Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΔΙΧΤΑ (BLOGGER)

Ευθύνη

Έχω περίπου ενάμισι μήνα στα Ημεροδίχτυα. Από την αρχή δυσκολεύομαι να παρακολουθήσω τα σχόλια που αφήνω εδώ κι εκεί, και αυτό σε ένα βαθμό μού δημιουργεί κάποιο άγχος. Λες κι αν χάσω μια απάντηση ή αν ξεχάσω ότι έκανα κάπου ένα σχόλιο, κάτι έγινε.

Κατ’αρχήν το να μην χάνεις κάποιες απαντήσεις και κάποιες συζητήσεις είναι σχεδόν αδύνατον, γιατί ο τρόπος που λειτουργεί το σύστημα, σού επιτρέπει να «συνομιλείς» σχεδόν ταυτόχρονα με πολλούς ανθρώπους, και μάλιστα από τους πιο ενδιαφέροντες που κυκλοφορούν γενικώς. Η πρόσβαση στο δίκτυο και το ενδιαφέρον για συζήτηση, όποιου επιπέδου, αλλά και η δημιουργία ενός blog, δεν είναι κάτι δεδομένο για τον καθένα, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Βέβαια όσο μεγαλώνει ο αριθμός των Ημεροδιχτυών και των Ημεροδιχτάδων, τόσο αυξάνεται η ….βιοποικιλότητα, αλλά σήμερα που είμαστε σχετικά λίγοι, είναι σίγουρο ότι έχουμε εξ’ορισμού πολλά κοινά.

Πώς να παρακολουθήσεις λοιπόν πέντε, δέκα, δεκαπέντε, ή και παραπάνω, συζητήσεις με ενδιαφέροντες ανθρώπους, ταυτόχρονα; Και να παρακολουθείς ταυτόχρονα και το δικό σου Ημεροδίχτυ; Και με όλες τις τεχνικές καθυστερήσεις του Blogger και του WWW (World Wide Wait); Και να ζεις και μια ολοκληρωμένη *πραγματική ζωή*;

Όταν έβαλε λινκ ο Νίκος Δήμου στο πόστο μου για την Δανία, δέχτηκα 305 επισκέψεις. Για τα δικά μου δεδομένα πολλές. Και έφτασα στα όρια του να μην μπορώ να απαντήσω στα δικά μου σχόλια, όχι να προλαβαίνω να παρακολουθήσω και δικά μου σχόλια άλλού, ή άλλες συζητήσεις. Και είπα, αν θέλετε με πιστεύετε, μακριά από εμένα οι πολλοί επισκέπτες… Αναγκαστικά, όχι ότι δεν θέλω να έρχονται πολλοί. Απλά, είναι ανθρωπίνως αδύνατον να τα προλάβεις όλα, και να ζεις κιόλας. Εκτός αν γίνεις, πώς το λένε οι Γιαπωνέζοι, hikokumori ή harakiri ή κάτι τέτοιο, και δεν βγαίνεις καθόλου όχι από το σπίτι, αλλά από το δωμάτιο με τον υπολογιστή.

Ξέρω, όλα είναι θέμα Μέτρου, αλλά άλλο να το λες, και άλλο να το κάνεις. Κάποιος είπε να βάλουμε όριο την μία ώρα την ημέρα. Θα προσπαθήσω από σήμερα να το εφαρμόσω. Ήδη την έχω ξεπεράσει κατά πολύ.

Όμως πέρα από αυτά τα προφανή, σήμερα κάθησα και το σκέφτηκα λίγο πιο βαθιά. Το να θέλω να κρατήσω οπωσδήποτε ΟΛΑ μου στα σχόλια και να παρακολουθήσω ΟΛΕΣ τις συζητήσεις στις οποίες είπα μια κουβέντα, είναι σαν να θέλω να συνεχίσω όλες τις συζητήσεις που έχω κάνει κατά καιρούς με φίλους (και «εχθρούς»), κρατώντας (και κατά περίπτωση ενημερώνοντας) τα ...πρακτικά τους, όλους τους διαλόγους, όλες τις ανταλλαγές απόψεων, σε παρέες, στην οικογένεια, σε δουλειές, παντού. Ανεδαφικό και ανέφικτο .

