31 Ιαν 2006
ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΦΙΆΛΗ
Μού'χες πει. θα'ρθεί. πριν το τέλος.
μια αόρατη φωνή. ένα μπουκάλι καινό.
έφτασε. την ακούω. επιτέλους.
όμως πάρε. από μένα. το ποτήρι αυτό
30 Ιαν 2006
Ο ΜΑΥΡΟΣ ΠΡΟΒΑΤΟΣ
Ο ΜΑΥΡΟΣ ΠΡΟΒΑΤΟΣ
αφιερωμένο στον Νίκο Ν.
Άργησες λίγο, ξανάρχισες τελικά να κυκλοφορείς στο δρόμο
Κάνεις τον ανήξερο, μας χαιρετάς όλους, όπως πριν
θερμά, αστειεύεσαι, μας πειράζεις
όπως πριν
πριν, "την περιπέτεια"
Όμως, εμείς, είμαστε όλοι παγωμένοι
σε κοιτάζουμε αμήχανα, έως και τρομαγμένα,
σού δίνουμε μηχανικά το χέρι
και τρέχουμε να φύγουμε το γρηγορότερο από κοντά σου
Τρέχουμε να σωθούμε, τρέχουμε να πλυθούμε,
δεν θέλουμε ούτε την κουβέντα σου
ούτε τη γνωριμία σου
ούτε, καν, την ανάμνηση από το άγγιγμά σου
Μαύρος Γάτος
αφιερωμένο στον Νίκο Ν.
Άργησες λίγο, ξανάρχισες τελικά να κυκλοφορείς στο δρόμο
Κάνεις τον ανήξερο, μας χαιρετάς όλους, όπως πριν
θερμά, αστειεύεσαι, μας πειράζεις
όπως πριν
πριν, "την περιπέτεια"
Όμως, εμείς, είμαστε όλοι παγωμένοι
σε κοιτάζουμε αμήχανα, έως και τρομαγμένα,
σού δίνουμε μηχανικά το χέρι
και τρέχουμε να φύγουμε το γρηγορότερο από κοντά σου
Τρέχουμε να σωθούμε, τρέχουμε να πλυθούμε,
δεν θέλουμε ούτε την κουβέντα σου
ούτε τη γνωριμία σου
ούτε, καν, την ανάμνηση από το άγγιγμά σου
Μαύρος Γάτος
ΜΉΝΥΜΑ ΣΕ ΕΜΑΙL
Την Παρασκευή το βράδυ έκοψε την πίτα ο ορειβατικός μου σύλλογος, που είναι ουσιαστικά μια μεγάλη και καλή παρέα. Δεν πηγα, έλειπα και μακριά. Πέρσι είχα πάει με την Φ.
Χτες το βράδυ είχε χορό το φροντιστήριο του φίλου μου του Α. Πάλι δεν πήγα...Πέρσι είχα πάει με την Φ. Ήταν πιο μετά, είχαμε ντυθεί και καρναβάλια. Εγώ αρχαίος Έλληνας, αυτή... Τi; Άρχισα κιόλας να ξεχνώ...
ΤΙ ΛΕΙΠΕΙ, ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ; ΑΣ ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΕΠΟΥ...
Ο ΜΕΓΑΣ ΘΕΟΣ ΕΡΩΤΑΣ, 4ο ΜΕΡΟΣ (τελευταίο)
Μαζέψαμε λοιπόν όλα τα συστατικά του Έρωτα, την Χημεία και τα υπόλοιπα που λέγαμε. Όμως, τι λείπει; Τι φταίει, και η καρδιά μου κλαίει;
Λείπει το μαγείρεμα, σε σιγανή φωτιά… Για να ωριμάσει και να ολοκληρωθεί ο Έρωτας, πρέπει πρώτα να εξημερώσεις τον Άλλον, και να εξημερωθείς κι εσύ από αυτόν… χρειάζεται Χρόνος, λίγος, ή πολύς…
Λείπει το μαγείρεμα, σε σιγανή φωτιά… Για να ωριμάσει και να ολοκληρωθεί ο Έρωτας, πρέπει πρώτα να εξημερώσεις τον Άλλον, και να εξημερωθείς κι εσύ από αυτόν… χρειάζεται Χρόνος, λίγος, ή πολύς…
Η Αλεπού:
Δεν γνωρίζουμε πραγματικά παρά μόνο αυτά που εξημερώνουμε.
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Τι πρέπει να κάνω;
Η Αλεπού: Πρέπει να κάνεις υπομονή. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, κι εγώ θα σε κοιτάζω με τις άκρες των ματιών…
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Και…
Η Αλεπού: Και δεν θα λες κουβέντα.
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Α…
Η Αλεπού: Τα λόγια είναι πηγή παρεξηγήσεων. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιό κοντά.
(Ο Μικρός Πρίγκηπας εξημερώνει την Αλεπού, όπως τον δίδαξε)
………
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Τώρα πρέπει να φύγω.
Η Αλεπού: Α! Θα κλάψω…
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Εσύ φταις. Εγώ δεν ήθελα να σου κάνω κακό, εσύ θέλησες να σε εξημερώσω…
Η Αλεπού: Φυσικά…
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Αλλά θα κλάψεις;
Η Αλεπού: Φυσικά.
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Και λοιπόν; Τι κέρδισες;
Η Αλεπού: Κέρδισα, εξαιτίας του χρώματος των σταχιών. Πήγαινε να ξαναβρείς τα Τριαντάφυλλα, και θα καταλάβεις, ότι το δικό σου, είναι μοναδικό στον κόσμο.
ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ
Δεν μοιάζετε στο τριαντάφυλλό μου
αν κι έτσι θα νόμιζε ένας τυχαίος περαστικός
δεν είστε τίποτε ακόμη
κανείς δεν σας έχει εξημερώσει
κανέναν δεν έχετε εξημερώσει
αφού δεν έχετε κανέναν φίλο, δεν είστε μοναδικές στον κόσμο
είστε όμορφες, αλλά είστε κενές
δεν πεθαίνει κανείς για εσάς
το δικό μου το τριαντάφυλλο, μετράει πιο πολύ από όλες σας μαζί
Γιατί αυτήν πότισα
Γιατί αυτήν προστάτεψα
Γιατί αυτήν παρηγόρησα
Γιατί αυτή, είναι το δικό μου το τριαντάφυλλο
Η ΑΛΕΠΟΥ
Για τον αποχαιρετισμό μας, να το μυστικό μου
μόνο με την καρδιά βλέπουμε καθαρά
ό,τι είναι αληθινά σημαντικό, είναι αόρατο για τα μάτια
αν οι άνθρωποι ξεχνούν αυτήν την αλήθεια, εσύ μην την ξεχάσεις
ο χρόνος που έχασες για το τριαντάφυλλό σου, είναι που το κάνει τόσο σημαντικό
κι είσαι υπεύθυνος για πάντα, για ό,τι έχεις εξημερώσει
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ
Νά’μαι, λοιπόν, παντοτινά υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου
Γιατί αυτήν πότισα…
Η ΑΛΕΠΟΥ
…πότισες…
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ
…γιατί αυτήν προστάτεψα…
Η ΑΛΕΠΟΥ
…προστάτεψες…
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ
…γιατί αυτήν παρηγόρησα
Γιατί αυτή, είναι το δικό μου το τριαντάφυλλο
Η ΑΛΕΠΟΥ
…γιατί αυτή, είναι το δικό σου το τριαντάφυλλο
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ
Γιατί αυτήν προφύλαξα…
Η ΑΛΕΠΟΥ
…προφύλαξες…
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ
…γιατί αυτήν παρηγόρησα…
Η ΑΛΕΠΟΥ
…παρηγόρησες…
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ
…γιατί αυτήν αγάπησα
Γιατί αυτή, είναι το δικό μου το τριαντάφυλλο
Η ΑΛΕΠΟΥ
…γιατί αυτή, είναι το δικό σου το τριαντάφυλλο
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ
Γιατί είναι αυτή
Γιατί είναι το δικό μου το τριαντάφυλλο
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Αντίο.
Η Αλεπού: Αντίο. Μην ξεχάσεις το μυστικό μου. Μόνο με την καρδιά βλέπουμε καθαρά.
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Μόνο με την καρδιά βλέπουμε καθαρά.
Η Αλεπού: Κι ό,τι είναι αληθινά σημαντικό, είναι αόρατο για τα μάτια.
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Ό,τι είναι αληθινά σημαντικό, είναι αόρατο για τα μάτια.
Η Αλεπού: Αυτό που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό, είναι ο χρόνος που αφιέρωσες σ’αυτό.
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Αυτό που κάνει το τριαντάφυλλό μου τόσο σημαντικό…
Η Αλεπού: …είναι ο χρόνος…
Ο Μικρός Πρίγκηπας: …είναι ο χρόνος…
Η Αλεπού: …που αφιέρωσες σ’αυτό.
Ο Μικρός Πρίγκηπας: …που αφιέρωσα σ’αυτό. Ό,τι είναι αληθινά σημαντικό, είναι αόρατο για τα μάτια.
(Η Αλεπού φεύγει σιγά σιγά)
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Αλεπού… Πού είσαι… Αλεπού…
Μαύρος Γάτος
ΥΓ Το "είμαστε από διαφορετικό πλανήτη" αναφέρεται στο βιβλίο του John Gray "Άντρες από τον Άρη, γυναίκες από την Αφροδίτη", που σας συνιστώ ανεπιφύλακτα.
ΥΓ 2Τα αποσπάσματα με τον Μικρό Πρίγκηπα και η φωτογραφία, είναι από την Μουσική παράσταση Le Petit Prince - Le Spectacle Musical, σε μουσική του Richard Cocciante και κείμενα της Elisabeth Anais, που ανέβηκε τον χειμώνα του 2002 στο Καζίνο του Παρισιού. Κυκλοφορεί σε DVD (στην Γαλλία και στο Internet).
ΥΓ 3 Να και η Consuelo de Saint-Exupery, η γυναίκα του Antoine, το αληθινό Τριαντάφυλλο του Μικρού Πρίγκηπα...
Ο Μέγας Θεός Έρωτας (και το πήδημα των Σκύλων), πρώτο μέρος
Ο Μέγας Θεός Έρωτας (ορισμός αγάπης και έρωτα), δεύτερο μέρος
Ο Μέγας Θεός Έρωτας(είναι αρρώστια τα τραγούδια;), τρίτο μέρος
Αν υποπέσει στην αντίληψή μου χρήση των κειμένων μου χωρίς αναφορά στην πηγή, επιφυλάσσομαι να δείξω ΚΑΙ τα νύχια μου, ΚΑΙ τα δόντια μου...
Καλή βδομάδα
Σ;)))
Δεν γνωρίζουμε πραγματικά παρά μόνο αυτά που εξημερώνουμε.
ΕΞΗΜΕΡΩΣΕ ΜΕ
Η ΑΛΕΠΟΥ (τραγουδά)
Αν θέλεις να παίξεις μαζί μου, πρέπει να με εξημερώσεις
να δημιουργήσεις βήμα το βήμα δεσμούς, με τους οποίους θα συνδεόμαστε
Αλλιώς δεν είσαι για μένα παρά ένα μικρό αγόρι, όπως όλα τα άλλα
Κι εγώ για σένα, που δεν με γνωρίζεις, δεν είμαι παρά μια αλεπού όπως όλες οι άλλες
Εξημέρωσέ με, σε παρακαλώ, αν θέλεις ένα φίλο καλό,
και μέχρι να χαθώ, θά’σαι στον κόσμο μοναδικό
Αν μπορέσεις να με εξημερώσεις, η ζωή μου θα λούζεται ηλιοφώς
θα γνωρίζω τον ήχο των βημάτων σου και θα βγαίνω από την τρύπα μου
Τα ξανθά σταροχώραφα θα μου θυμίζουν εσένα
Θ’ αγαπήσω επιτέλους τον αχό του ανέμου που θα φυσά στα στάχια
Εξημέρωσέ με, σε παρακαλώ, αν θέλεις ένα φίλο καλό,
και μέχρι να χαθώ, θά’σαι μοναδικό στον κόσμο
Γνωρίζουμε αληθινά μόνο όσα εξημερώνουμε
Μά οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό για χάσιμο όταν διασταυρώνονται
Θέλουν ν’αγοράζουν τα πάντα έτοιμα,
μα δεν υπάρχουν έμποροι φίλων, για να πουλάνε έτοιμη φιλία
κι έτσι, οι άνθρωποι, δεν έχουν πιά φίλους
Εξημέρωσέ με, σε παρακαλώ, αν θέλεις ένα φίλο καλό,
και μέχρι να χαθώ, θά’σαι στον κόσμο μοναδικό
Πρέπει να συναντιόμαστε για να μπορέσουμε να εμπλουτίσουμε την καρδιά
κι όλες αυτές οι δικές μας στιγμές, θα με διδάξουν, το τίμημα της ευτυχίας.
Η ΑΛΕΠΟΥ (τραγουδά)
Αν θέλεις να παίξεις μαζί μου, πρέπει να με εξημερώσεις
να δημιουργήσεις βήμα το βήμα δεσμούς, με τους οποίους θα συνδεόμαστε
Αλλιώς δεν είσαι για μένα παρά ένα μικρό αγόρι, όπως όλα τα άλλα
Κι εγώ για σένα, που δεν με γνωρίζεις, δεν είμαι παρά μια αλεπού όπως όλες οι άλλες
Εξημέρωσέ με, σε παρακαλώ, αν θέλεις ένα φίλο καλό,
και μέχρι να χαθώ, θά’σαι στον κόσμο μοναδικό
Αν μπορέσεις να με εξημερώσεις, η ζωή μου θα λούζεται ηλιοφώς
θα γνωρίζω τον ήχο των βημάτων σου και θα βγαίνω από την τρύπα μου
Τα ξανθά σταροχώραφα θα μου θυμίζουν εσένα
Θ’ αγαπήσω επιτέλους τον αχό του ανέμου που θα φυσά στα στάχια
Εξημέρωσέ με, σε παρακαλώ, αν θέλεις ένα φίλο καλό,
και μέχρι να χαθώ, θά’σαι μοναδικό στον κόσμο
Γνωρίζουμε αληθινά μόνο όσα εξημερώνουμε
Μά οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό για χάσιμο όταν διασταυρώνονται
Θέλουν ν’αγοράζουν τα πάντα έτοιμα,
μα δεν υπάρχουν έμποροι φίλων, για να πουλάνε έτοιμη φιλία
κι έτσι, οι άνθρωποι, δεν έχουν πιά φίλους
Εξημέρωσέ με, σε παρακαλώ, αν θέλεις ένα φίλο καλό,
και μέχρι να χαθώ, θά’σαι στον κόσμο μοναδικό
Πρέπει να συναντιόμαστε για να μπορέσουμε να εμπλουτίσουμε την καρδιά
κι όλες αυτές οι δικές μας στιγμές, θα με διδάξουν, το τίμημα της ευτυχίας.
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Τι πρέπει να κάνω;
Η Αλεπού: Πρέπει να κάνεις υπομονή. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, κι εγώ θα σε κοιτάζω με τις άκρες των ματιών…
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Και…
Η Αλεπού: Και δεν θα λες κουβέντα.
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Α…
Η Αλεπού: Τα λόγια είναι πηγή παρεξηγήσεων. Όμως, κάθε μέρα, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιό κοντά.
(Ο Μικρός Πρίγκηπας εξημερώνει την Αλεπού, όπως τον δίδαξε)
………
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Τώρα πρέπει να φύγω.
