31 Αυγ 2010

GALAXiAE ReFuLGENTIS AeTERNAm ANimAE LuX


Ακόμα και την τελευταία, απόψε,
νύχτα του Καλοκαιριού, αν προλάβεις
φευγαλέα, έστω, να δεις
τον Αστραφτερό Γαλαξία, τί
σπάνια ευτυχία! Άλλοι
δεν τον είδαν ποτέ, άλλοι
τόσο λίγο, τόσο παλιά
σαν «ποτέ».




Λιγονέρι, Σπέτσες, 31-8-201ο

ΤαξιδεύΟντας Για το Νησί ΤωΝ ΑρωμάΤων


Δεν είναι οι Δρόμοι τρόμοι, κι ας πηγαίνουν όπου

τρέμω το χαμό των ανθρώπων μου
τρέμω τη σκληράδα των συνανθρώπων μου
φοβάμαι καμμιά φορά και τα όνειρά μου, μη μού σκοτώσουν
τη χαρά μου

ΠανήΛιος ΠΛήΝ (-)



Τι γυρεύεις, Φεγγάρι, στον Ουρανό
του τελευταίου Καλοκαιρινού μεσημεριού; θυμήσου
δεν ήθελα νά είμαι μόνος, ήθελα νά ‘μαι
μαζί σου
δίπλα στο γέλιο σου, στο γλυκό κορμί σου
δίπλα στο παιδί μου
και παιδί σου



Λαύριο - Επίδαυρος
31-8-2010

30 Αυγ 2010

ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ, ΟΙ ΣΟΣΙΑ-ΛΗΣΤΕΣ ΚΟΒΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΩΤΑΚΙΑ!!!



Είμαι εξαγριωμένος... η συγκεκριμένη περικοπή και η αιτιολόγησή της μ'έκαναν Τούρκο. Πόσα και πόσα  παιδιά χωρίς οικονομική άνεση θα μείνουν χρόνια τέχνο-αγράμματα, χωρίς πρόσβαση σε υπολογιστή...


ΑΙΣΧΟΣ ΑΙΣΧΟΣ ΑΙΣΧΟΣ

τάδε έφη η Υφυπουργός Παιδείας Εύη Χριστοφιλοπούλου

έχετε ποτέ ακούσει πιο επιπόλαιη, φτηνή, αισχρή, σιχαμερή δικαιολογία;;;;;;;

ΦΤΟΥ ΣΑΣ ΡΕ, ΦΤΟΥ ΣΑΣ ΚΑΙ ΞΑΝΑ-ΦΤΟΥ ΣΑΣ

28 Αυγ 2010

28-8





Ε, Καλοκαίρι

σε πενθούν μόνο αυτοί

που δε σ' έζησαν!

.
.
.
.
.
.

photo: "Freedom" by Marianna

.

26 Αυγ 2010

Η Εθνική μας κατάθλιψη



...όταν δεν έχεις πιά ορίζοντες..

25 Αυγ 2010

ΑΡΜΑΓΕΔΔώΝ, το ΤέΛος




θα με κοιτάς στα μάτια και θα βλέπεις στην τσέπη

θα σού μιλώ με την καρδιά και θ΄ακούς με το πρέπει

θα μού λές σ' αγαπώ και θα τρομάζω

θα σού λέω σε θέλω και θα τρέχεις να κρυφτείς



(* (*(*(*)*)*)*)

και θα σαλπίσει ο Έβδομος Άγγελος

και στην Κοιλάδα Των Δακρύων μας θα έρθει

το Τέλος του Κόσμου

Αγάπη




.


24 Αυγ 2010

έΛΑ




Έλα

θα σού φορτώσω τους Φόβους και τα Όνειρά μου
θα σού χαρίσω τη Θλίψη και τη Χαρά μου
θα σού δώσω τον Πόνο και το Χρόνο μου- έλα




δώσ’ μου γι΄ αντάλλαγμα

ένα Παιδί


.

ΜΗΝ ΑΠΕΛΠίΖΕΣΤΕ συνΕΛΛΗΝΕΣ....ΥΠάΡΧΕΙ ΦώΣ ΣΤΟ ΒάΘΟΣ ΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙού!!! To ΕίΔΕ Ο ΓΙΩΡΓάΚΗΣ!!!


