loVelorn

Μαύρος ο ουρανός επάνω από το Γιούστον

κι εγώ που σ' αγαπούσα απελπισμένα

ταΐζω μαύρα περιστέρια, και περιμένω τη Βροχή

να με ξεπλύνει από σένα

<μ<

το μπάνΤζο του Ζήση

"όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, οι Θεοί ξεραίνονται στα γέλια"

Έναν βαρύ χειμώνα και Φλεβάρη παγωμένο, πήρα τη μάνα μου και το σαραβαλάκι μας, και ξεκινήσαμε για την Πατρίδα της, στα μυθικά εκείνα μέρη του βόρειου Έβρου, που σ’ όλη μου τη ζωή τ’ άκουγα και που ποτέ μου δεν τα είχα δει. 

Μεταξύ άλλων πολλών παραμυθένιων που συνέβησαν σ' εκείνο το Ταξίδι, κι ανάμεσα σε αναρίθμητες κάθε ηλικίας θείες και κάθε βαθμού ξαδέρφια, γνώρισα τότε κι ένα ζευγάρι άτεκνων συγγενών μας, 50-60 χρονών, που έμεναν σ’ ένα ισόγειο, φτωχικό σπιτάκι, στην άκρη της γειτονιάς, το Ζήση και την Αννούλα. Απλοί και καλόκαρδοι άνθρωποι, μας υποδέχτηκαν πολύ θερμά, ο Ζήσης έπαιξε για χάρη μας και λίγο μπάντζο, ένα αυτοσχέδιο, κακόμοιρο, μαδημένο μπάντζο, σαν τον ιδιοκτήτη του, και σαν τον κόκκορα που κυνηγούσε πρωί πρωί στην αυλή της η γριά θεία που μας φιλοξενούσε, για να μας τον ταΐσει τον κακομοίρη το μεσημέρι. Μάς κέρασαν και μπιρίτσα, και χωρίσαμε αγαπημένα, με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε.

Ο Ζήσης και η Αννούλα, την επόμενη φορά που ξαναπήγα στο Κάστρο, ένα-δύο χρόνια αργότερα, ήταν δυο σταυροί όλοι κι όλοι, σε δυό φτωχικούς τάφους, δίπλα δίπλα, εκεί, στο επικλινές κοιμητήρι, στην απέναντι όχθη του Ερυθροπόταμου. 

Το μπάντζο δεν ξέρω τί απέγινε.

ο μπάΣταρΔος έρωΤας

Έρωτας και Θάνατος. Κάποιοι λένε πως γύρω από αυτούς τους δύο Πόλους περιστρέφεται η ανθρώπινη ζωή. Η κάθε ανθρώπινη ζωή. 

Ο Έρωτας όμως εκτός από πόλος είναι και μούλος, μπάσταρδος: Έχει κάτι από Αθανασία και κάτι από Χαμό.

Τρεις φορές ερωτεύτηκα ολοκληρωτικά στη ζωή μου: η πρώτη ήταν η Μάγια η Μέλισσα, τί ελπίδες να έχω, ο κακόμοιρος ο Βίλλυ. Η δεύτερη ήταν κάτι μεταξύ της Μαρίας Πολυδούρη και της Βασίλισσας του Πάγου, της έκανα τη χάρη, αυτοκτόνησα. Η τρίτη ήταν απλά θεοπάλαβη, γι αυτό και μ’ ερωτεύτηκε κι εκείνη, μα οι παλαβομάρες μας ήταν τελικά υπερβολικά διαφορετικές, και δεν άντεξαν μαζί. Κάποιες που σκάνε από ζήλια, γιατί δεν κατάφερα να τις ερωτευτώ, λένε πως την τρίτη δεν την ξεπέρασα ακόμα. Μάλλον την μπερδεύουν με τη μοναξιά μου. Τί παρανόηση.

Άκου όμως, Αυτοκρατορίες χάνονται στο βυθό, Βασίλεια σκεπάζονται από άμμο. Και κανείς δε θυμάται τίποτα. Και κανένας δεν άκουσε, δεν είδε. Και κανείς ποτέ δε μαθαίνει. Μην κλαψουρίζεις για παλιές αγάπες. Και μπάσταρδους Έρωτες.