Η Αλεπού: Α! Θα κλάψω…
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Εσύ φταις. Εγώ δεν ήθελα να σου κάνω κακό, εσύ θέλησες να σε εξημερώσω…
Η Αλεπού: Φυσικά…
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Αλλά θα κλάψεις;
Η Αλεπού: Φυσικά.
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Και λοιπόν; Τι κέρδισες;
Η Αλεπού: Κέρδισα, εξαιτίας του χρώματος των σταχιών. Πήγαινε να ξαναβρείς τα Τριαντάφυλλα, και θα καταλάβεις, ότι το δικό σου, είναι μοναδικό στον κόσμο.
ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ
Δεν μοιάζετε στο τριαντάφυλλό μου
αν κι έτσι θα νόμιζε ένας τυχαίος περαστικός
δεν είστε τίποτε ακόμη
κανείς δεν σας έχει εξημερώσει
κανέναν δεν έχετε εξημερώσει
αφού δεν έχετε κανέναν φίλο, δεν είστε μοναδικές στον κόσμο
είστε όμορφες, αλλά είστε κενές
δεν πεθαίνει κανείς για εσάς
το δικό μου το τριαντάφυλλο, μετράει πιο πολύ από όλες σας μαζί
Γιατί αυτήν πότισα
Γιατί αυτήν προστάτεψα
Γιατί αυτήν παρηγόρησα
Γιατί αυτή, είναι το δικό μου το τριαντάφυλλο
Η ΑΛΕΠΟΥ
Για τον αποχαιρετισμό μας, να το μυστικό μου
μόνο με την καρδιά βλέπουμε καθαρά
ό,τι είναι αληθινά σημαντικό, είναι αόρατο για τα μάτια
αν οι άνθρωποι ξεχνούν αυτήν την αλήθεια, εσύ μην την ξεχάσεις
ο χρόνος που έχασες για το τριαντάφυλλό σου, είναι που το κάνει τόσο σημαντικό
κι είσαι υπεύθυνος για πάντα, για ό,τι έχεις εξημερώσει
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ
Νά’μαι, λοιπόν, παντοτινά υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου
Γιατί αυτήν πότισα…
Η ΑΛΕΠΟΥ
…πότισες…
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ
…γιατί αυτήν προστάτεψα…
Η ΑΛΕΠΟΥ
…προστάτεψες…
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ
…γιατί αυτήν παρηγόρησα
Γιατί αυτή, είναι το δικό μου το τριαντάφυλλο
Η ΑΛΕΠΟΥ
…γιατί αυτή, είναι το δικό σου το τριαντάφυλλο
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ
Γιατί αυτήν προφύλαξα…
Η ΑΛΕΠΟΥ
…προφύλαξες…
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ
…γιατί αυτήν παρηγόρησα…
Η ΑΛΕΠΟΥ
…παρηγόρησες…
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ
…γιατί αυτήν αγάπησα
Γιατί αυτή, είναι το δικό μου το τριαντάφυλλο
Η ΑΛΕΠΟΥ
…γιατί αυτή, είναι το δικό σου το τριαντάφυλλο
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ
Γιατί είναι αυτή
Γιατί είναι το δικό μου το τριαντάφυλλο
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Αντίο.
Η Αλεπού: Αντίο. Μην ξεχάσεις το μυστικό μου. Μόνο με την καρδιά βλέπουμε καθαρά.
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Μόνο με την καρδιά βλέπουμε καθαρά.
Η Αλεπού: Κι ό,τι είναι αληθινά σημαντικό, είναι αόρατο για τα μάτια.
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Ό,τι είναι αληθινά σημαντικό, είναι αόρατο για τα μάτια.
Η Αλεπού: Αυτό που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό, είναι ο χρόνος που αφιέρωσες σ’αυτό.
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Αυτό που κάνει το τριαντάφυλλό μου τόσο σημαντικό…
Η Αλεπού: …είναι ο χρόνος…
Ο Μικρός Πρίγκηπας: …είναι ο χρόνος…
Η Αλεπού: …που αφιέρωσες σ’αυτό.
Ο Μικρός Πρίγκηπας: …που αφιέρωσα σ’αυτό. Ό,τι είναι αληθινά σημαντικό, είναι αόρατο για τα μάτια.
(Η Αλεπού φεύγει σιγά σιγά)
Ο Μικρός Πρίγκηπας: Αλεπού… Πού είσαι… Αλεπού…
Και όλα αυτά λοιπόν, ρωτώ και πάλι, γιατί; Γιατί να θυσιάσεις το Θέλω σου, τον χρόνο σου, γιατί να κάνεις υποχωρήσεις, γιατί να χάσεις ένα μεγάλο μέρος της Ελευθερίας σου, γιατί να εξημερώσεις και να εξημερωθείς, γιατί να ερωτευτείς και ν’αγαπήσεις και να δεσμευτείς και να ρισκάρεις να πονέσεις βαθιά;
Γιατί κάποτε παλιά, κάθησε ο Θεός, το σκέφτηκε από δω, το σκέφτηκε από κει, κι αποφάσισε ότι ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον…
Γιατί κάποτε παλιά, κάθησε ο Θεός, το σκέφτηκε από δω, το σκέφτηκε από κει, κι αποφάσισε ότι ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον…
18 Καὶ εἶπε Κύριος ὁ Θεός· οὐ καλὸν εἶναι τὸν ἄνθρωπον μόνον· ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθὸν κατ᾿ αὐτόν. 19 καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς ἔτι ἐκ τῆς γῆς πάντα τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ καὶ πάντα τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἤγαγεν αὐτὰ πρὸς τὸν ᾿Αδάμ, ἰδεῖν τί καλέσει αὐτά. καὶ πᾶν ὃ ἐὰν ἐκάλεσεν αὐτὸ ᾿Αδὰμ ψυχὴν ζῶσαν, τοῦτο ὄνομα αὐτῷ. 20 καὶ ἐκάλεσεν ᾿Αδὰμ ὀνόματα πᾶσι τοῖς κτήνεσι καὶ πᾶσι τοῖς πετεινοῖς τοῦ οὐρανοῦ καὶ πᾶσι τοῖς θηρίοις τοῦ ἀγροῦ· τῷ δὲ ᾿Αδὰμ οὐχ εὑρέθη βοηθὸς ὅμοιος αὐτῷ. 21 καὶ ἐπέβαλεν ὁ Θεὸς ἔκστασιν ἐπὶ τὸν ᾿Αδάμ, καὶ ὕπνωσε· καὶ ἔλαβε μίαν τῶν πλευρῶν αὐτοῦ καὶ ἀνεπλήρωσε σάρκα ἀντ᾿ αὐτῆς. 22 καὶ ᾠκοδόμησεν ὁ Θεὸς τὴν πλευράν, ἣν ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ ᾿Αδάμ, εἰς γυναῖκα καὶ ἤγαγεν αὐτὴν πρὸς τὸν ᾿Αδάμ. 23 καὶ εἶπεν ᾿Αδάμ· τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου· αὕτη κληθήσεται γυνή, ὅτι ἐκ τοῦ ἀνδρὸς αὐτῆς ἐλήφθη αὕτη· 24 ἕνεκεν τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν. 25 καὶ ἦσαν οἱ δύο γυμνοί, ὅ τε ᾿Αδὰμ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ, καὶ οὐκ ᾐσχύνοντο.
Ολόγυμνοι λοιπόν ζούσαν οι Πρωτόπλαστοι, και δεν ντρέπονταν, δεν έδιναν δεκάρα. Ανέμελοι, ελεύθεροι ν’αλωνίζουν όλον τον Παράδεισο, ήτοι το ίδιο το οικόπεδο, την χλωρίδα και την πανίδα, εξαιρουμένου ενός συγκεκριμένου μοιραίου Δέντρου… Ελεύθερος ο Αδάμ, κούνια που τον κούναγε δηλαδή, είπαμε για την «ελευθερία» του ανθρώπου στο κεφάλαιο Θεός, πολύ τύπος όμως ο τύπος, όλος ο Κόσμος, συμπεριλαμβανομένης και της Εύας - Ζωής, είδαμε τον καιρό εκείνο ποια ήταν η θέση της γυναίκας, όλος ο Κόσμος υπήρχε μόνο και μόνο για να Τον εξυπηρετεί, ήταν δηλαδή ο Αδάμ κάτι σαν τον σημερινό Ελληνάρα, ελεύθερος ήταν λοιπόν, παρά την ύπαρξη της συζύγου, που πλάστηκε από αυτόν ειδικά γι΄αυτόν, γυμνός κι ελεύθερος· ελεύθερος σαν χίππης, χασίσι δεν ξέρω, αλλά το άλλο –ήσι και την επιστροφή στη φύση των χίππηδων σίγουρα τα τιμούσε σφόδρα… Ελεύθερος ο πιθηκάνθρωπος Αδάμ, γιατί δεν ήξερε τον Έρωτα, σε αντίθεση με τον ευαίσθητο George Moustaki, που την πάτησε και φόρεσε τα γλυκά δεσμά του …
Ελευθερία μου
Σ’έναν τέτοιο, αληθινό Έρωτα, δεν χάνεις μόνο την ελευθερία σου, όποιαν είχες τέλος πάντων, αλλά όσο πιο πολύ δένεσαι με τον Άλλο, τόσο πιο πολύ χάνεις και τον εαυτό σου, μέσα στον Άλλο… ίσως γι’αυτό να μην φοβούνται οι ερωτευμένοι πιά τον Θάνατο, απελευθερωμένοι από το Προπατορικό Αμάρτημα της Γνώσης, αφού αυτός που Γνωρίζει τον Θάνατο είναι ο Εαυτός, και ο Εαυτός, μέσα στον Έρωτα, είπαμε, χάνεται… δεν είναι και άσχημη συναλλαγή, χάνεις τον («διαβολικό», έτσι κι αλλιώς…) εαυτό σου, κερδίζεις όμως, εκτός από όλα τα άλλα προφανή, και την Αθανασία… Γίνεσαι λιγάκι Θεός…
Ελευθερία μου
Ελευθερία μου, σε φύλαγα καιρό, σαν σπάνιο μαργαριτάρι
Ελευθερία μου, που με βοήθησες, να λύσω κάθε παλαμάρι
για να πάω παντού
ως την άκρη των δρόμων της τύχης
για να κόψω τα ρόδα
των ανέμων και των ονείρων
πάνω σε φεγγαραχτίδες
Ελευθερία μου, στις δικές σου προσταγές, υπάκουε η καρδιά μου
Ελευθερία μου, σου 'δωσα τα πάντα, όλα τα υπάρχοντά μου
πόσο υπέφερα για να καλύψω τις απαιτήσεις σου
έφυγα από την χώρα μου, άφησα τους φίλους μου
για να κερδίσω την εμπιστοσύνη σου
Ελευθερία μου, μπόρεσες να νικήσεις όλες μου τις συνήθειες
Ελευθερία μου, μ’ έκανες ν’ αγαπήσω ακόμα και την μοναξιά
μ’ έκανες να γελώ
βλέποντας να τελειώνει
μια όμορφη περιπέτεια
με προστάτεψες
όταν έπρεπε να κρυφτώ
για να γιατρέψω τις πληγές μου
Ελευθερία μου, κι όμως, σε άφησα, μια νύχτα του Δεκέμβρη
παράτησα τους μακρινούς δρόμους, που βαδίζαμε μαζί
και χωρίς να νοιαστώ, χειροπόδαρα δεμένος,
σε πρόδωσα, για μια ερωτική φυλακή
και μια όμορφη δεσμοφύλακα
Georges Moustaki, Ma liberté
Ελευθερία μου, που με βοήθησες, να λύσω κάθε παλαμάρι
για να πάω παντού
ως την άκρη των δρόμων της τύχης
για να κόψω τα ρόδα
των ανέμων και των ονείρων
πάνω σε φεγγαραχτίδες
Ελευθερία μου, στις δικές σου προσταγές, υπάκουε η καρδιά μου
Ελευθερία μου, σου 'δωσα τα πάντα, όλα τα υπάρχοντά μου
πόσο υπέφερα για να καλύψω τις απαιτήσεις σου
έφυγα από την χώρα μου, άφησα τους φίλους μου
για να κερδίσω την εμπιστοσύνη σου
Ελευθερία μου, μπόρεσες να νικήσεις όλες μου τις συνήθειες
Ελευθερία μου, μ’ έκανες ν’ αγαπήσω ακόμα και την μοναξιά
μ’ έκανες να γελώ
βλέποντας να τελειώνει
μια όμορφη περιπέτεια
με προστάτεψες
όταν έπρεπε να κρυφτώ
για να γιατρέψω τις πληγές μου
Ελευθερία μου, κι όμως, σε άφησα, μια νύχτα του Δεκέμβρη
παράτησα τους μακρινούς δρόμους, που βαδίζαμε μαζί
και χωρίς να νοιαστώ, χειροπόδαρα δεμένος,
σε πρόδωσα, για μια ερωτική φυλακή
και μια όμορφη δεσμοφύλακα
Georges Moustaki, Ma liberté
Σ’έναν τέτοιο, αληθινό Έρωτα, δεν χάνεις μόνο την ελευθερία σου, όποιαν είχες τέλος πάντων, αλλά όσο πιο πολύ δένεσαι με τον Άλλο, τόσο πιο πολύ χάνεις και τον εαυτό σου, μέσα στον Άλλο… ίσως γι’αυτό να μην φοβούνται οι ερωτευμένοι πιά τον Θάνατο, απελευθερωμένοι από το Προπατορικό Αμάρτημα της Γνώσης, αφού αυτός που Γνωρίζει τον Θάνατο είναι ο Εαυτός, και ο Εαυτός, μέσα στον Έρωτα, είπαμε, χάνεται… δεν είναι και άσχημη συναλλαγή, χάνεις τον («διαβολικό», έτσι κι αλλιώς…) εαυτό σου, κερδίζεις όμως, εκτός από όλα τα άλλα προφανή, και την Αθανασία… Γίνεσαι λιγάκι Θεός…
Νά’μουν η αγάπη σου, νά’μουν το δάκρυ σου,
νά’μουν στα χείλη σου ιδρώτας λεπτός
Νά’μουν η σκέψη σου, νά’μουν η έγνοια σου,
νά’μουν χαρά μες τα μάτια σου, φως
Νά’μουν η μέρα σου, νά’μουν η νύχτα σου
νά’μουν το γέλιο σου κι ο στεναγμός
Νά’μουν η ελπίδα σου, η ηλιαχτίδα σου
νά’μουν η αγάπη σου, θά’μουν Θεός…
νά’μουν στα χείλη σου ιδρώτας λεπτός
Νά’μουν η σκέψη σου, νά’μουν η έγνοια σου,
νά’μουν χαρά μες τα μάτια σου, φως
Νά’μουν η μέρα σου, νά’μουν η νύχτα σου
νά’μουν το γέλιο σου κι ο στεναγμός
Νά’μουν η ελπίδα σου, η ηλιαχτίδα σου
νά’μουν η αγάπη σου, θά’μουν Θεός…
Μαύρος Γάτος
Έρωτας λοιπόν, τέλειος, θεϊκός, βασισμένος στην χημεία, την κατανόηση, και την εξοικείωση. Έρωτας, νικητής επί του Θανάτου, Έρωτας, χωρίς όρους και χωρίς όρια, να μην ξέρει ό ένας που τελειώνει και που αρχίζει ο άλλος. Έχετε προσέξει ότι τα ηλικιωμένα ζευγάρια, που έχουν ζήσει πολύ καιρό μαζί, μοιάζουνε; Δεν είναι ότι αλλάζουν τα χαρακτηριστικά τους, είναι οι παρόμοιες εκφράσεις που σιγά σιγά συνηθίζουν να παίρνουν, γιατί τι είναι ένα πρόσωπο, δυο μάτια, μια μύτη, ένα στόμα. Είναι οι εκφράσεις, το βλέμμα, που δημιουργούν την εντύπωση ενός προσώπου, και αυτά σιγά σιγά συγκλίνουν, μέσα στον Έρωτα και την Αγάπη, και με την πάροδο του Χρόνου, δυο άνθρωποι, που έχουν κάποτε γίνει Ένα, μοιάζουνε, όλο και πιο πολύ…
Δεν ξέρω που εσύ αρχίζεις
δεν ξέρεις που τελειώνω εγώ
δεν ξέρεις που τελειώνω εγώ
Georges Moustaki, Je ne sais pas ou tu commences, tu ne sais pas ou je finis
Πολύ ωραία βέβαια όλα αυτά, αλλά δεν είναι και εύκολα. Είναι μεν απλά, ναι, αλλά ποιος είπε ότι τα απλά είναι και εύκολα; Το αντίθετο μάλιστα, τα πιο απλά, τα πιο οφθαλμοφανή, είναι αυτά που ξεφεύγουν για πάρα πολύ καιρό από πάρα πολλούς… Και ο Χρόνος, εκτός από την ωρίμανση μιάς σχέσης, μπορεί να φέρει και την διάλυση της…
Ποιος να ξέρει που πηγαίνει ο δρόμος, πού κυλά η μέρα, μόνο ο Χρόνος
Και ποιος να ξέρει αν η αγάπη σου στεριώνει, όπως διάλεξε η καρδιά σου,
μόνο ο Χρόνος
Enya, Only Time
Και ποιος να ξέρει αν η αγάπη σου στεριώνει, όπως διάλεξε η καρδιά σου,
μόνο ο Χρόνος
Enya, Only Time
Απλά λοιπόν τα πράγματα μεν, πολύ δύσκολα δε. Αν λάβει επιπλέον κανείς υπ’όψιν ότι άντρες και γυναίκες είμαστε, και πρέπει να είμαστε, από διαφορετικό πλανήτη, και καλά κάνουμε και είμαστε, και εδώ την πάτησαν οι φεμινίστριες (με την κακή έννοια, που λέγαμε και στην Αρχή…), που θέλησαν να μας εξομοιώσουν σε όλα και έμειναν στο τέλος χωρίς άντρες, όπως οι άντρες στην Λυσιστράτη έμειναν χωρίς γυναίκες…
ΥΓ Το "είμαστε από διαφορετικό πλανήτη" αναφέρεται στο βιβλίο του John Gray "Άντρες από τον Άρη, γυναίκες από την Αφροδίτη", που σας συνιστώ ανεπιφύλακτα.
