έNA ΒήΜΑ ΠριΝ

…ώσπου ένα βράδυ, άρπαξε το αποκριάτικο πιστόλι του, κατέβηκε τρέχοντας στην Πλατεία, κι άρχισε να πυροβολεί στον αέρα, ουρλιάζοντας στα σμάρια τα κοράκια, που σηκώθηκαν ξαφνιασμένα από τα κλαδιά, και πετούσαν ολόγυρα κρώζοντας:

«έτσι ρε, για να μάθετε κι εσείς τί είναι Τρόμος»

μ

photo by chryssalis

ΜΠΡΟΣ ΠΑΣόΚ ΚΑΙ ΠϊΣΩ ΧΡΕΩΚΟΠίΑ:"Να βγούμε από την Ευρώπη με κρεμμύδι και ψωμί"

‎"Μῆνιν ἄειδε θεὰ Γερμανίδω Μερκελῆος

οὐλομένην, ἣ μυρί᾿ Ἀχαιοῖς ἄλγε᾿ ἔθηκε"

(Ψάλλε θεά, τον τρομερό θυμόν της Γερμανίδως

 Πώς έγινε στους Αχαιούς αρχή πολλών δακρύων) 

Μερκελιάδα, Ι- (1-2)

Θυμάστε την "Βεσελίνα Καζάροβα"; Αποκλείεται να τη θυμάστε, γιατί ποτέ δεν ανακοινώθηκε το όνομά της, κι έτσι διάλεξα εγώ ένα τυχαίο, για να κατονομάσω μια κοπέλα από την Βουλγαρία που πέθανε το χειμώνα του 1994 από το κρύο, προσπαθώντας να περάσει παράνομα τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Άλλοι τέσσερις Βούλγαροι πέθαναν με τον ίδιο τρόπο εκείνην τη χρονιά, κι άλλοι δύο (τουλάχιστον) το 1996. Ήταν τότε που μόλις είχε καταρρεύσει το Ανατολικό Μπλοκ, και οι άνθρωποι έφευγαν απελπισμένοι από τις διαλυμένες πατρίδες τους, όπου γκρεμίζονταν το παν,  προσπαθώντας να επιβιώσουν. 

Κάποιοι προειδοποιούν πως ανάλογες θα είναι οι συνθήκες και στην Ελλάδα μας αν τελικά χρεωκοπήσουμε. Δεν είμαι σε θέση να ξέρω   προκαταβολικά αν κινδυνολογούν ανεύθυνα, αν υπερβάλλουν, ή αν οι εκτιμήσεις τους έχουν βάση. Με βάση τη λογική όμως, μάλλον ΔΕΝ υπερβάλλουν.

Οι δυό περιπτώσεις, της Ελλάδας του 2010 και της Βουλγαρίας του 1994,  έχουν πολλές αναλογίες.  Η Ελλάδα μας στηριζόταν ως πρόσφατα  για την "ευημερία" της κυρίως σε θαλασσοδάνεια και σε επιδοτήσεις από την ΕΕ, όπως ακριβώς η Βουλγαρία στηριζόταν τότε  κυρίως στην προνομιακή της μεταχείριση από την πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ. 

Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να επιζητούμε την Έξοδο και την Χρεωκοπία αψήφιστα; Κι αν τα σενάρια καταστροφής φαντάζουν εξωπραγματικά, για σκεφτείτε, ποιός Βούλγαρος θα φαντάζονταν  "τότε" πως θα ήταν ποτέ δυνατόν να καταρρεύσει, και μάλιστα τόσο απότομα, η μεταπολεμική πραγματικότητα χώρας του, δηλαδή το καθεστώς της Λαϊκής Δημοκρατίας, η γυάλα εκείνη της καταπίεσης και της ανελευθερίας, που όμως παρείχε τροφή και εργασία και υγεία σε όλους, αν μη τί άλλο;;; Ποιός μπορούσε να διανοηθεί πως οι συμπατριώτες του θα έφταναν να πεθαίνουν από την πείνα κι από το κρύο, πως οι γυναίκες θα εκπορνεύονταν και οι άνδρες θα ξενιτεύονταν για να επιβιώσουν;

Έτσι και σήμερα, ποιός Έλληνας μπορεί να φαναστεί πως τέρμα η δουλειά, τέρμα η δημόσια υγεία, τέρμα το ασφαλές ευρώ, τέρμα τα φτηνά εισαγόμενα προϊόντα, τέρμα η θέρμανση, τέρμα η (όποια) αστυνομία και (όποια) ασφάλεια, και να πει καλημέρα στην ανεργία, στην πείνα, στην εγκληματικότητα, στην εγκατάλειψη των ασθενών στην τύχη τους, στο κρύο;

"Να βγούμε από την Ευρώπη με κρεμμύδι  και ψωμί" είπε ο Μίκης Θεοδωράκης. Ακούγεται τόσο ελκυστικό και τόσο ηρωϊκό. Έλα όμως που αν ψάξεις λίγο το θέμα "ψωμί" θα βρεις πως την αυτάρκειά μας σε δημητριακά, που την κατακτήσαμε μόλις  το 1985, την χάσαμε ήδη από το 1996, λόγω Κοινοτικών Οδηγιών και Κρατικών πολιτικών, ώστε να φτάσουμε σήμερα να εισάγουμε το 40% των τροφίμων μας, μεταξύ των οποίων και κρεμμύδια από την... Ινδία... 

Άρα ο Μίκης  θα έπρεπε κανονικά να πει "Να βγούμε από την ΕΕ και να επιζήσουμε οι εξήντα στους εκατό με μαυραγορίτικο κρεμμύδι και ματωμένο ψωμί για να μάθει η παλιό-Μέρκελ να μάς βρίζει"- ΕΣύ θα το δεχόσουν αυτό;

ΠΗΓΕΣ

"Έξω από την Ευρώπη, με κρεμμύδι και ψωμί"

Οργιάζει η λαθρομετανάστευση στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα (1996)

Διατροφική αυτάρκεια και κρίση

.

