ΤΕΛΙΚΑ, ΕΊΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ; (ΕΠΙΜΥΘΙΟ ΣΤΟ 3ο ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ "ΕΡΩΤΑ"))
Αφιερωμένο σε όλους όσους διάβασαν και σχολίασαν το "Στά'δωσα όλα κι έμεινα στον άσσο"
Την ώρα που η Τάνια Τσανακλίδου τραγουδούσε «αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη, δεν φταίει ο κόσμος, ούτε κι εσύ, ότι αγαπάω εγώ, πεθαίνει, και ξαναρχίζω απ’την αρχή», εγώ παρατηρούσα τον κόσμο, που τραγουδούσε σύσσωμος μαζί με την Τάνια. Και ήταν όλοι τους χαμογελαστοί! Μέχρι τ'αυτιά!
Λίγο περίεργο δεν είναι, να τραγουδάς ένα τόσο θλιμμένο τραγούδι και να φτιάχνεσαι; "Φταίει" άραγε η κάπως ανισόρροπη Εθνική μας ψυχοσύνθεση, ή μήπως είναι ανθρώπινο, να φτιάχνεσαι με ένα θλιβερό τραγούδι;
Μα όποιος κόβει τις φλέβες του με ένα τέτοιο τραγούδι, αυτός είναι που κάνει λάθος. Και κάνει λάθος, γιατί δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει την παράσταση από την πραγματικότητα, το θέατρο από τη ζωή, το είναι από το φαίνεσθαι. Ακόμα και ένα παιδάκι ξέρει να ξεχωρίσει το Παραμύθι από τον Κόσμο γύρω του, βλέπει τον Σούπερμαν να πετάει, αλλά δεν πηδάει από το μπαλκόνι για να τον μιμηθεί, γιατί ξέρει ότι ο Σούπερμαν είναι παραμύθι, και το ξέρει γιατί εξελικτικά έχουμε προικιστεί με αυτήν την έμφυτη ικανότητα διάκρισης (που είναι φυσικά πολύτιμη για την ζωή), αν δεν είχαμε αυτήν την ικανότητα, σύντομα θα μέναμε από παιδάκια.
Η αδυναμία διάκρισης Μύθου και Πραγματικότητας είναι ασύμβατη με την ζωή, όπως ασύμβατη με την ζωή είναι και η υπερβολική ευαισθησία, που θα έπαιρνε τοις μετρητοίς μια ταινία, ένα ποίημα, ένα τραγούδι. Είναι αρρώστια τα τραγούδια, κυρίως για όποιον είναι ήδη "άρρωστος", και τα παίρνει στα σοβαρά… Αυτοί είναι οι άνθρωποι που καταλήγουν αυτόχειρες, και, όσο κυνικό και να σας ακούγεται αυτό, ο θάνατός τους είναι θέμα Φυσικής Επιλογής, όπως και ο θάνατος κάποιων παιδιών, που κάπου κάπου σκοτώνονται, προσπαθώντας να πετάξουν όπως ο Σούπερμαν…
Ελπίζω να μην σας σόκαρα πολύ. Αν το σκεφτείτε λίγο, θα δείτε ότι δεν λέω τίποτα εξωφρενικό... κι ας ακούγεται παράξενα. Καλό βράδυ...
Flying Supercat
Μαύρος Γάτος (στα όρια της υπερβολικής ευαισθησίας, αλλά, ακόμα, επιζών , και τουρτουρίζων - τουρτουρίζω, άρα υπάρχω :)
Την ώρα που η Τάνια Τσανακλίδου τραγουδούσε «αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη, δεν φταίει ο κόσμος, ούτε κι εσύ, ότι αγαπάω εγώ, πεθαίνει, και ξαναρχίζω απ’την αρχή», εγώ παρατηρούσα τον κόσμο, που τραγουδούσε σύσσωμος μαζί με την Τάνια. Και ήταν όλοι τους χαμογελαστοί! Μέχρι τ'αυτιά!