ΥΓ 2Τα αποσπάσματα με τον Μικρό Πρίγκηπα και η φωτογραφία, είναι από την Μουσική παράσταση Le Petit Prince - Le Spectacle Musical, σε μουσική του Richard Cocciante και κείμενα της Elisabeth Anais, που ανέβηκε τον χειμώνα του 2002 στο Καζίνο του Παρισιού. Κυκλοφορεί σε DVD (στην Γαλλία και στο Internet).
ΥΓ 3 Να και η Consuelo de Saint-Exupery, η γυναίκα του Antoine, το αληθινό Τριαντάφυλλο του Μικρού Πρίγκηπα...
ΥΓ 4 Τα τρία πρώτα μέρη του Μέγα Θεού Έρωτα, για όποιον ενδιαφέρεται.
Ο Μέγας Θεός Έρωτας (και το πήδημα των Σκύλων), πρώτο μέρος
Ο Μέγας Θεός Έρωτας (ορισμός αγάπης και έρωτα), δεύτερο μέρος
Ο Μέγας Θεός Έρωτας(είναι αρρώστια τα τραγούδια;), τρίτο μέρος
Υπενθυμίζω ότι όλες οι μεταφράσεις, εκτός από αυτές όπου αναφέρεται ρητά ο μεταφραστής, είναι δικές μου, και θα διεκδικήσω με νύχια και με δόντια, αν όχι το κοπυράιτ με την οικονομική έννοια, τουλάχιστον την πατρότητά τους. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τα δικά μου κείμενα κα ποιήματα (όπου δεν αναφέρεται ρητά ο συγγραφέας/ποιητής, είναι δικά μου).
Αν υποπέσει στην αντίληψή μου χρήση των κειμένων μου χωρίς αναφορά στην πηγή, επιφυλάσσομαι να δείξω ΚΑΙ τα νύχια μου, ΚΑΙ τα δόντια μου...
Καλή βδομάδα
Σ;)))
Ο ΜΕΓΑΣ ΘΕΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΣΕ ΛΙΝΚΣ
Μια που έμαθα πιά να βάζω links, ευχαριστώ Μαρία, ορίστε τα τρία πρώτα μέρη, για όποιον ενδιαφέρεται.
Ακολουθεί σήμερα το τέταρτο, και τελευταίο (του "Έρωτα". γιατί μετά είναι τα κεφάλαια "Φεμινισμός" και "Χωρισμός", μη φοβάστε δεν είναι απειλή, δεν θα τα δημοσιεύσω στο blog Σ;)
Ακολουθεί σήμερα το τέταρτο, και τελευταίο (του "Έρωτα". γιατί μετά είναι τα κεφάλαια "Φεμινισμός" και "Χωρισμός", μη φοβάστε δεν είναι απειλή, δεν θα τα δημοσιεύσω στο blog Σ;)
Ο Μέγας Θεός Έρωτας, πρώτο μέρος (και το πήδημα των Σκύλων)
Ο Μέγας Θεός Έρωτας, δεύτερο μέρος (ορισμός αγάπης και έρωτα)
Ο Μέγας Θεός Έρωτας, τρίτο μέρος (είναι αρρώστια τα τραγούδια;)
Τέταρτο μέρος: "Τι λείπει; Τι φταίει; Ας ρωτήσουμε την αλεπού..."
Υπενθυμίζω ότι όλες οι μεταφράσεις, εκτός από αυτές όπου αναφέρεται ρητά ο μεταφραστής, είναι δικές μου, και διεκδικώ, αν όχι το κοπυράιτ με την οικονομική έννοια, τουλάχιστον την πατρότητά τους, με νύχια και με δόντια. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τα δικά μου κείμενα κα ποιήματα (όπου δεν αναφέρεται ρητά ο συγγραφέας/ποιητής, είναι δικά μου).
Αν υποπέσει στην αντίληψή μου χρήση των κειμένων μου χωρίς αναφορά στην πηγή, επιφυλάσσομαι να δείξω ΚΑΙ τα νύχια μου, ΚΑΙ τα δόντια μου...
Σ;)))
29 Ιαν 2006
ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΑΙΜΑ ΣΤΑ BLOGS - ΕΛΑΤΕ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΕΙΡΗΝΗΣ!
Γύρισα!
Γύρισα, αλλά τι βρήκα; Το χάος!
Ημεροδίχτυα νεκρά, που το αίμα τους ακόμα αχνίζει. Μαχαιρώματα πισώπλατα. Μαχαιρώματα μπροστινά. Ημεροδίχτυα νεκραναστημένα, μα τον Γιόγκ-Σοθώθ (Darkangel). Μίση. Παρά φύσιν σοδομισμούς (Αραχτέ θα στα πω... τα κάλαντα Σ:[[[). Αλληλοσπαραγμούς. Πείνα και δάκρυα, αληθινά και κροκοδείλια.
Ειρήνη υμίν, παιδιά. Ψυχραιμία. Για όλους έχει χώρο το Δίχτυ...
Θα απαντήσω το γρηγορότερο σε όλους όσους μού μίλησαν όσο έλειπα. Για την ώρα, σας προσκαλώ όλους στην Οδό Ειρήνης…
Zazie, Οδός Ειρήνης (Rue de la Paix)
από το album: La Zizanie
Μετάφραση από τα γαλλικά: Μαύρος Γάτος
Αφιερωμένο στην: ξέρει αυτή...
Πουλάω το αμάξι μου, πάει τόσο γρήγορα, και με τρομάζει
Πουλάω την μαγκιά μου, τόση επιτυχία, και μ' ευτυχία δεν μοιάζει
Κόλπα και όπλα και τρέλλα και κάλλη, τα ξε-που-λώ
Πουλώ την ψυχή μου, κι ορμώ να σωθώ
Πουλώ τα εργοστάσια πριν το οξυγόνο μού εξαντληθεί
Πουλάω την βενζίνη μου πριν η θάλασσα μου δολοφονηθεί
Πριν πουλήσω το τομάρι φυγαδεύω το αρνί
και το σπίτι μου αδειάζω και το βγάζω στο σφυρί
Κι όλα αυτά γιατί...
Χτίζω ένα κάστρο οδός Ειρήνης
µπορείς κι εσύ να’ρθείς να μείνεις
και να'μαστε όλοι αγαπημένοι
μέχρι τέλους
Χτίζω στην άμμο ένα παλάτι
για της ειρήνης τους αγγέλους
για νά'ναι όλοι ευτυχισμένοι
επιτέλους
Πουλώ τους μπαλαντέρ μου, τα πάντα εξαργυρώνω, χρειάζομαι ρευστό
Όλα τα σηκώνω, ό,τι έχω και δεν έχω, για κοινό καλό
Περνάω στην δράση, κι ας πέσουν να με φάνε
κι ας πάω φυλακή
έλα μαζί μου κι εσύ
Να χτίσουμε ένα κάστρο στην Ειρήνη
κι όποιος γουστάρει, εκεί να μείνει
και νά'μαστε όλοι αγαπημένοι
μέχρι τέλους
Πάνω στην άμμο ένα παλάτι
πάνω στα σύννεφα αραγμένοι
να είμαστε όλοι, αληθινά
ευτυχισμένοι
Πουλάω ό,τι έχω και παίρνω ό,τι έχω τόσο στε-ρη-θεί
Πουλώ ότι πουλιέται, ζητάω μόνο αυτό που δεν έχει τιμή
Πουλώ ό,τι αξίζω, θέλω ν' αποκτήσω ό,τι λα-χτα-ρώ
κι αν δεν αξίζω τίποτα, και πάλι όλα τα δίνω
όλα τα σκορπώ
γιατί
Χτίζω ένα κάστρο οδός Ειρήνης
µπορείς κι εσύ ναρθεις να μείνεις
και νά'μαστε όλοι αγαπημένοι
μέχρι τέλους
Χτίζω στην άμμο ένα παλάτι
για της ειρήνης τους αγγέλους
για να'ναι όλοι ευτυχισμένοι
Επιτέλους
από το album: La Zizanie
Μετάφραση από τα γαλλικά: Μαύρος Γάτος
Αφιερωμένο στην: ξέρει αυτή...
Πουλάω το αμάξι μου, πάει τόσο γρήγορα, και με τρομάζει
Πουλάω την μαγκιά μου, τόση επιτυχία, και μ' ευτυχία δεν μοιάζει
Κόλπα και όπλα και τρέλλα και κάλλη, τα ξε-που-λώ
Πουλώ την ψυχή μου, κι ορμώ να σωθώ
Πουλώ τα εργοστάσια πριν το οξυγόνο μού εξαντληθεί
Πουλάω την βενζίνη μου πριν η θάλασσα μου δολοφονηθεί
Πριν πουλήσω το τομάρι φυγαδεύω το αρνί
και το σπίτι μου αδειάζω και το βγάζω στο σφυρί
Κι όλα αυτά γιατί...
Χτίζω ένα κάστρο οδός Ειρήνης
µπορείς κι εσύ να’ρθείς να μείνεις
και να'μαστε όλοι αγαπημένοι
μέχρι τέλους
Χτίζω στην άμμο ένα παλάτι
για της ειρήνης τους αγγέλους
για νά'ναι όλοι ευτυχισμένοι
επιτέλους
Πουλώ τους μπαλαντέρ μου, τα πάντα εξαργυρώνω, χρειάζομαι ρευστό
Όλα τα σηκώνω, ό,τι έχω και δεν έχω, για κοινό καλό
Περνάω στην δράση, κι ας πέσουν να με φάνε
κι ας πάω φυλακή
έλα μαζί μου κι εσύ
Να χτίσουμε ένα κάστρο στην Ειρήνη
κι όποιος γουστάρει, εκεί να μείνει
και νά'μαστε όλοι αγαπημένοι
μέχρι τέλους
Πάνω στην άμμο ένα παλάτι
πάνω στα σύννεφα αραγμένοι
να είμαστε όλοι, αληθινά
ευτυχισμένοι
Πουλάω ό,τι έχω και παίρνω ό,τι έχω τόσο στε-ρη-θεί
Πουλώ ότι πουλιέται, ζητάω μόνο αυτό που δεν έχει τιμή
Πουλώ ό,τι αξίζω, θέλω ν' αποκτήσω ό,τι λα-χτα-ρώ
κι αν δεν αξίζω τίποτα, και πάλι όλα τα δίνω
όλα τα σκορπώ
γιατί
Χτίζω ένα κάστρο οδός Ειρήνης
µπορείς κι εσύ ναρθεις να μείνεις
και νά'μαστε όλοι αγαπημένοι
μέχρι τέλους
Χτίζω στην άμμο ένα παλάτι
για της ειρήνης τους αγγέλους
για να'ναι όλοι ευτυχισμένοι
Επιτέλους
28 Ιαν 2006
ΚΥΝΙΚΑ ΚΑΥΜΑΤΑ
"Στον Σείριο υπήρχανε παιδιά"
Τi είναι η οδός Αθηνάς χωρίς τις Πόρνες της;
Τi είναι η Αθήνα χωρίς την οδό Αθηνάς;
Τi είναι το Α του Μεγάλου Κυνός χωρίς τον Μάνο;
Πότε θα ξημερώσει;
Γιατί;
Για ποιόν;
Ποιός ρώταει;
26 Ιαν 2006
ΠΕΦΤΕΙ ΜΙΑ ΒΡΩΜΙΚΗ ΒΡΟΧΗ...
Λίγο πριν φύγω...
Το είχα υποσχεθεί στην Θεοδώρα.
Αφορά τα "σώματα", από την δική μου βέβαια οπτική γωνία.
Το έγραψα πριν από πέντε χρόνια. Πριν γνωρίσω την Φ.
ΠΕΦΤΕΙ ΜΙΑ ΒΡΩΜΙΚΗ ΒΡΟΧΗ
Το είχα υποσχεθεί στην Θεοδώρα.
Αφορά τα "σώματα", από την δική μου βέβαια οπτική γωνία.
Το έγραψα πριν από πέντε χρόνια. Πριν γνωρίσω την Φ.
ΠΕΦΤΕΙ ΜΙΑ ΒΡΩΜΙΚΗ ΒΡΟΧΗ
Πέφτει μιά βρώμικη βροχή
απόψε στη ζωή μου
που ήσουν το Τέλος της, κι η Αρχή
πέφτει μια βρώμικη βροχή
λερώνει την ψυχή μου
που σ’αγαπούσε από παιδί
πέφτει μια βρώμικη βροχή
παγώνει το κορμί μου
ματώνει την ζωή μου
Ήσουν αστραπή
σε καθαρό ουρανό
και πώς να μη φοβηθώ
που μ’έμαθες να πετώ
ν’αγγίζω τον ουρανό
και δεν μού έδωσες να πιώ
απ’των χειλιών σου τον Ληνό
και δεν με Ταξιδεύεις…
και δεν με Ταξιδεύεις.
