αυτό αυτό κι εκείνο αυτό

Είμαι αυτό που είμαι, μα είμαι και τ' άλλο που δεν είμαι.

 Γιατ' είμαι δεμένος με αυτό, το "άλλο", 

βαθιά, ουσιαστικά, οριστικά.

<μ<

art by Irina Silviu Szekel

"Να είσαι, ή να μην είσαι: αυτό είναι το ζήτημα."

Να είσαι, ή να μην είσαι: αυτό είναι το ζήτημα.

Αν είναι για το νου πιο αξιοπρεπές να υποφέρει 

τα βέλη και τις μαχαιριές της άγριας μοίρας,

ή να παίρνει τα όπλα, κόντρα σε μία θάλασσα αντιξοότητες,

και να τους βάζει τέρμα, πολεμώντας; Θάνατος. Ύπνος,

τίποτ’ άλλο- Και μ’ έναν μόνον ύπνο να λες πως τέρμα πιά

ο πόνος της καρδιάς και τα χιλιάδες πλήγματα,

κληρονομιά της σάρκας- να μια τελείωση

που αρμόζει της βαθιά να λαχταράς. Θάνατος, ύπνος,

ύπνος- ίσως, όνειρα: αχ, νά ΄την η παγίδα:

Γιατί σ’ αυτόν τον ύπνο του θανάτου, άραγε, τί όνειρα να‘ρθούν, 

Σαν θά ΄χεις πια αποτινάξει τούτο το θνητό κουβάρι;

Στάσου και σκέψου: Να μια άποψη

που κάνει τη μακροζωία να φαντάζει συμφορά.

Γιατί ποιός θ’ άντεχε τις  πίκρες και τις βουρδουλιές του χρόνου,

το άδικο του καταπιεστή, τη σκληρότητα της περηφάνιας,

τη μαχαιριά του απαξιωμένου έρωτα, την έπαρση του νόμου, 

την κατάχρηση της εξουσίας και τη χλεύη

της  συνετής της αρετής  απ’ τον ανάξιο, 

αν – λέει - μπορούσε μόνος του να εύρει τη γαλήνη

μ’ ένα γυμνό στιλέτο; Ποιός θα τ’άντεχε, τόσα βάσανα,

να βογγά και να ιδρώνει σε μια ζωή ταλαιπωρίας,

αν δεν υπήρχε ο τρόμος για κάτι μετά θάνατο,

για την ανεξερεύνητη τη χώρα, που απ’ τα σύνορά της

κανένας ταξιδιώτης δε γυρίζει-

ο τρόμος, που μπερδεύει τη βούλησή μας,

και μας κάνει ν’ ανεχόμαστε τα τόσα μας παθήματα,

αντί να φτερουγίσουμε προς άλλα, άγνωστά μας.

Έτσι, η επίγνωση μας κάνει όλους μας δειλούς.

Το υγιές το χρώμα της αποφασιστικότητας

μολύνεται από της σκέψης τη χλωμάδα

κι εγχειρήματα μεγάλης βαρύτητας κι ουσίας

μ’ αυτήν την έγνοια, λοξεύουν την ορμή τους

και χάνουνε το όνομα της δράσης.


***
William Shakespeare, Hamlet
μετάφραση <μ< (c)

Το πακέΤο

(προδημοσίευση του Επιλόγου από το "Ταξίδι της Επιστροφής")

«Τότε που ήμουν χριστιανή», μού έλεγε μια φίλη στρατευμένη κομμουνίστρια, «με μαρκάρανε στενά κάτι καλόγριες, θέλανε να με κρατήσουν στο μοναστήρι τους». Ως φιλοξενούμενη;» τη ρώτησα. «Όχι, ως αδελφή!», μού απάντησε.

Στην αρχή παραξενεύτηκα, δεν φανταζόμουν πως η συγκεκριμένη μορφωμένη και έξυπνη κοπέλα, ήταν κάποτε φανατική θρήσκα, σε βαθμό να φλερτάρει με το μοναχισμό. Μετά όμως θυμήθηκα πως ο χριστιανισμός και ο κομμουνισμός μοιάζουν πάρα πολύ- μοιάζουν στα ακλόνητα μαξιμαλιστικά τους ιδανικά, στην απόλυτή τους πίστη πως κατέχουν την απόλυτη Αλήθεια, στον εγγενή τους πατερναλισμό, στο φανατισμό τους, μοιάζουν στις ατέλειωτες εκατόμβες νεκρών και κατεστραμμένων ζωών που έχουν προκαλέσει, άμεσα ή έμμεσα, στο όνομα του Θεού - Πατερούλη τους. 

