AΣΠΡΗ ΜΕΡΑ, ΑΣΠΡΟΣ ΓΑΤΟΣ , ΚΟΠΑΝΑ, ΠΑΙΔΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΑΣ ΒΟΣΚΗΣ, ΠΑΙΔΙΑ ΟΡΝΙΘΟΤΡΟΦΕΙΟΥ...

Επιτέλους! Ήρθε!

Αυτό που μού αρέσει πιο πολύ στο χιόνι, δεν είναι το ίδιο το χιόνι, αλλά η ηρεμία που φέρνει μαζί του. Ο περιορισμός στο ελάχιστο της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων, ηχητική ηρεμία, ο περιορισμός του χρωματικού θορύβου, του θορύβου των λεπτομερειών, αφού όλα πνίγονται στο Λευκό, οπτική ηρεμία, ο περιορισμός όλων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, ηρεμία της δράσης, κατάπαυση του θορύβου της Ζωής.

Να υπενθυμίσω εδώ ότι το Λευκό είναι το χρώμα του πένθους για τους Κινέζους. Λογικό, μια και το Λευκό, και όχι το Μαύρο, φέρει ως εγγενή ιδιότητα την Απουσία. Το Λευκό αντανακλά όλα τα χρώματα, γι’αυτό και είναι Λευκό, ενώ το Μαύρο απορροφά (και επομένως περιέχει) όλα τα χρώματα, γι’αυτό και είναι Μαύρο. Κάτι ξέρουν λοιπόν οι Κινέζοι, απουσία των χρωμάτων, απουσία της ζωής, σού λέει, εξ’ού και το Πένθιμο του πράγματος.

Εγώ δεν πενθώ, αντίθετα, γιορτάζω. Γιορτάζω σαν παιδί, βιώνω την χαρά που ένιωθα, όταν παιδί, χιόνιζε, και μαθαίναμε ότι δεν θα πάμε σχολείο, εξαιτίας του χιονιού, ε ρε γλέντια, ειδικά αν είχαμε και κανένα επικρεμάμενο υπέρ των κεφαλών μας διαγώνισμα… Σχολείο λέει δεν μπορούσαμε να πάμε, αλλά όλη η μέρα περνούσε με χιονοπόλεμο και βόλτες στα χιόνια. Βέβαια εμείς (είμαι 35) είμασταν παιδιά ελευθέρας βοσκής, και όχι παιδιά ορνιθοτροφείου, όπως τα σημερινά… Μάλλον οι καθηγητές δεν «μπορούσαν» να πάνε στο σχολείο, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα, εγώ είμαι καταχαρούμενος σήμερα που δεν θα πάω σχολείο, έχω ήδη φορέσει το μπουφάν μου και τα γάντια μου για παιχνίδι, κύριε Δήμου, αυτό είναι παιχνίδι, και όχι τα μπλιμπλίκια τύπου playstation. Το πιο ακριβό παιχνίδι, όπως και τα υπόλοιπα πολύτιμα πράγματα στην ζωή, δεν αγοράζεται, δεν θέλει ακριβό εξοπλισμό, δεν θέλει τίποτα, μόνο δυό χέρια, λίγο χιόνι, και διάθεση για Ζωή, Χαρά της Ζωής. Που την επιστρέφει βέβαια στο πολλαπλάσιο, σε αντίθεση με τα Σόδομα και τα Γόμορρα των παιδιών, τα Τζάμπο και τα Κούκου.

