τΟυ ανέμΟυ

τΟυ ανέμΟυ

τί να σού πω να μ' αγαπήσεις

τί να σού πω να μού χαρίσεις

ένα φιλί, ένα παιδί, μιάν ανεμώνα

έναν παυσίλιπο χειμώνα

<μ<

κατάΔικος στο άΔικο

 σα θερμαστής σ' αιώνιο γκαζάδικο

ταξίδεψα τον πόνο μου, και κήδεψα το χρόνο μου

μα κράτησα, θυμήσου, 

στα χέρια μου, για λίγο,

το κορμί σου

και είδα μές στα μάτια σου να λιώνουν τα κομμάτια μου

μαζί σου

<μ<

σΥν+

Είμαστε οι άνθρωποι επιπλέοντα νησιά

που παραδέρνουμε στα βίτσια των Ανέμων:

αν τύχει και συμπλησιάσουμε

πρέπει να είμαστ' έτοιμοι

και να συγκρουστούμε.

<μ<

r u haPpy

κι έχει παγώσει ο χρόνος

χωρίς εσένα

<μ<

πρωιΝό

Μπορούμε ακόμα ν' αγαπηθούμε. Θα έχεις μακριά μαλλιά, και θα μυρίζεις έρωτα. Θα έχω μακριά τη μοναξιά, και θα μυρίζω ελπίδα. Στα μάτια σου θα ψάχνω το μέλλον, στα μάτια μου θα κρύβω το παρελθόν.

Μπορούμε ακόμα ν' αγαπηθούμε, πολύ

<μ<

θαλαΣΣινό

Λιώσαμε τον παπαφίγκο

κι όρτσα, με τον κόντρα φλόκο,

ταξιδεύουμε, και πάμε

προς τη χώρα των ανθρώπω

που τη λένε "Ευτυχία"-

-αχ! Θ' αντέξει 

η σκαμπαβία;

<μ<

κοίΤα

Κοίτα, κανένας που έχει σώας τας φρένας δεν προτιμάει έναν Νοέμβρη, ή έναν Φλεβάρη, από έναν Ιούλη, ή έναν Απρίλη- πάψε λοιπόν να γκρινιάζεις που δεν αρέσει στον κόσμο ο Χειμώνας, και προσπάθησε, αν το μπορείς- να γίνεις Καλοκαίρι.

επανεΚΚίνηση

αν ήσουν Όμορφη θα είχα από κάπου να πιαστώ

θα μαλάκωναν οι ρύποι της ψυχής μου

οι χτύποι της καρδιάς μου θα πονούσαν πιο γλυκά

θ' άντεχα λίγο πιο πολύ 

την προστυχιά και τη ντροπή του Κόσμου

αν ήσουν Όμορφη, κι αν ήσουνα εδώ
 θα ήμουνα λίγο πιο Όμορφος

κι εγώ

<μ<


Art: Edward Burne- Jones, "Pan and Psyche"

τΟ φεγγάΡι σΤο μάνΤσεσΤερ

Το φεγγάρι στο Μάντσεστερ μοιάζει με όλα τα φεγγάρια του κόσμου- δηλαδή με όλα τα φεγγάρια αυτού εδώ του κόσμου, αυτής εδώ της μοναχικής Γης- 

κάποιοι λένε πως όλα τούτα τα φεγγάρια είναι ένα και το ίδιο φεγγάρι, ένα μόνο, και πάντα το ίδιο- μα έχουν άδικο, αγάπη μου- τόσα είναι τα φεγγάρια, όσοι και οι ερωτευμένοι- κι όλα τούτα τα φεγγάρια

είναι ίδια

[κάποιοι λένε πως υπάρχουν κι άλλα φεγγάρια, 

αλλιώτικα- σε άλλους, λέει, κόσμους- 

μ’ακόμα κι αν υπάρχουν άλλοι κόσμοι, 

δε μπορεί νά 'χουν αλλιώτικα φεγγάρια, αγάπη μου, 

αν δεν υπάρχει εκεί κανένας να τα δει.]

- ναι, όλα τα φεγγάρια είναι ίδια, αγάπη μου- όλα, εκτός από εκείνο 

που κοιτάξαμε μαζί

<μ<

αυτό αυτό κι εκείνο αυτό

Είμαι αυτό που είμαι, μα είμαι και τ' άλλο που δεν είμαι.

 Γιατ' είμαι δεμένος με αυτό, το "άλλο", 

βαθιά, ουσιαστικά, οριστικά.

