Πιο σκοτεινά κι απ' το σκοτάδι

πιο κρύα κι απ' το κρύο

είναι τα μάτια σου, όταν δεν

αγαπάς

και νιώθω, παρουσία σου

πιο μόνος κι από μόνος,
πιο ξένος
κι από Ξένος.

<μ<

23/7/2012 - Αντίπαρος

η Δύση στο ΣιΦνέικο

κάθε βράδυ ο Ήλιος δύει στο Σιφνέικο γυαλό

και δεν τον νοιάζει αν είσαι γυμνός

και δεν τον νοιάζει αν είσαι λυπημένος

και δεν τον νοιάζει αν είσαι

ή αν δεν είσαι

...........γέμισαν τα μάτια μου Ήλιους

Αντίπαρος, 23 Ιουλίου 2012

το ρόΔο των ανέΜων

Φυσάει γραίγος και σε χάνω

μακριά σε παίρνει ο μαΐστρος

πού θα με βγάλει αυτός ο Οίστρος 

σε ποιό κατσάβραχο επάνω

να νοσταλγώ κείνη την όστρια

που δεν εφύσηξε ποτέ

<μ<

περΣινό τρΑύμα

κι όπως κλείνουν σιγά σιγά οι πληγές

αχ, να έσβηναν κι οι ουλές

από την Ψυχή

<μ<

η ΚάΨΑ του ΣΚύλΟΥ και οι ΕΤΗΣίΕΣ

Μια φορά κι έναν καιρό (λέμε τώρα), ο Σείριος, το Α του αστερισμού του Μεγάλου Κυνός, το πιό λαμπρό αστέρι μετά τον ήλιο, τσουρούφλιζε την έρμη τη χώρα μας, όταν ανέτειλε μαζί με τον Ήλιο, εκεί προς το τέλος του Ιούλη, στις λεγόμενες Κυνάδες Ημέρες. Στέρευαν λοιπόν οι πηγές, ξεραίνονταν τα πάντα, κι οι άνθρωποι υπέφεραν πολύ από την τρομερή ζέστη, την ανυδρία και τις ασθένειες. Πρόκειται για τα περίφημα Κυνικά Καύματα, τότε που μόνο οι σκύλοι ήταν τόσο χαζοί ώστε να κυκλοφορούν το μεσημέρι και να καψαλίζονται, και για τα οποία ο ποιητής Αρχίλοχος έγραφε...

"Βρέξτε τα σπλάγχνα με κρασί, το αστέρι ανατέλλει!

δύσκολη τώρα η εποχή, όλα διψούν και καίγονται,

και το τζιτζίκι τραγουδά και το αγκάθι ανθίζει

Κι είν' οι γυναίκες μιαρές κι οι άνδρες κατσιασμένοι

καθώς ο Σείριος απ' την κορφή ως και τα νύχια

τους τσουρουφλίζει !"

...και ο Άρατος ο Σολεύς έγραφε...

"...η άκρη του σαγονιού του [τού Μεγάλου Κυνός] είναι ιδιαίτερα λαμπρή- πρόκειται για έν' αστέρι που οι άνθρωποι το λένε Σείριο. Όταν αυτό το άστρο ανατέλλει μαζί με τον Ήλιο, τα φυτά δεν μπορούν ν' αντισταθούν στις φλογερές ακτίνες του, τα φύλλα τους ξεραίνονται, σκληραίνουν οι ίνες τους, ή σκάει ο φλοιός τους..."

Σε απελπιστική κατάσταση λοιπόν, τσουρουφλισμένοι και διψασμένοι, οι άνθρωποι, και συγκεκριμένα οι κάτοικοι της Κέας των Κυκλάδων, ζήτησαν τη βοήθεια του Απόλλωνα, που μέσω του μαντείου των Δελφών τους σύστησε να καλέσουν για βοήθεια τον ημίθεο και ήρωα Αρισταίο, από τη Θεσσαλία.

Ο Αρισταίος, γιος του Απόλλωνα και της Νύμφης Κυρήνης, αναθρεμμένος από τους Κενταύρους, τις Μούσες και τις Νύμφες, άφησε την ένδοξη Φθία και τους Μυρμιδόνες κι εγκαταστάθηκε στην Κέα (Τζια), όπου έχτισε βωμό στο Ικμαίο Δία (Δία των Βροχών), και πρόσφερε θυσίες τόσο στον πατέρα των Θεών, όσο και στον καυτό Αστέρα Σείριο.

Τότε ο Δίας τους (μας) λυπήθηκε, κι έστειλε τους δροσερούς Ανέμους Ετησίες (μελτέμια), να πνέουν για διάστημα σαράντα ημερών, την καυτή περίοδο τπυ Ιουλίου Αυγούστου, όταν στον ουρανό ανατέλλει, μαζί με τον Ήλιο, ο Σείριος...

