30 Ιουν 2006

WHERE D' YOU THINK YOU'RE GOIN'? YOU'D BETTER GO WITH ME...

.

Dire Straights, "Where d'you think you're goin' "
256kbps mp3


Αφιερωμένο σε όλους μου τους φίλους
και ειδικά σε αυτούς που ξενυχτούν απόψε στο διαδίκτυο
(το Λεμονάκι, τη Μαρίνα, το Χνούδι, τον Νίκο)

θα μού λείψετε, όλοι
τις δέκα μέρες που θα είμαι εκτός, στο Νησί των Μεγάλων Θεών

ίσως να στέλνω κανένα post από το κινητό,
αλλά δεν θα μπορώ ούτε να τα βλέπω, ούτε να σάς βλέπω,
ούτε να σάς απαντώ, ούτε να σάς σχολιάζω.

Astalavista, amigas y amigos!

Σ;)))))))))))))))


.

29 Ιουν 2006

ΠΩΣ ΕΙΠΑΤΕ, ΑΓΑΠΗΤΕ Κ.ΗΛΙΘΙΕ; "Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ";;;



..."Είναι αλήθεια, πρίγκηπα Μίσκιν, πως είπατε κάποτε, «Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο»; Κύριοι, φώναξε δυνατά, απευθυνόμενος σε όλους, ο πρίγκηπας ισχυρίζεται πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο! Κι εγώ ισχυρίζομαι πως κάνει τόσο παιχνιδιάρικες σκέψεις, γιατί είναι ερωτευμένος. Κύριοι, ο πρίγκηπας είναι ερωτευμένος. Μην κοκκινίζετε, πρίγκηπα, θα με κάνετε να σάς λυπηθώ.
Ποιά ομορφιά θα σώσει τον κόσμο; Είστε πραγματικός χριστιανός; Ο Κόλια λέει πως αποκαλείτε τον εαυτό σας χριστιανό..."

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, «Ο Ηλίθιος»,




"Απελθών, Απήγξατο"


Είσαι άσχημος άσχημος
άσχημος στην οίηση της κενότητας σου
άσχημος στην αλαζονεία στην υποκρισία σου
άσχημος άμορφος στο θράσος της βαθιάς σου άγνοιας
στον κυνισμό σου στον αρριβισμό σου

είσαι άσχημος στα μέσα και στα έξω σου
στις εκφράσεις στις κινήσεις στο φέρσιμό σου
στην ασύστολη χυδαιότητα που ανεμίζεις σαν λάβαρο
στην ανθρωποφάγο διαφθορά της επιρροής σου


άσχημος άσχημος άσχημος
στα τριάκοντα αργύρια της αμοιβής σου

αλλά εσύ, στο τέλος, φεύγοντας, θα κρεμαστείς
κι η ομορφιά

η ομορφιά, θα τον σώσει

τον Κόσμο



Μαύρος Γάτος, 12-1-2005


ΟΧΙ, MONSIEUR HULOT, "Η ΤΕΧΝΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΟ ΤΗΣ ΠΛΗΞΗΣ ΤΩΝ ΑΣΤΩΝ"

Η αντί-αισθητική της απελπισίας, στην Τέχνη του Κενού
από το Ημεροδίχτυ του Mr Hulot


Πριν από λίγες μέρες, μπήκα σε κάποια site με φωτογραφίες που πρότεινε ο παλιός μου γνώριμος, ο Mr Hulot. Έχω ξαναπεί ότι του monsieur αυτού τού χρωστάω κάποια ευγνωμοσύνη, γιατί μέσα από το 01 της δεκαετίας του '90 γνώρισα πράματα και θάματα, μεταξύ των οποίων... τί να πρωτοπώ. Μπαίνοντας όμως στα site που προτείνει, όπως και στο Ημεροδίχτυ του γενικώς, νιώθω συχνά εκείνο το γνώριμο σφίξιμο στο στομάχι, εκείνην την αίσθηση του να πνίγεσαι, του να ψάχνεις μια πόρτα ή ένα παράθυρο για να ξεφύγεις. Την ίδια ακριβώς αίσθηση που ένιωθα συχνά διαβάζοντας τα editorial και κάποια από τα άρθρα τού 01.

Θα προσπαθήσω να εικονογραφήσω την θέση μου φέρνοντας το παράδειγμα του Κωνσταντίνου Ρήγου και του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Και οι δύο είναι ταλαντούχοι. Και οι δύο είναι ευαίσθητοι. Και οι δύο είναι αξιόλογοι καλλιτέχνες.







Όμως, ενώ ο Ρήγος βγάζει αυτό που σάς έλεγα και για τον Mr Hulot, την απελπισία αυτού που τα έχει όλα, τα έχει δει όλα, τα έχει κάνει όλα, και τίποτα δεν τον ικανοποιεί, και όλα στο βάθος τα φτύνει, πόσο διαφορετικός είναι ο κόσμος του Παπαϊωάννου! Εκεί αντί για την απελπισία, υπάρχει η περηφάνια . Αντί για την τυφλή οργή, που βρίσκει διέξοδο στην αυτοκαταστροφή, υπάρχει η ευγένεια. Απάντηση στην ματαιότητα δεν είναι η απαξίωση των πάντων, αλλά η εμμονή στην ομορφιά .

Όλα είναι Τέχνη, ΟΚ. Αλλά εγώ προτιμώ την Τέχνη σαν έμπνευση για να γίνεις καλύτερος, σαν σκαλί για να ανέβεις, λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα, να πλησιάσεις όσο είναι δυνατόν την Ομορφιά. Όχι την Τέχνη-σπρωξιά στο Κενό, Mr Hulot. Και ναι, μην αμφιβάλλεις, η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο. Άκου και έναν ηλίθιο, γυμνό αναγνώστη....





28 Ιουν 2006

"ΛΙΓΟΙ ΚΑΛΟΙ, ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ"... ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕΣ, ΔΗΜΟ ΜΟΥΤΣΗ;

Ναι, Krotkaya, αγαπημένο...
και ναι, ούτε μια λέξη περιττή...
3.42 MB mp3

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
Με την ανάσα ενός παιδιού
Σημάδι ετούτου του καιρού
που μας φοβίζει και μας καίει

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ειν' η δική μας παρουσία
τον ύμνο ακούγοντας να λέει
Χαίρε, ω, χαίρε, ελευθερία

Κι είναι οι φωνές μας στον αέρα
Αλήθεια, ποια είναι η αλήθεια;
Έτσι που ζεις από συνήθεια
Μια μέρα ακόμα και μια μέρα

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
σπάζουν τ'αγάλματα κομμάτια
ψυχές που κράζουνε βοήθεια
κι έχουν ορθάνοιχτα τα μάτια

Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει
μια φυσαρμόνικα που κλαίει
κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι
μέσα στο θαύμα που βουλιάζει

Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι
Παραιτημένοι κατά βάθος
ω, με πόση ένταση και πάθος
γίνονται πρώτοι οι τελευταίοι


Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
ακολουθώ τα βήματά σου
μέσα στην ερημιά του κόσμου
κι έρχομαι πλάι εκεί κοντά σου

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
πάνω που δείχνει να χαράζει,
αγάπη μου, ώρα για ύπνο,
άρχισε κιόλας να βραδιάζει...



ΠΟΣΟ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ... ΚΑΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΣΟΥ, Η ΑΡΑΧΝΗ...

Μού λείπει το σπίτι μου το πατρικό, όπως ήταν πριν φύγουμε για την "προσφυγιά".... Δεν ήταν καθόλου ιδανικό, είχε τους καυγάδες του, τις γκρίνιες του, τις ατέλειές του, για ένα παιδί όμως 11 χρονών, όλα αυτά ήταν δευτερεύοντα... το σπίτι μέσα στο οποίο μεγαλώνεις, η βάση από την οποία ξεκινάς για να γνωρίσεις τον κόσμο, είναι ο κόσμος σου. Αυτός ο κόσμος, κατέρρευσε, για μένα, εκείνον τον Σεπτέμβρη του διαζυγίου τους...

Μού λείπουν οι παππούδες μου... ο Μιλτιάδης, ο τζέντλεμαν αγρότης, που ερχόταν σπάνια στην πόλη, με ένα σακκουλάκι φουντούκια και μ'ένα αγνό παιδικό χαμόγελο... Ο Παναγιώτης, ο δάσκαλος, που με φώναζε Μιλτάκη, και που μάς μάζευε κάθε Κυριακή όλα τα εγγονάκια, ορφανά και ζωντόρφανα, να μάς δώσει τελετουργικά από ένα κατοστάρικο, το χαρτζηλίκι της εβδομάδας, στους δύσκολους καιρούς.... Η Βαρβάρα, η γυναίκα του Μιλτιάδη, σκεβρωμένη από τα χρόνια και κατάχλωμη από την νεφρική ανεπάρκεια, μια τεράστια αγκαλιά όμως κάθε φορά που φτάναμε στο χωριό κι αυτή μάς περίμενε - "πούλι'μ", η φωνή της ακόμα αντηχεί στ'αυτιά μου.... Η Κατίνα, η Αρσακειάδα του Καΐρου, πάντα σοβαρή, κι όμως τόσο ανθρώπινη, αυστηρή αλλά δίκαιη, όμορφη και αγέρωχη, με τα φυσικά της κατάμαυρα μαλλιά, στα ογδονταπέντε της χρόνια...

Μού λείπει η πρώτη μου αγάπη, το χτυποκάρδι μου όταν έκανα βόλτες κάτω από το σπίτι της, κοιτώντας το παράθυρό της μήπως δω κανένα φως... Οι βόλτες πάνω-κάτω στην παραλία μήπως και την συναντήσω... οι Παρασκευές που την συνόδευα στην κινηματογραφική λέσχη, κι ας τα είχε με άλλους... κι ας απέρριπτε, αυτή η "περπατημένη", τον παιδικό μου, στα μάτια της, έρωτα... τότε που ήρθε σπίτι μου και με βρήκε με το σορτσάκι να κάνω γυμναστική, ο τρόπος που με κοιτούσε, ξαπλωμένη στο πάτωμα, φαίνονταν λίγο το στήθος της, το μαύρο της δαντελένιο σουτιέν... τότε που ανέβηκα στο εξοχικό της και με κυνηγούσε γελώντας με το λάστιχο, κι ας μην ήξερα εγώ ο θεόχαζος τί έπρεπε να κάνω... κι ας μην το έκανα ποτέ...

Μού λείπει ο Κώστας, ο Δάσκαλός μου, που στάθηκε για μένα το Πατρικό μου πρότυπο... ο Φιλόλογος, ο Άνθρωπος, ο Παιδαγωγός, ο Φίλος... που αντιμετώπισε στη σειρά το βαρύ τροχαίο, το έμφραγμα, την λευχαιμία, και υπέκυψε τελικά σε μιά από τις χημειοθεραπείες...

Μού λείπει το Φιλάκι μου, η μόνη γυναίκα που κατέλυσε όλες μου τις άμυνες, που εκμηδένισε όλες μου τις επιφυλάξεις, και που τής δόθηκα ολοκληρωτικά, χωρίς ερωτηματικά, χωρίς όρους... και που έζησα μαζί της έναν τόσο σπάνιο έρωτα, αληθινό, αμοιβαίο, απίστευτα έντονο, που όλο και δυνάμωνε, αντί να σβήνει... τα τεράστια καταπράσινα μάτια της, οι μπούκλες της, το κορμί της, τα στήθια της... Ο τρόπος που με κοιτούσε, ο τρόπος που κούρνιαζε μέσα στην αγκαλιά μου, στον δρόμο, στην πόλη, στην εξοχή, το κορμί της συνέχεια κολλημένο πάνω μου, χωρίς ποτέ να νοιαζόμαστε για τους γύρω... Η φωνή της να μού τραγουδά, το χέρι της να με χαιδεύει, πάνω στη μηχανή, όταν γυρίζαμε τα δειλινά του καλοκαιριού από την θάλασσα, στην Νάξο, ή στο αυτοκίνητο, ή με τα ποδήλατα, στην Αντίπαρο, στην Αλόνησο, στην Χαλκιδική, στην Μήλο, στο βουνό, στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στην Ρώμη, στην. στην, στην... Η κάθε φορά που κάναμε έρωτα, που ήταν μια μυστικιστική εμπειρία, κάθε φορά... Η Φιλιώ, που μαζί της έζησα τα δύο πιό ευτυχισμένα χρόνια της ζωής μου, κι ένιωσα για πρώτη φορά ολοκληρωμένος σαν άντρας, σαν προσωπικότητα, σαν άνθρωπος.... Και που τελικά δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον εαυτό της, να απελευθερωθεί από τις μικροαστικές καταβολές της και από τις μικροπρεπείς επιρροές που δεχόταν, και να ζήσει για πάντα ελεύθερη μαζί μου....

Μού λείπει η χαρά μου.... Πρόσφατα συμβούλεψα κάποιον φίλο που περνούσε ζόρια, "μην πεις, τα είδα όλα, τα έζησα όλα. Τίποτα δεν είδες ακόμα, τίποτα δεν έζησες. Το ταξίδι τώρα αρχίζει..."

