ΟΙ ΣΚΙΕΣ
Στις Σκιές, εκεί Έξω, αποφεύγω να κοιτάξω
Έχω ευαίσθητη Καρδιά, μπορεί να μην αντέξω
Έχω μιαν εύθραυστη Χαρά, κι όλο μού ξεγλυστρά.
19/2/2006 ΜΣ
Έχω ευαίσθητη Καρδιά, μπορεί να μην αντέξω
Έχω μιαν εύθραυστη Χαρά, κι όλο μού ξεγλυστρά.
19/2/2006 ΜΣ
37 σχόλια:
τι φωτογραφία είναι αυτή;
θες να πεθάνουμε μαζικά;
είναι αληθινή φωτογραφία;
δεν σε κατηγορώ απλώς ταράχτηκα
Δυστυχώς είναι αληθινότατη. Διάβασε τα λόγια...
ο φωτογράφος αυτοκτόνησε μετά από αυτο;
ο φωτογράφος δεν μπορούσε να μαζέψει το παιδί , μονο να αυτοκτονησει μπορουσε;
δεν πιστευω οτι η φωτογραφια ειναι αληθινη
Δυστυχώς η φωτογραφία είναι εξακριβωμένα 100% αληθινή. ¨Εχει κερδίσει το βραβείο Pulitzer 1994. Kai o Kevin Carter εξακριβωμένα αυτοκτόνησε μερικούς μήνες μετά. Να οι τελευταίες γραμμές από το σημείωμα που άφησε...
...The suicide note he left behind is a litany of nightmares and dark visions, a clutching attempt at autobiography, self-analysis, explanation, excuse. After coming home from New York, he wrote, he was "depressed . . . without phone . . . money for rent . . . money for child support . . . money for debts . . . money!!! . . . I am haunted by the vivid memories of killings & corpses & anger & pain . . . of starving or wounded children, of trigger-happy madmen, often police, of killer executioners . . . " And then this: "I have gone to join Ken if I am that lucky."
http://www.thisisyesterday.com/ints/KCarter.html
Μαύρε γάτε, αυτή τη φωτογραφία με το σχόλιο δίπλα της στα ελληνικά, κομμένη απο εφημερίδα, την έχω μέσα στο πορτοφόλι μου και την κουβαλάω εδω και τουλάχιστον 4 χρόνια. Δεν ξέρω γιατί. Μάλλον για να βλέπω οτι υπάρχουν κανονικοί άνθρωποι-τον Κάρτερ εννοώ, που ήταν 33 χρονών. Δεν ξέρω τι έπαθα τώρα που είδα το ποστ σου. Μάλλον είναι άλλη μια απόδειξη οτι υπάρχουν άνθρωποι.
Αντιγράφω:
Φωτ.Κέβιν Κάρτερ, Xρόνος 23/3/93, Tόπος: Σουδάν.
Η πείνα θερίζει το Σουδάν. Στο σταθμό τροφοδοσίας του Αγιόντ, πεθαίνουν 20 άνθρωποι την ώρα. Ο νοτιοαφρικανός φωτογράφος Κέβιν Kάρτερ είναι εκεί. Ενω φωτογραφίζει τα θύματα του λιμού, ακούει ενα σιγανό μουρμούρισμα. Ψάχνει στους θάμνους και ανακαλύπτει ενα σκελετωμένο κοριτσάκι. Σέρνεται στο χώμα, προσπαθώντας να φθάσει στο σταθμό. Ο Κάρτερ γονατίζει και υψώνει την κάμερα. Εκείνη τη στιγμή ένας γύπας προσγειώνεται πλάι στο κοριτσάκι. Ο Κάρτερ περιμένει. Ο γύπας περιμένει. Ο Κάρτερ φωτογραφίζει τη σκηνή και διώχνει το γύπα. Τον παίρνουν τα κλάματα. Η φωτογραφία δημοσιεύεται, προκαλεί, οι κραυγές διαμαρτυρίας είναι ουρανομηκεις : γιατί δεν βοήθησε το κοριτσάκι αλλα περίμενε να βγάλει τη φωτογραφία? Ο Κάρτερ λέει σ ένα φίλο του "δεν μπορείς να φαντασθείς πόσο στεναχωρέθηκα που δεν σήκωσα το παιδί να το πάω στο σταθμό". Η θλίψη τον πνίγει. Στις 26 Ιουλίου 1994, αυτοκτονεί. Ηταν μόλις 33 ετών.
