Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΤΟ ΦΩΣ

Η ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΤΟ ΦΩΣ

αφιερωμένο στον Νίκο Δήμου, με ευχές για γρήγορη ανάρρωση

Ξύπνησα αλαφιασμένος, απότομα, από έναν ύπνο βαθύ, χωρίς όνειρα. Η καρδιά μου χτυπούσε έντονα.

Βρέθηκα μέσα σε ένα άφεγγο, παράξενο, απόλυτο σκοτάδι.

"Περίεργο", σκέφτηκα, τι ώρα να είναι, ακόμα δεν ξημέρωσε; Θα χτύπησε λάθος το ξυπνητήρι"

Ψαχούλεψα στα σκοτεινά και βρήκα τον διακόπτη του λαμπατέρ. Τσικ. Τσακ. Τσικ. Τσακ. Τσικτσακ. Τίποτα. Νύχτα.

"Περίεργο", σκέφτηκα, θα κάηκε η λάμπα.

Σηκώθηκα, και ψηλαφώντας, έφτασα ως τον διακόπτη του τοίχου. Κλικ. Κλακ. Κλικ. Κλακ. Κλικκλακ. Κλικκλακ. Πάλι τίποτα.

"Περίεργο", σκέφτηκα, δεν μπορεί, θα έπεσε η ασφάλεια.

Ψηλαφητά, σχεδόν μπουσουλώντας, σκουντουφλώντας πάνω σε διάφορα αντικείμενα, έφτασα ως τον πίνακα με τις ασφάλειες. Άνοιξα το πορτάκι, και τις ψηλάφησα, μία μία. Δεν είχε πέσει καμμία.

"Περίεργο", σκέφτηκα, θα κόπηκε το ρεύμα. Αναρωτήθηκα αν πλήρωσα τον τελευταίο λογαριασμό. Θυμόμουν αμυδρά ότι ναι, τον είχα πληρώσει.

Κατευθύνθηκα στα τυφλά προς την κουζίνα, με τα χέρια απλωμένα, τοίχο τοίχο. Βρήκα το ντουλαπάκι με τον φακό. Το άνοιξα. Βρήκα τον φακό. Κλικ. Κλακ. Κλικκλακ. Πάλι τίποτα.

"Περίεργο", σκέφτηκα, θα τελείωσαν οι μπαταρίες, κι όμως, τις άλλαξα προχτές που πήγα στο σ-μ. Μάλλον θα τον ξέχασα αναμμένο.

Θυμήθηκα πως είχα κάτι σπίρτα σε ένα συρτάρι. Ψαχουλεύοντας τα βρήκα, και προσπάθησα ν'ανάψω ένα. Χριτς. Χρρριτς. Χρρρρρριτς. Πάλι τίποτα.

"Περίεργο, σκέφτηκα, θα πήραν υγρασία”.

Με χίλια ζόρια έφτασα ως την μπαλκονόπορτα. Φρρρτ, παραμέρισα τελείως τις κουρτίνες, με μιαν απότομη κίνηση. Μαύρη μαυρίλα.

"Περίεργο, σκέφτηκα, δεν θυμάμαι να κατέβασα το στόρι. Βρήκα τον ιμάντα στο πλάι, κρρρτς, κρρρρρτς, κρρρρρρρρτς, ανέβασα το στόρι βίαια ως τον τερματισμό του, με κίνδυνο να το καταστρέψω. Τίποτα. Έξω, μαύρη μαυρίλα. Ούτε τα κίτρινα φώτα του δρόμου, ούτε κάποιο φως από τις απέναντι πολυκατοικίες, Απόλυτο σκοτάδι.

Άνοιξα την μπαλκονόπορτα και βγήκε προσεκτικά στο μπαλκόνι. Το καλοκαιρινό αεράκι με ξάφνιασε με την δροσιά του. Οι ήχοι μιας πόλης που ξυπνά έφτασαν πιο καθαροί στ'αυτιά μου. Όμως, ούτε το παραμικρό φως, πουθενά.

"Περίεργο, σκέφτηκα, θα έπαθε πάλι βλάβη το δίκτυο της ηλεκτροδότησης. Θυμήθηκα την τελευταία καταιγίδα, όταν κόπηκε το ρεύμα για δεκαπέντε ώρες. Άκουγα όμως καθαρά τους γνώριμους ήχους από αυτοκίνητα που μάρσαραν και κορνάριζαν, από φρένα που στρίγγλιζαν, ήχοι μιας έντονης κυκλοφορίας, όπως λογικά θα περίμενε κανείς, για ένα εργάσιμο πρωινό σαν αυτό, την ηχητική υπόκρουση ενός μποτιλιαρίσματος συνήθους και αναμενόμενου, σχεδόν κάθε πρωί, στην στριμωγμένη συνοικιακή πλατεία.

"Πολύ περίεργο, σκέφτηκα, τι έπαθαν όλα τα αυτοκίνητα, χάλασαν όλων μαζί τα ηλεκτρικά";

Θυμήθηκα κάτι ταινίες φαντασίας, με μυστικά υπερόπλα που είναι σε θέση να παραλύουν κάθε ηλεκτρικό ρεύμα σε μια τεράστια περιοχή. Γέλασα μέσα του με αυτό που σκέφτηκα, ΚΟΙΤΑ πού ταξιδεύει καμμιά φορά το μυαλό. Όμως κι αυτοί οι οδηγοί, σκέφτηκε, πώς κυκλοφορούν χωρίς να βλέπουν, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, τι ανεύθυνοι που είναι καμμιά φορά οι άνθρωποι...

Κοίταξα προς τον εβένινο ουρανό. Έψαξε να βρω κάποιο φως, ένα αστέρι. Δεν τα κατάφερα, δεν βρήκε ούτε ένα. Αυτό δεν μού φάνηκε και τόσο περίεργο. Από καιρό είχε προσέξει ότι τ'αστέρια είχαν εξαφανιστεί από τον ουρανό της Πόλης. "Το νέφος, σκέφτηκα, μια μέρα θα μας πνίξει όλους". Όμως δεν υπήρχε στον ουρανό ούτε καν εκείνη η συνηθισμένη έντονη φωταύγεια, η αντανάκλαση της λάμψης της μεγαλούπολης των ανθρώπων. "Περίεργο, σκέφτηκε, θα πρόκειται για γενικευμένο μπλακάουτ".

Κάπως έτσι, χωρίς καλά καλά να καταλάβω τί τού συνέβαινε, μας κατάπιε το Έρεβος.

Μαύρος Γάτος