ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΤΖΕΣΣΙΚΑΣ, ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗΣ ΜΟΥ ΓΑΤΑΣ

Η ΤΖΕΣΣΙΚΟΓΑΤΑ

Η Τζέσσικα ήταν μια παρδαλή γατούλα κεραμιδίσιας καταγωγής και απροσδιόριστου pedigree. Μπήκε στη ζωή μου μια γκρίζα και παγωμένη μέρα του 1991. Θα ήταν τότε περίπου επτά μηνών.

Η αλήθεια είναι ότι δεν επεδίωξα εγώ την απόκτηση γάτας. Το αποφάσισε η αδερφή μου, και εγώ έκανα τον δικηγόρο του διαβόλου, προβάλλοντας δήθεν αντιρρήσεις (και τρίβοντας από μέσα μου τα χέρια μου, τι καλύτερο από το να χαίρεσαι ένα ζωάκι χωρίς να έχεις και την ευθύνη του). Συγκατοικούσαμε τότε, φοιτητές στην Θεσσαλονίκη, και πριν την γάτα είχαμε ήδη την εμπειρία ψαριών, καναρινιών, χάμστερ, από το πατρικό μας σπίτι στην ….. Αλλά ποτέ δεν είχαμε γάτα, αν και ήταν το αγαπημένο ζώο και των δυό μας. Υπερέβαινε την αντοχή και την ανοχή των γονιών. Τώρα όμως, στο φοιτητικό μας σπίτι, τις αποφάσεις τις παίρναμε εμείς.

Κάπως έτσι βρεθήκαμε εκείνο το πρωινό στο Νταχάου
(την Φιλοζωική Εταιρία, τότε στον Φοίνικα).

Η Τζέσικα σε ένα «κλουβί» με καμμιά εικοσαριά ακόμα γατιά. Που σφάζονταν, φώναζαν, τσακώνονταν, κοιμόταν, το ένα πάνω στο άλλο.

Όμως η Τζέσικα, λες και ήταν από άλλο παραμύθι. Στεκόταν μόνη της, αδιάφορη για όλα τα άλλα γατιά, πάνω στο εγκάρσιο ξύλο της πόρτας του κλουβιού, και μας κοιτούσε με εκείνα τα τεράστια λαδοπράσινα πανέμορφα μάτια της, τελείως ήρεμη, μέσα στον γατοχαμό.

Είχε κάποια δερματοπάθεια, που χρειάστηκε θεραπείες, και ήταν φυσικά πετσί και κόκαλο. Αυτά τα ξεπέρασε γρήγορα.

Αλλά την βαθιά της τάση για φυγή, που της κόστισε τελικά έμμεσα και την ζωή, δεν την ξεπέρασε ποτέ…

Ήδη από το πρώτο δεκαήμερο φάνηκε ότι λαχταρούσε να αποδράσει με την πρώτη ευκαιρία. Βρήκε κάποια στιγμή την πόρτα ανοιχτή, και την έκανε. Την βρήκα μέσα σε ένα συρτάρι στο ισόγειο, στο γραφείο που κάποτε ήταν του θυρωρού. Για να την βγάλω από εκεί, χρειάστηκε να μού κάνει το χέρι… κρέας. Όχι από κακία, δεν με δάγκωσε, ούτε με γρατζούνισε επίτηδες, απλά ο δραπέτης αντιστεκόταν πάση θυσία στην «σύλληψη».

Από τότε το έσκασε αμέτρητες φορές. Αφού …επέστρεφε, έκανε την πάπια, σαν να μην είχε συμβεί απολύτως τίποτα.

Μια φορά, γυρίζοντας από μηνών απουσία στο εξωτερικό, όπου είχε στο μεταξύ φύγει και η αδελφή μου, και αφού χαιρέτησα όλη την οικογένεια, ρώτησα την μαμά, που είχε αναλάβει την φροντίδα της, «που είναι η Τζέσσικα;»

Συννεφιά έπεσε στο σπίτι. Παγερή σιωπή. Φωνή καμμιά. «Έφυγε», μού είπε τελικά, «από προχτές την χάσαμε. Είχε ξαναφύγει πριν καμμιά εβδομάδα, και την βρήκα στην διπλανή σκεπή. Αλλά τώρα, δεν είναι εκεί».

