Η ΝΥΧΤΑ, ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΚΑΙ Η ΘΛΙΨΗ , ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΜΑΥΡΟ ΓΑΤΟ;

Η ΝΥΧΤΑ, ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ, ΚΑΙ Η ΘΛΙΨΗ, ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΜΑΥΡΟ ΓΑΤΟ;

ΟΧΙ, *ΔΕΝ* ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ!

Αγαπημένο μου Ιστολόγιο,

Φτου. Δεν μού αρέσει. Δεν ήξερα γιατί, πριν από λίγο κατάλαβα ότι μού θυμίζει το αντιπαθητικότατο μάθημα της Ιστολογίας. Ακόμα ένα στοιχείο, Επιθεωρητά Vista…

Ας δοκιμάσουμε ξανά.

Αγαπημένο μου Ημερομπλόγιο,

Όχι. Πολύ βαρβαρικό, αυτό το «μπλ». Πάμε πάλι.

Αγαπημένο μου Ημεροδίχτυ…

Αυτό μάλιστα. Πατέντα εδώ και τώρα. Ημεροδίχτυ. Το είπε ο Μαύρος Γάτος την Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2006, στις 9.29 μμ, να το θυμάστε αυτό.

Αγαπημένο μου ΗμεροΔίχτυ,

Παρόλο που μας διαβάζουν εκατομμύρια (λέμε τώρα ;) άνθρωποι, θέλω να σού πω μερικά πράγματα τελείως εμπιστευτικά… ((το είπε ο αθεόφοβος ο Μικρούτσικος (ο μικρός φυσικά) σε εκπομπή του, σε κάποιον δυστυχισμένο «φιλοξενούμενο»))

Πρώτα απ’όλα, θέλω να σού ζητήσω συγνώμη. Σε κατηγόρησα την Κυριακή που μας πέρασε ότι φταις εσύ που αργώ στα ραντεβού μου, που παχαίνω, που δεν ποτίζω τα φυτά, που δεν βγαίνω έξω, που δεν, που δεν, που δεν.

Λοιπόν, σού ζητώ ειλικρινά συγνώμη. Δεν φταις καθόλου εσύ. Τι να μού φταις άλλωστε, εσύ είσαι μόνο ένα μέσο, μια διέξοδος. Αυτό που φταίει είναι η δική μου αρρώστια. Της ψυχής. Η virtual μνηστή μου η Raffinata (Σ;) το λέει κατάθλιψη, εγώ το λέω μανιοκατάθλιψη, γιατί η βαθιά μελαγχολία εναλλάσεται με την πνευματική υπερπαραγωγή και την ευφορία. Έτσι είναι όμως τα Μεγάλα Πνεύματα… Μελαγχολικά… Πρώτος το παρατήρησε ο Αριστοτέλης:

Για ποιόν λόγο άραγε, όλοι οι εξέχοντες άνθρωποι, όσον αφορά την φιλοσοφία, την επιστήμη, την ποίηση, και τις τέχνες, είναι όλοι τους εμφανώς βαρύθυμοι, μερικοί μάλιστα ως το σημείο να υποφέρουν από πόνους, που οφείλονται στην μέλαινα χολή;

Αριστοτέλης, ερώτημα ΧΧΧ

Στην δική μου περίπτωση, ξέρω καλά πως δεν πρόκειται για οργανική κατάσταση. Γιατί δεν ήμουν πάντα έτσι. Για την ακρίβεια, όσο ήμουν με την Φ., μέχρι πριν έξι μήνες, δεν ήμουν καθόλου έτσι. Είχα την τάση βέβαια, πάντα την είχα, αλλά ισορροπούσα μια χαρά. Της το είχα πει κιόλας, σ’ευχαριστώ που με έσωσες, μαζί σου νιώθω πολύ πιο ολοκληρωμένος και σαν άντρας, και σαν άνθρωπος. Από τι σε έσωσα, μού απάντησε, κοιτάζοντάς με λοξά, δεν πολυκατάλαβε, δεν ξέρω πού στο κακό πήγε το μυαλό της…