Πέφτει μια βρώμικη βροχή
ματώνει τη φωνή μου
ΕΚΤΑΚΤΟ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ
ΟΙ ΣΥΝανΑΡΜΟΔΙΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ:
Εσωτερικών & Εντοσθίων Πουλερικών
Δημοσίων Έργων (Β’ Προβολής, ΣΗΜΕΡΟΝ ΔΥΟ (2) ΕΡΓΑ ΣΕΞ)
Αταξίας, Χρηματισμού και Υπερβάλλοντος
Εσωτερικών & Εντοσθίων Πουλερικών
Δημοσίων Έργων (Β’ Προβολής, ΣΗΜΕΡΟΝ ΔΥΟ (2) ΕΡΓΑ ΣΕΞ)
Αταξίας, Χρηματισμού και Υπερβάλλοντος
ΕΧΟΝΤΑΣ ΥΠΟΨΗ
ΤΗΝ ΤΡΑΓΙΚΉ θΕΟΜΗΝΊΑ- ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΠΑΓΕΤΩΝΩΝ
που χτύπησε τόσο άπονα την Χωράκλα μας
ΤΗΝ ΤΡΑΓΙΚΉ θΕΟΜΗΝΊΑ- ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΠΑΓΕΤΩΝΩΝ
που χτύπησε τόσο άπονα την Χωράκλα μας
ΑΦΟΥ ΣΥΜΦΑΓΑΜΕ ΚΑΙ ΣΥΝΗΠΙΑΜΕ
ΚΑΙ ΝΗΣΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑΜΕ (ΟΡΘΙΟΙ, ΟΜΩΣ...)
ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ και ΔΙΑΤΑΖΟΥΜΕ
τα κατωτέρω κατώτερα
υποδεκάΜΕΤΡΑ:
ΚΑΙ ΝΗΣΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑΜΕ (ΟΡΘΙΟΙ, ΟΜΩΣ...)
ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ και ΔΙΑΤΑΖΟΥΜΕ
τα κατωτέρω κατώτερα
υποδεκάΜΕΤΡΑ:
2. Ερωτηθείς ο Κυβερνητικός Απρόσωπος για τον εκτροχιασμό της εμπορικής αμαξοστοιχίας στο μετρό του Συντάγματος, απάντησε ότι οφειλόταν στον ανθρώπινο παράγοντα, συγκεκριμένα ο μηχανοδηγός ασχολούνταν με το να ανάβει ένα μαγκάλι, για να ζεσταθεί ο κακομοίρης, και δεν είδε μπροστά του τον χιονάνθρωπο που είχαν φτιάξει οι βουλευτές, που είχαν καταφύγει στα αντιατομικά καταφύγια του Σταθμού, λόγω της Σιβηρικής ακτινοβολίας του Πολικού Αστέρα (σύμφωνα με τις οδηγίες που έδωσε η υποψήφια Υπερνομάρχης Λίτσα Αέρα-Πατέρα, στο αγαπημένο πρωινάδικο της Βουλής). Διευκρινίζεται ότι, σύμφωνα με τους πραγματογνώμονες του ΔΟΛ, που κατέφθασαν στον τόπο του ατυχήματος, κύκλοι της Βουλής, που δεν επιθυμούν να τετρ-αγωνιστούν, επισημαίνουν, πως οι ράγες του μετρό στο σημείο εκείνο ήταν κατά τα άλλα παντελώς ελεύθερες χιονιού και πάγου, αδιάσειστη απόδειξη ότι ο Κρατικός Μηχανισμός μΆς ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ-ΔΟΥΛΕΥΕΙ.
Για τον εκτροχιασμό της πολιτικής μας ζωής, δεν έκανε κανένας λόγο.
3. Όσον αφορά την αντιμετώπιση των συνεπειών των Πολικών Θερμοκρασιών που σημειώθηκαν σε ψυγειοκαταψύκτες τύπου "ΛΑΝΤΑ", στην Βαρβάκειο Αγορά, ο Εκπρόσωπος Τύπου του Υπουργείου Εξωτερικών, κος Μάκης Τριανταφυλλόπουλος, δήλωσε: "Η Κυβέρνησή μας δεσμεύτηκε απέναντι στον Ελληνικό Λαό, να βάλει το μαχαίρι στον Κόκκαλη των διαπλεκόμενων, και στο δικό του το κοκκάλι. Η Ρωσική Παγοκρατία και η Σιβηρική Απειλή δεν θα περάσουν. Αποφασίζουμε άμεσα την αποπομπή του Πρέσβη της Ρωσίας και την ανάκληση του Έλληνα Πρέσβη στην Μόσχα."
4. Για την άμεση και ριζική επίλυση των προβλήματων στα Τέμπή: προκηρύσσεται Δημόσιος Πλειοδοτικός Διαγωνισμός, για την κατεπείγουσα κατασκευή γραμμής τελεφερίκ Λάρισας – Κατερίνης, με δυνατότητα μεταφοράς από γαιδάρους μέχρι τριαξονικές νταλίκες. Το Μέγιστο αυτό Έργο θα κατασκευαστεί με βάση ΑΑΤ (Άγνωστη Αρχαιοελληνική Τεχνολογία), που παρέσχε αφιλοκερδώς η Ομάδα "Ε" και ο Δημοσθένης Λιακόπουλος. Όπως χαρακτηριστικά διευκρινίζεται, του φτωχού τω πνεύματι το σκοινί, μονό δεν φτάνει, διπλό περισσεύει.
Το έργο θα εγκαινιάσουν απόψε το βράδυ ο Υπουργός Τουρισμού & Μαϊντανού, κος Αβραμόπουλος, και ο Σάκης Ρουβάς.
6 Τέλος, η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Απραξίας ανακοινώνει ότι από τις κατά τόπους ΔΟΥ διατίθενται στο κοινό Κομποσκοίνια Αγίου Όρους, αντιπαγωτικά - αντιθαμβωτικά – αντιολισθητικά. Με την Αιώνια Γραπτή Εγγύηση της Εκκλησίας της Ελλάδος Α.Ε., και της Ορθόδοξης Ρωσικής Μαφίας.
ΟΙ ΣΥΝανΑΡΜΟΔΙΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ
ΜΑΥΡΟΙ ΓΑΤΟΙ-ΠΟΝΗΡΟΙ
ΚΟΙΤΑΖΩ ΣΑΝ ΑΔΕΣΠΟΤΟ ΣΚΥΛΙ, ΒΑΘΙΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ... (ΤΣΙΜΠΟΥΡΑΝΘΡΩΠΟΙ)
ΤΣΙΜΠΟΥΡΑΝΘΡΩΠΟΙ
Αφιερωμένο στο χτεσινό πρεζόνι της Πλατείας Αριστοτέλους
ζητάω τη συμπόνια σου, και μια μπουκιά ψωμί
έχω του λύκου το κορμί, κουρέλια για ψυχή
έχω τα δόντια ενός θεριού, και μια καρδιά κομμάτια
Μαύρος Γάτος, 11-2003
Όλο κλαψουρίζουν
Κι όμως, θέλουν σώνει και καλά να επιβιώσουν
να διαιωνίσουν την ασχήμια, την αθλιότητα, την βρωμιά τους
κι όλο γεννοβολάνε, σαν κουνέλια
μα τι ζητάνε, επιτέλους, από μένα;
Κουτσοί, στραβοί, κουρελήδες, βρωμιάρηδες,
άεργοι, άνεργοι, άστεγοι,
λαθραίοι, ανάπηροι, δήθεν ανάπηροι,
κινέζοι, μαύροι, αλβανοί, γύφτοι, γέροι,
αλητάκια, πρεζάκια, προβληματικοί, δυστυχισμένοι
Ζητιανεύουν τα χρήματα και την προσοχή μου
«Για να φάω κάτι», λέει, αλλά σκέφτεται την δόση,
αν δεν του δώσεις ζητάει τσιγάρο
Ακουμπάνε με τα βρωμόχερά τους το ακριβό μου αυτοκίνητο
Θέλουν να μού πουλήσουν
κουλούρια, λαχεία, τρισάθλια στυλό, λερά χαρτομάντηλα,
λαθραία τσιγάρα, λαθραία σιντί, αναπτήρες, πλαστικά μπιχλιμπίδια
Καμμιά φορά προσπαθούν και να με κλέψουν, κάποτε το καταφέρνουν,
ένα πορτοφόλι, ένα στερεοφωνικό αυτοκινήτου, μια διάρρηξη
Μα τι θέλετε επιτέλους από μένα, αφήστε με ήσυχο, τσιμπουράνθρωποι,
Δεν παίρνετε από λόγια; Βρε ουστ από δω, είπα!
Δεν πάτε να ψοφήσετε, τί λόγο έχετε να επιβιώνετε
Μείνετε μακριά από τον εύθραυστο παράδεισο της ευμάρειάς μου
Από το σπίτι μου, την αυτοκινητάρα μου,
απ'τα σκυλιά μου κι από τα παιδιά μου
κι από τα, όσα, λεφτά μου
παλιό-Τσιμπουράνθρωποι
Μαύρος Γάτος 26/1/2006
ΥΓ Τον τίτλο τον δανείστηκα από χτεσινό πόστο της Μ13,
τελείως άσχετο με το σημερινό δικό μου.
Αφιερωμένο στο χτεσινό πρεζόνι της Πλατείας Αριστοτέλους
Κοιτάζω σαν αδέσποτο σκυλί, βαθιά στα μάτια
ζητάω τη συμπόνια σου, και μια μπουκιά ψωμί
έχω του λύκου το κορμί, κουρέλια για ψυχή
έχω τα δόντια ενός θεριού, και μια καρδιά κομμάτια
Μαύρος Γάτος, 11-2003
Όλο κλαψουρίζουν
Κι όμως, θέλουν σώνει και καλά να επιβιώσουν
να διαιωνίσουν την ασχήμια, την αθλιότητα, την βρωμιά τους
κι όλο γεννοβολάνε, σαν κουνέλια
μα τι ζητάνε, επιτέλους, από μένα;
Κουτσοί, στραβοί, κουρελήδες, βρωμιάρηδες,
άεργοι, άνεργοι, άστεγοι,
λαθραίοι, ανάπηροι, δήθεν ανάπηροι,
κινέζοι, μαύροι, αλβανοί, γύφτοι, γέροι,
αλητάκια, πρεζάκια, προβληματικοί, δυστυχισμένοι
Ζητιανεύουν τα χρήματα και την προσοχή μου
«Για να φάω κάτι», λέει, αλλά σκέφτεται την δόση,
αν δεν του δώσεις ζητάει τσιγάρο
Ακουμπάνε με τα βρωμόχερά τους το ακριβό μου αυτοκίνητο
Θέλουν να μού πουλήσουν
κουλούρια, λαχεία, τρισάθλια στυλό, λερά χαρτομάντηλα,
λαθραία τσιγάρα, λαθραία σιντί, αναπτήρες, πλαστικά μπιχλιμπίδια
Καμμιά φορά προσπαθούν και να με κλέψουν, κάποτε το καταφέρνουν,
ένα πορτοφόλι, ένα στερεοφωνικό αυτοκινήτου, μια διάρρηξη
Μα τι θέλετε επιτέλους από μένα, αφήστε με ήσυχο, τσιμπουράνθρωποι,
Δεν παίρνετε από λόγια; Βρε ουστ από δω, είπα!
Δεν πάτε να ψοφήσετε, τί λόγο έχετε να επιβιώνετε
Μείνετε μακριά από τον εύθραυστο παράδεισο της ευμάρειάς μου
Από το σπίτι μου, την αυτοκινητάρα μου,
απ'τα σκυλιά μου κι από τα παιδιά μου
κι από τα, όσα, λεφτά μου
παλιό-Τσιμπουράνθρωποι
Μαύρος Γάτος 26/1/2006
ΥΓ Τον τίτλο τον δανείστηκα από χτεσινό πόστο της Μ13,
τελείως άσχετο με το σημερινό δικό μου.
*ΠΟΙΑ* ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ;
Κατ’Εικόνα και καθ’Ομοίωση
Σάρκινοι βολβοί σε οστέινες κόγχες
Κρεμασμένοι από τις ανάγκες μας
αγωνιζόμαστε να μην απαγχονιστούμε
Συρόμενοι από τα άλογα των παθών μας
πασχίζουμε να μην παρασυρθούμε
Δεμένοι πισθάγκωνα από τις αδυναμίες μας
λαχταρούμε δύναμη
Εκτεθειμένοι στα στοιχεία της Φύσης
πολεμάμε με σεισμούς, θύελλες, φωτιές, καταποντισμούς
Εγκλωβισμένοι στην φυλακή της Ύλης
φτιαγμένοι από σάρκα, με τις ατέλειες και τις ασθένειές της
τρέμοντας κρυφά τον θάνατο
ονειρευόμαστε έναν Δημιουργό
που μας έπλασε από Αγάπη
κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση
ελεύθερους
Μαύρος Γάτος
10-2004
24 Ιαν 2006
Η ΝΥΧΤΑ, ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΚΑΙ Η ΘΛΙΨΗ , ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΜΑΥΡΟ ΓΑΤΟ;
Η ΝΥΧΤΑ, ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΚΑΙ Η ΘΛΙΨΗ, ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΜΑΥΡΟ ΓΑΤΟ;
ΟΧΙ, *ΔΕΝ* ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ!
Αγαπημένο μου Ιστολόγιο,
Φτου. Δεν μού αρέσει. Δεν ήξερα γιατί, πριν από λίγο κατάλαβα ότι μού θυμίζει το αντιπαθητικότατο μάθημα της Ιστολογίας. Ακόμα ένα στοιχείο, Επιθεωρητά Vista…
Ας δοκιμάσουμε ξανά.
Αγαπημένο μου Ημερομπλόγιο,
Όχι. Πολύ βαρβαρικό, αυτό το «μπλ». Πάμε πάλι.
Αγαπημένο μου Ημεροδίχτυ…
Αυτό μάλιστα. Πατέντα εδώ και τώρα. Ημεροδίχτυ. Το είπε ο Μαύρος Γάτος την Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2006, στις 9.29 μμ, να το θυμάστε αυτό.
Αγαπημένο μου ΗμεροΔίχτυ,
Παρόλο που μας διαβάζουν εκατομμύρια (λέμε τώρα ;) άνθρωποι, θέλω να σού πω μερικά πράγματα τελείως εμπιστευτικά… ((το είπε ο αθεόφοβος ο Μικρούτσικος (ο μικρός φυσικά) σε εκπομπή του, σε κάποιον δυστυχισμένο «φιλοξενούμενο»))
Πρώτα απ’όλα, θέλω να σού ζητήσω συγνώμη. Σε κατηγόρησα την Κυριακή που μας πέρασε ότι φταις εσύ που αργώ στα ραντεβού μου, που παχαίνω, που δεν ποτίζω τα φυτά, που δεν βγαίνω έξω, που δεν, που δεν, που δεν.