(τα Τούνελ μάς τελείωσαν)

ΠAΝΣέΛΗΝΟΣ ΑυΓούΣΤΟΥ 2ΟΙΟ


Σελήνη του Αυγούστου σιωπηλή

τι να σημαίνει «πάντα»; τι «ποτέ»;

τι «αγαπώ»; και τί «εγώ»; και τι «εσύ»;


.

23 Αυγ 2010

ΔεΝ ήΤαΝ ΚαλοΚαίρι Αυτό

όλα ξερά, ανούσια
τρομακτικά, και τρομαγμένα


δεν ήταν καλοκαίρι αυτό
χωρίς εσένα



23 Αυγούστου 2010
Ξημερώματα

22 Αυγ 2010

ΔίΠολΟ


τραγουδιέται κατά το "κάτασπρα φοράς κι έχεις βραχεί" (περίπου)


Έπεφτε ο Ήλιος προς τη δύση
σού πα σ’αγαπώ αλλά θα φύγω
είναι το Ταξίδι τόσο λίγο
και ποτέ, κανείς δε θα νικήσει

¨Κι όταν το Φεγγάρι σού μιλήσει
άκουσε τι έχει να σού πει
Μυστικά που τρέμουν οι πολλοί
κι Όνειρα που δεν έχεις τολμήσει



21 Αυγ 2010

ΝύΧτες του ΑυγούΣτου

Είναι κάτι νύχτες που
είναι τόσο μεγάλο το φεγγάρι, τόσο κοντά που
αρκεί ν’ απλώσεις το χέρι σου να
τ’ αγγίξεις

Κάτι νύχτες που
είναι η θάλασσα τόσο ζεστή, τόσο λεία που
τα ψάρια πηδούν έξω από το νερό, αρκεί να
απλώσεις το χέρι σου να
τα πιάσεις

Νύχτες που
είναι τα κορίτσια τόσο γυμνά, τόσο όμορφα που
αρκεί ν’ απλώσεις το χέρι σου να
τ’ aγαπήσεις


.

20 Αυγ 2010

έεεεΕρχονται μεγάαααααΑλα ζόΡια λέμΜεεεεε.....

Αν υπάρΧεις... θα σε βΡώ!


όπου κι αν κρύβεσαι!

Σ;-))))

.

19 Αυγ 2010

τOυ ΚαύσΩνα, τHς ΠαραΛίας, τHς ΝύχΤας


Απομαγνητοφωνώντας την πρόσΦατη ΜνήΜη εΝός ΠοδηΛάτη, 
τα μεσάνυΧτα

«Μα φυσικά! Δεν ήρθα εδώ για να λογοκρίνομαι, ούτε για να προσέχω τα λόγια μου- με τους γύρω μου είμαι ο εαυτός μου!» (κόσμια θυμωμένη κοπέλα στον απολογητικό συνοδό της, κοντά στις Ομπρέλες)

«Ρε μαλάκα» «Εδώ ρε μαλάκα» (νεαροί που παίζουν μπάσκετ στα γήπεδα της Νέας Παραλίας)

«Άμα σού δώσω καμμία ανάποδη» (χοντρός και χοντροκομμένος μεσήλικας στη γυναίκα του, Λευκός Πύργος)

«Εγώ τα πήρα μαζί του όταν πήρε [το κινητό]…» (τυπάκος με φωνή και νάζι δυό τρεις οκτάβες πάνω από το παρουσιαστικό του, στην τύπισσα που κρατάει από το χεράκι, Αριστοτέλους)

«Εμείς πάμε Βαλαωρίτου γιατί είναι κάτι φίλοι του Νίκου εκεί- πώς το λένε Νίκο το μαγαζί; ‘το μαύρο πρόβατο’ ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων» (παρέα 15χρονων στην πλατεία Αρχαίας Αγοράς)

.


18 Αυγ 2010

ΠαυσίΛυπο - ΑιωνιόΤητα 0-1: ΜΥΡΤώ (Gérard de Nerval)

.

La jeune tarentine (1871) του Alexandre Schoenewerk (1820-1885) 
Musée d'Orsay, Paris


Κλάψτε, γλυκές Αλκυόνες! Ω σεις, ιερά πουλιά
αγαπητά της Θέτιδας, γλυκές Αλκυόνες, κλάψτε!