Εγώ όμως δεν θα μπορούσα να είμαι ούτε χριστιανός, ούτε κομμουνιστής- όχι γιατί δεν με συγκινεί η Αγάπη και η Κοινωνική Δικαιοσύνη, το αντίθετο! Δεν μπορώ όμως να τις δεχτώ μέσα σ’ ένα πακέτο που περιλαμβάνει από τη μια (χριστιανισμός) τραγελαφικά προπατορικά αμαρτήματα, μαζοχιστές, παιδοκτόνους, ερωτομανείς Προφήτες, αλλά και παρθενογενέσεις, μίσος για το σώμα, πίστη σε ανάσταση και αιώνια ζωή, κι από την άλλη (κομμουνισμός) το δόγμα της δικτατορίας του προλεταριάτου, τα γκουλάγκ, τις ευκαιριακές συμμαχίες με το Χίτλερ, τις Δίκες της Μόσχας, σατανικές μυστικές αστυνομίες, το σιδερένιο παραπέτασμα. Με τον ίδιο τρόπο, παρεμπιπτόντως, δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι νεοφιλελεύθερος- όχι γιατί δεν υπάρχει λογική στη θεωρία τους, αλλά γιατί τους λείπει τελείως η ανθρωπιά. Με λίγα λόγια, σε καμμία από τις τρεις αυτές κοσμοθεωρίες, δεν μού κάνει το πακέτο.

Με τρόμο λοιπόν σκέφτομαι πόσοι από αυτούς τους καλούς ανθρώπους, τους φανατικούς υποστηρικτές των δύο Πακέτων της Αρετής, Χριστιανοί και Κομμουνιστές, αν τους δινόταν η ευκαιρία, θα μ’ έκαιγαν ευχαρίστως στην πυρά, ή θ μ’ έστηναν χωρίς τύψεις στον τοίχο, για να απαλλαχτούν από μένα τον αιρετικό – ρεβιζιονιστή κι από την ασυγχώρητη Αμαρτία μου, την αμφισβήτηση του Ιερού τους Δόγματος. Και θα το έκαναν αυτό με την πρώτη υστερική κραυγή εναντίον μου, με την πρώτη «αγανακτισμένη» καταγγελία εναντίον του μαύρου πρόβατου - γάτου, που χαλάει τη συνταγή της Σωτηρίας. Και θα το έκαναν αυτό χωρίς καμμία τύψη, με ειλικρινή πίστη ότι κάνουν το σωστό, το ηθικό, το πρέπον, το επαναστατικό.

…«Με βάλανε τότε φυλακή με την πλήρη συγκατάθεση του πατέρα της. Ήμουν κατευθείαν για το εκτελεστικό απόσπασμα. Έξι μήνες μετά, εκτέλεσαν τον ίδιο, ενώ εγώ στάθηκα τυχερός, και γλύτωσα από του χάρου τα δόντια».

«Δηλαδή είναι κόρη ενός παλιάνθρωπου», είπε ο γιατρός Σκρέτα.

Ο Ιάκωβος σήκωσε τους ώμους. «Πίστεψε πως είμαι εχθρός της επανάστασης. Άρχισαν όλοι να το λένε, κι αυτός το πίστεψε».

«Τότε γιατί έλεγες πως ήταν φίλος σου;»

«Ήμασταν φίλοι. Κι είχε γι’ αυτόν μεγάλη σημασία που ψήφισε υπέρ της φυλάκισής μου. Απόδειξε έτσι πως βάζει τα ιδανικά πάνω από τη φιλία. Τη στιγμή που με κατάγγελνε ως προδότη της επανάστασης, μέσα του, νομίζω, καταπίεζε τα προσωπικά του συναισθήματα, για χάρη κάποιου υψηλού σκοπού- κι αυτό το ζούσε σαν μεγάλη πράξη της ζωής του».

