κι ο θάΝατος δεν θά κυριαρΧεί

Κι Ο Θάνατος Δεν Θα Κυριαρχεί

Άνθρωποι νεκροί γυμνοί θα είναι ένα 

Με τον άνεμο και με το δυτικό φεγγάρι 

Και τα οστά θα γυμνωθούν, 
και τα γυμνά οστά θα χαθούν 

Και θά 'χουνε αστέρια στον αγκώνα και στο πόδι 

Θα παραφρονήσουν, μα θα είναι γνωστικοί

Θα βυθιστούν στη θάλασσα αλλά θ' αναδυθούν 

Οι αγαπημένοι θα χαθούν, μα η αγάπη όχι 

Κι ο θάνατος δεν θα κυριαρχεί.

Dylan Thomas

μετάφραση <μ< 

Georges Bizet, Κάρμεν: "Habanera"

Έρωτα, άγριο πουλί

που δε σε δάμασε ποτέ κανείς

και κάθε κάλεσμα αγνοείς

αν δε γουστάρεις να δεχτείς!

Ούτε απειλές ή παρακάλια

ούτε γλυκόλογα, μόνο σιωπή

από αυτόν που προτιμώ

δεν λέει κουβέντα, αλλά τον ποθώ!

Έρωτα! Έρωτα! 

Έρωτα! Έρωτα!

Ο Έρωτας είναι Τσιγγάνος

νόμο δε γνώρισε ποτέ, ποτέ

αν δε με θες, εγώ σε θέλω

κι αν σε θελήσω, τότε πρόσεχε!

αν δε με θες, αν δε με θες εγώ σε θέλω

μ' αν σε θελήσω, αν σε θελήσω, 

πρόσεχε!

Το πουλί που νόμιζες δικό σου

πέταξε, έκανε φτερά

Είναι μακριά, περίμενέ το

Θα έρθει όταν δεν ελπίζεις πια!

Δίπλα σου είναι, κοίτα, πιάστο, πιάστο!

έρχεται, φεύγει, και ξαναγυρνά

λες πως τό’χεις, σού ξεφεύγει

λες να ξεφύγεις, σε κρατά!

Έρωτα! Έρωτα! 

Έρωτα! Έρωτα!

Ο Έρωτας είναι Τσιγγάνος

νόμο δε γνώρισε ποτέ, ποτέ

αν δε με θες, εγώ σε θέλω

κι αν σε θελήσω, τότε πρόσεχε!

αν δε με θες, αν δε με θες εγώ σε θέλω

μ' αν σε θελήσω, αν σε θελήσω, 

πρόσεχε!

Habanera του Georges Bizet από την όπερα "Κάρμεν"

μετάφραση Μίλτος Σαρηγιαννίδης 

με την επιφύλαξη κάθε δικαιώματος για τη μετάφραση αυτή

"Να είσαι, ή να μην είσαι: αυτό είναι το ζήτημα."

Να είσαι, ή να μην είσαι: αυτό είναι το ζήτημα.

Αν είναι για το νου πιο αξιοπρεπές να υποφέρει 

τα βέλη και τις μαχαιριές της άγριας μοίρας,

ή να παίρνει τα όπλα, κόντρα σε μία θάλασσα αντιξοότητες,

και να τους βάζει τέρμα, πολεμώντας; Θάνατος. Ύπνος,

τίποτ’ άλλο- Και μ’ έναν μόνον ύπνο να λες πως τέρμα πιά

ο πόνος της καρδιάς και τα χιλιάδες πλήγματα,

κληρονομιά της σάρκας- να μια τελείωση

που αρμόζει της βαθιά να λαχταράς. Θάνατος, ύπνος,

ύπνος- ίσως, όνειρα: αχ, νά ΄την η παγίδα:

Γιατί σ’ αυτόν τον ύπνο του θανάτου, άραγε, τί όνειρα να‘ρθούν, 

Σαν θά ΄χεις πια αποτινάξει τούτο το θνητό κουβάρι;

Στάσου και σκέψου: Να μια άποψη

που κάνει τη μακροζωία να φαντάζει συμφορά.