Έζησε κάποτε η Μυρτώ, η νέα από τον Τάραντα
στα κύματα της θάλασσας  σκεπάστηκε τον Χάροντα


κι οι Νύμφες των πηγών, του δάσους, του βουνού
χτυπιούνται, και μακρόσυρτο θρήνο γι αυτήν θρηνούν:

" Αλίμονο! Δεν έφτασες ποτέ στον εραστή σου!
δεν ντύθηκες του Υμέναιου την πάλλευκη στολή σου!


με τα χρυσά βραχιόλια σου δεν κύρωσες δεσμούς
τ' αρώματα δεν  μύρωσαν βοστρύχους σου ξανθούς"


André Chénier (1762-1794)





Μυρτώ
Gérard de Nerval


Σε σκέφτομαι, Μυρτώ, γητεύτρα θεϊκή

Στο ιερό Παυσίλιπο, που λάμπει σα φωτιά
Μαύρα σταφύλια μέσα στα χρυσά σου τα μαλλιά
Το μέτωπό σου το σοφό γεμάτο Ανατολή

 
Μές στα μαλλιά  σου ήτανε που ήπια το μεθύσι
Στη φευγαλέα λάμψη των ματιών των γελαστών
Ήμουνα της Ελλάδας τότε γιός
, και των Μουσών
Και πρόσπιπτα στον Ίακχο, ναι, να με βοηθήσει


Ξέρω γιατί εκεί κάτω το ηφαίστειο ξυπνά...
Τ' άγγιξες χτες εσύ, με τ΄ όμορφο σου πέλμα,
Και γέμισε ο ορίζοντας με στάχτες ξαφνικά.

Τσάκισε δούκας νορμανδός τους πήλινους θεούς σου
Και κάτω από της δάφνης του Βιργίλιου τα κλαδιά
Χλωμή Ορτανσία σμίγει με την πράσινη Μυρτιά!



To Παυσίλιπο (Posillipo), αριστοκρατικό προάστειο της Νάπολης
στο βάθος το ηφαίστειο, ο Βεζούβιος 
 Μετάφραση από τα γαλλικά: Μαύρος Γάτος 2007
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση
με ενημέρωσή μου στο miltiadis_s@yahoo.gr
και αναφορά της πηγής

Gérard de Nerval
(1808-1855) : "Είμαι ο Σκοτεινός, ο Χήρος, ο Πικρός..."




.

17 Αυγ 2010

32* υΠό σκΙάν

Όχι, δε φταις
αν φόρτωσα πάνω σου
τις ελπίδες μου 
και τις έχασα. 


Ξέρεις, όμως
τί αβάσταχτο βάρος
είναι οι ελπίδες
όταν δεν έχεις
τί να τις κάνεις;.....


17/8/2010

ΟΙ ΤιΜωΡοί

.


Ομολογώ πως τώρα πια φοβάμαι

όλα έχουν γίνει πιθανά

ακόμα κι η εκδίκηση ανθρώπων

που δεν τους γνώριζα και δεν τους φανταζόμουν.

Γέμισε ο τόπος τιμωρούς

κι οι πιό βίαιοι

οι πιό ανελέητοι

είναι ακριβώς εκείνοι

που τίποτα δεν έπαθαν ποτέ.



.
Τίτος Πατρίκιος ("Η Νέα Χάραξη", Κέδρος 2007)

16 Αυγ 2010

To ΣχέΔιο


To ΣχέΔιο

Από τη στιγμή που το συνέλαβε, το Σχέδιο έγινε η πρώτη, η μόνη, η απόλυτή του προτεραιότητα. Όλα τ’ άλλα, προσωπική ζωή, οικογένεια, δουλειά, απλώς τα διεκπεραίωνε- το Σχέδιο ήταν πια το πάν για εκείνον.

Ήταν ένα Σχέδιο 3Μ- μεγαλοφυές, μεγαλειώδες, μεγαλοδύναμο. Επρόκειτο να δώσει λύση τόσο στα προσωπικά του προβλήματα, όσο και στα προβλήματα όλης της Ανθρωπότητας, μια για πάντα, να βάλει τέλος στις αγωνίες και στους αγώνες, στους κοπετούς στους αιώνιους λειμώνες, στην ανελέητη κάψα του Καλοκαιριού, στο δριμύ ψύχος των Χειμώνων, εις τον Αιώνα των Αιώνων, αμήν.