Θεοδώρα, τελικά το σήκωσε το παιδί, αφού όμως έβγαλε τη φωτογραφία. Ισως σου φανώ σκληρή, αλλά νομίζω οτι μπορεί να το βγάλει μια τέτοια φωτό με το γύπα να ήταν ουσιαστικότερο, πιο ταρακουνητικό για μας, που έχουμε συνηθίσει πια να βλέπουμε τέτοια παιδάκια και να λέμε, πωπω, καλά που εγω έχω τουλάχιστον adls, και "ας υιοθετήσω ενα, δι αλληλογραφίας, να πληρώνω και να βλέπω κάθε χρόνο στις φωτό που θα μου στέλενει το αποτέλεσμα της καλής μου πράξης"...
Τελικά, οχι μόνο το σήκωσε, όχι μόνο άφησε τέτοια φωτογραφία στις συνειδήσεις μας, αλλα πήγε και αυτοκτόνησε κιόλας, για να μας ταρακουνήσει ακόμη περισσότερο, μπάς και ξυπνήσουμε...
Ενα παιδί ήταν κι ο ίδιος, εμένα τουλάχιστον αυτό μου έμεινε, δεν τον ξεχνώ, για νάχει πιάσει τόπο η αυτοκτονιά του, τουλάχιστον...ξέρω γω, μπορεί να είναι και απλοικό...
OΛΑ για ένα βραβείο... μάλιστα... δεν φταίει αυτός, ούτε αυτοί που ακολούθησαν/θα ακολουθήσουν τα βήματά του, για να βγάλουν τη φωτογραφία την καλή, που να δείχνει όσο γίνεται πιό πιστά τον ανθρώπινο πόνο κι εξευτελισμό...
απάνθρωποι αυτοί που τον βράβευσαν, άνθρωπος με τύψεις κι ενοχές εκ των υστέρων αυτός...
lemon, η φωτογραφία θα σε ταρακουνήσει για όσο την κοιτάξεις, μετά θα την ξεχάσεις, ίσως!!! το κάθε παιδάκι όμως που μπορείς, έστω και με τον τρόπο που αναφέρεις, δεν το ξεχνάς και το βοηθάς με τον τρόπο σου... τι αξίζει περισσότερο μιά φωτογραφία "βραβευμένη" ενός δυστυχισμένου παιδιού ή μιά φωτογραφία ενός γελαστού παιδιού που ξέρεις ότι έχεις κι εσύ βάλει το χέρι σου για να μπορεί να χαμογελάει;
Ράφφυ μου ας μην υποτιμούμε την αξία της φωτογραφίας, αλλά και τού φωτογράφου. Διάβασες μάλλον το link Που έβαλα, αλλά φοβάμαι πως έίναι μάλον προκατειλημμένο. Επειδή έχω παρόμοιες εμπειρίες, όχι τόσο άγριες αλλά παραπλήσιες, είμαι βέβαιος ότι δεν μπορούσε να κάνει και ποολλά πράγματα για το παιδάκι. Και αυτό είναι που μπορεί να τρελάνει έναν άνθρωπο. Η αίσθηση της πλήρους αδυναμίας μπροστά στην φρίκη.
Και ας μην ξεχνάμε πως το γεγονός ότι εμείς τώρα συζητάμε και ευαισθητοποιούμαστε, και ίσως κινητοποιόύμαστε, είναι αποτέλεσμα τηες παρουσίας του Kevin Carter εκεί, και τηνς φωτογραφίας του, και ναι, όλα αυτά ,του κόστισαν την ζωή, και αυτό Κι αν είναι η τελική απόδειξη ότι ο άνθρωπος άξιζε....
Mια εικονα=1000 λεξεις.
Ο,τι και να πω θα ειναι μαλακια...
Κι ομως,αυτη ειναι μια εικονα που αναβιωνει καθε μερα καπου εκει εξω.
Σκληροs κοσμοs.Γεματοs πονο.
Φίλε Resident, ψυχική υγεία, έλεγε κάπου σε ένα blog, είναι να αντέχεις την ματαίωση...
Και να αντέχεις και την πραγματική... πραγματικότητα, λέω εγώ.
Φίλε Νίκο, όχι κάθε μέρα, κάθε στιγμή...