Γιατί ποιός θ’ άντεχε τις  πίκρες και τις βουρδουλιές του χρόνου,

το άδικο του καταπιεστή, τη σκληρότητα της περηφάνιας,

τη μαχαιριά του απαξιωμένου έρωτα, την έπαρση του νόμου, 

την κατάχρηση της εξουσίας και τη χλεύη

της  συνετής της αρετής  απ’ τον ανάξιο, 

αν – λέει - μπορούσε μόνος του να εύρει τη γαλήνη

μ’ ένα γυμνό στιλέτο; Ποιός θα τ’άντεχε, τόσα βάσανα,

να βογγά και να ιδρώνει σε μια ζωή ταλαιπωρίας,

αν δεν υπήρχε ο τρόμος για κάτι μετά θάνατο,

για την ανεξερεύνητη τη χώρα, που απ’ τα σύνορά της

κανένας ταξιδιώτης δε γυρίζει-

ο τρόμος, που μπερδεύει τη βούλησή μας,

και μας κάνει ν’ ανεχόμαστε τα τόσα μας παθήματα,

αντί να φτερουγίσουμε προς άλλα, άγνωστά μας.

Έτσι, η επίγνωση μας κάνει όλους μας δειλούς.

Το υγιές το χρώμα της αποφασιστικότητας

μολύνεται από της σκέψης τη χλωμάδα

κι εγχειρήματα μεγάλης βαρύτητας κι ουσίας

μ’ αυτήν την έγνοια, λοξεύουν την ορμή τους

και χάνουνε το όνομα της δράσης.


***
William Shakespeare, Hamlet
μετάφραση <μ< (c)

ωΔή στη θάΛασσα

Εδώ στο νησί

η θάλασσα

και τί θάλασσα

όλη την ώρα 

λέει «ναι», λέει «όχι»,

λέει «όχι, όχι, όχι»

λέει «ναι», σε μπλε

σ’ αφρό, σε καλπασμό,

λέει «όχι, όχι».

Δε μπορεί να μείνει ήσυχη,

«με λένε θάλασσα», λέει και ξαναλέει,

χαστουκίζοντας ένα βράχο,

μα δεν τον πείθει, και τότε,

μ’ εφτά πράσινες γλώσσες,

κι εφτά πράσινες τίγρεις,

κι εφτά πράσινες θάλασσες,

τον τριγυρίζει, τον φιλά

τον καθυγραίνει

και, χτυπώντας τα στήθια της, λέει και ξαναλέει

τ’ όνομά της.

Ω θάλασσα, έτσι σε λένε.

Ω, σύντροφε ωκεανέ, 

μη χάνεις χρόνο και νερό,

και μην παραχτυπιέσαι,

αλλά, βοήθησέ μας.

Είμαστε μικρούτσικοι

ψαράδες,

άνθρωποι της ακτής,

κρυώνουμε, πεινάμε,

και σ’ έχουμε εχθρό.

Μη μας χτυπάς τόσο σκληρά,

και μην ουρλιάζεις έτσι,

άνοιξε τα πράσινά σου τα σεντούκια

και δώσε μας

σ’ όλους εμάς,

τ’ ασημένιο σου δώρο:

το ψάρι ημών το επιούσιο.



Pablo Neruda
μετάφραση Μίλτος Σαρηγιαννίδης (c)

αΥτά είΠε ο συναΘροιστής

1.1 Αυτά είπε ο Συναθροιστής, ο γιός του Δαυίδ, ο βασιλιάς του Ισραήλ, στην Ιερουσαλήμ:

1.2 «Πιο μάταια κι από μάταια», είπε ο Δάσκαλος, «πιο μάταια κι από μάταια,  τα πάντα είναι μάταια.

…

3.1 Για όλα υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος και καιρός, για όλα όσα υπάρχουν στη γη.

3.2 Καιρός να κάνεις παιδιά, και καιρός να πεθάνεις. Καιρός να φυτέψεις, και καιρός να ξεριζώσεις εκείνο που φύτεψες..

3.3 Καιρός να σκοτώσεις και καιρός να γιατρέψεις, καιρός να γκρεμίσεις, και καιρός να χτίσεις.

