ΠΑΤΙΝΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, ΠΛΑΤΙΝΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
.
πατίνα του Χρόνου
πλατίνα του Χρόνου
πατίνα του Χρόνου
πλατίνα του Χρόνου
Ψάχνοντας για ηλικιωμένους με πλατινένια μαλλιά, βρήκα το παρακάτω κείμενο, και το αντιγράφω (με την άδεια της Princess)
Καποιοι μεγαλώνουν μαζι με μας. Καποιοι μεγαλώνουν και γίνονται "γέροι" και "γριές". Κάποιοι μεγαλώνουν, και -όπως και μεις ακριβώς- δε θέλουν να το παραδεχτούν. Κάποιοι μεγαλώνουν, μέσα τους όμως αισθάνονται ακόμα νέοι και δυνατοί, ακόμα κι αν το σώμα η το μυαλό τους συχνά πυκνά τους προδίδει. Και δεν καταλαβαίνουν γιατί θα πρέπει ξαφνικά, μεγάλοι άνθρωποι, να δίνουν λογαριασμό σαν σχολιαρόπαιδα για το που πάνε και τι ώρα θα γυρίσουν.
Και μεις γκρινιάζουμε. Γιατί δεν προσέχουν, γιατί μας κάνουν κι ανησυχούμε. Γιατί δεν προσέχουν. Γιατί μας κάνουν να χάνουμε τον πολύτιμο χρόνο μας. Γιατί και μεις μεγαλώνουμε και δεν θέλουμε να το καταλάβουμε. Γιατί δε θέλουμε να σκεφτούμε ότι κάποτε θα μεγαλώσουν τόσο πολύ που θα μας χρειάζονται συνεχώς δίπλα τους. Γιατί τρέμουμε στην ιδέα ότι θα τους χάσουμε, αλλά δε θέλουμε να σκεφτούμε ότι γρήγορα θα έρθει η σειρά μας να τους φροντίσουμε όπως μας φρόντιζαν κάποτε εκείνοι. Γιατί "ο γέρος πάλι άρρωστος είναι", αλλά η ιδέα και μόνο οτι θα χάσεις τον άνθρωπο που σε μεγάλωσε σε σκοτώνει. 'Ισως γιαυτό συνήθως σκεφτόμαστε χωριστά τον πόνο της επερχόμενης απώλειας, και την ταλαιπωρία της φροντίδας.
Κάποιοι μεγαλώνουν και μας χρειάζονται, όσο και αν δε θέλουν να το παραδεχτούν, όσο κι αν λένε ότι εμείς τους χρειαζόμαστε... Και, τελικά δεν έχουν άδικο... τους χρειαζόμαστε για να νιώθουμε ότι εμείς είμαστε ακόμα νέοι, έτσι δεν είναι; Γιατί όταν πάψεις να είσαι το παιδί κάποιου πρέπει να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι μεγάλωσες και σύ...
Αύριο θα πάω να αγοράσω ένα simply κινητό και θα σε μάθω να το χρησιμοποιείς.... Σήμερα πήρα μια γεύση του πως θα είναι αν σε χάσω... κι αν και ξέρω οτι δε θα μπορέσω να το εμποδίσω, τουλάχιστον θέλω να ξέρω ότι θα μπορέσω να είμαι οσο το δυνατον πιο γρήγορα κοντά σου όταν με χρειαστείς...
Για όλους τους "γέρους" και τις "γριές" αυτού του κόσμου.. Ακόμα κι αν γκρινιάζω ότι με ταλαιπωρείτε..
