"ΛΥΠΟΥΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ": ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ:
"WE ARE SORRY FOR THE INCONVENIENCE"
ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΡΟΜΠΟΤ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
αφιερωμένο στην μνήμη
των Douglas Adams, Philip K.Dick, και Isaac Asimov
Στα βιβλία του πρόωρα χαμένου Douglas Adams, που αποτελεί το δικό μου πρότυπο στο χιούμορ, σε αντιδιαστολή με τις κάθε είδους Μαλβίνες και Θέμους, υπάρχει ένα πολύ λεπτό, πολύ ανθρώπινο, πολύ ευγενικό, πολύ βαθιά μελαγχολικό χιούμορ. Το αποκορύφωμα όλων των γραπτών του, που δυστυχώς δεν είναι και πολλά, είναι η στιγμή που η παρέα των ηρώων του, φτάνει τελικά, στο σημείο όπου ο Θεός έχει αφήσει χαραγμένο το τελευταίο Του μήνυμα προς την Δημιουργία, χαραγμένο με τεράστια γράμματα πάνω σε ένα...Όρος. Να μην σας τα πολυλογώ, το μήνυμα είναι το εξής¨:
"WE APOLOGISE FOR THE INCONVENIENCE"
Το ίδιο "θεϊκό" μήνυμα ξαναβρήκα σε ένα post της Ροδιάς προχτές:
«We apologize for the inconvenience, but we are unable to process your request at this time. Our engineers have been notified of this problem and will work to resolve it.»
Στην Αγγλία δεν έχω ζήσει καιρό, βρέθηκα όμως αρκετές φορές για δουλειά.
Ήταν το 1997, πάνε σχεδόν δέκα χρόνια, πώς περνάνε δέκα χρόνια…. Τέλος πάντων, χρειάστηκα κάποια τηλεφωνικά νούμερα. Οι πληροφορίες από το τηλέφωνο, δηλαδή το θεός-σχωρεσ-το το 131, είχαν ήδη ρομποτοποιηθεί στην Βρεττανία. Η Δυτική Ευρώπη είναι δέκα χρόνια πίσω από την Αμερική, κι εμείς δέκα χρόνια πίσω από την Δυτική Ευρώπη. Άρα περίπου του χρόνου ετοιμαστείτε κι εσείς να παίρνετε το 11 8 8? και να σας εξυπηρετεί ένα ρομπότ.
Τι τεχνολογία, θα πείτε. Τι φρίκη, θα σας πω… Γιατί, αν δεν είσαι Άγγλος, ή αν δεν ακούς πολύ καλά, είναι πολύ δύσκολο να συνεννοηθείς με ένα … ρομπότ. Δεν άκουσα καλά, επαναλαμβάνετε; του λες, κι εκείνο, υπάκουο, επαναλαμβάνει, σαν ρομπότ. Δηλαδή ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΧΡΟΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΠΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ. Δηλαδή πάλι δεν καταλαβαίνεις…. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα απ’ότι φαίνονται. Στην Τρίτη φορά καίγεσαι… Και ξανά από την αρχή.
Καταλάβατε ήδη ότι η εμπειρία ήταν πολύ τραυματική… και η δουλειά μου δεν έγινε, και έφαγα λεφτά και χρόνο στον παγωμένο τηλεφωνικό θάλαμο, εκεί στο Isle of Wight!
Το θυμήθηκα το περιστατικό χτες, που διάβασα το ποστ της rodias για το πρόβλημα με έναν server που απαντούσε όπως είδατε στην αρχή. Προς τα εκεί πάμε λοιπόν, ό
Το ίδιο "θεϊκό" μήνυμα ξαναβρήκα σε ένα post της Ροδιάς προχτές:
«We apologize for the inconvenience, but we are unable to process your request at this time. Our engineers have been notified of this problem and will work to resolve it.»
Στην Αγγλία δεν έχω ζήσει καιρό, βρέθηκα όμως αρκετές φορές για δουλειά.