3.4 Καιρός να κλάψεις και καιρός να γελάσεις, καιρός να θρηνήσεις και καιρός να χορέψεις.

3.5 Καιρός να πετάς πέτρες και καιρός να τις συνάγεις, καιρός ν’ αγκαλιάσεις και καιρός ν’ αποδιώξεις την αγκαλιά.

3.6 Καιρός ν’ αναζητήσεις και καιρός να απωλέσεις, καιρός να διαφυλάξεις και καιρός να πετάξεις.

3.7 Καιρός να σκίσεις και καιρός να ράψεις, καιρός να σιγήσεις και καιρός να μιλήσεις.

3.8 Καιρός ν’ αγαπήσεις και καιρός να μισήσεις, καιρός πολέμου και καιρός ειρήνης.

3.9 Και ποιό λοιπόν το κέρδος για όποιον μοχθεί για όλ’ αυτά;

3.10 Είδα λοιπόν πως είναι βαρύς ο μόχθος που φόρτωσε ο Θεός στους ανθρώπους.

3.11 Όλα τα έφτιαξε καλά στον καιρό τους, αλλά μαζί με την αίσθηση του χρόνου, έδωσε στην καρδιά των ανθρώπων την ιδιότητα να μην μπορεί να συλλάβει το έργο του από την αρχή μέχρι το τέλος.  

3.12 Και κατάλαβα ότι τίποτ’ άλλο δεν αξίζει από το να περνάς καλά και να κάνεις το καλό.

3.13 Να τρώς και να πίνεις και να βγαίνει και κάτι καλό από το μόχθο σου [.].

3.15 Γιατί ό,τι έγινε, έγινε, κι όσα θα γίνουν, είναι σαν να έχουν ήδη γίνει.

3.16 Και είδα στον τόπο της απονομής δικαιοσύνης να κυριαρχεί η αδικία, και στη θέση του δικαίου να καμαρώνει ο άδικος.

3.17 Και είπα στην καρδιά μου, ας τους κρίνει ο Θεός, γιατί για κάθε πράγμα και για κάθε πράξη υπάρχει ο κατάλληλος καιρός.

3.18 Και είπα στην καρδιά μου, πως οι άνθρωποι δε διαφέρουν από τα ζώα, παρά μόνο ως προς τον λόγο. 3.19 Και σίγουρα η  κατάληξη των ανθρώπων και η κατάληξη των ζώων είναι κοινή: Όπως πεθαίνουν οι άνθρωποι, έτσι πεθαίνουν και τα ζώα, έχουν, άνθρωποι και ζώα, το ίδιο πνεύμα. Και τι παραπάνω έχουν λοιπόν οι άνθρωποι από τα ζώα; Τίποτα, γιατί όλα είναι μάταια. 3.20 Τα πάντα σ’ έναν τόπο. Όλα έγιναν από χώμα, στο χώμα όλα θα επιστρέψουν. 3.21 Ποιός είδε τάχα ποτέ τ’ ανθρώπινο πνεύμα ν’ ανεβαίνει στον ουρανό, και το πνεύμα του ζώου να επιστρέφει στη γη;

3.22 Συμπέρανα λοιπόν, πως το μόνο που αξίζει είναι να χαίρεσαι τη ζωή σου, γιατί αυτή σού έλαχε, και κανείς δε μπορεί να σού πει τι θα συμβεί όταν δεν θα υπάρχεις».

Εκκλησιαστής

μετάφραση <μ<

"Mon petit prinCe quI vient du cieL"

