31 Αυγ 2006

ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ ΦΥΣΗΞΕ Ο ΑΝΕΜΟΣ

.

Στην ώρα του φύσηξε ο Άνεμος
στην ώρα της έρχεται η Βροχή

δε σταματά ο Χρόνος, ποτέ δε σταματά
δεν περιμένει
να θρηνήσεις τις χαμένες σου αγάπες, ή
τις χαμένες σου αυταπάτες, ή
το χαμένο σου Καλοκαίρι

Αν έχασα το Καλοκαίρι μου
από πρόθεση, ή από αμέλεια, χαμένος στα όνειρά μου
που δεν πατούσανε στη γη
φταίω εγώ, και μόνον εγώ

κι από πάνω

τολμώ να ζητήσω, ο γελοίος,
από τον αδάκρυτο Χρόνο

χαριστική μεταχείριση
και νέες ευκαιρίες

άλλο καλοκαίρι όμως δεν μού αναλογεί
άλλο καλοκαίρι για μένα δεν θα ξανάρθει
ας μην το σκότωνα, το δικό μου το καλοκαίρι


Αλήθεια, δεν υπάρχει μεγαλύτερη κινητήρια δύναμη
από την απελπισία.
Κι αν κάθομαι τώρα και γράφω γι' αυτές μου τις μαλακίες
είναι για να μην κάνεις τα ίδια λάθη, εσύ
που θα βαδίσεις στα μονοπάτια μου
μετά από μένα


Στην ώρα του φύσηξε ο δυνατός Άνεμος

στην ώρα του

όλα όμορφα
όλα
καλά καμωμένα.



31 Αυγούστου 2006
.

30 Αυγ 2006

ΕΝΑΣ ΒΡΑΧΟΣ, ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ


ΤΑ ΡΟΔΑΚΙΝΑ ΚΑΙ Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ


Κάθονταν βουβός κι ακίνητος στην Όχθη του ποταμού.

Κάθονταν στην άκρη του ποταμού, χρόνια τώρα, και περίμενε να περάσει από μπροστά του το πτώμα του εχθρού του.

Γύρω το Φως άλλαζε. Όμως
αυτός, αγνοούσε τις διαδρομές του Ήλιου, τους κύκλους της Σελήνης, αδιαφορούσε για τα εκρηκτικά χρώματα του δειλινού, για το θρίαμβο της κάθε νέας αυγής. Κώφευε στα τζιτζίκια του καυτού μεσημεριού, στις συναυλίες των βατράχων του δειλινού και της βροχής, στα τριζόνια της γλυκιάς θερινής νύχτας, στ’ αηδόνι του παγωμένου μεσονυχτιού. Κάθονταν στην άκρη του ποταμού, και περίμενε να περάσει το πτώμα του εχθρού του.

Γύρω οι εποχές άλλαζαν. Οι καρποί του Καλοκαιριού χόρευαν με τον οργασμό της Άνοιξης, με τη γύμνια του Χειμώνα, με τη γλυκιά μελαγχολία της Φθινοπωρινής βροχής. Αλλά αυτός δεν άκουγε το χιόνι να πέφτει, δεν μύριζε τις εκθαμβωτικές ανθισμένες κερασιές, δεν γεύονταν τα απαλά ροδάκινα, δεν μύριζε το βρεγμένο χώμα. Δεν αισθάνονταν πως είναι να περπατάς στην άμμο, στο γρασίδι, σε χαλιά από πεσμένα φύλλα. Κάθονταν στην άκρη του ποταμού, και περίμενε να περάσει το πτώμα του εχθρού του.

Γύρω οι άνθρωποι άλλαζαν. Οι καρπερές κοιλιές γίνονταν βρέφη, τα βρέφη παιδιά, τα παιδιά ώριμοι άντρες και γυναίκες, οι ώριμοι άνθρωποι γέροι, οι γέροι αναμνήσεις. Αυτός, ακίνητος κι απαράλλαχτος, κάθονταν στην άκρη του ποταμού, και περίμενε να περάσει το πτώμα του εχθρού του.

Γύρω οι άνθρωποι αισθάνονταν. Πεινούσαν, πονούσαν, χαίρονταν, γελούσαν, αγαπούσαν, ερωτεύονταν, έκλαιγαν, θύμωναν, τσακώνονταν, μισούσαν, αδικιόταν και αδικούσαν, έκαναν λάθη,
εκδικούνταν, συγχωρούσαν, μετάνιωναν, ξαναγαπούσαν. Αυτός, ανέκφραστος και παγωμένος σαν τον θάνατο, κάθονταν στην άκρη του ποταμού, και περίμενε να περάσει το πτώμα του εχθρού του.

Γύρω ακόμα κι ο Κόσμος άλλαζε. Σιγά σιγά ο ποταμός άλλαξε κοίτη, και η παλιά ξεράθηκε, και γέμισε σιγά σιγά με χώματα, ώσπου τελικά τίποτα δεν έδειχνε ότι κάποτε εκεί κυλούσε ένα ποτάμι, κουβαλώντας πτώματα εχθρών. Οι παλιοί άνθρωποι έφυγαν, ήρθαν άλλοι, ακόμα και η φύση άλλαξε συνήθειες.

Μαζί με τον κόσμο, αργά αργά, πολύ αργά, άλλαζε κι αυτός. Η ζωή λίγο λίγο στράγγιξε από πάνω του, το αίμα του σταδιακά σταμάτησε να κυλά, η σάρκα του έπαψε να αναπνέει, και μόνο τα μάτια του απέμειναν, καρφωμένα στην παλιά κατεύθυνση της ροής του πεθαμένου ποταμού, να περιμένουν. Να περιμένουν να περάσει το πτώμα του εχθρού του.

«Ποιος είναι εκείνος ο βράχος, που μοιάζει με άνθρωπο, καθισμένο στην άκρη του τίποτα; Τι περιμένει;» Ρωτάνε καμμιά φορά κάποια περίεργα παιδιά.

Κανείς δεν ξέρει.

Τριγύρω έρωτες, ροδάκινα, πόνος, βάσανα, και χαρά.


30 Αυγούστου 2006


Ο τάφος του Κούνγκ Φου Τσε (του Κομφούκιου)
.

DEDIÉ A VIVIANE QUI EST TRISTE CE SOIR...

.Alexandre de Riquer, "Viviane à la forêt enchantée"

A Viviane

Κάτι ακούστηκε μέσα στην πόλη
κάτι ακούστηκε, μη μιλάς


κάτι ακόμα θα υπάρχει, κάτι ακόμα
πάντα υπάρχει για σένα, για μάς

Πάντα υπάρχει μια νύχτα να κλάψεις
να πονέσεις και να θυμηθείς
πάντα υπάρχει ένα φως, και μια μέρα, να χάσεις,
να ξεχάσεις, και να ξεχαστείς
Πάντα υπάρχουν δυό μάτια, ένας φόβος, μια λάμψη
κι ένας έρωτας
Κι ένα τέλος, εκεί όπου πονάει βαθιά η ψυχή του ανθρώπου
Πάντα υπάρχει για σένα, για μάς

Πάντα υπάρχει μι' αλήθεια να φωνάξεις, να τρέξεις
ένα ψέμα να μπεις να κρυφτείς
Κι ένας τόπος, άγριος τόπος της αγάπης, υπάρχει
να περάσεις και να ονειρευτείς
Πάντα υπάρχουν δυό μάτια, ένας φόβος, μια λάμψη
κι ένας έρωτας
Κι ένα τέλος, εκεί όπου πονάει βαθιά η ψυχή του ανθρώπου
Πάντα υπάρχει για σένα, για μάς

Κάτι ακούστηκε μέσα στην πόλη
κάτι ακούστηκε, μη μιλάς...


στίχοι/μουσική/ερμηνεία: Δήμος Μούτσης

29 Αυγ 2006

ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΣΑΛΟΝΙΚΗ


Αργοπεθαίνεις
στη Σαλονίκη

κάθε λεπτό σου
κάθε στιγμή


κάθε σου μάχη
μια αυταπάτη
κάθε σου νίκη
μια συντριβή

ό,τι έχεις χάσει
δεν σού ανήκει
κι ό,τι ζητούσες
ποιός θα το βρεί;



29 Αυγούστου 2006

Πολεμιστής θνήσκων (Λαομέδων;)
Ναός της Αφαίας, της Άφαντης (Άφα, Βρυτόμαρτις, Δίκτυννα)
Αίγινα, 430π.Χ.
Glyptothek München
.

SOS

Εδώ και μερικές ώρες η αρχική μου σελίδα www.mavrosgatos.blogspot.com εμφανίζεται κενή. Επίσης δεν μπορώ να κάνω login και φυσικά να ανεβάσω ποστ. ¨Όμως όλα τα links για τα επιμέρους posts λειτουργούν κανονικά, και τελικά με κάποιον τρόπο που ούτε καλά καλά κατάλαβα μπόρεσα και μπήκα στο dashboard και γράφω αυτά.

Πιστεύω ότι έχει σχέση με τον Blogger και την αναβάθμισή του (ΔΕΝ έκανα απολύτως τίποτα όμως σχετικό), αλλά επειδή απ' ότι βλέπω συμβαίνει μόνο στο δικό μου blog, ανησυχώ λίγο..

Αν κάποιος ξέρει τι γίνεται, ας μού σφυρίξει δυό λόγια....

miltiadis_s@yahoo.gr (κατά πάσα πιθανότητα δεν θα μπορώ να δω τα σχόλια σε αυτό το post, αν η κατάσταση συνεχιστέι έτσι)...

Σ;(((

28 Αυγ 2006

ΒΑΔΙΖΕ ΑΠΑΛΑ... ΓΙΑΤΙ ΒΑΔΙΖΕΙΣ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ

.
.



Νά 'χα το κεντημένο τ’ ουρανού το υφάδι
Το Δουλεμένο με χρυσό και ασημένιο φως
Το γαλανό και τα θαμπό το σκοτεινό το υφάδι
Της νύχτας του φωτός του ημι-φωτός
Να τ’ άπλωνα κάτω από τα πόδια σου
μα ο φτωχός, έχω μονάχα τα όνειρά μου
Απλώνω τα όνειρά μου κάτω από τα πόδια σου

Βάδιζε απαλά

γιατί βαδίζεις πάνω στα όνειρά μου





William Butler Yeats
μετάφραση Μαύρος Γάτος



"Cyb905" inverted to its negative, (top of the page)
"Emergence"
- "Aνάδυση", (bottom)

Art by Philippe CORIAT
http://coriat.net
.

27 Αυγ 2006

26 Αυγ 2006

ΤΟ ΤΣΟΥΤΣΟΥΡΑΚΙ


Με αφορμή μια παραίνεση του Νίκου Δήμου

Στο βρώμικο πάτωμα σέρνεται ένα μικρό, βρώμικο, γούνινο σκιουράκι.

Έλαμπες εκείνο το βράδυ που σε γνώρισα, μέσα στο κατάλευκό σου φόρεμα. Έλαμπε το ευγενικό σου πρόσωπο, έλαμπαν τα τεράστιά σου μάτια, έλαμπαν τα μαργαριταρένια σου δόντια όταν γελούσες, τι όμορφα που γελούσες, έλαμπαν τα μακρυά σου τα μαλλιά, έλαμπε η κελαρυστή σου η φωνή. Ήσουν ολόκληρη μια γιορτή, σαν να σε τύλιγε μία απόκοσμη μαγική αύρα, αύρα γοητείας, αύρα ομορφιάς, αύρα Έρωτα.