Η Κρίση φέρνει λιτότητα και στις εκφράσεις

Καταργείται το "πού" και μένει μόνο το "δουλεύεις;"


Επίσης η έκφραση "(βλέπω) φως στο βάθος του τούνελ"
αντικαθίσταται με την έκφραση "σκάσε και σκάβε"


Μη χάσετε το επόμενο επεισόδιο 
(στην επόμενη δόση του Δανείου):
καταργείται το "τί" και μένει μόνο το "θα φάμε;"


.

Οι ΣυμπληγάΔες Πέτρες της ΑνθρωπόΤητας

από τη μια ο απάνθρωπος καπιταλισμός

κι από την άλλη ο υπεράνθρωπος σοσιαλισμός...

VANiTa Di VANiTa

Πού πας; Εκεί θέλω να πάω

μάταια όλα, σ’ αγαπάω

υλά(κί)ζουν τα μικρά

χρεμετίζουν τα παράλογα

τρέμουν όλα φοβισμένα

και δονούνται και ριγούν

<*>

όταν όλα γκρεμιστούν

γείρε σ’ εμένα

μ

ΚΡΙΣΑΡΙΣΕΥΤΥΧΙΣΜέΝΟ (ήΤΑΝ) το 1986, ΚΡΙΣΑΡΙΣΜέΝΟΙ ΜΟΥ!

Μού έστειλαν κι εμένα το ημερολόγιο της PIRELLI HELLAS με τα εξαιρετικά σκίτσα του Κώστα Μητρόπουλου, που είναι απολύτως επίκαιρα, εν έτει 2010! Το σχόλιο που συνόδευε το mail ήταν... "κι όμως δεν άλλαξε τίποτα από τότε". Κι όμως, άλλαξαν ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ από τότε... προς το χειρότερο...

Τότε, μόλις είχε κερδίσει ο Αντρέας Δελ Πάσο τις εκλογές του 1985, συνεπικουρούμενος - μεταξύ πολλών άλλων - από τον "Τσοβόλα δώστα όλα" και τον Κομμαντάντε Κουρή με τις ψεύτικες φωτογραφίες του Μητσοτάκη με τους Ναζί. Αμέσως μετά τους εορτασμούς για τη μεγάλη του Νίκη, έσκασε τη βόμβα του "καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε", μιλώντας για ΚΡΙΣΗ, για ΛΙΤΟΤΗΤΑ, και καθιστώντας, εκτός των άλλων μέτρων, μέσα σε μια νύχτα, τον "ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΛΑΟ" του ΦΤΩΧΟΤΕΡΟ ΚΑΤΑ 15% (και παραπάνω...), μέσω της αιφνιδιαστικής - για τους πολλούς - υποτίμησης της Δραχμής .

Αυτή όμως ήταν μόνον η αρχή... ακολούθησε η περίφημη "διολίσθηση της δραχμής", κι άλλη υποτίμηση, κι άλλο πρόγραμα "δημοσιονομικής σταθερότητας", κι άλλο πρόγραμμα λιτότητας", κι άλλο τούνελ, κι άλλο... Κι ενώ η μισή Ελλάδα ασχολούνταν με τα βυζιά της Μιμής και η άλλη μισή με το μπάι-πας του Ανδρέα, στον κρίσιμο παραγωγικό τομέα τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο... Όταν τελικά η Δραχμή έγινε Ευρώ, είχε χάσει το 90% (ενενήντα τοις εκατό) της αξίας της του 1980.

Τί απέγινε η ΠΙΡΕΛΛΙ ΕΛΛΑΣ; Το εργοστάσιο της ΠΙΡΕΛΛΙ στην Πάτρα έκλεισε το 1991. Ακολούθησε το εργοστάσιο της Goodyear στη Θεσσαλονίκη, που έκλεισε το 1996, καθιστώντας την Ελλάδα "τη μόνη ευρωπαΐκή χώρα που εισάγει 100% των ελαστικών της", μ' ένα κόστος 50.000.000.000 (50 δις) δραχμές ετησίως, και μάλιστα δραχμές του 1996, ενώ πριν είχαμε και 5 δις έσοδα από εξαγωγές ετησίως.

Το σενάριο αυτό παίχτηκε σε δεκάδες, εκατοντάδες παραγωγικούς τομείς.... και φτάσαμε σήμερα εδώ.

Σύνδεσμοι:

ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΤΕ, ΡΕ!

ΠΩΣ ΝΑ ΓΛΕΝΤΗΣΕΤΕ ΤΗΝ  ΚΡΙΣΗ ΣΑΝ ΓΥΦΤΙΚΗ ΚΗΔΕΙΑ!

ΤΣΙΜΠΟΥΣΙ GAME OVER

ΣΑΠΙΑ ΜΗΛΑ ΚΑΙ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ

Η ΚΡΙΣΗ ΜΕ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Πηγές:

το Ημερολόγιο της ΠΙΡΕΛΛΙ ΕΛΛΑΣ του 1986

http://amfissapress.gr/attachments/article/3081/PIRELLI-HELLAS-1986.pdf

ΠΙΡΕΛΛΙ και GOODYEAR

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=81292&ct=3&dt=28%2F07%2F1996

Η πορεία της Δραχμής από το 1980 ως το 2000

http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=87730&publDate

ΝΑΙ, ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΤΕ: Το ΜήΝΥΜΑ ΤηΣ ΑΠΟΧήΣ ΚΑΙ ΤηΣ ΕΠΟΧήΣ ΕϊΝΑΙ Η ΕΝΟΧή

Το 90% ΤΩΝ ΕΛΛΉΝΩΝ ΕΊΝΑΙ ΛΈΕΙ ΣΤΑ ΠΡΌΘΥΡΑ ΤΗς ΚΑΤΆΘΛΙΨΗΣ. Κανείς όμως δεν παθαίνει κατάθλιψη αν στο βάθος δεν ξέρει ότι φταίει. Όταν δεν φταις δεν καταθλίβεσαι, ΕΞΟΡΓΙΖΕΣΑΙ. ΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ, ΜΑΖί ΤΑ ΦΑΓΑΤΕ, συνέλληνα. Άκου τον Πάγκακο. Κάτι ξέρει.