LEMON, γιατι δεν σηκωσε το κοριτσακι να το παει στο σταθμό; Το λεει και μονος του.Μετα απο τετοια απυθμενη μ***ια κι εγω θα αυτοκτονουσα.Αισθανθηκε υπευθυνος για τη ζωη του παιδιου.Και ηταν.
Δεν ξερω αν αυτες οι φωτογραφιες βοηθανε σε τιποτα.δεν αλλαζουμε, βλεπεις να αλλαζουμε;μονο πληγωνομαστε
μαυρε γατε, ισωs γι αυτο την εχω χασει.
Resident: welcome to our club Σ;)))))
Είναι σχεδόν ανήθικο, να είσαι "υγιής" σε έναν τέτοιον κόσμο...
Ντρέπομαι που έχω δύο γερά μωρά, ταισμένα, ντυμένα και που κοιμούνται σαν άγγελοι.....
καλησπέρα. Λέει κάπου ότι ο καλός φωτογραφος, με το ένα χέρι σκούπίζει τα μάτια του, και με το άλλο, προσπαθεί να εστιάσει τον φακό της μηχανής με τέτοιο τρόπο που να δίχνει πιο μεγάλη την φρίκη.
Κάθε μέρα, εκατομμύρια τέτοια περιστατικά.
Και ναι!!! Ολες οι χαρές ευθραυστες είναι.
Καλησπερα Ναταλία, καλησπέρα Απαλή.
Υπάρχει μια παρανόηση. Τα παιδιά της Αφρικής είναι κατά 1% θύματα της πείνας και κατά 99% θύματα ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ που οδήγησε σε αυτήν την πείνα των Αθώων, την στιγμή που άλλοι σφάζονται για την εξουσία.
Το ζήτημα είναι εξαιρετικά πολύπλοκο. Η βοήθεια υπάρχει, αλλά δεν ΦΤΑΝΕΙ σε αυτούς που την χρειάζονται. Ανάμεσα σε δυό ή περισσότερους καλοθρεμμένους στρατου΄ς, οι άμαχοι, τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι, λιμοκτονούν.
Αυτή ήταν η κατάσταση στην Αιθιοπία, υπήρχε η ξηρασία, αλλά ΔΕΝ σκότωσε αυτή, όχι τουλάχιστον τόσο, όσο ο εμφύλιος πόλεμος. Για να μην μιλήσουμε για την Ρουάντα-Μπουρο΄υντι. Το Σουδάν. Την Νιγηρία, όπου παιδάκια έξι -εφτά χρονών είναι ΚΑΝΟΝΙΚΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ. Φταίμε εμείς γι'αυτό; Εσείς κι εγώ; Μπορούμε να κάνουμε κάτι; Όπως να πάμε εκεί που σφυρίζουν οι σφαίρες να προστατέψουμε τους άμαχους; Αυτό ολόκληρος ΟΗΕ δεν κατάφερε να το κάνει. Εκατοντάδες άμαχοι σφαγιάστηκαν, σφαγιάζονται, και θα σφαγιάζονται από λυσσαμένους αντίπαλους πολεμάρχους. Λόγω της φυλής τους, ή λόγω της θρησκείας τους, συνήθως, προφάσεις βέβια, ο αληθινός λόγος είναι πάντα η εξουσία και το χρήμα.
Τεράστια κουβέντα. Ναταλία, μην ντρέπεσαι για τα παιδάκια σου. Να είσαι περήφανη. Κάθε παιδί, είνα και μια Ελπίδα.
Καλό βράδυ και συγνώμη για τον διδακτικό τόνο... έτσι μου βγήκε.
Σ;)
Μαυρε Γατε δεν σε εγνοω. Τη φωτογραφια την ειχα δει, με ειχε διαλυσει οταν την πρωτοειδα. Ακριβως επειδη καταλαβαινω οτι η καταστροφη ειναι ανθρωποδημιουργουμενη.
Ομως δεν μπορω σημερα να σχολιασω. Ουτε την φωτογραφια, ουτε το ποιημα σου.
Δεν αντεχω.
Μια ευχη για μια καλη νυχτα (αυριο θα ειναι σιγουρα μια καλυτερη μερα...)
Μαύρε γάτε,
Έπαθα και εγώ ένα κατιτίς όταν την έλαβα με mail τις προάλλες και την έβγαλα στο βλογ.
Ο ανθρώπινος παραλογισμός δεν έχει όρια. Όπως και ο ανθρώπινος πόνος.