Μπάσταρδος, εκτός από τον Έρωτα, είναι και ο Ύπνος, και σιγά μην είναι αδελφός του Θάνατου. Ο Θάνατος, όσο φρικτός κι αν είναι για τους ζωντανούς, έχει την αξιοπρέπεια του Απόλυτου, του Αιώνιου, του Αμετάκλητου. Ενώ ο Ύπνος… Μια πεπερασμένη βιολογική ανάγκη πεπερασμένων βίων. Και μη μού πεις σε παρακαλώ για τα Όνειρα. Αυτά που εννοείς «Όνειρα», κι εκστασιάζεσαι, είναι τα του Ξύπνιου, όχι τα του Ύπνου. Τί παρεξήγηση.

Κι ο καφές έχει παράξενη γεύση όταν ξεχάσεις να βάλεις καφέ. Κι η ζωή έχει παράξενη γεύση όταν ξεχάσεις να βάλεις ζωή. Όμως ένα ακρωτηριασμένο φυτό δεν μας προξενεί καθόλου φρίκη, ενώ ένα ακρωτηριασμένο φαγώσιμο ζώο πολύ λιγότερη από ένα ακρωτηριασμένο μη φαγώσιμο ή, τί φοβερό, από έναν ακρωτηριασμένο άνθρωπο. Τί αδικία.

Εν ολίγοις, απόψε που κρύωνα, και νύσταζα, κι έξω έκανε παγωνιά, βαριόμουν θανάσιμα να κατέβω να ανεβάσω το ποδήλατό μου πέντε ορόφους σκάλες, κι έτσι, τί πιο λογικό (!!!), ντύθηκα ζεστά, το πήρα, κι ανέβηκα ως το Φιλίππειο, στο Σέιχ Σου, 330 μέτρα υψόμετρο. 

Ύστερα, όρμηξαν οι Σκιές, που λέγαμε, 

και με τύλιξαν.

<μ<

"Τα σπλάχνα μου κι η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν"

Η Θάλασσα του Οκτώβρη, ζεστή, ταραγμένη, έρημη, είναι πάντα το ίδιο απρόσμενα αισθησιακή. ΓΙα την ώρα βέβαια εδώ στη Θεσσαλονίκη έχει μετακομίσει στον ουρανό.

Καλημέρα!

photo: there_is_a_treason_at_sea_by_brandtcampbell-d67t0ak @ deviantart

Λίζα, Σεπτέμβριος 2006- 5 Σεπτεμβρίου 2013

Μια μικρή ψυχούλα που σε κοιτούσε μέσα στα μάτια και σού μιλούσε στην παγκόσμια γλώσσα της αγάπης. Μια αγνή, άκακη ψυχούλα, μια ολόγλυκη παρουσία, που γέμιζε το σπίτι με θαλπωρή, και τους υποδεχόταν όλους, οικογένεια και φίλους, γνωστούς και αγνώστους, με τρυφερά νιαουρίσματα, αγκαλιές και χάδια. Αυτή ήταν η Λίζα η γατούλα. Κατακτούσε αστραπιαία όλους όσους την γνώριζαν- όλοι τη λάτρευαν, ακόμα και όσοι δε χωνεύουν τις γάτες, γιατί ήταν αξιολάτρευτη. 

Αυτό το αθώο πλασματάκι, η λατρεμένη μου Λιζούλα, βασανίστηκε τόσο πολύ πριν ξεψυχήσει… Εκεί που ήταν γεμάτη υγεία, μέσα σε μερικές μέρες κατέρρευσε. Στην αρχή σταμάτησε να τρώει, και κρυβόταν στα πιο σκοτεινά και ήσυχα σημεία. Ήταν τόσο αδύναμη, που προχωρούσε ένα δυο μέτρα και ξάπλωνε στο πάτωμα. Υπέφερε σιωπηλά, καρτερικά, χωρίς διαμαρτυρίες, μόνο όταν την ενοχλούσα για να την πάω στο γιατρό ή για να την ταΐσω όσο μπορούσα με το ζόρι, διαμαρτύρονταν λίγο, με τον πονεμένο της τρόπο, χωρίς ποτέ μα ποτέ να εκδικείται για το ζόρισμα. Χτες και προχτές περάσαμε ώρες και ώρες αγκαλιά, για να ανέβει ψυχολογικά και να φάει, για να πάρει τον ορό της, για να κάνει τις εξετάσεις της. Υπέμενε τα πάντα με απέραντη αξιοπρέπεια. Τα όμορφα ματάκια της ήταν όμως πάντα ανοιχτά, δεν ησύχαζε στιγμή το μωράκι μου, και δεν βελτιωνόταν, ό,τι και αν κάναμε γι αυτήν.