Γιατί εγώ τώρα νοιώθω σαν το ταξίδι να έχει τελειώσει;

Την Παρασκευή φεύγω για την Σαμοθράκη. Με πολύ καλή παρέα, μεταξύ των οποίων ο καλύτερός μου φίλος, και μια εξαιρετικά αξιόλογη κοπέλα, που παλιότερα με ενδιέφερε πολύ.

Γιατί δεν με αγγίζει ούτε αυτό; Αν μού έλεγαν ξαφνικά ότι όλα ακυρώνονται, δεν θα με πείραζε καθόλου.

Άσε. Μη μού πεις. Ξέρω.
Φταίει η Αράχνη...


Αυτού του ματαίου η αράχνη
που πάει ρε φίλε και μας ψάχνει
Να βρει την πιο παλιά γωνία
μες της ψυχής την αγωνία

Να μας τυλίξει να μας πιάσει
να πει σας έχουνε ξεχάσει
τα παραμύθια σας κι οι ξένοι
κι εκείνη δως του να επιμένει

Να κατεβεί στο πρόσωπό σου
και στο συνειδητό το υπό σου
μ’ αυτό τ’ ανάποδο το δίχτυ
κάνε ψυχή μου μια και ρίχτη

Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά
γιατί του φόβου τα πλεχτά
τα δείχνουν όλα στη ζωή μας γκρίζα

Και τα καλά και τα φριχτά
στον κόσμο ετούτο είναι μικτά
Στον ήλιο γίνεται ο καρπός
στο χώμα η ρίζα

Κι αυτού του μάταιου η αράχνη
που πάει ρε φίλε και μας ψάχνει
μ’ αυτό τ’ ανάποδο το δίχτυ
κάνε ψυχή μου μια και ρίχτη

Πριν κατέβει στο πρόσωπό σου
και στο συνειδητό το υπό σου
μ’ αυτό τ’ ανάποδο το δίχτυ
κάνε ψυχή μου μια και ρίχτη


(της Λίνας Νικολακοπούλου)

27 Ιουν 2006

ΤΑ ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ



Μοναξιά μου, πολύτιμη, ανεκτίμητη,
που όσο τίποτα αξίζεις


Μοναξιά μου, αβάσταχτη, κι ασήκωτη,
που τη χαρά τσακίζεις


ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑΞΙΔΕΨΑ ΠΟΤΕ


Εκεί που δεν ταξίδεψα ποτέ, χαρά πέρα από κάθε εμπειρία,
βρίσκεται η σιωπή των δικών σου των ματιών

στην πιό ανεπαίσθητή σου κίνηση, στοιχεία με περικλείουν
ή είναι τόσο κοντινά, που αδυνατώ να τα αγγίξω


το πιό ελάχιστό σου βλέμμα εύκολα με ξεδιπλώνει
...
πληρώνει θάνατο κι αιώνια σε κάθε αναπνοή
...


Edward Estlin Cummings, 1894–1962
μετάφραση: Μαύρος Γάτος
ευχαριστώ τον CyrusGeo (AKA "Κύρος Γρανάζης") και τον Π.

26 Ιουν 2006

"ΣΤΑΖΟΥΝ ΟΙ ΣΧΙΣΜΕΣ ΤΗΣ ΡΟΔΙΝΟ ΤΩΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΩΝ..."


Edward Burne-Jones, "Laus Veneris*" (1869)


Laus Veneris

Στάζουν οι σχισμές της ρόδινο των λουλουδιών
Οι κορδέλες της, τα περιζώματα του κεφαλιού της
Τα βραχιόλια, η αλυσίδα του αστράγαλού της
τα πόδια της, τρυγούν το πατητήρι των νεκρών

Οι πύλες της καπνίζουν φούμο λουλουδιών και πυρκαγιών
Έρωτες τελειωμένοι, πόθοι ανεκπλήρωτοι, χαμένες μοίρες
Γίνονται ανάμεσα στα χείλη της γλυκός αχνός
και κάματος στ’αυτιά της, από χίλιες λύρες

Αλίμονο! Στο τέλος μόνο θλίψη απομένει
Ω λυπημένο, φιλημένο
στόμα, πόσο είσαι αλγεινό!
Στήθος, που
ρούφηγμα πικρό επάνω σου εμμένει
Ρόδινο κι ανθισμένο, όπως το φιλί του το στερνό!





Algernon Charles Swinburne, Laus Veneris (Ύμνος στην Αφροδίτη) , 1866
Μετάφραση: Μαύρος Γάτος
με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος για τη μετάφραση

το πρωτότυπο στο Ημεροδίχτυ του Ελλέβορου του Κυκλόφυλλου

25 Ιουν 2006

"ΠΑΝΤΑ ΠΛΗΡΗ ΘΕΩΝ": Η ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΚΆΙΝ

Pietro Novelli (1603-1647)
Κάιν και Άβελ



Στην ελληνική Μυθολογία, ο Προμηθέας, που ήταν Τιτάνας, άρα Θεός, τιμωρείται βαρύτατα για τον εξανθρωπισμό της Ανθρωπότητας. Κι Αυτός μεν υποφέρει περήφανα στους Αιώνες, η ανθρωπότητα δε... εξανθρωπίζεται.

Στην εβραϊκή Βίβλο όμως, αυτός που πληρώνει το τίμημα της Γνώσης είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Ακόμα χειρότερα, μόλις ο άνθρωπος αποκτά τη Γνώση του Καλού και του Κακού, δολοφονεί το Καλό, και ταυτίζεται με το Κακό!!!!! Αυτό το τελευταίο καμουφλάρεται έντεχνα πίσω από την ιστορία του Κάιν και του Άβελ. Ας τα πάρουμε όμως από την Αρχή.

Εν Αρχή ην.... κτλ κτλ. Τα ξέρετε. Πάμε στο επίμαχο περιστατικό με τα φίδια και τα μήλα και τις συνέπειες της βρώσης του Απαγορευμένου Καρπού, της Γνώσης του Καλού και του Κακού.

Η ποινή του Ανθρώπου για την κατάκτηση της Γνώσης ήταν βαρύτατη, εξεδιώχθη του Παραδείσου και εκέκλαυσεν πικρώς… Ως τότε δεν τον ένοιαζε τίποτα. Πεινούσε; Έψαχνε για φαγητό, αν έβρισκε έτρωγε. Νύσταζε; Κοιμόταν. Του(της) σηκώνονταν; Άρπαζε την κοντινότερη θηλυκιά (και αντίστροφα) και της (του) πέταγε τα μάτια έξω. Βέβαια μέχρι να φτάσει στο χτύπημα της κάρτας στις 7 και στις 3, στα αισθηματικά μυθιστορήματα, στα φαγητά-πακέτο και στις Ουκρανές-πακέτο, πέρασε πολύυυυυυς καιρός, και μεσολάβησαν ακόμα περισσότερα. Η δραματική αλλαγή όμως, όσον αφορά τουλάχιστον την πλειοψηφία των ανθρώπων, έγινε εκείνη την τραγική και συνάμα συγκλονιστική στιγμή που η Εύα βύθισε τους κοπτήρες της σ΄αυτό το Υπέροχο και Αποτρόπαιο Μήλο, τον απαγορευμένο καρπό του Δέντρου της Γνώσης…

Κι έτσι, μια γυναίκα (και όχι ένας άντρας, ή ένα παιδί) ήταν το πρώτο πλάσμα του γνωστού Κόσμου που ξέφυγε από την αφομοίωση με το Σύμπαν, κι αντιμετώπισε την ψυχρολουσία, την ευλογία, την παντοδύναμη Ευχή και την φρικτή Κατάρα, που λέγεται Ελεύθερη Βούληση. Η ανυπάκουη Προ-μη-τορική Αμαρτωλή Εύα (Εύα σημαίνει ζωή στα εβραϊκά), υπήρξε το πρώτο πλάσμα της Γης που απέκτησε ξεχωριστή συνείδηση, Ατομικότητα.

'Ολα αυτά τα θαυμαστά, η προ-γιαγιά μας η Εύα τα κληρονόμησε και σε μας (που χίλιες φορές μακάρι να μάς αποκλήρωνε). Μέσω των απογόνων της, του Κάιν και του Άβελ, δηλαδή ποιού Άβελ, μόνο μέσω του Κάιν, αφού ο κακομοίρης ο Άβελ πήγε ως γνωστόν από το χέρι του αδελφού του, τον έφαγε πριν από την ώρα του η μαύρη γη... Γενάρχης των ανθρώπων επομένως δεν είναι ο "καλός" Άβελ, αλλά ο εγκληματίας, ο αδελφοκτόνος, ο Κάιν. Παρόμοια, γενάρχης των Εβραίων, αντί του αγαθού Ησαύ, είναι ο πονηρός Ιακώβ... Που πήρε αντί πινακίου φακής (για ένα πιάτο φακή) τα πρωτοτόκια από τον αγαθό αδελφό του, υπεξαίρεσε και την Ευλογία του ετοιμοθάνατου πατέρα τους Αβραάμ, πάλι με δόλο, και έγινε με το έτσι θέλω γενάρχης των Εβραίων, στη θέση του πρωτότοκου Ησαύ. Άλα τις η Βίβλος, ωραία και πνευματικά ηθικά διδάγματα… Τι τα θες, Ο Ισαάκ Ασίμωφ είπε ότι με την κατάλληλη ανάγνωση, η Βίβλος είναι το αποτελεσματικότερο όπλο της Αθεΐας που υπήρξε ποτέ…

(*Properly read, the Bible is the most potent force for atheismn ever conceived)

Αλλά φυσικά ο Ιεχωβάς δεν υποστήριξε ποτέ ότι είναι ο Θεός της Αγάπης, ούτε του Δικαίου γενικώς, και η Αλήθεια του ήταν σχετική

Κάιν: Γιατί όχι; Ο Όφις είπε την Αλήθεια. Ήταν το Δένδρο της Γνώσης, το Δέντρο της Ζωής. Η Γνώση είναι Καλή, και η Ζωή είναι Καλή· πώς θα μπορούσαν η Γνώση και η Ζωή να είναι φαύλες;

(*Cain. Why Not? The Snake Spoke Truth; It Was The Tree Of Knowledge; It Was The Tree Of Life: Knowledge Is Good, And Life Is Good; And How Can Both Be Evil?)
George Gordon, Lord Byron, "Cain"


Λογική η ερώτηση, τι είναι τελικά καλό και τι δεν είναι, όμως η απάντηση είναι πιο πολύπλοκη απ’ό,τι φαίνεται. Και τα καλά και τα φριχτά, στον κόσμο τούτο είναι μικτά, στον ήλιο γίνεται ο καρπός, στο χώμα η ρίζα, λέει η Λίνα Νικολακοπούλου σε μια από τις κορυφαίες στιγμές της. Το μόνο αναμφισβήτητο γεγονός στην όλη υπόθεση της Δημιουργίας και της Πτώσης, είναι πως τα πράγματα για τους ανθρώπους ήταν από την Αρχή, και είναι ακόμα, ζόρικα. Πολύ ζόρικα.

«Από τα πανάρχαια!», λοιπόν, «χρόνια», ο σκεπτόμενος πια Άνθρωπος, προσπάθησε να δαμάσει και να εξηγήσει αυτήν την τόσο σκληρή και παράλογη πραγματικότητα, μέσα στην οποία προσγειώθηκε απότομα, εκείνη την Ημέρα που λέγεται τόσο ποιητικά «της Πτώσεως», η Εύα, και, εξ αγχιστείας, και ο ταλαίπωρος ο Αδάμ.
Βέβαια για την ακρίβεια αυτός που προσπαθούσε να εξηγήσει δεν προσπαθούσε και να δαμάσει, όχι ταυτόχρονα το ίδιο άτομο και τα δύο, γιατί για να έχεις την πολυτέλεια να κάτσεις να το φιλοσοφήσεις, πρέπει να μην σε κυνηγάνε για να σε φάνε, να έχεις εξασφαλίσει τον Επιούσιο και να μην σε μαστιγώνουν όλη μέρα για να τραβάς κουπί. Γι αυτό και οι πιο πετυχημένοι όλων των εποχών στην Αναζήτηση ήταν οι ένδοξοι αρχαίοι μας πρόγονοι, με τις πλάτες των πολλαπλάσιων δούλων και ειλώτων τους, που τους εξασφάλιζαν την ευημερία, τον χρόνο, και την διάθεση, όχι μόνο να αλληλοσφάζονται ηρωικά για χόμπυ, αλλά και να φτάσουν το ανθρώπινο πνεύμα σε επίπεδα που ακόμα και σήμερα δεν έχουν ξεπεραστεί...

Μαύρος Γάτος
(to be continued?)