Σαφάρι λοιπόν θέλεις Τζέσικα; Σαφάρι θα έχεις. Την ανακάλυψα μετά από λίγο ψάξιμο στο υπόγειο της διπλανής πολυκατοικίας, πάνω στον καυστήρα. Γύρισα σπίτι γδαρμένος (για να τρυπώσω στο υπόγειο), κατασκονισμένος, αλλά με το… τρόπαιο σε ένα χαρτόκουτο. Το οποίο τρόπαιο, μόλις βγήκε από το χαρτόκουτο, άρχισε τα ηδυπαθή νιαουρίσματα και τα τριψίματα και τα χαϊδολογήματα. Προφανώς ήταν σε οίστρο, γι’αυτό και τόσο απελπισμένα προσπαθούσε αν αποδράσει.

Το είχε σκάσει πηδώντας από τον δεύτερο όροφο στην ημίκλειστη σκεπή του διπλανού διώροφου, και από εκεί κατέβηκε από τα σκαλιά στην κοινή αυλή. Σε συνεργασία με τους γείτονες, και επειδή δεν ήταν η πρώτη φορά, αποφασίστηκε η τοποθέτηση ενός πλέγματος που να εμποδίζει την… δραπέτευση.

Η Τζέσσικα παρακολουθούσε μέσα από το τζάμι την τοποθέτηση του πλέγματος, και, αν θέλετε με πιστεύετε, έκλαιγε γοερά.
Όμως, σε λίγο φάνηκαν οι συνέπειες της απόδρασης, που ήταν αναμενόμενες, αν αναλογιστεί κανείς και τις αιτίες της! Η Τζέσσικα άρχισε να ψιλοφουσκώνει στην κοιλιά.

Την αναθρέψαμε με όλες τις παραδοσιακές αξίες του Ελληνισμού, της Οικογένειας (ποτέ δεν της αποκαλύψαμε ότι ήταν υιοθετημένη), και της Ορθοδοξίας. Κι αυτή, στην πρώτη ευκαιρία, την κοπάνησε από το… μπαλκόνι, για να πάει με τον πρώτο τυχόντα κοκκινομούρη κεραμιδόγατο που της έκανε κάθε βράδυ καντάδες. Και τού έδωσε ό,τι πολυτιμότερο είχε. Και τώρα, θα πληρώναμε οικογενειακώς τις συνέπειες…

Ετοιμάσαμε, όπως έλεγαν τα βιβλία, κουτιά ντυμένα με κουβέρτες. Δυό τρία, για να διαλέξει. Της μαγειρεύαμε συχνά το αγαπημένο της φαγητό, συκωτάκια κοτόπουλου βραστά (που όταν έβραζαν, ειδικά γι’αυτήν, ανέβαινε πάνω στο πιο ψηλό ντουλάπι της κουζίνας και τα παρακολουθούσε ανυπόμονα). Και περιμέναμε…

Αλλά τα γατάκια πουθενά. Αρχίσαμε να πιστεύουμε πως τελικά μάλλον δεν ήταν έγκυος, ίσως να είχε παχύνει από τα πολλά συκωτάκια, ή ίσως ανεμογκάστρι…

Και ξαφνικά, ένα πρωινό του Ιούνη, ξύπνησα από κάτι περίεργους θορύβους.

Είχε γεννήσει τέσσερα πανέμορφα γατάκια, μέσα σε ένα συρτάρι με… κάλτσες.



Τα γατάκια αυτά τα βαφτίσαμε Τιτίνι, το θηλυκό που ήταν ολόιδιο μαζί της, Βρασίδα, έναν βαρύ τύπο, που έμοιαζε προφανώς πολύ στον πατέρα, και τα υπόλοιπα δύο αρσενικά Ζαχαρία και Μικρούλη. Τα αρσενικά τα απήγαγε μια μαθήτρια της μητέρας μου, όταν λείπαμε για καλοκαιρινές διακοπές, ξεγελώντας την θεία που πρόσεχε την γιαγιά και τα γατιά. Κάποιοι που τους τα είχαμε υποσχεθεί παρεξηγήθηκαν σοβαρά. Την Τιτίνη την υιοθέτησε η αδερφή μου, και την πήρε μαζί της στο εξωτερικό. Έγινε ένα πανέμορφο μεγαλόσωμο γατί, και ακολούθησε την δική της γατοπορεία.