Λοιπόν, σού ζητώ ειλικρινά συγνώμη. Δεν φταις καθόλου εσύ. Τι να μού φταις άλλωστε, εσύ είσαι μόνο ένα μέσο, μια διέξοδος. Αυτό που φταίει είναι η δική μου αρρώστια. Της ψυχής. Η virtual μνηστή μου η Raffinata (Σ;) το λέει κατάθλιψη, εγώ το λέω μανιοκατάθλιψη, γιατί η βαθιά μελαγχολία εναλλάσεται με την πνευματική υπερπαραγωγή και την ευφορία. Έτσι είναι όμως τα Μεγάλα Πνεύματα… Μελαγχολικά… Πρώτος το παρατήρησε ο Αριστοτέλης:
Για ποιόν λόγο άραγε, όλοι οι εξέχοντες άνθρωποι, όσον αφορά την φιλοσοφία, την επιστήμη, την ποίηση, και τις τέχνες, είναι όλοι τους εμφανώς βαρύθυμοι, μερικοί μάλιστα ως το σημείο να υποφέρουν από πόνους, που οφείλονται στην μέλαινα χολή;
Αριστοτέλης, ερώτημα ΧΧΧ
Στην δική μου περίπτωση, ξέρω καλά πως δεν πρόκειται για οργανική κατάσταση. Γιατί δεν ήμουν πάντα έτσι. Για την ακρίβεια, όσο ήμουν με την Φ., μέχρι πριν έξι μήνες, δεν ήμουν καθόλου έτσι. Είχα την τάση βέβαια, πάντα την είχα, αλλά ισορροπούσα μια χαρά. Της το είχα πει κιόλας, σ’ευχαριστώ που με έσωσες, μαζί σου νιώθω πολύ πιο ολοκληρωμένος και σαν άντρας, και σαν άνθρωπος. Από τι σε έσωσα, μού απάντησε, κοιτάζοντάς με λοξά, δεν πολυκατάλαβε, δεν ξέρω πού στο κακό πήγε το μυαλό της…
Τον τελευταίο καιρό όμως, κόντεψα πολλές φορές να κλατάρω. Μετά τον χωρισμό ήρθαν περιπέτειες υγείας πολύ αγαπημένων μου ανθρώπων. Προστέθηκαν δυσκολίες στην δουλειά μου, και κάποια κανονικά αμελητέα μεγέθη, πρακτικές γκαντεμιές με μηχανήματα και απώλειες αντικειμένων, προβλήματα ανάξια λόγου κανονικά, αμελητέα υπό κανονικές συνθήκες, αλλά όχι μέσα στο context που περιέγραψα. Όλα αυτά μαζεμένα, με γονάτισαν, πολλές φορές απανωτά. Και μόλις πάω να ξανασηκωθώ, κάτι γίνεται, και πάλι ξαναπέφτω…
Άρα δεν φταις εσύ, αγαπημένο μου Ημεροδίχτυ, που αραίωσα το πλύσιμο και το ξύρισμα, και που κατέληξα να μοιάζω με γέρο-γάτο, με τα μακρυά μου καστανά μαλλιά, με τα πράσινά μου μάτια (ε ρε ματαιοδοξία, ούτε ο Πιτσιρίκος να ήμουν ;), με τα sel-et-poivre (αλατοπίπερο) γένια μου της μιάς εβδομάδας, όχι, όχι ακόμα δεν έχω γκρίζους κροτάφους. Με το μαύρο μου παλτό και τα κάποια παραπάνω κιλά που μάζεψα τους τελευταίους μήνες, θα έμοιαζα πολύ στους λιγοστούς διαβάτες της βραδινής μου περιπλάνησης, από την οποία μόλις γύρισα, με γέρο-γάτο.
Ναι, βγήκα πάλι έξω, γιατί είμαι ένας πολεμοχαρής γέρο-γάτος (36 ετών, Γεωργία παρδαλόγατα, όντως, λίγοι γάτοι φτάνουν…), και δεν το βάζω κάτω, και το πολεμάω το θέμα της κατάθλιψης. Όχι, δεν πήγα σήμερα όλη μέρα για χιονοπόλεμο, ψέμματα σας έλεγα. Χτες το βράδυ όμως πήγα στο σπίτι των καλών μου φίλων του Α. και της Ν., περίπου δύο ώρες έκανα για το πηγαινέλα με τα πόδια μέσα στην νύχτα και το χιόνι, και το απόλαυσα τα μάλα. Η αγάπη των φίλων μου και το χαμόγελο του μωρού τους, πέντε μηνών, και ο τρόπος που με κοιτούσε με τις πελώριες ματάρες της η μπέμπα, άξιζε πιο πολύ κι από την ομορφιά της χιονισμένης πόλης. Και σήμερα βγήκα, αργά, να πάω στο Βασιλικό θέατρο, να δω τον Ρήγο («το δωμάτιο του Ιγκόρ»), δεν μού πολυαρέσει ο Ρήγος, αλλά καλύτερο από το να κάτσω σπίτι.
Το πολεμάω, βλέπετε. Τελικά έμεινε η βόλτα, μιάμισι ώρα το πηγαινέλα στα παγωμένα πλακόστρωτα και στην παραλία, τουλάχιστον το έξτρα βάρος μου αυξάνει την τριβή και δυσκολεύει την πιθανότητα πεσίματος, Μαριαλένα… Α ναι, γιατί είμαι εδώ τώρα; Έφαγα πόρτα στο θέατρο, κλειστά λέει Δευτέρα Τρίτη. Και να σκεφτείς ότι ένας λόγος που κάθησα στην Θεσσαλονίκη και δεν πήγα στην… Βρύση όπου δουλεύω την Τρίτη (αν διάβαζε κανείς σας Χρήστο Καστανά στο Παρά Πέντε του ’80, θα καταλάβει… πώς το έλεγε, Απολύομαι και τρελαίνομαι, το Ημερο-λόγιο της θητείας του σε απευθείας ιγκόγκνιτο μετάδοση…). Ας τηλεφωνούσα για το πρόγραμμα, θα μού πεις. Μα τηλεφώνησα. Δεν έλεγε μέρες. Μόνο ότι τα ταμεία την Δευτέρα είναι κλειστά. Τεσπά. Η βόλτα άξιζε κι από μόνη της.
Τι διαστροφή όμως ρε παιδιά, σε όλον τον δρόμο σκεφτόμουν το πόστο που θα έγραφα γυρίζοντας. Άρα όχι μόνο δεν φταις, Ημεροδίχτυ μου, αλλά σού χρωστάω και μεγάλη χάρη. Χάρη σ’εσένα έχω ένα μέσο να εκφραστώ, και όχι μόνο αυτό, αλλά και να ακουστώ, και μάλιστα από ανθρώπους που με καταλαβαίνουν, και μού συμπαραστέκονται. Χάρη σ’εσένα απέκτησα καινούργιους φίλους, πολύ αξιόλογα άτομα, και μάλιστα, έχοντας την ευχέρεια να αποκαλύπτω τον εαυτό μου στον βαθμό που εγώ επιλέγω κάθε φορά… Αν δεν υπήρχες εσύ, Ημεροδίχτυ, τι θα έκανα; Θα έπληττα μέχρι θανάτου, θα τηλεφωνούσα σε καμμιά από τα… σώματα (μην γελάς Θεοδώρα), θα έπαιζα μαλακίες στα τσοντάδικα του Internet. Αυτή είναι η αλήθεια, και από εμένα, σας το είπα από την αρχή, μόνο αλήθειες θα ακούτε, αν το αντέχετε. Αυτή είναι η διαστροφή μου, να λέω, και να ζητάω, πάντα την αλήθεια…
Δεν φταις εσύ, Ημεροδίχτυ μου, επιπλέον, που δεν τελειώνω το βιβλίο μου, το Ταξίδι Χωρίς Επιοστροφή… Ίσα ίσα που ο ένας περίπου μήνας που ασχολούμαι μαζί σου, με βοήθησε πάρα πολύ, το βλέπω τώρα καθαρά, να φτάσω πολύ κοντά στην ολοκλήρωση (Τοτέ, μ’αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι, αλλά δεν είπα αυτό…;). Γράφοντας το βιβλίο, τόσον καιρό, έκανα ήδη μέσα μου ένα πολύ μεγάλο ξεκαθάρισμα, αλλά έλειπε ακόμα ένα πολύ σημαντικό κομμάτι από το παζλ, η απάντηση στο ερώτημα «και τι γίνεται τώρα, αφού δεν υπάρχει Θεός;». Γιατί έβλεπα πάντα καθαρά ότι ή στραβός είναι ο Κόσμος, ή στραβά τον αρμενίζουμε. Για πολλά χρόνια προβληματίστηκα πάνω στο δεύτερο. Διαβάζοντας, συζητώντας, σκεπτόμενος, ωριμάζοντας, κατέληξα να πιστεύω ακράδαντα το πρώτο. Ο κόσμος είναι στραβός. Δεν υπάρχει κανένας Θεός. Καλός ο Έρωτας, αλλά λίγος, δεν φτάνει να καλύψει όλο το υπαρξιακό αδιέξοδο του «Ελεύθερου» Ανθρώπου. Τι γίνεται λοιπόν;
Τις τελευταίες μέρες, και σε αυτό έπαιξε ,μεγάλο ρόλο το Ημεροδίχτυ μου και οι συζητήσεις μου με όλους εσάς, και σας ευχαριστώ, αποκρυσταλλώθηκαν μέσα μου δύο πράγματα. Ένα, το μόττο που έβαλα κάτω από τον τίτλο του Ημεροδιχτυού μου, «Έχουμε όλην την ζωή μπροστά μας για να ταξιδέψουμε, έχουμςε όλον τον Θάνατο μπροστά μας για να ξεκουραστούμε». Δύο, ότι αξίζει να ζεις, να ζεις για την Ομορφιά. Τι είναι αυτή η «Ομορφιά»; Για τον καθένα μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό. Για τους χριστιανούς είναι ο Χριστός, για μένα είναι χοντρικά ο Σεβασμός στην ζωή και στον Άνθρωπο, το Ωφελείν, το Μη βλάπτειν, η Περηφάνια, η Λεβεντιά. Τα αναπτύσσω αυτά σε πολλές σελίδες, σε ολόκληρα κεφάλαια του Ταξιδιού, που τα έγραψα καιρό πριν αρχίσω το Ημεροδίχτυ μου, αλλά μόνο τώρα, αυτές τις μέρες, έγινε, μέσα στο μυαλό μου, η τελική σύνθεση.
Να σταθώ λίγο και στο πρώτο: Πήγα πρόσφατα, το ξέρετε οι περισσότεροι, στο Παρίσι, για ένα συνέδριο. Το τελευταίο βράδυ ήμουν χώμα, πολύ τρέξιμο όλη μέρα, και το μόνο που ήθελα ήταν να κουκουλωθώ και να κοιμηθώ. Αλλά σας είπα ότι είμαι Μαχητής. Και είπε ο Καταθλιπτικός Γάτος, ρε φίλε, είσαι λιώμα, έξω κάνει ψοφόκρυο, αύριο ξυπνάς ξημερώματα, ολομόναχος είσαι, πού να τρέχεις τώρα, το ξέρεις άλλωστε καλά το Παρίσι, τι να πας να δεις, είναι και αργά, δεν κυκλοφορεί ψυχή, άραξε. Και απάντησε, ο Μαχητής Γάτος, σιγά μην αράξω, αύριο θα είμαι πάλι στα ίδια και στα ίδια, απόψε είμαι στο Παρίσι, θα βγω, και βγήκα, και περπάτησα δυό τρεις ώρες. Γύρισα στο ξενοδοχείο παγάκι, αλλά τραγουδώντας.
Έτσι κι η ζωή. Μην πεις, ε και τι έγινε, τα είδα όλα. Ποτέ δεν πρέπει να το πεις αυτό, ποτέ μην ακινητοποιηθείς. Και μην αφήνεις την κίνηση για αύριο. Μην πεις «κουράστηκα από την ζωή, τώρα ας ξεκουραστώ». Πρέπει να κινηθείς, ΑΠΟΨΕ. Αύριο, μπορεί να μην υπάρξει, για την ακρίβεια ΔΕΝ υπάρχει, η ζωή μας είναι ένα συνεχές ΤΩΡΑ. Και ΤΩΡΑ πρέπει να κινηθείς. Αλλιώς θα παγώσεις. Κι αν παγώσεις, θα πεθάνεις. Τον χειρότερο θάνατο. Τον ζωντανό θάνατο. Πριν την ώρα σου. Και είναι κρίμα. Γιατί έχουμε, είπαμε, ολόκληρη την αιωνιότητα, θέλουμε δεν θέλουμε, για να ξεκουραστούμε…
Σας κούρασα ίσως, το ξέρω πιά καλά (και από το mirc, και από τα SMS που έστελνα σε πεντέξι φίλους, πριν ανακαλύψω το blogger), ότι τα θλιμμένα, ή ακόμα και τα απλά βαθυστόχαστα μηνύματα, δεν είναι δημοφιλή, το πολύ πολύ, αν είσαι στις καλές σου, να λυπηθείς τον αποστολέα, και να του στείλεις και καμμιά κουβέντα παρηγοριάς. Αν δεν είσαι στις καλές σου, θα ενοχληθείς κιόλας, κι ας αγαπάς τον αποστολέα, θα πει ο εαυτός σου στο βάθος, δεν μας παρατάς κι εσύ βρε Γάτε με τις γκρίνιες σου, έχουμε και τα προβλήματά μας. Αν όμως το μήνυμα έχει αισιοδοξία και χιούμορ, εκεί να δεις απαντήσεις… Είναι φυσικό, είναι θέμα αυτοσυντήρησης, και να σού περισσεύει λίγο κουράγιο να δώσεις, είναι πολύ επικίνδυνο, αν πλησιάσεις πολύ αυτόν που πνίγεται, μπορεί να σε αρπάξει από τα μαλλιά και να σε παρασύρει κι εσένα, και θα πνιγείτε και οι δυό μαζί, και είναι κρίμα. Άλλωστε δύσκολο ένας πνιγόμενος να σωθεί με SMS και comments… Το σημερινό μου μήνυμα, μπορείτε να το εκλάβετε σαν ένα τέτοιο χέρι βοηθείας. Πολλοί δεν θα φτάσουν εδώ, θα τους σταματήσει ο κλαψιάρικος τίτλος. Ας είναι, το έγραψα για λίγους και καλούς…
Σας αγαπώ όλους, που λέει και ο Σαλτάρω στο κενό. Σας ευχαριστώ όλους. Ευχαριστώ και τους ανθρώπους του blogger, που μας έδωσαν αυτό το υπέροχο εργαλείο, και μάλιστα τσάμπα. Αυτό το μήνυμα, επαναλαμβάνω, και το τονίζω, είναι θετικό, και ελπίζω κάποιους από εσάς να βοηθήσει, έστω και λίγο. Καλό βράδυ.
Μαύρος Γάτος
AΣΠΡΗ ΜΕΡΑ, ΑΣΠΡΟΣ ΓΑΤΟΣ , ΚΟΠΑΝΑ, ΠΑΙΔΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΑΣ ΒΟΣΚΗΣ, ΠΑΙΔΙΑ ΟΡΝΙΘΟΤΡΟΦΕΙΟΥ...
Επιτέλους! Ήρθε!
Αυτό που μού αρέσει πιο πολύ στο χιόνι, δεν είναι το ίδιο το χιόνι, αλλά η ηρεμία που φέρνει μαζί του. Ο περιορισμός στο ελάχιστο της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων, ηχητική ηρεμία, ο περιορισμός του χρωματικού θορύβου, του θορύβου των λεπτομερειών, αφού όλα πνίγονται στο Λευκό, οπτική ηρεμία, ο περιορισμός όλων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, ηρεμία της δράσης, κατάπαυση του θορύβου της Ζωής.