-Μικρέ μου πρίγκηπα των ουρανών

των αστεριών και των χελιδονιών

που ξαναέδωσες φτερά

στις εύθραυστές μου ψευδαισθήσεις

-Έπεσα από το πουθενά

από έναν άγνωστο πλανήτη

θα ξαναφύγω κατά τύχη

μα δε θα σε ξεχάσω ποτέ

- - Πάντα θά  συναντιόμαστε

στις πέτρινες τις ερημιές

η ουσία είναι αόρατη

για τις αναίσθητες ψυχές

-Κι όταν χαθώ από το πλάνο

κι όταν θα μοιάζω με νεκρό

το ξέρεις πως δε θά ‘ναι αλήθεια

μαζί σου αιώνια θα ζω

-Όλοι έχουμε από ένα Ρόδο

ηφαίστεια τρομακτικά

παλιά ηλιοβασιλέματα

και δαίμονες και θαύματα

-Μα εμείς που τη ζωή τη ζούμε

δεν καταδεχόμαστε τη λογιστική

θέλαμε μόνο έναν φίλο

κι ας ξέραμε πως θα χαθεί

- Πάντα θά  συναντιόμαστε

στις πέτρινες τις ερημιές

η ουσία είναι αόρατη

για τις αναίσθητες ψυχές

-Έπεσα από το πουθενά

από έναν άγνωστο πλανήτη

θα ξαναφύγω κατά τύχη

μα δε θα σε ξεχάσω 

ποτέ.

μετάφραση

Μίλτος Σαρηγιαννίδης Θαλασσινός (c)

<μ<

η ΚάΨΑ του ΣΚύλΟΥ και οι ΕΤΗΣίΕΣ

Μια φορά κι έναν καιρό (λέμε τώρα), ο Σείριος, το Α του αστερισμού του Μεγάλου Κυνός, το πιό λαμπρό αστέρι μετά τον ήλιο, τσουρούφλιζε την έρμη τη χώρα μας, όταν ανέτειλε μαζί με τον Ήλιο, εκεί προς το τέλος του Ιούλη, στις λεγόμενες Κυνάδες Ημέρες. Στέρευαν λοιπόν οι πηγές, ξεραίνονταν τα πάντα, κι οι άνθρωποι υπέφεραν πολύ από την τρομερή ζέστη, την ανυδρία και τις ασθένειες. Πρόκειται για τα περίφημα Κυνικά Καύματα, τότε που μόνο οι σκύλοι ήταν τόσο χαζοί ώστε να κυκλοφορούν το μεσημέρι και να καψαλίζονται, και για τα οποία ο ποιητής Αρχίλοχος έγραφε...

"Βρέξτε τα σπλάγχνα με κρασί, το αστέρι ανατέλλει!

δύσκολη τώρα η εποχή, όλα διψούν και καίγονται,

και το τζιτζίκι τραγουδά και το αγκάθι ανθίζει

Κι είν' οι γυναίκες μιαρές κι οι άνδρες κατσιασμένοι

καθώς ο Σείριος απ' την κορφή ως και τα νύχια

τους τσουρουφλίζει !"

...και ο Άρατος ο Σολεύς έγραφε...

"...η άκρη του σαγονιού του [τού Μεγάλου Κυνός] είναι ιδιαίτερα λαμπρή- πρόκειται για έν' αστέρι που οι άνθρωποι το λένε Σείριο. Όταν αυτό το άστρο ανατέλλει μαζί με τον Ήλιο, τα φυτά δεν μπορούν ν' αντισταθούν στις φλογερές ακτίνες του, τα φύλλα τους ξεραίνονται, σκληραίνουν οι ίνες τους, ή σκάει ο φλοιός τους..."

Σε απελπιστική κατάσταση λοιπόν, τσουρουφλισμένοι και διψασμένοι, οι άνθρωποι, και συγκεκριμένα οι κάτοικοι της Κέας των Κυκλάδων, ζήτησαν τη βοήθεια του Απόλλωνα, που μέσω του μαντείου των Δελφών τους σύστησε να καλέσουν για βοήθεια τον ημίθεο και ήρωα Αρισταίο, από τη Θεσσαλία.

Ο Αρισταίος, γιος του Απόλλωνα και της Νύμφης Κυρήνης, αναθρεμμένος από τους Κενταύρους, τις Μούσες και τις Νύμφες, άφησε την ένδοξη Φθία και τους Μυρμιδόνες κι εγκαταστάθηκε στην Κέα (Τζια), όπου έχτισε βωμό στο Ικμαίο Δία (Δία των Βροχών), και πρόσφερε θυσίες τόσο στον πατέρα των Θεών, όσο και στον καυτό Αστέρα Σείριο.