Ήταν το 1997, πάνε σχεδόν δέκα χρόνια, πώς περνάνε δέκα χρόνια…. Τέλος πάντων, χρειάστηκα κάποια τηλεφωνικά νούμερα. Οι πληροφορίες από το τηλέφωνο, δηλαδή το θεός-σχωρεσ-το το 131, είχαν ήδη ρομποτοποιηθεί στην Βρεττανία. Η Δυτική Ευρώπη είναι δέκα χρόνια πίσω από την Αμερική, κι εμείς δέκα χρόνια πίσω από την Δυτική Ευρώπη. Άρα περίπου του χρόνου ετοιμαστείτε κι εσείς να παίρνετε το 11 8 8? και να σας εξυπηρετεί ένα ρομπότ.
Τι τεχνολογία, θα πείτε. Τι φρίκη, θα σας πω… Γιατί, αν δεν είσαι Άγγλος, ή αν δεν ακούς πολύ καλά, είναι πολύ δύσκολο να συνεννοηθείς με ένα … ρομπότ. Δεν άκουσα καλά, επαναλαμβάνετε; του λες, κι εκείνο, υπάκουο, επαναλαμβάνει, σαν ρομπότ. Δηλαδή ΜΕ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΧΡΟΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΠΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ. Δηλαδή πάλι δεν καταλαβαίνεις…. Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα απ’ότι φαίνονται. Στην Τρίτη φορά καίγεσαι… Και ξανά από την αρχή.
Καταλάβατε ήδη ότι η εμπειρία ήταν πολύ τραυματική… και η δουλειά μου δεν έγινε, και έφαγα λεφτά και χρόνο στον παγωμένο τηλεφωνικό θάλαμο, εκεί στο Isle of Wight!
Το θυμήθηκα το περιστατικό χτες, που διάβασα το ποστ της rodias για το πρόβλημα με έναν server που απαντούσε όπως είδατε στην αρχή. Προς τα εκεί πάμε λοιπόν, ό
λο και περισσότερα ρομπότ, όλο και λιγότεροι άνθρωποι. Οι οποίοι θα γίνουμε, τι; Κατ’αρχήν άνεργοι, αφού θα μας φάνε τις θέσεις τα ρομπότ. Και κάποια μέρα, ίσως όχι και τόσο μακρινή, τα ρομπότ μπορεί κα να μας παραμερίσουν, σε μια virtual reality τύπου Matrix…
To Matrix όμως, παρά την μεγάλη του εμπορική επιτυχία, είναι αφελέστατο και επιφανειακότατο. Αν θέλετε να διαβάσετε δύο απίστευτης οξυδέρκειας εναλλακτικά σενάρια για το μέλλον της Ανθρωπότητας, σας συνιστώ ανεπιφύλακτα δύο βιβλία:
Πρώτον, «Τα τρία Στίγματα Του Πάλμερ Έλντριτζ», του Philip Dick. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν σε υπόγεια καταφύγια στους αστεροειδείς και στους αφιλόξενους πλανήτες, σε άθλιες συνθήκες, και ξυπνούν μόνο για να κάνουν κάποιες απαραίτητες εργασίες συντήρησης, και για να προμηθευτούν το όχι απλά νόμιμο αλλά επιβεβλημένο από τον «νόμο» meta-παραισθησιογόνο tsu-zy, που τους διατηρεί σε μια συνεχή κατάσταση αποχαύνωσης και ηδονής, μέσα σε μια ελεγχόμενη από το Σύστημα συλλογική εικονική πραγματικότητα. Τώρα που το σκέφτομαι, το βιβλίο το διάβασα πολύ παλιά, δεν είμαστε πιά και πολύ μακριά από αυτό το σημείο, από τότε που βγήκαν τα reality και τα blogs…
Το δεύτερο βιβλίο, ευχαριστώ «Επίκαιρε», είναι «Τα ρομπότ της Αυγής», του Ισαάκ Ασίμωφ, όπου οι εναπομείναντες άνθρωποι είναι ελάχιστοι, ζουν μοναχικά, πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο, επικοινωνούν μέσα από βιντεοκλήσεις, και συναντιούνται πάρα πολύ σπάνια. Το άγγιγμα είναι θανάσιμη προσβολή. Βιντεοκλήσεις, είπα. και να φανταστείς ότι όταν το έγραψε το βιβλίο ο Σάκης, δεν υπήρχε ούτε καν στον ορίζοντα το Netmeeting και τα Messenger… Και τα δύο όμως αυτά σενάρια, όσο πιθανά και να είναι, είναι εξίσου εφιαλτικά. Θα προτιμήσω τον Douglas Adams, τα ευγενικά του ασανσέρ, και τις εξυπηρετικές ομιλούσες του πόρτες, και θα κλείσω μ’αυτό… Διαβάστε το, αξίζει. Μετάφραση δεν νομίζω να χρειάζεστε… Από μένα, ξέρετε. Peace. Love. Take care.
