ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ;

Τι είναι η ευτυχία;

Όταν ήμουν παιδάκι, ήταν οι εξορμήσεις στους δρόμους και στην φύση, άνοιξη, καλοκαίρι, και φθινόπωρο. Ατέλειωτα παιχνίδια και εξερευνήσεις με τους φίλους, τότε είμασταν αλανιάρικα παιδιά, ελευθέρας βοσκής, όχι ορνιθοτροφείου, όπως τα σημερινά. Ήταν και τα κάθε λογής βιβλία, από πολύ παιδάκι τα βιβλία, από τότε που έμαθα να διαβάζω – για να μην πω πολύ πριν, καταβρόχθιζα ό,τι τυπωμένο έπεφτε στα χέρια μου... Ευτυχία ήταν το πρωτοποριακό περιοδικό "Παιδιά γειά χαρά", κι ακόμα καλύτερα, το περιοδικό "Ρόδι", και η Ροδοπαρέα, ομάδα με οικολόγικές ανησυχίες που φτιάξαμε κατά προτροπή του περιοδικού, παιδάκια εννιά-δέκα χρονών. Πηγές ευτυχίας και οι περιπέτειες του αγαπημένου μουΤεντέν, των θεότρελων Γαλατών του Αστερίξ, του Λούκυ Λούκ, του Ούμπα-Πα, του Ιζνογκούντ.

Ας μην ξεχάσω και τα γραμματόσημα, μέσα από τα οποία έμαθα πολλά για τον κόσμο, και τα παιχνίδια, τα τρενάκια Lima, τα παιχνίδια με κατασκευές και τουβλάκια, τα συναρμολογούμενα κάθε είδους, αλλά κυρίως τα σπιτάκια. Το συναρμολογούμενο καράβι "Capricorne" που ποτέ δεν έφτιαξα. Τα φωτισμένα παιχνιδάδικα. Πηγές ευτυχίας, ναι.

Ευτυχία και το σινεμά, κυρίως οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Ο Πόλεμος των Άστρων. Ο Φλας Γκόρντον. Το διαστημόπλοιο Γκαλάκτικα. Οι Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου. Αλλά και οι Αριστογάτες του Ντίσνευ, και η Λάιδη κι ο Αλήτης. Και η Ντενεκεδούπολη της Ευγενίας Φακίνου, όταν σταμάτησε στη μικρή μου πόλη...

Τα καλοκαίρια, στο σπίτι του παππού στον Ωρωπό, ευτυχία ήταν οι ατέλειωτες ώρες με την μάσκα και τα βατραχοπέδιλα στην θάλασσα, αναζητώντας χαμένους θησαυρούς. Ήμουν (και είμαι) άπιαστος στην ανεύρεση αντικειμένων στον βυθό! Αν ενδιαφέρεστε, σπέυσατε.

Ήταν επίσης μια βόλτα στο Χαλκούτσι ή στο Δήλεσι με το ποδήλατο. Ή ένα Μικυμάους, ή Αγόρι, ή Μπλέκ, ή Βαβούρα, ή Σεραφίνο (τέτοια κόμιξ απαγορεύονταν στο χειμερινό σπίτι :(((, σε ένα δροσερό και σκιερό μέρος, ντάλα μεσημέρι, με τα τζιτζίκια να οργιάζουν γύρω, την ώρα που οι μεγάλοι κοιμόταν και μας απαγόρευαν να παίζουμε και να κάνουμε θόρυβο.

Λίγο αργότερα, στην πρώτη εφηβεία, ευτυχία ήταν να δω το φως στο δωμάτιό Της να ανάβει, σε μια από τις ατέλειωτες βόλτες που έκανα κάτω από το σπίτι Της. Ή να Την συναντήσω «τυχαία» στην «βόλτα», ή να πάμε μαζί στην Κινηματογραφική Λέσχη, ή έστω να είναι εκεί, και να Την δω...