ΣΣ οι μεταφράσεις των αρχαίων κειμένων είναι δικές μου Σ;ο)

Α.φιερωμέΝο στην Α.

‎"Βλάκα, βλάκα, βλάκα, βλάκα, βλάκα

δεν πληγώνουν κείνους που αγαπούν!"

Bebe - Malo (Official Video) από Bebe-Official

ΚΡύΨΟΥ

Απόκρυψη αριθμού. Τρεις η ώρα το πρωί. Η φωνή άγνωστη, βιαστική, τρομαγμένη. "ΚΡύΨΟΥ".

"Κρύψου να τα φυλάξω!" τού είχε πει κάποτε γελώντας το Μαρινάκι, ολάνθιστο, δεκάξι χρονών, σε κείνη τη δροσερή αυλή στο βουνό, με την αμυγδαλιά. Μα δεν τον βρήκε ποτέ. 

"Κρύψου αγάπη μου", τού είχε πει το Φιλάκι, ψηλά στο Κάστρο της Νάξου, ένα εξωπραγματικά όμορφο αυγουστιάτικο βράδυ, που μύριζε αγγελική και γιασεμί. Τον βρήκε.

"Κρύψου θείε Μίλτο!" τού έλεγε ο Λουκάκης, αργότερα, κι εκείνος κρύβονταν πίσω από τους θάμνους, βλέποντας το μικρούλη να πλησιάζει ανυπόμονα και να χαμογελάει. Τον έβρισκε, πάντα.

......

Απόκρυψη αριθμού. Τρεις η ώρα το πρωί. Η φωνή άγνωστη, βιαστική, τρομαγμένη. "ΚΡύΨΟΥ".

Χαμογελούσε, την ώρα που χτύπησε άγρια η πόρτα.

Είχε γεννηθεί έτοιμος.

<μ<

παράΞενες μέΡες του 2012 μ.Χ.

τη μέρα καμαρώνω για το Φως

και βγάζω την Αλήθεια μου στη φόρα

τη νύχτα τρέμω αν ακούσω σκουπιδιάρικο

προσμένοντας

τα ερπυστριοφόρα

<μ<

η "κοινωΝία της αγοΡάς" για αρχάΡιους

Πείνασα- μού 'παν "αγόρασε τροφή"- την αγόρασα

Δίψασα- μού 'παν "αγόρασε νερό"- το αγόρασα

Πνίγηκα- μού 'παν "αγόρασε αέρα"- τον αγόρασα

Συνθλίφτηκα- μού 'παν "αγόρασε Αγάπη"

προτίμησα να πεθάνω.

<μ<

η στοΛή

«Σού πάει η στολή», τού είπαν. Κι εκείνος ντράπηκε ακόμα περισσότερο. Γιατί να τού πάει κάτι που τού αφαιρούσε την ατομικότητα, την προσωπικότητα, την μοναδικότητά του, την ανθρωπιά του, μετατρέποντάς τον σ’ ένα πολλαπλό αλληλόμορφο εξάρτημα μιας απρόσωπης μηχανής θανάτου, ντυμένης βέβαια με όμορφες στολές, και στολισμένης με δάφνες ηρωισμού και πατριωτισμού, και δίκαια ίσως, μα πάντα και οπωσδήποτε, μιας μηχανής θανάτου;

«Σού πάει η στολή», τού είπαν. 


Και την ένιωσε ακόμα πιο ξένη επάνω του.

<μ<

ένα πρωί άρχισα να καταλαβαίνω τη γλώσσα των χελιδονιών

μόλις που είχε ξημερώσει
καθόμουν σ’ ένα ψηλό μπαλκόνι με θέα στη θάλασσα, κι ένα χελιδόνι
ήρθε και κάθισε στο σύρμα, πολύ κοντά μου
αμέσως μετά ήρθε κι ένα δεύτερο, κι άρχισε να τού λέει:


«τσίπ! τσίπ! τσίπ τσίπ! τσίιιιιρπ! τάτατα τατατάαα! τάτατα τατατάααααααα!!!!»


έτσι ο χελιδόνος εξομολογούνταν στη χελιδόνα τον έρωτά του


κι εγώ, τα καταλάβαινα όλα!


<μ<

Το πΙό μυΣτικό μυστιΚό της Ζωής

"Να ζεις την κάθε σου μέρα σα νά 'ν' η ΤΕΛΕΥΤΑίΑ,

και ΤΑΥΤόΧΡΟΝΑ, σα νά 'ναι η ΠΡώΤΗ!"

<μ<