Έλαμπες μέσα στην ανθισμένη σου νεότητα σαν παιδούλα. Ήμασταν άλλωστε σχεδόν παιδιά. Μπήκαμε για πλάκα σε ένα κατάστημα παιχνιδιών. Μού χάρισες ένα μικρό γούνινο σκιουράκι.

Δεν ήταν τυχαίο. Τσουτσουράκι σε φώναζα, σκιουράκι στα παιδακίσια. Σαν σκιουράκι κούρνιαζες μέσα στην αγκαλιά μου, μαζεύοντας την φουντωτή σου ουρίτσα, ακουμπώντας απαλά το κεφάλι σου στο στήθος μου.

Όμως ποτέ δεν το χώνεψα αυτό το σκιουράκι, αν και ποτέ δεν σού το είπα, για να μην σε στεναχωρήσω. Είχε μια μουρίτσα λυπημένη, κακότροπη, με τις άκρες του στόματος να κρέμονται, σε μιάν έκφραση που έμοιαζε με την δική σου, όταν στραβομουτσούνιαζες, όταν σ' έπιανε το παράπονο, που σ' έπιανε συχνά... Και για ασήμαντες αφορμές, ή τουλάχιστον αφορμές που εγώ θεωρούσα ασήμαντες...

Όταν έφυγες , σού επέστρεψα τα πολύτιμα, μάζεψα όλα τα υπόλοιπα δώρα σου σε μια μεγάλη σακούλα, και την έθαψα στο βάθος ενός ντουλαπιού. Όλα σου τα δώρα, εκτός από ένα.

Δεν την έχω αγγίξει από τότε αυτήν την σακούλα, αλλά ούτε στιγμή δεν σκέφτηκα να την πετάξω. Μπορεί στο βάθος να πιστεύω ότι μια μέρα θα ξαναγυρίσεις. Στο "ρήχος", δεν θέλω να σε ξαναδώ.

Αντιπαθούσες τις γάτες, δεν ήθελες να πάρουμε γατάκι. Το γατάκι μου όμως τρελλαίνεται για το σκιουράκι. Το κουβαλάει πέρα δώθε, παλεύει μαζί του, είναι το αγαπημένο της παιχνίδι. Την παρακολουθώ να το κουρελιάζει σιγά σιγά, και μια βαθιά χαιρεκακία που με εκπλήσσει αναδύεται από το βάθος της συνείδησής μου, δίνοντάς μου μια διεστραμμένη ικανοποίηση.


Πέρασε καιρός, αλλά οι πληγές δεν έκλεισαν. Ποτέ δεν κλείνουν. Αρκεί ένα ερέθισμα, μια μνήμη, για να σε ξαναφέρει στη μνήμη του νου και του κορμιού. Με αβάσταχτο πόνο.

Στο πάτωμα όμως σέρνεται πέρα δώθε ένα βρώμικο γούνινο σκιουράκι.

Είναι κι αυτό μια ανακούφιση.

25 Αυγ 2006

ΤΟ ΔΗΠΕΘΕ, ΤΟ ΔΙΚΑΤΣΑ, ΤΟ ΠΕΠΑΓΝΥ, ΟΙ ΜΙΚΡΟΙ ΕΞΕΡΕΥΝΗΤΕΣ, ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΥΝΑΠΑΝΤΗΜΑ


Όταν ήμουν παιδί, στο χωριό μου την Βρύση υπήρχε μια ημι-επαγγελματική (επιχορηγούμενη) θεατρική ομάδα που λεγόταν «Μακεδονικό Θέατρο». Είχε μια πολύ αξιόλογη καλλιτεχνική παρουσία, θα μού πεις ήσουν παιδί, πού το ξέρεις, ναι κύριε, ήμουν παιδί, αλλά παιδί με θεατρική παιδεία! Είχα δει πριν τα δέκα μου, εκτός από την Ντενεκεδούπολη της Ευγενίας Φακίνου, την Τάνια Τσανακλίδου στο «Σπουργιτάκι» (η ζωή της Πιάφ), την Αλίκη στο «Καμπαρέ», το Jesus Christ Superstar, ακόμη και τον Κατράκη να παίζει “Da” είχα δει! Ήμουν παιδί τους χαλεπούς εκείνους καιρούς που όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, δηλαδή πριν την ΑΛΛΑΓΗ, αλλά, ψαγμένο παιδί!

Όταν ήρθε λοιπόν με το καλό (;) η Αλλαγή, τα άλλαξε όλα, όπως το λέει άλλωστε και η λέξη. Έτσι, το Μακεδονικό Θέατρο μετετράπη σε ΔΗΠΕΘΕ Βρύσης, Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο. Ποιά η διαφορά;;;; Τεράστια…

Σε αντίθεση με το Μακεδονικό Θέατρο, που ήταν μια ντόπια αντιδραστική ενσάρκωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του καπιταλισμού, και που αγωνίζονταν να επιβιώσει, το ΔΗΠΕΘΕ ήταν ΔΗΜΟΤΙΚΗ «επιχείρηση πολιτισμού», με άπειρους Δημοτικούς πόρους. Αρχηγός ήταν ο ίδιος ο Δήμαρχος (άξιο τέκνο της Αλλαγής κι αυτός), που ανέβαζε και κατέβαζε τελείως δημοκρατικά όχι μόνο το προεδρείο και τα μέλη του ΔΣ του Θεάτρου, αλλά και ηθοποιούς, σκηνοθέτες, τεχνικούς, σκηνογράφους, γενικώς έκανε απόλυτο κουμάντο, αλλά κουμάντο Δημοκρατικό, Προοδευτικό, και Δημοτικό, όχι σαν εκείνο το πριν, που οι ιδιώτες έκαναν ό,τι τους κατέβαινε.

Έτσι έγινε και αξιώθηκα κι εγώ στην Δευτέρα γυμνασίου να δω στο χωριό μου την «Όπερα της Πεντάρας» του Μπρεχτ. Βέβαια το Μακεδονικό Θέατρο έπαιζε τέτοια έργα, αλλά όχι με το απαράμιλλο στυλ που έφεραν οι σκηνοθέτες από την Αθήνα, οι ηθοποιοί από την Αθήνα, οι καλλιτεχνικοί διευθυντές από την Αθήνα, οι από την Αθήνα γενικώς. Στην πορεία σιγά σιγά εξαφανίστηκαν οι ντόπιοι ηθοποιοί από το χωριό, κι έσβησε έτσι όχι μόνο ένα αξιόλογο φυτώριο θεατρανθρώπων, αλλά και μια μεταπολιτευτική θεατρική παράδοση κάμποσων χρόνων. Μαζί εξαφανίστηκαν όμως και οι θεατές, γιατί, καταλαβαίνετε, οι Αθηναίοι θεατράνθρωποι που θα καταδέχονταν να παρεπιδημήσουν στο χωριό μου δεν ήταν και οι πιο αξιόλογοι, για να μην μιλήσουμε και για αξιοκρατία στην επιλογή και των προθύμων και πεθάνω από τα γέλια, όχι ότι δεν υπήρξαν και αρκετές φωτεινές εξαιρέσεις του κανόνα. Μετά λοιπόν τα πρώτα ενθουσιώδη χρόνια όπου έπεσαν πολλά Δημοτικά λεφτά, και έγιναν ομολογουμένως εντυπωσιακές παραγωγές, η ποιότητα των παραστάσεων του ΔΗΠΕΘΕ που είχα την ατυχία να δω εκφυλίστηκε σε μέτρια έως τραγική. Για να μην μιλήσουμε για το ρεπερτόριο εκείνων των χρόνων του '80, που μπορεί επιεικώς να χαρακτηριστεί ως «περίεργο», με δύσκολα έργα και επιπλέον κακοπαιγμένα, την ώρα που οι συγχωριανοί μου δεν είχαν ιδέα από τα πιο βασικά έργα του διεθνούς και (αρχαιο)ελληνικού ρεπερτορίου…. Σαν αποτέλεσμα, οι θεατές που κάποτε γέμιζαν ασφυκτικά την μικρή αίθουσα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών (πώς δεν την μετονόμασαν κι αυτήν, σε «ΣΤΕΓΡΑΚΑΙΤΕ» ας πούμε) άρχισαν πιά να μετριούνται στα δάχτυλα. Οι παραστάσεις με άδεια αίθουσα δεν έδιναν, μόνο έπαιρναν. ΚΑΙ οικονομικά λοιπόν, το ΔΗΠΕΘΕ ήταν άστα να πάνε. Μιλάω για τις δεκαετίες του '80 και του '90, τώρα δεν ξέρω πως είναι τα πράγματα, κάπου κάπου βλέπω αξιόλογες παραγωγές.

Αυτό όμως που σίγουρα έμεινε από τότε, και είναι και το πιο ωραίο απ’όλα, είναι το όνομα. Ανεπανάληπτο. «Δηπεθέ» ανακράζεις, και γεμίζει το στόμα σου ομορφιά. Και γέμισε ο κόσμος ΔΗΠΕΘΕ. Όχι πιά «Θεσσαλικό Θέατρο», «Μακεδονικό Θέατρο», «Θέατρο τάδε» και «Θέατρο Δείνα». ΔΗΠΕΘΕ από δω, ΔΗΠΕΘΕ από κει, ΔΗΠΕΘΕ και παραπέρα. Όπως λέμε ΙΚΑ, στο πιο καλλιτεχνικό.
(*Νομίζω το Θεσσαλικό Θέατρο, αν και ΔΗΠΕΘΕ, διατήρησε το όνομά του)

Η εμμονή αυτή με τις αλαμπουρνέζικες ακροστιχίδες χτύπησε την δεκαετία του 80 κάθε πλευρά της νεοελληνικής δημόσιας ζωής. Εκεί που οι ακροστιχίδες ήταν λίγες και συνήθως σύντομες, όπως ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΜΑΤ, ξαφνικά γέμισε ο τόπος, λες και κάποιος μανιακός ηδονίζονταν να δημιουργεί όλο και πιο κακόηχες ακροστιχίδες. ΔΗΠΕΘΕ, ΔΕΥΑΒ, ΔΕΤΟΠΟΚΑ (Δημοτική Επιχείρηση… Πολιτισμού!!!!!!), ΔΙΚΑΤΣΑ, ΑΣΕΠ, ΚΕΣΥ, ΠΕΠΑΓΝΗ, ΓΝΝΒ, ΣΔΟΕ, ΣΚΕΥΟΠΝΥ, ΕΠΛΒ (το σχολείο μου!), ΥΠΠΟ, ΟΜΜΑ, ΚΟΕΜ, ΤΑΠ, ΚΣΟΤ, ΥΠΕΠΘ (Τρίτσης!), ΥΠΕΧΩΔΕ (πάλι Τρίτσης! Λες αυτός να ήταν η ρίζα του κακού;), ΔΟΥ, ΓΓΠΣ, ΕΔΕΛ, ΟΠΕ –ΕΛΚΕ – ΚΕΠΕ – ΟΠΣ (μη με ρωτάτε από ποιόν πλανήτη είναι όλα αυτά, τα βρήκα στο site του υπουργείου οικονομικών), ΚΥΣΕΑ, ΓΕΕΘΑ, ΟΚΑΝΑ – ΚΕΘΕΑ (εδώ ίσως υπάρχει κίνητρο αποσιώπησης και όχι συντομίας), ΚΕΠ, ΔΕΠΑΝΟΜ, ΙΕΚ – ΤΕΕ – ΟΑΕΔ (με χρονολογική σειρά εγγραφής ...μελών), έως και τα ρουά-ΜΑΤ έγιναν ΜΕΑ, άλλο τα Α-ΜΕΑ… Μιλάμε για χιλιάδες αλαμπουρνέζικες ακροστιχίδες, σαν ακρίδες, παντού, κάναμε ακόμα κι εξαγωγές (FYROM….)

