ΟΙ ΔΆΣΚΑΛΟΊ ΜΟΥ: JACQUES PREVERT - "ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΑ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ, ΒαΡΒάΡΑ!"

Θυμήσου, Βαρβάρα

Έβρεχε ασταμάτητα στη Βρέστη εκείνη την ημέρα

Και περπατούσες γελαστή

Ανθισμένη ευτυχισμένη κελαρυστή

Κάτω από τη βροχή

Θυμήσου, Βαρβάρα

Έβρεχε ασταμάτητα στη Βρέστη

Και διασταυρωθήκαμε στην οδό Σιάμ

Χαμογελούσες

Χαμογελούσα κι εγώ

Θυμήσου, Βαρβάρα

Εσύ που δε με γνώριζες

Εγώ που δε σε γνώριζα

Θυμήσου

Θυμήσου εκείνη την ημέρα

Μην την ξεχνάς

Ένας άντρας προφυλαγμένος σε μια μαρκίζα

Φώναξε τ’όνομά σου

Βαρβάρα

Κι έτρεξες  προς το μέρος του μέσα στη βροχή

Ανθισμένη ευτυχισμένη κελαρυστή

Και ρίχτηκες στην αγκαλιά του

Θυμήσου τα όλ' αυτά Βαρβάρα

Μη μου κρατάς κακία που σού μιλώ στον ενικό

Έτσι μιλώ σ’αυτούς που αγαπώ
Κι ας τους έχω δει μια και μόνη  φορά
Έτσι μιλώ σ' αυτούς που αγαπιούνται

Κι ας μην τους γνωρίζω

Θυμήσου

Μην ξεχνάς

Εκείνη τη σοφή κι ευτυχισμένη βροχή

Στο ευτυχισμένο σου το πρόσωπο

Στην ευτυχισμένη εκείνη πόλη

Εκείνη τη βροχή στη θάλασσα

Στο ναύσταθμο

Στο καραβάκι της γραμμής

Ω Βαρβάρα

Τι μαλακία ο πόλεμος

Τι να’χεις απογίνει τώρα

Τώρα που βρέχει σίδερο

Φωτιά ατσάλι αίμα

Κι εκείνος που σ’έσφιγγε στην αγκαλιά του

Ερωτευμένος

Πέθανε, αγνοείται, ακόμα ζει;

Ω Βαρβάρα

Βρέχει συνέχεια στη Βρέστη

Όπως έβρεχε παλιά

Αλλά δεν είναι το ίδιο όλα είναι σάπια

Είναι μια βροχή του θρήνου φοβερή κι απελπισμένη

Δεν είναι πιά ούτε η καταιγίδα

Του σίδερου του ατσαλιού του αίματος

Μόνο σύννεφα

Που τουμπανιάζουν σαν σκυλιά

Σκυλιά που εξαφανίζονται

Στην ακτή της Βρέστης

Και πάνε μακριά για να σαπίσουν

Μακριά πολύ μακριά από τη Βρέστη

Που δεν υπάρχει πιά

Jacques Prevert 1945

Μετάφραση: Μαύρος Γάτος