Η Λίζα πέθανε σήμερα τα ξημερώματα στις πέντε, μετά από αυτήν την αναπάντεχη, ξαφνική, κεραυνοβόλο αι μυστηριώδη ασθένεια. Το μικρό της κορμάκι γεμάτο τρυπήματα, το λαμπερό της τρίχωμα ξυρισμένο σε πολλά σημεία για αιμοληψίες και παρακεντήσεις.

Ήταν εφτά ετών. Και θα μού πεις, εδώ άνθρωποι, παιδιά πεθαίνουν, κι εσύ μού μιλάς για τη γάτα σου… Όσοι έχετε ή είχατε ζωάκια συντροφιάς καταλαβαίνετε πόσο δένεσαι μ’ ένα τέτοιο πλασματάκι. Όσοι δεν είχατε ποτέ, δεν περιμένω να καταλάβετε, δεν μπορείτε…

Λιζούλα, γλυκιά μου, λατρεμένη γατούλα, αγάπησες πολύ, κι αγαπήθηκες πολύ. Αναπαύσου τώρα, κοριτσάκι μου όμορφο και πονεμένο. Θα μάς λείψεις. Πάρα πολύ.

Ο μπαμπάς Μίλτος

100 χρόνια Ελευθερίας

Γιορτάζουμε σήμερα τα 100 χρόνια Ελευθερίας της Θεσσαλονίκης μας, της Μακεδονίας μας. 

Στους δύσκολους και σκαιούς καιρούς που ζούμε, ας είναι το παράδειγμα όλων εκείνων που μόχθησαν, αγωνίστηκαν, σκοτώθηκαν, για τη δική μας Ελευθερία, ας είναι φωτεινό παράδειγμα για όλους εμάς τους έσχατους, για να μπορέσουμε - ίσως- κάποτε ν ' απελευθερωθούμε και πάλι, με ΑΡΕΤΗ και με ΤΟΛΜΗ, από τον κακό μας εαυτό, αυτή τη φορά. 

<μ<

 ΥΓ: Είναι άραγε τυχαίο, που οι περισσότεροι νεο-Έλληνες προτιμούν το "δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι λεύτερος" από το "θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία;"

ύσΤερα άΡχισε νΑ βρέΧει

Όλο το καλοκαίρι ο Ήλιος έκαιγε δριμύς, αλύπητα, έκαιγε. Όλο το καλοκαίρι ο Άνεμος φυσούσε τραχύς, ασταμάτητα, φυσούσε.

Ύστερα άρχισε να βρέχει. Στην αρχή απαλά, μετά δυνατά, μετά πολύ άγρια, με αστραπές και κεραυνούς. Νότισε τη διψασμένη, κατακαμμένη γη, πότισε τα φυτά, που είχαν μαραζώσει από την ανομβρία, δρόσισε τους ανθρώπους.

Όταν ο Ήλιος ξαναβγήκε, μέρες μετά, δεν ήταν πια ο ίδιος. Ήταν ένας Ήλιος πιο θαμπός, πιο αδύναμος, και, αν μπορεί κανείς να το πει αυτό για τον Ήλιο,

πιο λυπημένος.

<μ<

να σε δω να γελάς

να σε δω να γελάς

μες στου Κόσμου το χάλι

μόνο αυτό λαχταρώ

να σε δω να γελάς

πάλι

<μ<

ΠρωινόΣ ΝτάΚοΣ

Τον πιό υπέροχο ντάκο της ζωής μου τον έφαγα φέτος το καλοκαίρι στην ταβέρνα "η Κρήτη", στην Αρκάσα της Καρπάθου. Πανδαισία γεύσης και δροσιάς! Αντί για κάπαρη, είχε μικρούτσκες ντόπιες ελίτσες, σαν κάπαρη, κι ένα ελαιόλαδο να γλύφεις και το πιάτο.

