31 Ιουλ 2011

ύΣτεΡα



Σαν ένα σπίτι που δε μένει πια κανείς
όζει η αλήθεια που δεν τόλμησες να ζεις


"κι αν μες  στη ζούγκλα
δεν υπήρξες αγρίμι
εσύ το διάλεξες, και
ρέστα μη ζητάς

κι αν η ζωή σου
δεν είναι παιχνίδι
φταίει πού τό'χεις
χάσει ήδη- από παιδί
σταμάτα 
να πονάς"


έρχομαι φεύγεις με κοιτάς δε σε κοιτώ
ύστερα μόνος στην εικόνα μου μιλώ:

«αφού οσμίζεσαι ψοφίμι όπου πας
μάλλον θα ψόφησες, σταμάτα
να πονάς»

μ


photo by momothecat 

29 Ιουλ 2011

ΡακοσυΛλέκτης συναιΣθηΜάτων



Τριγύριζε κι αναμόχλευε τα σκουπίδια. Στην ανάγκη τα ζητιάνευε. «Σας περισσεύει καμμιά παλιά, χαλασμένη συντροφικότητα; καθόλου μεταχειρισμένη φιλία; λίγη σαρακοφαγωμένη αγάπη; κανένας σκουριασμένος πόθος;» ρωτούσε. Κι όλο αναμόχλευε τα σκουπίδια. Κι όλο τριγύριζε, κι όλο ζητιάνευε

Εξαργύρωνε ύστερα τα πενιχρά του ευρήματα για πενταροδεκάρες χαράς

μ

25 Ιουλ 2011

οΥαί



Σαν είδαν, οι Θασίτες, από μακριά να φτάνει
το μεγαλοπρεπές καράβι του Βασιλέως, έκλεισαν
το λιμάνι, και έστειλαν Πρεσβεία,
μεσοπέλαγα, ευθύς να τού μηνύσει
πως είν' ανεπιθύμητος- τι κι αν οι Πρόγονοί του
συνέτριψαν την Όλυνθο, τη Θήβα, την Αμφίπολη,
την Τύρο, κι ούτε πέτρα πάνω
στην πέτρα, ούτε άνδρα ζωντανό
δεν άφησαν- τούτος εδώ ο Μακεδών ήτανε ήδη
νικημένος.

                                                                                   μ                                  

23 Ιουλ 2011

"δεν είναι µικρό πράγµα να ’χεις τους αιώνες µε το µέρος σου"


Ένα µεταφορικό καλοκαίρι µε περίµενε, ολόιδιο,
αιώνιο, µε τα τριξίµατα του ξύλου, τις µυρωδιές των
άγριων χόρτων, τα σύκα του Αρχίλοχου και το
φεγγάρι της Σαπφώς. Ταξίδευα σα να περπατούσα σ’
ένα διάφανο βυθό· το σώµα µου έφεγγε καθώς το
διαπερνούσανε πράσινα και γαλάζια ρεύµατα·
χάιδευα τις αµίλητες πέτρινες γυναικείες µορφές και
στους αντικατοπτρισµούς άκουγα, χιλιάδες, των
βλεµµάτων τα κελαηδίσµατα· µια ατελεύτητη σειρά
πρόγονοι, αγριωποί, βασανισµένοι, περήφανοι,
κινούσαν τον κάθε µου µυώνα. Ω ναι, δεν είναι µικρό
πράγµα να ’χεις τους αιώνες µε το µέρος σου, έλεγα
ολοένα και προχωρούσα.


Οδυσσέας Ελύτης: Ανοιχτά Χαρτιά
5
ιστ΄


18 Ιουλ 2011

ΧΑίΡΕ ΚΡίΣΗ, ΟΙ ΑΝΑΛώΣΙΜΟΙ Σε ΧΑΙΡΕΤούΝ



Ξέρεις εκείνες τις Χολυγουντιανές ταινίες, όπου όλα γύρω γκρεμίζονται, βυθίζονται, βομβαρδίζονται, φλέγονται,  και οι άνθρωποι πεθαίνουν σαν μύγες, όλοι, εκτός από τον πρωταγωνιστή, την γκόμενά του, τον καλύτερό του φίλο και το σκύλο του;

 Κάπως έτσι είναι και η κατάσταση γύρω μας. Κάποιοι μέσα σε όλην αυτήν την θανατηφόρα θλίψη τρέχουν, δήθεν, μαζί μας, να σωθούν, αλλά στην πραγματικότητα αυτοί στο φινάλε δεν θα έχουν πάθει ούτε γρατζουνιά, και θ' αγκαλιαστούν ξαναμμένοι μπροστά σ΄ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα, με υπόβαθρο θριαμβική μουσική, ενώ εμείς, οι αναλώσιμοι, θα είμαστε ένα καταματωμένο ντεκόρ, σε μια σκηνή που όλοι, πρωταγωνιστές και θεατές, θα θέλουν να ξεχάσουν.