Είμαι εξοργισμένος. Εγώ δεν ήθελα ούτε ν' αναπνέω τον ίδιο αέρα μαζί τους. Πολλοί όμως καθόταν και κάθονται άνετα πλάι τους, στο ίδιο κόμμα, στο ίδιο "κίνημα", κι ακόμα περισσότεροι τους χειροκροτούααν, και φιλούσαν τις κατουρημένες τους ποδιές, οι "φουκαράδες"- κι ακόμα τις φιλούν.

Το μεγαλύτερο λάθος που μπορούμε να κάνουμε αυτήν τη στιγμή είναι να αποενοχοποιηθούμε συλλογικά, με αφορμή την Ιρλανδία και την Πορτογαλία. Ας μην ψάχνουμε για αλλότριους δαίμονες και υπεύθυνους. Ας δούμε τις πράξεις μας, αλλά κυρίως, τις παραλείψεις μας. Ας αποδεχτούμε επιτέλους την ευθύνη, όση του ανήκει του καθένα μας.

ΣΑΝ ΓύΦΤΙΚΗ ΚΗΔΕίΑ

«Των οικιών ημών εμπιμπραμένων, υμείς άδετε» ΑίΣΩΠΟΣ

Έχεις δει ποτέ γύφτικη παιδική κηδεία; Μπροστά πηγαίνει το μικρό, λευκό φέρετρο. Από πίσω ακολουθούν τα κλαρίνα και τα νταούλια, κι αμέσως μετά οι συγγενείς και οι φίλοι, με τα καλά τους, τα γιορτινά τους, τα πιο πολύχρωμα από τα πολύχρωμά τους, γλεντώντας, και χορεύοντας έξαλλα, και κλαίγοντας γοερά...

Τόσα χρόνια άκουγες τα προμηνύματα, έβλεπες τα σημάδια, και δεν ενοχλούσουν. Βολευόσουν στο αλληλοχάιδεμα με τους πολιτικούς και με τα τσιράκια τους των ΜΜΕ και του Κράτους, σε κανέναν διορισμό ή έστω ελπίδα διορισμού, σε κανένα επίδομα, καμμιάν επιδότηση, καμμιά περαίωση. Έκλεβες λίγα ή μέτρια, με την ανοχή του Συστήματος, και σε αντάλλαγμα επέτρεπες ταυτόχρονα στους Μεγάλους να κλέβουν  πολλά, έως πάρα πολλά- και τους ψήφιζες, και τους ξαναψήφιζες, και τους ματαψήφιζες. Το καράβι έμπαζε εμφανώς νερά, κάποιοι παράξενοι τύποι φώναζαν «Διαφθορά! Αναξιοκρατία! Συναλλαγή! Διαπλοκή», εσύ όμως έκανες πως δεν άκουγες. Έτσι νόμιζες πως σε συνέφερε. Ύβρις.

Τώρα ήρθε η ώρα της Νεμέσεως, και είναι πιά αργά για μετάνοιες. Το οικοδόμημα του Διεφθαρμένου Καπιταλισμού γκρεμίζεται, και οι πιο τραγικοί απ ‘όλους είμαστε εμείς, που τόσα χρόνια φωνάζαμε- γιατί αυτό που έρχεται είναι ακόμα χειρότερο. Και γιατί εμείς οι έξω από το Σύστημα είμαστε εκείνοι που θα υποφέρουμε χειρότερα απ’ όλους στη μετά-το-Σύστημα εποχή. 


Ας αρχίσουν λοιπόν τα νταούλια! Ας αρχίσουμε όλοι μαζί το χορό και το τραγούδι, νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες, δίκαιοι και άδικοι, μωρές και μη μωρές παρθένες, χλωρά και ξερά! Ζήτω το Τέλος!

Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα λένε, ίσως, για μας, τους πολίτες του Τέλους του ανεπτυγμένου κόσμου του 2010: «το σπίτι τους καιγόταν κι εκείνοι τραγουδούσαν».... όπως τα σαλιγκάρια του Αισώπου....

ΑΝήΘΙΚΟ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚό ΤΣΙΜΠΟύΣΙ: GAME OVER

Δύο πολύ οικείες εικόνες:

ΕΙΚόΝΑ ΠΡώΤΗ

Τρέντυ εστιατόριο γκουρμέ, ένα τρέντυ ζευγάρι, δύο τεράστια, τρέντυ, σχεδόν άδεια πιάτα: Στο ένα δυό τρία κυβάκια, περίπου ένα εκατοστό το καθένα, από κάτι που μοιάζει με κρέας, περιχυμένa μ’ ένα ακατανόμαστου χρώματος ντρέσιγκ και γαρνιρισμένα με κάτι που μοιάζει με μαϊντανό, περπατάει σαν μαϊντανός, κρώζει σαν μαϊντανός, μα είναι κάτι πολύ πιο εξωτικό και σπάνιο. Στο άλλο πιάτο ένας μικρός σβώλος από κάτι σαν πουρέ, που μοιάζει με πατάτα, περπατάει σαν πατάτα, κρώζει σαν πατάτα, μα είναι κάτι πολύ πιο εξωτικό και σπάνιο, και γύρω γύρω μερικά μόρια φουά γκρα Λεχόβου και σολωμoύ Αράπιτσας. Κρασί παλιό, γαλλικό, φυσικά. Με δοκιμή, φυσικά, "νταξ είνιιι, Μαιτγ". Ο λογαριασμός τριψήφιος και όχι από "1". Το ικανοποιημένο αισθητικά και κοινωνικάν(είδαν, τους είδαν) μα λυσσασμένο στην πείνα ζευγάρι θα χτυπήσει μετά κάμποσα βρώμικα σουβλάκια για να χορτάσει κλεφτά.

ΕΙΚόΝΑ ΔΕύΤΕΡΗ

Οικογένεια και παιδιά και φίλοι στο ταβερνάκι. Μόλις έχουν φύγει, αφήνοντας πίσω τους φαγητό για δυό φορές άλλους τόσους. Πάνω στο τραπέζι δεκάδες πιάτα, ελάχιστα άδεια, τα περισσότερα μισογεμάτα, πολλά μόλις αγγιγμένα, και μερικά τελείως ανέγγιχτα.

ΣΧόΛΙΑ

Κανένα. Βλέπε τίτλο άρθρου.