Από τότε καθιέρωσα τον ντάκο για πρωινό! Ποιά κορν φλέικς και ποιές μαρμελάδες. Παξιμάδι, ντομάτα, τυρί, λαδάκι και είσαι έτοιμος για όλα!

στη φωτογραφία (μου): πρωινός ντάκος στην Αμοργό Σ;ο)

31 Ιούλη, καύΣωνας, βΡάδυ, οσμή καΤαιγίΔας

Έμαθα πως παντρεύτηκες κι εσύ, Ανδριανή. Κρατάς κι ένα παιδί στην αγκαλιά σου

Κι εγώ, που σ' είχα τόσο ερωτευτεί, κηδεύω έναν Ιούλιο ακόμη-

μακριά σου

"να κατέβω στην Αθήνα

να σε δω, τον άλλο μήνα"

Κηδεύω έναν ακόμη Ιούλη, και τρέμω έναν ακόμη Νοέμβρη

μυρίζω από μακριά την Καταιγίδα, και τρέχω, μα πού

να φυλαχτώ;

"να κατέβω στον Περαία

να σαλπάρουμε παρέα"

Η στάχτη του Έρωτα είναι βαριά- τέμνει, καίει, πονάει

Μα η στάχτη των Εραστών είν' ελαφριά,

την παίρνει ο Άνεμος, και πάει.

"είπε η πρώτη σταγόνα της βροχής

στο δεξί μου αντιβράχιο"

<μ<

το ρόΔο των ανέΜων

Φυσάει γραίγος και σε χάνω

μακριά σε παίρνει ο μαΐστρος

πού θα με βγάλει αυτός ο Οίστρος 

σε ποιό κατσάβραχο επάνω

να νοσταλγώ κείνη την όστρια

που δεν εφύσηξε ποτέ

<μ<

Α.φιερωμέΝο στην Α.

‎"Βλάκα, βλάκα, βλάκα, βλάκα, βλάκα

δεν πληγώνουν κείνους που αγαπούν!"

Bebe - Malo (Official Video) από Bebe-Official

Ο ΦΑΣΙΣΜόΣ ΠίΣΩ ΣΤο ΠΕΡΙΘώΡΙΟ όΠΟΥ ΑΝήΚΕΙ

ΕΠΕΙΓΟΝ: Ξεκαθαρίστε σε όλους τους συγγενείς, φίλους και γνωστούς σας, ότι όποιοι κι αν είναι, ό,τι δεσμοί κι αν σάς δένουν, οικογενειακοί, φιλικοί, επαγγελματικοί, ερωτικοί, ΔΕΝ θα τους ξαναμιλήσετε ποτέ αν (ξανα)ψηφίσουν Νεοναζιστές.

Γιατί ΟΛΕΣ οι ιδεολογίες μπορουν να εκχυδαϊστούν στην πράξη, ο ναζισμός/φασισμός/εθνικοσοσιαλισμός όμως είναι χυδαίος ΚΑΙ στη θεωρία.

Και γιατί ακόμα κι ανάμεσα στα πλήθη που κουνούσαν τις σημαίες με τη σβάστικα και φώναζαν "χάιλ χίτλερ", πολύ λίγοι ήταν οι συνειδητοποιημένοι ναζιστές. Οι υπόλοιποι ήταν και είναι όλοι αυτοί οι επιπόλαιοι, ρηχοί, ανώριμοι άνθρωποι που σύρονται για διάφορους λόγους στο φασισμό. Αυτό όμως δεν τους κάνει ούτε περισσότερο συμπαθείς ούτε λιγότερο επικίνδυνους.

art: "no nazism" by wanderingcrow @ deviantart

Το ΞύΠΝΗΜΑ

Το ΞύΠΝΗΜΑ


Όχι ρε, δε θέλω καφέ με γεύση φουντούκι. Θέλω καφέ με γεύση καφέ και φουντούκι με γεύση φουντούκι. Ούτε ψωμί για τοστ που να περιέχει γάλα θέλω, ούτε μαρμελάδα με ζελατίνη από βόδι, ούτε πατατάκι με άρωμα μουσακά, ούτε γιαούρτι με γεύση πάστα φλόρα. Θέλω γιαούρτι σαν γιαούρτι και πάστα φλόρα σαν πάστα φλόρα.