Τον τελευταίο καιρό όμως, κόντεψα πολλές φορές να κλατάρω. Μετά τον χωρισμό ήρθαν περιπέτειες υγείας πολύ αγαπημένων μου ανθρώπων. Προστέθηκαν δυσκολίες στην δουλειά μου, και κάποια κανονικά αμελητέα μεγέθη, πρακτικές γκαντεμιές με μηχανήματα και απώλειες αντικειμένων, προβλήματα ανάξια λόγου κανονικά, αμελητέα υπό κανονικές συνθήκες, αλλά όχι μέσα στο context που περιέγραψα. Όλα αυτά μαζεμένα, με γονάτισαν, πολλές φορές απανωτά. Και μόλις πάω να ξανασηκωθώ, κάτι γίνεται, και πάλι ξαναπέφτω…

Άρα δεν φταις εσύ, αγαπημένο μου Ημεροδίχτυ, που αραίωσα το πλύσιμο και το ξύρισμα, και που κατέληξα να μοιάζω με γέρο-γάτο, με τα μακρυά μου καστανά μαλλιά, με τα πράσινά μου μάτια (ε ρε ματαιοδοξία, ούτε ο Πιτσιρίκος να ήμουν ;), με τα sel-et-poivre (αλατοπίπερο) γένια μου της μιάς εβδομάδας, όχι, όχι ακόμα δεν έχω γκρίζους κροτάφους. Με το μαύρο μου παλτό και τα κάποια παραπάνω κιλά που μάζεψα τους τελευταίους μήνες, θα έμοιαζα πολύ στους λιγοστούς διαβάτες της βραδινής μου περιπλάνησης, από την οποία μόλις γύρισα, με γέρο-γάτο.

Ναι, βγήκα πάλι έξω, γιατί είμαι ένας πολεμοχαρής γέρο-γάτος (36 ετών, Γεωργία παρδαλόγατα, όντως, λίγοι γάτοι φτάνουν…), και δεν το βάζω κάτω, και το πολεμάω το θέμα της κατάθλιψης. Όχι, δεν πήγα σήμερα όλη μέρα για χιονοπόλεμο, ψέμματα σας έλεγα. Χτες το βράδυ όμως πήγα στο σπίτι των καλών μου φίλων του Α. και της Ν., περίπου δύο ώρες έκανα για το πηγαινέλα με τα πόδια μέσα στην νύχτα και το χιόνι, και το απόλαυσα τα μάλα. Η αγάπη των φίλων μου και το χαμόγελο του μωρού τους, πέντε μηνών, και ο τρόπος που με κοιτούσε με τις πελώριες ματάρες της η μπέμπα, άξιζε πιο πολύ κι από την ομορφιά της χιονισμένης πόλης. Και σήμερα βγήκα, αργά, να πάω στο Βασιλικό θέατρο, να δω τον Ρήγο («το δωμάτιο του Ιγκόρ»), δεν μού πολυαρέσει ο Ρήγος, αλλά καλύτερο από το να κάτσω σπίτι.

Το πολεμάω, βλέπετε. Τελικά έμεινε η βόλτα, μιάμισι ώρα το πηγαινέλα στα παγωμένα πλακόστρωτα και στην παραλία, τουλάχιστον το έξτρα βάρος μου αυξάνει την τριβή και δυσκολεύει την πιθανότητα πεσίματος, Μαριαλένα… Α ναι, γιατί είμαι εδώ τώρα; Έφαγα πόρτα στο θέατρο, κλειστά λέει Δευτέρα Τρίτη. Και να σκεφτείς ότι ένας λόγος που κάθησα στην Θεσσαλονίκη και δεν πήγα στην… Βρύση όπου δουλεύω την Τρίτη (αν διάβαζε κανείς σας Χρήστο Καστανά στο Παρά Πέντε του ’80, θα καταλάβει… πώς το έλεγε, Απολύομαι και τρελαίνομαι, το Ημερο-λόγιο της θητείας του σε απευθείας ιγκόγκνιτο μετάδοση…). Ας τηλεφωνούσα για το πρόγραμμα, θα μού πεις. Μα τηλεφώνησα. Δεν έλεγε μέρες. Μόνο ότι τα ταμεία την Δευτέρα είναι κλειστά. Τεσπά. Η βόλτα άξιζε κι από μόνη της.