Εργάζονταν πυρετωδώς πάνω στο Υπέρτατό του Σχέδιο όλη την ημέρα, ακόμα και στο δρόμο για την δουλειά, ακόμα και στη δουλειά, ακόμα και την ώρα που έτρωγε, ακόμα και την ώρα που έχεζε, ακόμα και την ώρα που κοιμόταν- ναι, ακόμα και στον ύπνο του, διερευνούσε υποπεριπτώσεις, έλεγχε διακλαδώσεις, αναζητούσε εναλλακτικές λύσεις, τελειοποιούσε το Σχέδιο από κάθε πλευρά και από κάθε παΐδι. Μέσα και έξω, πάνω και κάτω. Πριν και μετά. Εδώ κι αλλού. Πάντα και παντού.

Λίγο πριν πεθάνει, πλήρης ημερών, το Σχέδιο ήταν σχεδόν τέλειο. Έλειπε μόνο μια τελευταία, αποφασιστική πινελιά.

Ακριβώς όπως το είχε Σχεδιάσει


"δεν είναι και τόΣο κακόΣ", μα στο βάαααΘος όΛοι καλΟί είμΑστε μωΡέ...

.

...οι κακοί, είναι στη... Βουλή...


.

13 Αυγ 2010

Κι όΜως, γεννιόΜαστε Αθώοι... η σκληΡότητα και η χλΕύη μαθαίΝονται μεΤά

 
(αυθεντικός διάλογος σε παραλία της Χαλκιδικής - παρόντες 3 μεγάλοι και δύο παιδάκια)

-"Μπαμπά, θα ξαναζωντανέψουν τα ψαράκια αν τα ρίξουμε πίσω στο νερό;"


.....(αμηχανία).....


...-"Χαχά"
...-"Χούχού"
...-"Όχι κορίτσι μου, δεν θα ξαναζωντανέψουν- χεχέ.."

Μα Τι ΑνάΠοδος άΝθρωποΣ


ότΑν όλοι βιάζονταν, τα ζώα του αργά
όΤαν όλοι λιάζονταν, κρυβόταν στη σκιά
όταν έδυε ο ήΛιος, κολυμπούσε
όταν τον λοιδωρούσαν, γελούσε
όταν όΛοι γελούσαν, έκλαιγε



μόνο όταν έκλαιγαν
έκλαιγε κι αυτός.

.

12 Αυγ 2010

Οι ΝύΧτεΣ τΟυ ΔυτιΚού ΝείΛου



Λίγο μετά την έναρξη της επιδημίας άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα ανεξήγητα φαινόμενα: Μπανανιές και χουρμαδιές ξεφύτρωναν από το πουθενά σε πάρκα και πλατείες. Τα καχεκτικά δέντρα των λερών πεζοδρομίων φούντωναν απότομα και μεταλάσσονταν σε τεράστιες φοινικιές. Στην ημιέρημη πόλη, που λίγες μέρες πριν μύριζε ψοφίμι κι απελπισία, ευώδιαζαν τώρα απ' όλες τις μεριές γιασεμιά, αρωματικοί ναργιλέδες κι εξωτικά μπαχαρικά. Τα λιγοστά έτσι κι αλλιώς αυτοκίνητα εξαφανίστηκαν, και καμήλες άρχισαν να παρελαύνουν στους διακεκαυμένους δρόμους, όπου η άσφαλτος είχε μυστηριωδώς μετατραπεί σε παχιά, βελούδινη άμμο.

Οι εναπομείναντες κάτοικοι, όσοι δεν είχαν μπορέσει να φύγουν δηλαδή, παραξενεύτηκαν στην αρχή, γρήγορα όμως συνήθισαν τη νέα πραγματικότητα: παραδομένοι από καιρό στη Μοίρα, δεν έλπιζαν πιά τίποτα, έτσι κι αλλιώς. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των εφημερευόντων δημοσιογράφων λοιπόν, όχι μόνο δεν πανικοβλήθηκαν, αλλά αδιαφόρησαν πλήρως για τη Νόσο -πού να τα βάζεις τώρα με εξωτικούς θανατηφόρους Ιούς, το είχαν ξαναδεί πολλές φορές το έργο, πόσο μάλλον που τα συμπτώματα του συγκεκριμένου δεν έμοιαζαν –τελικά- καθόλου άσχημα.


