23 Ιουλ 2017

ο προΓραμΜένος



ο προΓραμΜένος

 όταν ο προγραμμένος νιώσει τους έωλους δεσμούς του με τον Κόσμο να λιγοστεύουν ακόμα περισσότερο, και να ετοιμάζονται να σπάσουν, ούτε καν με “αχ”, ψάχνει πανικόβλητος να βρει τρόπους να τους ενισχύσει. τηλεφωνεί σε φίλους που για χρόνια ή και δεκαετίες δεν νοιάζονταν αν ζει ή αν πέθανε. πηγαίνει στην Εκκλησία και Κοινωνεί, για να νιώσει μέλος σε κάτι, χωρίς να ρεζιλευτεί. κατεβαίνει για καφέ στο καφεκοπτείο, αντί να τον φτιάξει μόνος του και να τον πιεί σαν φαρμάκι. κάθεται δίπλα σε ανθρώπους που συζητούν, κι ωτακούει όσο μπορεί, για να νιώσει κι εκείνος μέρος της συζήτησης, "τουλάχιστον 150 ευρώ", "η Μαρία θα ερχόταν μαζί τους", "όχι ρε μαλάκα δε γίνεται αυτό". παρατηρεί τους περαστικούς, να το ζευγαράκι που πάει για μπάνιο, φοράνε ολόιδιες σαγιονάρες, σε άλλο χρώμα, το κορίτσι είναι πιο ψηλό από το αγόρι. να η οικογένεια με τούς κοντούς γονείς και τα πολύχρωμα παιδιά, φοράνε όλα τα ίδια σταράκια, κόκκινα το αγόρι με το καβουράκι, ροζ τα κορίτσια με τα σακίδια. να ο πενηντάρης με την βερμούδα και το γκομενάκι με τα σγουρά μαλλιά και το μίνι φόρεμα, να ναι άραγε κόρη του; να οι τουρίστες με τα καπελάκια και τον παπά μπροστά μπροστά, βαλκάνιοι σίγουρα, πάνε σίγουρα για την αγιά Σοφιά, μια χοντρούλα έμεινε πίσω ταχτοποιώντας το σάκο της, θα περάσει το φανάρι ή θα τους χάσει; να η οικογένεια με την κακάσχημη μαμά με την τεράστια μύτη και την ξυνή φάτσα, και τα τρία παιδιά καρμπόν. δεν έχει αυταπάτες για τη μοναχική γκόμενα που τον καρφώνει τόση ώρα, μόνο εκείνες που περιμένουν τον δικό τους είναι τόσο τολμηρές, νά 'τον που ήρθε, και είναι και αλλοίθωρος, άραγε τώρα τον καρφώνει κι εκείνος ή φταίει ο στραβισμός;

δεσμοί όλ' αυτά με τον Κόσμο, δεσμοί ό,τι νά 'ναι, δεσμοί κουκουρούκου, δεσμοί απελπισίας, δεσμοί.

δεσμοί που δεν είναι ουσιαστικοί. και όσο κι αν αγωνίζεται ο Προγραμμένος να κρατηθεί από αυτούς στη Ζωή, σαν τον πνιγμένο που πιάνεται από τα Κύματα, σε λίγο, νομοτελειακά και τέλεια και τελικά,
θα παραδοθεί στο Μάταιο.

9 Φεβ 2017

θεΟύλης υπηρεΣίας





θεΟύλης υπηρεΣίας


“Θεούλη μου”, σκέφτηκε.
“σε Ακούω, τέκνο μου”, άκουσε μια κοντραμπάσα φωνή, μέσα στο κεφάλι του. 
κατατρόμαξε.
“ποιός μιλάει;” ξανασκέφτηκε.
“Ποιόν επικαλέστηκες;” ξανακούστηκε η Φωνή.
“μα... Είσαι όντως... Εσύ;”
“Ήμουν,  Είμαι, και Θα Είμαι. τί σού φαίνεται τόσο παράξενο, τέκνο Μου;”
“ε... να... πρώτη φορά μού Απαντάς”
“δε μού λες, τέκνο Μου... όταν τηλεφωνείς, πχ, στο ΕΚΑΒ, πάντα κάποιος απαντά, έτσι;””
“ναι”
“είναι πάντα ο ίδιος;”
“όχι”
“επίσης, κάτω από το σπίτι σου έχει μια πιάτσα ταξί, έτσι;”
“ναι”
“είναι πάντα τα ίδια ταξί; κι όλοι οι ταξιτζήδες, είναι όλοι το ίδιο ομιλητικοί;”
“τί μού λες.... δηλαδή... Είστε Πολλοί; Θεοί εκ περιτροπής;”
“σύ είπας, τέκνο Mου...  είναι αρκετά πιο πολύπλοκο. 
πες Μου όμως γρήγορα γιατί Με επικαλέστηκες, γιατί σε λίγο Αλλάζω”
“απίστευτο! κι ως τώρα, γιατί Κανείς Σας δε μού μίλησε;”
“μα σού Εξήγησα, οι πιο πολλοί Συνάδελφοι δεν είναι και πολύ ομιλητικοί. θα ήθελες κάτι άλλο από Εμένα;”
“Θέλεις να με Βοηθήσεις;”
“ναί”
“Μπορείς να με Βοηθήσεις;”
“όχι”
“τό 'ξερα...”
...
...
“λυπάμαι, τέλειωσε η βάρδια Μου. σ' Αφήνω τώρα. καλό κουράγιο, τέκνο Μου”
“καλό ρεπό... 
Θεέ μου”

8 Φεβ 2017

τέσσΕρα φΏτα

τέσσΕρα φΏτα

και το πιο ισχνό
μοιάζει η Σελήνη

κι εσύ, μού μιλάς
για "Δικαιοσύνη "

<μ<

7 Φεβ 2017

ο ακοΝιστής των μαΧαιριών



ο ακοΝιστής των μαΧαιριών

περνούσε από το Δρόμο μου- “μαΧαίρια ακΟνίζω”, ούρλιαζε. τον άκουσε η Μάνα μου, και βγήκε, και τον φώναζε.
“Μητέρα”, τής είπα, “δεν έχουμε Μαχαίρια”.
πήρε ένα ύφος, τόσο δυστυχισμένο, που τη λυπήθηκα. 
“έχουμε, όμως, Χέρια”, είπα, τελικά.

άνοιξα στον ακΟνιστή. τού έδωσα τα Χέρια μου, να τ' ακονίσει. 
Μάτωσαν πολύ.
δεν Κόβουν σχεδόν καθόλου.

<μ<