Και μεις γκρινιάζουμε. Γιατί δεν προσέχουν, γιατί μας κάνουν κι ανησυχούμε. Γιατί δεν προσέχουν. Γιατί μας κάνουν να χάνουμε τον πολύτιμο χρόνο μας. Γιατί και μεις μεγαλώνουμε και δεν θέλουμε να το καταλάβουμε. Γιατί δε θέλουμε να σκεφτούμε ότι κάποτε θα μεγαλώσουν τόσο πολύ που θα μας χρειάζονται συνεχώς δίπλα τους. Γιατί τρέμουμε στην ιδέα ότι θα τους χάσουμε, αλλά δε θέλουμε να σκεφτούμε ότι γρήγορα θα έρθει η σειρά μας να τους φροντίσουμε όπως μας φρόντιζαν κάποτε εκείνοι. Γιατί "ο γέρος πάλι άρρωστος είναι", αλλά η ιδέα και μόνο οτι θα χάσεις τον άνθρωπο που σε μεγάλωσε σε σκοτώνει. 'Ισως γιαυτό συνήθως σκεφτόμαστε χωριστά τον πόνο της επερχόμενης απώλειας, και την ταλαιπωρία της φροντίδας.
Κάποιοι μεγαλώνουν και μας χρειάζονται, όσο και αν δε θέλουν να το παραδεχτούν, όσο κι αν λένε ότι εμείς τους χρειαζόμαστε... Και, τελικά δεν έχουν άδικο... τους χρειαζόμαστε για να νιώθουμε ότι εμείς είμαστε ακόμα νέοι, έτσι δεν είναι; Γιατί όταν πάψεις να είσαι το παιδί κάποιου πρέπει να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι μεγάλωσες και σύ...
Αύριο θα πάω να αγοράσω ένα simply κινητό και θα σε μάθω να το χρησιμοποιείς.... Σήμερα πήρα μια γεύση του πως θα είναι αν σε χάσω... κι αν και ξέρω οτι δε θα μπορέσω να το εμποδίσω, τουλάχιστον θέλω να ξέρω ότι θα μπορέσω να είμαι οσο το δυνατον πιο γρήγορα κοντά σου όταν με χρειαστείς...
Για όλους τους "γέρους" και τις "γριές" αυτού του κόσμου.. Ακόμα κι αν γκρινιάζω ότι με ταλαιπωρείτε..
.
12 σχόλια:
Εκεί που είσαι ήμουνα,κι εδώ που είμαι θα 'ρθεις!...
Καλό βραδάκι:))
Εδώ και 8 χρόνια απο τότε που πέθανε ο πατέρας μου η μητέρα μου 82 ετών μένει μαζί μας, είναι συνταξιούχος ιατρός,ήταν σαν νέα ένα υπερβολικά δυναμικό άτομο και ξαφνικά κατέρευσε και έγινε ένα παιδάκι σχεδόν που χρειάζεται φροντίδα γιατί δυστυχώς έχασε και την όραση της. Είναι πολύ δύσκολο για μένα όμως πρέπει να της ανταποδώσω όσα έκανε εκείνη.Ευτυχώς ο άνδρας μου είναι πάντα κοντά μου και επειδή μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο την αγαπά σαν μητέρα του.
Μεγαλώνω και ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΩ! Νιααααααάου.. (επίσιμος χαιρετισμός)
"κι αν και ξέρω οτι δε θα μπορέσω να το εμποδίσω, τουλάχιστον θέλω να ξέρω ότι θα μπορέσω να είμαι οσο το δυνατον πιο γρήγορα κοντά σου όταν με χρειαστείς"
..........................
"Οι άνθρωποι οι παλιοί..."
Πολύ ωραίο κείμενο.
"...η ιδέα και μόνο οτι θα χάσεις τον άνθρωπο που σε μεγάλωσε σε σκοτώνει..." Όταν σου συμβεί νομίζω τότε μεγαλώνεις πραγματικά.
Και είναι παράξενο, μπορεί να ακούγεται και σκληρό, αλλά είσαι τόσο μόνος όσο κι ελεύθερος
Και σίγουρα χάνουμε πλέον οριστικά την "τράπεζα μνήμης" της πολύ παιδικής μας ηλικίας, εκείνης για την οποία εμείς εκ των πραγμάτων δεν μπορούμε να έχουμε καμία ανάμνηση.
Πολύ όμορφο και τρυφερό κείμενο,από αυτά που σπάνια βλέπεις στα blogs.
Έχω μια αδυναμία στη λεγόμενη τρίτη ή και τέταρτη ηλικία(καθώς αυξάνεται συνεχώς το προσδόκιμο ζωής).