24 Ιουν 2006

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, «ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ»





Σάρκινοι βολβοί σε οστέινες κόγχες

Κρεμασμένοι από τις ανάγκες μας
αγωνιζόμαστε να μην απαγχονιστούμε

Συρόμενοι από τα άλογα των παθών μας
πασχίζουμε να μην παρασυρθούμε

Δεμένοι πισθάγκωνα από τις αδυναμίες μας
λαχταρούμε δύναμη

Εκτεθειμένοι στα στοιχεία της Φύσης
πολεμάμε με σεισμούς, θύελλες, φωτιές, καταποντισμούς

Εγκλωβισμένοι στην φυλακή της Ύλης
φτιαγμένοι από σάρκα, με τις ατέλειες και τις ασθένειές της
τρέμοντας κρυφά τον θάνατο

ονειρευόμαστε έναν Δημιουργό
που μας έπλασε από Αγάπη
Κατ’Εικόνα και καθ’Ομοίωση

ελεύθερους


Μαύρος Γάτος
10-2004





Σε ένα από τα πιο μεγαλειώδη νεοελληνικά ποιήματα, ο Ανδρέας Κάλβος προσδιορίζει σαν τα δυό πιο βασικά προαπαιτούμενα της Ελευθερίας, την ΑΡΕΤΗ, και την ΤΟΛΜΗ. Ο Ελεύθερος Άνθρωπος, αυτός που διαθέτει ΚΑΙ Αρετή ΚΑΙ Τόλμη, ακόμα κι αν πέσει, ακόμα κι αν τσακιστεί, αφ’υψηλά όμως πέφτει, κι αποθαίνει Ελεύθερος. Γιατί η Ελευθερία, δίνει φτερά. Όμως, ποιά Ελευθερία;

Οι φιλόσοφοι του Διαφωτισμού διαχώρισαν την Ελευθερία σε τρείς: Ατομική, κοινωνική, πολιτική.

Νομίζω πως η Ελευθερία είναι πάντα μία, και πάντα σχετική. Σχετική με τα βιολογικά μας δεδομένα, την κατασκευή μας, τις ανάγκες μας, αλλά κυρίως, και πάνω απ’όλα, σχετική με τους Άλλους. Δεν θα προσποιηθώ ότι κομίζω κουκουβάγιες στην Αθήνα, είναι πασίγνωστη η βασική αρχή του Διαφωτισμού:

Η Ελευθερία του ενός, σταματά εκεί που αρχίζει η Ελευθερία του Άλλου

Αλλιώς, μπορούμε να το πούμε...

Μην κάνεις στους Άλλους αυτό που δεν θα ήθελες να σού κάνουν

και έτσι επιστρέφουμε και πάλι, σταδιακά, στο….

Αγάπα τον Πλησίον σου ως Σεαυτόν

Ναι, η Ελευθερία, εκτός από Αρετή και Τόλμη, είναι και Αγάπη. Χωρίς Αγάπη, δεν μπορεί να υπάρξει Ελευθερία. Αγάπη για τον Πλησίον, Αγάπη και για τον Εαυτό, ναι, «ως Σεαυτόν» είπε ο Χριστός, αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου πρώτα, είναι αδύνατον να αγαπήσεις τους Άλλους.

Τότε μόνο, όταν τα Άτομα είναι Πρόσωπα, μέλη μιάς Κοινωνίας Ανθρώπων, με Αρετή, Τόλμη, και Αγάπη, μπορεί κανείς να μιλά για κάποιου βαθμού Ελευθερία, ατομική, κοινωνική, και πολιτική.

Φυσικά οι έννοιες "Αρετή", "Τόλμη", και "Αγάπη", χωρούν αρκετή συζήτηση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι για τους περισσότερους ανθρώπους το περιεχόμενο αυτών των εννοιών δεν είναι σαφέστατο. Όταν κάποιοι επικαλούνται την ασάφεια σε σχέση με την Ελευθερία, συνήθως το κάνουν εκ του πονηρού, αποζητώντας να καταπατήσουν την Ελευθερία μας, για να "κερδίσουν" αυτοί υλικά ή άλλα οφέλη. Και είναι πάρα πολλοί αυτοί που χωρίς Αρετή, χωρίς Αγάπη, με κάποιου είδους διεστραμμένη "Τόλμη", που λέγεται Θράσος, και Ύβρις, καταπατούν συστηματικά την Ελευθερία των Άλλων.

Ας μην τους κάνουμε το χατήρι. Ας μην χάνουμε από τα μάτια μας την Ελευθερία, ας μην την ξεπουλάμε, φτηνά, ή ακριβά. Ελευθερία είναι η Αρετή, όσο πιό μεγάλη είναι η Αρετή μας, τόσο πιό μεγάλη η Ελευθερία μας. Ελευθερία είναι η Τόλμη, όσο πιό μεγάλη η Τόλμη μας, τόσο πιό μεγάλη η Ελευθερία μας. Ελευθερία είναι η Αγάπη, όσο πιό πολύ Αγαπάμε, τόσο πιό Ελεύθεροι είμαστε. Κι όσο πιο Ελεύθεροι είμαστε, τόσο πιό πολύ σεβόμαστε και την Ελευθερία του Άλλου.


"Αυτή που έρχεται, αυτή που θα έρθει", αυτή είναι η Ελευθερία και ετυμολογικά (από το θέμα "ελευ-" του μέλλοντα του ρήματος ΕΙΜΙ, έρχομαι, απόπου και η "έλευση"). Δεν μένει ακίνητη, δεν εξασφαλίζεται μια για πάντα, δεν κερδίζεται μια κι έξω, κερδίζεται κάθε στιγμή. Βρίσκεται σε έναν διαρκή ερχομό, μπορεί να πλησιάζει, αλλά ποτέ δεν φτάνει. Ας την φέρνουμε, κάθε μέρα, όσο πιό κοντά μας γίνεται... Ας μην ξεχνάμε πως η Ελευθερία, είναι εξ ορισμού ένας διαρκής Αγώνας.


Ήρθε στο χωριό ο αρκουδιάρης
ένας μαύρος Γύφτος, ξεδοντιάρης
λεύτερη κι ανέμελη η ψυχή του
πέρα ως πέρα οι κάμποι είναι δικοί του




23 Ιουν 2006

ΝΑ ΟΝΟΜΑΣΤΟΥΝ ΟΙ ΔΥΟ ΛΕΩΦΟΡΟΙ "ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑΣ" ΚΑΙ "ΑΔΙΑΦΘΟΡΗ ΛΕΩΦΟΡΟΣ"

Ο Ελληνικός Δημόσιος Βίος


Κάποιος με ρώτησε χτες, με αφορμή το σχόλιό μου για την μετονομασία των Λεωφόρων Β.Σοφίας και Β.Αμαλίας σε Γ.Παπανδρέου και Κ.Καραμανλή, πώς είναι δυνατόν να προτιμώ τα ονόματα δύο Βασιλισσών από τα ονόματα δύο εκλεγμένων πρωθυπουργών.

Πέρα από τα όσα έγραψα χτες, και που νομίζω ότι ξεκαθαρίζουν αρκετά τη θέση μου, θέλω να τονίσω ότι κατά την γνώμη μου, και οι δύο αυτοί πολιτικοί, καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη των Ελλήνων, και στάθηκαν ανάξιοι της λαϊκής εντολής.

Επειδή όμως η στείρα κριτική δεν προσφέρει τίποτα, θα ήθελα να κάνω μιαν αντιπρόταση. Αν ποτέ κανείς ζητούσε την γνώμη μου, σίγουρα δεν θα πρότεινα τα ονόματα των Βασιλισσών, αν και οι δύο αυτές Βασίλισσες ήταν από τις σχετικά λαοφιλείς, γι'αυτό και τα ονόματά τους άντεξαν τόσες δεκαετίες σε δυό από τους πιό κεντρικούς δρόμους της Αθήνας (προς θεού, δεν είμαι βασιλικός, αλλά η αλήθεια πρέπει να λέγεται!).

Θα πρότεινα τα ονόματα

ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑΣ για την λεωφόρο Β. Σοφίας

και

ΑΔΙΑΦΘΟΡΗ ΛΕΩΦΟΡΟΣ για την λεωφόρο Β. Αμαλίας

Αν μη τι άλλο, έτσι, για να τους καίει λιγάκι, όλους αυτούς τους ανάξιους και διεφθαρμένους που μάς κυβερνούν τόσα χρόνια, και παρεπιδημούν στην Βουλή, που περικλέιεται από αυτούς τους δρόμους, και στα πέριξ.... Κάθε φορά που θα τα διαβάζουν και θα τα ακούνε, τα ονόματα αυτά, να πονάνε λιγάκι, έστω τόσο δα, αν βέβαια τους έχει απομείνει κάποιο ελάχιστο ίχνος αξιοπρέπειας....

22 Ιουν 2006

"ΦΤΑΙΜΕ ΟΛΟΙ", ΠΑΝΑΠΕΙ, "ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΝΕΙΣ" από κείνους που ΦΤΑΙΝΕ

Προσεχώς, Λεωφόρος Ανδρέα Παπανδρέου


Ποιός έσπασε το τζάμι; Ρωτούσε ο δάσκαλος.

Μιλιά.

Αν δεν φανερωθεί ο ένοχος, θα σάς τιμωρήσω όλους.

Άχνα.

Λοιπόν, σηκωθείτε όλοι , μπείτε στη σειρά, και απλώστε τα χέρια σας.

Και άρχιζε να ρίχνει τις χαρακιές του στις απλωμένες παλάμες.

Εγώ δεν ήξερα τον ένοχο, αλλά κι αν τον ήξερα, δεν ξέρω αν θα τολμούσα να τον αποκαλύψω. Το στίγμα του καρφιού δεν ήταν μικρό αντικίνητρο.

Κι έκλαιγα. Όχι από τον πόνο, ο πόνος ποτέ δεν μ’ένοιαξε .

Έκλαιγα για την αδικία. Αφού δεν είχα κάνει τίποτα, γιατί να τιμωρούμαι;

Ο ένοχος, έτρωγε κι αυτός την ξυλιά του, ευχαριστημένος όμως, αυτός. Η στάση των υπόλοιπων, τον είχε σώσει από μια βαρύτερη, ατομική τιμωρία, και αντί για την ηθική κηλίδωση του τιμωρημένου, απολάμβανε τη δόξα μιάς ιδιότυπης αλληλεγγύης.

Από δω κι εμπρός, ήξερε καλά πως στην χώρα αυτή, όπου εξακολουθεί τόσους και τόσους αιώνες ν’ανθίζει η χαρούμενη πορτοκαλιά, θα μπορούσε να κάνει ό,τιδήποτε, χωρίς να φοβάται Κανέναν δάσκαλο, κανέναν νόμο, καμιά τιμωρία.

Ποιός έσπασε τις πόρτες στις τουαλέτες με το κεφάλι του; (μεγάλη μαγκιά!!!)

Σιωπή.

Ποιός έβαλε φωτιά με το τσιγάρο του;

Μιλιά.

Ποιός μεταγράφτηκε από το εξωτερικό λαδώνοντας;

Ο Κάπταιν Νέμο.

Ποιός διορίστηκε με μέσο;


Όυτις.

Ποιός καταπάτησε το δάσος για να χτίσει εξοχικό;

Κανείς.

Ποιός πήρε τη δουλειά από τον διαγωνισμό με δωροδοκία;

Ο Κανένας, είπαμε.

Ποιός ανέβηκε στη θέση του διευθυντή χάρη στις διασυνδέσεις του;

Nobody, nobody.

Ποιός διευθυντής ενθάρρυνε την διαφθορά;

Κανείς, κανείς δεν ξέρει.

Ποιός εξευτέλισε τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων οδηγώντας τα στην διάλυση, ποιός καταχράστηκε όσο μπόρεσε τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης (τα γνωστά «πακέτα»), αδιαφορώντας για την σχεδόν μηδενική ουσιαστική απορρόφηση τους, και εξανεμίζοντας το ισχνό ποσοστό που απορροφήθηκε, ποιός διαχειρίστηκε τον θάνατο της ελληνικής γεωργίας, χειριζόμενος τις επιδοτήσεις της αναδιάρθρωσης σαν μπαξίσι εξαγοράς συνειδήσεων, ποιός διαχειρίστηκε σαν απλός παρατηρητής τον θάνατο της βιοτεχνίας, την κατάρρευση της οικονομίας των μικρομεσαίων, με την επακόλουθη νέο-φτώχεια και ανεργία; Ποιός οργίασε στην προώθηση των «ημετέρων», αδιαφορώντας για την ποιότητά τους, με αποτέλεσμα την απαξίωση της δημόσιας παιδείας, της δικαιοσύνης, της δημόσιας υγείας, ποιός δεν τόλμησε να βάλει χέρι στην εκκλησία; Ποιος άνοιξε τα σύνορα για να μπουν ορδές οικονομικών μεταναστών χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο, ποιός έφερε τους ομογενείς από την τέως ανατολική Ευρώπη και τους εγκατέλειψε στην τύχη τους, ποιός ενθάρρυνε την ανασφάλιστη εργασία, την κατάρρευση κάθε προστασίας του εργαζόμενου στον ιδιωτικό τομέα;

Να σας βοηθήσω λίγο; Κι ας με πείτε καρφί.

Δεν ήταν η Βασίλισσα Αμαλία, ούτε η Βασίλισσα Σοφία....