Δεν έχω ευχές.
Ίσως μόνο πράξεις να έχω.
Την καλησπέρα μου...
Καλημέρα!
Vista ισχύουν αυτά που είπα και στην Ναταλία. Ο Οδυσσέας σου είναι μια ελπίδα. Μια ακόμα ελπίδα να αλλάξει κάτι, κάποτε, προς το καλύτερο. Κι εσύ τον έφερες στον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πιό ευαίσθητες σε αυτό το θέμα είστε εσείς οι γυναίκες, και μάλιστα ακόμα περισσότερο οι μητέρες....
Δεν έχει νοημα να συνθλιβόμαστε. Ας ταραζόμαστε μέχρι εκεί που να κάνουμε, κάτι, ότι περνάει αππο το χέρι μας...
Μικρούλι ώστε από εσένα την πήρα! Ήθελα να το γράψω αλλά δεν το θυμόμουν. Λοιπόν την φωτογραφία την πήρα από το Μικρούλι και ζητώ συγνώμη που δεν το ανέφερα.
Θα επανέλθω με στοιχεία...
Καλημέρα σε όλους.
Το τραγούδι που ταιριάζει μετά από αυτό είναι το "Mondo Difficile" (Ο Κόσμος είναι Ζόρικος )... έρχεται.
Ο Κάρτερ και ολόκληρο το Μπανγκ Μπανγκ Κλαμπ είναι θρυλικά πρόσωπα. Μαύρε Γάτε, καλά κάνεις και τον θυμίζεις.
Θεός σχωρέστον.
Θέλω τι φωτογραφία.
Κάπου πήγε το άρωστημένο μυαλό μου όταν την είδα.....
στο θέμα τώρα, γάτε...δυο κουβέντες.
Ας μην κρυβόμαστε όλοι μας.
Είμαστε καθήκια!
Τελεία και παύλα.
Ας το παραδεχθούμε τουλάχιστον.
Μαύρε Γάτε, φυσικά και δεν υπάρχει λόγος για συγνώμη....
Αλλά δεν μπορώ να με φαντάζομαι εδώ καθισμένη΄όταν κάποιοι άλλοι υποφέρουν. Και για τους μεγάλους, να σου πω την αλήθεια μου, μεγάλη μου σκασίλα, αλλά όταν βλέπω παιδιά, δεν αντέχω. Λυγίζω.
Δεν μπορώ να το εκλογικεύσω όπως το κάνεις εσύ (και πολύ σε ζηλεύω....).
Μα να κοιτάω το όρνιο που περιμένει να φάει ένα παιδί;;;;;;;;
Ντρέπομαι, δεν μπορώ....ντρέπομαι...
nomizw oti kapoy eixa diavasei pws to paidi telika den ezise gi afto kai eixe tetoia ekseliksi... gia tin aftoxeiria milaw..
nomizw pws i synoliki eikona poy eide ekei ton travmatise se megisto vathmo kai den katafere na synexisei meta apo afto..
Οι άλλοι φωτογράφοι - γιατί δεν θα ήταν ο μόνος, φαντάζομαι - γιατί μπόρεσαν και συνέχισαν μετά απο αυτό;
Δεν πιστεύω οτι αυτοκτόνησε γιατί ηταν πιο ευαίσθητος από τους άλλους.
Ας αφιέρωνε τη ζωή του σε αυτά τα παιδιά αντί να αυτοκτονούσε.Δεν μπορώ να τον θαυμάσω που αυτοκτόνησε.
@Θεοδώρα
Θαύμασε τον για την σκηνή που απαθανάτισε τότε.
Μια σκηνή που έμεινε μονάχα χάρτινη να προκαλεί πόνο, θλίψη κι ενδιαφέρον σε όλους όσους μπορούν να δώσουν προς όλους όσους έχουν ανάγκη να πάρουν.
Μια νιφάδα δεν βάφει λευκή τη μέρα.
Σαν χαρακτήρας είμαι αντίθετος στην παραίτηση και στην αυτοκτονία, την ακραία μορφή της. Είμαι υπέρ του καθημερινού αγώνα, και της υπομονής. Δεν πρότεινα τον Carter σαν αντικείμενοπ θαυμασμού.