Στον αντίποδα, εντυπωσιάζομαι από τον Art Attack και τον Dark Angel, που κάθε τόσο σβήνουν ασύστολα πόστα και σχόλια και ξεκινούν από την αρχή. Στην αρχή μού κακοφάνηκε, είχα αφήσει κι εγώ κάποια σχόλια και θα ήθελα να μπορώ να τα ξαναδιαβάσω. Αλλά μετά σκέφτηκα, και στις άπειρες προφορικές συζητήσεις που έχεις συμμετέχει, έχεις πρόσβαση; Γιατί να έχεις εδώ;

Κι επιπλέον, ΠΟΙΟΣ ΑΛΛΟΣ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΒΑΣΗ σε όλα αυτά που αυθόρμητα εγώ κι εσείς πληκτρολογούμε ανέμελα; Έπεα πτερόεντα, έλεγαν οι Αρχαίοι. Λόγια που πετάνε και χάνονται. Όμως εδώ, ούτε πετάνε, ούτε χάνονται. Μένουν για «πάντα», δηλαδή για πολύ καιρό. Ακόμα και να σβήσεις το blog σου, και να κάψεις τον κομπιούτερ σου, θα είναι για πολύ καιρό στην μνήμη του Google, ή οποιουδήποτε έχει θελήσει να τα αντιγράψει. Γνωστά πράγματα, αλλά δεν ξέρω πόσο όλοι τα έχουμε συνειδητοποιήσει. Πρόσφατο παράδειγμα η Lili, που τα πήρε και έσβησε το Ημεροδίχτυ της, αλλά αν ψάξεις, βρίσκεις τα κείμενά της.

Ας τα έχουμε κάθε στιγμή αυτά υπ’όψιν. Και ας είμαστε και λίγο πιο υποψιασμένοι. Ας μην ξεχνάμε, γράφοντας, ότι από την στιγμή που θα ρίξεις το Ημεροδίχτυ σου στο πέλαγος, χάνεις κάθε έλεγχο επάνω του. Δεν μπορείς να ελέγξεις εύκολα κανενός είδους λογοκλοπή (αστείο πράγμα να μιλάμε για copyright), παραποίηση, κακή χρήση, εκμετάλλευση, ναι, ακόμα και οικονομική, των γραφομένων σου. Μπορεί να τα δεις (που σιγά μην το μάθεις ποτέ) και στην τοπική εφημερίδα της Κάτω Κολοπετεινίτσας, και να τα έχει γράψει λέει κάποιος κύριος Τάδε Δείνας. Και να βρίσκονται ενσωματωμένα σε άθλια κείμενα, ή ανάμεσα σε άλλα πράγματα, τα οποία σού φέρνουν αηδία. Και να βγάζει και λεφτά από αυτό ο κλέφτης. Μπορεί, στην χειρότερη περίπτωση, να τα δεις ακόμα και στο LiFo (Lizards in, Fidia out), που λέει ο λόγος (Θού, Κύριε Σ;).

Και φυσικά, πρέπει να είσαι έτσι κι αλλιώς πολύ πιο προσεκτικός όσον αφορά το τι λες, γιατί, όπως έλεγαν οι Λατίνοι, scripta manent, τα γραπτά μένουν. Στους καιρούς του Internet και της Vodafone και του Echelon, όχι μόνο μένουν, αλλά φτάνουν και ΠΑΝΤΟΥ, και μάλιστα ΑΜΕΣΑ.

Σας αφήνω τώρα. Πάω να ζήσω μιαν αληθινή ζωή. Και να βρώ και το LiFo στην Πρωτοπορία...

Σ;)))))