ΦΡάΧΤΕΣ

Στη Δημοκρατία -λέει- δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ούτε και στη ζωή. Μα υπάρχουν κάτι φράχτες που πρέπει να πηδήξεις για να προχωρήσεις, με κάτι παλούκια... μα κάτι παλούκια...

εκτός αν....

ΛίΓΟ ΠΡιΝ

Τις νύχτες ακουγόταν τουφεκιές

τρόμαζαν στα δέντρα τα πουλιά

Ύστερα όλα έγιναν πικρός καπνός

πότισε την καρδιά ως την ψυχή

έπνιξε τα «μακάρι» τα «γιατί»

κι έγιναν όλα «αχ»




μ

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚό: ΒΡέΘΗΚΕ Η ΘΕΡΑΠΕίΑ ΤΟΥ έΡΩΤΑ!!!!

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚό: ΒΡέΘΗΚΕ Η ΘΕΡΑΠΕίΑ ΤΟΥ έΡΩΤΑ

Μια ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ καινοτομία, μια διεθνής αποκλειστικότητα του Μαύρου Γάτου, μόνο ΓΙΑ ΈΛΛΗΝΕΣ ΨΗΦΟΦΘόΡΟΥΣ: 

Ελληνίδα κι Έλληνα, θα παίρνεις ένα ΔΝΤ το πρωί, ένα ΕΚΤ το μεσημέρι, κι ένα ΕΕ το βράδυ, ΧΩΡΙΣ φαγητό. Και θα σού φύγει όχι μόνο ο Έρωτας αλλά και η Μαγκιά.

Με σιδηρή εγγύηση Μέρκελ εφ' όρου θανάτου.

Πσιλά αγράμματα: Το κόστος της Θεραπείας καλύπτεται ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚά από το Ταμείο Πρόνοιας. Οι υπόλοιποι; Α, μην τα θέμε όλα δικά μας!!! Κοινωνική Δικαιοσύνη είπε ο ΓΑΠ!!!! Οι υπόλοιποι θα την πλερώσουν τη θεραπεία!!! Εργάτες, αγρότες, δημόσιοι υπάλληλοι, επαγγελματίες, έμποροι, ΘΑ ΠΛΕΡΩΣΕΤΕ, όλοι όσοι "τα φάγατε" μαζί με τον Πάγκακο!!!! Και τους φορτηγατζήδες!!!

ΕΜΠΡόΣ ΣΤο ΓΚΡΕΜό ΠΟυ ΧάΡΑΞΕ Η ΕΛΛΗΝΙΚή ΤΕΤΡόΙΚΑ (Ανδρέας-Μητσοτάκης-Σημίτης-Καραμανλής)

ΤΕΤρόικα ΑΠ'ΤΟΝ ΤόΠΟ ΣΟΥ ΚΙ ΑΣ ΕΙΝ' ΜΠΑΤΙΡΗΜΕΝΟΣ!!!

.

Ελλάδα και Ιρλανδία: Σάπια μήλα και πορτοκάλια στον ίδιο ντορβά

Βλέπω πολλούς να επιχαίρουν για το κραχ της Ιρλανδίας λέγοντας «είδες που μας κατηγορούσες, παλιο-Μέρκελ, κι η αγγλοσαξωνική Ιρλανδία με το "αναπτυξιακό θαύμα" τα ίδια έπαθε». Αυτό είναι εν μέρει σωστό και εν μέρει λάθος.

Σωστό γιατί όντως πρόκειται για μια κρίση που οι ρίζες της βρίσκονται στον ίδιο λίγο-πολύ μηχανισμό, μια κρίση που επίσης οφείλεται στην αδηφάγο διεθνή κερδοσκοπία που λέγεται παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός και στα όργιά της, που τώρα ξεφουσκώνουν.

Λάθος γιατί πέρα από αυτό, η Ελλάδα και η Ιρλανδία είναι δύο πολύ διαφορετικές χώρες. Το γεγονός πως και οι δύο πτωχεύσαμε (τεχνητά ή όχι) ούτε ακυρώνει ούτε αθωώνει το ελληνικό ΟΡΓΙΟ, που έχει δύο συνιστώσες:

Η πρώτη αφορά τον Δημόσιο Τομέα: πρόκειται για τη συναλλαγή ψηφοφόρου-πολιτικού, και την διαφθορά και των δύο, με τη συνακόλουθη (σχετική) γιγάντωση του Δημόσιου και τον τερατώδη εκφυλισμό διαφθοράς σε κάθε δραστηριότητά του: το όργιο προμηθειών στα Νοσοκομεία, στο Στρατό, στις Κατασκευές, τη συντήρηση επί δεκαετίες σαρκοφάγων δημόσιων βαμπίρ πάνω στο σώμα της Ελλάδας (όπως η Ολυμπιακή, ο ΟΣΕ αλλά και σχεδόν κάθε «Δημοτική Επιχείρηση), την καταστροφική για τη χώρα αλλά επικερδέστατη για κάποιους διοργάνωση της λαμέ Ολυμπιάδας του 2004. Είναι πολλά τα εξανεμισμένα δις, αφεντικό...

Η δεύτερη αφορά τον Ιδιωτικό Τομέα: Σε αυτό το Κρατικό όργιο διαφθοράς, σάπιοι πολιτικοί, παλιοί πλούσιοι, νέοι πλούσιοι, όπως ανερχόμενοι λαθρέμποροι και έμποροι όπλων, αλλά και αναπάντεχοι «παίκτες», όπως πχ η Μονή Βατοπαιδίου, συναγωνίζονται ποιος θα βουτήξει τα περισσότερα, και ποιος θα φοροδιαφύγει καλύτερα, για θα τα στείλει μετά κρυφά σε κάποιον φορολογικό παράδεισο, να τα χαίρεται, στην Αιωνιότητα.


διαβάστε επίσης: 
Η ΠΑΓΚόΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜίΑ ΚΑΙ η ΚρίΣΗ Με ΑΠΛά ΛόΓΙΑ 

.

