ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ ΚΙ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ, Σ' ΕΝΑ ΠΑΡΚΟ, ΜΕΤΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ

Ένα πάρκο με θέα στον κάμπο.

Μετά την ελαφριά ανοιξιάτικη βροχή, η ατμόσφαιρα είναι καθαρή, διάφανη, κρυστάλλινη. Ο κόσμος μοιάζει με μια τεράστια ζωγραφιά στο φως του απογευματινού Ήλιου, που ξεπροβάλλει σιγά σιγά πίσω από τα σύννεφα, αποκαλύπτοντας και αναδεικνύοντας τ' ανοιξιάτικα χρώματα των οπωρώνων του κάμπου και το πράσινο των γύρω κατάφυτων βουνών.

Τα σύννεφα δεν απειλούν πιά, έκαναν το καθήκον τους εδώ, τώρα απομακρύνονται σε διάφορες κατευθύνσεις - ανοιχτόχρωμα σύννεφα σε σκούρο φόντο, σ΄έναν ουρανό από διάφορες αποχρώσεις του μπλέ και του γκρι. Κάπου στο βάθος βρέχει.

Δυό έφηβοι, μερικά χρόνια πριν ενηλικιωθούν.

Ερωτοτροπούν σαν περιστέρια. Κάθονται πλάι πλάι, πότε στο ένα παγκάκι, πότε στο άλλο, κυνηγιούνται, παίζουν σαν μικρά παιδιά, κάτι λένε, γελάνε δυνατά.

Ξαφνικά το αγόρι δίνει έναν πήδο, και μπαίνει μέσα στα παρτέρια, δίπλα στον γκρεμό. Επικεντρώνει την προσοχή του στη χαμηλή βλάστηση, αδιαφορώντας φαινομενικά για το κορίτσι. Εκείνη τον κοιτά για μερικά δευτερόλεπτα απορημένη. Στο τέλος δεν αντέχει, τον ρωτάει:

-Τι ψάχνεις;

-Κάποτε είχα χάσει εδώ ένα πεντάλεπτο, απαντάει αυτός. Μάλλον το έχασα για πάντα…

Το γέλιο του κοριτσιού είναι καθαρό, διάφανο, κρυστάλλινο. Γελά όπως μόνο τα διάφανα και κρυστάλλινα κορίτσια ξέρουν να γελούν.

Την έκανε να γελάσει.

Μπορεί να έχασε ένα πεντάλεπτο, για πάντα, όμως μπορεί να κέρδισε ένα κορίτσι. Ίσως την έκανε να τον ερωτευτεί. Αυτήν την ίδια μαγική στιγμή, που την έκανε να γελάσει.

Καμμία ιστορία δεν θα το καταγράψει ποτέ. Ένα ανώνυμο κορίτσι κι ένα ανώνυμο αγόρι ερωτεύονται σ'ένα πάρκο, ένα απόγευμα μετά τη βροχή. Τώρα, και πάντα.

Ένας αθέλητος ωτακουστής κάθεται στο διπλανό παγκάκι. Χαμογελά.

Το χαμόγελό του κρύβει τη θλίψη του, για τα τόσα πεντάλεπτα, δεκάλεπτα, ώρες, μέρες, χρόνια,

που έχασε, για τον Έρωτα, για πάντα .

Ή μήπως όχι;


23/3/2006