«Κι αυτή είναι η αιτία που αγαπάς αυτήν την άσχημη κοπέλα;» [την κόρη του εκτελεσμένου του «φίλου»]

… «Απλώς τη λυπήθηκα μόλις την είδα για πρώτη φορά. Ήταν παιδί ακόμα όταν τους έδιωξαν από το σπίτι τους- έζησε με τη μητέρα της σε κάποιο ορεινό χωριό, όπου οι άνθρωποι φοβόντουσαν να έχουν σχέσεις μαζί τους. Για πολύ καιρό δεν είχε δικαίωμα να σπουδάσει, αν και είναι προικισμένο κορίτσι. Είναι φοβερό να καταδιώκουν τα παιδιά εξαιτίας των γονιών. Έπρεπε λοιπόν κι εγώ να την μισήσω, εξαιτίας του Πατέρα της; Τη λυπήθηκα. Τη λυπήθηκα που της εκτέλεσαν τον πατέρα, και τη λυπήθηκα που ο πατέρας της έστειλε το φίλο του κατευθείαν στο θάνατο».

Μίλαν Κούντερα, «Το βαλς του αποχαιρετισμού»

Και θα με έκαιγαν στην πυρά όλοι αυτοί οι «φίλοι» χωρίς να έχω καμμιά πιθανότητα να υποστηρίξω την άποψή μου και να διεκδικήσω το δικαίωμά μου να την υποστηρίζω: Γιατί είναι αδύνατον να σταθείς απέναντι στον φανατικό, πολύ περισσότερο δε απέναντι στον όχλο, και να τού μιλήσεις λογικά. Και γιατί είναι πολύ πιο εύκολο είναι να δημιουργήσεις εντυπώσεις, από το να καταδείξεις την αλήθεια. Πώς ν’ αποδείξεις ότι δεν είσαι Ελέφας;

«Έτρεχε ο Λαγός σαν παλαβός μέσα στη ζούγκλα. Τον βλέπει η αλεπού και του λέει, τι έπαθες ρε Λαγέ και τρέχεις; Άσε, πλάκωσαν οι κυνηγοί Ελεφάντων, λέει ο Λαγός. Γελάει η Αλεπού, καλά, Ελέφαντας είσαι και τρέχεις; Αν αρχίσουν αυτοί να βαράνε, ξαναλέει ο Λαγός, άντε ν’ αποδείξεις πως δεν είσαι Ελέφας…»

Το ανελέητο ερώτημα γα τον σκεπτόμενο άνθρωπο, που βρίσκεται ανάμεσα στις συμπληγάδες των ανθρώπων- κτηνών από τη μια, δηλαδή των φασιστών και κάθε λογής φασιστοειδών που θεοποιούν τη Δύναμη, και των επιπόλαιων και ανώριμων μαξιμαλιστών Ιδεολόγων από την άλλη, είναι: μιλάω, ή δε μιλάω; Παίρνω θέση, ή το βουλώνω;

«Μέσα στη ζωή ποτέ μη ζητάς να βρεις
ποιος είναι ο Δικαστής

να περπατάς, και πάντα να ζητάς

πού θα πας να κρυφτείς» 

Νίκος Γκάτσος, "Το βαλς των Σκύλων"

«Λάθε βιώσας», ζήσε κρυφά, είπε ο Επίκουρος. Το κεφάλι του το γλύτωσε, άρα καλά το είπε, αλλά τα γραπτά του έγιναν όλα μα όλα στάχτη, από τους ευσεβείς χριστιανούς που τον έκαναν τον έρμο κόκκινο πανί. Μόνο κάτι αποφθέγματά του σώθηκαν, κι αυτά μέσα σε βιβλία άλλων, ως αναφορές, συνήθως στην προσπάθεια να τα αντικρούσουν. 

Το βιβλίο αυτό, αν ποτέ εκδοθεί, αν το κρατάς στα χέρια σου, είναι μια σαφής παράβαση του κανόνα αυτού. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα: ή ότι οι καιροί θα έχουν ωριμάσει για την Ανθρώπινη Οδό, ή ότι απλά είμαι βλάκας και κάνω βλακείες, κι ας ξέρω πως θα τις πληρώσω ακριβά. Κι αυτό, φαντάσου, χωρίς να πιστεύω στην Αιώνια Ζωή ή στην Αταξική Κοινωνίαμ παρά μόνο στην Ανθρώπινη Αλήθεια.