Κι έτσι συνήθισαν να μην κυκλοφορούν καθόλου τις ημέρες του Πυρετού, και να ξετρυπώνουν από τα σπίτια τους τα δειλινά, φορώντας άνετες και δροσερές κελεμπίες, για να περπατήσουν στα φοινικοδάση των στενών και των λεωφόρων, να ψωνίσουν ευωδιαστά φρούτα από τα σουκ με τα πολύχρωμα λαμπιόνια, που είχαν αντικαταστήσει τα χλιδάτα εμπορικά κέντρα και τους θορυβώδεις εμπορικούς δρόμους, να μασουλήσουν υπόγλυκα ξυλοκέρατα και χουρμάδες, να πιούν ένα δυνατό αράκ με την παρέα τους, να καπνίσουν το ναργιλέ τους, ακούγοντας τα νέυ και τα γιουκαλίλι που έπαιζαν σε κάθε γωνιά, να τραγουδήσουν όλοι μαζί αργόσυρτα, ηδυπαθή τραγούδια.


Όλα αυτά τα θαυμαστά κράτησαν μέχρι που επέστρεψαν ομαδικά τα καραβάνια με τους εκδρομείς του Δεκαπενταύγουστου, όταν όλα ξανάγιναν ξαφνικά– ως δια μαγείας - όπως πριν. Ως την Έκθεση, ο Ιός του Δυτικού Νείλου δεν ήταν πια παρά μια αχνή, μακρινή ανάμνηση.

Μέχρι που κάποιοι έλεγαν πως δεν υπήρξε ποτέ

10 Αυγ 2010

ΑγαπηΜένη μου


Είμαστε όνειρα κι ονειρευόμαστε ανθρώπους; Είμαστε άνθρωποι κι ονειρευόμαστε θεούς; Είμαστε θεοί κι ονειρευόμαστε τη λήθη;

Κάποτε νόμιζα πως ήξερα. Τώρα έμαθα πιά πως δεν ξέρω, έμαθα  και να μην θέλω να μάθω. Ξέρω μόνο πως, την ύστατη ώρα, αν κάποιαν φώναζα "αγάπη μου", αν όλη μου η ζωή περνούσε από μπροστά μου σαν ταινία, όπως λένε, για τελευταία φορά, πρωταγωνίστρια θα ήσουν εσύ.

Τώρα είναι Αύγουστος. Ένας Αύγουστος ζεστός, υγρός, μοναχικός- ανυπόφορος. Μα έζησα και χειμώνες, πρόλαβα, και το ξέρω: είναι τόση η ζέστη όση κα το κρύο. Είναι τόση η αγάπη όση και ο πόνος. Είναι τόσος ο Έρωτας

όσος και ο Χρόνος

.

9 Αυγ 2010

ΑδέΡφια, ΞημερώΝει!



Σήμερα; Χτες; Αύριο;

Εσύ το ξέρεις...



Πάμπλο Νερούντα, "Μοραζάν"

7 Αυγ 2010

ΜεγέΘη






είναι τόσο μεγάλος ο Κόσμος
 
αμέτρητοι Ήλιοι

απέραντες Θάλασσες



μεγάλη, τεράστια κι η Ζωή

μάς ξεγλυστρά

.

6 Αυγ 2010

ήΤαν έΝα ΤαξίΔι

κι ονειρεύονταν 

Καράβια


5 Αυγ 2010

Στοιχείά




Άνεμος είμαι, τριγυρνάω





είμαι Νερό, και λαχταρώ




είμαι Φωτιά, και αγαπάω





χώμα είμαι, 



και γεννώ!
.

4 Αυγ 2010

ΜικΡό ΕρωτιΚό


Μοίρα γλυκιά μου
παρηγοριά μου
αχ, όνειρό μου
πραγματικό

πάνω και κάτω
 ρόδινα χείλη 
αχ μ' έχεις στείλει
στον ουρανό


.