Τότε ο Δίας τους (μας) λυπήθηκε, κι έστειλε τους δροσερούς Ανέμους Ετησίες (μελτέμια), να πνέουν για διάστημα σαράντα ημερών, την καυτή περίοδο τπυ Ιουλίου Αυγούστου, όταν στον ουρανό ανατέλλει, μαζί με τον Ήλιο, ο Σείριος...

ΣΣ οι μεταφράσεις των αρχαίων κειμένων είναι δικές μου Σ;ο)

τΟ πΡωϊνό

Έβαλε τον καφέ
στο φλυτζάνι
έβαλε γάλα
στο φλυτζάνι του καφέ
έβαλε ζάχαρη
στον καφέ au lait
με το κουταλάκι
ανακάτεψε
ήπιε τον καφέ au lait
κι άφησε κάτω το φλυτζάνι
χωρίς να μού μιλήσει


Άναψε
τσιγάρο
έκανε δαχτυλίδια
με τον καπνό
έριξε τις στάχτες
στο σταχτοδοχείο
χωρίς να μού μιλήσει
χωρίς να με κοιτάξει

Σηκώθηκε
φόρεσε
το καπέλο του
φόρεσε το αδιάβροχό του
γιατί έβρεχε
κι έφυγε
μέσα στη βροχή
χωρίς κουβέντα
χωρίς να με κοιτάξει


Κι εγώ έβαλα
το κεφάλι μέσα στα χέρια
κι έκλαψα



Ζακ Πρεβέρ (1900-1977)
Μετάφραση Μίλτος Σαρηγιαννίδης Θαλασσινός 2012

ΕπίΓΡΑΜΜΑ 5.74

Σού στέλνω, δες, Ροδόκλεια, στεφάνι απ' όμορφ' άνθη

που με τα χέρια μου εγώ ο ίδιος τό'χω πλέξει-

με κρίνο, ρόδο σφριγηλό και νοτερή ανεμώνη

με νάρκισσο ολόδροσο, λαμπρό γαλάζιο ίο.

Στέψου μ' αυτό, στολίσου το, ν' ακκίζεσαι σταμάτα:

ανθίζετε και λήγετε, κι εσύ και το στεφάνι.

Ρουφίνος (2ος-3ος αι. μ.Χ.)

επίγραμμα που διασώθηκε στην Παλατινή Ανθολογία (5.74)

μετάφραση <μ<

ευχαριστώ Στέλιο που μού το έστειλες

photo by Marinaphoto @ Deviantart

ΕΞήΓηΣΗ

"Όποιος δεν έχει γνωρίσει το πάθος δε γνωρίζει τη γεύση του

Μόνο εκείνος που τό 'χει γευτεί τη γνωρίζει

Και η ψυχή εκείνου που έχει γευτεί το πάθος

δεν μπορεί πια ν' αγαπήσει

παρά μόνο το πάθος"

Ibn Arabi (Άραβας ποιητής του 12ου αι. από την Ανδαλουσία)

μετάφραση (από τα γαλλικά) δική μου

Ξ η Μ έ Ρ ω Μ α Στ Η Σ α Λ οΝί Κ η

"Δεν είμαστε πάντα αυτό που φαινόμαστε, 
και σπάνια είμαστε αυτό που ονειρευόμαστε-
διάβασα όμως, ή τ' άκουσα σ'ένα τραγούδι,
πως οι μονόκεροι, τότε που ο χρόνος ήταν παιδί,
μπορούσαν να ξεχωρίσουν τη διαφορά
ανάμεσα στην ψεύτικη λάμψη και την αληθινή,
ανάμεσα στο γέλιο της καρδιάς,
και στων χειλιών την σύσπαση"

Peter S. Beagle, "The Last Unicorn"
φωτογραφία δική μου

C A L L M E I S M A E L

..."κάθε φορά που νιώθω την πίκρα να μαζεύεται στο στόμα μου. Κάθε που μπαίνει ένας υγρός, βροχερός Νοέμβρης στην ψυχή μου. Κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να κοντοστέκεται ασυναίσθητα μπροστά στα γραφεία κηδειών, και ν' ακολουθεί πίσω-πίσω κάθε κηδεία που συναντά. [...] Τότε, λέω πως είναι καιρός να πάρω τις θάλασσες το ταχύτερο. Αυτό είναι το υποκατάστατό μου στο πιστόλι και στη σφαίρα. [...] Δεν είναι παράξενο. Αν μόνο το ήξεραν, όλοι σχεδόν οι άνθρωποι, σε κάποιο βαθμό, κάποια στιγμή, θα μοιράζονταν μαζί μου τα ίδια συναισθήματα για τον ωκεανό."