Σε κάποιες ιστορίες με τα ανηψάκια του Ντόναλντ, του Μικρούς Εξερευνητές (είναι κάτι σαν τους προσκόπους), ο αείμνηστος Καρλ Μπαρξ, σατιρίζοντας την ανθρώπινη ματαιοδοξία, κατεβάζει από το μυαλό του κάποιους δήθεν τιμητικούς τίτλους και διακρίσεις που αναλύονται σε ακροστιχίδες, όπως K.I.N.G. (Knightly Intrepid Natatorial Guardian) and S.S.S.S.a.S.o.S.S. (Supremely Sagacious Spoor Sniffer and Saver of Stranded Souls) – δύσκολη η δουλειά του μεταφραστή σε τέτοιες περιπτώσεις! (έψαξα αλλα΄δεν βρήκα φωτογραφία, αν κάποιος έχει ας μού στείλει)
Βέβαια η λογική των ευφυών και δηκτικών ακροστιχίδων του τετραπέρατου Θείου Καρλ είναι αντίστροφη από την λογική των Ελλήνων συναδέλφων του ακροστιχοπλόκων. Αυτός ξεκινά από μια εύηχη ή εντυπωσιακή λέξη και την αναλύει σε αστείες πολυλογίες. Τα δικά μας ξεφτέρια ξεκινούν από όμορφες και εντυπωσιακές πολυλογίες και φτιάχνουν γελοίες ακροστιχίδες.

Μην θεωρήσετε ότι είμαι κανένας παράξενος και γκρινιάρης εστέτ. Πρέπει να διευκρινίσω ότι έγραψα αυτό το σχόλιο όχι τόσο γιατί με ενοχλούσαν και με ενοχλούν αισθητικά οι κακόηχες ακροστιχίδες, θα μπορούσα πανεύκολα να τις ξεπεράσω, αν υπήρχε κάποιο θετικό ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ σε αυτές και σε αυτά που κρύβουν από πίσω τους. Αλλά τα μεγάλα ακροστιχο-λόγια συνοδεύονταν κα συνοδεύονται από απουσία κάθε ουσιαστικού περιεχομένου. Όταν σκέφτεσαι ας πούμε ότι ΣΚΕΥΟΠΝΙ σημαίνει κάτι σαν υψηλό συμβούλιο επιλογής προσωπικού, δηλαδή περιγράφει δήθεν έναν θεσμό ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑΣ, και ότι συμβαίνουν (έχω δει ο ίδιος) σημεία και τέρατα στις επιλογές του, για τις οποίες τα αξιοκρατικά κριτήρια δεν παίζουν απολύτως κανέναν ρόλο, αν σκεφτείς ότι ΣΔΟΕ σημαίνει «Σώμα Διώξεως Οικονομικού Εγκλήματος», και ότι πριν από λίγο καιρό τα παλικάρια αυτά εκβίασαν έναν φίλο μου τσεπώνοντας μερικές χιλιάδες ευρώ για πάρτη τους, τι άλλο πρέπει να σας εξηγήσω για να καταλάβετε την απέχθειά μου για τις ακροστιχίδες;;;;;;;;

Και τώρα ένας γρίφος για το ΠΣΚ, προσφορά του καταστήματος. Επειδή ήσασταν Κ.Κ.Η.Π. (Καλά Και Ήσυχα Παιδιά) σας έχω κάτι εύκολο: Ι.Ε.Ν.Θ.Υ.Α.Ε. Άντε, επειδή είστε Π.Κ.Κ.Η.Π, (πολύ κτλ), πάρτε και ένα ακόμη: Σ.Δ.Ι.Τ. Θέλετε και τρίτο; ΣΑΜ! Μη γελάτε, δεν είναι αστείο.

Όποιος τα βρει κερδίζει Μ.Μ.Μ. (Μια Μαστίχα Μασημένη)





Για όποιον έχει κουράγιο να διαβάσει, έκανα μια μικρή έρευνα και βρήκα σχετικά με το θέμα:


ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΤΕΝΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ, 6/10/2003
από το www.pasok.gr

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΤΕΝΑΣ: Κύριε Πρόεδρε, θέλω να κάνω μερικές παρατηρήσεις γραμματικής και συντακτικού. Και αυτό, διότι το παρόν νομοσχέδιο, είναι νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας, που φαντάζομαι, έχει την ευθύνη της γνώσης μας στα σχολεία.
Δεν καταλαβαίνω, λοιπόν, πώς είναι δυνατόν νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας να έχει μια γλώσσα η οποία είναι μάλλον ελληνοαλβανική. Αναφέρομαι στο άρθρο 8, όπου στην παράγραφο 12 στο α' και β΄ για παράδειγμα, για πρώτη φορά συναντάται η εξής διατύπωση: "Η ΟΣΚ Α.Ε". Το "Η" είναι φαντάζομαι γένους θηλυκού. Η επόμενη λέξη "ΟΣΚ" είναι ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων. Πώς μπορεί να συντάσσεται άρθρο θηλυκό με γένος αρσενικό;
Εάν δεν αναλύσει κανείς τα αρχικά γράμματα, ακούγεται ως ένας περίεργος ήχος. "Η ΟΣΚ Α.Ε"! Αυτό λέει ελληνικά τίποτα;
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ: (Παναγιώτης Σγουρίδης): Είδατε τι συμβαίνει με τις ακροστιχίδες, κύριε Κτενά; Πρέπει να πάψουμε να τις χρησιμοποιούμε.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΤΕΝΑΣ: Αυτά δεν είναι ακροστιχίδες. Καθόλου δεν είναι ακροστιχίδες. Δεν είναι τίποτα.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Παναγιώτης Σγουρίδης): Είναι τα αρχικά. Πρέπει, λοιπόν, να γράφουμε ολογράφως τις λέξεις.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΤΕΝΑΣ: Πέραν αυτού, τι μας χρειάζεται στον χαρακτηρισμού του Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων η προσθήκη "Ανώνυμος Εταιρεία"; Για ποιο λόγο μπαίνει; Ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων είναι ο Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων. Μπορεί να είναι ανώνυμος εταιρεία, μπορεί να είναι κρατική, μπορεί να είναι δεν ξέρω τι άλλο. Ας μην καταστεί και δυσώνυμος, γιατί εάν συντάσσεται αυτός ο Οργανισμός με το άρθρο "η" το θηλυκό, τελικά φοβάμαι ότι θα καταλήξει δυσώνυμος. Αυτό αναφέρεται συνεχώς σε όλο το άρθρο 18. " Η ΟΣΚ Α.Ε..", "Η ΟΣΚ Α.Ε..".
Προσέτρεξα, λοιπόν, στις γνώσεις φιλολόγων, για να διαβεβαιωθώ εάν τα λίγα δικά μου γράμματα τα ελληνικά είναι σωστά ή είναι αυτά του νομοσχεδίου. …
Δεν χρειάζεται, φαντάζομαι, να αναφέρω κάποιους χαρακτηρισμούς που μου εξέφρασαν για αυτή τη σύνταξη της ελληνικής γλώσσας. Δεν χρειάζεται! Εν πάση περιπτώσει, αφού εμείς εδώ νομοθετούμε και το εισηγούμενο νομοθέτημα είναι του Υπουργείου Παιδείας, του αρμοδίου και υπεύθυνου για τη διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία μας, ας διορθωθεί αυτή η παρατυπία. Είτε να φύγει το θηλυκό άρθρο και να γίνει αρσενικό, δηλαδή "Ο Οργανισμός Σχολικών Κτιριών-Α.Ε", ή να φύγει το "Α.Ε" ή να αρχίζουμε με το "Η Ανώνυμος Εταιρεία Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων".
Δεν μπορεί σε νομοθετήματα του Υπουργείου Παιδείας να μην υπάρχει ελληνική γλώσσα ορθά γραμμένη!
Ευχαριστώ πολύ.

ΑΛΛΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΛΩΡΙΔΗΣ (Υφυπουργός Πολιτισμού): Κύριε Πρόεδρε, θα κάνω μια διευκρίνιση τώρα και θα απαντήσω συνολικά αργότερα.
Είναι αλήθεια ότι στην αρχική μας διατύπωση είχαμε τη φράση "εν μέρει και για ορισμένο χρόνο". Αυτή, μετά την αναδιατύπωση που έκανε η ΚΕΝΕ, όντως δεν συμπεριελήφθη.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ (Απόστολος Κακλαμάνης): Η ΚΕΝΕ είναι η Κεντρική Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή. 'Ομως οι ακροστιχίδες μας καταδιώκουν.

ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Κωνσταντίνος Γείτονας): Δεύτερη είναι η με αριθμό 583/7.2.2001 επίκαιρη ερώτηση του Βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κ. Χρήστου Ζώη προς τον Υπουργό Εθνικής 'Αμυνας σχετικώς (....)
Η επίκαιρη ερώτηση του κ. Ζώη έχει ως εξής:
"Σύμφωνα με πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας τα
χρησιμοποιηθέντα οχήματα της ελληνικής δύναμης Κοσόβου καταλήγουν στο 303 πεδίο βολής στη Λάρισα είτε για ανακατασκευή είτε για..."
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΩΗΣ: Είναι ΠΕΒ, είναι μονάδα.
ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Κωνσταντίνος Γείτονας): 'Ετσι έχουν γράψει εδώ οι
υπηρεσίες. Βλέπετε οι ακροστιχίδες παρασύρουν όλους. Γι' αυτό καλύτερα να τα γράφετε ολογράφως. Το έχουν μεταφράσει οι υπηρεσίες ως πεδίο βολής. Είναι μονάδα.

(από αγόρευση του Βουλευτή Π.Σγουρίδη)
...Άλλοι πάλι διαμαρτύρονταν ότι η προηγούμενη φουρνιά αυτών που αποφοίτησαν από το πανεπιστήμιο του εξωτερικού, όπου και αυτοί έχουν φοιτήσει, αναγνωρίστηκε αμέσως, ενώ αυτούς τους στέλνουν να δώσουν μαθήματα για δύο χρόνια. Ποια ήταν η μόνιμη επωδός τους; «Επιτέλους, τι θα γίνει με το ΔΙΚΑΤΣΑ;».
Αν τα τελευταία είκοσι χρόνια κάναμε μία δημοσκόπηση ποια από τις ακροστιχίδες είναι πιο μισητή -ΤΕΒΕ, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΙΚΑ, ΔΙΚΑΤΣΑ- είναι βέβαιο ότι η ακροστιχίδα που θα έβγαινε πιο μισητή στην κοινωνία θα ήταν το ΔΙΚΑΤΣΑ. Και μόνο η αλλαγή της επωνυμίας, χωρίς να αλλάξει δομή, θα επέφερε ανακούφιση.


