«ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ», ΕΙΠΕ ΤΟ ΑΔΕΣΠΟΤΟ ΠΟΥΠΟΥΛΟ

(ΑΣΥΝΑΡΤΗΤΑ ΨΗΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥ)


Σε μια κάπως απόμερη γειτονιά, μιας μικρής επαρχιακής πόλης.

Εκείνη, περπατά αργά, κάπως αδέξια. Ένα έμπειρο μάτι, αναγνωρίζει το χαρακτηριστικό βάδισμα αυτών, που βρίσκονται υπό την επήρεια ένος κοκταίηλ από ψυχοφάρμακα.

Δείχνει γύρω στα σαρανταπέντε, αλλά μπορεί να είναι και πολύ νεότερη. Μεγαλοδείχνει, όπως αρκετοί χρόνια ψυχικά ασθενείς.

Κάποια κιλά παραπάνω, αδιάψευστο σημάδι ανέραστης ζωής. Ένα πρόσωπο, που θα μπορούσε να είναι πολύ ευχάριστο, αν δεν υπήρχαν εκείνα τα μάτια.

Εκείνα τα μάτια, τα θολά, τα τρομαγμένα. Μάτια φοβισμένου ζώου. Γυναίκα, με βλέμμα αδέσποτου σκύλου.

Εκείνος, σαραντοπενηντάρης. Μοιάζει απλός άνθρωπος, μεροκαματιάρης. Έχει το σκαμμένο πρόσωπο των ανθρώπων του μόχθου.

Η τροχιά του, τέμνει τη δική της.

Ντυμένος επίσης πολύ απλά, ένα τζην, ένα μπουφάν, περπατά βιαστικά, νευρικά, κάπου τον περιμένουν. Διασταυρώνεται με την γυναίκα, που δεν την περιμένουν πουθενά.

Σταματά στιγμιαία, σταματά κι αυτή. Ο χαιρετισμός του, εγκάρδιος, αλλά τυποποιημένος, το χαμόγελο θεατρικό, στυλιζαρισμένο.

«Είσαι καλά;» (χαμογελά πλατιά και αυτάρεσκα)

«Δεν είμαι πολύ καλά...»

Η φωνή της είναι απόλυτα ταιριαστή με το βλέμμα της και με την όλη παρουσία της. Κομματιασμένη, σαν ένα κρυστάλλινο βάζο που έπεσε από το ράφι. Αργή. Κυματιστή. Αχνή και υπόκωφη, σαν να έρχεται από κάπου αλλού, πολύ μακριά.

Αιφνιδιασμένος, ο άντρας αντιδρά με απροκάλυπτη αμηχανία. Μέσα σε ένα εξαιρετικά μακρόσυρτο δευτερόλεπτο, το χαμόγελό του, παραμένοντας μέσα στα πλαίσια του χαμόγελου, όσον αφορά την σύσπαση των μυών του προσώπου, μετατρέπεται σε ενοχλημένο ερωτηματικό, μετά σε δυσπιστία, μετά σε τρόμο. Τα μάτια γουρλώνουν και κοιτάνε πιο προσεκτικά, κάτι αντιλαμβάνεται, κάτι μαντεύει, αλλά δεν θέλει να πάει παραπέρα από τον τυπικό χαιρετισμό. Ίσως δεν ενδιαφέρεται, ίσως δεν προλαβαίνει, πάντως η μη αναμενόμενη κι ενοχλητική απάντηση, δεν τον αφορά.

Όλα αυτά, θυμίζω, διαρκούν λιγότερο από ένα παγωμένο δευτερόλεπτο.

Κι έτσι, τα έκπληκτα αυτιά, κάνουν πως δεν άκουσαν, τα έκπληκτα μάτια, κάνουν πως δεν είδαν. Η έκπληκτη καρδιά, υψώνει αμυντικά τείχη. «Γιατί δεν σέβεσαι τους κανόνες του παιχνιδιού; Eίπαμε, από εμένα, ό,τι θέλεις, αρκεί να μη μου το ζητήσεις ποτέ», θα μπορούσε να λέει, μέσα από το βλέμμα.

Μετά από αυτήν την αμήχανη παύση, ο χρόνος ξαναρχίζει να κυλά.

Η γλώσσα ψελλίζει, από κεκτημένη ταχύτητα, έναν ακατάληπτο απόηχο, από αυτά που είχε έτοιμα σαν ανταπάντηση, στο αναμενόμενο, πλην όμως ακυρωθέν, «καλά, εσύ»…

Και ο καθένας, κι εγώ μαζί, συνεχίζει τον Δρόμο του.

Stray Feather, "Αδέσποτο Πούπουλο"