Whenever I find myself growing grim about the mouth; whenever it is a damp, drizzly November in my soul; whenever I find myself involuntarily pausing before coffin warehouses, and bringing up the rear of every funeral I meet; [...] then, I account it high time to get to sea as soon as I can. This is my substitute for pistol and ball. [...] There is nothing surprising in this. If they but knew it, almost all men in their degree, some time or other, cherish very nearly the same feelings towards the ocean with me."

Herman Melville, "Moby Dick" ot "The Whale" - κεφ. !

ΙV: Θ ά ΝΑ Τ Ο Σ Α Π ό Ν ε Ρό

..."ορίστε, είπε,
η κάρτα σου: Ο πνιγμένος ναύτης
απ' τη Φοινίκη- τούτες οι πέρλες
ήταν τα μάτια του".


Ο Φλεβάς ο Φοίνικας, βδομάδες πεθαμένος,
Λησμόνησε τo κρώξιμο των γλάρων, και το φούσκωμα του βαθιού πελάγου
Και το κέρδος και τη ζημιά.
Κάτω απ’ τη Θάλασσα ένα ρεύμα
Πήρε τα οστά του ψιθυρίζοντας. Και όπως σκαμπανέβαζε
Περνά τα στάδια των γερατειών του και της νιότης του
Και μπαίνει στη ρουφήχτρα.
Ω Εθνικέ ή Εβραίε
Σύ που γυρίζεις το τιμόνι και κοιτάς προς τον αγέρα,
Στοχάσου το Φλεβά, που ήταν κάποτε ψηλός κι ωραίος
σαν εσένα.


Τ.Σ.Έλιοτ, "Η Έρημη Χώρα"
Δ' Θάνατος Από Πνιγμό
μετάφραση Γιώργου Σεφέρη
με διορθώσεις και τροποποιήσεις

Τα θεμέλια

Έχτισα πάνω στην άμμο

Κι όλα γκρεμίστηκαν

Έχτισα πάνω στο βράχο

Κι όλα γκρεμίστηκαν

Τώρα για να χτίσω ξεκινώ

Από τον καπνό της καμινάδας.

Léopold Staff

(1878 - 1957)

Μετάφραση Μιλτιάδης Σαρηγιαννίδης - Θαλασσινός

Τίποτα δεν αξίζει το δηλητήριο που σταλάζει

από τα μάτια σου, από τα πράσινά σου μάτια

λίμνες, που καθρεφτίζεται ανάστροφα η ψυχή , και τρεμουλιάζει

κι έρχονται τα αμέτρητα όνειρά μου

να ξεδιψάσουνε, σε κόλπους τους πικρούς

Charles Baudelaire

μετάφραση: Μιλτιάδης Σαρηγιαννίδης- Θαλασσινός

Η ΤετάΡτη ΤηΣ ΣτάΧτης

...στους νέους, στους παλιούς, και στους αγέννητους νεκρούς

«Ότι Σού Εστίν η Βασιλεία, και η Δύναμις, και η Δόξα»

“Dust to Dust, Ashes to Ashes”

Η Τετάρτη της Στάχτης Ι

Επειδή δεν ελπίζω να γυρίσω πίσω

Επειδή δεν ελπίζω

Επειδή δεν ελπίζω να γυρίσω

Ποθώντας το χάρισμα του ενός και τους ορίζοντες του αλλουνού

Δεν πασχίζω πιά να πασχίσω για τέτοια πράγματα

(Γιατί ν’απλώσει τα φτερά του ο γέρικος αετός;)

Γιατί να θρηνήσω

Τη χαμένη δύναμη της συνήθους βασιλείας;

.