Ούτε όμως και πρέπει να τον αδικούμε. Αν μη τι άλλο, η αυτοκτονία του αποδεικνύει ότι ήταν αληθινός άνθρωπος. Πριν τον θάνατό του, με την βράβευση της φωτογραφίας, αλλά και μετά, έγινε προσπάθεια να παρουσιαστεί σαν ψυχρός επαγγελματίας που το μόνο που ΄ηθελε ήταν η επιτυχία. Ε λοιπόν όχι, δεν ήταν... Και δεν ήταν φυσικά ανάγκη να αυτοκτονήσει για να το αποδείξει. Και μόνο η παρουσία του στην σκηνή της φωτογραφίας, το αποδεικνύει. Στα δικά μας μάτια φαντάζει τόσο ξένη ηικόνα, αλλά ας μην κρίνουμε με τα δικά αμας μέτρα και σταθμά. ¨οταν δεις ΕΝΑ τέτοιο παιδί μπροστά σου φυσικά θα κάνεις τα πάντα. Ότν γύρω σου πεθαίνουν εκατοντάδες ποαιδιά, ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΑΝΙΣΧΥΡΟΣ ΝΑ ΤΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ, εκεί σε θέλω κάβουρα, να περπατάς στα κάρβουνα. Είτε συνεχίζεις, και βοηθάς, όσο μπορείς, και το να βγάλεις μια τέτοια φωτό ΕΙΝΑΙ βοήθεια, είτε αδιαφορείς και γίνεσαι ένα αναίσθητο τέρας, είτε αυτοκτονείς και ξεμπερδεύεις μια κι έξω με όλα....
Έχεις δίκιο, Μαύρε Γάτε.
Όπως είπα, μια νιφάδα δεν βάφει άσπρη τη μέρα.
Πρέπει να 'σαι σύννεφο προκειμένου να στρωθεί το χιόνι πάνω στις λάσπες.
Κι ο Κάρτερ, για μένα, ήταν. Σύννεφο γκρίζο.
Καλό απόγευμα
Αχ, ανθρωποι. Θεωρητικολογειτε πανω σε κατι που δεν το εχετε νοιωσει. Δεν ξερω προσωπικα εναν εναν απο σας - κρινω απο τα γραφομενα σας. Ας με συγχωρησει οποιος απο σας εχει πραγματι δει την κολαση.
Δεν εχετε ιδεα τι σημαινει να πεθαινει ενα πλασμα μπροστα σου και την ιδια στιγμη να ΞΕΡΕΙΣ οτι πεθαινουν αλλα 100 σε ακτινα λιγα μετρα διπλα σου. Και να το ζεις αυτο, καθε μερα - για μηνες.
Ρωτατε γιατι ο Carter δεν σηκωσε το κοριτσακι. Γιατι; Και να το σηκωνε, που θα το πηγαινε; Και γιατι να σηκωσει αυτο ειδικα το παιδι και οχι τα αλλα 30 παιδια που πεθαιναν παραδιπλα;
Ο Carter δεν ηταν ενας τυχαιος τουριστας που πηγε στο Σουδαν για 1 ωρα, πηρε την φωτο και μετα βουρ για το βραβειο. Ο ανθρωπος αυτος (και οι ομοιοι του) διεθεσε πολυ χρονο επι τοπου. Και σιγουρα βοηθησε τοσους πολλους, που ολοι εμεις μαζεμενα δεν θα καταφερουμε να βοηθησουμε στην υπολοιπη ζωη μας.
Προτεινω να φυλαξουμε αυτην την φωτογραφια στην μνημη μας. Προτεινω να ψαξουμε για λυσεις. Οπως ορθοτατα αναφερει ο μαυρος γατος, λεφτα υπαρχουνε. Ο πολεμος ειναι το προβλημα.
Όσες φορές κι αν το δω, την ίδια αίσθηση μου κάνει... μια θλίψη και μια απόγνωση. Σαν να μην μπορώ να κάνω τίποτα για να αλλάξει η κατάσταση! :(
Μου είχε έρθει με μέηλ καμμια βδομάδα πριν.
έμεινα για ώρα αποσβολωμένος με αυτή τη φωτό την είχα ξαναδεί και μου τη θύμισες δεν ήξερα για τον Carter ότι αυτοκτόνησε... καλό είναι να μην κλείνουμε τα μάτια και να μην τα προσπερνάμε γιατί δεν αντέχει το στομάχι μας ή γιατί θα μας χαλάσει τη διάθεση ένας είναι ανίσχυρος πολλοί όμως είναι δύναμη αν θέλετε κάτι για αυτό είμαι μέσα
Συμφωνώ απόλυτα με τον oldskipper...