Από τότε λοιπόν, η Τζέσικα κατοχυρώθηκε σε μένα. Η αδερφούλα μου αποφάσισε ξαφνικά ότι ήταν αλλεργική στις γάτες, άλλο αν υιοθέτησε την Τιτίνη, πράγμα που ήταν εξάλλου και αλήθεια, όπως όμως αλλεργικός είμαι κι εγώ, και όσο είχα γάτα, έπαιρνα συχνά Aerolin σε spray, προς μεγάλη οργή του Αλλεργιολόγου μου. Αυτό δεν με εμπόδισε να την υιοθετήσω μετά χαράς. Θ αδερφή μου ποτέ δεν την συμπάθησε την Τζέσσικα, την θεωρούσε ιδιόρρυθμη και κακιά.

Η Τζέσικα έγινε λοιπόν η παρέα μου, η συντροφιά μου, ο… άνθρωπος μου, σε σημείο κάποιες γυναίκες να την…. ζηλεύουν ανοιχτά!!!!! Με ακολούθησε παντού στην ταραχώδη μου διαδρομή, ταξίδεψε όπου κι εγώ, στην Κω, στην ….., πίσω στην Θεσσαλονίκη, όπου συγκατοίκησε για λίγο με το νέο μέλος της οικογένειας, την σκυλίτσα της αδερφής μου, στην Γαλλία, στην Αθήνα, ξανά πίσω στην Θεσσαλονίκη. Στην Γαλλία, για να ανταπεξέλθω με το μικρό μου βαλάντιο σε κάτι εξετάσεις που χρειαζόταν, συμμετείχα σε μια έρευνα στο πανεπιστήμιο που με ταράξανε στις αιμοληψίες.

Δεν ήταν ιδιαίτερα τρυφερή και αγαπησιάρα, ήταν ένα εντελώς ανεξάρτητο πλάσμα, ένα διακριτικό και φιλήσυχο γατί, και ταυτόχρονα απίστευτα παιχνιδιάρικο. Αυτός ο χαρακτήρας μού άρεσε πάντα, δεν συμπαθώ τον.. σκυλίσιο τύπο χαρακτήρα που κρέμεται από πάνω σου. Και η φύση της δουλειάς μου ήταν τότε τέτοια που έπρέπε συχνά ν' απουσιάζω για μέρες, και η Τζέσσικα σε τέτοιες περιπτώσεις τα κατάφερνε πάντα θαυμάσια μόνη της, με ξηρή τροφή, και έναν γείτονα να περνάει κάπου κάπου να καθαρίζει την άμμο της. Κοιμόταν μεν κάθε βράδυ στα πόδια μου, αλλά δεν ανεχόταν τα πολλά πολλά χάδια, εκτός αν τα είχε επιδιώξει η ίδια. Καμμιά φορά, όταν διάβαζα ή καθόμουν στην τηλεόραση, ερχόταν και άραζε στα γόνατά μου και χουρχούριζε. Αλλά εκεί που την χάιδευα, έδινε έναν πήδο, κι εξαφανιζόταν. Και ούτε κουβέντα να την πάρεις αγκαλιά και να την χαϊδέψεις με το ζόρι! Την κοπανούσε σε χρόνο Dt.

Χανόταν για ώρες, ή και μέρες, στο βάθος των ντουλαπιών, ανάμεσα στα ρούχα. Εκτός από όταν είχε οίστρο, οπότε όχι μόνο αποζητούσε τα χάδια, αλλά γινόταν κυριολεκτικά χαλί να την πατήσεις….

Όσο περνούσαν τα χρόνια, τόσο αυτό το παιχνιδιάρικο, ημιάγριο και μυγιάγγιχτο γατί, μετατρεπόταν σε ένα τρυφερό και αξιαγάπητο πλάσμα. Άρχισε να αποζητά την παρέα, πάντα με περίμενε στην πόρτα, αλλά τώρα ερχόταν σταθερά στην αγκαλιά μου μόλις εγώ καθόμουν. Ήταν φανερό ότι είτε θεωρούσε εμένα έναν τεράστιο γάτο, είτε θεωρούσε τον εαυτό της ένα μικρό ανθρωπάκι. Και σίγουρα, όλοι την θεωρούσαμε ένα μέλος της οικογένειας. Και όταν πήγαινα για Σ-Κ ή για τις γιορτές στο πατρικό σπίτι στην ….. , εκεί όπου έγινε μητέρα, ζήλευα μισοαστεία-μισοσοβαρά που προτιμούσε να κοιμάται στα πόδια της μητέρας μου, και όχι στα δικά μου.