3 Αυγ 2010

ΛίΓο ακόΜα



Να ξαναγίνουμε παιδιά
να ταξιδέψουμε μακριά
ν΄αγαπηθούμε πιό πολύ
να ερωτευτούμε πάλι

σε τούτη, τη βασανισμένη Γη
σ΄ αυτήν, τη δύσκολη ζωή-
δεν θα υπάρξει
άλλη!

 .

2 Αυγ 2010

Το ΠρόβληΜα του ΑνθρώΠινου Γένους με το Μέτρο (το Άριστο) και Τα "ΜΕταΛΛΑγμέΝΑ"




 
Η Ανθρωπότητα έχει τεράστιο πρόβλημα με τη μέση οδό, με τη λογική, με την ανάληψη δράσης κατόπιν ενημέρωσης και σκέψης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η υστερία με τα "μεταλλαγμένα" ζώα, φυτά και τρόφιμα, που στην πραγματικότητα όμως δεν είναι μεταλλαγμένα, είναι ΓΕΝΕΤΙΚΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΜΕΝΑ, κι έχει τεράστια διαφορά. 

Από τη μια βρίσκονται οι "οίκο-τρομοκράτες" της συμφοράς, τύπου Greenpeace, που με θρησκευτικού τύπου φανατισμό, λουδιτική  (τεχνοφοβική) σκέψη, και αντανακλαστικά μουσουλμανικής τζιχάντ, βομβαρδίζουν την κοινή γνώμη με τρόμο απέναντι σε κάθε καινοτομία...





 
....κι από την άλλη οι αδηφάγοι πολυεθνικοί κολοσσοί τύπου Monsanto, που είναι έτοιμοι να πουλήσουν και το οξυγόνο του πλανήτη στους Νεφιλίμ της Ανδρομέδας για μια χούφτα παραπάνω αφροδισιανά δολλάρια... 

 

Ανάμεσα όμως στη Σκύλα και τη Χάρυβδη, στην υστερία και στην απληστία, βρίσκεται η Βιοτεχνολογία (Γενετική Μηχανική), μια εκπληκτικής δυναμικής επιστημονική ατραπός, που θα μπορούσε να λύσει τεράστια και πανάρχαια προβλήματα, την πείνα, την αρρώστια, ακόμα και τον ίδιο τον θάνατο. Μια πολύτιμη ελπίδα της Ανθρωπότητας, που κατάντησε κατασυκοφαντημένη, και κινδυνεύει  να μείνει για καιρό  παροπλισμένη.


1 Αυγ 2010

Η ΜΕΤάΛΛΑΞΗ ΤΟΥ έΛΛΗΝΑ ΠΡΟΛΕΤάΡΙΟΥ Κ ΛούΜΠΕΝ ΠΡοΛΕΤάΡΙΟΥ ΚΑΙ η ΗΘΙΚή-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚή ΜΑς ΧΡΕΩΚΟΠίΑ



Υπήρξε μια εποχή που οι οικοδόμοι, οι καθαρίστριες, οι σκαφτιάδες, οι φραουλοσυλλέκτες κι οι ροδακινοσυλλέκτες, οι υπηρέτριες, οι μπέιμπι-σίττερ και οι κυρίες που πρόσεχαν ηλικιωμένους, οι μπογιατζήδες, οι πόρνες, οι μικροπωλητές, οι ζητιάνοι, ήταν Έλληνες κι Ελληνίδες. Υπήρξε μια εποχή που σε κάθε γωνιά της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας και πολλών άλλων πόλεων υπήρχε κι από μια βιοτεχνία που απασχολούσε ένα μελίσσι κοπροραπτούδων και εργατουπαλλήλων. Υπήρξε μια εποχή που τα καλοκαίρια όλοι μαζί οι αγρότες με τις οικογένειές τους μάζευαν διαδοχικά τις σοδιές όλου του χωριού. Υπήρξε μια εποχή που πολλοί νέοι, φοιτητές και μαθητές, δούλευαν τα καλοκαίρια για «να μαζέψουν χρήματα» για το χειμωνιάτικο χαρτζηλίκι τους ή για να αγοράσουν κάτι που ήθελαν.