Η ΠΑΓΚόΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜίΑ ΚΑΙ η ΚρίΣΗ Με ΑΠΛά ΛόΓΙΑ

"MONOPOLY" σημαίνει "ΜΟΝΟΠώΛΙΟ" και όχι "ΜΟΝΟΠΟΛΗ"

Βαρέθηκα ρε φίλε τα παραμύθια με τα χρεωκοπημένα κράτη με τους πλούσιους πολίτες, αυτήν την Παγκόσμια Μονόπολη που λέγεται ανεξέλεγκτος καπιταλισμός και (νέο)φιλελεύθερη οικονομία. Βαρέθηκα τα ανήθικα παιχνίδια όλων αυτών των Σκρουτζ Μακ Ντακ και των τσιρακιών τους και των εκπαιδευμένων τους σκύλων, που γκρεμίζουν χώρες κι εκπορνεύουν λαούς σε μια νύχτα για να κερδίσουν από το χάος. Βαρέθηκα και τα ασύστολα ψέμματα όλων εκείνων των ντόπιων «δεξιών» που «αγωνίζονται» λέει, για το τομάρι τους εννοούν, και για την τσέπη τους. Και όλων εκείνων των ντόπιων λιγούρηδων δήθεν σοσιαλιστών που κοιτάνε ν’ αρπάξουν κι εκείνοι ό,τι μπορούν από την πίτα, πριν εξαφανιστεί τελείως, για να το βάλουν στο θησαυροφυλάκιό τους, ή απλά να το θάψουν, σαν τον Πλούτο, το σκύλο του Μίκυ.

Πού τα βρήκαν τα δισεκατομμύρια όλοι αυτοί οι ζάπλουτοι, κι όλοι οι άλλοι οι λιγότερο ζάπλουτοι;

Ψάξε και βρες…. Εμένα δε με νοιάζει, δεν έχει σημασία. Γιατί τα λεφτά, τα πολλά λεφτά, σε ΚΑΜΜΙΑ περίπτωση ΔΕΝ κερδίζονται τίμια. Ή τα κλέβεις (κυριολεκτικά ή συγκαλυμμένα, εκμεταλλευόμενος την εργασία των άλλων), ή τα κληρονομείς, ή τα παντρεύεσαι. Τα πολλά λεφτά είναι βαμμένα με ξένο ιδρώτα και αίμα. Με την τίμια εργασία σου το πολύ πολύ να βάλεις δυό-τρία φράγκα στην άκρη για ώρα ανάγκης. Και τελικά, το όλο Σύστημα είναι εξαιρετικά απλό, όσο το 1-2-3:

1. Το Χρέος του ενός είναι το Κεφάλαιο του άλλου.

2. Το σύστημα του καπιταλισμού είναι έτσι φτιαγμένο και ρονταρισμένο που το Κεφάλαιο συνεχώς να συσσωρεύεται (το χρήμα φέρνει χρήμα), και επομένως το ίδιο και το παγκόσμιο χρέος συνολικά- κοινώς οι πλούσιοι γίνονται όλο και πιό πλούσιοι, και οι φτωχοί όλο και πιό φτωχοί. Αυτή η διαδικασία έχει επιταχυνθεί ανεξέλεγκτα με την άνευ προηγουμένου καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση των τελευταίων δεκαετιών.

3. Αυτό το (2) ΔΕΝ είναι ούτε φυσικό, ούτε λογικό, ούτε δίκαιο, ούτε ΒΙΩΣΙΜΟ. Η κατάσταση μοιάζει με μια παπατζήδικη "πυραμίδα", μ' ένα ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΕΡΙΤΖϊΔΙΚΟ «ΑΕΡΟΠΛΑΝΑΚΙ». Που (πιά) ΠΕΦΤΕΙ. Στα κεφάλια μας…

Θεωρητικά, θα μπορούσε στο τέλος  των συγχωνεύσεων κι απορροφήσεων ν' απομείνει "ένας" μόνο πλούσιος σε όλο τον κόσμο (άτομο, κυβέρνηση, ή εταιρεία), που θα έχει τα πάντα και θα οδηγεί το μονοθέσιο "αεροπλανάκι" του. Νομίζω πως αυτή θα ήταν η κατάληξη των πραγμάτων σε βάθος χρόνου, αν στο μεταξύ το σύστημα δεν κατέρρεε  — όπως και στο παιχνίδι Μονοπώλιο (“Μονόπολυ”), αυτός ο τελευταίος πλούσιος θα ήταν ο "νικητής"… τότε όμως το παιχνίδι εξ ορισμού θα τελείωνε …

Το ΡάγKο ΤάγKο ΓύφτιKο (The-Raggle-Taggle-Gypsy-O !!!)

Παραδοσιακό Κέλτικο

Εκτέλεση: The Waterboys

Μετάφραση: Μαύρος Γάτος (c)

Τρεις γύφτοι μπήκαν στην αυλή

περήφανοι κι αγέρωχοι

και τραγουδούσαν το σκοπό

τον ράγκο τάγκο γύφτικο!

Πάνω κάτω πήγαινε η Κυρά

Πέτσινη βάζει φορεσιά

Και ξάφνου ακούγεται ουρλιαχτό

«Το σκάει με το ράγκο τάγκο γύφτο, Ω!!!»

Γυρνάει ο Κύρης το βράδυ αργά

στην όμορφή του την Κυρά

του λέει η δούλα «αχ τί κακό!

τό σκάει με το ράγκο τάγκο γύφτο, Ω!»

«Σελώστε μου το άλογο

το Μαύρο το πιο γρήγορο

σαν άνεμος τρέχω να τη βρω

να την πάρω απ'το ράγκο τάγκο γύφτο, Ω!»

Καλπάζω σε Δύση κι Ανατολή

σε Βορρά και Νότο την αναζητώ

και σ’ ένα λιβάδι αχ ξέφωτο

τη βρίσκω την Κυρά μου, Ω...

«Πού αφήνεις τα ρούχα σου τ’ακριβά

το πουπουλένιο το πάπλωμα

πού πας και φεύγεις στο πουθενά

για έναν ράγκο τάγκο γύφτο, Ω!»

«Τί τα θέλω τα ρούχα μου τ' ακριβά

το πουπουλένιο το πάπλωμα

κοιμάμαι απόψε στον ουρανό

με έναν ράγκο τάγκο γύφτο, Ω!»

