ΠΕΡΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΣ ΚΑΙ C(L)OPYRIGHT

Με αφορμή ένα σημερινό άρθρο στο e-Rooster Blog
τους έστειλα το ακόλουθο σχόλιο:

"Φίλ e-Κοκορίκοι, είπατε

"να βρεθεί ένας άλλος τρόπος για να βγάζουν λεφτά οι εταιρίες"

Τραγούδι
Λογοτεχνία
Μουσική
Ταινίες
Φωτογραφίες

..χωρίζονται σε δυό κατηγορίες.

Στν πρώτη, τα "ΠΡΟΪΟΝΤΑ", που "ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΙ" σαν ντομάτες, πατάτες, αγγουράκια, κινητά τηλέφωνα, φηφιακές φωτογραφικές, τζην παντελόνια, μοδάτα ρούχα,

και ΠΡΕΠΕΙ να πουλήσουν, γιατί ΦΤΙΑXΤΗΚΑΝ για το κέρδος,

Στην "δεύτερη", τα Άλλα, που φτιάχνονται σαν απόπειρες επικοινωνίας, ή και απλά έκφρασης, ανθρώπων που ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΙ να πουν, και όχι για το κέρδος.

Οι δεύτεροι συνήθως δεν έχουν αντίρρηση να διανέμονται τα πνευματικά τους δημιουργήματα ΔΩΡΕΑΝ. Οι πρώτοι φυσικά και έχουν.

Αν θέλεις να δεις τον "Κώδικα Νταβίντσι", ή το Brokeback Mountain, ή να ακούσεις τα νέα χιτάκια της Madonna, ή της Britney Spears, ή την Βίσση, ή τον Τσαλίκη και την Βανδή, φυσικά και πρέπει να πληρώσεις.

Αν θέλεις να δεις την Amelie, ή την "Πόλη των χαμένων παιδιών", ή το Brazil, ή την Frida, ή να ακούσεις τον Manu Chao,ή την Μαρία Κάλλας, ή ακόμα και τον James Blunt, φυσικά και δεν χρειάζεται.

Γιατί τα πρώτα είναι ΠΡΟΪΟΝΤΑ, ενώ τα δεύτερα είναι ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ. Και ΟΛΟΙ θα έπρεπε να έχουν ελεύθερη πρόσβαση σε αυτά.

Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ.
Μαύρος Γάτος είμαι, έτσι το βλέπω. "



Να συμπληρώσω εδώ, ότι φυσικά και οι Εταιρείες πρέπει να βγάζουν λεφτά, γιατί γι'αυτό φτιάχτηκαν, και όχι σαν Κοινωφελή Ιδρύματα. Απλά, εμένα προσωπικά, τα ΠΡΟΙΟΝΤΑ της πρώτης κατηγορίας, συνήθως δεν με αφορούν. Όταν και αν με αφορούν, ευχαρίστως πληρώνω για να τα "ΑΠΟΛΑΥΣΩ", όπως πληρώνω για τον γύρο με πίτα από την γωνία και για τα ψώνια από το (διπλανό στο multiplex) σουπερμάρκετ. Πολύ εύστοχα αυτοί ποου "παράγουν" τέτοιου είδους προιόντα, όπως τρα blockbusters του Holywood ή τα βιβλία του Dan Brown, λέγονται "ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ", λέξη που πολύ σωστά παραπέμπει, όπως προείπα, σε αγγουράκια και μαρούλια.

Τα πνευματικά αγαθά της δεύτερης κατηγορίας, όπως και καθετί που αξίζει στη ζωή, οφείλουν να είναι, και συνήθως ΕΙΝΑΙ, δωρεάν. Και οι περισσότεροι Δημιουργοί αυτής της κατηγορίας δεν έχουν καμμία αντίρηση γι'αυτό. Και φυσικά δεν είναι κακό ο δημιουργός να βγάζει και το ψωμί του, εκτός από το να βγάζει τα εσώψυχά του, και φυσικά πρέπει και αυτός να ζήσει, και να μην τρώει από την Φιλόπτωχο, αλλά δεν θα γίνει πλούσιος, από τα κομμάτια της ψυχής του που μοιράζει.

Δεν είναι αυτό που επιδιώκει ο Δημιουργός, αντίθετα με τον Παραγωγό. Οι περισσότεροι από αυτούς, επιδιώκουν να ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΝ και να ΑΚΟΥΣΤΟΥΝ και όχι να αποκτήσουν "με τραγούδια για την φτώχεια, και την ξενιτιά, ρετιρέ στην Κηφισιά"... είναι στην φύση τους, αλλιώς δεν θα ήταν Δημιουργοί, αλλά Παραγωγοί. Και φυσικά, ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΜΑΖΙ, λυπάμαι πολύ, αγαπημένη μου Δήμητρα Γαλάνη.