Και κανείς δε θα χύσει ούτε καν ένα -έστω, κροκοδείλιο- "δάκρυ" για μας...

μ


17 Ιουλ 2011

H Πέμπτη ΔιάσταΣη του ΑνθρώπιΝου ΧωροΧρόνου









Πόσο μακριά θα φτάσεις
στο Χώρο και στο Χρόνο;
πόσο βαθιά, σε ποιά Καρδιά
θα χαραχτείς;




ε>μ<3

16 Ιουλ 2011

Πού ΠάΜε;


"Πού πάτε;" Μύρισες την Πανσέληνο; Μυρίζει παλιά Καλοκαίρια, και Θάλασσα, και Χρόνο. Δεν τόλμησα να την κοιτάξω, μόλις που την είδα να ξεπροβάλλει θριαμβεύτρια πίσω από το βουνό, κι έφυγα τρέχοντας. Με κυνηγούσε ανελέητη σ' όλον το Δρόμο. Έφεγγε Χρόνο και Πόνο. 


"Ξέρω εγώ πού πάμε;", απάντησε η κουρασμένη γυναίκα στην κουρασμένη διάβαση, που κόντεψα να τη χτυπήσω. Διάπυρη μέρα, πυρίκαυστο μεσημέρι, το Πράσινό μου έμοιαζε μ' εφήμερη, τεχνητή Πανσέληνο, μια μικρή, τιποτένια, απατηλή σιγουριά, μέσα στην τσιμεντένια κάψα, και τη λερή απελπισία. 


"Ξέρω εγώ πού πάμε;" μού είπε η κουρασμένη γυναίκα, είχε περάσει βλέπεις, με κόκκινο φανάρι. Κόκκινο φεγγάρι.


Πού πάμε, αλήθεια; Θα το μάθουμε ποτέ;


15 Ιουλ 2011

ώΡΕΣ, ΜήΝες, ΕποΧές



Οι ώΡΕΣ

Θαλλώ, Αυξώ, Καρπώ, κόρες του Δία και της Θέτιδας. Οι "Εποχές" των Ελλήνων, πριν οι Ρωμαίοι μάς κατακτήσουν και εισάγουν τις Τέσσερις Εποχές που όλοι ξέρουμε. 

Αυξώ

Είναι αρχές Γιούνη. Ιούνιος. Ήλιος και βροχή, παντρεύονται οι φτωχοί, και όχι μόνο. Τους προστατεύει η Ρωμαία Ήρα, η Γιούνα, κόρη του Σατούρνου, αδερφή του Γιούπιτερ, γιουπιγιάγια, γιούπι, γιουπιγιά. 


Πριν από δύο χιλιάδες χρόνια και κάτι. Ένας υπερφίαλος σανδαλοφόρος άνθρωπος, τόσο ιδιότροπος και κεφάλας, που γεννήθηκε από μια τομή στην κοιλιά της μάνας του – την «Καισαρική», και όχι από κει που γεννιόταν όλοι (μα ΟΛΟΙ) ως τότε, δίνει τ’ όνομά του στον πιο ζεστό μήνα του χρόνου. Ιούλιος, δλδ Γιούλιους (Julius), δλδ «γιός του Γιούπιτερ (Jupiter)», του άντρα της Γιούνας-Ήρας, του Ρωμαίου Δία. 


Ένας ακόμα πιο υπερφίαλος διάδοχός του (α ρε Βρούτε αποτυχημένε!), Καίσαρ κι αυτός, αν και πολύ πιο ασήμαντος από τον πρώτο - Ιούλιο - Καίσαρα, μαγαρίζει έναν ακόμα Μήνα με τη ματαιοδοξία του. Όχι θα πήγαινε πίσω! Κι έτσι, γεννήθηκε ο μήνας Αύγουστος (Augustus, «ο τιμημένος»). 