Και όχι ρε, δε θέλω σιδερόφρακτες παρελάσεις και Δημοκρατία με άρωμα δακρυγόνων και γεύση μεταλλική, με αστερίσκους, υποσημειώσεις και τερτίπια. Θέλω Δημοκρατία με γεύση Δημοκρατίας! Δεν θέλω ανθρώπους σκυφτούς και συντριμμένους και τρομαγμένη ζωή. Θέλω ζωή σαν ζωή και ανθρώπους σαν ανθρώπους. Θέλω να ζήσω σαν άνθρωπος, όχι σαν γιαούρτι, ρε!


Και όχι, δε θα φύγω εγώ. ΕΣΥ θα φύγεις, ρε!


ΥΓ Κι επειδή το θέμα είναι "τί κάνουμε τώρα", συνάνθρωποι. Φτιάχνουμε ένα κόμμα; ΄Οχι σαν τ άλλα, κόμμα απεργών και πατριωτών και ανέργων και κυνηγών και φιλελεύθερων και δυσαρεστημένων και αγανακτισμένων. Ένα κόμμα ΑΝΘΡΩΠΩΝ. ΕΝ-Α. "Ένωση Ανθρώπων". Σκεφτείτε το . 200 υπογραφές μόνο θέλει, κι ένα δικηγόρο.





Μιλτιάδης Σαρηγιαννίδης Θαλασσινός
26-3-12

Η όπως ΉΤΤΑ

Άστα κάτω ρε τα πανώ. Σταμάτα να φωνάζεις. Κλείσε το μεγάφωνο που παίζει το «Γέρο Νέγρο Τζιμ». Ηττηθήκαμε. Χάσαμε, νικηθήκαμε, κατατροπωθήκαμε, πώς να στο πω στα ελληνικά; Την πατήσαμε ρε φίλε. Πάρ’το απόφαση. Και κοίτα να σώσεις ό,τι μπορείς από την αξιοπρέπεια κι από τη ζωή σου.

Δεν ηττηθήκαμε σε μια μέρα. Χρειάστηκαν ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ.

Και δεν ηττηθήκαμε μόνο γιατί οι πολιτικοί που τόσα χρόνια μας κυβερνούσαν, με την ψήφο με την ανοχή ή και την αποχή της ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ, ήταν διεφθαρμένοι, και γονάτισαν τη Χώρα αρμέγοντάς την, επιβάλλοντας το πελατειακό σύστημα σε κάθε έκφανση του δημόσιου βίου, με την ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ να βασιλεύει, και τη ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ να εμποδίζει κάθε υγιή δύναμη και να βασανίζει κάθε πολίτη που δεν έπαιζε με τους κανόνες. Δεν ηττηθήκαμε μόνο γιατί οι πολιτικοί μας μας πτώχευσαν, κατασπαταλώντας και τσεπώνοντας δημόσιο χρήμα, μέσω της ΑΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ στη διαχείριση του ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ, με τις μίζες τους και με τις πουλημένες τους επιλογές σε προμήθειες και κρατικές δαπάνες, ευνοώντας ημέτερους ή διαχρονικά ισχυρούς καρχαρίες, στα ΜΜΕ, στα ΕΡΓΑ, στις ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΕΣ ΠΡΟΜΗΘΕΙΕΣ, και διαλύοντας εν παρόδω και το ασφαλιστικό σύστημα, για να καλύψουν τρύπες του Κράτους ή για να πολουτίσουν οι ίδιοι και οι φίλοι τους, εξανεμίζοντας τα αποθεματικά των Ταμείων.