ΜΕΤΟΝΟΜΑΣΤΗΚΑΝ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΙ ΛΕΩΦΟΡΟΙ Β.ΣΟΦΙΑΣ ΚΑΙ Β.ΑΜΑΛΙΑΣ

Αθήνα 19/06/06 20:58
(πηγή: news.in.gr)


Το Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας υιοθέτησε κατά πλειοψηφία πρόταση του κ. Χρήστου Παπουτσή για μετονομασία της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας σε Ανδρέα Παπανδρέου, καθώς και της λεωφόρου Βασιλίσσης Αμαλίας σε Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Η πρόταση του κ. Παπουτσή έτυχε της υποστήριξης του δημάρχου Αθηναίων κ. Θεόδωρου Μπεχράκη και όλων των δημοτικών παρατάξεων. Μετά την ψήφισή της (διαφώνησαν Φ.Πιπιλή και Ελ.Σκιαδάς) το Δημοτικό Συμβούλιο ανέθεσε στην αρμόδια Επιτροπή Τοπωνυμιών τη μελέτη και την προετοιμασία της εφαρμογής.

Ο κ. Παπουτσής τόνισε τον ιδιαίτερο πολιτικό συμβολισμό της πρότασης για τη μετονομασία των δύο κεντρικών λεωφόρων που περικλείουν τη Βουλή των Ελλήνων και τόνισε: «Ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής σφράγισαν με την παρουσία τους και την προσφορά τους τη σύγχρονη ελληνική πολιτική ζωή και την πορεία της χώρας.»





Ο ΧΡΟΝΟΣ

.

Ο Χρόνος
κατοικεί
μέσα στα μάτια
της αγαπημένης
που έχεις καιρό
να τα δεις


Ιανουάριος 2006

ΑΓΡΥΠΝΊΑ

Κάποιος τρι-γυρίζει στους Δρόμους απόψε, κάτι ψάχνει να βρει, κάτι έχει χάσει
κάποιος στριφο-γυρίζει στο κρεβάτι του απόψε, κάτι προσπαθεί να ξε-χάσει

21 Ιουν 2006

ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ


Την πιο μεγάλη μέρα χάρισέ μας, Ήλιε, ξανά

φέξε μας Αγάπη
γλύκανέ μας τη Μοναξιά
αναθέρμανε, επιτέλους, την Ανθρωπιά μας
κάψε τη Ματαιότητά μας.

21 Ιουνίου 2006

20 Ιουν 2006

ΕΠΕΙΓΟΝ: ΠΩΣ ΛΕΜΕ ΤΟ BLOG ΚΑΙ ΤΟΝ BLOGGER ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ;;;

.
Ιστολογικά παρασκευάσματα



"ΗΜΕΡΟΔΙΧΤΥ" Η "ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ";;;

Γιατί επείγον; Επειδή είναι σίγουρο πως ο κύριος Μπαμπινιώτης (ή κάποιος άλλος
συνάδελφός του γλωσσολόγος) θα κληθεί σε λίγο να καταγράψει μιαν ελληνική απόδοση των όρων "blog" "blogging" και "blogger" στα ελληνικά.

Ο Μαύρος Γάτος, ως γνωστόν, στον ελεύθερο χρόνο που τού απομένει από το blogging, ασχολείται με ένα ιατρικό... στρατήγημα, που έλεγε και η μακαρίτισσα η Θεία Δίκη .

Λοιπόν, ένα από τα αντιπαθέστερα μαθήματα στην Ιατρική Σχολή είναι η Ιστολογία. Αφορά την μελέτη των διάφορων ιστών του ανθρώπινου σώματος, τα είδη τους, τις παραλλαγές τους, την προέλευσή τους, την βιολογική τους συμπεριφορά. Παναπεί, οι όροι με το θέμα ιστολόγ- είναι πιασμένοι! Και μάλιστα πανηγυρικά. Και άκρως αντιπαθητικά, if I may add. Γιατί μια από τις βασικές χρησιμότητες της αποτρόπαιας Ιστολογίας που σάς έλεγα, είναι η ανίχνευση και η ταξινόμηση των καλοήθων και κακοήθων όγκων, δηλαδή των νεοπλασιών, δηλαδή των "καρκίνων". Αυτό είναι βέβαια αντικείμενο άλλης ειδικότητας, της Παθολογικής Ανατομικής, που είναι προέκταση όμως της Ιστολογίας. Η εξέταση πάντως ενός ιστού που αφαιρέθηκε από κάποι ζωντανό ον, άνθρωπο ή ζώο, για πιθανή κακοήθεια (καρκίνο) λέγεται "ιστολογική εξέταση".


Γι αυτούς τους λόγους, από την αρχή που ασχολήθηκα με το "blogging", αντιπάθησα την ελληνική απόδοση του blogging ως "ιστολογείν" και του blogger ως "ιστολόγου". Και αντιπρότεινα το "ημεροδίχτυ" για το blog, "ημεροδιχτάς" για τον blogger (κατά το "ψαροτουφεκάς") και "ημεροδιχτείν" για το blogging. Όλα αυτά βγαίνουν από το Ημερολόγιο+Παγκόσμιος ιστός (δίχτυ), μια και blog = weblog = web (παγκόσμιος, ιστός, δίχτυ) + log (ημερολόγιο, αρχείο καταγραφής).


Βλέπω ότι οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τα "ιστολόγος" και "ιστολόγιο", και κατά ένα μέρος είναι φυσικό, δεν είστε υποχρεωμένοι να έχετε τις δικές μου ανησυχίες, αλλά ο όρος είναι μάλλον αδόκιμος, εφόσον υπάρχει ήδη η "ιστολογία" και ο "ιστολόγος", και μάλιστα δεν έχουν καμμία απολύτως σχέση με τον blogger και το blogging.

Κλείνοντας, κύριε Μπαμπινιώτη και συνάδελφοι Ημεροδιχτάδες, να πώ πως ο μόνος όρος ο σχετικός με το blogging που κατά την γνώμη μου δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, είναι το "ευλογόσφαιρα", μετάφραση του "bloggosphere", που πολύ εύστοχα πρότεινε η ονομαστή μας Ευλογολοκαντιέρα, η Μιραντολίνα.

Γράψτε μου αν θέλετε την άποψή σας.
Σ;)

17 Ιουν 2006

"ΕίΜΑστΕ Απο ΤΟ ΥλιΚό ποΥ ΦΤΙάΧΝΟντΑΙ ΤΑ όΝΕιρΑ"







ΤΡΙΚΥΜΙΑ
.
μετάφραση: Μαύρος Γάτος
με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος για την μετάφραση αυτή



Miranda του John William Waterhouse




(Η Μιράντα συναντά τους ναυαγούς
είναι οι πρώτοι άνθρωποι που βλέπει στη ζωή της,
αν εξαιρέσουμε τον πατέρα της τον Πρόσπερο)




Ω, τί θαύμα!
Πόσα υπέροχα πλάσματα, εκεί έξω!
Τι όμορφη που είναι η ανθρωπότητα! Ω, θαυμαστέ, καινούργιε κόσμε,
με τέτοιους ανθρώπους!





(μιλάει ο Πρόσπερο (Ευτύχιος))


...Τέλειωσε τώρα η γιορτή μας. Και οι ηθοποιοί μας,
σάς τό'χα πει, ήτανε όλοι πνεύματα, και διαλύθηκαν
έλιωσαν στον αέρα, στον λεπτόν αέρα.
Όπως το ανυπόστατο υφάδι του οράματος αυτού,
οι πύργοι που αγγίζουνε τα σύννεφα, τα θαυμαστά παλάτια,
οι αυστηροί ναοί, η ίδια η μεγάλη Γη,
ναι, μ' όλη της την κληρονομιά, θα διαλυθεί,
όπως ξεθώριασε και το ανύπαρκτο ετούτο πανηγύρι,
και δε θα μείνει ούτε ένα κουρελάκι.


Είμαστε απ' το υλικό που φτιάχνονται τα όνειρα, και η μικρή ζωή μας
περικυκλωμένη από έναν ύπνο...



Sire William Shakespeare

16 Ιουν 2006

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ, ΚΥΡΙΕ ΚΑΦΚΑ, ΚΥΡΙΕ ΧΑΤΖΗ;


Εκεί κύλησαν οι ώρες, ώρες που ανάσαιναν με μια πνοή, που οι καρδιές τους χτυπούσαν με μια καρδιά, ώρες που ο Κ. κατατρυχόταν από το αίσθημα ότι χάνεται, ή ότι περιπλανιέται σε μια παράξενη χώρα, πιο πέρα από εκεί που περιπλανήθηκε ποτέ του άνθρωπος, μια χώρα τόσο παράξενη, που ο αέρας της δεν είχε τίποτα κοινό με τον γνωστό του αέρα, όπου μπορούσες να πεθάνεις από την αίσθηση του παράξενου, και που ωστόσο η μαγεία της ήταν τέτοια, ώστε δεν μπορούσες παρά να προχωρείς και να χάνεσαι όλο και περισσότερο…

κυλίστηκαν πάνω στο στρώμα. Απόμειναν πλαγιασμένοι εκεί, αλλά δεν ξαναβρήκαν τη λησμονιά της πρώτης νύχτας. Γύρευε εκείνη κι εκείνος γύρευε, αγρίεψαν, παραμορφώθηκαν τα πρόσωπά τους, έχωναν τα κεφάλια τους ο ένας στον κόρφο του άλλου, γύρευαν, και τα σφιχταγκαλιάσματά τους, και οι σπασμοί των κορμιών τους, δεν μπορούσαν να τους κάνουν να λησμονήσουν, παρά μονάχα τους θύμιζαν εκείνο που γύρευαν. Σαν τα σκυλιά που απεγνωσμένα σκάβουν το χώμα, έσκαβαν ο ένας το κορμί του άλλου, και συχνά, ανέλπιδα ξεγελασμένοι, σε μια τελική προσπάθεια να φτάσουν στην ευτυχία, οσφραίνονταν κι έγλυφαν ο ένας το πρόσωπο του αλλουνού. Ο κάματος τους καταπράυνε τέλος, και τους έκανε να νιώσουν αμοιβαία ευγνωμοσύνη.

Φράντς Κάφκα, Ο Πύργος, (Der Schloss, 1926)

μετάφραση Αλέξανδρου Κοτζιά (με μικρές τροποποιήσεις)

Εκδόσεις Γαλαξία, Αθήνα 1964


«…είχε την ευτυχία πάνω στο πρόσωπο, την ημεράδα του ανθρώπου με την κερδισμένη ζωή, την σιγουρεμένη πιά, μέσα στον έρωτα, την προκοπή, και την τέχνη της.»

Δημήτρη Χατζή, Το χρονικό της Ιζαμπέλας Μόλναρ



15 Ιουν 2006

"ALL TIME IS ETERNALLY PRESENT" -ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΜΟΥ: THOMAS STERNS ELLIOT



Δε θα πάψουμε ποτέ να εξερευνούμε
και όλης μας της εξερεύνησης το τέλος
θά'ναι να φτάσουμε εκεί που ξεκινήσαμε
και να γνωρίσουμε, πρώτη φορά, το μέρος


T.S. Elliot

14 Ιουν 2006

ΖΗΤΩ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ

ΤΟΥ ΠΡΟΔΟΤΗ ΠΟΥ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ ΩΣ ΕΤΟΥΤΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ
ΤΟΥ ΠΡΟΔΟΤΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

(σε επανάληψη λόγω προβλήματος του blogger)


ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ για τον θάνατο του Άλεξ;

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ για το θάνατο των 21 παιδιών στα Τέμπη;

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ για το θάνατο των εργαζομένων στην Ρικομέξ στο σεισμό του 2001;

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ για το αίμα στους δρόμους, για τις κακοτεχνίες, για τα έργα που ΔΕΝ έγιναν, για τα έργα που έγιναν στραβά, για την κακή ποιότητα ζωής των πόλεων, για την ερήμωση της υπαίθρου;

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ για την κυριαρχία της διαφθοράς στο δημόσιο βίο και για την αποδοχή αυτού του γεγονότος σαν κάτι απόλυτα φυσικό από τους πολίτες και ειδικά από τους νέους;;;

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ για την απαξίωση της δικαιοσύνης, της δημόσιας διοίκησης, της δημόσιας εκπαίδευσης, της δημόσιας υγείας;

ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ για την ανεργία και για την εξαθλίωση των συνθηκών εργασίας;

Όσοι με παρακολουθείτε, θα ξέρετε ότι πιστεύω στην ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ του ανθρώπου. Πιστεύω στην ευθύνη του καθενός από εμάς, ευθύνη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ και ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ. Δεν πιστεύω σε "συλλογικές ευθύνες", γενικές, αόριστες, και παραπλανητικές. Το έχω ξαναπεί, ΟΤΑΝ "ΦΤΑΙΜΕ ΟΛΟΙ", τελικά ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΔΕΝ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ, και ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ.

Κάποιοι βέβαια θα απαντήσουν, "όλοι φταίμε", με την ανοχή μας, με την αδιαφορία μας, με την συνενοχή μας. Και σε ένα βαθμό, θα έχουν δίκιο.