"Hello," said the elevator sweetly, "I am to be your elevator for this trip to the floor of your choice. I have been designed by the Sirius Cybernetics Corporation to take you, the visitor to the Hitch Hiker's Guide to the Galaxy, into their offices. If you enjoy your ride, which will be swift and pleasurable, then you may care to experience some of the other elevators which have recently been installed in the offices of the Galactic tax department, Boobiloo Baby Foods and the Sirian State Mental Hospital, where many ex-Sirius Cybernetics Corporation executives will be delighted to welcome your visits, sympathy, and happy tales of the outside world."
"Yeah," said Zaphod, stepping into it, "what else do you do besides talk?"
"I go up," said the elevator, "or down."
"Good," said Zaphod, "We're going up."
"Or down," the elevator reminded him.
"Yeah, OK, up please."
There was a moment of silence.
"Down's very nice," suggested the elevator hopefully.
"Oh yeah?" "Super." "Good," said Zaphod, "Now will you take us up?"
"May I ask you," inquired the elevator in its sweetest, most reasonable voice, "if you've considered all the possibilities that down might offer you?"
Zaphod knocked one of his heads against the inside wall. He didn't need this, he thought to himself, this of all things he had no need of. He hadn't asked to be here. If he was asked at this moment where he would like to be he would probably have said he would like to be lying on the beach with at least fifty beautiful women and a small team of experts working out new ways they could be nice to him, which was his usual reply. To this he would probably have added something passionate on the subject of food. One thing he didn't want to be doing was chasing after the man who ruled the Universe, who was only doing a job which he might as well keep at, because if it wasn't him it would only be someone else. Most of all he didn't want to be standing in an office block arguing with an elevator.
"Like what other possibilities?" he asked wearily.
"Well," the voice trickled on like honey on biscuits, "there's the basement, the microfiles, the heating system ... err ..." It paused. Nothing particularly exciting," it admitted, "but they are alternatives."
"Holy Zarquon," muttered Zaphod, "did I ask for an existentialist elevator?" he beat his fists against the wall. "What's the matter with the thing?" he spat.
"It doesn't want to go up," said Marvin simply, "I think it's afraid."
"Afraid?" cried Zaphod, "Of what? Heights? An elevator that's afraid of heights?"
"No," said the elevator miserably, "of the future ..."