24 Αυγ 2006

Ο ΔΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΑΜΠΝΤΕΛ ΟΥΑΧΑΝΤ




Έτσι μού συστήθηκε ο συμπαθητικός πενηντάρης με τα μούσια. "Αμπντέλ Ουάχαντ". Που σημαίνει, λέει, "ο υπηρέτης του Ενός", δηλαδή του Αλλάχ. Αμπντελουάχαντ, ο δούλος του Αλλάχ, ο δούλος του Θεού. Ένα είδος Χριστόδουλου, θα μπορούσε κανείς να πει, στο πιό εξωτικό.

Γρήγορα έμαθα πως ο Δούλος του Αλλάχ ήταν κάποτε Γάλλος, και τον έλεγαν αλλιώς. Ίσως Ζερόμ. Ιερώνυμο δηλαδή. Τζερόνυμο θα ταίριαζε πιο πολύ σ΄αυτόν τον γαλανομάτη και ψαρόξανθο κοκκινομούρη Απάτσι, με το ασπροκόκκινο βεδουίνικο μαντήλι γύρω από τον λαιμό. Όταν όμως ο Ζερόμ βρήκε στο Ισλάμ την πνευματική γαλήνη που αναζητούσε, απαρνήθηκε τους Τζερώνυμους, τους Ιερώνυμους, και όλους τους άλλους αγίους, πρόφερε την φράση «Λά ιλαλλά ιλαλλάχ, λά ιλαλλά ιλαλλάχ, λά ιλαλλά ιλαλλάχ» δηλαδή χοντρικά «πιστεύω στον Αλλάχ, πιστεύω στον Αλλάχ, πιστεύω στον Αλλάχ», ξεμπέρδεψε με το γαλατικό και με το φαντασιακό μου ινδιάνικό του παρελθόν, και εισήλθε στο μουσουλμανικό του παρόν. «Λά ιλαλλά ιλαλλάχ», «Δεν υπάρχει άλλος θεός εκτός από το θεό» (τι ταυτολογία, ε;!;!;), το λες φωναχτάτρεις φορές, και έγινες αυτόματα μουσουλμάνος. Αν κάνατε το λάθος και το διαβάσατε φωναχτά, και γίνατε μουσουλμάνοι, εγώ δεν φέρω καμμιάν ευθύνη, ας προσέχατε.

Έτσι λέει γίνεσαι μουσουλμάνος, τόσο απλά. Είδες ο Μουχαμέτης, ο μέγας Προφήτης, Ιδρυτής και C.E.O. του Ισλάμ;;; Μανούλα ο Μεγάλος. Τι κατηχήσεις νονοί βαφτίσεις κολυμπήθρες μπομπονιέρες και Τζάμπο μπεμπέ και σαχλαμάρες. Τρισαλλάχ και ξεμπέρδεψες. Σημειωτέον δε ότι η ποινή που προβλέπεται από το Κοράνι για τον Νεοφώτιστο που έχει ήδη εκφωνήσει το Τρισαλλάχ, αν αλλάξει γνώμη, είναι φυσικά ο αποκεφαλισμός. Η ιδιοφυής αυτή απλότητα του προσηλυτισμού και η δρακόντεια απαγόρευση κάθε υπαναχώρησης, εξηγεί εν μέρει και τη ραγδαία εξάπλωσή του Ισλάμ στον Αραβικό κόσμο. Το άλλο «μέρει» έχει σχέση με χατζάρια να κρέμονται πάνω από κεφάλια, με Ουρί του Παραδείσου, και λογιών λογιών πιλάφια, στους Εφτά Ουρανούς, όπου καταλήγουν οι Πιστοί του Προφήτη. Όσο πιό Πιστός, και όσο πιό Δίκαιος (=συνεπής στην εφαρμογή του Νόμου, δηλαδή του Κορανίου), τόσο πιό ψηλό μοντέλο Ουρανού σε περιμένει, όταν με το καλό τα τινάξεις κι αποχωρήσεις από τον μάταιο τούτο κόσμο. Οι πιό μεγάλες δόξες και περιποιήσεις, στον Έβδομο Ουρανό, προορίζονται για τους Μάρτυρες του Αλλάχ, αυτούς που έχασαν τη ζωή τους για χάρη του, στο όνομά του.


Πάντως ο Αμπντέλ-Ουάχαντ-τέως-Ζερόμ δεν έδειχνε να έχει απολύτως κανέναν σκοπό ν’αλλάξει γνώμη για τον εξισλαμισμό του. Δεν έκανε και πολλή παρέα με τους άλλους συγκατοίκους, στην βίλα του προαστείου της Βαγδάτης, της Βαγδάτης που είχε μόλις βγει από τον πόλεμο, τις πρώτες εκείνες μέρες την αμερικανικής κατοχής. Οι υπόλοιποι Γάλλοι TSF («Οτετζήδες Χωρίς Σύνορα») τον ψιλοαπέφευγαν, όπως άλλωστε κι αυτός εκείνους. Παρά την στενότητα χώρου που υπήρχε, τού είχαν κατ' εξαίρεση παραχωρήσει ένα ολόκληρο δωμάτιο, ένα ολόκληρο δωμάτιο μόνο γι’ αυτόν, απ’ όπου αυτός είχε αφαιρέσει όλα τα έπιπλα, είχε στρώσει κάτω ένα βαρύ χαλί, και κοιμόταν στο πάτωμα. Όταν κυκλοφορούσε συνήθως φορούσε ένα ασπροκόκκινο βεδουίνικο μαντήλι στο λαιμό, άχρηστο φυσικά σε κλειστούς χώρους, αλλά δυνητικά πολύτιμο έξω, όπως διαπίστωσα κατόπιν εορτής στην πρώτη αμμοθύελλα, ιδανικό για να καλύψεις με αυτό το κεφάλι σου και να αναπνέεις χωρίς να γεμίσει ο λαιμός, τ’αυτιά και η μύτη σου με άμμο.

Τα γαλάζια παιδικά μάτια του Αμπντελουάχαντ έμοιαζαν τόσο αθώα, άστραφταν από καλωσύνη, μέσα στο παιδικό του χαμόγελο. Καλόκαρδος, δεν συνεριζόταν τα χοντρά πειράγματα μερικών, και δεν κρατούσε ποτέ καμμία κακία. Εργατικότατος, πάντα ευγενικός, πάντα γελαστός, πάντα με χιούμορ. Έμοιαζε γραφικός και φευγάτος, αλλά αν σού έκανε την χάρη να συζητήσει μαζί σου σοβαρά, έμενες με το στόμα ανοιχτό. Ο «παλαβιάρης» εκείνος μόνο παλαβιάρης δεν ήταν…. Αντίθετα, ήταν βαθιά καλλιεργημένος, με κάμποσα πτυχία, γνώστης πολλών γλωσσών, τέως παιδί του Μάη του ‘68, και δούλευε τα τελευταία χρόνια στον γαλλικό ΟΤΕ. Όπως όλοι οι υπόλοιποι Γάλλοι συγκάτοικοι, είχε έρθει στο Ιράκ εθελοντικά, άμισθος, στην άδειά του, για να κουβαλάει πέρα δώθε δορυφορικά τηλέφωνα, με τα οποία οι χαροκαμένοι Ιρακινοί επικοινωνούσαν με τους ξενιτεμένους τους.

Ο Αμπντέλ-Ουάχαντ-τέως-Ζερόμ ήταν ο πιο φανατικός προστάτης των αποστεωμένων και εξαθλιωμένων γατιών της πίσω αυλής. Τους πήγαινε κάθε πρωί και κάθε απόγευμα νεράκι, ίσως και λίγο γαλατάκι, και κανένα αποφάι. Τα γατιά ήξεραν τι ώρα θα έρθει, και τον περίμεναν όλα μαζί ανυπόμονα, βγάζοντας τις πιο ανατριχιαστικές κραυγές που έχω ακούσει ποτέ να βγάζει γατί. Και μόλις τον έβλεπαν σήκωναν τις ουρίτσες κι έτριβαν το τρισάθλιο κορμάκι τους επάνω στα πόδια του, κι αυτός τους μιλούσε τρυφερά, τις χάιδευε λίγο. Κανέναν άλλον δεν άφηναν να τις πλησιάσει, εξαφανίζονταν αμέσως, μόνο ο Αμπντελουάχαντ είχε αυτό το προνόμιο. Δυό τρεις μέρες που έλειψε ο Αμπντέλ στην Κέρμπαλα, ανέλαβα εγώ να τον αντικαταστήσω. Χωρίς φυσικά ν’αγγίξω τα γατιά, άλλωστε ούτε εγώ είχα όρεξη για κάτι τέτοιο, ούτε αυτά.

Μια φορά σταμάτησαν το πανάρχαιο αυτοκίνητό μας οι Αμερικανοί σε ένα μπλόκο. Τα μπλόκα ήταν κάτι συνηθισμένο εκείνες τις μέρες, λίγες εβδομάδες μετά το τέλος του πολέμου. Μετά από την φοβερή έξαρση της βίας τις πρώτες εβδομάδες στην κατεχόμενη Βαγδάτη, και την πλήρη αναρχία που επικρατούσε, με κλοπές, απαγωγές, καθημερινούς φόνους, οι Αμερικανοί αποφάσισαν να βγάλουν κάποιους ταλαίπωρους εφέδρους στους δρόμους να βάλουν κάποια στοιχειώδη τάξη. Οι Ιρακινοί ανακουφίστηκαν κάπως, αλλά το τίμημα της όποιας ασφάλειας ήταν να ανέχονται οποιαδήποτε στιγμή να τους σταματήσουν οι δυνάμεις κατοχής, στην ίδια τους την πατρίδα, και να τους υποβάλουν σε ταπεινωτικούς ελέγχους, φυσικά και σε σωματικό έλεγχο. Από τον έλεγχο δεν εξαιρούνταν ούτε οι ξένες αποστολές, ΑΚΑ εμείς.

Μπροστά λοιπόν καθόμουν εγώ με τον οδηγό, πίσω ο Αμπντελουάχαντ με τον μεταφραστή μας, όταν μας έκαναν νόημα οι γιάγκηδες να σταματήσουμε. Μας κατέβασαν όλους κάτω, έλεγξαν τις ειδικές μας ταυτότητες, μας έκαναν έναν υποτυπώδη σωματικό έλεγχο, έψαξαν και το αυτοκίνητο. Δεν βρήκαν τίποτα, μας ευχαρίστησαν και μάς άφησαν να φύγουμε.

