ΣΤΗΝ ΕΣΧΑΤΙΩΤΙΔΑ ΛΊΜΝΗ, ΣΤΟ ΙΕΡΌ ΤΗΣ ΉΡΑΣ ΑΚΡΑΊΑΣ...

ΗΡΑΙΟΝ

Εδώ,
λίγο πιό πέρα από την Εσχατιώτιδα λίμνη
στο Ιερό της Ήρας Ακραίας
στο Ακρωτήρι της Μητέρας των Θεών
έσφαξε, κάποτε, η Μήδεια τα παιδιά της

μπορεί και να το έκαναν οι Κορίνθιοι, πού να ξέρω
τι με νοιάζει

εγώ σφάζω κάθε μέρα τις πιό μεγάλες μου αγάπες
παίζω στο καζίνο ό,τι πολυτιμότερο έχω
όλα στο κόκκινο, υποθηκεύω και τον εαυτό μου, αν χρειαστεί
ώσπου να μην έχω πια εαυτό
ξεπουλώ στην αγορά τα σωθικά μου, αγοράζω ονειρώξεις κι εφιάλτες


Αλλά, αυτή η θάλασσα
γιατί να είναι τόσο όμορφη
γιατί να είναι τόσο πράσινη, τόσο κρυστάλλινη
γιατί να είναι τόσο απέραντη

Κι αυτοί οι αρχαίοι δρόμοι
γιατί να επιμένουν να υπάρχουν ακόμη
να οδηγούν, από τη μιά
στο ήμερο περιγιάλι του μιασμένου Ιερού

να οδηγούν, από την άλλη
στο γκρεμό του πέτρινου φάρου

να οδηγούν, από παντού, όπως πάντα,
στο απόλυτο κενό

Ποιόν περιμένει αυτή η όμορφη, αρχαία Θάλασσα, να την κολυμπήσει
κι αυτός ο φάρος, τί στέκει εκεί, να οδηγήσει ποιόν, σε ποιόν προορισμό
ποιά καράβια περιμένει η αρχαία προβλήτα

Κι αυτός ο αρχαίος ουρανός, γιατί να είναι τόσο γαλανός
γιατί τόσες σκόρπιες πέτρες τριγύρω, ήταν κάποτε μεγαλόπρεπα κτίρια
«διώροφη στοά», έλεγε στα ισοπεδωμένα χαλάσματα
κι αυτοί οι τουρίστες, γιατί φωτογραφίζονται, «χαμογελάμε, χαμογελάμε»

δεν βλέπουν, πως ό,τι απέμεινε, είν’ ένας παγωμένος άνεμος
σκουπίδια στην άκρη του μονοπατιού
εκεί ψηλά, ένας ανελέητος Ήλιος Απόλλων

και στα βράχια πάνω από το λιμανάκι, ένας χοντρός, φαλακρός, με γκρίζα γένια
τον κοροιδεύουν, «Να ο Απόλλων, ο αρχαίος Απόλλων!»
αλίμονό μας, αν δεν αναγνωρίζουμε
αν δεν γνωρίσουμε ποτέ
τον Διόνυσο

ΥΓ. Είχα υποσχεθεί περισσότερα για το Παρίσι, δεν ξέρω αν τα περιμένει κανείς, αλλά επειδή δεν πρόλαβα να τα καταγράψω, σας στέλνω ένα ποίημα που έγραψα τον Οκτώβρη στο πανέμορφο Ηραίον της Κορινθίας. To αφιερώνω στην φίλη μου Ραφφιννάτα την γάτα, και στον Δον Γάτο, και το mal du depart του.

Σ:)