Όμως ΕΓΩ, όπως αρκετοί άλλοι, δεν ΚΥΒΕΡΝΗΣΑ αυτόν τον τόπο! Ούτε ΨΗΦΙΣΑ αυτούς που τον διαχειρίζονται και τον λυμαίνονται τόσα χρόνια!!! Από την άλλη, δεν αδιαφόρησα, δεν απείχα, ΨΗΦΙΣΑ και κάποιους που θεωρούσα άξιους και αδιάφθορους, και που ποτέ δεν τους δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμαστούν. Σεβάστηκα τους συνεργάτες μου, τους συμπολίτες μου, τους συνανθρώπους μου, και απαίτησα όσο με έπαιρνε να με σεβαστούν, κι εμένα, και κάποιους άλλους πιό πιό αδύναμους. Επηρέασα όσο μπορούσα τους γύρω μου προς την κατεύθυνση που θεωρώ δίκαια και τίμια, φώναξα όσο μπορούσα κάθε φορά που έβλεπα μιαν αδικία. Δεν πάτησα πάνω σε κανέναν για να προτιμηθώ, να εισαχθώ, να διοριστώ, να ευνοηθώ, να προαχθώ. Δεν δωροδόκησα, δεν λάδωσα, δεν καταπάτησα, δεν παρανόμησα.

Τις συνέπειες όλων αυτών των ΔΕΝ, τις πλήρωσα, κι ακόμα τις πληρώνω.


ΕΣΥ, βάλε το χέρι στην καρδιά, και αν μπορείς, πες τα ίδια.

ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ, ΑΝΑΛΑΒΕ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΟΥ, ΣΤΟ ΒΑΘΜΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΑΝΑΛΟΓΟΥΝ.
ΚΑΙ ΜΗ ΛΕΣ, ΠΟΝΗΡΕ, "ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΜΕ", ΜΗ ΜΕ ΒΑΖΕΙΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΤΣΟΥΒΑΛΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ.

ΚΑΠΟΤΕ, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ
ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΟΓΟΔΟΤΗΣΟΥΝ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ, ΖΗΤΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΣΗ.



ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ
(ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΕΟΝΤΗΣ-ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ)
128 kbps Mp3 (4,41ΜΒ)



Τούτοι δω εφέρανε τουφέκια γεμάτα μπαρούτι
τούτοι δω διατάξανε τη στυγερή εξόντωση
τούτοι δω συναντήσανε το λαό να τραγουδάει ενωμένος


Και το λιγνό κορίτσι έπεσε με την σημαία του
και το αγόρι κύλησε χαμογελώντας λαβωμένο
λαβωμένο στο πλευρό της


ΤΟΥ ΠΡΟΔΟΤΗ ΠΟΥ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕ ΩΣ ΕΤΟΥΤΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΖΗΤΩ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ

ΕΚΕΙΝΟΥ ΠΟΥ ΔΩΚΕ ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΖΗΤΩ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ

ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΑΝΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΖΗΤΩ ΤΗΝ ΤΙΜΩΡΙΑ


ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΔΙΝΟΥΝΕ ΤΟ ΧΕΡΙ, ΤΟ ΜΟΥΛΙΑΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΑΙΜΑ

ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΘΕΛΩ ΓΙΑ ΠΡΕΣΒΕΥΤΕΣ, ΟΥΤΕ ΗΣΥΧΟΥΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ

ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩ ΝΑ ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ,
ΣΕ ΤΟΥΤΟ ΔΩ ΤΟ ΜΕΡΟΣ, ΣΕ ΤΟΥΤΗ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ

Μαύρος Γάτος

13 Ιουν 2006

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, Σ'ΑΓΑΠΩ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ


-Μιλάς παράξενα, είπε εκείνη. Αλλά υπάρχει στη συμπεριφορά σου κάτι που μού αρέσει. Έλα πιό κοντά, Ξένε, κι εξήγησε μου.

-Μόνη σου το είπες: "μια λαμπερή κηλίδα αίματος στο μέτωπό του". Με κοίταξες αλλόκοτα. Πρέπει να σ'αγαπώ;

-Κι όμως, σε άκουσα! "Ένα αστέρι εξερράγη μέσα στο βλέμμα του!", είπες.
Απόψε ο ουρανός είναι κατακόκκινος, κι οι φήμες ζοφερές. Μ'αρέσεις όταν γέρνεις έτσι το κεφάλι σου. Τούτη τη στερνή ώρα, πρέπει να σ'αγαπήσω.
Ποιός ξέρει; Μπορεί και νά΄ναι αλήθεια ότι δεν είμαστε παρά φτερά, ανάμεσα στ'ατσάλινα σαγόνια της ζωής και του θανάτου. Αλλά προτιμώ να μετρώ το Χρόνο με το δικό μου ρολόι. Μπορώ έτσι να πετώ, αδιαφορώντας για τις ενδείξεις. Μπορώ να πετώ μαζί σου.
Είναι το τέλος, σ'αγαπώ, είναι το τέλος.

Από ένα αγαπημένο μου διήγημα επιστημονικής φαντασίας

11 Ιουν 2006

ΒΟΥΒΟΠΌΤΑΜΟΣ

Στην άκρη του δρόμου έχει αγριόχορτα
θάμνους χαλίκια λάσπες
στην άκρη του δρόμου βρίσκεις μόνο σκουπίδια
πακέτα από τσιγάρα μπουκάλια τενεκέδες
κομμάτια από ζωές

στην άκρη του δρόμου δεν σταματάς

ούτε κοιτάς, ματιά δεν ρίχνεις,

δεν ψάχνεις, τί να ψάξεις, στην άκρη του δρόμου

εκτός
αν έχεις χάσει κάτι πολύτιμο

ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΟΥ ΑΔΗ

Είναι ένας κόσμος πόνου, και όχι χαράς. Ο θεός που τού αρμόζει, είν'ο θεός της οδύνης, ο θεός της συμφοράς
.
Κι εσύ ψυχή μου, που άδικα αναζητάς, και λαχταράς έναν θεό της αγάπης. δε θα τον βρεις ποτέ. Ποτέ σου δε θα μάθεις.
.
Αλλά κάποτε, φτωχή μου ψυχή, θά'ρθει η ώρα να διασχίσεις κι εσύ τον Αχέροντα, και να διαβείς τις Πύλες του Άδη.
.
Και τα Όνειρα θα πάρουνε εκδίκηση...

10 Ιουν 2006

ΒΡΕ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΤΟΥ ΡΑΣΟΎΛΗ...
ΕΔΏ, ΣΟΥ ΛΈΩ, ΕΊΝΑΙ ΣΟΎΛΙ!

.
Κατάβαση από το Σούλι από το μονοπάτι της Τζαβέλλαινας, και μετά καγιάκ από τις πηγές του Αχέροντα με καγιάκ. Και όλα αυτά υπό βροχή και ήλιο και φεγγάρι. Πάμε στην Πάργα για καφέ. Χάλια χάλια. Σ;)))
.
Μαύρος Γάτος εκδρομικός κ παντός καιρού

9 Ιουν 2006

ΔΙΑΣΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΧΕΡΟΝΤΑ




El desdichado

Είμαι ο Σκοτεινός, -ο Χήρος, -ο Πικρός
Ο Πρίγκηπας της Θλίψης στo γκρεμισμένo κάστρo
Πέθανε το μονάκριβο Αστέρι μου - κι ο Μαύρος ήλιος τώρα, ο Μελαγχολικός
Βαραίνει το λαούτο μου που έφεγγε σαν Άστρo

Στη νύχτα αυτή του Τάφου μου, εσύ, παρηγοριά μου,
ξανάφερέ μου το Παυσίλυπο, τη θάλασσα του Νότου
το Άνθος που μού γλύκαινε την θλιβερή καρδιά μου,
την πέργκολα που σμίγανε Κλήμα κι ανθός του Ρόδου

Να Είμαι Έρωτας, ή Φοίβος ; … Προδότης ή Εκδικητής ;
Απ΄το φιλί της Ρήγισσας στο μέτωπό μου σημαδεύτηκα
Μές στη σπηλιά που η Σειρήνα κολυμπά την ονειρεύτηκα

Και διέσχισα δύο φορές τον Αχέροντα νικητής
Πάλλοντας της λύρας του Ορφέα τις χορδές
Στους στεναγμούς της Αγίας, και στης Μάγισσας τις κραυγές!







Gerard De Nerval, 1854
Μετάφραση Μαύρος Γάτος
Με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος για την μετάφραση

ΠΕΡΣΙ ΤΕΤΟΙΟΝ ΚΑΙΡΟ....


...αγαπιόμασταν, θαρρώ...

Καλά να περάσετε το τριήμερο. Πάω για το Σούλι και για τις πηγές του Αχέροντα...

7 Ιουν 2006

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΒΑΣΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

ΤΣΑΚΙΣΤΕ TO ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ, ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ
Αφιερωμένο στον Άλεξ Μεσχισβίλι
Ο φασισμός σαν πολιτικό κίνημα βασίζεται στο ιδεολογικό υπόβαθρο της θεωρίας της δέσμης, της ομάδας των ανθρώπων, που η καταγωγή, οι πεποιθήσεις και η δύναμή τους ταυτίζονται, παραλληλίζονται σαν μια δέσμη από κλαδιά, και τσακίζουν κάθε "εχθρό".
Σαν όνομα ο Φασισμός γεννήθηκε στην Ιταλία του Μουσολίνι: fasces στα λατινικά σημαίνει δεσμίδα. Κάτι αντίστοιχο ήταν και ο Εθνικοσοσιαλισμός στην Γερμανία ( στα γερμανικά Nazional-sosialismus, και χάριν συντομίας Nazismus, δηλαδή ο γνωστός μας Ναζισμός). Η ίδια ιδεολογία διέπνεε και διαπνέει και τον Εθνικισμό του Αμερικάνικου Νότου, όπου έδρασε παλιότερα η γνωστή Κού-Κλούξ-Κλαν, και όπου σήμερα δρουν άλλες παρεμφερείς οργανώσεις, την προπολεμική Ιαπωνία του Αυτοκράτορα-Ήλιου, αρχηγού του Υπέρτατου Έθνους του Ανατέλλοντος Ήλιου, την Ισπανία του στρατηγού Φράνκο, που συνέτριψε με τη βοήθεια του Μουσολίνι και του Χίτλερ τις δημοκρατικές δυνάμεις στον Ισπανικό Εμφύλιο, λίγο πριν τον Β' παγκόσμιο πόλεμο. Σε ένα επεισόδιο αυτού του πολέμου, βομβαρδίστηκε από τα φασιστικά αεροπλάνα η πόλη Guernica, και αυτό το γεγονός ενέπνευσε τον Πάμπλο Πικάσσο να ζωγραφίσει τον ομώνυμο πίνακα.
Στη Ρωσία, ο Φασισμός της εκφυλισμένης Οκτωβριανής επανάστασης του Ιωσήφ Στάλιν, ντύθηκε κομμουνισμός-σοσιαλισμός, και ανέλαβε να καθοδηγήσει, λέει, την ανθρωπότητα, στο ιδανικό σοσιαλιστικό μέλλον. Στην Μεγάλη Βρετανία ο φασισμός ενσαρκώθηκε στον Αυτοκρατορικό Ιμπεριαλισμό, στην Γαλλία τερατούργησε κατά τον πόλεμο της Αλγερίας, και τέλος, στις ΗΠΑ, αυτοχρίστηκε Επικαρπωτής, Αστυφύλακας, και Σωτήρας του Κόσμου...

Τι σημαίνει όμως Φασισμός, ποιές ιδιότητες χαρακτηρίζουν τον Φασίστα;

Στην δεσμίδα των ομοειδών και τελείως ευθυγραμμισμένων κλαδιών, δεν χωρούν κλαδιά στραβά, πιό χοντρά ή πιό λεπτά, πιό κοντά ή πιό μακριά, διαφορετικού χρώματος. Ο Φασισμός προϋποθέτει λοιπόν την ύπαρξη μιάς ομογενούς ομάδας ανθρώπων, με κοινή καταγωγή, κοινά χαρακτηριστικά, κοινά πιστεύω, κοινά ιδανικά, ακόμα και παραπλήσια εμφάνιση...

Αυτές οι προϋποθέσεις συγκεντρώνονται συνήθως σε μια ομάδα ανθρώπων με κοινή ιστορία και καταγωγή, δηλαδή σε ένα Έθνος. Γι αυτό και ο Φασισμός ταυτίζεται λίγο πολύ με τον Εθνικισμό, ακόμα κι αν ντύνεται τον μανδύα του Διεθνισμού, όπως, είπαμε, στην περίπτωση της ΕΣΣΔ. Προσοχή, το να ανήκεις σε ένα Έθνος και να αναγνωρίζεις μια Πατρίδα, δεν σημαίνει ότι είσαι Εθνικιστής. Άλλο ο πατριώτης, και άλλο οι Εθνικιστής (στην πραγματικότητα ο Εθνικιστής δεν είναι καν πατριώτης, όπως θα δούμε, γιατί πάνω απ'όλα βάζει το τομάρι του, και όχι την πατρίδα). Ο Εθνικιστής πιστεύει ότι το ΔΙΚΟ ΤΟΥ Έθνος ξεχωρίζει ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΑ και ΑΥΤΑΠΟΔΕΙΚΤΑ από όλα τα υπόλοιπα Έθνη, και επομένως οφείλει να τα εξαφανίσει, να τα υποτάξει, να τα χρησιμοποιήσει, ή και να τα καθοδηγήσει, κατά περίπτωση.