Είναι πολλές φορές που θέλεις να σταματήσει ο χρόνος αλλά ξέρεις καλά πως αυτό δε γίνεται.
Πολύ με συγκίνησες μ αυτό που έγραψες,και είναι σίγουρο πως τόχουμε καυμό όλοι μας.
Εκτός απ τους μαλάκες βέβαια.
Το χειρότερο είναι πως την αγωνία μας μη τους χάσουμε, την μετατρέπουμε σε φωνή και αγριάδα.
Είναι και που δε μας είχαν μάθει σε πολλες αγκαλιές και χάδια, και ενώ θέλουμε να τους πασπατέψουμε και να τους χαιδέψουμε, δε μας βγαίνει ρε γαμώτο.
Και μετά το επόμενο δευτερόλεφτο, μουτζωνόμαστε.
Εγώ προχτές της πήρα ένα φρί του γκοου,γιατί δυστυχώς δεν ζουμε στην ίδια πόλη.
Θα της το μάθει ο ανηψιός μου.
δήμητρα
πολύ ασφυκτικό το θέμα που ανάρτησες,
βγαίνω για ποδήλατο,έρχεσαι παρέα?
καλημέρα
Theloume den theloume o xronos kanei th douliatou, apo thn afierosi mono pou kaneis se ektimo akoma pio poly,
Tous ilikiomenous tous latreuo, pano apo ola tous sebomai, kai tous kolao kiolas, miso ta gerokomia apo mikró, ala iparxoun, (mi to pary kaneis apanotou, ego prosopika to grafo kai den krino pote,
tora to na mi thelei kapoios na katalabi pou tha ftasi se tetoio simeio einai thema thfla, strabomara, pos to lene, h fotografies akribos pos ths dixneis exoun to pio spoudeo mathima h mesea nai..
(paliá edo lene ta sfoungaropana, me sixoreis- panta ilikiomenos- poté gerous-viejos-palió- pirazei e; emena nai. omos sixná akougete,
enoxlh den kseris poso, "exo kai ego th ZoH Mou" lei o alos, th na peis..
Se euxaristo poly Milto, kalo mesimeri apogebma Gatoulh.
Na eisai panta kalá.
Καλημέρα σας.
Πώς να συμβιβαστεί κανείς με την αναπόφευκτη απώλεια των αγαπημένων του;
μη χάνεσαι ανώφελα.
Δέν συμβιβάζεται ποτέ.
Απλώς άμα η ζωή είναι καλή μαζί του, τον τραβολογάει μαζί της.
δ
Γατε,princess με αγαπη...
Και τωρα, τωρα που εχω τοσο χρονο διαθεσιμο , συνταξιουχος πια , τωρα μπορω και να σκεφτομαι ακομα. Και να ζωγραφιζω. Και να γραφω και στιχακια. Και να ασχολουμε πιο πολυ με τα παιδια. Και να φιλοσοφω ακομα και να μορφωνομαι και να εμβαθυνω στα ζητηματα. Τωρα που ζω με λιγα, αλλα μεσα στην θαλπορη της εργασιακης αναπαυσης. Τωρα που σταματα το αγχος κι η ανασφαλεια. Που χαθηκε το φαντασμα της ανεργιας και της αναδουλειας. Καλα λενε οτι για να μπορεις να σκεφτεσαι και να φιλοσοφεις πρεπει να σαι ή πλουσιος ή τακτοποιημενος. Δηλαδη να εχεις χρονο. Γιατι αλλιως, αν εισαι μεσα στα βασανα, στην ανεχεια και το αγχος, ολα αυτα σου φαινονται ανοητα και απλο χασιμο χρονου. Και τους "αλλους" χασομερηδες τους λες και ψευτοκουλτουριαρηδες και δηθεν. Και δεν εχεις κι αδικο στο μεγαλυτερο βαθμο.