«Ευτυχώς δεν βρήκαν τις σφαίρες στο πορτ μπαγκάζ», γυρίζει και μού λέει αγγλικά ο Αμπντελουάχαντ, πριν καλά καλά ξεκινήσουμε. Σπάνιο να βρεις Γάλλο να μιλάει αγγλικά, κι ακόμα πιο σπάνιο να βρεις Γάλλο που να μιλάει αγγλικά και να θέλει να τα μιλήσει. Ο Αμπντελουάχαντ βέβαια ήτανε τέως Γάλλος, ίσως γι’ αυτό η αναπάντεχη συμπεριφορά, αλλά μάλλον η αιτία ήταν η ευγένειά του, μού μιλούσε στα αγγλικά, παρόλο που ήξερε πως μιλούσα καλά γαλλικά, γιατί θεωρούσε ότι για τους περισσότερους ξένους είναι πιο άνετη η συνεννόηση στα αγγλικά.

«Τι είπες, του λέω, δεν κατάλαβα». «Λέω, ευτυχώς που δεν βρήκαν τις σφαίρες στο πόρτ μπαγκάζ». «Μα τι λες, ποιες σφαίρες;;; Πάς καλά;;;» «Να αυτές», μού λέει, και μού δείχνει ένα κουτί, «τις σφαίρες για το καλάσνικοφ, τις είχα στο πορτ μπαγκάζ». «Ποιο καλάσνικοφ, του λέω;;; Τίνος;;;» «Το δικό μου φυσικά, μού λέει, το έχω στο δωμάτιό μου, δεν το ήξερες;;;»

Δεν το ήξερα, και δεν ήθελα να το μάθω.

Περίεργο. Τα λαμπερά γαλάζια μάτια του Υπηρέτη του Ενός, δεν έλαμπαν πιά όπως πριν.




23 Αυγ 2006

ΧΑΣΑΜΕ ΤΗ ΣΥΓΝΩΜΗ, ΣΤΟΠ


φωτό:
από το blog του Γκαβού


Η παρεξήγηση λύθηκε. Πριν από λίγο έβλεπα στον Αντέννα τον Υπουργό Συγνώμης κύριο Γιώργο Καλαντζή στο απέναντι παράθυρο από τον Αντώνη Κανάκη των ΑΜΑΝ. Ο Υπουργός αντιμετώπισε με φοβερή υπεροψία και αλαζονεία τον Κανάκη ("ποιός είσαι εσύ;;;;"), τον λοιδώρησε σαν δήθεν υποβόλιμο Πασοκτσή, τον κατακεραύνωσε (ναι, τον...Κανάκη) γιατί δεν είναι λέει στην εστία της φωτιάς που ακόμα έκαιγε από πίσω να την σβήνει, και πήρε πίσω τα πάντα σχετικά με την περίφημη συγνώμη, λέγοντας ότι η φερόμενη ως συγνώμη "συγνώμη" του δεν ήταν συγνώμη, αλλά μια ευγενική του κίνηση μεγαλοψυχίας. Το ξεστόμισε λέει "απλά" λόγω της καλής του της καρδιάς, "για να ανακουφίσει όλους αυτούς που υπέφεραν εκείνη την στιγμή και δεν μπορούσε να είναι δίπλα τους για να τους παρηγορήσει"!!!!!!!!!..........

Επρόκειτο λοιπόν για εκδήλωση αγνής και άδολης φιλανθρωπίας, και όχι για αυθεντική συγνώμη, γιατί κατά τον Υπουργό σε τελική ανάλυση (αλήθεια, τί άραγε να μεσολάβησε από χτες;) όλα έγιναν σωστά, και για ΑΛΗΘΙΝΕΣ συγνώμες δεν υπάρχει λόγος.

Είπα κι εγώ.

Ο Γιωργάκης θα μπορούσε να δηλώσει σχετικά: "Η Επάρατη Δεξιά δείχνει επιτέλους το αληθινό της πρόσωπο. Σε λίγο θ' ανοίξει και την Μακρόνησο. Μόνο εμείς, η Λαϊκή Δημοκρατία του ΠΑΣΟΚ, μπορούμε να σώσουμε αυτόν τον τόπο από την αντιλαϊκή δεξιά Λαίλαπα. Δεν έχει σημασία που δεν το κάναμε τόσες τετραετίες στην εξουσία, δεν έχει σημασία που τα κάναμε όλα σκατά, shit, γιού νόου. Απλά δεν ήταν ακόμα ώριμα τα σταφύλια, ήταν κρεμαστάρια, όχι ότι το Κίνημά μας δεν τα έφτανε. Εμπρός λοιπόν τώρα ωλτουγκέδερ, oli mazi, you know, εμπρός προς τα πίσω στον Σωσία-ληστή-κό δρόμο
που χάραξε ο Μεγάλος, ο Τρισμέγιστος, ο Αντρέας Παπαντρέας (μάι φάδερ, ο ντάντυ, γιού νόου)"

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΝΩΜΗ ΡΕ! *ΚΑΙ* ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ, ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!

.
Είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι καλοκαιρινές πυρκαγιές, όπως και όλες οι υπόλοιπες ΘΕΟΜΗΝΙΕΣ, είναι φυσικά φαινόμενα, πολλές φορές τέτοιας κλίμακας που ο έλεγχός τους να ξεφεύγει πολύ από τις δυνατότητες του ανθρώπου
. Κάθε χρόνο καίγονται τεράστιες εκτάσεις σε πολλές χώρες, και είναι ανθρωπίνως αδύνατον να ανατραπεί αυτή η νομοτέλεια, τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα, ακόμα και στις πιό πλούσιες, ανεπτυγμένες και ευαισθητοποιημένες χώρες. Επιπλέον, είναι υγιές για το (πεύκο)δάσος, έως και αναγκαίο, να αυτο-ανανεώνεται ανά διαστήματα μέσω της φωτιάς, όπως πολύ σωστά επισήμανθηκε από πολλούς.

Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι σε ποιό βαθμό ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΣ άνθρωπος μπορεί και θέλει να αμυνθεί απέναντι στις θεομηνίες για να περιορίσει τις συνέπειές τους..... Το θέμα είναι σε πόση ώρα θα έρθουν οι πυροσβέστες, πόσο καλά προετοιμασμένοι και πόσο καλά εκπαιδευμένοι θα είναι, και τι είδους μέσα θα έχουν στην διάθεσή τους.

Μετά την καταστροφή στην Κασσάνδρα, όπου οι "υπεύθυνοι" ΚΑΙ άργησαν, ΚΑΙ προετοιμασμένοι ΔΕΝ ήταν, ΚΑΙ δεν είχαν μέσα στη διάθεσή τους, άρχισαν πάλι κόποιοι - καλοπροαίρετοι - σχολιαστές να ψέλνουν: «Φταίμε όλοι εμείς που... και όλοι εμείς που… και όλοι εμείς που……»

Το έχω πει, θα το ξαναπώ και θα το ξαναπώ και θα το ξαναπώ:
ΟΤΑΝ ΦΤΑΙΝΕ «ΟΛΟΙ», ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ****ΚΑΝΕΙΣ****.
Ας ξεκινήσουμε από ψηλά:
Οι ολιγωρίες και οι παραλείψεις ανάγκασαν τον υπουργό Μακεδονίας-Θράκης Γιώργο Καλαντζή να ζητήσει συγγνώμη από τους πολίτες, παρ' ότι ο υπουργός Εσωτερικών Προκόπης Παυλόπουλος και ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρων Πολύδωρας δήλωναν από την Αθήνα ότι υπήρξε πληρότητα από πλευράς κυβέρνησης (www.enet.gr)
Ορίστε! Σας το λέει καθαρά: ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΓΚΕΓΚΕ;;;;;; Έφταιγε μόνο ένας, κι αυτός ζήτησε συγνώμη ο άνθρωπος, άρα δεν φταίει ΟΥΤΕ ΚΙ ΑΥΤΟΣ. ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΕΛΕΤΕ ΠΙΑ;;;;;;;;

Εγώ; Δεν κατέχω δημόσιο θώκο, είπαμε, έκανα το καθήκον μου σαν πολίτης, είπαμε, ψήφισα στις εκλογές, αυτούς που θεωρούσα πιο άξιους, ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΟΠΟΊΟΥΣ ΟΎΤΕ ΖΉΤΗΣΑ ΠΟΤΈ ΟΎΤΕ ΠΕΡΙΜΈΝΩ ΚΑΜΜΊΑ "ΧΑΡΗ", το είπαμε, αυθαίρετο σπίτι στο δάσος δεν έχω, τα σκουπίδια μου όταν εκδράμω στη θάλασσα ή στο βουνό τα παίρνω μαζί μου, δεν καταπάτησα, δεν αμέλησα, δεν έκαψα.

ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΣΤΑΘΕΙΤΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ........
Κάθε φορά που εισάγεται νόμος σχετικός με τη νομιμοποίηση αυθαιρέτων (όπως τώρα) αυξάνονται οι δασικές πυρκαγιές. Αναμενόμενο. (από σχόλιο του Vrennus)
ΠΟΙΟΣ τον εισήγαγε αυτόν τον νόμο;;;; Και τον προηγούμενο; Και τον προ-προηγούμενο; ΦΤΑΙΕΙ;;;;;; ΠΟΙΟΣ καταπατά τα καμμένα; ΦΤΑΙΕΙ;;;;;; Ποιός κλεπταποδόχος αγοράζει τα καμμένα και καταπατημένα;;; ΦΤΑΙΕΙ;;;;;; Ποιός χτίζει αυθαίρετο εξοχικό στα καμμένα και καταπατημένα;;;; ΦΤΑΙΕΙ;;;;;;
Στην Ελλάδα, ως γνωστόν (γνωστόν;), δεν υφίστανται τίτλοι ιδιοκτησίας (τα συμβόλαια δεν αποτελούν τίτλο ιδιοκτησίας), όλη η έγγειος ιδιοκτησία είναι προϊόν νομιμοποιηθείσας καταπάτησης. (από σχόλιο του Vrennus)
Δηλαδή δεν υπάρχει αυτό που υπάρχει ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΕΣ ΧΩΡΕΣ, το ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ. Μόνο στην Ελλάδα και στην Ουγκάντα δεν υπάρχει κτηματολόγιο. Και για την Ουγκάντα είναι πολύ πιθανόν να κάνω λάθος. ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙ ΑΥΤΟ;;;;;;;;;;;
Τα πολλά πύρινα μέτωπα, με μεγάλη διασπορά ανά την επικράτεια, και η πρόσκαιρη καθήλωση 10 αεροσκαφών λόγω συμπλήρωσης ωρών συντήρησης και βλαβών αποδιοργάνωσαν τον αντιπυρικό σχεδιασμό.(www.enet.gr)
Τα παλιά Canadair (τα CL-215) δεν έχουν τη δυνατότητα ν' απογειωθούν υπό συνθήκες καύσωνα! Φαίνεται παράλογο αλλά έτσι είναι. Ευτυχώς, τα καινούργια (CL-415) έχουν δυνατότητα hot & high, όπως λέγεται. Σε συνδυασμό με την παλαιότητά τους, εξηγούνται και οι συχνές καθηλώσεις τους στο έδαφος (από σχόλιο του Vrennus)
Ένα ολοκαίνουργιο Canadair CL-415, ΠΟΥ ΝΑ ΠΕΤΑΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΥΣΩΝΑ, όταν δηλαδή συνήθως καίνε οι πιό δύσκολες φωτιές, κοστίζει περίπου όσο μισό Φάντομ. Δύο Κανανταίρ, ένα Φάντομ. Ρωτήστε και μάθετε πόσα Φάντομ έχουμε, και πόσα Κανανταίρ. Είδατε ποτέ εσείς Φάντομ να σβήνει φωτιά;;;;; Εγώ τα είδα μόνο να εκπαιδεύουν Τούρκους πιλότους σε εικονικές αερομαχίες.