Το Έθνος του, μέσα στο μυαλό του Εθνικιστή, είναι το εκλεκτό, το Έθνος ανάμεσα στα έθνη, προορισμένο να κυριαρχήσει σε όλα τα υπόλοιπα, που είναι εξ ορισμού κατώτερα, λιγότερο έξυπνα, λιγότερο ικανά, λιγότερο ΔΥΝΑΤΑ... Πρόκειται για μια Αποστολή με μεταφυσικές διαστάσεις, που μπορεί να την έχει αναθέσει στο Έθνος του Εθνικιστή είτε ο ίδιος ο Θεός αυτοπροσώπως (όπως συμβαίνει στον εβραϊκό εθνικισμό, τον λεγόμενο και Σιωνισμό), είτε προκύπτει από την ιστορία του λαού και από το μεγαλείο των Προγόνων, είτε απλά ισχύει αυτοδίκαια, επειδή το είπε ο Αρχηγός. Η τυφλή υπακοή στην Ιεραρχία και ο ανεξέλεγκτος αυταρχισμός των κρατούντων είναι βασικά στοιχεία της φασιστικής ιδεολογίας. Φύρερ (τίτλος του Χίτλερ, θυμάστε), σημαίνει Οδηγός. Στα ρώσικα, λέγεται Πατερούλης (τίτλος του Ιωσήφ Στάλιν)...

Ο Φασίστας λοιπόν δεν ανέχεται διαφορές. Δεν ανέχεται διαφορετικούς. Αποστολή του είναι να τσακίσει τον Ξένο. Τον Ξένο στην καταγωγή (όπως οι Ναζί τους μη-Άρειους), τον Ξένο στο χρώμα (όπως η Κου-Κλουξ-Κλαν τους Μαύρους). Τον αδύναμο σωματικά, αυτόν που δεν μπορεί να ακολουθήσει την δεσμίδα στους Άθλιους Άθλους της. Αλλά κυρίως, και πάνω απ'όλα, ο Φασισμός τσακίζει τον διαφορετικό, ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ, που τολμά να διαφέρει στην εμφάνιση ή στην συμπεριφορά ή στις πεποιθήσεις ή απλά αρνείται να ενταχθεί την φασιστική Δέσμη.
Στο μυαλό του Φασίστα, όλοι όσοι ανήκουν στην δεσμίδα πρέπει να είναι ΟΜΟΙΟΜΟΡΦΟΙ, τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά. Μόνο έτσι η Δεσμίδα, η Φάσια, μπορεί να έχει Δύναμη, που είναι μια έννοια κλειδί για την κατανόηση της ψυχολογίας του Φασίστα. Είναι μια έννοια θεοποιημένη, που της χρειάζεται για να επιτελέσει το έργο της, την επιβολή σε όλη την υπόλοιπη Ανθρωπότητα. Μέσω της Δύναμης, δηλαδή ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ, δηλαδή μέσω της ΒΙΑΣ ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΜΙΑ ΑΝΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΟΡΙΟ. Όπως η Λογική και ο Σεβασμός στον Άλλο είναι η βάση του Δικαίου του πολιτισμένου Ανθρώπου, έτσι και η τυφλή πίστη στον Αρχηγό και στην Αγέλη και η επιβολή μέσω της δύναμης και της βίας είναι το "δίκιο" του Φασίστα.

Υπάρχει μια φιλοσοφική θεωρία που λέγεται Σολιψισμός. Σημαίνει, "μόνο εγώ υπάρχω" (solo ipso sum). Ο φασισμός μπορεί να θεωρηθεί μια μορφή συλλογικού Σολιψισμού, "μόνο το δικό μου Εθνος υπάρχει". Μέσα στο μυαλό του φασίστα Εθνικιστή, κυρίαρχη και επομένως καθοριστική ιδιότητα ενός ατόμου είναι το "Έθνος" στο οποίο ανήκει. Όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα... και όλα τα υπόλοιπα Έθνη πρέπει αυτοδίκαια να υποταχθούν, αν είναι δυνατόν, κι αν δεν είναι, να χρησιμοποιηθούν κατά το συμφέρον.

Αυτά στην θεωρία.
Στην πράξη, στον Φασισμό και στον Εθνικισμό καταφεύγουν συνήθως πρώτα και καλύτερα άτομα συμπλεγματικά. Αυτοί που ψάχνουν την Δύναμη στον Φασισμό, είναι αυτοί που δεν την έχουν μέσα τους. Αυτοί που αναζητούν τον σκοπό της ζωής στον Εθνικισμό, είναι αυτοί που δεν έχουν πνευματικό περιεχόμενο και δικούς τους στόχους. Αυτοί που αναζητούν την Φυλετική καθαρότητα είναι συνήθως αυτοί που έχουν τα μεγαλύτερα συμπλέγματα ατομικής ή φυλετικής κατωτερότητας. Αυτοί που κάνουν σημαία τους το Έθνος και τον Αρχηγό, όπως οι χούλιγκαν την Ομαδάρα, είναι χαμηλής μόρφωσης, άτομα βίαια, επιθετικά, άτομα με χαλαρές ηθικές αρχές, και διάτρητες συνειδήσεις.

Στην Ελλάδα, ο Φασίστας ήταν αυτός που υπέθαλψε και στερέωσε την δικτατορία του Μεταξά, κατασκοπεύοντας και καταγγέλοντας για Βενιζελικό ή για κομμουνιστή όποιον τού έμπαινε στο μάτι, για οποιονδήποτε λόγο. Μετά, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, ο ίδιος άνθρωπος, ο δήθεν πατριώτης, έγινε ο Δοσίλογος των Γερμανών. Ατιμώρητος μετά την απελευθέρωση, απέκτησε και πάλι πολιτική ισχύ και κοινωνικό κύρος, και συνέχισε την ίδια δράση, την τρομοκράτηση κάθε ανθρώπου με ανοιχτό μυαλό και ελεύθερη σκέψη, και όχι μόνο., Οποιοσδήποτε για οποιονδήποτε λόγο έπεφτε στην δυσμένεια του Εθνικόφρονα, θα υφίστατο την καταγγελία, τον διασυρμό, την εξορία, την δίωξη. Γιατί ο "Εθνικόφρονας" ήταν και είναι πάνω απ'όλα τομαριστής...

Δεν έχω μάθει να μασάω τα λόγια μου. Στην κυριαρχία των ανθρώπων αυτών στην μεταπολεμική Ελλάδα, βοήθησε πολύ και η πόλωση του Εμφυλίου. Που ξέσπασε όταν κάποιοι "άλλοι" φασίστες, Κόκκινοι αυτήν τη φορά, εκμεταλλεύτηκαν την αγνότητα και την αυτοθυσία χιλιάδων Ελλήνων, και έσπρωξαν την χώρα στην καταστροφή. Όταν κάποιοι ηγέτες χρησιμοποίησαν τους αριστερούς ιδεολόγους για να επιχειρήσουν πέρα από κάθε λογική να ανατρέψουν την συνθήκη της Γιάλτας, και με ένοπλο αγώνα να εγκαθιδρύσουν καθεστώς Ανατολικού τύπου.
Αν νικούσαν αυτοί οι "Δημοκράτες" στον Εμφύλιο, θα είχαμε γίνει Βουλγαρία. Πέρα όμως από τα υπόλοιπα δεινά που σώρευσε αυτός ο αδελφοκτόνος πόλεμος στην χώρα μας, έδωσε στους τέως δοσίλογους των Γερμανών, και νυν δήθεν Εθνικόφρονες Εθνικιστές, το ιδανικό πρόσχημα και τις ιδανικές συνθήκες για να κυριαρχήσουν και πάλι.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι οι τραμπούκοι που σκότωσαν τον Αλέκο Παναγούλη, και τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Οι ίδιοι που οργίασαν κι αλώνισαν στα χρόνια της Χούντας. Αυτοί που ποτέ δεν τιμωρήθηκαν, και μετά την πτώση της δικτατορίας με τον γνωστό δραματικό τρόπο, ξαναεπέπλευσαν, και μέσα από το παρακράτος, και μέσα από όλα σχεδόν τα κόμματα της Μεταπολίτευσης. Όταν το 1981 ήρθε η ώρα της "Αλλαγής" του Αντρέα, πολλοί από αυτούς ντύθηκαν και την προβιά του σοσιαλιστή, για να εξακολουθήσουν να λυμαίνονται τα πάντα με την άνεσή τους.
Ο Φασίστας τελικά μπορεί να οριστεί άσχετα με τις πολιτικές του δήθεν πεποιθήσεις, σαν ο άνθρωπος που δεν έχει ηθικές αναστολές, δεν σέβεται τίποτα και κανέναν, και σίγουρα όχι την Πατρίδα, κι ας κόπτεται για το αντίθετο, ο χαμαιλέων, που επιπλέει σε κάθε καιρό, με την πονηριά του, τον κυνισμό του, τον αριβισμό του. Είναι ο χούλιγκαν της πολιτικής, η μάστιγα της ανθρωπότητας.

Ο Φασίστας Εθνικιστής ντύθηκε τελευταία Ευρωβουλευτής, απέκτησε τρόπους Ευρωπαϊκούς, στα πρότυπα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι και του Ζαν Μαρί Λε Πεν. Βασισμένος στις αντικειμενικά δύσκολες συνθήκες ζωής του 2006, στις μεγάλες αλλαγές και στις ραγδαίες εξελίξεις της εποχής μας, στις μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμών του τέλους του 20ου αιώνα, και στις ανασφάλειες που δημιουργουν όλοι αυτοί οι παράγοντες σε πολλούς ανθρώπους, ο Φασισμός προσπαθεί να κερδίσει δύναμη, ωστε να δείξει όταν έρθει η ώρα τα δόντια του. Έκλεισε την Χρυσή Αυγή κα την έκανε νεολαία του Λάος. Πουλάει βιβλία από τηλεοπτικές εκπομπές, καλύπτοντας τα βρωμερά εθνικιστικά του παραληρήματα με δήθεν επιστημονικές σάλτσες.
Ο Φασισμός πολεμιέται με όπλα, αλλά μόνο όταν είναι πιά πολύ αργά. Πρέπει να τον πολεμήσουμε με τον Πολιτισμό, με την Μόρφωση, με το Παράδειγμα μας, με την Ενεργό Συμμετοχή στα Κοινά. Ας μην τού δώσουμε περιθώρια να σηκώσει κεφάλι, απέχοντας, υποκύπτοντας τον φόβο, ας μην κρυφτούμε στο καβούκι μας προσπαθώντας να σώσουμε το τομάρι μας.
Ο Λύκος φόρεσε την προβιά του αρνιού, αλλά ας μην γελαστούμε. Είναι πάντα ο ίδιος. Μην τον αφήσετε να σηκώσει κεφάλι. Τσακίστε τον. Τσακίστε το Αυγό του Φιδιού.
Μαύρος Γάτος

6 Ιουν 2006

*ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ* ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΕΝΑ ΖΩΑΚΙ... ΚΑΜΜΙΑ ΝΑ ΜΕ ΥΙΟΘΕΤΗΣΕΙ;;;

Η Σκράτς, Τσίκα-φλίκα;;;;


Όποιος δεν είχε ποτέ ένα ανώτερο θηλαστικό για κατοικίδιο - γάτα, σκύλο, άλογο, δεν μιλάμε για μια αράχνη ταραντούλα ή για ένα χρυσόψαρο! - δεν μπορεί να καταλάβει πόσο μπορεί κανείς να δεθεί με μία γάτα, για παράδειγμα. Έρχεται συχνά στο μυαλό μου εκείνη η συμφοιτήτρια και φίλη που μου είχε πει κλαίγοντας, μια κατά τα αλλά ωραία μέρα, πολλά χρόνια πριν, πως «πέθανε ο Τιτίνης». Εγώ το τέρας είχα γελάσει κυνικά, και της είχα πει «μην κανείς έτσι, ένας γάτος ήτανε μόνο». Πού να ξέρω ο δύστυχος τότε πόσο ζωτικής, κυριολεκτικά, σημασίας, μπορεί να είναι ένας γάτος… η μια γάτα.