Ποσο ομως λαχταρουσε παντα η καρδια μου να χω χρονο. Χρονο, αυτο το πολυτιμο μεγεθος της ζωης που ερχεται και φευγει και πισω δεν ξαναγυρνα. Χρονο, να τον κανω οτι θελω. Οτι θελω εγω. Εγω, οχι οι αναγκες. Οχι οι εργοδοτες. Οχι οι υποχρεωσεις αλλα εγω.
Να κοιταξω κι εμενα. Εγω που τοσα χρονια , μια ζωη ολοκληρη, φροντιζα μονιμως για τους αλλους. Τωρα λοιπον εχει ερθει η σειρα μου. Μονο ρεπο εχω τωρα απ τη δουλεια .8, 9, 10, 20 30 καθε μηνα. Εχω και αργιες και αδειες και διακοπες . Ποσο μου ελλειψαν οι διακοπες !
Εγινα ανθρωπος επιτελους. Μπορω να ειμαι ανθρωπος. Μπορω να ειμαι ηρεμος ξανα μετα απο χρονια. Μπορω να ασχοληθω επιτελους στη ζωη μου με πραγματα και προσωπα που αγαπω πολυ. Απο που ν αρχισω ομως. Πως αναπληρωνοντε τοσα χαμμενα χρονια? Ποσο πληρωνονται τοσα καμμενα ονειρα? Τι να πρωτοκανω? Τι να πρωτοζωγραφισω? Που να πρωτοαφιερωθω? Τι να πρωτοδιαβασω? Γιατι να πρωτομιλησω? Με ποιους φιλους να πρωτοπιω καφε? Με ποιους να πρωτογλεντησω? Που να πρωτοταξιδεψω? Ποιες ταινιες να πρωτοδω? Σε ποια θεατρα να πρωτοπαω? Ειναι τοσα πολλα αυτα που εχω χασει. Νιωθω τοσο εξω πια απ την αληθινη ζωη. Κι ειναι η αβυσσος βαθια. Το χασμα χωρις τελος. Ο εαυτος μου τοσο μικρος. Το μυαλο μου τοσο συγχισμενο. Το κορμι μου τοσο ταλαιπωρημενο ειναι πια κι η ψυχη μου τοσο σκληρη και αδεια. Καθε μου σκεψη εχει στερεψει πια. Καθε μου ονειρο ποτε προλαβαν να μου το τσαλακωσουν ρε γαμωτο? Πως καθε μου ελπιδα πεταξε τοσο μακρυα? Πως εγινε κατι τετοιο? Ποιος εμπρησμος μου αφησε μοναχα αποκαίδια?
Το ποδι μου ποναει οταν αλλαζει ο καιρος. Σημερα παλι το ιδιο. Ψαχνω τα γυαλια μου, τα χαπια μου και την εφημεριδα .Τιποτα δε βρισκω σημερα. Α ρε Μαρακι. Οταν ησουν κοντα μου ολα μου τα 'χες ετοιμα. Και τον καφε και τα γυαλια και το ταψι στο φουρνο. 35 χρονια δεν ητανε πολλα. Που πηγες ρε Μαρακι τοσο ξαφνικα? Που να μας φτασουνε εμας τοσα μοναχα χρονια.
Θυμασαι οταν σχολαγαμε και γυριζαμε σπιτι, πρωτη δουλεια μας, ενα ποτηρι κρασακι.