Ο Μάρβιν, το καταθλιπτικό ρομπότ
To Matrix όμως, παρά την μεγάλη του εμπορική επιτυχία, είναι αφελέστατο και επιφανειακότατο. Αν θέλετε να διαβάσετε δύο απίστευτης οξυδέρκειας εναλλακτικά σενάρια για το μέλλον της Ανθρωπότητας, σας συνιστώ ανεπιφύλακτα δύο βιβλία:
Πρώτον, «Τα τρία Στίγματα Του Πάλμερ Έλντριτζ», του Philip Dick. Οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν σε υπόγεια καταφύγια στους αστεροειδείς και στους αφιλόξενους πλανήτες, σε άθλιες συνθήκες, και ξυπνούν μόνο για να κάνουν κάποιες απαραίτητες εργασίες συντήρησης, και για να προμηθευτούν το όχι απλά νόμιμο αλλά επιβεβλημένο από τον «νόμο» meta-παραισθησιογόνο tsu-zy, που τους διατηρεί σε μια συνεχή κατάσταση αποχαύνωσης και ηδονής, μέσα σε μια ελεγχόμενη από το Σύστημα συλλογική εικονική πραγματικότητα. Τώρα που το σκέφτομαι, το βιβλίο το διάβασα πολύ παλιά, δεν είμαστε πιά και πολύ μακριά από αυτό το σημείο, από τότε που βγήκαν τα reality και τα blogs…
Το δεύτερο βιβλίο, ευχαριστώ «Επίκαιρε», είναι «Τα ρομπότ της Αυγής», του Ισαάκ Ασίμωφ, όπου οι εναπομείναντες άνθρωποι είναι ελάχιστοι, ζουν μοναχικά, πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο, επικοινωνούν μέσα από βιντεοκλήσεις, και συναντιούνται πάρα πολύ σπάνια. Το άγγιγμα είναι θανάσιμη προσβολή. Βιντεοκλήσεις, είπα. και να φανταστείς ότι όταν το έγραψε το βιβλίο ο Σάκης, δεν υπήρχε ούτε καν στον ορίζοντα το Netmeeting και τα Messenger… Και τα δύο όμως αυτά σενάρια, όσο πιθανά και να είναι, είναι εξίσου εφιαλτικά. Θα προτιμήσω τον Douglas Adams, τα ευγενικά του ασανσέρ, και τις εξυπηρετικές ομιλούσες του πόρτες, και θα κλείσω μ’αυτό… Διαβάστε το, αξίζει. Μετάφραση δεν νομίζω να χρειάζεστε… Από μένα, ξέρετε. Peace. Love. Take care.
"Hello," said the elevator sweetly, "I am to be your elevator for this trip to the floor of your choice. I have been designed by the Sirius Cybernetics Corporation to take you, the visitor to the Hitch Hiker's Guide to the Galaxy, into their offices. If you enjoy your ride, which will be swift and pleasurable, then you may care to experience some of the other elevators which have recently been installed in the offices of the Galactic tax department, Boobiloo Baby Foods and the Sirian State Mental Hospital, where many ex-Sirius Cybernetics Corporation executives will be delighted to welcome your visits, sympathy, and happy tales of the outside world."
"Yeah," said Zaphod, stepping into it, "what else do you do besides talk?"
"I go up," said the elevator, "or down."
"Good," said Zaphod, "We're going up."
"Or down," the elevator reminded him.
"Yeah, OK, up please."
There was a moment of silence.
"Down's very nice," suggested the elevator hopefully.
"Oh yeah?" "Super." "Good," said Zaphod, "Now will you take us up?"
"May I ask you," inquired the elevator in its sweetest, most reasonable voice, "if you've considered all the possibilities that down might offer you?"
Zaphod knocked one of his heads against the inside wall. He didn't need this, he thought to himself, this of all things he had no need of. He hadn't asked to be here. If he was asked at this moment where he would like to be he would probably have said he would like to be lying on the beach with at least fifty beautiful women and a small team of experts working out new ways they could be nice to him, which was his usual reply. To this he would probably have added something passionate on the subject of food. One thing he didn't want to be doing was chasing after the man who ruled the Universe, who was only doing a job which he might as well keep at, because if it wasn't him it would only be someone else. Most of all he didn't want to be standing in an office block arguing with an elevator.
"Like what other possibilities?" he asked wearily.
"Well," the voice trickled on like honey on biscuits, "there's the basement, the microfiles, the heating system ... err ..." It paused. Nothing particularly exciting," it admitted, "but they are alternatives."
"Holy Zarquon," muttered Zaphod, "did I ask for an existentialist elevator?" he beat his fists against the wall. "What's the matter with the thing?" he spat.
"It doesn't want to go up," said Marvin simply, "I think it's afraid."