Επειδή δεν ελπίζω να ξαναγνωρίσω

Την αβέβαιη δόξα της καλής ώρας

Επειδή δε νομίζω

Επειδή ξέρω πως δε θα γνωρίσω

Τη μόνη αληθινή φευγαλέα δύναμη

Επειδή δεν μπορώ να πιώ

Εκεί, που ανθίζουνε τα δέντρα, και τρέχουν οι πηγές, γιατί υπάρχει τίποτα ξανά

.

Επειδή ξέρω πως ο χρόνος είναι πάντα χρόνος

και ο τόπος πάντα και μόνο τόπος

κι ό,τι είναι τώρα είναι τώρα μόνο για μια φορά

και μόνο για έναν τόπο

Χαίρομαι που τα πράγματα είναι όπως είναι και

Απαρνιέμαι την ευλογημένη μορφή

Κι απαρνιέμαι τη φωνή

Επειδή δεν μπορώ να ελπίζω να γυρίσω ξανά

Χαίρομαι, έχοντας κάτι να χτίσω

Για να μπορώ να το χαίρομαι

.

Και παρακαλώ το Θεό να μας ελεήσει

Και παρακαλώ να μπορούσα να ξεχάσω

Όλα αυτά που με τον εαυτό μου υπερβολικά συζητώ

Υπερβολικά εξηγώ

Επειδή δεν ελπίζω να γυρίσω ξανά

Ας δώσουν την απάντηση αυτές οι λέξεις

Για ό,τι έγινε, ώστε να μη γίνει ξανά

Ας μην είναι για μάς πολύ βαριά η κρίση

.

Επειδή τούτα τα φτερά δεν είναι πια φτερά για να πετούν

Αλλά μόνο λάμες να χτυπάνε τον αέρα

Τον αέρα που είναι τώρα τόσο μικρός τόσο στεγνός

Μικρότερος και στεγνότερος από τη θέληση

Δίδαξέ μας να νοιαζόμαστε και να μη νοιαζόμαστε

Δίδαξέ μας να μένουμε ακίνητοι.

.

Ελέησέ μας τους αμαρτωλούς τώρα και την ώρα του θανάτου μας

Ελέησέ μας τώρα και την ώρα του θανάτου μας.

.

“Ash Wednesday I” του Τ.S.Eliot (1888-1965)

Μετάφραση: Μαύρος Γάτος

Με την επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος για την μετάφραση αυτή

Επιτρέπεται η ελεύθερη αναπαραγωγή για μη εμπορικούς σκοπούς

μετά από ενημέρωσή μου, και με αναφορά της πηγής

ΛάΣα Ντε Σέλα "Δες Με, Στη Ζωή ΞαναγυΡνώ!" - IN MEMoRIAM:

El Pajaro, Το Πoυλί

Της Lhasa De Sela, από το album "La Llorona"

μετάφραση (c) Μιλτιάδης Θαλασσινός

Δες με, στη ζωή ξαναγυρνώ

αχ πουλί, γιατί με ξύπνησες,

τώρα μάθε με να ζω

Στην άβυσσο σε ονειρεύτηκα

με την άβυσσο ερωτεύτηκα

αχ, πουλάκι, που με ξύπνησες

αχ, πουλάκι μου, γιατί;

Δες με, στη ζωή ξαναγυρνώ

Αχ πουλί. με καταδίκασες,

σ’έρωτα χωρίς τέλος

Στην άβυσσο σ' ονειρεύτηκα

με την άβυσσο ερωτεύτηκα

αχ, πουλάκι, που με ξύπνησες

αχ, πουλάκι μου, γιατί;

Lhasa De Sela (1972-2010)
ΙΝ ΜΕΜΟRΙΑΜ

ΕλέΜοιΡα τα ΜπΟΡοΓκρόΒια

'Twas brillig, and the slithy toves

Did gyre and gimbel in the wabe.

All mimsy were the borogoves,

And the mome raths outgrabe.'