Λίγο περίεργο δεν είναι, να τραγουδάς ένα τόσο θλιμμένο τραγούδι και να φτιάχνεσαι; "Φταίει" άραγε η κάπως ανισόρροπη Εθνική μας ψυχοσύνθεση, ή μήπως είναι ανθρώπινο, να φτιάχνεσαι με ένα θλιβερό τραγούδι;
Μα όποιος κόβει τις φλέβες του με ένα τέτοιο τραγούδι, αυτός είναι που κάνει λάθος. Και κάνει λάθος, γιατί δεν είναι σε θέση να ξεχωρίσει την παράσταση από την πραγματικότητα, το θέατρο από τη ζωή, το είναι από το φαίνεσθαι. Ακόμα και ένα παιδάκι ξέρει να ξεχωρίσει το Παραμύθι από τον Κόσμο γύρω του, βλέπει τον Σούπερμαν να πετάει, αλλά δεν πηδάει από το μπαλκόνι για να τον μιμηθεί, γιατί ξέρει ότι ο Σούπερμαν είναι παραμύθι, και το ξέρει γιατί εξελικτικά έχουμε προικιστεί με αυτήν την έμφυτη ικανότητα διάκρισης (που είναι φυσικά πολύτιμη για την ζωή), αν δεν είχαμε αυτήν την ικανότητα, σύντομα θα μέναμε από παιδάκια.
Η αδυναμία διάκρισης Μύθου και Πραγματικότητας είναι ασύμβατη με την ζωή, όπως ασύμβατη με την ζωή είναι και η υπερβολική ευαισθησία, που θα έπαιρνε τοις μετρητοίς μια ταινία, ένα ποίημα, ένα τραγούδι. Είναι αρρώστια τα τραγούδια, κυρίως για όποιον είναι ήδη "άρρωστος", και τα παίρνει στα σοβαρά… Αυτοί είναι οι άνθρωποι που καταλήγουν αυτόχειρες, και, όσο κυνικό και να σας ακούγεται αυτό, ο θάνατός τους είναι θέμα Φυσικής Επιλογής, όπως και ο θάνατος κάποιων παιδιών, που κάπου κάπου σκοτώνονται, προσπαθώντας να πετάξουν όπως ο Σούπερμαν…
Ελπίζω να μην σας σόκαρα πολύ. Αν το σκεφτείτε λίγο, θα δείτε ότι δεν λέω τίποτα εξωφρενικό... κι ας ακούγεται παράξενα. Καλό βράδυ...
Flying SupercatΜαύρος Γάτος (στα όρια της υπερβολικής ευαισθησίας, αλλά, ακόμα, επιζών , και τουρτουρίζων - τουρτουρίζω, άρα υπάρχω :)
8 σχόλια:
είχα την τύχη να πάω στον "Σείριο", εποχής Χατζηδάκι, μας παρακάλεσαν από το μικρόφωνο να μην καπνίζουμε γιατί ενοχλεί τον κύριο Χατζηδάκι... Μόλις άρχισε η μαγική φωνή της Χαρούλας να τραγουδάει "αν είν' η μοίρα μου σακατεμένη..." άρχισαν τσικ-τσικ οι αναπτήρες και να τα τσιγάρα, ντουμάνιασε ο χώρος... δεν μας είπε τίποτα, κατάλαβε...
;))))
α, ξέχασα, εγώ έχω μιά αρρώστεια, τη λένε "κατάθλιψη"
:(
Συμπάσχω... στην κυριολεξία. Κάνε όμως reload, σού αφιερώνω την τελευταία φωτογραφία!!!!!!!
Σ:))))))))))))
Πραγματικά το συγκεκριμένο τραγούδι είναι πολύ υπερβολικό, πολύ λίγοι άνθρωποι θα μπορούσαν να πουν πραγματικά τη μοίρα τους σακατεμένη, πραγματικά, ευτυχώς, πολύ λίγοι.
Μαύρε Γάτε, σου απαγορεύω να έχεις κατάθλιψη!
Και ξέρω, το τραγούδι δεν αφορά τη δική σου περίπτωση, δεν είναι ανάγκη να μου το διευκρινίσεις!
Αυτό κι αν εννοείται Σ;))))))))))))
Μα.. το τραγούδι δεν είναι ΜΟΝΟ τα λόγια.. είναι η μουσική.. ο ήχος.. ο ΡΥΘΜΟΣ..
Θα μου πείτε ότι ο ρυθμός περιέχεται στο στίχο και συμφωνώ.. αλλά πάλι, στο συγκεκριμμένο άσμα ο ήχος είναι τόσο νωχελικός.. σαν ψαλμωδία ένα κάτι... Δεν παραπέμπει καθόλου σε "σακάτεμα" και πληγές, μάλλον σε ανάσα βαθειά επουλωτικη το πάει..
Αααααααααααχχχχχχχχχ!
:-))
Εξαρτάται βέβαια και από το ποιός και πώς τραγουδάει, Τρελλή Ροδιά... Αν είναι η χαρούλα, και τον Ύμνο της Χαράς του Μπετόβεν να τραγουδήσει, πένθιμο θα ακουστεί!!!!!
Καλημέρα Σ;)
Δημοσίευση σχολίου