Να υπενθυμίσω εδώ ότι το Λευκό είναι το χρώμα του πένθους για τους Κινέζους. Λογικό, μια και το Λευκό, και όχι το Μαύρο, φέρει ως εγγενή ιδιότητα την Απουσία. Το Λευκό αντανακλά όλα τα χρώματα, γι’αυτό και είναι Λευκό, ενώ το Μαύρο απορροφά (και επομένως περιέχει) όλα τα χρώματα, γι’αυτό και είναι Μαύρο. Κάτι ξέρουν λοιπόν οι Κινέζοι, απουσία των χρωμάτων, απουσία της ζωής, σού λέει, εξ’ού και το Πένθιμο του πράγματος.
Εγώ δεν πενθώ, αντίθετα, γιορτάζω. Γιορτάζω σαν παιδί, βιώνω την χαρά που ένιωθα, όταν παιδί, χιόνιζε, και μαθαίναμε ότι δεν θα πάμε σχολείο, εξαιτίας του χιονιού, ε ρε γλέντια, ειδικά αν είχαμε και κανένα επικρεμάμενο υπέρ των κεφαλών μας διαγώνισμα… Σχολείο λέει δεν μπορούσαμε να πάμε, αλλά όλη η μέρα περνούσε με χιονοπόλεμο και βόλτες στα χιόνια. Βέβαια εμείς (είμαι 35) είμασταν παιδιά ελευθέρας βοσκής, και όχι παιδιά ορνιθοτροφείου, όπως τα σημερινά… Μάλλον οι καθηγητές δεν «μπορούσαν» να πάνε στο σχολείο, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα, εγώ είμαι καταχαρούμενος σήμερα που δεν θα πάω σχολείο, έχω ήδη φορέσει το μπουφάν μου και τα γάντια μου για παιχνίδι, κύριε Δήμου, αυτό είναι παιχνίδι, και όχι τα μπλιμπλίκια τύπου playstation. Το πιο ακριβό παιχνίδι, όπως και τα υπόλοιπα πολύτιμα πράγματα στην ζωή, δεν αγοράζεται, δεν θέλει ακριβό εξοπλισμό, δεν θέλει τίποτα, μόνο δυό χέρια, λίγο χιόνι, και διάθεση για Ζωή, Χαρά της Ζωής. Που την επιστρέφει βέβαια στο πολλαπλάσιο, σε αντίθεση με τα Σόδομα και τα Γόμορρα των παιδιών, τα Τζάμπο και τα Κούκου.
Μην με ακούτε όμως εμένα, εγώ είμαι ένας γκρινιάρης γέρο-γάτος, μπορεί να έχουν δίκιο οι ορνιθοτρόφοι-γονείς, που κρατάνε τα κοτοπουλάκια τους κλειδαμπαρωμένα στο σπίτι, μην αρπάξουν καμμιά γρίππη των πουλερικών, τα χρυσά μου. Όχι ότι αυτά θα ήθελαν να βγουν, μια χαρά βολεύονται μπροστά στις LCD, X-VGA οθόνες τους. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ανθρωπότητας, τα παιδιά κλείστηκαν στο σπίτι… Προχτές που πήγα βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης, τα μόνα παιδιά που είδα "μόνα τους" ήταν Αλβανάκια, Ποντιάκια και Γυφτάκια. «Ελληνάκια» πουθενά, μόνο κάτι πολύ μικρά, με τον μπαμπά και την μαμά. Θυμήθηκα τις δικές μου (είμαι, είπα, τώρα 35) εξορμήσεις, όλη μέρα, σε χωράφια, γειτονιές, όλη μέρα έξω το καλοκαίρι, και το χειμώνα πάλι σε κάθε ευκαιρία. Τα σημερινά παιδιά, τι; Γι΄αυτό είπα, ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, τα παιδιά, μετατράπηκαν, από "ελευθέρας βοσκής", σε παιδιά... ορνιθοτροφείου!
Τέλος πάντων εγώ είμαι ένας γάτος ελευθέρας βοσκής, και η χαρά μου δεν περιγράφεται, αν σκεφτείς μάλιστα ότι σήμερα είχαμε ένα διαγώνισμα και δύο τεστ…..
Ήδη από χτες, που είπε η τηλεόραση ότι δεν θα έχουμε σχολείο, εγώ γιορτάζω … Έκανα μια βόλτα δύο περίπου ωρών μέσα στην παγωμένη νύχτα, χιόνιζε, έστειλα και πόστο στο blog μου αλλά δεν το πήρε, είναι θυμωμένο το blogger μαζί μου από προχτές που έστελνα τα πολλά με το κινητό, με πέρασε λέει για spam, και ακόμα να με συγχωρήσει.
Χειμώνας, καρδιά του χειμώνα, τι δουλειά έχω άραγε να θυμάμαι τα καλοκαίρια του ’80, εκεί στο Χαλκουτσο-Δήλεσι, στην Αττική, στο απομονωμένο σπίτι με τον παππού και την γιαγιά, τότε που αγαπούσα τρελλά την συμμαθήτριά μου την Μ., κι αυτή ήταν
Πού το θυμήθηκα; Μα ακούστε το τραγούδι μου, το τότε τραγούδι μου, και θα καταλάβετε… Το «κοντά σου» αφορά την μητέρα μου, που ήταν η αιτία για την απομόνωσή μου, εκεί στο σπίτι της θείας, με πεντέξι σπίτια αραιά κατοικημένα από συνταξιούχους γύρω γύρω, κι εγώ παιδάκι δεκατεσσάρων-δεκαπέντε-δεκάξι χρονών, παλικαράκι στην ώρα μου, με τις ορμόνες να βράζουν… Σουτ, αρχίζει o Γρηγόρης το τραγούδι…
Θα
ποτίσω μ’ένα δάκρυ μου αλμυρό
τον καιρό
πικρά καλοκαίρια
έμαθα κοντά σου να περνώ
νεκρά περιστέρια
γέμισε η αυγή τον ουρανό
Θα
γυρίσω, λυπημένη Παναγιά
έχε γεια
μην κλαις στο μαράζι
μάθε φυλαχτό να μην κρεμάς
να λες, δεν πειράζει
θά’ρθει άσπρη μέρα και για μας
ΗΡΘΕ λοιπόν η άσπρη μέρα, και είναι ΣΗΜΕΡΑ! Σήμερα όπως καταλάβατε είναι μέρα κοπάνας. Ο Αη-Βασίλης έχει πεθάνει από καιρό, γι'αυτό κάνω μόνος μου πιά δώρα στον εαυτό μου!
Καθότι αυτοαπασχολούμενος, μπορώ ασύστολα να μού κάνω δώρο μια κοπάνα… από τον εαυτό μου! Και να ονειρεύομαι χαμένα μαθήματα στο σχολείο και αναβληθέντα διαγωνίσματα… Και εφηβικούς έρωτες… Σας αφήνω τώρα, πάω να παίξω χιονοπόλεμο…
Άσπρος Γάτος Αθώος (τέως Μαύρος Πονηρός ;)
ΌΜΟΡΦΗ, ΚΙ ΑΘΩΑ, ΟΠΩΣ Η ΝΥΧΤΑ... ΚΑΛΗ ΝΥΧΤΑ
She Walks In Beauty
She walks in beauty, like the night
Of cloudless climes and starry skies;
And all that's best of dark and bright
Meet in her aspect and her eyes:
Thus mellow'd to that tender light
Which heaven to gaudy day denies.
One shade more, one ray less,
Had half impaired the nameless grace
Which waves in every raven tress,
Or softly lightens over her face;
Where thoughts serenely sweet express
How pure, how dear their dwelling place.
And on that cheek, and over that brow
So soft, so calm, yet eloquent,
The smiles that win, the tints that glow,
But tell of days in goodness spent,
A mind at peace with all below,
A heart whose love is innocent!
George Gordon, Lord Byron (1788-1824)
She walks in beauty, like the night
Of cloudless climes and starry skies;
And all that's best of dark and bright
Meet in her aspect and her eyes:
Thus mellow'd to that tender light
Which heaven to gaudy day denies.
One shade more, one ray less,
Had half impaired the nameless grace
Which waves in every raven tress,
Or softly lightens over her face;
Where thoughts serenely sweet express
How pure, how dear their dwelling place.
And on that cheek, and over that brow
So soft, so calm, yet eloquent,
The smiles that win, the tints that glow,
But tell of days in goodness spent,
A mind at peace with all below,
A heart whose love is innocent!
George Gordon, Lord Byron (1788-1824)
23 Ιαν 2006
ΤΟ ΈΣΤΡΩΣΕ!
... Στη θεσσαλονίκη!
ΥΠΆΡΧΕΙ ΛΌΓΟΣ, να παράτησετε τα πληκτρολόγια σας, και να πάτε μια βόλτα στο χιόνι! ακούς, Μαρία; Εγώ; Ειμαι ήδη έξω! Πάγωσε το χέρι μου τόση ώρα να γράψω αυτό το μήνυμα στο κινητό μου...
ΤΕΛΙΚΑ, ΕΊΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ; (ΕΠΙΜΥΘΙΟ ΣΤΟ 3ο ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ "ΕΡΩΤΑ"))
Αφιερωμένο σε όλους όσους διάβασαν και σχολίασαν το "Στά'δωσα όλα κι έμεινα στον άσσο"
Την ώρα που η Τάνια Τσανακλίδου τραγουδούσε «αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη, δεν φταίει ο κόσμος, ούτε κι εσύ, ότι αγαπάω εγώ, πεθαίνει, και ξαναρχίζω απ’την αρχή», εγώ παρατηρούσα τον κόσμο, που τραγουδούσε σύσσωμος μαζί με την Τάνια. Και ήταν όλοι τους χαμογελαστοί! Μέχρι τ'αυτιά!
Λίγο περίεργο δεν είναι, να τραγουδάς ένα τόσο θλιμμένο τραγούδι και να φτιάχνεσαι; "Φταίει" άραγε η κάπως ανισόρροπη Εθνική μας ψυχοσύνθεση, ή μήπως είναι ανθρώπινο, να φτιάχνεσαι με ένα θλιβερό τραγούδι;
Μα όποιος κόβει τις φλέβες του με ένα τέτοιο τραγούδι, αυτός είναι που κάνει λάθος. Και κάνει λάθος, γιατί δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει την παράσταση από την πραγματικότητα, το θέατρο από τη ζωή, το είναι από το φαίνεσθαι. Ακόμα και ένα παιδάκι ξέρει να ξεχωρίσει το Παραμύθι από τον Κόσμο γύρω του, βλέπει τον Σούπερμαν να πετάει, αλλά δεν πηδάει από το μπαλκόνι για να τον μιμηθεί, γιατί ξέρει ότι ο Σούπερμαν είναι παραμύθι, και το ξέρει γιατί εξελικτικά έχουμε προικιστεί με αυτήν την έμφυτη ικανότητα διάκρισης (που είναι φυσικά πολύτιμη για την ζωή), αν δεν είχαμε αυτήν την ικανότητα, σύντομα θα μέναμε από παιδάκια.
Η αδυναμία διάκρισης Μύθου και Πραγματικότητας είναι ασύμβατη με την ζωή, όπως ασύμβατη με την ζωή είναι και η υπερβολική ευαισθησία, που θα έπαιρνε τοις μετρητοίς μια ταινία, ένα ποίημα, ένα τραγούδι. Είναι αρρώστια τα τραγούδια, κυρίως για όποιον είναι ήδη "άρρωστος", και τα παίρνει στα σοβαρά… Αυτοί είναι οι άνθρωποι που καταλήγουν αυτόχειρες, και, όσο κυνικό και να σας ακούγεται αυτό, ο θάνατός τους είναι θέμα Φυσικής Επιλογής, όπως και ο θάνατος κάποιων παιδιών, που κάπου κάπου σκοτώνονται, προσπαθώντας να πετάξουν όπως ο Σούπερμαν…
Ελπίζω να μην σας σόκαρα πολύ. Αν το σκεφτείτε λίγο, θα δείτε ότι δεν λέω τίποτα εξωφρενικό... κι ας ακούγεται παράξενα. Καλό βράδυ...
Flying Supercat
Μαύρος Γάτος (στα όρια της υπερβολικής ευαισθησίας, αλλά, ακόμα, επιζών , και τουρτουρίζων - τουρτουρίζω, άρα υπάρχω :)
Την ώρα που η Τάνια Τσανακλίδου τραγουδούσε «αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη, δεν φταίει ο κόσμος, ούτε κι εσύ, ότι αγαπάω εγώ, πεθαίνει, και ξαναρχίζω απ’την αρχή», εγώ παρατηρούσα τον κόσμο, που τραγουδούσε σύσσωμος μαζί με την Τάνια. Και ήταν όλοι τους χαμογελαστοί! Μέχρι τ'αυτιά!
Λίγο περίεργο δεν είναι, να τραγουδάς ένα τόσο θλιμμένο τραγούδι και να φτιάχνεσαι; "Φταίει" άραγε η κάπως ανισόρροπη Εθνική μας ψυχοσύνθεση, ή μήπως είναι ανθρώπινο, να φτιάχνεσαι με ένα θλιβερό τραγούδι;
Μα όποιος κόβει τις φλέβες του με ένα τέτοιο τραγούδι, αυτός είναι που κάνει λάθος. Και κάνει λάθος, γιατί δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει την παράσταση από την πραγματικότητα, το θέατρο από τη ζωή, το είναι από το φαίνεσθαι. Ακόμα και ένα παιδάκι ξέρει να ξεχωρίσει το Παραμύθι από τον Κόσμο γύρω του, βλέπει τον Σούπερμαν να πετάει, αλλά δεν πηδάει από το μπαλκόνι για να τον μιμηθεί, γιατί ξέρει ότι ο Σούπερμαν είναι παραμύθι, και το ξέρει γιατί εξελικτικά έχουμε προικιστεί με αυτήν την έμφυτη ικανότητα διάκρισης (που είναι φυσικά πολύτιμη για την ζωή), αν δεν είχαμε αυτήν την ικανότητα, σύντομα θα μέναμε από παιδάκια.
Η αδυναμία διάκρισης Μύθου και Πραγματικότητας είναι ασύμβατη με την ζωή, όπως ασύμβατη με την ζωή είναι και η υπερβολική ευαισθησία, που θα έπαιρνε τοις μετρητοίς μια ταινία, ένα ποίημα, ένα τραγούδι. Είναι αρρώστια τα τραγούδια, κυρίως για όποιον είναι ήδη "άρρωστος", και τα παίρνει στα σοβαρά… Αυτοί είναι οι άνθρωποι που καταλήγουν αυτόχειρες, και, όσο κυνικό και να σας ακούγεται αυτό, ο θάνατός τους είναι θέμα Φυσικής Επιλογής, όπως και ο θάνατος κάποιων παιδιών, που κάπου κάπου σκοτώνονται, προσπαθώντας να πετάξουν όπως ο Σούπερμαν…
Ελπίζω να μην σας σόκαρα πολύ. Αν το σκεφτείτε λίγο, θα δείτε ότι δεν λέω τίποτα εξωφρενικό... κι ας ακούγεται παράξενα. Καλό βράδυ...
Flying SupercatΜαύρος Γάτος (στα όρια της υπερβολικής ευαισθησίας, αλλά, ακόμα, επιζών , και τουρτουρίζων - τουρτουρίζω, άρα υπάρχω :)
ΜΗΝ ΠΕΡIΜΈΝΕΙΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...
...για να δεις μιαν άσπρη μέρα!
Ρίξε κι εσύ ένα γιαούρτι (σ΄όλους αυτούς που μας κοροιδεύουν!) , μπορείς!