"Λαμπράκι ήταν, και τα γλύστρια τόβια

Στριφοκοπούσαν στο γουμπί
Ελέμοιρα τα μπορογκόβια
Τσιροσφυρούσαν τα μραπί."

Lewis Carol, "Jabberwocky" 
from "Through the Looking-Glass, and What Alice Found There" (1872)

"ΤίποΤα, εΚτόΣ απΌ μιά ΠαγΕρή ΜοναΞιά, που ΓεμίζΕι το Νου με κΕνό, καΙ τηΝ καΡδιά με θΛίΨη"

Το Δεκέμβρη του 1897 ο Éric Alfred Leslie Satie (Honfleur, Νορμανδία 1866 - Παρίσι 1925), άγνωστος ακόμα στους πολλούς, τόσο ως Éric όσο και ως Erik Satie, επισκέφθηκε για πρώτη φορά το καλλιτεχνικό Cabaret της Μονμάρτρης "ο Μαύρος Γάτος" (αμ πως). Στην έντονη επιμονή του ιδιοκτήτη Rodolphe Salis, που ήταν γνωστό και ανελέητο πειραχτήρι, να μάθει το επάγγελμά του, αυτός απάντησε "γυμνοπαιδιστής", μάλλον για να τον μπερδέψει. Μερικούς μήνες αργότερα δημοσίευσε τις περίφημες Gymnopédies του.

Παιδί και παρα-παίδι μουσικών, που όμως είχε απορριφθεί από το Ωδείο του Παρισιού, παιδί ακόμα, ως ατάλαντος και τεμπέλης, αμιλλώμενος κρυφά με τον Claude Debussy, δάσκαλος του Maurice Ravel και πηγή έμπνευσης πολλών σύγχρονών του και μεταγενέστερων μουσικών, μεταξύ των οποίων και ο Μάνος Χατζιδάκις,  εχθρός των φανφάρων και των μουσικών φλυαριών τύπου Wagner, γεμάτος αυτοσαρκασμό για τον εαυτό του και λεπτό χιούμορ για τους άλλους, ο Eric Satie υπήρξε πάντα ένας διακριτικός και πνευματώδης άνθρωπος, μινιμαλιστής τόσο στη μουσική του όσο και στη ζωή του. 

Η Suzanne Valadon και ο γιός της Maurice Utrillo

Η μόνη γυναίκα που τον αγάπησε ποτέ, και στην οποία είχε προτείνει να παντρευτούν από την πρώτη βραδιά, η Suzanne Valadon, μοντέλο και καλλιτέχνις, τον παράτησε μετά από έξι μήνες σχέσης, αφήνοντάς τον στην κατάσταση που διαβάσατε στον τίτλο. Σε λίγο εκείνος έφυγε από την Μονμάρτρη, και στο φτηνό του δωμάτιο στο Arcaux, πέντε χιλιόμετρα από το Παρίσι, δε μπήκε ποτέ κανείς για τα επόμενα εικοσιοχτώ χρόνια, ώσπου πέθανε από χρόνια σούρωση ήπατος, οφειλόμενη σε δεκαετή αδιάλειπτη οινοποσία. 


Οι φίλοι του που μπήκαν στο νεκρικό του δωμάτιο βρήκαν χαμένες και άγνωστες συνθέσεις του παντού, πίσω από το πιάνο, στις τσέπες του βελούδινου γιλέκου του, και σε άλλα, απίθανα μέρη.


Κληρονομιά ενός υπέροχου ανθρώπου σε όλους εμάς...

Pierre-Auguste Renoir: H Πλεξούδα (Suzanne Valadon- Utrillo)

Σαν πεταΛούδα Μάη

"Απ’ της Ευρώπης τα νερά μονάχα νοσταλγώ

Γούβα ψυχρή και σκοτεινή, βαλσαμωμένο βράδυ

Κι ένα παιδί θλιμμένο, να ρίχνει στο νερό

Μικρό καράβι εφήμερο, σαν πεταλούδα Μάη."

Αρθούρος Ρεμπώ, "Το Μεθυσμένο Καράβι" - 24η στρ. (προτελευταία)
Μετάφραση Μιλτιάδης Θαλασσινός (c)