Η Ανθρώπινη Οδός της Αλήθειας: Αυτό μόνο μένει στον σκεπτόμενο άνθρωπο του 21ου αιώνα, που έχει την ανεπανάληπτη τύχη αλλά και την φοβερή ευθύνη να έχει πρόσβαση σε όλη την Ανθρώπινη Περιπέτεια ανά τους αιώνες, τόσο από πλευράς θεωρίας, όσο και πράξης. Όταν οι ουτοπίες που δηλώνουν ή δεν δηλώνουν τον εαυτό τους ως τέτοια έχουν ήδη δοκιμαστεί και αποτύχει παταγωδώς, όταν όλες οι βεβαιότητες έχουν καταρρεύσει, όταν όλοι οι Ιδεαλισμοί έχουν ντροπιαστεί στην πράξη, τότε ο μόνος δρόμος είναι η Αλήθεια- όχι όμως η ιδεατή «αλήθεια» που δήθεν υπαγόρευσε κάποιος Θεός, ή που την γέννησε ένας υπερφίαλος και ανεδαφικός ανθρώπινος εγκέφαλος- η Αληθινή Αλήθεια, εκείνη που κουβαλάμε χαραγμένη στα γονίδια και στους εγκεφάλους μας, η υλική και βιολογική Αλήθεια που ζούμε τώρα και εδώ, όλοι μαζί, σε αυτόν τον δύσκολο και σκληρό Κόσμο- Κόσμημα, η Αλήθεια που δημιουργούμε αλληλεπιδρώντας στις Κοινωνίες μας. Η «κόλαση των ζωντανών», που μπορεί όμως, από κάποιες πλευρές, να μοιάζει Παράδεισος.

«Δύο τρόποι υπάρχουν για να γλυτώσεις από το μαρτύριό της: γίνε μέρος της, ώστε να μην την βλέπεις πια. Ο τρόπος αυτός είναι εύκολος για τους πολλούς. Ή αλλιώς, και ο τρόπος αυτός είναι δύσκολος, και απαιτεί γνώση και συνεχή επαγρύπνηση, ψάξε και μάθε να ξεχωρίζεις, μέσα στην κόλαση, τι δεν είναι κόλαση, και σε αυτό, δώσε διάρκεια». Ίταλο Καλβίνο, «Οι Αόρατες Πόλεις»

Είναι ο Κόσμος αγγελικά πλασμένος; Φυσικά και όχι. Είναι ο Κόσμος δίκαιος; Φυσικά και όχι. Είναι ο Κόσμος «ανθρώπινος»; Φυσικά όχι. Είναι βίαιος και άδικος. Είναι ο Κόσμος λογικός; Κι όμως, είναι. 


Είναι ο Άνθρωπος… ανθρώπινος; Είναι ο Άνθρωπος λογικός; Είναι ο Άνθρωπος «καλός»;

«Ο Ιάκωβος αγαπούσε την τρυφερότητα και την ευγένεια, αλλά ήταν βέβαιος πια πως αυτές δεν είναι ανθρώπινες ιδιότητες. Ήξερε καλά τους ανθρώπους, γι αυτό και δεν τους αγαπούσε πιά».
Μίλαν Κούντερα, «Το Βαλς του Αποχαιρετισμού»

Να γνωρίζεις τους Ανθρώπους, Αληθινά, με τα όριά τους, με τις αδυναμίες τους και με τα ελαττώματά τους, και να μπορείς να τους αγαπάς, στο βαθμό που τους αξίζει, χωρίς να γίνεσαι μισάνθρωπος όπως ο Ιάκωβος. Να γνωρίζεις τα Αληθινά όριά σου και να έχεις την δύναμη να ΜΗΝ τα ξεπερνάς. Να γνωρίζεις τη ζωή, με τα βάσανα της, την ευθραυστότητά της, και την περιορισμένη της διάρκεια, και να μπορείς να την αγαπάς. 