"Afraid?" cried Zaphod, "Of what? Heights? An elevator that's afraid of heights?"
"No," said the elevator miserably, "of the future ..."
Douglas Adams - The Restaurant At The End OF The Universe
Ο Μάρβιν, το καταθλιπτικό ρομπότ
6 σχόλια:
Έχω απίστευτο σεβασμό για την επιστημονική φαντασία, πόσο μάλλον για τα μεγαθήρια που αναφέρονται σε αυτό το post. Απο αυτή τη στάση όμως μέχρι τη στάση της κινδυνολογίας υπάρχει ένα τεράστιο νοητικό άλμα. Η επιστημονική φαντασία δεν είναι εδώ για να φοβήσει, είναι εδώ για να προσφέρει μια άλλη ματιά σε ήδη υπάρχοντα προβλήματα. Κάποιες φορές θα προσπαθήσει να φοβήσει, κάποιες να μας δώσει ελπίδα. Π.χ. Εγώ το Ρομπότ, μια συλλογή ιστοριών περί τα ρομπότ που μόνο σαν ένα δοκίμιο για την ηθική μπορώ να δω.
Δεν πιστεύω ότι κάθε φέτος και χειρότερα, πρώτον γιατί αυτό είναι μοιρολατρικό, δεύτερον γιατί είναι άχρηστο. Απο το παρελθόν μαθαίνουμε, στο μέλλον προσπαθούμε να πάμε. Το μόνο που μπορούμε να επηρεάσουμε είναι το μέλλον, και όχι με το να λέμε ότι η τεχνολογία είναι κακή, αλλά με το να καταλαβαίνουμε ότι μόνο η ΧΡΗΣΗ μιας τεχνολογίας μπορεί να είναι κακή. Και η χρήση γίνεται από ανρθώπους, άρα ας κοιτάξουμε να παράγουμε καλύτερους ανθρώπους.
Ευχαριστώ για τα σχόλια. Συμφωνώ απόλυτα για την χρήση της τεχνολογίας. Δεν νομίζω ότι δίνω την εντύπωση που λες για την τεχνολογία, ότι κινδυνολογώ, κάθε άλλο. Η ΕΦ έχει νόημα σαν πρόβλεψη και διερεύνηση εναλλακτικών "μελλόντων", ώστε να κάνουμε καλύτερο , ώστε να κάνουμε σωστότερες επιλογές στο παρόν. Δεν κινδυνολογεί κανείς, απλά διερευνά πιθανά μέλλοντα και προτείνει πώς θα αποφύγουμε τις κακοτοπιές.
Να συμπληρώσω ότι το ασανσέρ φοβάται το μέλλον γιατί είναι προικισμένο με ελαφρύ "κληρονομικό χάρισμα", και ξέρει τι περιμένει τους "ήρωες ΕΠΑΝΩ...
Σ;)))
hra, Σ;)))))))))
Καλησπέρα και ευχαριστώ για την ψαριά.
Η υπογραφή μου νομίζω οτι δηλώνει επαρκώς την εκτίμησή μου για τον Ντάγκλας Ανταμς :)
Καλησπέρα Αλομβάρδε... μπα, καταλάθος πέσανε τα δίχτυα Σ;))))
Αν και όλα του εκτός από το πρώτο hitch-hiker τα διάβασα στο πρωτότυπο, μου διαφεύγει το alombar ( καλά το 42 με τίποτα δεν θα μού διέφευγε..)
Μού θυμίζεις λίγο;
Ο Alombar είναι ήρωας του Τομ Ρόμπινς στο Άρωμα του Ονείρου (Jitterbug Perfume).
Ενδιαφέρον το ποστ, και ήθελα να πω πως όπως ο Όργουελ στο 1984 πίστευε ότι περιγράφει κάτι ζοφερό αλλά εντελώς τραβηγμένο, η επιστημονική φαντασία καμιά φορά πέφτει επικίνδυνα κοντά. Καμιά φορά :)
Δημοσίευση σχολίου