«Πού πάς κι αφήνεις το σπίτι σου

τα πλούτη σου και τα φλουριά

το κεντημένο σου το προικιό

για ένα ράγκο-τάγκο-γύφτο, Ω!»

«Και τί με νοιάζουνε τα φλουριά

τα κεντημένα μου τα προικιά

τα δίνω όλα για να φιλώ

το ράγκο τάγκο γύφτο μου, Ω!»


+


(c) Miltiadis Sarigiannidis Thalassinos
ελεύθερη αναδημοσίευση σε μη κερδοσκοπικούς ιστοτόπους
με ενημερωσή μου στο miltiadis_s @ yahoo.gr

.

ΑΔιέΞΟΔΟΣ ΚΙΝΔύΝΟΥ

.

Ονειρεύομαι φωτιές

μ' απειλούν από παντού

ψάχνω τρόπους εκδοχές

μαύρες πέτρες διαφυγές

απ’το ψέμμα και τη γύμνια

τη βρωμιά και τα συντρίμμια

«Μα όπου πας», λέει μια φωνή,

«ίδιοι θά’ ναι οι άνθρωποι»

«Κάτσε εδώ ν’ αγωνιστείς!

Για τον τόπο σου, μπορείς!»

Αχ φωνούλα μου γλυκιά

μ’ έμαθες από παιδί

ν’ αγαπώ την Ομορφιά

την Αλήθεια, τη Χαρά

μα ο Χρόνος είν’ εχθρός

πως ν’ αντέξω μια ζωή

ξένος στη δική μου γη,

να παλεύω με τ’ αγρίμια;

Τα παιδιά μου, πώς, γιατί

να υποφέρουνε τα ίδια;

μ

όΣΟ

Όσο υπάρχουν δέντρα και σκιές 

θα υπάρχουν και φωτιές

Όσο υπάρχουν καράβια και ταξίδια 

θα υπάρχουν και πειρατές

Όσο υπάρχει αγάπη και ομορφιά 

θα υπάρχει και πόνος.

μ

17-11-2010

ΕΦΙάΛΤΗΣ

Αν ανοίξεις τα μάτια

και δεις τη Φρίκη

να σού καίει τα πόδια

θά’ ναι αργά

Αν ανοίξεις τα μάτια

και δεις τη Φρίκη

να σού τρώει τα χέρια

θά ’ναι αργά

Αν ανοίξεις τα μάτια

και δεις τη Φρίκη

να σού βγάζει τα μάτια

θά ’ναι αργά

Πρέπει τώρα

να τ’ανοίξεις




μ

photo: "nightmare" by appleplusskeleton

"ΨΙΛΙΚά – ΖΑΧΑΡώΔη"

Είναι ένα μικρούτσικο μαγαζάκι, σ΄ένα βρώμικο ανηφορικό δρομάκι της μεγάλης πόλης. Όλη του η πραμάτεια μαζί αξίζει δεν αξίζει τρία ψηφία. Μένει ανοιχτό όλη μέρα κι όλη νύχτα, όλες τις μέρες και όλες τις νύχτες του χρόνου. Όταν έξω κάνει καύσωνα, μέσα είναι φούρνος. Όταν έξω κάνει κρύο, μέσα είναι ψυγείο. Κι όταν έξω κάνει κρίση, μέσα είναι απελπισία.

Μπήκα βραδάκι Σαββάτου ενός Αυγούστου που καιγόταν ο τόπος κι όλοι όσοι μπορούσαν να φύγουν την είχαν ήδη κάνει για κάπου αλλού. Για πολλά τετράγωνα τριγύρω δεν υπήρχε ούτε μαγαζί ανοιχτό, ψυχή δεν κυκλοφορούσε στους γύρω δρόμους. Η έρημη τσιμεντούπολη ήταν ανυπόφορα ζεστή και υγρή, αλλά μέσα στο κατάφωτο, φτωχικό μαγαζάκι, ήταν ακόμα χειρότερα. Ανάμεσα σε μισολιωμένες σοκολάτες και καταταλαιπωρημένες γκοφρέτες και βραστά κρουασάν και σακουλάκια πατατάκια, ένα μισοάδειο ψυγείο με πεντέξι μπουκάλια αναψυκτικά κι ένα μισογεμάτο με παγωτά, μπροστά από ένα ράφι με νεσκαφέ, αναπτήρες και τσατσάρες, πίσω από ένα χαμηλό τραπεζάκι, καθόταν ένας χοντρός και φαλακρός ανθρωπάκος, που ίδρωνε και ξεΐδρωνε με ολύμπια υπομονή. Ένα φτηνό ραδιάκι έπαιζε λυπημένη μουσική. 


Ήθελα κάτι καραμέλες. Δεν είχε.

Ήμουν μόνος και ζητούσα κάτι γλυκό για να ξεγελάσω την πικρή μοναξιά μου. Δεν τολμούσα καν να σκεφτώ να πάρω κάτι από τα ψητά σοκολατοειδή γύρω μου. Κι όμως πήρα κάτι-τι, έτσι για ν’ αφήσω και κάτι-τι  στον ανθρωπάκο που επέμενε να μένει στην πόλη, και ν' ανοίγει το μαγαζάκι του, και να λιώνει, μαζί με τις σοκολάτες του και με μένα. 


Όταν όλα πάνε κατά διαόλου και στραβώνουν και όλοι φεύγουν για να σωθούν, τι άλλο απομένει, αν όχι η αλληλεγγύη μεταξύ των τελευταίων... Είχε μπει κανείς εκτός από εμένα στο μαγαζάκι  εκείνην την ημέρα; Είχε πουλήσει άραγε τίποτα εκείνην την ημέρα ο "Χρήστος Κ. Ιωάννου, Ψιλικά-Ζαχαρώδη, Αγίας Ιουλίας 32, Φ΄ΔΟΥ Θεσσαλονίκης"; Πόσο «εμπόρευμα»; Πόσης αξίας; Με πόσο ΦΠΑ; Με ποιό κέρδος; Με ποιό κόστος;…

Ο κάθιδρος παραιτημένος ανθρωπάκος με ευχαρίστησε, μού έδωσε τα ρέστα και την απόδειξη χωρίς να σηκωθεί από πίσω από το τραπεζάκι του, μού έδειξε κάτι τσιχλίτσες σ' ένα κουτάκι μπροστά του, και μού είπε «πάρε και μια τσίχλα δώρο από μένα»

Πήρα

.