Να γνωρίζεις την Αλήθεια, για τον Εαυτό σου, για τους Άλλους, και για τον Κόσμο, και μέσα σε αυτήν την σκληρή, ναι, και δυσάρεστη, ναι, Αλήθεια, να μπορείς να είσαι όσο γίνεται, ναι, Ευτυχισμένος.

Αυτά ήθελα να σού πω.

Ο Γέρο Γατίcιοc λέγει: "ΆνΘρωπος δε γεΝνιέσαι, γίΝεσαι"

Άνθρωπος δε γεννιέσαι, γίνεσαι

Κι αν δεν είναι κανείς, ας γίνουμε 'μείς

κι ας είμαστε λίγοι

και φύρα στο ζύγι

<μ<

η Θεωρία τΩν πιΘανοτήτων

χαρά κάπου κάπου

αγάπη ίσως

έρωτας- λες; 

πόνος σίγουρα 

απώλεια βέβαια 

θάνατος πάντα. 

<μ<

(ΑΝ)ΕΛΕΥΘΕΡϊΑ - (ΑΝ)ΙΣόΤΗΤΑ - ΜΗ-)ΑΔΕΛΦΟΣύΝΗ

Ελευθερία- Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε σκλάβοι- ή όποια εντύπωση ελευθερίας, απώλειάς της, κατάκτησής της, αποτελεί πεπερασμένη, εφήμερη πλαναίσθηση.

Ισότητα- η Μέρα μπορεί να γνωρίζει σχεδόν τα πάντα για τη Νύχτα, η Νύχτα όμως σχεδόν τίποτα για τη Μέρα.

Αδελφοσύνη- απαντάται μεταξύ Αδελφών, και πάλι, ίσως...

<μ<

έΞι λέΞεις

Είδα στον ξύπνο μου και πάλι το Γέροντα.... χαμογελούσε μ' εκείνο το αινιγματικό του χαμόγελο, που δεν ξέρεις αν απλά σε ενθαρρύνει, αν σε συμπονά, ή αν σε κοροϊδεύει... Και είπε: 

 "Αφού ξέρεις τον τρόπο. Εφάρμοσέ τον."

Το πΙό μυΣτικό μυστιΚό της Ζωής

"Να ζεις την κάθε σου μέρα σα νά 'ν' η ΤΕΛΕΥΤΑίΑ,

και ΤΑΥΤόΧΡΟΝΑ, σα νά 'ναι η ΠΡώΤΗ!"

<μ<

προετοιμασίΑ

Μη ρωτάς τα χελιδόνια πού πηγαίνουν το χειμώνα-

μάθε πρώτα να πετάς.

<μ<

20 Μαΐου 2012

K A T ά "Χ Ρ Ι Σ Τ Ι Α Ν ώ Ν"

Η πιό μεγάλη Αμαρτία στη Ζωή

είναι να πάρεις τη Ζωή για Αμαρτία

Κι όσο πολεμώ τη Φθορά

τόσο η Φθορά με πολεμά
κι ακόμα λίγο

ευτυχώς, δεν υπάρχει αγωνία

για την έκβαση της Μάχης-

μ

6/8/2011

photo by Ollapus@deviantart (edited)

Τα Μάτια

O Φόβος του βρωμιάρη δεν είναι τόσο να μην τον ανακαλύψουν. Τού 'χει συμβεί, θα τού ξανασυμβεί, ξέρει να το αντιμετωπίσει. Ο μεγαλύτερος Φόβος του βρωμιάρη είναι μην τυχόν και συναντήσει κάποιον με Καθαρό βλέμμα. Αυτό δε μπορεί να το αντέξει.

Λυσσάνε οι αλήτες... και μεταχειρίζονται κάθε μέσο για να λερώσουν ό,τι καθαρό συναντούν.... αρχικά με καλοπιάσματα και δωροδοκίες, μετά με συκοφαντίες και άγριο πόλεμο.

Τα μάτια όμως... τα μάτια δεν μπορούν να πουν ψέμματα... για όποιον ξέρει να τα διαβάσει!

μ

To MέΓα ΜαΡογάΤειο ΔίληΜΜα

...μπορώ να έχω τη βοήθεια του γατο-κοινού;...

...