Τον Έβδομο δεν πρόλαβαν να τον μαγαρίσουν οι βρώμο-Καίσαρες, ή μάλλον πρόλαβαν, αλλά ο διάδοχος του διαδόχου, ο Γερμανικός, πατέρας του Καλιγούλα και παππούς του Νέρωνα, ήταν τόσο υπερβολικά ξεφτίλας που ακόμα και για τους εκφυλισμένους Ρωμαίους της Αυτοκρατορίας ήταν τού μάτς να φορτωθούνε κι έναν μήνα με τ’ όνομά του για να τον θυμούνται. Κι έτσι ο Σεπτέμβριος, «ο έβδομος», το γλύτωσε, παρά τρίχα, το αιώνιο ρεζίλεμα, να λέγεται δηλαδή Γερμάνικος (Germanicus). Τον έκαναν όμως ένατο, οι αλήτες, με όλες αυτές τις μεγαλομανίες τους, με την παρεμβολή δλδ του Ιουλίου και του Αυγούστου στο Μηνολόγιο. 


Και το κακό δε σταματά εδώ. Τα ίδια ακριβώς έπαθε κι ο δέκατος, κι αντί για Δέκατος λέγεται Όγδοος. Όχι «Οκτώμβρης», «Οκτώβρης», ζώον. Χωρίς «μ». Μόνο με συννεφιές, σχολείο, γκρίζο, βροχές. 


Και τί κατάλαβαν δηλαδή με όλην αυτήν την αναστάτωση οι Καίσαρες; Έτσι κι αλλιώς, και οι δύο (τρεις) τους έχουν γίνει σκόνη εδώ και Αιώνες.

Καρπώ

O Ενδέκατος λοιπόν, εξαιτίας των Καισάρων που λέγαμε, λέγεται Ένατος. Νοέμβριος. Ακόμα χειρότερα, κι ο δωδέκατος, καλά το μάντεψες, λέγεται Δέκατος. Δεκέμβρης. Άνω κάτω το ημερολόγιο. (Α ρε Βρούτε. Αν τα κατάφερνες ως το τέλος…)


 Πάντως τον πρώτο δεν τόλμησε κανείς να τον ακουμπήσει. Ίσως γιατί είχε δυό πρόσωπα, κι έβλεπε και μπροστά και πίσω. Γιάνους, ο διπρόσωπος Θεός Ιανός. Ο Ιανουάριος, με τα κρύα και με τις Αλκυονίδες του. Ας έβαζες όμως και κανένα ρουχαλάκι επάνω σου, να μην ήσουν πουντιασμένος όλον τον επόμενο μήνα, με φήβερ, fever, feber, πώς το λένε. Ο μήνας των καψαλισμένων από πυρετό. Φεβρουάριος. Τί διαμαρτύρεσαι; Ας έκανες και κανένα εμβόλιο για τη γρίππη στο κάτω κάτω, το χορηγεί και ο ΟΓΑ. Τί δεν υπήρχε τότε; Ο ΟΓΑ; Α, το εμβόλιο.

Θαλλώ

Κι έρχεται σιγά σιγά η Άνοιξη, κι επιστρατεύει ο Βιβάλντι τα πιο θριαμβευτικά του βιολιά. Τα «Επιστρατεύει», ναι. Πού μυαλό η ηλίθια ανθρωπότητα για ρομάντζα. Πολεμικός ο πρώτος μήνας της Θαλλώς-Άνοιξης, τρίτος του Ρωμαϊκού ημερολογίου, χαρισμένος στον Άρη, τον εμπρός- Μάρς, άιντε κακόμοιρη ανθρωπότητα, ξαναπιάσε το αλληλοσφάξιμο που είχες σταματήσει τον ενδέκατο-που-λέγεται-ένατος-εξαιτίας-του-Ιούλιου-Καίσαρα. Μάρτιος των πολέμων.


 Όσο και να σφαχτείς όμως, κακόμοιρη ανθρωπότητα, δεν μπορεί παρά η Καρδιά σου ν’ ανοίξει τον Ανοίξιο, τον Απρίλη ντε, από το «απρίρε» που σημαίνει ανοίγω. 


