ν' αγαπηθούμε, πολύ

<μ<

21 Ιουλ 2015

πράγΜατα που λιώΝουν



Πόσο χυδαία πρέπει να είσαι για να νομίσεις ότι σε απέρριψα γιατί δεν εκτίμησα "δεόντως" τον έρωτά σου, την "καρμική" μας δήθεν σχέση (τί μπούρδα σαν έννοια), ή, ακόμα χειρότερα, γιατί "φτωχός με φτωχιά δεν κάνουν μαζί". Μα, πόσο "φτωχή" ήσουν στ' αλήθεια, τελικά. Γι' αυτό ακριβώς και σε απέρριψα, γιατί ήσουν όμορφη και γλυκιά Ψυχή, αλλά πόσο επιπόλαιη, πόσο φτωχή σε ωριμότητα. Η παιδικότητα είναι στον έρωτα συμπαθητική μόνο τον πρώτο καιρό, μετά γίνεται κατάρα και πηγή δυστυχίας, πόσο μάλλον αν πρόκειται κάποιοι να φτιάξουν οικογένεια, κι ακόμα περισσότερο, παιδιά.

 Αλλά θέλει κότσια να τα παραδεχτείς αυτά, κι εσύ δεν τα έχεις. Κάτσε τώρα λοιπόν εκεί με τον πλούσιο γέρο σου, χαίρομαι που βρήκες μια λύση, έστω κι ανάγκης- αξίζεις πολλή αγάπη, και δεν την είχες, ποτέ στη ζωή σου- λυπάμαι, λυπάμαι πολυ΄που δεν ήταν δυνατόν να σού τη δώσω εγώ... Κι εύχομαι να τη βρεις, έστω και τώρα. Εμένα θα μπορούσες να με καταλάβεις, αντί να με δαιμονοποιήσεις, αλλά αν μπορούσες να το κάνεις αυτό, θα ήμουν μαζί σου τώρα, οπότε ξέχασέ με, στ' αλήθεια, αυτή τη φορά. 

Μάουρο Ντελ Τορμέντο , 
"Γράμματα σε μια μπέλα Γκρέκα"

8 Ιουλ 2015

μέΡες του ιούΛη



Μέρες καυτές που θέλω νά 'μαι-
αγάπη μου, μόνο μαζί σου
να λιώνω, και να καίγομαι, γυμνός 
επάνω στο καυτό 
κορμί σου