ΚΑνέΝΑ έΛΕΟς γιΑ τους ΕΛεεινούΣ

ΚΑνέΝΑ έΛΕΟς γιΑ τους ΕΛεεινούΣ

Μια από τις ζημιές που έκανε ο Χριστιανισμός στην Ανθρωπότητα ήταν η εφεύρεση εκείνου το αψυχολόγητου «όταν σε ραπίσουν από το ένα μάγουλο γύρισε και το άλλο», με το οποίο ο Χριστός προσπάθησε να αντικαταστήσει το υγιέστατο «οφθαλμόν αντί οδόντα και οδόντα αντί οφθαλμού» ή κάπως έτσι. Το να γυρίζεις να σε χαστουκίσουν κι από την άλλη οι Ελεεινοί, ή ακόμα χειρότερα, το να κάθεσαι να σε σφάξουν, δεν είναι και πολύ υγιεινές αντιδράσεις, εκτός αν είσαι Θεάνθρωπος κι έχεις καβάντζα την Ανάσταση και την Ανάληψη- στην αντίθετη περίπτωση το πολύ πολύ ν’ Αγιάσεις, μια αξιόλογη μεταθανάτια διάκριση, που δεν είναι όμως ιδιαίτερα χρήσιμη στον ίδιο τον Μακαρίτη. 


 Πέρα λοιπόν από το γεγονός ότι το "γύρισε να τις φας κι από την άλλη " δεν εφαρμόστηκε –σχεδόν- ποτέ στην πράξη,  υπάρχει το ακόμα σημαντικότερο πρόβλημα ότι δεν γίνεται να εφαρμοστεί. Και δεν γίνεται να εφαρμοστεί γιατί αν ο Ελεεινός καταλάβαινε από μεγαλείο ψυχής και περηφάνια και Ομορφιά, δεν θα ήταν Ελεεινός, οπότε εξ αρχής δεν θα υπήρχε θέμα  χαστουκιού, ούτε και μάγουλου. 


Αντίθετα, ο Ελεεινός, ακριβώς λόγω της Ελεεινής του Φύσης, εμπνέεται από τα προτεταμένα μάγουλα, και αν του γυρίσεις και το άλλο, όχι μόνο θα σε σπάσει στο ξύλο, αλλά θα σού ανέβει και στο κρεβάτι, που λέει κι η παροιμία. 


Άρα, σωστή αντίδραση μπροστά σ' ένα κουνούπι παραμένει και μετά Χριστόν το να το λιώνεις στον τοίχο, και μπροστά σ' ένα δηλητηριώδες φίδι, το να τού τσακίζεις το κεφάλι. Πριν σε δαγκώσει, κατά προτίμηση. 


ΝΑΙ στη βία, λοιπόν, κατ' εξαίρεση, όταν πρόκειται για ΑΜΥΝΤΙΚή ΒίΑ. Κρατήστε την Αγάπη και το Έλεος για κείνους που τα αξίζουν.

Φυσικά, τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά αν υπήρχε μετά θάνατον ζωή και Θεία Δικαιοσύνη, όπως νόμιζε ο Χριστός, επειδή όμως ΔΕΝ υπάρχει ούτε το ένα ούτε το άλλο, αν σάς σπάσουν κανένα δόντι, μην κάτσετε να σάς σπάσουν και τα υπόλοιπα- δεν θα ξαναφυτρώσουν ποτέ, και θα πεθάνετε φαφούτηδες, γιατί τα εμφυτεύματα είναι πανάκριβα, και δεν τα καλύπτει και κανένα απολύτως ταμείο.

m

Ε.Ο."ΤΣΙΚΝΟΠέΦΤΗ- ΠέΦΤΕΙ ΠάΝΤΑ ΠέΦΤΗ": Το Επαναστατικό Μήνυμα της ημέρας!

"Μη ρωτάς τί κάνει ο εαυτός σου για σένα. 

Ρώτα τί κάνεις εσύ για τον εαυτό σου!!! "

>>> ΚάΦΤΕ ΤΟ!!!!!!