Για να μην πούμε για τον επόμενο Μήνα, τον πιο όμορφο απ’ όλους, κι αν δε με πιστεύεις δες όλες τις απεικονίσεις των Μηνών ανά τους Αιώνες. Μάης, απ’ τα Μάγια, απ’την Μάγια, την μικρότερη από τις Πλειάδες, Θεά της Γονιμότητας.

Άιντε και του χρόνου!

13 Ιουλ 2011

ΞΗΜέΡΩΜΑ


Ραγίζει ο Ήλιος
παραμυθίες ψιμύθια 
φαίνει η φυλακή.


μ

12 Ιουλ 2011

γιαΤί ΘυΜίΖεις έΡωΤα



γι αυτό σε κοιτώ
γι αυτό σού τραγουδώ
γι αυτό σε φοβάμαι

μ

Τα Μάτια



O Φόβος του βρωμιάρη δεν είναι τόσο να μην τον ανακαλύψουν. Τού 'χει συμβεί, θα τού ξανασυμβεί, ξέρει να το αντιμετωπίσει. Ο μεγαλύτερος Φόβος του βρωμιάρη είναι μην τυχόν και συναντήσει κάποιον με Καθαρό βλέμμα. Αυτό δε μπορεί να το αντέξει.

Λυσσάνε οι αλήτες... και μεταχειρίζονται κάθε μέσο για να λερώσουν ό,τι καθαρό συναντούν.... αρχικά με καλοπιάσματα και δωροδοκίες, μετά με συκοφαντίες και άγριο πόλεμο.

Τα μάτια όμως... τα μάτια δεν μπορούν να πουν ψέμματα... για όποιον ξέρει να τα διαβάσει!

μ

11 Ιουλ 2011



Σαν κάτι που το χάνουμε
και μένει μόνο μια θαμπή
φωτογραφία

όσα δεν συλλαμβάνουμε
και μοιάζει η αφορμή
αιτία

μ

9 Ιουλ 2011

ΔιφτέρουΓο


Θάλασσα, γίνε Μουσική
γλυκιά σαν αεράκι
να μού γλυκάνεις την Ψυχή
ν' αρχίσω Τραγουδάκι:


ρωτας είμαι, δε δειλιάζω
παιδάκι, κι όλα τα μπορώ
με το Σκοτάδι κουβεντιάζω
κι όλο στο Φως ξαναγυρνώ!"


μ

8 Ιουλ 2011

Χαϊκού Του ΙουΛιού


Σαν αεράκι
σε ιδρωμένο σώμα
φύσα, Έρωτα!


μ

H KαΤαΣίΓαΣη τηΣ ΣιΩπήΣ



Δε σε πίστεψα ποτέ
Ουρανέ Προδότη
-όχι, δεν πονώ!

μ

7 Ιουλ 2011

έΙ, ΚορΙΤΣάκΙ



-Έι, Κοριτσάκι, 
γιατί έχεις τόσο μεγάλο στόμα;
-Για να στα λέω καλύτερα... 

-Έι, Κοριτσάκι,
γιατί έχεις τόσο μεγάλα δόντια;
-Για να γελάω καλύτερα... 

-Έι, Κοριτσάκι,
γιατί έχεις τόσο μεγάλα νύχια;
-Για να σε χαϊδεύω καλύτερα... 

-Έι, Κοριτσάκι, 
γιατί έχεις τόσο μεγάλη Μοναξιά,
τί Φοβάσαι;


μ

6 Ιουλ 2011



Δες με, όλα μου
τα φωτάκια αναμμένα

έλα, γέλα μου
γέλα, σώσε κι εμένα

μ

ΣύΝ ΛΑΘΑΠάΝ-ΚΑΛά Και ΧείΡΑ ΚίνΕΙ!



...ακόμα και η Χάρη Του
έχει τα όριά Της!

Σ;ο)))

5 Ιουλ 2011

To MέΓα ΜαΡογάΤειο ΔίληΜΜα


...μπορώ να έχω τη βοήθεια του γατο-κοινού;...

...

4 Ιουλ 2011

Η ΑΝΘΡώΠιΝΗ ΔύΝΑΜη



Από τον πρώτο ως τον τελευταίο
κάθε χτύπος της καρδιάς μου και μιά νίκη
κάθε μου ανάσα κι ένας άθλος
κάθε μου βήμα
κι ένας θρίαμβος!


μ