Αρκετά με τα Φάντομ και τις ευθύνες τους. Πάμε στους Δασολόγους. Οι Δασολόγοι δήλωσαν:
...Σε επίπεδο θωράκισης αποτέλεσε οδυνηρή έκπληξη η διαπίστωση ότι δεν είχαν διανοιχθεί αντιπυρικές ζώνες για να αναχαιτιστεί η φωτιά και δασικοί δρόμοι που θα διευκόλυναν πυροσβέστες και οχήματα να προσεγγίσουν δύσβατες περιοχές. Το επισήμαναν δασολόγοι στην «Κ», το δήλωσε ο νομάρχης Χαλκιδικής κ. Αργύρης Λαφαζάνης που το απέδωσε στην έλλειψη κονδυλίων. (news.kathimerini.gr)
"ΔΑΣΟΛΟΓΟΣ" βγαίνει από το "ΔΑΣΟΣ" και το "ΛΟΓΟΣ". Δουλειά του είναι να ασχολείται με το δάσος και να το προστατεύει. Ακούσατε ποτέ εσείς κανέναν "δασολόγο" να αρθρώνει κανέναν χρήσιμο "λόγο" ΠΡΙΝ από μιά μεγάλη πυρκαγιά;;;;;; ΦΤΑΙΝΕ;;;;;;;

ο Κ. Νομάρχης με τις άδειες τσέπες (για το δάσος) και τις γεμάτες (γι’ άλλα κι άλλα), ΦΤΑΙΕΙ;;;;;;;;;;;;

Αυτοί που τον ψήφισαν, και που ΔΕΝ τον έλεγξαν ποτέ, και που θα τον ξαναψηφίσουν, ΦΤΑΙΝΕ;;;;;;;
Η όλη επιχείρηση, τουλάχιστον τις πρώτες ώρες που θεωρούνται και οι κρισιμότερες για την εξέλιξη μιας τέτοιας προσπάθειας, εμφάνισε συμπτώματα ανοργανωσιάς και έλλειψης συντονισμού. Άνθρωποι και οχήματα κινούνταν κατά κανόνα χωρίς σχέδιο με εμφανή στοιχεία πανικού…..(news.kathimerini.gr)
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι το πρώτο συντονιστικό όργανο συγκροτήθηκε και άρχισε να λειτουργεί γύρω στα μεσάνυχτα, όταν η φωτιά έκαιγε ήδη από τις έξι το απόγευμα. (news.kathimerini.gr)
Οι «υπεύθυνοι» για επαγρύπνηση που πιάστηκαν στον ύπνο, ΦΤΑΙΝΕ;;;;;;;;;; Οι «υπεύθυνοι» για κάποιον στοιχειώδη σχεδιασμό έκτακτης ανάγκης, που ολιγώρησαν, ΦΤΑΙΝΕ;;;;;;;;;;; Αυτοί που θα έπρεπε να έχουν φτιάξει όχι μόνο ένα σαφέστατο σχέδιο αλλά και να κάνουν συχνές ΑΣΚΗΣΕΙΣ για την εφαρμογή του, ΦΤΑΙΝΕ;;;;;;;;;
Διαπιστώθηκε την κρίσιμη ώρα ότι απουσίαζε ο εκ των προτέρων σχεδιασμός για μια τέτοια δύσκολη στιγμή, μολονότι ήταν γνωστό, από μέρες πριν, ότι επίκειντο «επιθετικά καιρικά φαινόμενα». (news.kathimerini.gr)
Μέσα στον καύσωνα των 40 βαθμών, το πευκοδάσος είναι πιο εύφλεκτο κι από την καθαρή βενζίνη. Όλος ο κόσμος ήξερε για τον καύσωνα και πήρε τα μέτρα του. Όλος κόσμος εκτός από τους «ΥΠΕΥΘΥΝΟΥΣ», εκτός από τις «ΑΡΧΕΣ».

Όταν βρίσκεσαι σε πόλεμο, και περιμένεις μια προαναγγελθείσα επίθεση από έναν αδίστακτο και φοβερό αντίπαλο, και όταν τελικά η επίθεση έρχεται, ΣΤΗΝ ΩΡΑ ΤΗΣ, κι εσύ ανακαλύπτεις ότι δεν υπάρχει άμυνα, τα τουφέκια δεν λειτουργούν, οι φαντάροι έχουν πάει για φραπέ, σχέδιο άμυνας δεν υπάρχει, και ο εχθρός προελάυνει ανεμπόδιστος, κι αφήνει πίσω του στάχτες και νεκρούς, αυτό δεν είναι ΕΓΚΛΗΜΑ;;; ΔΥΟ οι νεκροί από την πυρκαγιά, έστω έμμεσα, μην ξεχνιόμαστε. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ:;;; ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;;;;;;

Για ποιόν λόγο είστε Κύριε «ΑΡΧΗ»;;;; Και δεν είστε «ΤΕΛΟΣ»;;;;; Για τις παρελάσεις και για τις Δοξολογίες;;;;;

Και για τις ΚΗΔΕΙΕΣ των δύο ατόμων;;;;;;

ΑΡΧΙΔΙΑ ΑΡΧΕΣ ΕΙΣΤΕ

ΚΑΙ ΕΧΕΤΕ ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΝΑ ΤΟΛΜΑΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΖΗΤΑΤΕ ΚΑΙ «ΣΥΓΝΩΜΗ»;;;;;;;;;;;

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΥΓΝΩΜΗ ΡΕ

Και κάντε μου την «χάρη», ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΤΕ να με κοροϊδέψετε πάλι με τους συνήθεις τρόπους, παίρνοντας κανένα «ΥΠΕΥΘΥΝΟ» κεφάλι για τα προσχήματα, δήθεν για παραδειγματισμό. ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, σε αυτήν την χώρα που είναι μια απέραντη απελπισία, ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΟΥΤΕ ΤΟ «ΚΕΦΑΛΙ» ΠΟΥ ΘΑ ΠΕΣΕΙ. Άστο εκεί να κλαψουρίζει και να ζητάει συγνώμη, τουλάχιστον θα έχει στο εξής και κάποια πείρα, σε σχέση με την βοϊδοκεφαλή που θα το αντικαταστήσει.

ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΡΑΣΑΚΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΤΑ:::::::::::::::::

Η κυβέρνηση είναι ανήμπορη να εγγυηθεί την ασφάλεια των πολιτών, τόνισε την Τετάρτη ο Γ.Παπανδρέου, σχολιάζοντας την αντίδραση του κρατικού μηχανισμού στην πυρκαγιά της Χαλκιδικής. Η δεξιά επανίδρυση του κράτους είναι η διάλυση του κράτους, είπε.( in.gr )
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!

Σ:(((

22 Αυγ 2006

ΚΡΑΝΙΟΥ ΤΟΠΟΣ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ - ΠΟΣΟ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑ ΚΑΝΑΝΤΑΙΡ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ;;;;;




Θ'αρχίσει πάλι μετά την καταστροφή της Κασσάνδρας η συζήτηση για το ποιός φταίει (οι άλλοι), ποιός δεν φταίει (εμείς), Για τα προληπτικά μέτρα που ΔΕΝ λήφθηκαν, ΓΙΑ ΤΑ 12 ΑΠΟ ΤΑ 23 ΚΑΝΑΝΤΑΊΡ ΠΟΥ ΈΙΝΑΙ ΠΑΛΙΆΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΊΑΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΈΤΑΞΑΝ, για τους ανεύθυνους που ανοίγουν το παράθυρο και πετάνε το τσιγάρο, για τους εμπρηστές, για τους καταπατητές, για την "Οικολογία".

Ένα κεφαλαιώδες λάθος που κάνει ο περισσότερος κόσμος είναι ότι ακούγοντας "Οικολόγος" το μυαλό του πάει σε κάποιον ιδιόρρυθμο γραφικό τύπο με έμμονες ιδέες, όπως η χορτοφαγία και η προστασία του μονόφθαλμου πορτοκαλί πελεκάνου των νήσων Γκαλαπάγκος ή της αγριοκουμαριάς του Βλαδιβοστόκ. Στην καλύτερη περίπτωση, θεωρούν ότι η Οικολογία αφορά την προστασία "ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ", έτσι γενικώς και αορίστως, από τις ανθρώπινες παρεμβάσεις. Πρόκειται για τεράστια παρεξήγηση!

Το ζήτημα δεν είναι η προστασία "της φύσης", άνθρωπε. Η Οικολογία ασχολείται με την ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑ σου, μέσω της διαφύλαξης του ΟΙΚΟΥ σου, του ΣΠΙΤΙΟΥ σου, με στόχο την καλύτερή ποιότητα ζωής σου σημερινού ανθρώπου και την διαφύλαξή ενός ευχάριστου και βιώσιμου ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ για τις μελλοντικές γενιές ΑΝΘΡΩΠΩΝ. Η Φύση σαν Φύση δεν έχει ανάγκη από απολύτως καμμία προστασία.

Πόσοι γνωρίζουν ότι ένα δάσος αναγεννάται ΠΛΗΡΩΣ μετά από την πιό καταστροφική πυρκαγιά μέσα σε εκατό το πολύ χρόνια;;; Εγώ όμως κι εσύ δεν θα ζήσουμε εκατό χρόνια για να δούμε αναγεννημένο το δάσος της Κασσάνδρας. Εσύ που έχεις σπίτι εκεί ή που θα πηγαίνεις για το μπάνιο σου την Κυριακή (εγώ δεν ξαναπάω, δεν πολυπήγαινα έτσι κι αλλιώς στην περιοχή που καίγεται), ΕΣΥ θα αντικρύζεις ένα ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΑΣΧΗΜΟ και ΑΦΙΛΟΞΕΝΟ ΤΟΠΙΟ, ΕΣΥ δεν θα έχεις δέντρο στη σκιά του να δροσιστείς, ΕΣΥ θα πλημμυρίζεις στην πρώτη μπόρα γιατί δεν θα υπάρχει δάσος να συγκρατήσει τα νερά, ΕΣΥ, ΑΝΘΡΩΠΕ, θα διψάσεις γιατί τα υπόγεια ύδατα τα ήδη μειωμένα από την υπεράντληση θα μειωθούν ακόμα περισσότερο, λόγω της αδυναμίας απορρόφησης από το καμμένο έδαφος....