ΗΤΤΗΘΗΚΑΜΕ ***ΚΑΙ*** γιατί ΕΚΕΙΝΟΣ διορίστηκε με μέσο σε μια περιττή «θέση». Γιατί ΕΚΕΙΝΟΣ απολάμβανε σε όλην του τη ζωή έναν τερατώδη και καθόλου ανταποδοτικό μισθό, πήρε ένα τερατώδες εφάπαξ, και παίρνει ακόμα μια τερατώδη σύνταξη, μόνο και μόνο γιατί κάποτε κατάφερε να διοριστεί στον ΟΤΕ, στη ΔΕΗ, στον ΟΣΕ, σε μια κρατική Τράπεζα, στην ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ. Γιατί ΕΚΕΙΝΟΣ πήρε σύνταξη στα 35 του χρόνια (ηλικίας, όχι υπηρεσίας) από το Στρατό, γιατί μετρούσαν διπλά τα συντάξιμα, κι ΕΚΕΙΝΗ γιατί είχε λέει ανήλικα παιδιά κι έπρεπε να την τρέφει η Χώρα μετά από 15 χρόνια «προσφοράς».

ΗΤΤΗΘΗΚΑΜΕ γιατί ΕΚΕΙΝΟΣ εισέπραττε συγκεκριμένο ποσοστό μίζας για κάθε επιδότηση του ΟΑΕΔ ή του ΕΣΠΑ που ενέκρινε. Γιατί ΕΚΕΙΝΟΣ έπαιρνε «τόσα» για να σού δώσει δίπλωμα οδήγησης ή να σού περάσει το σαράβαλο από το ΚΤΕΟ. Γιατί ΕΚΕΙΝΟΣ σπούδασε γιατρός στη Ρουμανία στη Βουλγαρία ή και στην Ελλάδα και κατέκλεψε νοσοκομεία κέντρα υγείας Δημόσιο και ταμεία με τις τεράστιες μίζες που εισπράττει τακτικά συνταγογραφώντας συγκεκριμένα φάρμακα. Γιατί ΕΚΕΙΝΗ έχει βγάλει άπειρα αφορολόγητα χρήματα από ιδιαίτερα στους μαθητές της που δεν μορφώνει το σχολείο. Γιατί ΕΚΕΙΝΟΣ έχει πάρει τεράστιες επιδοτήσεις για υπαρκτά ή ανύπαρκτα στρέμματα, δέντρα, ζώα, και τα έφαγε στα επαρχιακά μπουζούκια, μπουρδέλα, καφενεία, έπιπλα, σπίτια, χωρίς να φροντίσει να τροποποιήσει τις καλλιέργειες ή το κοπάδι του ώστε να παράγει κάτι που να έχει μέλλον. Γιατί τόσα χρόνια πλήρωνε Αλβανούς και Πακιστανούς για να κάνουν όλη τη δουλειά, κι ο ίδιος και τα παιδιά του να ξύνονται.

ΗΤΤΗΘΗΚΑΜΕ γιατί ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ, τα σόγια τους και οι φίλοι τους, αν και δυσαρεστημένοι με τις περικοπές των προνομίων και των απομυζητικών τους πλοκαμιών, ΘΑ ΞΑΝΑΜΠΟΥΝ στο μαντρί και ΘΑ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΝ Πρωθυπουργούς τους Σαμαράδες, τους Βενιζέλους και τους Παπαδήμους (στην ανάγκη).

Θέλεις κι άλλα; Τι νόημα; Θες να σού δείξω ΟΛΟΥΣ όσους τα φάγανε μαζί με τον Πάγκαλο; Καλύτερα να σού δείξω όσους ΔΕΝ τα φάγανε. Είναι πολύ λιγότεροι.

Πάρα πολύ λιγότεροι.

Και πάρα πολύ νικημένοι.

τΟ κλείΣιμο τΩν βιβλίΩν

Τον τελευταίο καιρό δεν παύω να κλείνω ανοιχτούς λογαριασμούς και υποθέσεις. Τακτοποιώ χρέη. Πιέζω οφειλέτες. Επιστρέφω δανεικά. Διαγράφω χρεωστούμενα. Εξαργυρώνω έναντι. Εξιχνιάζω μικρά, παλιά εγκλήματα. Λύνω ζητήματα. Ακυρώνω πάγιες εντολές. Διαγράφομαι από δαπανηρές (δια)συνδέσεις. Απαρνιέμαι ανενεργές σχέσεις.

Κι όσο οι εκκρεμότητες λιγοστεύουν, κι οι τελευταίες αβεβαιότητες διαβεβαιώνονται, όσο οι Γόρδιοι δεσμοί κόβονται, και οι Δαμόκλειες σπάθες πέφτουν, τόσο δεν παύω να σκέφτομαι, πως οι μόνοι, οι μόνοι, οι μόνοι, που τα έχουν όλα, μα όλα, μα όλα, τακτοποιημένα, είναι, ναι, ναι, ναι- οι Νεκροί.