Μην με ακούτε όμως εμένα, εγώ είμαι ένας γκρινιάρης γέρο-γάτος, μπορεί να έχουν δίκιο οι ορνιθοτρόφοι-γονείς, που κρατάνε τα κοτοπουλάκια τους κλειδαμπαρωμένα στο σπίτι, μην αρπάξουν καμμιά γρίππη των πουλερικών, τα χρυσά μου. Όχι ότι αυτά θα ήθελαν να βγουν, μια χαρά βολεύονται μπροστά στις LCD, X-VGA οθόνες τους. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Ανθρωπότητας, τα παιδιά κλείστηκαν στο σπίτι… Προχτές που πήγα βόλτα στην παραλία της Θεσσαλονίκης, τα μόνα παιδιά που είδα "μόνα τους" ήταν Αλβανάκια, Ποντιάκια και Γυφτάκια. «Ελληνάκια» πουθενά, μόνο κάτι πολύ μικρά, με τον μπαμπά και την μαμά. Θυμήθηκα τις δικές μου (είμαι, είπα, τώρα 35) εξορμήσεις, όλη μέρα, σε χωράφια, γειτονιές, όλη μέρα έξω το καλοκαίρι, και το χειμώνα πάλι σε κάθε ευκαιρία. Τα σημερινά παιδιά, τι; Γι΄αυτό είπα, ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, τα παιδιά, μετατράπηκαν, από "ελευθέρας βοσκής", σε παιδιά... ορνιθοτροφείου!

Τέλος πάντων εγώ είμαι ένας γάτος ελευθέρας βοσκής, και η χαρά μου δεν περιγράφεται, αν σκεφτείς μάλιστα ότι σήμερα είχαμε ένα διαγώνισμα και δύο τεστ…..

Ήδη από χτες, που είπε η τηλεόραση ότι δεν θα έχουμε σχολείο, εγώ γιορτάζω … Έκανα μια βόλτα δύο περίπου ωρών μέσα στην παγωμένη νύχτα, χιόνιζε, έστειλα και πόστο στο blog μου αλλά δεν το πήρε, είναι θυμωμένο το blogger μαζί μου από προχτές που έστελνα τα πολλά με το κινητό, με πέρασε λέει για spam, και ακόμα να με συγχωρήσει.

Χειμώνας, καρδιά του χειμώνα, τι δουλειά έχω άραγε να θυμάμαι τα καλοκαίρια του ’80, εκεί στο Χαλκουτσο-Δήλεσι, στην Αττική, στο απομονωμένο σπίτι με τον παππού και την γιαγιά, τότε που αγαπούσα τρελλά την συμμαθήτριά μου την Μ., κι αυτή ήταν 500 χιλιόμετρα μακριά, στο Λιτόχωρο, και δεν είχε ιδέα ότι κάπου, μια ψυχή, την σκεφτόταν μέρα νύχτα…

Πού το θυμήθηκα; Μα ακούστε το τραγούδι μου, το τότε τραγούδι μου, και θα καταλάβετε… Το «κοντά σου» αφορά την μητέρα μου, που ήταν η αιτία για την απομόνωσή μου, εκεί στο σπίτι της θείας, με πεντέξι σπίτια αραιά κατοικημένα από συνταξιούχους γύρω γύρω, κι εγώ παιδάκι δεκατεσσάρων-δεκαπέντε-δεκάξι χρονών, παλικαράκι στην ώρα μου, με τις ορμόνες να βράζουν… Σουτ, αρχίζει o Γρηγόρης το τραγούδι…

Θα

ποτίσω μ’ένα δάκρυ μου αλμυρό

τον καιρό

πικρά καλοκαίρια

έμαθα κοντά σου να περνώ

νεκρά περιστέρια

γέμισε η αυγή τον ουρανό

Θα

γυρίσω, λυπημένη Παναγιά

έχε γεια

μην κλαις στο μαράζι

μάθε φυλαχτό να μην κρεμάς

να λες, δεν πειράζει

θά’ρθει άσπρη μέρα και για μας

ΗΡΘΕ λοιπόν η άσπρη μέρα, και είναι ΣΗΜΕΡΑ! Σήμερα όπως καταλάβατε είναι μέρα κοπάνας. Ο Αη-Βασίλης έχει πεθάνει από καιρό, γι'αυτό κάνω μόνος μου πιά δώρα στον εαυτό μου!


Καθότι αυτοαπασχολούμενος, μπορώ ασύστολα να μού κάνω δώρο μια κοπάνα… από τον εαυτό μου! Και να ονειρεύομαι χαμένα μαθήματα στο σχολείο και αναβληθέντα διαγωνίσματα… Και εφηβικούς έρωτες… Σας αφήνω τώρα, πάω να παίξω χιονοπόλεμο…

Άσπρος Γάτος Αθώος (τέως Μαύρος Πονηρός ;)