Αντίθετα με το τσιγάρο, ένα κατοικίδιο, μια γάτα, ωφελεί σοβαρά την υγεία. Ιδού, σε απευθείας σύνδεση με το περιοδικό «Γαβ» (χωρίς πλάκα), οι 12 κυριότεροι λόγοι που κάνουν μια γάτα τόσο σημαντική:

Μας κάνει καθημερινά να χαμογελάμε. Λειτουργεί σαν αντίδοτο κατά της μοναξιάς. Λειτουργεί σαν σύμμαχός μας στη ζωή γενικά. Είναι ένα ζωντανό σχολείο για τα παιδιά. Ανεβάζει την αυτοεκτίμησή μας. Συμβάλλει στην συναισθηματική μας σταθερότητα. Μπορεί να βοηθήσει πολύπλευρα τα παιδιά με προβλήματα ανάπτυξης. Είναι εργαλείο ανάπτυξης της κοινωνικότητας, μειώνει την συστολή, σπάει διαπροσωπικούς φραγμούς. Όσοι έχουν γάτα ανταπεξέρχονται πολύ καλύτερα σε απώλειες, πένθη, διαζύγια. Μας φέρνει πιο κοντά στην φύση και στην άθληση. Μειώνει τις επισκέψεις στο γιατρό και τις μικροασθένειες κατά 10% (αυξάνει όμως τις επισκέψεις στον κτηνίατρο…). Και τέλος, κάνει καλό στους καρδιοπαθείς: μετά από ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο, οι έχοντες έχουν διπλάσιες (!) πιθανότητες να επιζήσουν από τους μη έχοντες.
Καμμιά εθελόντρια να με υιοθετήσει;;;;;;;
Μαύρος Γάτος
Σ;)))))))))))))))))))))))))))))))

5 Ιουν 2006

ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΦΙΛΕ;;;;;

Η ερώτηση είναι τελείως ρητορική. Ξέρω πολύ καλά γιατί, αυτό που δεν ξέρω είναι τί δουλειά έχω εγώ σε αυτήν την θλιβερή χώρα, την πατρίδα μου, την Ελλάδα.

Ο Μαύρος Γάτος, αν και διαθέτει αυτοκίνητο, και μάλιστα όχι από τα συνηθισμένα, κυκλοφορεί συνήθως με ένα μπλέ ποδήλατο. Το βασικό (το πιό φτηνό) μοντέλο του Decathlon του Merignac, πάνε πιά σχεδόν οχτώ χρόνια που το αγόρασα, τότε που μόλις είχα φτάσει στο Bordeaux. Το ποδηλατάκι μου είναι λοιπόν εκτός από απλούστατο και σχετικά παλιό, είναι όμως ακμαίο και καλοφροντισμένο, και με πάει παντού. Αφού αλώνισε το Bordeaux, γνώρισε το Χαϊδάρι, το Δαφνί και το Όρος Αιγάλεω, και μετά την Θεσσαλονίκη και τα περίχωρα, την παραλία ως την Περαία και ως το Καλοχώρι, το Σέιχ Σου. Και φυσικά όλο το κέντρο της πόλης, αφού το χρησιμοποιώ καθημερινά για τις μετακινήσεις μου. Κι ας μένει παραπονεμένη κι αραχνιασμένη η Λετίσια, το μπλε αυτοκίνητο, που κινείται σπάνια, και μόνο για μεγάλες αποστάσεις.

Χτες το βράδυ, γυρίζοντας από την έκθεση βιβλίου στην παραλία, άφησα για κάναδυό ώρες το ποδήλατό μου έξω από το πανεπιστήμιο, μπροστά από το κτίριο της Φιλοσοφικής. Είναι ένα μέρος πολύ φωτισμένο, και με αρκετά μεγάλη κίνηση πεζών και αυτοκινήτων. Το ποδήλατο ήταν δεμένο σε μια κολώνα ηλεκτροφωτισμού με κλειδαριά-συρματόσχοινο, όχι από τις πολύ απλές.

Όταν επέστρεψα, είδα το ποδήλατό μου μισοπεσμένο, σε περίεργη θέση. Σκέφτηκα ότι μάλλον δεν το στήριξα καλά και έπεσε. Εξετάζοντας την κλειδαριά είδα ότι κάποιος είχε προσπαθήσει να την παραβιάσει. Αν και την είχε καταστρέψει, δεν μπόρεσε να την παραβιάσει. Ευτυχώς λέω, χαλάλι η ηρωική μου κλειδαριά, αφού σώθηκε το ποδήλατο.

Πάω να φύγω, μπλοκάρει η αλυσίδα, δεν πιάνουν τα φρένα.

Ο ΣΚΑΤΟΨΥΧΟΣ άνθρωπος που προσπάθησε να κλέψει το ποδήλατό μου, αφού είδε ότι δεν μπορεί να σπάσει την κλειδαριά, μού κατέστρεψε τον δίσκο των ταχυτήτων και τα φρένα.

Όμορφη χώρα, ηθική, πολιτισμένη, η αγαπημένη μας Πατρίδα.
Τι χαρά, τι ευτυχία, να ζεις στην Ελλάδα του 2006...


4 Ιουν 2006

ΟΤΑΝ Ο ΗΛΙΟΣ ΗΤΑΝ ΑΚΟΜΗ ΠΑΙΔΙ...


Έχω απόλυτη ανάγκη από ένα αντίβαρο για την ιστορία του Άλεξ. Βρήκα αυτήν την φωτογραφία στο Ημεροδίχτυ του Ανέμου, και την μοιράζομαι μαζί σας.

Μαύρος Γάτος

3 Ιουν 2006

ΝΑ'ΤΑ ΜΑΣ... ΠΛΑΚΩΣΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΑ ΚΟΡΑΚΙΑ ΠΟΥ ΛΕΓΑΜΕ...

ΑΠΟΨΕ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΤΟΥ ALTER ΜΕ ΤΟΝ ΑΚΗ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟ: Η ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΝΙΚΟΛΟΥΛΗ ΜΕΤΑΔΙΔΕΙ ΑΠ'ΕΥΘΕΙΑΣ ΤΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΤΗΣ ΦΡΙΚΗΣ. ΠΩΣ ΟΙ ΑΝΗΛΙΚΟΙ ΔΡΑΣΤΕΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΟ 11ΧΡΟΝΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ. ΤΙ ΚΑΤΕΘΕΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ.

...ΛΕΠΤΟ ΠΡΟΣ ΛΕΠΤΟ Η ΕΡΕΥΝΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΠΑΖΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΤΟΠΙΣΤΕΙ Η ΣΩΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ. ΑΝΤΡΕΣ ΤΗΣ ΕΜΑΚ ΨΑΧΝΟΥΝ ΜΕ ΕΙΔΙΚΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟΥΣΑ ΣΚΥΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ 11ΧΡΟΝΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ.

Από κάτω από το τρέιλερ, στα Παρατράγουδα, η Αννίτα κατακρεουργεί νέα, ολόφρεσκα σφαχτάρια.... Η ιστορία της κακάσχημης Λίλης με τον Αλβανό πρώην σύζυγό της τον Αλέκο και τον νυν σύντροφό της τον Μανώλη τον Μαλάκα. Διακοπή για διαφημίσεις, ρούχα, παπούτσια, μυθιστορήματα, σερβιέτες.... και "σοκ στο πανελλήνιο".... "λεπτό προς λεπτό οι έρευνες ανάμεσα στα ερείπια"... "το ξέσπασμα της άτυχης μητέρας του Άλεξ στο άκουσμα του νέου"....

Ξανά διαφημίσεις, τα νέα δημητριακά Νέσκουικ με την ίδια υπέροχη γεύση, Vodafone, πάθος για την κάθε στιγμή, ψυγεία με δώρο τηλεόραση για το Μουντιάλ, πολυμορφικοί καναπέδες, γεύσεις που ονειρεύεται κάθε μωρό, κόλλες στιγμής, φτηνά δάνεια, έξυπνα αιρκοντίσιον, γιαουρτάκια για την χοληστερίνη, λουκάνικο, μπέικον, και δώρο ενάμισι λίτρο κοκακόλα...

Α ναι, επίσης Τα "ζουζούνια", τα μικρομέγαλα πουτανάκια-διαγραφή-νυμφίδια, έβγαλαν καινούργιο cd... Και δωρεάν με τον κόσμο του Επενδυτή, η νέα μεγάλη παραγωγή, "Κάλλας και Ωνάσης"...

Και το βράδυ, μετά από τις "ειδήσεις" της τρομολαγνείας και της σκύλευσης νεκρών και ζωντανών, όλο και καμμιά ταινία τρίτης-τέταρτης διαλογής, με φόνους, βιΑσμούς, άσκοπη και τερατώδη βία, όλο και καμμιά τέτοια ταινία θα έχουν να προβάλουν...

Αλλά τί λέω! ΤΙ "τρίτης και τέταρτης διαλογής", λέω... ΈΧΕΤΕ ΔΕΙ ΤΟΝ ΑΡΧΟΝΤΑ ΤΩΝ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙΩΝ;;;;;;" Είδα μόνο το δεύτερο μέρος, κι αυτό με το ζόρι. Το περιέγραψα μόλις βγήκα έξω σαν "ΜΙΑ ΜΑΚΑΒΡΙΑ ΑΝΟΗΣΙΑ". Κι αυτή η τριπλή ταινία έκανε πάταγο, ρεκόρ εισιτηρίων, απέσπασε τις καλύτερες κριτικές....

Άλεξ, σε ζηλεύω....

ΕΧΕ ΓΕΙΑ, ΑΛΕΞ, ΕΧΕ ΓΕΙΑ, ΕΛΠΙΔΑ. (ΞΑΝΑ, ΛΟΓΩ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ BLOGGER)


Αφιερωμένο στον Άλεξ Μεσχισβίλι

Είμαι συγκλονισμένος, και πάλι. Άλλα είχα σκοπό να γράψω σήμερα, άλλα γράφω.

ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΣΤΗΝ ΒΕΡΟΙΑ. Μεγάλωσα στην πόλη που πάει να γίνει η πόλη των εξαφανισμένων. Η πόλη των δολοφονημένων. Η πόλη των δολοφόνων.

Δεν γράφω για να υπερασπιστώ κανέναν. Προσπαθώ να καταλάβω και να εξηγήσω. Τα όχι-και-τόσο ακατανόητα. Τα όχι-και-τόσο ανεξήγητα.

Έχω νιώσει, παιδάκι, την Απειλή που σκότωσε τον Άλεξ. Μία μόνο φορά.

Όχι, δεν είμαι Ξένος. Ούτε έχω πάνω μου κάτι ιδιαίτερα περίεργο. Δεν ανήκω σε καμμία από τις γνωστές "μειονότητες". Ήμουν όμως ένα ήσυχο παιδί, μετά από κάποια ηλικία φορούσα και γυαλιά, ήμουν κάπως παχουλός. Ήμουν ίσως, για κάποιους, ΑΡΚΕΤΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΩ ΣΤΟΧΟ.

Ήμουν εννιά δέκα χρονών, και πήγαινα στα αγγλικά σε μια μακρινή και άγνωστη γειτονιά. Στη διαδρομή αυτή, όποτε περνούσα κοντά σε άγνωστα παιδιά που παίζανε, έτρεμα μέσα μου από ένστικτο, μη τυχόν με προσέξουν κι ασχοληθούν μαζί μου. Μέχρι που άλλαζα και πεζοδρόμιο, ή και δρόμο, καμμιά φορά, για να περάσω απαρατήρητος.

Μια από αυτές τις φορές όμως, ασχολήθηκαν. Ένα κωλόπαιδο δηλαδή το ξεκίνησε, μού επιτέθηκε φραστικά και άρχισε να με πλησιάζει επικίνδυνα, καθώς περνούσα από την άκρη της παρέας που έπαιζε. Οι άλλοι δεν πρόλαβαν ευτυχώς να πάρουν μπρος. Έφυγα τρέχοντας και δεν πρόλαβαν να με αγγίξουν.

Από την άλλη, ο φίλος μου ο Γ. ξεχώριζε παιδάκι γιατί φορούσε από μικρός γυαλιά. Γυαλάκια τον ανέβαζαν, γυαλάκια τον κατέβαζαν. Μέχρι και στις εκδρομές, όπου έπαιζε πάντα τον «Γκιαούρη» ή τον «Έλληνα», τις έτρωγε *πάντα* από τον Ηλία, τον «Τούρκο» ή «Γερμανό»….

Ο Η. ήταν ακόμα μια διαφορετική περίπτωση. Ένα γεροδεμένο παιδί, μέτριας νοημοσύνης, που δεν έδινε φανερό στόχο, δεν ξεχώριζε ορατά σε κάτι. Δεν ξέρω τί ήταν αυτό που έκανε τους πολλούς να τον βάλουν κάτω, στο δασάκι, και να τον γδύσουν με την βία, ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΝ ΛΕΕΙ ΑΝ ΕΧΕΙ ΠΟΥΛΙ ΚΑΙ ΑΡΧΙΔΙΑ, χαχανίζοντας και βρίζοντας. Παρακολουθούσα με τρόμο από μακριά, δεν ήταν δυνατόν παρέμβω. ΑΥΤΟΙ ήταν οι Δυνατοί, οι Κανονικοί, οι Αθλητικοί (οι καλύτεροι στο βόλλευ και στο μπάσκετ…), και οι υπόλοιποι, ακολουθώντας την αγέλη, είχαν γίνει Ένα μαζί τους. Όλοι, εναντίον ενός.

Αξίζει να επισημάνω εδώ ότι εμένα προσωπικά δεν με πείραξε ποτέ κανείς, τουλάχιστον όχι σωματικά.