Η μητέρα μου, που αφού γκρίνιαξε μέχρι να χορτάσει για το μπελά που της κουβαλήσαμε, κατέληξε να την αγαπάει περισσότερο κι από εμάς, έστω κι αν δεν το ομολογούσε… Η Τζέσσικα την θεωρούσε προφανώς Μητέρα, και την σέβονταν εμφανέστατα, άσε που δεν την είχε ποτέ μα ποτέ γρατζουνίσει, ούτε στο ελάχιστο, αντίθετα με εμένα, τον σύντροφό της στο παιχνίδι, που με είχε κάνει κατά καιρούς ριγέ.

Το καλοκαίρι του 2002, ήταν πιά περίπου δώδεκα χρονών, την άφησα για λίγο εκεί στην …. στο πατρικό σπίτι με το μπαλκόνι των αποδράσεων. Μού τηλεφώνησαν για να μού πουν ότι το ξαναέσκασε. Κατέφθασα το συντομότερο, αν και δεν ανησυχούσα και πολύ.

Όμως, η Τζέσικα, αυτήν την φορά, χάθηκε για τα καλά. Αδύνατον να βρεθεί στις συνηθισμένες της κρυψώνες. Μετά από μερικές μέρες άκαρπες αναζητήσεις στην αυλή (ακάλυπτος χώρος και γύρω πολυκατοικίες), αρχίσαμε να ψάχνουμε και τα γύρω τετράγωνα. Ποτέ δεν είχε πάει μακρύτερα από τον ακάλυπτο, και αυτό ήταν επικίνδυνο. Επιστρατεύτηκαν όλοι οι φίλοι και συγγενείς. Τυπώσαμε φωτογραφίες της με τηλέφωνα, και την υπόσχεση χρηματικής αμοιβής, που κολλήσαμε σε όλην την πόλη. Βάλαμε αγγελίες στην τοπική εφημερίδα με την φάτσα της. Όλα για την Τζέσσικα.

Θύμωσα πάρα πολύ ένα απόγευμα, όταν είδα μια παρέα νεαρά παιδιά να χαζεύουν την αγγελία (που έλεγε και για την αμοιβή) σε μια κολώνα της Δεή και να χασκογελάνε. Προφανώς δεν ήξεραν πόσο πολύ μπορείς να δεθείς με ένα κατοικίδιο…

Οι μέρες περνούσαν, κάποιες πληροφορίες έρχονταν, για θεάσεις σε μέρη κάπως απίθανα, αλλά Τζέσσικα πουθενά. Εν τω μεταξύ, οι μέρες των καλοκαιρινών διακοπών περνούσαν, μια εβδομάδα, δέκα μέρες, δώδεκα.

Κάποια στιγμή απελπίστηκα, και είπα να φύγω για Θεσσαλονίκη, και από εκεί για κάποιο νησί, για να περάσω εκεί τις λίγες μέρες που απέμεναν από την άδειά μου. Ξεκίνησα, με βαριά καρδιά, νύχτα. Μάζεψα τα πράγματά μου, αποχαιρέτησα τους δικούς μου, και πήρα τον δρόμο για την Θεσσαλονίκη.

Μετά από μερικά χιλιόμετρα, στην πρώτη αναστροφή, γύρισα πίσω.

Εντατικές, αλλά άκαρπες έρευνες. Εύρεση ενός τραυματισμένου πολύ τρυφερού μικρού γατιού που βάφτισα «Ελπίδα», ελπίδα να βρεθεί η Τζέσσικα. Περίθαλψή της Ελπίδας και άμεση αμοιβαία συμπάθεια. Πειρασμός να μείνει η Ελπίδα σαν αντικαταστάτρια. Απόρριψη του πειρασμού, η Τζέσσικα θα βρισκόταν οπωσδήποτε. Την Ελπίδα την υιοθέτησε ευχαρίστως ο κτηνίατρος της Τζέσσικας, που έψαχνε ένα γατί για τα παιδιά του.