Μια φορά αγγίχτηκαν, κατά λάθος, τα γυμνά μας μπράτσα. Έκαιγε γλυκά το σημείο για μέρες.

Στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν, η ευτυχία είχε να κάνει πιο πολύ με την μουσική. Το παλιό ακορντεόν μου, σε κάποιες σχολικές γιορτές, σε σχολικές εκδρομές, το πούλμαν να τραγουδάει στο τραγούδι μου. Το πρώτο Casio αρμόνιο, πειραματισμοί και συνθέσεις, πολύ μετά, το πιάνο. Το πιάνο… Τι ευτυχία! Ατομικά κοντσέρτα που κρατούσαν (και κρατάνε) ώρες επί ωρών, χωρίς να ξέρω θεωρία της μουσικής, παίζω τα πάντα με το αυτί, και με τα χρόνια έχω αποκτήσει και την τεχνική. Μετά το σύνθι. Νέοι ορίζοντες, ενορχήστρωση, η πρώτη δική μου κασέτα, τα Cd μετά , μόνο για ελάχιστους φίλους.

Ευτυχία ήταν και η γάτα μου, η Τζέσικα, μέσα στην πολύχρονη (χάριν της απαιτητικής επαγγελματικής μου εκπαίδευσής) μοναχική μου πορεία. Το γλυκό της παιχνιδιάρικο μουτράκι να με περιμένει να γυρίσω, οι παραπονιάρικες φωνούλες της υποδοχής. Να ξυπνάμε μαζί και να με οδηγεί στο ψυγείο για το πρωινό της. Να έρχεται στην αγκαλιά μου και να χουρχουρίζει όταν κάθομαι, να έρχεται και να κοιμάται στα πόδια μου το βράδυ.


Ας μην ξεχάσω την ευτυχία που μού έδινε το κάθε καινούργιo τεύχος του Περισκόπιου της Επιστήμης, του Παρά Πέντε, της Βαβέλ, του Απαγορευμένου Πλανήτη, τα βιβλία του Ισαάκ Ασίμωφ, του Φίλιπ Ντικ, της Ursula Le Guin, του Douglas Adams (δυστυχώς τόσο λίγα), αργότερα το ένθετο 9 της Ελευθεροτυπίας κάθε Τετάρτη (με κόμιξ και ΕΦ και την ...Μάνα Raver, ακούς, Δερ_Σπύ;), τελευταία το Science Illustrated.

Κάποια στιγμή ήρθε στη ζωή μου και η ευτυχία των… αυγών Κίντερ! Πείτε ό,τι θέλετε, κατανάλωσα εκατοντάδες αυγά Κίντερ. Τα λάτρευα. Κι ας μού χάλασαν τα δόντια, στις «υπηρεσίες», που ήμουν σε επιφυλακή όλη νύχτα, και ξάπλωνα ή και αποκοιμόμουν με τη γλύκα τους στο στόμα. Σαν μικρό παιδάκι λαχταρούσα να τα ανοίξω, και συναρμολογούσα όλο πάθος το παιχνίδι, που μερικές φορές είναι πανέξυπνο, και η συλλογή μου όλο και μεγάλωνε. Τώρα που το σκέφτομαι, έχω μήνες να πάρω.

Αργότερα, οι βόλτες με το ποδήλατο, ξανά. ΄Ωρες και ώρες. Σε αγαπημένα μέρη. Σε άγνωστες γειτονιές. Στην θάλασσα, σε δάση, σε βουνά. Στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, απ'όπου πέρασα, κουβαλούσα μαζί και το ποδήλατό μου. Με κουβαλούσε κι αυτό. Ευτυχισμένο.

