ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ *ΤΩΡΑ*! ΜΗΝ ΠΑΤΑΣ ΤΗ ΦΛΟΥΔΑ...

Η ΦΛΟΥΔΑ

Παλιότερα, όχι πολύ παλιά, τότε που όλα ήταν ακόμα όπως στην Αρχή, ό,τι φαινόταν, συνήθως ήταν.

Ένα πέτρινο σπίτι ήταν πέτρινο, ένα ξύλινο κρεβάτι ήταν ξύλινο, ένα μεταξωτό ρούχο ήταν μεταξωτό, ένα μανταρίνι ήταν μανταρίνι, ο τρελλός του χωριού ήταν ο τρελλός του χωριού, και μια γριά ήταν γριά. Και όλα ήταν ακριβά.

Σήμερα, όλα είναι φλούδα. Κάτω από την πέτρα είναι μπετόν. Κάτω από τον καπλαμά είναι πεπιεσμένο χαρτί. Κάτω από το μετάξι είναι πλαστικές ίνες. Κάτω από τη φλούδα του μανταρινιού είναι η απουσία κάθε γεύσης και αρώματος. Πίσω από τον τρελλό του χωριού κρύβεται ένας σόουμαν, και η γριά κρύβεται πίσω από πεντέξι πλαστικές. Και όλα είναι φτηνά.

Για την φλούδα αυτή αγωνιζόμαστε όλοι καθημερινά. Για να καταναλώνουμε πολύχρωμες και πολυτελείς συσκευασίες, μίας χρήσεως, που κρύβουν πλαστικοποιημένα κι ανθυγιεινά μπιφτέκια. Για ν’ανανεώνουμε τους υπολογιστές μας, και τα πανάκριβα κινητά μας τηλέφωνα, που σκοτώνουν την επικοινωνία. Για να αδειάζουμε φανταχτερές βιτρίνες που διαλαλούν ρούχα που θ’αντέξουν μερικούς μήνες. . Για το τελευταίο CD της ντίβας με την ημερομηνία λήξης, που σε λίγο θα ξεχαστεί, χάριν του νέου hit, χάριν της νέας ντίβας. Για το ολοκαίνουργιο αστραφτερό αυτοκίνητο που θα ζήσει μερικά χρόνια, μέχρι να βγει το πιο καινούργιο, το πιο αστραφτερό. Για το πανάκριβο σπίτι με το γκαζόν, την πισίνα, τον σεκιουριτά, στο οποίο όμως δεν ζει κανείς.

Γι’αυτό όλοι «τρέχουμε». Γι αυτό «αγωνιζόμαστε». Τόσους Αγωνιστές δεν είχε ο τόπος ούτε στην Επανάσταση του 1821. Όποιον και να ρωτήσεις, «τρέχω», «στον Αγώνα», θα σού πει. Αγώνας, μέρα νύχτα. Αγώνας.

Για ένα πουκάμισο αδειανό.

Για μία φλούδα.

Πάτα την, κι εσύ, μερμηγκάκι. Δεν μπορείς να γλυτώσεις από την γοητεία της. Έτσι θέλουν ΕΚΕΙΝΟΙ.

Που σχεδιάζουν την ζωή σου.

Που αποφασίζουν για την μέρα και την νύχτα σου.

Που καθοδηγούν την αναπνοή σου.

Θα τους κάνεις την χάρη;