<μ<

art by Irina Silviu Szekel

Είχα ξεχάσει πόσο σ' Αγαπώ

- Πάρε με μέσα σου, απέραντή μου Ζάλη

- Γυμνώσου, κι έλα μου, Αγαπημένε, πάλι

- Μα είσαι παγωμένη, Αγαπημένη μου 

σαν λυπημένη 

- Όλο το Χειμώνα ήμουν μόνη,

ξεχασμένη

- Είχα ξεχάσει πόσο σ' Αγαπώ,

κοντά σου μόνο ανθίζω

- Όλο το Καλοκαίρι 

θα στο θυμίζω

21/4/2014

Ρακοπόταμος Μαυροβουνίου

πρώτη βουτιά για φέτος!

η δευΤέρα της στάΧτης

Μια βόμβα μες στο στήθος μου χτυπάει, χτυπάει

"τίκ τάκ, τίκ τάκ, τίκ τάκ, τίκ τάκ"- και μού μιλάει, μιλάει:

"πέτα με, πέτα με μακριά, για να γλυτώσεις, γλυτώσεις!

είμαι μαρτύριο φρικτό άμα με νιώσεις!

πέτα με, πέτα με αλλού, είμαι καταραμένη!

χωρίς εμένα, η Ζωή σε περιμένει!"

Μια βόμβα μες στο στήθος μου χτυπάει, χτυπάει

Πότε, αχ, πού θα εκραγεί; Χτυπάει

Χτυπάει

<μ<

όΛα τα ροΛόγια του κόσμου πηγαίνουν Λάθος

η μόνη σωστή Ώρα, Αγάπη μου, είναι κείνη

που θα σε ξαναδώ

<μ<

Χαρακτικό του Τάσσου

Georges Bizet, Κάρμεν: "Habanera"

Έρωτα, άγριο πουλί

που δε σε δάμασε ποτέ κανείς

και κάθε κάλεσμα αγνοείς

αν δε γουστάρεις να δεχτείς!

Ούτε απειλές ή παρακάλια

ούτε γλυκόλογα, μόνο σιωπή

από αυτόν που προτιμώ

δεν λέει κουβέντα, αλλά τον ποθώ!

Έρωτα! Έρωτα! 

Έρωτα! Έρωτα!

Ο Έρωτας είναι Τσιγγάνος

νόμο δε γνώρισε ποτέ, ποτέ

αν δε με θες, εγώ σε θέλω

κι αν σε θελήσω, τότε πρόσεχε!

αν δε με θες, αν δε με θες εγώ σε θέλω

μ' αν σε θελήσω, αν σε θελήσω, 

πρόσεχε!

Το πουλί που νόμιζες δικό σου

πέταξε, έκανε φτερά

Είναι μακριά, περίμενέ το

Θα έρθει όταν δεν ελπίζεις πια!

Δίπλα σου είναι, κοίτα, πιάστο, πιάστο!

έρχεται, φεύγει, και ξαναγυρνά

λες πως τό’χεις, σού ξεφεύγει

λες να ξεφύγεις, σε κρατά!

Έρωτα! Έρωτα! 

Έρωτα! Έρωτα!

Ο Έρωτας είναι Τσιγγάνος

νόμο δε γνώρισε ποτέ, ποτέ

αν δε με θες, εγώ σε θέλω

κι αν σε θελήσω, τότε πρόσεχε!

αν δε με θες, αν δε με θες εγώ σε θέλω

μ' αν σε θελήσω, αν σε θελήσω, 

πρόσεχε!

Habanera του Georges Bizet από την όπερα "Κάρμεν"

μετάφραση Μίλτος Σαρηγιαννίδης 

με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος για τη μετάφραση αυτή

"Να είσαι, ή να μην είσαι: αυτό είναι το ζήτημα."

Να είσαι, ή να μην είσαι: αυτό είναι το ζήτημα.

Αν είναι για το νου πιο αξιοπρεπές να υποφέρει 

τα βέλη και τις μαχαιριές της άγριας μοίρας,

ή να παίρνει τα όπλα, κόντρα σε μία θάλασσα αντιξοότητες,

και να τους βάζει τέρμα, πολεμώντας; Θάνατος. Ύπνος,

τίποτ’ άλλο- Και μ’ έναν μόνον ύπνο να λες πως τέρμα πιά

ο πόνος της καρδιάς και τα χιλιάδες πλήγματα,

κληρονομιά της σάρκας- να μια τελείωση

που αρμόζει της βαθιά να λαχταράς. Θάνατος, ύπνος,

ύπνος- ίσως, όνειρα: αχ, νά ΄την η παγίδα:

Γιατί σ’ αυτόν τον ύπνο του θανάτου, άραγε, τί όνειρα να‘ρθούν, 

Σαν θά ΄χεις πια αποτινάξει τούτο το θνητό κουβάρι;

Στάσου και σκέψου: Να μια άποψη

που κάνει τη μακροζωία να φαντάζει συμφορά.