Επίσης, γύρω στα εικοσικάτι, ανακάλυψα ξανά το κολύμπι. Και μού ξαναέγινε μανία. Κολύμπι σε κάθε ευκαιρία. Ξεκινώντας από μία ώρα την ημέρα τον Μάιο, φτάνοντας τις τέσσερις και βάλε τον Οκτώβριο. Παράλληλα με την ακτή, κατά προτίμηση βραχώδη, ή κάθετα σε αυτήν, σε κοντινά νησάκια. Με μάσκα και βατραχοπέδιλα. Ένα με την θάλασσα. Να θαυμάζω τα χρώματα,της θάλασσας, το βυθό. Να βρίσκω διάφορα κοχύλια, χαμένα αντικείμενα. Τα κοπάδια από καλογριές. Η συνάντηση με τις ζαργάνες. Με τα σελάχια. Με τα χταπόδια. Με τις σουπιές. Με νέα, άγνωστα θαλασσινά. Το δέος της συνάντησης με τις σμέρνες. Η απόκοσμη θαλάσσια χελώνα που είδα στην Νάξο. Το Δελφίνι που είδαμε με την Φ. στην Αλόνησο.

Λόγω της δύσκολης, απαιτητικής και χρονοβόρας δουλειάς μου, ευτυχία έγιναν και κάποια χαζούλικα τηλεπαιχνίδια, οι κόντρες του Μπονάτσου, ο Εκατομμυριούχος, κάποια άλλα στη Γαλλία, μόνη δυνατή πρακτικά «διασκέδαση», για τ'απογεύματα του χειμώνα… Και κάποια βράδια, οι Απαράδεκτοι της Δήμητρας, ο Λαζόπουλος στις καλές του, τότε με τους Μήτσους, ο Μητσικώστας μετά, ήταν ευτυχισμένα τηλεοπτικά ραντεβού…

Κάποτε, πολύ αργά, ήρθε στο δρόμο της ζωής μου, επιτέλους, η Φ. Μαζί της έμαθα τι σημαίνει να είσαι πλήρης. Να είσαι ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος. Να είσαι διαρκώς ευτυχισμένος. Ευτυχία να κοιτάζω τα υπέροχα μάτια της. Ευτυχία να την σκέφτομαι. Ευτυχία να την συναντώ. Ευτυχία να περπατάμε μαζί. Να πηγαίνουμε εκδρομές. Διακοπές. Ευτυχία να κολυμπάμε μαζί. Να την ακούω να μού τραγουδάει καθώς γυρίζαμε το δειλινό από την παραλία, κολλημένη πάνω μου, στην μηχανή, να μού χαιδεύει το μπράτσο, το μηρό. Ευτυχία να κοιτάμε μαζί την θάλασσα, ν’ακούμε μαζί μουσική, ευτυχία, να είμαστε ΜΑΖΙ. Ευτυχία να την σφίγγω στην αγκαλιά μου, να την χαϊδεύω, να την φιλάω, να την χουφτώνω. Ευτυχία της ευτυχίας, να κάνουμε εκστασιακό Έρωτα.

Τώρα που δεν έχω πιά γάτα, και έχω χωρίσει με την Φ., και έκοψα και τα αυγά Κίντερ, μού μένει το καλοκαίρι η Θάλασσα, το χειμώνα το βουνό. Μένει το ποδήλατο, η μουσική, το πιάνο μου. Η μουσική... το πιάνο... ξεσπάω εκεί με τις ώρες. Αλίμονο στους γείτονες, αν και μού έχουν πει ότι το απολαμβάνουν.

Τέλος, έχω τον τελευταίο καιρό μια νέα χαρά. Το Ημεροδίχτυ μου! Οι φίλοι που έχω κάνει εδώ. Τα σχόλια. Ένα νέο ενδιαφέρον blog που ανακαλύπτω. Η εκπομπή του Γιώργου από τον Astra FM της Κύπρου, κάθε Δευτέρα βράδυ. Μια έκπληξη από έναν φίλο. Το νέο Βλογ της Μαρίας, όπου έγινα κι εγώ μέλος. Ένα αναπάντεχο email. Η συμπαράσταση. Η αμοιβαιότητα. Η αλληλεγγύη. Το να μοιράζεσαι.

Είμαι ευτυχισμένος. Ακόμα και όταν δεν το ξέρω. Εσείς;

Σ;)