Δεκαπέντε μέρες. Η Τζέσσικα πουθενά. Οι διακοπές στον αέρα.

Νέα αναχώρηση. Άφιξη στην Θεσσαλονίκη, αυτήν την φορά. Αναζήτηση για δρομολόγια πλοίων. Αναζήτηση στο Usenet (Newsgroups) για «lost cat».

«Οι σπιτικές γάτες», έλεγε ένα άρθρο, «όταν φεύγουν, δεν πάνε ποτέ πολύ μακριά από το σπίτι τους. Σπάνιο είναι να φτάσουν ως το διπλανό τετράγωνο. Και δεν είναι καθόλου σπάνιο να εμφανίζονται πολλές μέρες μετά, όταν έχει πιά χαθεί κάθε ελπίδα…»

Νέα επιστροφή στην ….. .Στο διάολο οι διακοπές, ή τέλος πάντων ό,τι είχε μείνει από αυτές. Ένα γατί με το οποίο έχεις ζήσει σχεδόν δώδεκα χρόνια, και σε έχει τόσο τρυφερά συνοδέψει στην μοναχική σου πορεία, αξίζει την θυσία. Αν είχε πεθάνει, θα ήμουν ήσυχος, λυπημένος μεν, αλλά ήσυχος. Την φανταζόμουν όμως, αυτήν την κακομαθημένη κεραμιδόγατα, με την ταπεινή καταγωγή και την τόσο αριστοκρατική, σχεδόν σνομπ, συμπεριφορά, μόνη, πεινασμένη, εκτεθειμένη σε τόσους κινδύνους, και τρελλαινόμουν. Τι διακοπές να πάω να κάνω, λοιπόν;

Το δεύτερο βράδυ της νέας επιστροφής, μετά από μια μπαρότσαρκα με την φιλοξενούμενη Αθηναία ξαδέρφη που έμενε πιά ολομόναχη στο σπίτι (όλοι οι άλλοι είχαν ήδη φύγει), έκανα αυτό που έκανα κάθε βράδυ: με τον μεγάλο φακό, σκάνναρα όλη την αυλή από το πίσω μπαλκόνι.

Και, ω του θαύματος, εκεί στο κέντρο του κήπου των διπλανών, ήταν οι δυο γνωστές τεράστιες πράσινες ματάρες, και φωσφόριζαν στο φως του φακού.

Στην μικρή αποθηκούλα των γειτόνων είχα ήδη ψάξει τρεις τέσσερις φορές. Αλλά μέσα στο χάος εκείνο, πού να βρεις ένα γατί που δεν θέλει να βρεθεί…

Κατέβηκα σφαίρα με λίγη από την αγαπημένη της τροφή. Είχε ήδη εξαφανιστεί, αλλά πίσω από την βρυσούλα, απ’όπου προφανώς έπινε τόσες μέρες νερό, βρισκόταν μόνο η αποθηκούλα, και μάλιστα με την πόρτα μισάνοιχτη. Άρα, ΕΚΕΙ ήταν.

Μπήκα, έκλεισα την πόρτα πίσω μου, έβαλα το φαί κάτω, και περίμενα.

Όχι για πολύ. Η πείνα της ήταν τέτοια που ακόμα και το πείσμα της το παραμέρισε. Την έπιασα την ώρα που έτρωγε, και την κουβάλησα στο σπίτι σε ένα χαρτοκιβώτιο. Τα χέρια μου μέσα στις γρατζουνιές και στα αίματα, αν και είχε μείνει η μισή, αντιστάθηκε στην σύλληψη. Η ξαδέρφη φρίκαρε. Εμένα ούτε που μ’ένοιαζε. Αρκεί που βρήκα την Τζεσσικούλα μου.

Μετά το απαραίτητο μπάνιο, που ποτέ δεν της άρεσε και πάντα κατουριόταν από την τσαντίλα της, συμπεριφερόταν και πάλι, σαν αν μην είχε φύγει ποτέ, σαν να μην είχε μεσολαβήσει τίποτε. Κοιμήθηκε, όπως πάντα, στα πόδια μου.

