ΦΙΛΟΙ ΣΚΥΛΟΙ ΜΟΥ ΜΗΝ ΚΛΑΙΤΕ, ΥΠΆΡΧΕΙ (;) ΖΩΉ ΚΑΙ ΜΕΤΆ ΤΟ ΜΠΛΟΚΑΚΙΑΣΜΑ (BLOGGING)

Ο άνθρωπος, κάθε φορά,
τρελλά δενείζεται φτερά
και ψάχνει εδώ, και ψάχνει εκεί
για μια χαμενη Κυριακή...

Νίκος Γκάτσος


Καλημέρα φίλοι και φίλες

Μακριά από εμένα οι θεατρινισμοί, αλλά το μέλλον αυτού του μπλοκακίου δεν διαγράφεται ρόδινο. Στο πρώτο μου πόστο έγραφα Προφητικά (ούτε ο Λιάκουρας να ήμουν funEL..) "να δούμε τι είδους κόλλημα θα φάω πάλι εδώ..." Λοιπόν έφαγα απρόσμενα μεγάλο κόλλημα. Με συνέπειες τεράστιες, και μην γελάτε. Παραμελώ τη δουλειά μου. Αργώ στα ραντεβού μου. Δεν κοιμάμαι αρκετά. Αφήνω απότιστα τα φυτά. Δεν παίζω πιά πιάνο, που είναι η πιό ιερή μου εκτόνωση, του Μαύρου. Ούτε καν ακούω πιά μουσική, όπως πριν, αράχνιασε και το kazaa. Ακόμα και το βιβλίο μου, το Ταξίδι Χωρίς Επιστροφή, έχει μείνει σχεδόν στάσιμο. Να μην μιλήσω για τον περιορισμό των εξόδων (εξόδων έξω, δηλαδή), που ήταν ήδη λίγες. Ούτε μια βόλτα με ποδήλατο δεν έχω πάει από τότε που γύρισα από την Γαλλία, και μόλις γύρισα, η πρώτη μου δουλειά ήταν να μπώ στο blogger. Για να μην αναφέρω και την απλυσιά, που κοντεύω να βρωμίσω (μα πλένονται οι γάτοι ;ο). Last but not least, μας ανακάλυψε και η KGB (ναι, υπάρχει ακόμα, ακούει η Ποντίκα; Ακούει...) και χάθηκε και η πολύτιμή μου ανωνυμία...

Και τώρα εσείς νομίζετε ότι αστειεύομαι; Μπα. Μακάρι. Υπάρχει μέση λύση; Υπάρχει ισορροπία; Θα βοηθήσει το κινητό μου, που στέλνει πόστα σε email από οπουδήποτε...

Ευχαριστώ όλους όσοι με επισκέφτηκαν, συζήτησαν μαζί μου, μού συμπαραστάθηκαν, με στήριξαν στις μαύρες μου, όλους τους νέους φίλους που απέκτησα εδώ... αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω όπως πριν. Κάηκα ήδη, κι ας είναι πολύ νωρίς. Θα ανανεώνω το μπλοκάκι μου κάπου κάπου, αλλά οι δικές μου μπλοκότσαρκες και αναμείξεις θα είναι αναγκαστικά πολύ περιορισμένες. Μην παρεξηγηθείτε, δεν είναι κίνηση εγωισμού, είναι κίνηση αυτοσυντήρησης.

Έβαλα τους Αντικατοπτρισμούς μόλις ξύπνησα, και μας αφιερώνω το πιό παράξενο και πιό δυνατό κομμάτι...

Πέντε σκύλοι πεινασμένοι, μιά ζωή βασανισμένοι
μέσα σε βρισιές και γιούχα, βάλανε καινούργια ρούχα
και με γιορτινή φορεσιά
βγήκανε να πάνε βόλτα, στού Παράδεισου την πόρτα
πίσω απ'την παλιά εκκλησιά

μέσα στη ζωή, ποτέ μη ζητάς να βρεις ποιός είναι ο δικαστής
να περπατάς, και πάντα να κοιτάς, πού θα πας να κρυφτείς...

μες την ερημιά του κόσμου, ένα χέρι γράφει εντός μου,
"κάπου υπάρχει θεός..."

Πέντε πεινασμένοι σκύλοι, στου Παράδεισου την πύλη,
περιμέναν απ'τους πρώτους για να στήσουν το χορό τους
μα προτού η αυγή χαράξει, στ'ουρανού την άγια τάξη
χωροφύλακες αγγέλοι, τους κρεμάσαν στο τσιγγέλι

μέσα στη ζωή, ποτέ μη ζητάς να βρεις ποιός είναι ο δικαστής
να περπατάς, και πάντα να κοιτάς, πού θα πας να κρυφτείς...

...φίλοι σκύλοι μου μην κλαίτε
μες τη συμφορά να λέτε
"κάπου υπάρχει θεός"...

Νίκος Γκάτσος ( το απαγγέλει ο ίδιος ο Μάνος)

ΥΓ Μπορείτε να εκλάβετε αυτό το πόστο σαν Ταξιδιωτικό Αποχαιρετισμό, το Ταξίδι συνεχίζεται, θα σας επισκέπτομαι, αλλά δεν θα φαίνομαι τόσο πολύ... Εκτός αν... Μα τί λέει αυτό το τραγούδι;

Πάλι μεγάλα λόγια, κι υπερβολές
πάλι μεγάλα λόγια μην ξαναλές...

...Μαύρο Γάτο.

(λες; Πάντως τώρα το κλείνω και πάω για μπάνιο.)

Καλημέρα σε όλους και καλή Κυριακή!
Σ:ο)κ