Τι διαστροφή όμως ρε παιδιά, σε όλον τον δρόμο σκεφτόμουν το πόστο που θα έγραφα γυρίζοντας. Άρα όχι μόνο δεν φταις, Ημεροδίχτυ μου, αλλά σού χρωστάω και μεγάλη χάρη. Χάρη σ’εσένα έχω ένα μέσο να εκφραστώ, και όχι μόνο αυτό, αλλά και να ακουστώ, και μάλιστα από ανθρώπους που με καταλαβαίνουν, και μού συμπαραστέκονται. Χάρη σ’εσένα απέκτησα καινούργιους φίλους, πολύ αξιόλογα άτομα, και μάλιστα, έχοντας την ευχέρεια να αποκαλύπτω τον εαυτό μου στον βαθμό που εγώ επιλέγω κάθε φορά… Αν δεν υπήρχες εσύ, Ημεροδίχτυ, τι θα έκανα; Θα έπληττα μέχρι θανάτου, θα τηλεφωνούσα σε καμμιά από τα… σώματα (μην γελάς Θεοδώρα), θα έπαιζα μαλακίες στα τσοντάδικα του Internet. Αυτή είναι η αλήθεια, και από εμένα, σας το είπα από την αρχή, μόνο αλήθειες θα ακούτε, αν το αντέχετε. Αυτή είναι η διαστροφή μου, να λέω, και να ζητάω, πάντα την αλήθεια…

Δεν φταις εσύ, Ημεροδίχτυ μου, επιπλέον, που δεν τελειώνω το βιβλίο μου, το Ταξίδι Χωρίς Επιοστροφή… Ίσα ίσα που ο ένας περίπου μήνας που ασχολούμαι μαζί σου, με βοήθησε πάρα πολύ, το βλέπω τώρα καθαρά, να φτάσω πολύ κοντά στην ολοκλήρωση (Τοτέ, μ’αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι, αλλά δεν είπα αυτό…;). Γράφοντας το βιβλίο, τόσον καιρό, έκανα ήδη μέσα μου ένα πολύ μεγάλο ξεκαθάρισμα, αλλά έλειπε ακόμα ένα πολύ σημαντικό κομμάτι από το παζλ, η απάντηση στο ερώτημα «και τι γίνεται τώρα, αφού δεν υπάρχει Θεός;». Γιατί έβλεπα πάντα καθαρά ότι ή στραβός είναι ο Κόσμος, ή στραβά τον αρμενίζουμε. Για πολλά χρόνια προβληματίστηκα πάνω στο δεύτερο. Διαβάζοντας, συζητώντας, σκεπτόμενος, ωριμάζοντας, κατέληξα να πιστεύω ακράδαντα το πρώτο. Ο κόσμος είναι στραβός. Δεν υπάρχει κανένας Θεός. Καλός ο Έρωτας, αλλά λίγος, δεν φτάνει να καλύψει όλο το υπαρξιακό αδιέξοδο του «Ελεύθερου» Ανθρώπου. Τι γίνεται λοιπόν;

Τις τελευταίες μέρες, και σε αυτό έπαιξε ,μεγάλο ρόλο το Ημεροδίχτυ μου και οι συζητήσεις μου με όλους εσάς, και σας ευχαριστώ, αποκρυσταλλώθηκαν μέσα μου δύο πράγματα. Ένα, το μόττο που έβαλα κάτω από τον τίτλο του Ημεροδιχτυού μου, «Έχουμε όλην την ζωή μπροστά μας για να ταξιδέψουμε, έχουμςε όλον τον Θάνατο μπροστά μας για να ξεκουραστούμε». Δύο, ότι αξίζει να ζεις, να ζεις για την Ομορφιά. Τι είναι αυτή η «Ομορφιά»; Για τον καθένα μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό. Για τους χριστιανούς είναι ο Χριστός, για μένα είναι χοντρικά ο Σεβασμός στην ζωή και στον Άνθρωπο, το Ωφελείν, το Μη βλάπτειν, η Περηφάνια, η Λεβεντιά. Τα αναπτύσσω αυτά σε πολλές σελίδες, σε ολόκληρα κεφάλαια του Ταξιδιού, που τα έγραψα καιρό πριν αρχίσω το Ημεροδίχτυ μου, αλλά μόνο τώρα, αυτές τις μέρες, έγινε, μέσα στο μυαλό μου, η τελική σύνθεση.