Επομένως, όταν μιλάμε για ΟιΚΟΛΟΓΙΑ μιλάμε καθαρά για ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ του ανθρώπου. Το Δάσος; Η Φύση; Το μοναστήρι νά'ναι καλά.... Η Δύναμη της Φύσης είναι απεριόριστη, σκεφτείτε τους σεισμούς, θυμηθείτε το τσουνάμι, την έκρηξη του ηφαιστείου Πινατούμπο, που ισοδυναμούσε με κάμποσες πυρηνικές εκρήξεις... Δεν έχει ανάγκη η Φύση από την δική μας, την ανθρώπινη ευαισθησία και ελεημοσύνη... Η παντοδύναμη Φύση , αλαζόνα, πλεονέκτη, κι άμυαλε άνθρωπε, κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα πάρει την εκδίκησή της... όπως στο Γιουκατάν του Μεξικού, που πάντα με γοήτευε, όπου η ζούγκλα, το πυκνό δάσος με τα τεράστια δέντρα, κάλυπτε για αιώνες τις εντυπωσιακές πυραμίδες των Μάγιας.... ΕΜΕΙΣ είμαστε που θα υποφέρουμε από τις συλλογικές συνέπειες των πράξεων και των παραλείψεών μας.

Εγώ προσωπικά δεν θα πολυυποφέρω, γιατί δεν έχω εξοχικό, και σε περίπτωση καταστροφής μπορώ απλά ν'αλλάξω προορισμό. Όχι όμως ότι δεν με πονά βαθιά η καταστροφή. Με πιάνει το παράπονο, ρε γαμώτο. Πριν από χρόνια είχα πάει στο Ισραήλ. Εκεί ο καθένας έχει καθήκον να φυτέψει στη ζωή του τουλάχιστον ένα δέντρο. Φυτεύουν τα δέντρα στην μνήμη των νεκρών τους, ένα δέντρο για κάθε χαμένο πρόγονο, αλλά και γιατί έτσι τους αρέσει. Υπάρχει μια ευγενής άμιλλα σχετικά με το ποιός θα φυτέψει τα περισσότερα δέντρα, μια άμιλλα που έχει μετατρέψει περιοχές που πριν ήταν έρημος, σε αληθινά δάση. Γιατί εμείς να είμαστε τέτοια κωλοράτσα; Οι Ισραηλινοί πήραν μιαν έρημο (κυριολεκτικά) και την έκαναν πορτοκαλεώνες και δάση (άλλο αν για να ποτίσουν αυτά τα δέντρα στερούν τους σχετικούς υδάτινους πόρους, πολύτιμους και απαραίτητους για την επιβίωση, από τους Παλαιστίνιους...). Εμείς; Πήραμε μια κατάφυτη και πανέμορφη χώρα, και την μετατρέπουμε σε κόλαση....


ΤΙ ΝΑ ΛΕΕΙ ΑΡΑΓΕ ΤΟ FORTUNE COOKIE ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΓΑΤΟΥ;


Στα Κινέζικα εστιατόρια συνηθίζεται μετά το τέλος του φαγητού να σού φέρνουν ένα μικρό μπισκοτάκι, που είναι κούφιο και περιέχει ένα μικτό χαρτάκι, με "την τύχη σου".

Βρήκα την δική μου. Μπορείτε να την αποκρυπτογραφήσετε; Είτε από την αρχή ξεκινήσετε, είτε από το τέλος, το ίδιο είναι....


21 Αυγ 2006

Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΦΩΣ: "ΕΝΑ ΠΑΡΘΕΝΟ ΔΑΣΟΣ ΣΚΟΤΩΜΕΝΩΝ ΦΙΛΩΝ, ΜΝΗΣΙΠΗΜΩΝ ΠΟΝΟΣ"





Διαβάζοντας τα γραπτά μου και τα κείμενα που ανθολογώ και μεταφράζω, κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν ότι πέφτω στην παγίδα ενός μονοκόμματου ηθικολογικού δυισμού. Αναφέρομαι ιδιαίτερα στο άρθρο μου για τον Γκαίτε "Περισσότερο Φως", ένα εξαιρετικό σχόλιο εκεί μού έδωσε άλλωστε την έμπνευση να γράψω τα παρακάτω, αναφέρομαι και στα επανειλημμένα μου ποιήματα και κείμενα όπου υμνώ τον Ήλιο, κραυγάζοντας και διάφορα "αγωνιστικά" συνθήματα.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου Δυιστή. Ξέρω καλά πως το Φως και το Σκοτάδι είναι μόνο δύο από τις παραμέτρους της ζωής, θεμελιώδεις, ναι, αλλά όχι το Α και το Ω. Εξάλλου το Φως και το Σκοτάδι δεν είναι δυό Ακέραιοι αριθμοί, "ΜΗΔΕΝ" (σκοτάδι) και "ΕΝΑ" (φως), ώστε να έχεις μόνο δύο πιθανές επιλογές, "καλό" "κακό" και έτερον ουδέν. Το Φως και το Σκοτάδι, για να επιχειρήσω να το πω με μαθηματικούς όρους, μοιάζουν πιό πολύ με "φανταστικοί" αριθμοί. Είναι τα δύο άκρα μιάς κλίμακας με αμέτρητες διαβαθμίσεις και άπειρα χρώματα, άκρα απροσπέλαστα για μας τους ανθρώπους, και μάλλον ανύπαρκτα γενικώς... Κανείς μας δεν ανήκει απόλυτα στο φως ή στο σκοτάδι, όλοι βρισκόμαστε κάπου ανάμεσα, κινούμαστε ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα αυτού του άξονα, αλλά οι συντεταγμένες της ζωής μας είναι εξαιρετικά πιό πολύπλοκες, κινούμαστε ταυτόχρονα σε πολλές άλλες διευθύνσεις, σε πολλούς άλλους άξονες, όπως ο άξονας της Τύχης, ο άξονας του Χρόνου, ο άξονας του Έρωτα, ο άξονας της Ανάγκης.... Για μένα όμως, ο άξονας αναφοράς είναι αυτός του Φωτός, της Ομορφιάς.

Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι σε εποχές υγιείς το κάλλος ταυτίσθηκε με το αγαθόν και το αγαθόν με τον Ήλιο (Οδυσσέας Ελύτης) (*Ευχαριστώ, Οίστρε)

Στον άξονα Φωτός-Σκότους, επιλέγω συνειδητά και χωρίς κανέναν δισταγμό το Φως, αυτό που εγώ θεωρώ Φως. Δεν το επιλέγω από "καλοσύνη" ή λόγω κάποιας ηθικής μου "ανωτερότητάς", το επιλέγω γιατί μού είναι αδύνατον να κάνω αλλιώς, έτσι είμαι φτιαγμένος, έτσι ανατράφηκα, έτσι με δίδαξαν οι Δάσκαλοί μου. Και δεν σάς μιλάω για θεωρητικές και νεφελώδεις επιλογές, σάς μιλάω για την καθημερινή μου πραγματικότητα, μιλάω τελείως πρακτικά, αν θέλετε με πιστεύετε, μιλάω για επιλογές σε τρέχοντα ζητήματα, για συνειδητές πράξεις, και για συνειδητές παραλείψεις, και για ΜΕΓΑΛΟ κόστος. Στην καθημερινή μου ζωή λοιπόν, και όχι σε κάποιους νεφελώδεις θεωρητικούς ρεμβασμούς, προσπαθώ να κατευθύνομαι προς το Φως, έστω και κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα. Γνωρίζω καλά πως αποκλείεται να το φτάσω, το Φως, γνωρίζω καλά ότι το σκοτάδι καραδοκεί παντού, ότι γενικώς νικά, και ότι κατά πάσα πιθανότητα θα νικήσει και στο τέλος. Είτε αυτό το "τέλος" λέγεται ατομικός μου θάνατος, είτε λέγεται θάνατος των ιδεών και των αρχών που θεωρώ πολύτιμες, είτε λέγεται θάνατος του ανθρώπινου γένους, είτε θάνατος ολόκληρου του σύμπαντος γενικώς (αυτός ο συμπαντικός θάνατος είναι αποδεδειγμένο ότι θα συμβεί στο μακρινό μέλλον, θα είναι ένας θάνατος από πνιγμό μέσα σε μιαν άβυσσο Εντροπίας).

Και το χειρότερο απ'όλα είναι πως γνωρίζω πολύ καλά ότι όλες αυτές οι εκτιμήσεις "καλό', "κακό", 'φως", "σκοτάδι', είναι υποκειμενικές. Δεν αισθάνομαι "καλύτερος" από το χειρότερο ρεμάλι, ας πούμε από τον μαφιόζο που πουλάει ανθρώπους και ναρκωτικά και που σκοτώνει για πλάκα. Κι ας απέχω έτη φωτός από αυτόν. Δεν θα ανεχτώ τον δολοφόνο, τον βάνδαλο, τον απατεώνα, θα τον κυνηγήσω και θα επιδιώξω να τιμωρηθεί ώστε να αποτραπεί από την επανάληψη των πράξεών του, ή ακόμα και να στερηθεί την ελευθερία του, γιατί όταν κάποιος σκοτώνει τον πλησίον μου, παραβιάζει τα δικαιώματα, το συμφέρον, του πλησίον μου, και αύριο μπορεί να παραβιάσει και τα δικά μου δικαιώματα και να κλαίνε εμένα οι ρέγγες. Δεν είναι κι αυτό ένα είδος συμφέροντος;

Πώς είπα; "Το Δίκαιο είναι ένα είδος συμφέροντος;;;;" Και σε τι διαφέρει αυτό το ΣΥΜΦΕΡΟΝ που υπαγορεύει τον Νόμο του Φωτός από τον Ιεχωβά που υπαγόρευσε τον Μωσαϊκό Νόμο;;;; Είναι πάντως γεγονός ότι σε όλη την γνωστή ιστορία, οι μεγαλύτεροι ανθρωπιστές και κοινωνικοί μεταρρυθμιστές υπήρξαν άνθρωποι που είχαν οι ίδιοι κάποια φυσική ή κοινωνική μειονεξία ή ιδιαιτερότητα να υπερασπιστούν.
Κι ας ήταν απλά μια μέγαιρα μητέρα. Με λίγα λόγια, όπως η φύση έντυσε την ανάγκη της αναπαραγωγής μέσω του σεξ με τον μαδύα του Έρωτα, έτσι κι ο Άνθρωπος, δηλαδή συγκεκριμένοι άνθρωποι, οι πρωτοπόροι του Ανθρωπισμού, φαίνεται να έντυσαν την ανάγκη αυτοπροστασίας από την φυσική επιλογή με τον μανδύα του Δικαίου και του Ανθρωπισμού. Σάς σόκαρα; Μεγάλη κουβέντα αυτή, ας την αφήσουμε για την ώρα και ας επιστρέψουμε στον "εγκληματία", στον "άδικο", στον 'παράνομο".

Προσέξτε, επειδή τον βάζω σε εισαγωγικά, δεν σημαίνει ότι τον ανέχομαι. Απεχθάνομαι την στάση ζωής του, την θεωρώ (την στάση ζωής του) εχθρό μου, την αποκηρύσσω και την πολεμώ με κάθε τρόπο, αλλά δεν αισθάνομαι
δήθεν καλύτερος από τον άνθρωπο "εγκληματία".... Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, άνθρωπος είμαι, και τίποτα το ανθρώπινο δεν μού είναι ξένο... (Τερέντιος)

Κάποιες στιγμές παρασύρομαι από το ρεύμα και ρέπω κι εγώ προς το σκοτάδι, γίνομαι κι εγώ σκοτάδι, αλλά θέλω να πιστεύω πως αυτές οι στιγμές είναι οι εξαιρέσεις και όχι ο κανόνας... Τον υπόλοιπο καιρό θέλω να πιστεύω πως είμαι όσο πιό συνεπής μπορώ σε αυτό που εγώ θεωρώ, επαναλαμβάνω, εγώ θεωρώ, πορεία προς το Φως, πληρώνοντας και τις δυσβάστακτες συνέπειες. Πολύ δυσβάστακτες, αλήθεια, αυτές οι συνέπειες... Αν όμως είχαμε βέβαιη τη νίκη, αν το ρεύμα μάς πήγαινε άνετα, χωρίς καμμιά προσπάθεια, προς το Φως, τι αξία θα είχε ο αγώνας;

Ας προχωρήσουμε προς το Φως, όσο μπορούμε, κι ας είναι Σκοτεινά.


...ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.
Κι ά σού μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ'ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή
γιατί είναι αμίλητη και προχωράει,
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.

Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης
που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας· "Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε..."
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν.


Γιώργος Σεφέρης, Τελευταίος σταθμός
Cava dei Tirenni, 5 Οκτωβρίου 1944

20 Αυγ 2006

REINER MARIA RILKE: "ΤΙ Θ'ΑΠΟΓΙΝΕΙΣ, ΘΕΕ, ΟΤΑΝ ΕΓΩ ΧΑΘΩ;"



.
Was wirst du tun, Gott, wenn ich sterbe?
.
.
Τι θ’απογίνεις, Θεέ, όταν εγώ χαθώ;
αγγείο Σου είμαι (κι όταν σπάσω;)
ποτό Σου είμαι (κι αν χαλάσω;)
χωρίς εμένα, χάνεις το νόημά Σου.
ασχολία Σου, περιουσία Σου, εγώ.
.
Μαζί μου θα χαθεί ο Οίκος, ξέχειλος από
λόγια, θερμά κι ευγενικά, που για Σένα αντηχούν
τα πόδια Σου τα κουρασμένα, πια, δε θα φορούν
το βελούδινο σανδάλι, πού’μαι γώ.
.
Ο μακρύς Σου χιτώνας ξεγλυστρά, πέφτει στη γη.
Το βλέμμα Σου, που η θερμή μου παρειά,
σαν μαξιλάρι, γέμιζε με θαλπωρή,
θά ‘ρχεται, μάταια να με αναζητά,
κι όταν ο ήλιος κρύβεται, στην αγκαλιά
λίθων παράξενων, θα γέρνει για ν’αναπαυτεί.
.
Τι θ’απογίνεις, ω Θεέ; Ανησυχώ, πολύ.
.
.
Reiner Maria Rilke (1875-1926), μετάφραση δική μου
.

19 Αυγ 2006

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ: JΟΗΑΝΝ WOLFGANG VON GOETHE



MEHR LICHT!

...ολοένα τα λόγια του έβγαιναν από το στόμα του πιο δύσκολα και πιο μπερδεμένα.

"Περισσότερο φως!" λένε ότι ήταν τα τελευταία λόγια που μπόρεσαν ν'ακούσουν να βγαίνουν από τα χείλη του ανθρώπου αυτού, που σε όλη του τη ζωή υπήρξεν εχθρός παντός είδους σκότους. Το πνεύμα του είχε διατηρήσει τη ζωτικότητά του ακόμα κι όταν δεν μπορούσε πια ν'αρθρώσει λέξη. Καθώς συνήθιζε όταν τον απασχολούσε κάποιο θέμα, διέγραψε με τον δείκτη του χεριού του σημεία στον αέρα. Σιγά σιγά διέγραφε όλο και υψηλότερα τα σημεία αυτά, κι έπεσε τέλος πάνω στα σκεπάσματα...

Ο μέγας Γκαίτε, ήταν νεκρός.

(Οι τελευταίες στιγμές του Γκαίτε
Έκκερμαν,
συνομιλίες με τον Γκαίτε)

"Το σκοτάδι είχε νικήσει για μια ακόμη φορά. Πάντα νικά."

Αυτό είχα γράψει στην αρχή σαν σχόλιο. Μετά το έσβησα.


Το έσβησα, όπως είπε και κάποιος φίλος (που εμφανίζεται στη δεξιά στήλη), σε μιά απόπειρα αυθυποβολής για ένα μακρυνό μέλλον..

Τώρα το ξαναγράφω. Για ποιόν λόγο να κοροϊδευόμαστε;


Ο τάφος του Γκαίτε στη Βαϊμάρη

18 Αυγ 2006

ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΩΝ

Προχτές το βράδυ μού κάηκε ο καινούργιος σκληρός. 230+ Gb με τις φωτογραφίες των τελευταίων τριών χρόνων, τις μουσικές μου δημιουργίες, την μουσική μου συλλογή των τελευταίων εφτά χρόνων, φωτογραφίες απαραίτητες για την διατριβή μου, κείμενα, προσχέδια, όλα μέσα σε έναν δίσκο που αρνείται να λειτουργήσει. Πολλά από αυτά τα έχω σε backup, αλλά κάποια πολύ σπουδαία όχι.

Κάθε απώλεια σε σοκάρει και σε κάνει να σκεφτείς. Στην αρχή είναι η άρνηση, δενμπορεί, κάτι άλλο θα φταίει. Όταν ο τεχνικός θα σε κοιτάξει μες εκείνο το ύφος της ανάμεικτης συμπόνοιας και επιτίμησης "έπρεπε να είχατε κάνει backup", το ξέρω ρε φίλε, γι αυτό τον πήρα τον ολοκαίνουργο τον 300άρη τον δίσκο, για να τα βάλω όλα μέσα και να έχω τους παλιούς για backup, αλλά πού να φανταστώ ότι ο κωλοδίσκος θα κλατάρει πριν προλάβω να τακτοποιήσω τα συγκεντρωμένα και να τα αντιγράψω πίσω στους παλιούς σκληρούς.... από τους οποίους ήδη διέγραψα πολλά... για να μην πούμε για τα δεδομένα των τελευταίων μηνών που τα περνούσα κατευθείαν στον καινούργιο δίσκο και μόνον...

Μετά τον θυμό, παράλυση. Όλα χάθηκαν.

Μετά την παράλυση, η λογική. Τουλάχιστον δεν χάθηκε το 'Ταξίδι", που ευτυχώς ήταν στην επιφάνεια εργασίας. Δεν χάθηκε και ένα μεγάλο μέρος από την μουσική και τις φωτογραφίες που είναι στον υπολογιστή του γραφείου (που είχε καεί γαμώτη μου η motherboard του τον Απρίλιο #$#@@$%#%^#$#). Και τελικά μπορεί να σωθεί και ένα μέρος από τα δεδομένα αυτού του δίσκου, με όποιο (τεράστιο) κόστος.

Αλλά αυτά που χάθηκαν; Τι αξία έχουν τελικά; Η μουσική που γράφω σχεδόν καθημερινά, ηχογραφώντας με την... φωτογραφική μου μηχανή, οι φωτογραφίες μου, οι μνήμες μου, η εργασία μου, τί αξία έχουν, και για ποιόν;;;; Τί αξία, και για ποιόν;;;;;; Κι αν χαθούν, κι αν δεν χαθούν... τί θα αλλάξει, και για ποιόν.... Εδώ άνθρωποι χάνονται....

Όπως και νά'χει αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Σκατά.

17 Αυγ 2006

ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΣΤΟ ΦΩΣ


Δεν ξέρω πια τη νύχτα.

Δεν ξέρω πια τα ονόματα ενός κόσμου που μ' αρνιέται
Καθαρά διαβάζω τα όστρακα τα φύλλα τ' άστρα
Η έχτρα μου είναι περιττή στους δρόμους τ' ούρανού

@


Στο όνομα του Φωτός
του καθαρού, του θερμού, του αιώνιου
Στο όνομα της αγαθής δύναμης
που δεν επαίρεται, δεν ακκίζεται, δεν παροπλίζεται
δεν κολακεύεται, δεν χαρίζεται
Στο όνομα της Δικαιοσύνης, που όσο κι αν βιάζεται, αρνείται ν’ αδικήσει

Στο όνομα αυτών που έβαλαν την Δικαιοσύνη πάνω από το συμφέρον
και πλήρωσαν το κόστος

Στο όνομα των συκοφαντημένων που δεν συκοφάντησαν
Στο όνομα των πικραμένων που δεν πίκραναν
Στο όνομα των διωγμένων που δεν δίωξαν

Στο όνομα των νεκρών
που δολοφονήθηκαν γιατί δεν μπορούσαν να ζήσουν ψευδόμενοι
Στο όνομα αυτών που θυσιάστηκαν
προσπαθώντας να σπάσουν τις αλυσίδες του κορμιού και του νου
Στο όνομα των αθώων
που σφαγιάσθηκαν γιατί κάποιοι δεν υπέφεραν την αθωότητά τους

Στο όνομα των στρατιών των μαρτύρων
της Ειρήνης, της Γνώσης, και της Αλήθειας


Ας έχουμε το κουράγιο να γνωρίσουμε τον εαυτό μας
Ας έχουμε το κουράγιο να είμαστε ο εαυτός μας
Ας έχουμε την μεγαλοψυχία να νοιαζόμαστε για τον άλλο

Ας έχουμε το κουράγιο
ν’αντέχουμε τις δυσκολίες, τις αναποδιές,
τις αδικίες, τις τρικλοποδιές
χωρίς να ταραζόμαστε, χωρίς ν’απελπιζόμαστε,
χωρίς να χάνουμε την καθαρότητα της κρίσης μας
χωρίς να επιζητούμε την εκδίκηση

Ας έχουμε τη μεγαλοσύνη να γνωρίζουμε την ασημαντότητά μας
Ας έχουμε το θάρρος να παραδεχόμαστε την αμάθειά μας
Ας έχουμε την περιέργεια ν’αναζητούμε διαρκώς την Αλήθεια
Ας έχουμε την καθαρότητα του Νου να διακρίνουμε την Αλήθεια

Ας έχουμε το κουράγιο να λέμε με θάρρος την Αλήθεια μας
Να μην κρυβόμαστε πίσω από συμβάσεις και φόβους,
Να μην φιμωνόμαστε από συμφέροντα, ούτε καν από το δικό μας


Μακριά από εμάς η προκατάληψη
Μακριά από εμάς η υποκρισία
Μακριά από εμάς η βία

Είθε να μπορούμε ν’αγαπάμε χωρίς όρια
Είθε να μπορούμε να συγχωρούμε χωρίς κατάλοιπα
Είθε να μπορούμε ν’αντέχουμε την ματαίωση
χωρίς ο πόνος να μας παραλύει


Είθε να μπορούμε ν’αντικρύζουμε το Χάος και να μην παραζαλιζόμαστε
Είθε να έχουμε την δύναμη να ξανασηκωνόμαστε, όταν πέφτουμε
Είθε ν' αντέχουμε την Γνώση πως είμαστε σκόνη και στάχτη
και να μπορούμε, γνωρίζοντας, να φερόμαστε σαν Θεοί.

Αμήν

.

.

.

"Δεν ξέρω πιά τη νύχτα":
απόσπασμα από τον Ήλιο τον πρώτο, του Οδυσσέα Ελύτη

.