Pegasus, street spirit, μεγάλο το ερώτημα τί μπορούμε να κάνουμε.
Μακάρι να ήξερα κάποιαν απάντηση. Τις προφανείς τις έχω λουστεί... μή ρωτάτε.
Σ:(
Μαύρε Γατε, εγω δεν ειπα οτι προτεινες τον Καρτερ ως αντικειμενο θαυμασμού , μην εισαι τοσο προκατειλημμένος μαζί μου.
Δεν παραγνωρίζω την αξία της φωτογραφίας ως μνημείο φρίκης αλλα η φωτογραφία αυτή που άφησε πίσω του δημιουργησε σε μενα και σε άλλους πιστεύω τα αυθόρμητα ερωτήματα που διατύπωσα παραπάνω.Αυθόρμητα μου δημιουργήθηκαν και όχι μόνο σε μένα είμαι σίγουρη.Δεν ξέρω αν ήταν ψυχρός επαγγελματίας, δεν μπορώ να το ξερω. Δεν κρινω το ίδιο το πρόσωπο του Κάρτερ γιατί δεν γνωρίζει κανείς μας τις πραγματικές συνθήκες (γιατί το έκανε, βοηθησε δε βοηθησε το συγκεκριμενο κοριτσακι, αυτοκτονησε απο καταθλιψη ή απο ενοχές) αλλα κρινω το γενικότερο μηνυμα της ζωής του που ειναι να παμε όλοι να πνιγούμε γιατί υπάρχει πολύ φρίκη στον κόσμο. Με αυτό διαφωνώ και θα διαφωνώ πάντα.
Old Skipper, καταρχήν σε συγχωρώ.Εσύ προτείνεις να βρούμε λύσεις, αυτός πρότεινε να πάμε να αυτοκτονήσουμε.Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με αυτό.Επίσης ο καθενας καταλαβαινει οτι πεθαινουν χιλιαδες παιδακια γυρω και δεν μπορεις να βοηθησεις αλλα ο καθενας επισης ευλογα αναρωτιεται αν ο φωτογραφος βοηθησε ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ το συγκεκριμενο παιδάκι που δεν ειναι και λίγο πράγμα επίτρεψε μου να πω.
Gatina, θαυμάζω τη φωτογραφία ως μια μαρτυρία ανάμεσα σε άλλες, την πιο φρικιαστική ωστόσο, χρειαζόμαστε τόσο φρικιαστικές μαρτυρίες για να κινητοποιηθούμε;Η γνωμη μου είναι- και επιτρέψτε μου να εχω γνωμη - ότι ειναι λάθος να αποτυπώνονται τέτοια στιγμιότυπα στο χαρτί, όχι γιατί μας κόβουν τον υπνο αλλα γιατί δεν θα βελτιωθεί τίποτα αν αποτυπωθουν όλα τα φρικιαστικά πράγματα σε ενα χαρτι, όπως δεν βελτιώνεται τίποτα με το να παρουσιαζονται όλες οι φρικιαστικες λεπτομερειες ενος εγκληματος στα δελτια ειδησεων.Θαυμάζω τη φωτογραφία του αισθάνομαι όμως ότι αν δεν είχε αυτοκτονήσει δεν θα περιεβάλλετο με τόση αίγλη και αυτό με προβληματίζει...
Μαύρε Γατε, ευχαριστώ που μου εδωσες την ευκαιρια να πω ελευθερα τη γνωμη μου...
Έλα βρε Θεοδώρα γιατί το λες αυτό; Φυσικά και δεν είμαι προκατειλημμένος μαζί σου πειραχτήρι μου και το ξέρεις.
Άλλωστε συμφωνώ με αυτό που λες εδώ, το έγραψα ήδη. Όμως όπως είπε και ο oldskipper, αν δεν έχεις ζήσει επιτόπου τκάποια παρόμοια κατάσταση, ότι και να πεις, κινδυνεύεις να είσαι άδικος. Καλύτερα λοιπόν να μην επικρίνουμε τον Carter.
Καλό βράδυ
Σ;)))))))
Οσο και να το συζητάμε...
(στηρίζουμε το πρώτο μας παιδάκι μέσω actionaid από Δευτέρα μάλλον - ελπίζω να μην είναι φούμαρα)
Δημοσίευση σχολίου