Να παρουμε μιαν ανασα να τα πουμε. Τα νεα της ημερας, των παιδιων, των φιλων. Ποιοι ηρθαν σημερα λογαριασμοι. Τι θα πληρωσουμε με ποια σειρα και ποτε. Καμμια φορα, μας παιρναν τα ζουμια απ τη σκασιλα. Γερναμε τοτε αγκαλια και ολο λεγαμε , κουραγιο. Εχει ο θεος, κατι θα γινει παλι. Κι ολο γινοταν ρε Μαρακι, θυμασαι? Ολο κατι γινοταν ξαφνικα κι εφευγε και το γραμματιο εκεινο. Κι ενα αλλο επαιρνε τη θεση του για λιγες μερες μετα. Κι ολο το ιδιο. Παντα αντεχαμε ομως και καθε που ανασαιναμε ελαμπε πανω μας η χαρα. Το βλεπανε και τα παιδια κι ολο πανηγυριζαν. Και τοτε εμεις, αλλο που δεν θελαμε, και να σου η οικογενεια σε καποιο ταβερβνακι της γειτονιας να το γιορταζει λες κι ηταν ταχα γεγονος σπανιο και κατορθωμα μεγαλο. Κι ακομα μερικες φορες, ακομα πιο πολυ το ριχναμε εξω. Ολα ξεκιναγαν απο κεινο το βλεμμα που διασταυρωναμε συνομοτικα θαρρεις κι ακολουθουσε κεινο το γνωστο "παμε ? - φυγαμε !" Και σε χρονο ρεκορ τοτε ετοιμαζομασταν και φευγαμε αστραπη για ταξιδακι. Ετσι στα ξαφνικα χωρις να ξερουμε για που ή για ποσο. Στην πορεια τα βαζαμε κατω κι υπολογιζαμε τα εξοδα, το ποσα ειχαμε, τις απουσιες στο σχολειο των παιδιων. Ολα στο δρομο! Και παντα γυριζοντας, με τα παιδια να κοιμουντε εξαντλημενα στο πισω καθισμα ολο λεγαμε πως αυτο το ταξιδακι μας ηταν το καλυτερο απ ολα τα προηγουμενα. Και το σαραβαλακι μας τα ειχε βγαλει περα παλι μια χαρα.Κι οπως κοντευαμε βραδυ αργα στο σπιτι να επιστρεψουμε , ποτε δεν μιλουσαμε. Μονο κοιταγαμε το δρομο. Δε λεγαμε τιποτα για τα εξοδα που μας περιμεναν σπιτι καθε φορα. Τα σκεφτομασταν κι οι δυο αλλα δεν το λεγαμε. Μια ομερτα ενα πραμα, παρα μοναχα στον καφε του επομενου πρωινου τα συζητουσαμε. Μια τετοια μικρη παραταση στην επιστροφη της σκληρης πραγματικοτητας παντα την ειχαμε αναγκη να την δινουμε ο ενας στον αλλο.
Α ρε Μαρακι, τοσο τρεξιμο μια ζωη. Τοσο ατελειωτο τρεξιμο μωρο μου. Και τωρα, τωρα που ηρθε η ωρα να ξεκουραστουμε για τα καλα, εσυ δεν εισαι εδω αγαπη μου. Δεν εισαι μακρυα μωρο μου. Και τα λεμε καθε μερα απο κοντα. Το ξερω. Δεν παραπονιεμαι. Μονο που τωρα που δε μ απαντας...τωρα που μονος πινω τον καφε μου, δεν ειναι το ιδιο βρε κοριτσι μου και νιωθω ...
Και τωρα που ηθελα με τοσα ν ασχοληθω, τωρα που μπορω επιτελους, τωρα πια νιωθω...
Ξερω πως δε θ αργησω να ρθω να σε βρω κουκλα μου μα να ...Ολοι μου λενε να ζησω. Τωρα, που μπορω να ζησω. Κι ολο τους λεω, ε βεβαια ρε παιδια. Θα του δωσω να καταλαβει.
Αυτοι βεβαια, που να καταλαβουν... Μονο εσυ κουκλι μου με καταλαβαινες παντα και τωρα το ιδιο. Μονο εσυ μπορεις. Τα παιδια πηραν το δρομο τους . Εγιναν καλα παιδια το ξερεις. Μα εσυ εισαι αλλο. Κι εγω χωρια σου ειμαι ιδιος. Οπως και τοτε μαζι σου και τωρα το ιδιο. Και σ ακουω που μου λες τα ιδια με κεινους. Δωστου να καταλαβει, μου ψυθιριζεις. Καταλαβαινω γλυκια μου . Καταλαβαινω. Απλως να, τωρα καθε φορα που λεω, ωραια τωρα εχω χρονο, ενα βαρος ξαφνικα με πλακωνει πως στην πραγματικοτητα δεν εχω . Καταλαβαινεις μωρο μου ? Σ αγαπω ζωη μου. Σ αγαπω πολυ!
Δημοσίευση σχολίου