Να σταθώ λίγο και στο πρώτο: Πήγα πρόσφατα, το ξέρετε οι περισσότεροι, στο Παρίσι, για ένα συνέδριο. Το τελευταίο βράδυ ήμουν χώμα, πολύ τρέξιμο όλη μέρα, και το μόνο που ήθελα ήταν να κουκουλωθώ και να κοιμηθώ. Αλλά σας είπα ότι είμαι Μαχητής. Και είπε ο Καταθλιπτικός Γάτος, ρε φίλε, είσαι λιώμα, έξω κάνει ψοφόκρυο, αύριο ξυπνάς ξημερώματα, ολομόναχος είσαι, πού να τρέχεις τώρα, το ξέρεις άλλωστε καλά το Παρίσι, τι να πας να δεις, είναι και αργά, δεν κυκλοφορεί ψυχή, άραξε. Και απάντησε, ο Μαχητής Γάτος, σιγά μην αράξω, αύριο θα είμαι πάλι στα ίδια και στα ίδια, απόψε είμαι στο Παρίσι, θα βγω, και βγήκα, και περπάτησα δυό τρεις ώρες. Γύρισα στο ξενοδοχείο παγάκι, αλλά τραγουδώντας.

Έτσι κι η ζωή. Μην πεις, ε και τι έγινε, τα είδα όλα. Ποτέ δεν πρέπει να το πεις αυτό, ποτέ μην ακινητοποιηθείς. Και μην αφήνεις την κίνηση για αύριο. Μην πεις «κουράστηκα από την ζωή, τώρα ας ξεκουραστώ». Πρέπει να κινηθείς, ΑΠΟΨΕ. Αύριο, μπορεί να μην υπάρξει, για την ακρίβεια ΔΕΝ υπάρχει, η ζωή μας είναι ένα συνεχές ΤΩΡΑ. Και ΤΩΡΑ πρέπει να κινηθείς. Αλλιώς θα παγώσεις. Κι αν παγώσεις, θα πεθάνεις. Τον χειρότερο θάνατο. Τον ζωντανό θάνατο. Πριν την ώρα σου. Και είναι κρίμα. Γιατί έχουμε, είπαμε, ολόκληρη την αιωνιότητα, θέλουμε δεν θέλουμε, για να ξεκουραστούμε…

Σας κούρασα ίσως, το ξέρω πιά καλά (και από το mirc, και από τα SMS που έστελνα σε πεντέξι φίλους, πριν ανακαλύψω το blogger), ότι τα θλιμμένα, ή ακόμα και τα απλά βαθυστόχαστα μηνύματα, δεν είναι δημοφιλή, το πολύ πολύ, αν είσαι στις καλές σου, να λυπηθείς τον αποστολέα, και να του στείλεις και καμμιά κουβέντα παρηγοριάς. Αν δεν είσαι στις καλές σου, θα ενοχληθείς κιόλας, κι ας αγαπάς τον αποστολέα, θα πει ο εαυτός σου στο βάθος, δεν μας παρατάς κι εσύ βρε Γάτε με τις γκρίνιες σου, έχουμε και τα προβλήματά μας. Αν όμως το μήνυμα έχει αισιοδοξία και χιούμορ, εκεί να δεις απαντήσεις… Είναι φυσικό, είναι θέμα αυτοσυντήρησης, και να σού περισσεύει λίγο κουράγιο να δώσεις, είναι πολύ επικίνδυνο, αν πλησιάσεις πολύ αυτόν που πνίγεται, μπορεί να σε αρπάξει από τα μαλλιά και να σε παρασύρει κι εσένα, και θα πνιγείτε και οι δυό μαζί, και είναι κρίμα. Άλλωστε δύσκολο ένας πνιγόμενος να σωθεί με SMS και comments… Το σημερινό μου μήνυμα, μπορείτε να το εκλάβετε σαν ένα τέτοιο χέρι βοηθείας. Πολλοί δεν θα φτάσουν εδώ, θα τους σταματήσει ο κλαψιάρικος τίτλος. Ας είναι, το έγραψα για λίγους και καλούς…

Σας αγαπώ όλους, που λέει και ο Σαλτάρω στο κενό. Σας ευχαριστώ όλους. Ευχαριστώ και τους ανθρώπους του blogger, που μας έδωσαν αυτό το υπέροχο εργαλείο, και μάλιστα τσάμπα. Αυτό το μήνυμα, επαναλαμβάνω, και το τονίζω, είναι θετικό, και ελπίζω κάποιους από εσάς να βοηθήσει, έστω και λίγο. Καλό βράδυ.

Μαύρος Γάτος