Την επόμενη πήγαμε εσπευσμένα για εμβόλια, φοβόμουν με τι μπορεί να είχε έρθει σε επαφή κατά την απουσία της. Ήταν άλλωστε καιρός, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, Σεπτέμβρης πιά.

Λίγους μήνες μετά, παρατήρησα ότι κάτι έγλυφε στα πλευρά της . Εκεί που είχε κάνει το τελευταίο εμβολιο. Ένα εξόγκωμα απ’όπου έτρεχε λίγο παχύρρευστο υγρό. Δεν το θεώρησα και πολύ σοβαρό. Μόλυνση; Παράσιτο; Η κτηνίατρος είπε πως είναι συνηθισμένη μια μικρή αντίδραση στο εμβόλιο. Πήρα πάντως ένα δείγμα με μια χοντρή βελόνα και το έστειλα για ανάλυση και καλλιέργεια. Όλα αρνητικά.

Μόνο που το εξόγκωμα μεγάλωνε. Και κάποια στιγμή, άνοιξε, και άρχισε να τρέχει πιό πολύ υγρό. Νέο δείγμα, αυτήν την φορά στάλθηκε και σε Παθολογοανατόμο, για κυτταρολογική εξέταση.

Η απάντηση, κεραυνός. Ήταν ένα σάρκωμα, ένα είδος καρκίνου, κακοηθέστατο, επιθετικότατο, θανατηφόρο. Δεν ήταν δυνατόν να το πιστέψω.

VAS. Vaccine associated Sarcoma. Σάρκωμα από εμβόλιο. Αυτό με τρέλλαινε. Να το πάθει από γηρατιά, ή από οτιδήποτε άλλο, θα το δεχόμουν, δεν ήταν άλλωστε και μικρή για γάτα. Αλλά να το πάθει από το εμβόλιο που της έκανα για να τηςν προστατέψω;;;;;

Ψάξιμο στο Internet. Ανεύρεση του VAS Support Group, που φτιάχτηκε από ανθρώπους που έχαναν ή είχαν ήδη χάσει τα γατιά τους από εμβόλια. Θα επεκταθώ σε νέο άρθρο.

Η Τζέσσικα υπεβλήθη κατεπειγόντως σε εγχείρηση απελπισίας, αν και οι γιατροί της ήταν πολύ απαισιόδοξοι, ενώ εγώ δεν ήθελα με τίποτα να πιστέψω την αλήθεια. Η πληγή πήγαινε καλά, και η Τζέσσικα, όπως πάντα, σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Όμως γρήγορα άρχισαν να φουσκώνουν οι υποτροπές και οι μεταστάσεις…

Δεν έχασα καιρό. Πήγα σε μια θεία μου, διευθύντρια μιας από τις κλινικές του Αντικαρκινικού Νοσοκομείου, του Θεαγένειου,. Την παρακάλεσα να μεσολαβήσει για να κάνουμε ακτινοθεραπείες. Με πέταξε έξω από το γραφείο της συγχυσμένη. Εδώ δεν προλαβαίνουμε τους ανθρώπους, μού είπε, με γάτες θα ασχολούμαστε…

Δεν την παρεξήγησα καθόλου. Την καταλάβαινα καλά. Είχα περάσει κι εγώ από το Θεαγένειο, και είχα δει σημεία και τέρατα. Αλλά αν υπήρχε έστω και μια πιθανότητα για την Τζέσσικα, ήταν εκεί. Επέμεινα.

Οι ακτινοθεραπευτές ήταν πιο συζητήσιμοι. Όμως μού εξήγησαν ότι για τα σαρκώματα, οι ακτίνες δεν κάνουν σχεδόν τίποτα. Αν υπολογιστούν και τα τεράστια πρακτικά ζητήματα, για να ακινητοποιήσεις μια γάτα κτλ, δεν άξιζε τον κόπο.

Στο VAS support group, όπου γνώρισα και καταπληκτικούς ανθρώπους, hello Gigi, hello Kris, μιλούσαν για ένα νέο χημειοθεραπευτικό που έκανε θαύματα στα σαρκώματα, το Gleevec. Πρόβλημα, ήταν ένα καθαρά νοσοκομειακό φάρμακο, που έκανε 1.000.000 δραχμές, για 100 κάψουλες.