Εγώ, με τις ιδέες μου, κι εσείς, με τα λεφτά σας
νομίζω πως τα θέλετε, μονά-ζυγά δικά σας
δεν θέλω την κουβέντα σας, ούτε τη γνωριμιά σας...
Νικόλας Άσιμος

Σκεφτείτε τον Νικόλα Άσιμο, ή τους Deep Purple να μηνύει κάποιον γιατί αντέγραψε τα τραγούδια του από το Kazaa. Προσοχή, άλλο οι Deep Purple, άλλο η ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΟΥΣ, θα μού πεις, γιατί άλλο, αφού αυτοί καθορίζουν τους όρους συνεργασίας. Όμως ξέρω ότι πολλοί διεθνώς κορυφαίοι καλλιτέχνες, όπως ο Sting, έχουν εκφραστεί δημόσια υπέρ της ελεύθερης διακίνησης των δημιουργιών τους, και αυτό υποθέτω ότι καλύπτεται και από τους όρους συνεργασίας τους με τις εταιρείες τους.



Πολλές φορές, μπορεί να πέσεις ΠΟΛΥ έξω, όσον αφορά την εκτίμησή σου για το ποιόν καλλιτέχνη θα ενοχλήσει και ποιόν όχι, αν μοιραστείς την δουλειά του. Έπεσα από τα σύννεφα όταν έμαθα ότι η αγαπημένη μου Δήμητρα Γαλάνη πρωτοστατεί στο κυνήγι των Μαγισσών ---- σόρρυ της "Πειρατείας" στην Ελλάδα. Οι απορίες μου λύθηκαν όταν την είδα λουσμένη στα γαρύφαλλα των λουλουδούδων, ενώ οι Νυχτερινοί χόρευαν τσιφτετέλια και αρκουδοζειμπέκικα, τον Δεκέμβρη στο Fix Θεσσαλονίκης. Ίσως η γυναίκα να έχει ανάγκες, μποορεί να χρειάζεται επειγόντως ένα εξοχικό στην Μύκονο, πχ, μαζί με το υπόλοιπο ... τζετ σετ. Το σέβομαι όμως, και δεν θα ξανακατεβάσω κομμάτι της. Ούτε όμως και θα ξαναασχοληθώ μαζί της. Και λυπάμαι πολύ.

Η πειρατεία, λέει, σκοτώνει την μουσική. Δηλαδή, προ δισκογραφίας, και προ Κοπυράιτ, δεν υπήρχε μουσική. Ανύπαρκτος ο Μότσαρτ. Νεκρός ο Μπετόβεν. Ο Λίστ. Ο Σούμπερτ. Ο Τσαικόφσκυ. Οι μουσικές των Λαών. Των ανώνυμων και άγνωστων δημιουργών.

Νεκρός, μουσικά, και ο Νικόλας ο Άσιμος, που πουλούσε τις κασσέτες του, στο μαγαζάκι του, στο Μοναστηράκι, χωρίς κανένα copyright.

Βρε, άντε παγαίνετε, λέω εγώ.

Τέλος, για να αποσαφηνίσω ακόμα περισσότερο την θέση μου, οφείλω να πω ότι για τα δικά μου "έργα", αν υποθέσουμε ότι έχουν οποιαδήποτε αξία για οποιονδήποτε, με νοιάζει να φτάσουν σε ανθρώπους που θα τα εκτιμήσουν, και ποου ίσως τους φανούν και χρήσιμα, και όχι το ΠΩΣ θα φτάσουν. Και ΦΥΣΙΚΑ θα με ενοχλήσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, αν δω κάτι που έγραψα να το παρουσιάζει κάποιος σαν δικό του, και ακόμα περισσότερο θα με ενοχλήσει (και θα λάβω και τα μέτρα μου νομικά) αν κάποιος, λέμε τώρα, έ, μην με πάρετε για ψώνιο, αν κάποιος τα ΠΟΥΛΗΣΕΙ (δηλ. κυριολεκτικά, βγάζοντας κέρδος - μην γελάς Λαμπρούκο) σαν δικά του.

Για να κλείσω, θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα άσμα που τραγουδά αυτήν την στιγμή η αγαπημένη Βίκυ Μοσχολιού μέσα στο κεφάλι μου:

Δεν είμαστε στην ίδια τη Συχνότητα
δεν είμαστε στον ίδιο το Σταθμό
τα όνειρά μου έχουνε ταυτότητα
τα όνειρά σου έχουν αριθμό...

Καλημέρα σε όλους
Μάυρος Γάτος (c)(r)(p)