Σ:-)))))

Κι όταν όλες οι δικλείδες ασφαλείας σπάσουν,
όταν δειλιάσεις, όταν όλα ανατραπούν, 
όταν απελπιστείς, όταν όλα γκρεμιστούν

μη διαστάσεις, μην παγώσεις, μην παραιτηθείς

φώναξέ με, φώναξέ με, θά 'μαι εκεί

Πώς; Δεν ξέρεις τ' όνομά μου;

Με λένε "Αγάπη"

μ

Η Κρίση φέρνει λιτότητα και στις εκφράσεις

Καταργείται το "πού" και μένει μόνο το "δουλεύεις;"


Επίσης η έκφραση "(βλέπω) φως στο βάθος του τούνελ"
αντικαθίσταται με την έκφραση "σκάσε και σκάβε"


Μη χάσετε το επόμενο επεισόδιο 
(στην επόμενη δόση του Δανείου):
καταργείται το "τί" και μένει μόνο το "θα φάμε;"


.

ΦΡάΧΤΕΣ

Στη Δημοκρατία -λέει- δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ούτε και στη ζωή. Μα υπάρχουν κάτι φράχτες που πρέπει να πηδήξεις για να προχωρήσεις, με κάτι παλούκια... μα κάτι παλούκια...

εκτός αν....

Ελλάδα και Ιρλανδία: Σάπια μήλα και πορτοκάλια στον ίδιο ντορβά

Βλέπω πολλούς να επιχαίρουν για το κραχ της Ιρλανδίας λέγοντας «είδες που μας κατηγορούσες, παλιο-Μέρκελ, κι η αγγλοσαξωνική Ιρλανδία με το "αναπτυξιακό θαύμα" τα ίδια έπαθε». Αυτό είναι εν μέρει σωστό και εν μέρει λάθος.

Σωστό γιατί όντως πρόκειται για μια κρίση που οι ρίζες της βρίσκονται στον ίδιο λίγο-πολύ μηχανισμό, μια κρίση που επίσης οφείλεται στην αδηφάγο διεθνή κερδοσκοπία που λέγεται παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός και στα όργιά της, που τώρα ξεφουσκώνουν.

Λάθος γιατί πέρα από αυτό, η Ελλάδα και η Ιρλανδία είναι δύο πολύ διαφορετικές χώρες. Το γεγονός πως και οι δύο πτωχεύσαμε (τεχνητά ή όχι) ούτε ακυρώνει ούτε αθωώνει το ελληνικό ΟΡΓΙΟ, που έχει δύο συνιστώσες:

Η πρώτη αφορά τον Δημόσιο Τομέα: πρόκειται για τη συναλλαγή ψηφοφόρου-πολιτικού, και την διαφθορά και των δύο, με τη συνακόλουθη (σχετική) γιγάντωση του Δημόσιου και τον τερατώδη εκφυλισμό διαφθοράς σε κάθε δραστηριότητά του: το όργιο προμηθειών στα Νοσοκομεία, στο Στρατό, στις Κατασκευές, τη συντήρηση επί δεκαετίες σαρκοφάγων δημόσιων βαμπίρ πάνω στο σώμα της Ελλάδας (όπως η Ολυμπιακή, ο ΟΣΕ αλλά και σχεδόν κάθε «Δημοτική Επιχείρηση), την καταστροφική για τη χώρα αλλά επικερδέστατη για κάποιους διοργάνωση της λαμέ Ολυμπιάδας του 2004. Είναι πολλά τα εξανεμισμένα δις, αφεντικό...

Η δεύτερη αφορά τον Ιδιωτικό Τομέα: Σε αυτό το Κρατικό όργιο διαφθοράς, σάπιοι πολιτικοί, παλιοί πλούσιοι, νέοι πλούσιοι, όπως ανερχόμενοι λαθρέμποροι και έμποροι όπλων, αλλά και αναπάντεχοι «παίκτες», όπως πχ η Μονή Βατοπαιδίου, συναγωνίζονται ποιος θα βουτήξει τα περισσότερα, και ποιος θα φοροδιαφύγει καλύτερα, για θα τα στείλει μετά κρυφά σε κάποιον φορολογικό παράδεισο, να τα χαίρεται, στην Αιωνιότητα.


διαβάστε επίσης: 
Η ΠΑΓΚόΣΜΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜίΑ ΚΑΙ η ΚρίΣΗ Με ΑΠΛά ΛόΓΙΑ 

.

ΑΜΦΙΒΟΛίΑ

Τί είναι πιό

πολύτιμο, η Τιμή 

ή το Αντίτιμο;

μ

.