ΑΓΚΑΛΙά

Όμορφη αγκαλιά
δεν είσαι χαλαρή δεν μπάζεις
ούτε αγκυλώνεις και συνθλίβεις

Aχ, όμορφη αγκαλιά

 παίρνεις τη μορφή

 εκείνου που αγκαλιάζεις!

μ

ΞεροΚέΦαλε

.

θα μάθεις ποτέ

τί 'ναι πιό σκληρό, το κεφάλι σου

ή οι τύχοι;

μ

.

ΑΝΑΚΟΙΝώΘΗΚΕ Ο ΠΡΟϋΠΟΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜόΣ ΤΟΥ 2011!!!!

- ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ο ΦΠΑ των τροφίμων στο 13% (από 11%)

-ΚΑΤΑΡΓΕΙΤΑΙ το ΠΟΘΕΝ ΈΣΧΕΣ 

για τα ακίνητα

και

-ΘΕΣΠίΖΕΤΑΙ το ΠΟΘΕΝ ΈΧΕΣΕΣ

.

Εδώ Πολυτεχνείο, εκεί Πολυτεχνείο πού είναι το Πολυτεχνείο;

‎

"Για να μην ξεχνάμε ότι κάποιοι δώσαν τη ζωη τους γι' αυτά που έχουμε σήμερα" είπε το πρωί ένας φίλος. Μα εμένα του παράξενου γιατί μού φάνηκε τραγικά ειρωνικό αυτό το σχόλιο;

Γιατί, αν το καλοσκεφτούμε, τί "έχουμε" σήμερα;

-μια Δημοκρατία που -το λιγότερο - δυσλειτουργεί

-οινονομική και ηθική χρεωκοπία

-απαξίωση του Κοινοβουλευτισμού και της Εκλογικής διαδικασίας

-τεράστια αποχή των Πολιτών από τις Εκλογές και από τα Κοινά


ΔΕΝ ξέρω όμως ΚΑΝέΝΑ Σύστημα καλύτερο από την έρμη τη Δημοκρατία, με όλα της τα ελαττώματα και τα προβλήματα.

Άλλο ο Αγώνας για τη Δημοκρατία και άλλο η καπηλεία του.

Πάντα και παντού υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν αγνοί ιδεολόγοι, ασύδοτοι κάπηλοι, και όλα τα ενδιάμεσα- όσο λοιπόν θα υπάρχει σ' αυτόν τον τόπο έστω κι ένας αγνός ιδεολόγος, ή σχεδόν αγνός, το Πολυτεχνείο θα ζει.

ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ!

ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ, ΦΑΣΙΣΜΕ!

αγρΎπνια

Κι εκεί που νιώθεις πως

σκοτώθηκε το φως

δες, ξημερώνει!


μ

RorSacH XXX

Ένας γάτος. Ένας γάτος γελαστός. Ένας γάτος γελαστός με μουστάκια. Ένας γάτος γελαστός με μουστάκια καταπίνει μιαν ακρίδα. Μια τραγουδίστρια της όπερας. Μια τραγουδίστρια της όπερας μ’ ένα ανάποδο σκαμπώ για καπέλο. Μια τραγουδίστρια της όπερας μ’ ένα ανάποδο σκαμπώ για καπέλο και τα χέρια απλωμένα. Μια τραγουδίστρια της όπερας μ’ ένα ανάποδο σκαμπώ για καπέλο τα χέρια απλωμένα τα μπούτια ανοιχτά και δυό μεγάλα μυτερά βυζιά. Μια τραγουδίστρια της όπερας μ’ ένα ανάποδο σκαμπώ για καπέλο τα χέρια απλωμένα τα μπούτια ανοιχτά και δυό μεγάλα μυτερά βυζιά τραγουδάει. Δυό ντετέκτιβς. Δυό ντετέκτιβς με καπέλο που βγήκαν από ασπρόμαυρη ταινία κι αγριοκοιτάζονται, ανάμεσά τους μια μέλισσα. Ένα πέος. Ένα φτερωτό πέος. Ένα φτερωτό πέος που χορεύει. Ένα φτερωτό πέος που χορεύει κι έχει τσουτσούνι. Ένα φτερωτό πέος που χορεύει κι έχει τσουτσούνι κι εκσπερματώνει αριστερά και δεξιά. Δυό αρκουδόχερα. Δυό τεράστια κι άγαρμπα αρκουδόχερα με μυτερά νύχια. Ακινητοποιούν την τραγουδίστρια. Η τραγουδίστρια δεν τραγουδάει πια, αλλά ουρλιάζει. Το πέος πλησιάζει εκσπερματώνοντας. Οι ντετέκτιβς αγριοκοιτάζονται. Το πέος εκσπερματώνει πάνω στην τραγουδίστρια. Πού πήγε ο γελαστός γάτος; Το πέος εκσπερματώνει παντού. Παίρνει και τους ντετέκτιβς η μπάλα. Οι ντετέκτιβς πυροβολούν  ο ένας τον άλλο στα μούτρα.  Τα μυαλά τους σκορπούν. Το πέος εκσπερματώνει  πάνω στην τραγουδίστρια και παντού.

Η μέλισσα πετάει.

Η ΒασιΛοπούΛα και ο ΑητόΣ

Στο Βασίλειο του Αιώνιου Χειμώνα, στην κορφή ενός παγωμένου,  ψηλού, κι απόκρημνου βουνού, στο ρημαγμένο της Κάστρο, ζούσε μια θλιμμένη Βασιλοπούλα. Oλομόναχη. 