Γιατί ποιός θ’ άντεχε τις  πίκρες και τις βουρδουλιές του χρόνου,

το άδικο του καταπιεστή, τη σκληρότητα της περηφάνιας,

τη μαχαιριά του απαξιωμένου έρωτα, την έπαρση του νόμου, 

την κατάχρηση της εξουσίας και τη χλεύη

της  συνετής της αρετής  απ’ τον ανάξιο, 

αν – λέει - μπορούσε μόνος του να εύρει τη γαλήνη

μ’ ένα γυμνό στιλέτο; Ποιός θα τ’άντεχε, τόσα βάσανα,

να βογγά και να ιδρώνει σε μια ζωή ταλαιπωρίας,

αν δεν υπήρχε ο τρόμος για κάτι μετά θάνατο,

για την ανεξερεύνητη τη χώρα, που απ’ τα σύνορά της

κανένας ταξιδιώτης δε γυρίζει-

ο τρόμος, που μπερδεύει τη βούλησή μας,

και μας κάνει ν’ ανεχόμαστε τα τόσα μας παθήματα,

αντί να φτερουγίσουμε προς άλλα, άγνωστά μας.

Έτσι, η επίγνωση μας κάνει όλους μας δειλούς.

Το υγιές το χρώμα της αποφασιστικότητας

μολύνεται από της σκέψης τη χλωμάδα

κι εγχειρήματα μεγάλης βαρύτητας κι ουσίας

μ’ αυτήν την έγνοια, λοξεύουν την ορμή τους

και χάνουνε το όνομα της δράσης.


***
William Shakespeare, Hamlet
μετάφραση <μ< (c)

ωΔή στη θάΛασσα

Εδώ στο νησί

η θάλασσα

και τί θάλασσα

όλη την ώρα 

λέει «ναι», λέει «όχι»,

λέει «όχι, όχι, όχι»

λέει «ναι», σε μπλε

σ’ αφρό, σε καλπασμό,

λέει «όχι, όχι».

Δε μπορεί να μείνει ήσυχη,

«με λένε θάλασσα», λέει και ξαναλέει,

χαστουκίζοντας ένα βράχο,

μα δεν τον πείθει, και τότε,

μ’ εφτά πράσινες γλώσσες,

κι εφτά πράσινες τίγρεις,

κι εφτά πράσινες θάλασσες,

τον τριγυρίζει, τον φιλά

τον καθυγραίνει

και, χτυπώντας τα στήθια της, λέει και ξαναλέει

τ’ όνομά της.

Ω θάλασσα, έτσι σε λένε.

Ω, σύντροφε ωκεανέ, 

μη χάνεις χρόνο και νερό,

και μην παραχτυπιέσαι,

αλλά, βοήθησέ μας.

Είμαστε μικρούτσικοι

ψαράδες,

άνθρωποι της ακτής,

κρυώνουμε, πεινάμε,

και σ’ έχουμε εχθρό.

Μη μας χτυπάς τόσο σκληρά,

και μην ουρλιάζεις έτσι,

άνοιξε τα πράσινά σου τα σεντούκια

και δώσε μας

σ’ όλους εμάς,

τ’ ασημένιο σου δώρο:

το ψάρι ημών το επιούσιο.



Pablo Neruda
μετάφραση Μίλτος Σαρηγιαννίδης (c)

να βλέΠω να γεΛάς

να βλέπω να γελάς

και τίποτ' άλλο

να βλέπω να γελάς-

τί πιο μεγάλο;

<μ<

αΈρας

Φυσάει ένας βοριάς ανηλεής

Φυσάει ένας βοριάς με παρασέρνει

Φυσάει ένας βοριάς κι όλα τα παίρνει

Μικρά μεγάλα

Φυσάει ένας βοριάς και φέρνει

Άλλα

<μ<

E

Ελευθερία, έχεις γεύση 

Προδοσίας.

<μ<

photo: http://lostknightkg.deviantart.com/art/Treason-of-Isengard-338435261

"Τα σπλάχνα μου κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν"

Η Θάλασσα του Οκτώβρη, ζεστή, ταραγμένη, έρημη, είναι πάντα το ίδιο απρόσμενα αισθησιακή. ΓΙα την ώρα βέβαια εδώ στη Θεσσαλονίκη έχει μετακομίσει στον ουρανό.

Καλημέρα!

photo: there_is_a_treason_at_sea_by_brandtcampbell-d67t0ak @ deviantart