Από τότε δεν καταργήθηκαν ούτε η καθαριότητα, ούτε το βάψιμο, ούτε η πορνεία, ούτε τα ροδάκινα, ούτε οι βιοτεχνίες. Απλά οι βιοτεχνίες και η παραγωγή πήγαν σε άλλες χώρες, ενώ τις περισσότερες από τις «ταπεινές» δουλειές στην Ελλάδα τις κάνουν αλλοδαποί. Στην Ελλάδα του Ευρώ, των Ολυμπιακών Αγώνων και της γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου, τη χειρωνακτική ή/και «ντροπιαστική» εργασία δεν την επιτελούσαν πιά Έλληνες.

Το ίδιο συνέβη παλιότερα σε όλες σχεδόν τις χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου. Οι Έλληνες και Τούρκοι εργάτες έχτισαν το «γερμανικό θαύμα», Ινδοί, Πακιστανοί και Κύπριοι έκαναν την Βρετανία «Μεγάλη», Μαροκινοί, Ισπανοί και Πορτογάλοι γνώρισαν βαθιά στο πετσί τους την Ελευθερία, τη Δικαιοσύνη και -κυρίως- την Ισότητα των Γάλλων. Υπήρχε όμως μια τεράστια διαφορά: οι χώρες αυτές, για διάφορους λόγους, που δεν θα μπορούσα να αναπτύξω εδώ, ήταν ήδη και επρόκειτο να μείνουν «ΠΛΟύΣΙΕΣ» και ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ. Κι έτσι οι τέως Γερμανοί, Βρεττανοί, Γάλλοι προλετάριοι έγιναν σιγά σιγά πάροχοι υπηρεσιών, μάνατζερ, επιστήμονες, τεχνοκράτες, καλλιτέχνες.

Στη χώρα μας συνέβη κάτι πολύ διαφορετικό:  η γενιά που κανονικά θα μάζευε τις φράουλες στη Μανωλάδα και τα ροδάκινα στη Βέροια, που θα καθάριζε, που θα φρόντιζε μωρά και ηλικιωμένους, που θα έχτιζε, που θα έβαφε, που, που, που, μεταλλάχτηκε σε λίγα χρόνια σε αεριτζήδες, σε χαραμοφάηδες, σε εισοδηματίες – και κατόπιν σε κατεστραμμένους - του Χρηματιστηρίου, σε μανούλες της αρπαχτής και της διαπλοκής, σε  υπεράριθμους δημόσιους υπάλληλους, σε φραπεδόβιους και γονεοσυντήρητους πτυχιούχους «κολλεγίων» του κώλου, σε «επιχειρηματίες» μη παραγωγικών επιχειρήσεων, της αρπαχτής, της Νύχτας και του αέρα, με «κεφάλαιο» τις οικονομίες του μπαμπά και το χωραφάκι του παππού, σε ξέκωλες γουαναμπή μοντέλες και τραγουδιάρες, σε γκομενοσυντήρητες ημί-πόρνες, σε ασφαλιστές της κακιάς ώρας, σε μεσίτες της συμφοράς, σε καταχρεωμένους καλοπερασάκηδες, και τέλος, σ’ ένα μικρό ποσοστό, σε απελπισμένους ανειδίκευτους (ήμι)άνεργους, υποχρεωμένους να συναγωνιστούν ανασφάλιστους και ελεεινά αμειβόμενους ξένους ΔΟΥΛΟΥΣ.

Έτσι φτάσαμε σιγά σιγά στην ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ…. Όταν όμως πουληθεί και το τελευταίο χωραφάκι του παππού, όταν πεθάνει και ο τελευταίος σπόνσορας της απραξίας- συνταξιούχος γονέας ή παππούς, τότε, η ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ θα μεταβληθεί σε ΤΡΑΓΩΔΙΑ. Οικονομική και ηθική.

Χωράει πάρα πολλή κουβέντα για το πώς φτάσαμε ως εδώ, και κυρίως για το τι πρέπει να γίνει τώρα. Νομίζω όμως πως ένα πρώτο βήμα είναι η παραδοχή αυτών των δυσάρεστων και σκληρών αληθειών που παρέθεσα.

Κι αν κάπου κάνω λάθος, πείτε μου...


ο πίνακας με τίτλο "Luben-bar" είναι του Σολωμάντζαρου
.