Εγώ όμως χρειαζόμουν μία, το πολύ δύο. Πού να τις βρω; Επαφή με τον αντιπρόσωπο της εταιρίας, άκαρπη. Δεν πουλάνε απευθείας το προϊόν, και ειδικά μερικές κάψουλες.

Πίσω στο Θεαγένειο. Στο φαρμακείο αυτήν την φορά. Μετά από πολλά παρακαλετά, πήρα τις δύο πολύτιμες κάψουλες, με την υπόσχεση να μην ξαναζητήσω άλλη. Αγορά εκδόχου, άδειων καψουλών, απόκτηση know-how για την αραίωση του φαρμάκου σε γατίσιες δόσεις, ανάμιξη, σε γυάλινο πιατάκι με μαχαιράκι, δεν είμαι φαρμακοποιός, αλλά εκείνες τις ημέρες έγινα ο καλύτερος φαρμακοτρίφτης.

Άντε τώρα να της το δώσεις. Καθημερινός αγώνας. Μέσα σε κοτόπουλο. Μέσα σε συκωτάκι. Το μασουλούσε καλά καλά, και λίγο πριν πεις «ουφ», το έφτυνε, εννιά φορές στις δέκα. Και οι όγκοι, αντί να μικραίνουν, όλο και μεγάλωναν.


Ένα βράδυ, καθόμουν στον υπολογιστή, και την είχα στην αγκαλιά μου. Ήταν πιά πολύ αδύναμη, της είχαν βάλει και έναν ορό στο Πανεπιστημιακό Κτηνιατρείο. Άκουγα το «Ρόζα Ροζαλία» από την Λιλιπούπολη. Τινάχτηκε στιγμιαία, και ξεψύχησε στην αγκαλιά μου.

Δεν κουνήθηκα από εκεί όλο το βράδυ. Την είχα στην αγκαλιά μου και την χάιδευα, κι έκλαιγα. Ήταν εκεί η μητέρα μου, και ένας πολύ καλός φίλος, ο Αντώνης, που ήρθε για λίγο, να μού συμπαρασταθεί.

Τα ξημερώματα δεν είχα κλείσει μάτι.

Την έβαλα, μαζί με τα παιχνιδάκια της, στο βαλιτσάκι μεταφοράς της. Έμοιαζε σαν να κοιμάται. Ούτε μια στιγμή, από τότε που ξεκίνησε η περιπέτεια, δεν έδειξε αδύναμη. Αντιμετώπισε με απίστευτη αξιοπρέπεια την αρρώστια, και με την ίδια αξιοπρέπεια, βρήκε και τον θάνατο. Η μητέρα μου, που γενικώς δεν γράφει, της έγραψε ένα ποίημα, όπου μιλάει ακριβώς γι’αυτήν την αξιοπρέπεια…

Δανείστηκα από ένα μαγαζάκι ένα φτυάρι, και την έθαψα σε ένα μυστικό σημείο, στην αγαπημένη μου ρεματιά, κάτω από τα πλατάνια. Την επισκέπτομαι κάπου κάπου. Ακόμα βρίσκω, σπάνια πιά, τριχούλες της, σε παλιά κουτιά και στο βάθος ντουλαπιών.

Λίγους μήνες μετά, γνώρισα την γυναίκα της ζωής μου, με την οποία πίστευα ότι θα μείνω για πάντα, αλλά τελικά μείναμε μαζί μόνο δύο χρόνια και δύο μήνες.

Ποτέ δεν ξαναάκουσα την Ρόζα-Ροζαλία από την Λιλιπούπολη.

Άκουγα όμως το Φθινοπωρινό Σκύλο, της Αφροδίτης Μάνου. Όπως ήθελα εγώ. Με το μυαλό σε μία γάτα…

Το ξέρω πως τα πήρε πια η βροχή
τα λόγια που ποτέ δε μου ’χες πει
μα εγώ τα καταλάβαινα, παιδί, και μεταλάβαινα
του έρωτά σου τ’ άχραντα μυστήρια

Μερικούς μήνες μετά, γνώρισα την Φ. Μείναμε μαζί δύο χρόνια και δύο μήνες. Αντιπαθούσε τις γάτες. Τώρα δεν είμαστε πιά μαζί, αλλά γάτα, δεν ξαναπήρα…