Τα καλοκαίρια όμως στην Αττική, στον Ωρωπό, ή εκεί στον Παρνασσό, στην χριστιανική (!!!!!) κατασκήνωση, ένιωσα βαθιά στο πετσί μου μιαάλλου είδους βία, μιάν ιδιότυπη μορφή ρατσισμού. Ήμουν εκεί για "κάποιους" ο «βόρειος», ο μισο-Βούλγαρος, ο εξ'ορισμού βάρβαρος, που αναμενόταν να μιλάει αστεία, με το ΜΕ και με το ΣΕ και με το ΛΛΛ (και ήταν περίεργο και ύποπτο για΄τι ΔΕΝ μιλούσε έτσι). Για κάποιους πιο ψαγμένους στην κατασκήνωση των ΧΜΟ (Χριστιανικών Μαθητικών Ομάδων) στον Παρνασσό, γόνους «ευγενών» οίκων των βορείων προαστείων, ήμουν *και* ο "Μογγόλος", μόνο και μόνο επειδή το επίθετό μου τελειώνει σε «-ίδης». ΜΟΝΟ και μόνο επειδή ΚΑΠΟΙΟΣ έπρεπε να γίνει στόχος, κάποιος έπρεπε να είναι Ο ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟΣ ΤΡΑΓΟΣ. Τα "χριστιανόπουλα" αυτά διασκέδαζαν εξάλλου ιδιαίτερα παραφράζοντας χριστιανικούς ύμνους, όπως το "Αδελφέ που πονάς θα το πιείς κι από μας, το κρασί της χαράς που ποτέ δεν ζαλίζει (της Θείας Κοινωνίας)". Τραγουδούσαν λοιπόν όλο μπρίο και χαρά, τα βλαστάρια αυτά των "καλύτερων οικογενειών" της Αθήνας, "Αδελφέ που πονάς θα τις φας κι από μας"....

Είναι άραγε έμφυτη η ανάγκη να έχουμε κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο διαθέσιμο για σωματικό ή ψυχικό λυντσάρισμα;;; ΠΟΣΟ ΔΥΝΑΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ, ΤΟ ΕΝΣΤΙΚΤΟ ΤΟΥ ΚΑΙΑΔΑ, που κάνει μικρούς και μεγάλους να εντοπίζουν αυτόματα πραγματικές ή φανταστικές διαφορές και να τις πατάσσουν με κάθε δυνατό τρόπο; Τι είναι αυτό που μετατρέπει μια ομάδα από παιδιά σε μια αγέλη αγριεμένων ζώων; ΤΙ ΈΝΣΤΙΚΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΑΜΕ ΜΕΣΑ ΜΑΣ;;;;;;;;;;

Ο κύριος Φρόυντ έχει πολλά να μας πει πάνω σ’αυτό.

Πρώτον, είναι ο εγγενής ΣΑΔΙΣΜΟΣ, ο ίδιος που ηδονίζει κάποιους όταν βλέπουν ένα σπίτι να καίγεται (όχι το δικό τους), ό ίδιος που κάνει τους οδηγούς να επιβραδύνουν για να παρατηρήσουν λαίμαργα τα μυαλά στην άσφαλτο μετά το φρέσκο ατύχημα, ο ίδιος που κόβει εισιτήρια στις ταινίες τρόμου αμερικάνικου τύπου, αυτές με τα αλυσοπρίονα και τις λεύκες...

Δεύτερον, είναι ένα ένστικτο ακόμα πιο βαθύ, ακόμα πιο πρωτόγονο, ακόμα πιο αποτρόπαιο. Η ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ, ΠΟΥ ΕΠΙΤΑΣΣΕΙ ΤΗΝ ΠΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ. Στην πρωτόγονη φάση της ανθρωπότητας, όταν ήμασταν ακόμα πιο ζώα ΑΠ’ΌΤΙ ΤΏΡΑ, διαφορετικό σήμαινε συνήθως ΕΛΑΤΤΩΜΑΤΙΚΟ, αδύναμο, και ανίκανο να αναπαραχθεί, βάρος για την μητέρα και για την ομάδα. Η μόνη μοίρα που θα μπορούσε να το περιμένει, ήταν ο Καιάδας. Η μυωπία, για παράδειγμα (από αυτήν έχω κάμποσους βαθμούς), ήταν ασύμβατη με τη ζωή, αφού ο μύωψ θα γινόταν εύκολα μεζεδάκι κάποιου αρπακτικού. Άρα όσο πιο νωρίς ξαφορτώνονταν η ομάδα τον μύωπα, τόσο μεγαλύτερο το κέρδος, τόσο λιγότεροι οι σπαταλημένοι πόροι, οι χαραμισμένοι για να μεγαλώσει ένα άχρηστο μέλος. Ακόμα ένα παράδειγμα, η ομοφυλοφιλία, ή έστω η ελαττωματική αρρενωπότητα (η χαμηλή τεστοστερόνη στα αγόρια), είναι επίσης ασύμβατες με την αναπαραγωγή και με την επιβίωση στην Ζούγκλα. Και οι πρωτόγονοι χρειάζονταν πολλά και δυνατά και νταβραντισμένα παιδιά, γιατί ζούσαν λίγο, και πολλοί πέθαιναν από τις αρρώστιες και από τα άγρια ζώα και τα διάφορα δηλητήρια.

Έτσι, για όλους αυτούς τους λόγους, Ο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ, ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ… Αυτό είναι ένα από τα πιο βασικά ένστικτα της Αγέλης. Να εγκαταλείψει στην τύχη του τον αδύναμο, και να συνθλίψει τον διαφορετικό.

Άλλο ένα ένστικτο της αγέλης είναι να ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟ ΟΜΟΙΟ ΚΙ ΟΜΩΣ ΞΕΝΟ. Γιατί τα γονίδια της Αγέλης είναι αυτά που πρέπει να επικρατήσουν. Ο αρσενικός γάτος σκοτώνει εν ψυχρώ γατάκια που δεν είναι δικά του, αν τα βρει ανυπεράσπιστα. Και η αγέλη το ίδιο, ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΞΕΝΟ, ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΞΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ. Πιθανότατα με αυτόν τον τρόπο επικράτησαν οι πρόγονοί μας, οι Cro Magnon (Homo Sapiens Sapiens) έναντι των Νεάτερνταλ (Homo Sapiens Neaderthalensis). Ακόμα όμως και στην ιστορική περίοδο έχουν καταγραφεί γενοκτονίες ολόκληρων λαών, φτάνοντας έως και τα βρέφη στην κούνια…Σας το λέω, είναι πολύ άγριο ζώο, αυτός ο Homo.

Το βασικότερο τέλος ένστικτο της αγέλης είναι η ομαδικότητα. Η αίσθηση του να ανήκεις σε μιαν Ομάδα, που δίνει ασφάλεια, δίνει δύναμη, και απελευθερώνει πολύ πιο εύκολα όλα τα προηγούμενα ζωώδη ένστικτα. Αυτό είναι το ένστικτο που έδωσε -ισχύ στον φασισμό (fascia = η δεσμίδα, άρα η παράλληλη και συντονισμένη δράση), αυτό είναι το ένστικτο που τρελλαίνει τους χούλιγκανς, αυτό είναι το ένστικτο που νικάει στην μάχη έναν λιγότερο ομογενή εχθρό, με λιγότερη συνοχή.

Όλα αυτά τα ένστικτα, σε πιο συγκαλυμμένη μορφή, είναι που αφιονίζουν και μια ομάδα παιδιών, και τα κάνει να δέρνουν ή απλά να ταπεινώνουν ένα άλλο παιδάκι, το πιο διαφορετικό, ή το πιο αδύναμο, ή απλά τον πιο εύκολο στόχο.

Ας μην ξεχάσουμε και την σκληρότητα που δείχνουν τα παιδιά προς τα ζώα, έχει άμεση σχέση με τον φόνο του Άλεξ. Πριν από λίγες μέρες, μιλώντας με μια Ναουσαία κυρία 40κάτι χρονών, πρόσεξα στο μέτωπό της μια παλιά ουλή. Πώς το πάθατε, τη ρώτησα. Με πέρασαν για γάτα, μού απάντησε. Πώς είπατε, ξαναρώτησα, δεν κατάλαβα. Ήμουν έντεκα χρονών, μού λέει, και έπαιζα με ένα αγοράκι γύρω στα εννιά. Είχε σχεδόν νυχτώσει, και χωρίσαμε. Εγώ, μέσα σε μια διπλανή αυλή, νιαούρισα για πλάκα, και αυτός με πέρασε για γάτα, και μού πέταξε μια πέτρα.

Αυτό το φονικό ένστικτο, αυτή η δίψα για αίμα, που οπλίζει το χέρι ενός εννιάχρονου με μια φονική πέτρα για να σκοτώσει μια γάτα, ή ένα άλλο ανυπεράσπιστο μικρό ζωάκι, είναι, ΚΑΙ αυτό, πολύ ανεπτυγμένο σε πολλούς.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΝΣΤΙΚΤΑ είναι που σκότωσαν τον Άλεξ. ΑΛΛΑ, το έτος 2006 της ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ μας χρονολογίας, σε μια χώρα ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗ, σε μια ΠΟΛΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, τα ένστικτα ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ να έχουν εξουδετερωθεί μέσω της ΑΝΑΤΡΟΦΗΣ, και μέσω της ΠΑΙΔΕΙΑΣ.

Ο ανθρώπινος Πολιτισμός χιλιετίες τώρα, ο Χριστιανισμός εδώ και 2006 χρόνια, ο Διαφωτισμός και ο Ανθρωπισμός εδώ και κάποιους αιώνες, πολέμησαν και πολεμούν, να κατευνάσουνι τα ζωώδη ένστικτα, να προστατέψουν τον ελαττωματικό, τον διαφορετικό, τον αδύναμο. Είναι η Μάχη του ανθρώπου που θέλει να γίνει Άνθρωπος, του θηλαστικού ζώου που θέλει να γίνει ένα πνευματικό Ον, όμοιο με τον Τέλειο Θεό, το Υπέρτατο Πνευματικό Ον που κάποτε ο ίδιος φαντάστηκε κι επινόησε, προσπαθώντας να ξορκίσει τον αρχέγονο Φόβο της Φύσης και του Θανάτου.

Από εκεί κρεμόμαστε. Από την ελπίδα να γίνουμε κάποτε Άνθρωποι. Μόνο γι’αυτό αξίζει να ζούμε. Μήπως, κάποτε, κάποιοι μακρινοί μας απόγονοι, γίνουν Άνθρωποι. Γι’αυτό αξίζει να δίνουμε τις Μάχες μας. Τον Πόλεμό μας.

Στην Βέροια, χάσαμε τη μάχη, για μια ακόμα φορά. Οι γονείς, οι δάσκαλοι, ο περίγυρος των παιδιών αυτών, των ΦΟΝΙΑΔΩΝ αυτών, απέτυχε (αν υποθέσουμε ότι προσπάθησε) να τα μετατρέψει από αγρίμια σε Ανθρωπάκια, από αγέλη άγριων ζώων, σε μέλη μιας Κοινωνίας Ανθρώπων.

Όχι, η "παιδική αθωότητα", ΔΕΝ είναι αυθύπαρκτη, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΠΟ ΜΟΝΗ ΤΗΣ. Το ότι κάθε παιδί είναι ένα "λιλιπούτειο αγγελούδι" είναι άλλο ένα ψέμα, ένα κατασκεύασμα των ΘΛΙΒΕΡΩΝ ΚΟΡΑΚΙΩΝ ΤΩΝ ΜΜΕ, με μοναδικό σκοπό να εκβιάσουν ένα ακόμα δάκρυ, και να βάλουν ακόμα καναδυό ΔΙΑΦΗΜΊΣΕΙς στις βρώμικές τους τσέπες.......

Το ανθρώπινο παιδί είναι ένα μικρό ζωάκι, γεμάτο άγρια ένστικτα, που μπορεί όμως να μετατραπεί σε ανθρωπάκι, ίσως και σε Ανθρωπάκι. ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ, δεν πρόκειται για μια αυτόματη, ΦΥΣΙΚΗ διαδικασία. Το αντίθετο μάλιστα. Το "φυσικό" είναι το άγριο, το βίαιο, το αποτρόπαιο. Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, αυτός είναι που είναι ΑΦΥΣΙΚΟΣ.

Πολλές οι αμαρτίες σου, Άλεξ, βαριές, και μαζεμένες. Δεν ήσουν απλά Ξένος, ήσουν ξανθούλης, ήσυχος, μαζεμένος, ευαίσθητος, δεν είχες πατέρα, φορούσες γυαλιά, έπαιζες πιάνο…

Άλεξ, ήσουν εσύ ένα Ανθρωπάκι ανάμεσα στ'αγρίμια. Δεν ταίριαζες με τα άγρια θηρία που είχες γύρω σου. ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΟΥΣ, ΠΟΥ ΘΑ ΤΡΕΞΟΥΝ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΞΟΥΝ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ, ΧΥΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝΟΥΣ ΚΡΟΚΟΔΕΙΛΙΑ ΔΑΚΡΥΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΥΛΗΣΟΥΝ ΔΥΟ ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΕΙς ΠΑΡΑΠΑΝΩ.

Άλεξ, δεν μπορώ να σού υποσχεθώ τίποτα, δεν ξέρω αν η ανθρώπινη αγέλη, η ανθρωπότητα, θα γίνει κάποτε Ανθρωπότητα με Α κεφαλαίο. Θα ήθελα να το ελπίζω, για να μπορέσω κι εγώ να συνεχίσω να ζώ. Έχε γειά.