μ

"ΦίΛΕ"

"ΦίΛΕ",

Οι φίλοι δε σε σπρώχνουνε,

μα ούτε και σ' αφήνουνε, να πέσεις

στο Κενό- γι αυτό λοιπόν παράτα με,

κοπάνα την, τσακίσου, άντε χάσου

από δω

Eίμαι πικραμένος από "φίλους" [της πραγματικής ζωής, μην παρεξηγούμαστε] που εξαφανίζονται όταν τους χρειάζεσαι περισσότερο... για να ξαναεμφανιστούν, σαν να μη συνέβη τίποτα, όταν ΔΕΝ τους χρειάζεσαι.... ή, ακόμα χειρότερα (και ακόμα συχνότερα), όταν σε χρειάζονται εκείνοι...

ΕΞΟΜΟΛόΓΗΣΗ

Στο Κάστρο της Νάξου, στην πλατεία της Καθολικής Μητρόπολης, αριστερά από την εκκλησία, είναι μια σκοτεινή κόχη- δεν φαίνεται από το δρόμο, μα έτσι κι αλλιώς οι νυχτερινοί περαστικοί είναι ελάχιστοι- τη θυμάσαι, αγάπη μου; θυμάσαι τα χέρια σου να μού ξεκουμπώνουν το πουκάμισο, τα χέρια μου να σού χαϊδεύουν τα μαλλιά, να σού χουφτώνουν αχόρταγα τα στήθια, το στόμα μου και το στόμα σου να παλεύουν, σαν άγρια θαλασσινά ζωάκια; θυμάσαι;

- μη φοβάσαι, δε σού ζητώ να με νοσταλγήσεις, ούτε φυσικά ν’απολογηθείς- δεν σού ζητώ ούτε συγνώμη- αλλά, αγάπη μου, σκέφτομαι, πως μόνο εσύ στον κόσμο θα μπορούσες - ίσως- να μού λύσεις την απορία: αφού κάναμε συνέχεια Έρωτα, πότε προλάβαμε και είδαμε και το Νησί;

ΑΣΤΡΙΚό

Όταν θα δύσει ο Αντάρης

θέλω να έρθεις να με βρεις

στην αγκαλιά μου να κρυφτείς-

θέλω να έρθεις να με πάρεις

στην αγκαλιά σου σαν Παιδί

και να μού πεις ψιθυριστά,

σ’ όλο το Σύμπαν ν’ ακουστεί:

«έπρεπε νά μαστ' από Πάντα

Αγάπη μου παλιά, μαζί»

\μ/

Αμοργός, 25 Αυγούστου 2011

ΧΑίΡΕ ΚΡίΣΗ, ΟΙ ΑΝΑΛώΣΙΜΟΙ Σε ΧΑΙΡΕΤούΝ

Ξέρεις εκείνες τις Χολυγουντιανές ταινίες, όπου όλα γύρω γκρεμίζονται, βυθίζονται, βομβαρδίζονται, φλέγονται,  και οι άνθρωποι πεθαίνουν σαν μύγες, όλοι, εκτός από τον πρωταγωνιστή, την γκόμενά του, τον καλύτερό του φίλο και το σκύλο του;

 Κάπως έτσι είναι και η κατάσταση γύρω μας. Κάποιοι μέσα σε όλην αυτήν την θανατηφόρα θλίψη τρέχουν, δήθεν, μαζί μας, να σωθούν, αλλά στην πραγματικότητα αυτοί στο φινάλε δεν θα έχουν πάθει ούτε γρατζουνιά, και θ' αγκαλιαστούν ξαναμμένοι μπροστά σ΄ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα, με υπόβαθρο θριαμβική μουσική, ενώ εμείς, οι αναλώσιμοι, θα είμαστε ένα καταματωμένο ντεκόρ, σε μια σκηνή που όλοι, πρωταγωνιστές και θεατές, θα θέλουν να ξεχάσουν.

Και κανείς δε θα χύσει ούτε καν ένα -έστω, κροκοδείλιο- "δάκρυ" για μας...

μ