Μίλ-Γάτος
ΥΓ Από το πρωί ψιλοχιονίζει στην Θεσσαλονίκη, αλλά δεν το βλέπω να το στρώνει. Τώρα βγαίνω έξω. Πάω να αγοράσω... γιαούρτια!
Ο ΜΕΓΑΣ ΘΕΟΣ ΕΡΩΤΑΣ (3ο ΜΕΡΟΣ) - ΣΤΑ’ΔΩΣΑ ΟΛΑ ΚΙ ΕΜΕΙΝΑ ΣΤΟΝ ΑΣΣΟ
ΣΤΑ’ΔΩΣΑ ΟΛΑ ΚΙ ΕΜΕΙΝΑ ΣΤΟΝ ΑΣΣΟ
Η σημερινή συνέχεια είναι αφιερωμένη στην Μαρία, μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ για το χτεσινό της δώρο...
Καρδιά μου στα 'δωσα όλα κι έμεινα στον άσσο, έτσι θέλησα να σου εκφράσω πως τη μέρα που θα φύγεις θα καταστραφώ γι'αυτό και στα 'δωσα όλα μέσ' απ' τη καρδιά μου πράγματα και συναισθήματά μου για να σου θυμίζουν κάθε ώρα και λεπτό: πώς νιώθω εγώ...
ΦΟΙΒΟΣ
Έχοντας δυσκολίες στην σχέση μου με την αγάπη μου κατέφυγα, και πάλι, κάποια στιγμή, στα τραγούδια. Ψάχνοντας για ποιοτικά λαϊκά ερωτικά τραγούδια με την Βίκυ Μοσχολιού (ανεπανάληπτη να πω; λίγο είναι…), έπεσα πάνω σε ένα άγνωστό μου τραγούδι του Άκη Πάνου, το «Θα κλείσω τα μάτια»:
ΘΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ
Στίχοι(;)-μουσική: Άκης Πάνου
Ερμηνεία: Βίκυ Μοσχολιού, 1970
Σε πότισα το πιό γλυκό μου δάκρυ, με πότισες τον πιο γλυκό καημό
σε άγγιξα στου ονείρου μου την άκρη, και στράγγιξα τον πρώτο στεναγμό
θα κλείσω τα μάτια, θ’απλώσεις τα χέρια
να βρουν να φωλιάσουν, λευκά περιστέρια
αγάπη μου πρώτη, αγάπη μεγάλη
θα κλείσω τα μάτια, κι όπου με βγάλει
Λαχτάρησα ζωή απ΄τη ζωή σου, λαχτάρησες το φως του Αυγερινού
περπάτησα στα σύννεφα μαζί σου, και κι ανοίξανε οι πόρτες τ’ουρανού
θα κλείσω τα μάτια, θ’απλώσεις τα χέρια
να βρουν να φωλιάσουν, λευκά περιστέρια
αγάπη μου πρώτη, αγάπη μεγάλη
θα κλείσω τα μάτια, κι όπου με βγάλει
Εντυπωσιάστηκα πολύ από την μουσική, από τους στίχους, από την καταπληκτική ερμηνεία της Μοσχολιού. Τόσο, που θέλησα να μάθω περισσότερα για τον Άκη Πάνου, που τον ήξερα σαν ένα λαϊκό συνθέτη που σκότωσε τον σύντροφο της κόρης του και πέθανε στην φυλακή. Βρήκα μια του συνέντευξη, κάποια πράγματα που άλλοι έγραψαν γι’αυτόν, αλλά κυρίως τα τραγούδια του, και όσο πιο πολλά άκουγα, τόσο πιο πολύ με τραβούσε ο καθαρός και ντόμπρος στίχος του, οι μεστές μουσικές του, η στάση που αυτός ο άνθρωπος φαινόταν να έχει στη ζωή. Προβληματίστηκα όταν μου είπαν ότι αυτοκτόνησε στην φυλακή, δεν ταίριαζε αυτό με τα υπόλοιπα, ανακουφίστηκα όταν βρήκα πως στην πραγματικότητα πέθανε από καρκίνο του παγκρέατος, ναι, στην φυλακή.
Κι είπα, ε, αφού ο αληθινός αυτός άνθρωπος είπε «θα κλείσω τα μάτια, κι όπου με βγάλει, αγάπη μου πρώτη, αγάπη μεγάλη», ας το πω κι εγώ…
Φαντάζεστε το σοκ λοιπόν, όταν μερικές μέρες αργότερα έμαθα ότι οι στίχοι που με νουθέτησαν ήταν πλαστοί! Ήταν στίχοι της λογοκρισίας της επταετίας, έγραφε το άρθρο. Και τα «λευκά περιστέρια» φώλιασαν λέει με το ζόρι, αντικατέστησαν με τη βία της «Επανάστασης» του Παπαδόπουλου και των συνταγματαρχών του την «φτώχεια και μιζέρια» που έγραφε ο Άκης στο πρωτότυπο.
Αναζήτησα με μανία και με αγωνία την εκτέλεση με τους πρωτότυπους στίχους του 1967, που πρωτακούστηκαν το 1974, μετά την πτώση της χούντας. Οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν όταν άκουσα τον αγαπημένο Γρηγόρη Μπιθικώτση να τραγουδάει:
ΘΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ
Στίχοι(!)-μουσική: Άκης Πάνου
Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης – Χαρούλα Λαμπράκη, 1967
Τον έρωτα φαρμάκωσε η μιζέρια, κομμάτιασε η φτώχεια την καρδιά
δεν ήρθανε για μας τα καλοκαίρια, και έγινε η ζωή τόσο βαριά..
θα κλείσω τα μάτια, θ’απλώσω τα χέρια,
μακριά από τη φτώχεια, κι από τη μιζέρια
θα πάρω τη στράτα κι εγώ τη μεγάλη
θα κλείσω τα μάτια, και όπου με βγάλει
Πού να βρεθεί ντροπή να με κρατήσει, στη λάσπη και στην ξύλινη σκεπή
τη φτώχεια που μας έχει γονατίσει, τη νιώθω μεγαλύτερη ντροπή
θα κλείσω τα μάτια, θ’απλώσω τα χέρια,
μακριά από τη φτώχεια, κι από τη μιζέρια
θα πάρω τη στράτα κι εγώ τη μεγάλη
θα κλείσω τα μάτια, και όπου με βγάλει
Ακριβώς λοιπόν το αντίθετο έγραψε και ξεκάθαρα εννόησε ο Άκης Πάνου. Κλείσε τα μάτια, άπλωσε τα χέρια, και φύγε από την φτώχεια και την μιζέρια, ήθελε να με συμβουλέψει. Κάποιοι όμως το θεώρησαν αυτό ανατρεπτικό, και φρόντισαν να μετατρέψουν το τραγούδι σε καθωσπρέπει άσμα, ενσωματώνοντας «λευκά περιστέρια» και «πρώτες, μεγάλες αγάπες», στις οποίες μένει κανείς πιστός πάση θυσία, κλείνει τα μάτια, απλώνει τα χέρια, και όπου τον βγάλει… και πού να τον βγάλει δηλαδή, το πιθανότερο είναι να τον βγάλει εδώ:
ΝΑ ΕΙΧΑ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ
Στίχοι-μουσική: Άκης Πάνου
Ερμηνεία: Στράτος Διονυσίου, 1971
Είχα τα μάτια μου κλειστά κι έδωσα βάση
έκανα στάση στη δική σου γειτονιά
με αγωνίες και καημούς έχω χορτάσει
είχα τα μάτια μου κλειστά κι έδωσα βάση
Να είχα το κουράγιο, την αγκαλιά σου να την απαρνιόμουνα
να είχα το κουράγιο, στη γειτονιά σου να μην ξαναρχόμουνα
Είχα λουλούδια στην καρδιά κι εσύ μια πέτρα
κάτσε και μέτρα πόσο μού’κανες κακό
τι μού’χεις δώσει και τι πήρες κάτσε μέτρα
είχα λουλούδια στην καρδιά κι εσύ μια πέτρα
Να είχα το κουράγιο, την αγκαλιά σου να την απαρνιόμουνα
να είχα το κουράγιο, στη γειτονιά σου να μην ξαναρχόμουνα
Προσέξτε την ημερομηνία, 1971, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του πλαστού «θα κλείσω τα μάτια» - με την Μοσχολιού, που στο μεταξύ έχει γίνει μεγάλη επιτυχία, ο Άκης Πάνου σχολιάζει το ίδιο του το διαστρεβλωμένο τραγούδι.
Θύμωσα. Θύμωσα με την Βίκυ που είπε το πλαστό τραγούδι. Με τον Άκη, αν υποθέσουμε ότι δέχτηκε (;) να το βγάλει με πλαστούς στίχους. Μα πιο πολύ θύμωσα με τον εαυτό μου, που αφέθηκα να νουθετηθώ από ένα τραγούδι, πανέμορφο, ομολογουμένως, και στις δύο εκτελέσεις του. Και στο μεταξύ η ζωή μου είχε πάρει το δρόμο της πρώτης (πλαστής) εκτέλεσης (ευτυχώς όχι και αυτόν του «να είχα το κουράγιο…).
Δεν θέλω εδώ να κάνω πραγματεία για τον Άκη Πάνου και την λογοκρισία, θέλω μόνο να τονίσω πόσο μπορεί να επηρεαστεί η ζωή μας από ένα στίχο, από ένα τραγούδι. Είτε προς το καλό, είτε προς το κακό. Κακό θεωρώ προφανώς τον δρόμο που προτείνει η λογοκρισία, να κλείσει κανείς τα μάτια μπροστά στα προβλήματα, την μιζέρια μιας κατάστασης, και όπου τον βγάλει, γιατί αυτή η στάση στην ζωή βγάζει συνήθως στον γκρεμό. Καλό θεωρώ την ειλικρινή και ρωμαλέα στάση του Άκη Πάνου, να κάνει την τομή, να παίρνει τη στράτα μακριά από την μιζέρια, με θάρρος, ελπίδα, αλλά και ρεαλισμό, με επίγνωση των κινδύνων, με βάση αυτά να παίρνει στη ζωή τη Μεγάλη Στράτα του άγνωστου, που, ναι, μπορεί να βγάλει και κάπου καλύτερα. Και δυστυχώς τα περισσότερα τραγούδια σε παραπλανούν, σε αρρωσταίνουν, και σε σπρώχνουν στο κακό, στον λάθος δρόμο…
Ειν’αρρώστια τα τραγούδια, τι θαρρείς
βρες αγάπες άλλες φως μου, να χαρείς
τα τραγούδια που έχουν αίμα και καρδιά
ειν’αρρώστια που δεν γίνεται καλά
Μάνος Ελευθερίου
Δυστυχώς. Τα τραγούδια (τα περισσότερα) είναι αρρώστια, γιατί γράφονται από ανθρώπους που μπορεί να είναι αξιόλογοι καλλιτέχνες, ή «καλλιτέχνες», και κλείνω στα εισαγωγικά τους δημιουργούς και εκτελεστές - κυριολεκτικά, γι’αυτό χωρίς εισαγωγικά - των «εμπορικών», ας το πούμε ευγενικά. επιτυχιών (στο εξής θα αναφέρομαι σε τραγούδια και "τραγούδια").
Το ότι αυτοί οι άνθρωποι έγραψαν κάποια τραγούδια ή «τραγούδια», το ότι δηλώνουν ή είναι καλλιτέχνες, δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι εκτός από το οικονομικό έχουν λύσει και τα υπόλοιπα ανθρώπινα προβλήματα που βασανίζουν όλους μας, και φυσικά τα του έρωτα, και ότι είναι σε θέση να συμβουλέψουν και να καθοδηγήσουν κι εμάς. Οι περισσότεροι στιχουργοί έχουν μια τάση να είναι υπερβολικά συναισθηματικοί, να κλείνουν τα μάτια στην λογική, δίνοντας το πάνω χέρι και το τιμόνι της ζωής στο συναίσθημα (τουλάχιστον απ’ότι φαίνεται τους στίχους των τραγουδιών που γράφουν και εκτελούν). Θα πείτε αγανακτισμένοι, «τι κακό έχει το συναίσθημα, αναίσθητος είσαι;»
Μα νομίζω σας απέδειξα πόσο συναισθηματικός είμαι. Όμως εκτός από συναισθηματικός, είμαι, ή προσπαθώ να είμαι, ΛΟΓΙΚΟΣ. Γιατί υπάρχουν στη ζωή αποφάσεις, κρίσεις, καταστάσεις, που ΠΡΕΠΕΙ να υπερισχύει η λογική του συναισθήματος, γιατί πολύ απλά αλλιώς δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί η ζωή, οπότε πάπαλα και το συναίσθημα Σε νοσηρές σχέσεις, φιλικές ή ερωτικές, σε βαριές απώλειες, σε καταστάσεις κρίσης, όπου το συναίσθημα σε παραλύει, σε τσακίζει, ή απλά σε οδηγεί σε λάθος δρόμο, ΠΡΕΠΕΙ να κανείς να ΠΑΙΡΝΕΙ αποφάσεις, και να βασίζει τις αποφάσεις του στην ΛΟΓΙΚΗ, και όχι στην παρόρμηση και την συγκίνηση. Γιατί αν η παρόρμηση σου λέει ΠΡΟΧΩΡΑ, και η λογική σου σου λέει ΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΕΙΝΑΙ ΓΚΡΕΜΟΣ, τότε σε μερικά βήματα, αν υπακούσεις την παρόρμηση, θα τσακιστείς. Και όταν ο φόβος σου σού λέει ΜΗΝ ΚΟΥΝΙΕΣΑΙ, και γύρω σου σφυρίζουν σφαίρες και πέφτουν βόμβες, σε λίγο δεν θα υπάρχεις πιά, αν τον υπακούσεις.
Ιδιαίτερο μένος όπως καταλάβατε τρέφω για τα τραγούδια και τα «τραγούδια» που επίτηδες ή όχι ωθούν προς την μοιρολατρία και τον συμβιβασμό. Πέρα από το χουντικό «κλείσε τα μάτια», ακόμα ένα παράδειγμα, θυμηθείτε, let it be, έλεγαν οι Beatles, don’t let it be, λέω εγώ, κάνε κάτι, κούνα το δαχτυλάκι σου.