Μόνη της παρέα και παρηγοριά ήταν τα σπάνια πουλιά που κάπου κάπου τύχαινε μα περάσουν πετώντας γύρω από το παγωμένο της Κάστρο. Κανένα όμως δεν την πλησίαζε ποτέ, όσο κι αν τα καλούσε, και κάθε φορά η Πριγκήπισσα γινόταν ακόμα πιό δυστυχισμένη,

Μια παγωμένη και γκρίζα μέρα, σαν όλες τις άλλες, στέκονταν απελπισμένη στο χείλος του γκρεμού που περιέβαλλε το έρημο Κάστρο της, και σκέφτονταν να βουτήξει μια για πάντα στο Πηγάδι που ποτέ κανείς δεν τo ξανανέβηκε. Κάποτε υπήρχαν Δρόμοι, σκέφτηκε, κάποτε υπήρχαν γέφυρες, που ένωναν το Κάστρο της με τον Κόσμο- μα είχαν από καιρό γκρεμιστεί. Ποιός τις είχε γκρεμίσει; Εκείνη; Κάποιος άλλος; Δε θυμόταν πιά. Είχε σημασία;

Καθώς σκεφτόταν όλα αυτά, το βλέμμα της ήταν χαμένο στον άδειο ορίζοντα. Άδειος κι έρημος και ζοφερός ήταν εκείνη τη μέρα ο ορίζοντας, μα ξαφνικά διέκρινε με έκπληξη κάτι, κάτι σαν πουλί, σαν μεγάλο πουλί, κάτι που όλο και μεγάλωνε, καθώς ερχόταν πετώντας αργά προς τα εκείνη. Πράγματι, το πλάσμα όλο και την πλησίαζε, ώσπου τελικά ένας υπερφυσικά μεγάλος Βασιλικός Αετός ήρθε κι έπεσε μπροστά στα πόδια της, εξαντλημένος.

Το αρχοντικό πλάσμα ήταν πάρα πολύ ταλαιπωρημένο- λιπόσαρκο, κατσιασμένο, με τις μεγάλες του φτερούγες πληγωμένες- το ξεραμένο αίμα πάνω τους μαρτυρούσε πολλαπλά τραύματα.

Η ευγενική Βασιλοπούλα περιμάζεψε τον παράξενο Αετό, περιποιήθηκε τα τραύματά του, τον τάισε σαν μωρό, τον πήρε στο κρεβάτι της, και τον σκέπασε με τα ρόδινα πέπλα της, να τον ζεστάνει.

Το πρώτο εκείνο βράδυ που κοιμήθηκε πλάι του είδε ένα πολύ παράξενο όνειρο: ένας όμορφος φτερωτός νέος μπήκε λέει πετώντας από το παράθυρό της, ήρθε στο κρεβάτι της, και τής έκανε έρωτα όλη νύχτα. Το όνειρο ήταν τόσο ζωντανό και τόσο όμορφο που η Βασιλοπούλα παρακαλούσε να μην τελειώσει, ευχόταν να ζήσει για πάντα μέσα σ’ αυτό. Ξύπνησε όμως, όπως κάθε πρωί, και μόνο ο μυστηριώδης Αετός κοιμόταν δίπλα της, αδύναμος και ταλαιπωρημένος. Η Βασιλοπούλα τον εξέτασε με το βλέμμα για ώρα, με μεγάλη περιέργεια, βέβαιη πως η απρόσμενη άφιξή του είχε κάποια σχέση με το όνειρό της. Ήταν τόσο ζωντανή η ανάμνηση του ερωτικού ονείρου της προηγούμενης νύχτας… Ο Αετός όμως παρέμενε όλη την ώρα κουρνιασμένος ακριβώς εκεί που τον είχε ακουμπήσει, σε κατάσταση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, σε βαθύ λήθαργο. 


Έτσι πέρασε ολόκληρη η μέρα, χωρίς το ζώο να δείξει κάποιο σημάδι νοημοσύνης, πολύ περισσότερο δε, χωρίς να εμφανίσει καμμία διάθεση εποικοινωνίας.

Το δεύτερο βράδυ όμως η Βασιλοπούλα είδε πάλι το ίδιο απαράλλαχτο ερωτικό όνειρο, και το επόμενο πρωί ξύπνησε ακόμα πιο συγκλονισμένη. Όλη μέρα προσπαθούσε να συνέλθει από την έξαψη του ονείρου, χωρίς να τα καταφέρει. Και η περιέργειά της για τον Αετό μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Κάθε  προσπάθειά της όμως να επικοινωνήσει με κάποιον τρόπο μαζί του ήταν μάταια.

Κι έτσι η Βασιλοπούλα μηχανεύτηκε έναν άλλο τρόπο για να λύσει το μυστήριο: σκέφτηκε, αν το όνειρο της προηγούμενης νύχτας επαναλαμβανόταν για τρίτη φορά, να βάλει ένα σημάδι για να ξυπνήσει, να ξυπνήσει στη μέση του ονείρου της. Μόλις την άγγιζε ο ονειρικός της εραστής, υπέβαλε επίμονα στον εαυτό της, θ’αφυπνίζονταν και θα διαπίστωνε την αλήθεια.

Κι έτσι, όταν επιτέλους ο ήλιος βασίλεψε, ξάπλωσε πλάι στον πληγωμένο αητό, και σύντομα την πήρε ο ύπνος. Πράγματι, ο φασματικός γυμνός νέος εμφανίστηκε και πάλι στ’ ονειρικό παράθυρό της. Προσγειώθηκε στο κρεβάτι της κι ετοιμάστηκε να την πάρει ξανά στα δυνατά του χέρια. Μόλις όμως την άγγιξε, λειτούργησε το προαποφασισμένο σημάδι κι η Βασιλοπούλα απότομα ξύπνησε.

Δίπλα της κοιμόταν ένας ηλικιωμένος άντρας. Το πλαδαρό του κορμί ήταν γεμάτο σημάδια από πληγές, κι έδειχνε να κοιμάται έναν ανήσυχο ύπνο. Λες κι ένιωσε το βλέμμα της να τον εξετάζει, ξύπνησε κι εκείνος, την κοίταξε στα μάτια, και προσπάθησε να της χαμογελάσει, νυσταγμένα και κάπως πονεμένα.

«Αγάπη μου», της είπε, «πάλι δε μπορείς να κοιμηθείς… Τί όνειρο είδες πάλι; Εκείνο με τον αετό;»



Είπε, και την τύλιξε στις φτερούγες του


.