ΑΠΟ ΜΑΡΤΗ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΙ ΑΠΟ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΚΑΨώΝΑ

Θα ήμουν ανώμαλος αν έλεγα ότι δεν μού αρέσει ο καιρός. Είμαι παιδί του Μάρτη, και η λιακάδα με την δροσούλα μού ανεβάζουν σκανδαλωδώς το ηθικό- νιώθω μιαν αφάνταστη ευφορία, που διαλύει κάθε ίχνος από την βαρυθυμία που με πιάνει κάθε χειμώνα. Αυτό συμβαίνει σε πολλούς - έχει σχέση με τα επίπεδα μιας σημαντικής ορμόνης της υπόφυσης, που λέγεται μελανοτονίνη, επίπεδα που σε κάποιους ανθρώπους μειώνονται πολύ όταν περιορίζεται το φως, με αποτέλεσμα την μελαγχολία στα όρια της κατάθλιψης.

Κατάθλιψη όμως με πιάνει ακόμα και τώρα, όταν θυμάμαι τον περσινό Αύγουστο-Σεπτέμβριο, που ολόκληρη η χώρα είχε ξεραθεί σαν απότιστο φυτό σε γλάστρα, με τις γνωστές συνέπειες, τις άνευ προηγουμένου δολοφονικές πυρκαγιές, που όμως μάλλον κανείς απολύτως δεν μοιάζει να τις θυμάται...

Όταν ο Μάρτης είναι Μάης, κι ο Μάιος Ιούλης, τότε ο Αύγουστος τί μπορεί να είναι, παρά δολοφόνος Καψώνας; Πέρσι κάηκε η μισή Ελλάδα, φέτος ποιές περιοχές έχουν σειρά;

Τρέμω και μόνο που το σκέφτομαι.

Πάντως έχει και πλεονεκτήματα το θέμα. Σε λίγο όλη η Ελλάδα θα μοιάζει με τη Μύκονο, σκέψου ένα απέραντι Κυκλαδίτικο τοπίο, χωρίς ίχνος δέντρου και σκιάς. Πολύ τρέντυ. Άσε που τα νέα ζευγάρια δεν θα καταξοδεύονται πιά για τις γκλάμορους δεξιώσεις των γάμων τους, μια που θα τις οργανώνουν σε υπαίθριους χώρους από Μάρτιο μέχρι Δεκέμβριο, χωρίς ν' ανησυχούν καθόλου για την πιθανότητα βροχής(βροχή.... βροχή... κάπου την ξέρω αυτήν την λέξη).

Είναι, απλά, τραγωδία.

Κι αφού ασχοληθήκαμε με τα "ασήμαντα", μπορούμε να επιστρέψουμε στα "ΦΛΈΓΟΝΤΑ" ζητήματα, την Μπουσομακεδονία και τους bloggers και την Ζαχοπουλιάδα...