Εξάλλου, πολύ λίγα τραγούδια μιλούν την γλώσσα της αλήθειας, αφού τα περισσότερα δεν είναι αυθεντικές καταθέσεις ψυχής, αλλά εμπορικά προϊόντα, που μοναδικό τους στόχο έχουν να κάνουν τους δημιουργούς τους πλουσιότερους και διασημότερους (you are the one, you’re my number one, ok? Πάντως κουκλάρα η Έλενα και το τραγουδάκι ευχάριστο και μπράβο τους όλους, από παιδάκι ονειρευόμουν να κερδίσουμε ο πανηγύρι που λέγεται Eurovision). Πήγα να γράψω «τα περισσότερα από τα σημερινά τραγούδια», αλλά το έσβησα, πάντοτε υπήρχε μια πλειοψηφία εμπορικών τραγουδιών, από τότε που το τραγούδι καταγράφτηκε σε κάποιο μέσο, και έγινε δίσκος, κασέτα, CD, DVD, και επομένως προϊόν…
Την πρώτη φορά που συνάντησα τον Μάνο Χατζιδάκι (ας μη δώσω ψευδείς εντυπώσεις, δύο φορές τον συνάντησα όλες κι όλες), ήταν στο εξοχικό ανοιχτό θέατρο της μικρής μου πόλης, γύρω στο 1990. Αισθανόμουν μεγάλη συγκίνηση πηγαίνοντας να τον βρω στα καμαρίνια μετά την συναυλία, έγραφα και κάποια τραγουδάκια και ήθελα να βολιδοσκοπήσω μια πιθανή τους προώθηση. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ενώ το αμφιθέατρο ήταν κατάμεστο, ήμουν από τους πολύ λίγους, αν όχι ο μόνος, που πήγα να τον βρω. Του συστήθηκα και συζητήσαμε για λίγα λεπτά, ήταν πολύ απλός και πολύ φιλικός. Του λέω, είστε όμως και τυχερός, που ζήσατε και δημιουργήσατε σε μιαν εποχή πολύ πιο πνευματική από την σημερινή. Μα τι λέτε, μου απαντάει, στον δικό μου τον καιγό, ξέγετε πόση ΑΝΟΗΣΙΑ υπήγχε; Πολύ πεγισσότεγη από σήμερα. Εγώ κι ο Θεοδωγάκης αγωνιστήκαμε πολύ για να επιβάλουμε την δική μας φωνή. Και ποιοί μας άκουγαν, τότε στην αγχή… μια πολύ μικγή μειοψηφία…
Μετά του ζήτησα πού μπορώ να τον βρω για να του στείλω τα τραγούδια μου, και μου έγραψε την διεύθυνση και το τηλέφωνό του πάνω σε ένα περιτύλιγμα σοκολάτας Lacta, το οποίο φυσικά φυλάω σαν ανεκτίμητο κειμήλιο, μαζί με το αυτόγραφο του Μίκη. Λίγους μήνες μετά αρρώστησε και πέθανε, αλλά πρόλαβα να τον επισκεφτώ μια φορά, στο σπίτι του στην οδό Ρηγίλλης.
Από αυτά τα λίγα τραγούδια που μιλούν την γλώσσα της αλήθειας, ακόμα λιγότερα μιλούν την γλώσσα του υγιούς συναισθήματος, αφού ακόμα και μέσα στα ποιοτικά τραγούδια, στα περισσότερα μάλιστα, υπερισχύει η μελαγχολία. Είπα ποιοτικά, ναι, είπαμε «όπως την βρίσκει ο καθένας», και στην ουσία όλοι για την αγάπη μιλάνε, και οι σκυλάδες και οι έντεχνοι και οι ροκάδες ακόμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν όλοι την ίδια ποιότητα. Εδώ διαχωρίζω, και πάλι, το τραγούδι που δημιουργείται από την ανάγκη κάποιου να εκφραστεί, κι ας είναι τo «πού να σε βρω να σου πω σ’αγαπώ» του Σώτη Βολάνη, που είναι ποιοτικό, γιατί φαίνεται καθαρά πως βγαίνει από την ψυχή, και απέχει παρασσάγγες και έτη φωτός από το τραγούδι που δημιουργείται και καταναλώνεται σαν ένα οποιοδήποτε άλλο προϊόν, όπως το στα 'δωσα όλα κι έμεινα στον άσσο – α ρε Φοίβο να σε έπιανα στο στόμα μου, δεν θα σε ξέπλενε ούτε ο… Ινδός. Tα περισσότερα τραγούδια είναι υπερβολικά φορτισμένα συναισθηματικά για να χωράνε και λίγη λογική, και είναι φυσικό, δεν μπορεί κανείς να γράψει και να τραγουδήσει αν δεν είναι σε μια κατάσταση ελαφρώς ή έντονα έκρυθμη, η καλλιτεχνική δημιουργία (τουλάχιστον αυτή που αξίζει, δεν λέμε – επαναλαμβάνω – για τους εμπόρους συναισθήματος) βγαίνει από την ψυχή, όταν αυτή βρίσκεται σε κατάσταση έντασης, έως και τρέλλας. Αλλιώς δεν είναι τέχνη, αλλά χονδρική-λιανική.
Προϊόν λοιπόν κάποιας έντονης συναισθηματικής κατάστασης είναι τα ΑΛΗΘΙΝΑ τραγούδια, όπως και κάθε μορφή αληθινής τέχνης. Η λογική δεν παράγει τραγούδια, εκτός αν πρόκειται για τη νέα επιτυχία του Φοίβου ( με κλεμμένη φυσικά μουσική). Ναι, εντάξει, τραγούδια είναι θεωρητικά και αυτά, αλλά επιτρέψτε μου να τα κατατάξω στα ΨΕΥΤΙΚΑ τραγούδια με τα οποία δεν καταδέχομαι καν να ασχοληθώ. Άντε, ας ασχοληθώ λίγο, ενδεικτικά, με το «τραγούδι» που έδωσε τον τίτλο του στο κεφάλαιο, για να δείξω ότι τα «τραγούδια» αυτά, εκτός από ΨΕΥΤΙΚΑ, είναι και υπερβολικά ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ, θα έπρεπε να είναι ακατάλληλα για ανηλίκους, και δυστυχώς, αντίθετα, αυτές είναι οι ηλικίες που κυρίως ασχολούνται, 8-28 ετών (πώς; ανήλικοι στα 28;;;;;):
Καρδιά μου στα 'δωσα όλα κι έμεινα στον άσσο, έτσι θέλησα να σου εκφράσω πως τη μέρα που θα φύγεις θα καταστραφώ γι'αυτό και στα 'δωσα όλα μέσ' απ' τη καρδιά μου πράγματα και συναισθήματά μου για να σου θυμίζουν κάθε ώρα και λεπτό: πως νιώθω εγώ... ΦΟΙΒΟΣ
Από πού να αρχίσω; Ποιος σού ζήτησε να τα δώσεις όλα; Σε μιαν υγιή σχέση δίνουμε και παίρνουμε, αλλά όχι ΌΛΑ. Αν τα δώσεις ΟΛΑ είναι φανερή η επιπολαιότητα ή η υστεροβουλία, τα δίνεις όλα γιατί περιμένεις να τα πάρεις και ΟΛΑ. Και αν ο άλλος δεν θέλει να σού τα δώσει ΟΛΑ, που είναι και το πιο πιθανό; Και αν ο άλλος δεν ΠΡΕΠΕΙ να σού τα δώσει ΟΛΑ, που είναι και το πιο λογικό (σκέψου το λίγο); Ε, θα μείνεις στον άσσο, θα φύγει τρέχοντας, μόνο που στο Φοίβειο αυτό άσμα αυτό αντί για λογικότατο που είναι, αν το σκεφτείς, παρουσιάζεται σαν μέρος ενός συντριπτικού ΚΑΤΗΓΟΡΩ εναντίον του εγκληματία που προφανώς εγκαταλείπει (όπου φύγει φύγει) την αοιδό, γεγονός που, κατά το κατηγορητήριο, θεμελιώνει κατά του αντιδίκου-κατηγορούμενου, εμπράγματο – ενοχικό δικαίωμα, γι’αυτό και αυτή (ποια είναι; Το Δεσποινάκι ή η Βίσση;) ουρλιάζει έτσι. Και ζητά την ισόβια ιμωρία του «ενόχου», «κάθε ώρα και λεπτό». Βρε καλά της έκανε!
Κι αν δεν χορτάσατε, πάρτε μια - τυχαία – λίστα από σκυλάδικα να τα αναλύσετε μόνοι σας. Σας έχω έτοιμο και τον τίτλο, «Η ψυχοπαθολογία μέσα στο ελληνικό τραγούδι». Εγώ αρκετή χάρη σας έκανα που ασχολήθηκα με το «Στά’δωσα όλα», άσε που είδα και την ταινία του Αγγελόπουλου για να σας την αναλύσω, φτάνει.
· Είμαι καλά περνάω μια χαρά θέλω να του πεις ψέματα "πως είμαι καλά περνάω μια χαρά για μένα έχει σβήσει να δω τι θα απαντήσει".... · Έμαθα να ζω χωρίς εσένα να κατηγορώ μονάχα εμένα μόνο η ελπίδα να γυρίσεις με κρατάει εδώ να προσπαθώ.... · Θυσία έχω γίνει και όλα στα 'χω δώσει και ότι κι αν μου κάνεις δεν το 'χω μετανιώσει θυσία έχω γίνει τι άλλο θες να κάνω να πέσω εδώ μπροστά σου να πεθάνω... · Άλλη μια βραδιά με βρίσκει μόνη άλλη μια βραδιά για σένα αιμορραγώ ψάχνω απ' το κορμί σου ίχνη στο σεντόνι πως να κλείσω μάτι πάω να τρελλαθώ άλλη μια βραδιά με βρίσκει μόνη άλλη μια βραδιά για 'σένα αιμορραγώ πάλι με τη σκέψη σου η καρδιά ματώνει και δεν έχω δύναμη να ζω... · Δε χρωστάω σε κανέναν να πληρώνω τα σπασμένα δε με νοιάζει που υποφέρεις έχεις φταίξει και το ξέρεις δε χρωστάω σε κανένα τόσα πλήρωσα για σένα δε με νοιάζει που υποφέρεις κι αν για 'μένα τώρα ξενυχτάς... · Τέσσερις πήγε μου είπαν πάλι φύγε φύγε από το μαγαζί γιατί ήπια πάλι κι έκανα κεφάλι κι έγινα κακό παιδί. Με κατάντησες αλήτη δεν πηγαίνω πλέον σπίτι στα σοκάκια τριγυρίζω μεθυσμένος και σε βρίζω... · Καρδιά μου στα 'δωσα κι έμεινα στον άσσο έτσι θέλησα να σου εκφράσω πως τη μέρα που θα φύγεις θα καταστραφώ γι'αυτό και στα 'δωσα όλα μέσ' απ' τη καρδιά μου πράγματα και συναισθήματά μου για να σου θυμίζουν κάθε ώρα και λεπτό: πως νιώθω εγώ... · Δεν αξίζεις τα φιλιά μου ούτε και την αγκαλιά μου με 'κανες κομμάτια το ξέρεις δεν αξίζεις τα όνειρά μου ούτε και τα δάκρυά μου κι ήρθε η ώρα να υποφέρεις... |
Από το Internet www.pathfinder.gr
Λίστα αγαπημένων στίχων μιάς 20χρονης(;) φοιτήτριας(;)
Συμπέρασμα: μην βασίζεστε στα τραγούδια για να πάρετε αποφάσεις στην ζωή σας. Μην τα αφήνετε καν να σας επηρεάσουν, αν έχετε να πάρετε σημαντικές αποφάσεις. Είναι αρρώστια, τα τραγούδια. Μπορούν να σας οδηγήσουν σε λάθος δρόμους, ακόμα και σε γκρεμούς. Μπορεί να παρατείνουν τον πόνο σας. Μπορούν ακόμα και να σας σκοτώσουν. Μπορούν, φυσικά, καλά θυμάστε, τα ΣΩΣΤΑ τραγούδια, να σας σώσουν την ζωή… Δεν αντιφάσκω. Ποιος θα διαλέξει, την ώρα που καίγεται και ζητά με αγωνία μια βοήθεια, μια συμβουλή, ποιος θα ξεχωρίσει τα ΑΛΗΘΙΝΑ τραγούδια από τα ΚΑΛΠΙΚΑ, και, ακόμα χειρότερα, από τα ΑΛΗΘΙΝΑ τραγούδια, ποιος θα ξεχωρίσει εν βρασμώ ψυχής τα ΩΦΕΛΙΜΑ από τα ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ; Γι’αυτό σας λέω, συμφωνώντας με τον Μάνο Ελευθερίου, είναι αρρώστια τα τραγούδια…
Κι αφού διδαχθήκατε την Θεωρία, να και μία Άσκηση για το σπίτι. Ερώτηση: ποια είναι η πιθανότερη κατάληξη της παρακάτω «σχέσης»;
Eγώ για σένa
Στίχοι-Μουσική: Νίκος Μωραΐτης- G.Bella/G.Rapetti , Εκτελέστρια(sic): Ραλλία Χρηστίδου, 2005
Με ρωτάς εγώ για σένα τι θα έκανα,
αν θα το 'σκαγα μια μέρα απ'τη δουλειά,
αν θα το 'σκαγα μια μέρα για να φύγουμε,
με τ' αυτοκίνητο για κάπου στ' άγνωστο.
Με ρωτάς εγώ για σένα τι θα έκανα,
αν θα άφηνα μια στάλα εγωισμού,
αν θα σ' άφηνα ή αν πίσω σου θα έτρεχα,
ρωτάς αν θα 'πεφτα για σένα στη φωτιά.
Εγώ για σένα, εγώ για σένα,
για σένα θα 'πεφτα πιο κάτω απ' τον καθένα.
Eγώ καρδιά μου, εγώ καρδιά μου,
εγώ θα σκότωνα για σένα τα όνειρά μου.
Μη ρωτήσεις τι κάνω για σένα, τι χάνω,
αν μπορώ να κοπώ, να καώ, να πεθάνω,
μη ρωτήσεις τι δίνω για σένα ψυχή μου,
μια στιγμή, μια βραδιά, μια ζωή, τη ζωή μου.
Εγώ για σένα, εγώ για σένα,
για σένα θα 'πεφτα πιο κάτω απ' τον καθένα.
Eγώ καρδιά μου, εγώ καρδιά μου,
εγώ θα σκότωνα για σένα τα όνειρά μου.
αν θα το 'σκαγα μια μέρα απ'τη δουλειά,
αν θα το 'σκαγα μια μέρα για να φύγουμε,
με τ' αυτοκίνητο για κάπου στ' άγνωστο.
Με ρωτάς εγώ για σένα τι θα έκανα,
αν θα άφηνα μια στάλα εγωισμού,
αν θα σ' άφηνα ή αν πίσω σου θα έτρεχα,
ρωτάς αν θα 'πεφτα για σένα στη φωτιά.
Εγώ για σένα, εγώ για σένα,
για σένα θα 'πεφτα πιο κάτω απ' τον καθένα.
Eγώ καρδιά μου, εγώ καρδιά μου,
εγώ θα σκότωνα για σένα τα όνειρά μου.
Μη ρωτήσεις τι κάνω για σένα, τι χάνω,
αν μπορώ να κοπώ, να καώ, να πεθάνω,
μη ρωτήσεις τι δίνω για σένα ψυχή μου,
μια στιγμή, μια βραδιά, μια ζωή, τη ζωή μου.
Εγώ για σένα, εγώ για σένα,
για σένα θα 'πεφτα πιο κάτω απ' τον καθένα.
Eγώ καρδιά μου, εγώ καρδιά μου,
εγώ θα σκότωνα για σένα τα όνειρά μου.
Να βοηθήσω λίγο; Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;
Όχι, δεν είναι η Βανδή, αυτή κάνει γαβ γαβ, όχι νιάου νιάου.
Ας προχωρήσουμε όμως παρακάτω.
Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο στον Έρωτα, λέγεται Ζήλεια. Αντίθετα με τα τέσσερα+1 Στοιχεία, η Ζήλεια δεν είναι απόδειξη ούτε Αγάπης ούτε Έρωτα. Για την ακρίβεια είναι, απόδειξη Έρωτα, αλλά Έρωτα ναρκισσιστικού, αποδεικνύει μόνο τον εγωισμό και τον εγωκεντρισμό αυτού που ζηλεύει, και τίποτε άλλο. Ούτε και ο Φόβος, πείτε τον αν θέλετε Ανασφάλεια (αγαπημένη λέξη των γυναικών), ο Φόβος της μοναξιάς, του χωρισμού, της εγκατάλειψης, είναι ένδειξη αγάπης.
συνεχίζεται
Μαύρος Γάτος Πονη-ρόζ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
