θαλαΣΣινό

Λιώσαμε τον παπαφίγκο

κι όρτσα, με τον κόντρα φλόκο,

ταξιδεύουμε, και πάμε

προς τη χώρα των ανθρώπω

που τη λένε "Ευτυχία"-

-αχ! Θ' αντέξει 

η σκαμπαβία;

<μ<

ύσΤερα, έΔυσε σΤο σούνΙο

Είναι μια δεντροσειρά στο Μάντσεστερ, που τη χαϊδεύει απαλά- πολύ απαλά, το απόγευμα, μετά τη βροχή- μα καίει υπερβολικά πολύ, το μεσημέρι- στην Αϊτή- κι αν στην Κοπεγχάγη κάνουν μήνες να Τον δουν- καίνε ακόμα οι Αζέροι τις αρχαίες τους φωτιές, και Τον τιμούν- λιώνει τη Μόσχα τον Ιούλιο, κι οι Ρώσοι πίνουν καυτό τσάι- κι όλοι μαζί, στριμώχνονται στην Οία, κάθε δειλινό- για να Του πουν γκουντμπάι- 

θυμάσαι, τότε που ξενυχτήσαμε ερωτευμένοι στην Αντίπαρο, ως την Ανατολή; Ύστερα έδυσε στο Σούνιο, και όλα είχαν

ξεχαστεί

χαμόΓελο

Χαμογελώ, γιατί θα 'ρθεί- σκέψου! το Καλοκαίρι

Χαμογελώ, γιατί θα 'ρθεις, Αγάπη, και εσύ

Θα είμαι 'δώ; Θα είμαι 'γώ; Ποιός ξέρει, ποιός να ξέρει

Χαμογελώ, γιατί θα είναι

η Ζωή

<μ<

ασΤραπή

"Καθαρή αστραπή ουρανό δε φοβάται"

σού 'χα πει- πώς γελούσες, τότε που

μ' αγαπούσες!

<μ<

έΙ

έι, καραβάκι

αγάπησε τη Θάλασσα

που ταξιδεύεις

<μ<

με τον τρόΠο του ν.κ.

"ταξίδεψες, βροχούλα μου, κι έγινες καταιγίδα

πώς να σε φτάσω, που γυμνός ακόμα κολυμπώ

στο Κιριμπάτι μιαν αυγή, μια νύχτα στη Χαλκίδα

ίσως πατήσω τη στεριά, ίσως λευτερωθώ "

το κυΝήγι του γάΤου

...κάποτε, κουρασμένος, αποφάσισα να σε κυνηγήσω σαν γάτος- ξέρεις πώς κυνηγάει ο γάτος; Ξαπλώνεται φαρδύς-πλατύς, κλείνει τα μάτια, σα να κοιμάται, και περιμένει υπομονετικά το θήραμά του, να περάσει ανύποπτο μπροστά του, για να τ' αρπάξει, με τα κοφτερά του νύχια.

Άραξα, περίμενα, περίμενα, περίμενα- πέρασες-

-δεν είχα νύχια.

<μ<

διευκκρίΝιση

να ξέρεις, όταν λέμε "έρωτας" εννοούμε φωτιά- εννοούμε παρανάλωμα- εννοούμε φλόγες πριν, στάχτες μετά- κι από τις στάχτες να γεννιέται- κάτι νέο

και με ρωΤάς

και με ρωτάς σε ποιές γωνιές του Κόσμου έχω πάει- πόσο μακριά σου έχω ταξιδέψει- πουθενά δεν έχω πάει- καθόλου δεν έχω ταξιδέψει- αφού δεν ήσουνα Εσύ- μαζί μου.

<μ<

γαλάΖιο

ξέρεις, έχω αλλάξει, από Τότε- από την πολλή Θάλασσα, έγιναν τα μάτια μου γαλάζια- 

<μ<

αΛΛού

Ξεκινώ, σαν τους παλιούς θαλασσοπόρους, να διασχίσω τους απέραντους ωκεανούς που μας χωρίζουν, για να σ' εξερευνήσω- κι ας μην ξέρω καν αν υπάρχεις- με τόλμη και με παλαβομάρα, μ' ελπίδα και τρόμο- και θ' αποβιβαστώ, μετά από καιρό, στ' ανεξερεύνητα νησιά σου, κι ας μ' έχει ξεσκίσει στο μεταξύ ο ήλιος, η δίψα, το σκορβούτο, η αμφιβολία- και θα νομίζω πως βρίσκομαι αλλού- θα γνωρίσω σιγά σιγά τις κρυμμένες σου Ηπείρους, θα λεηλατήσω τους θησαυρούς σου, θα σού δώσω τους δικούς μου- και πάντα, πάντω θα νομίζω- πως βρίσκομαι αλλού.

<μ<