Ο ΜΕΓΑΣ ΘΕΟΣ ΕΡΩΤΑΣ (3ο ΜΕΡΟΣ) - ΣΤΑ’ΔΩΣΑ ΟΛΑ ΚΙ ΕΜΕΙΝΑ ΣΤΟΝ ΑΣΣΟ

ΣΤΑ’ΔΩΣΑ ΟΛΑ ΚΙ ΕΜΕΙΝΑ ΣΤΟΝ ΑΣΣΟ

Η σημερινή συνέχεια είναι αφιερωμένη στην Μαρία, μαζί με ένα μεγάλο ευχαριστώ για το χτεσινό της δώρο...

Καρδιά μου στα 'δωσα όλα κι έμεινα στον άσσο, έτσι θέλησα να σου εκφράσω πως τη μέρα που θα φύγεις θα καταστραφώ γι'αυτό και στα 'δωσα όλα μέσ' απ' τη καρδιά μου πράγματα και συναισθήματά μου για να σου θυμίζουν κάθε ώρα και λεπτό: πώς νιώθω εγώ...

ΦΟΙΒΟΣ

Έχοντας δυσκολίες στην σχέση μου με την αγάπη μου κατέφυγα, και πάλι, κάποια στιγμή, στα τραγούδια. Ψάχνοντας για ποιοτικά λαϊκά ερωτικά τραγούδια με την Βίκυ Μοσχολιού (ανεπανάληπτη να πω; λίγο είναι…), έπεσα πάνω σε ένα άγνωστό μου τραγούδι του Άκη Πάνου, το «Θα κλείσω τα μάτια»:

ΘΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Στίχοι(;)-μουσική: Άκης Πάνου

Ερμηνεία: Βίκυ Μοσχολιού, 1970

Σε πότισα το πιό γλυκό μου δάκρυ, με πότισες τον πιο γλυκό καημό

σε άγγιξα στου ονείρου μου την άκρη, και στράγγιξα τον πρώτο στεναγμό

θα κλείσω τα μάτια, θ’απλώσεις τα χέρια

να βρουν να φωλιάσουν, λευκά περιστέρια

αγάπη μου πρώτη, αγάπη μεγάλη

θα κλείσω τα μάτια, κι όπου με βγάλει

Λαχτάρησα ζωή απ΄τη ζωή σου, λαχτάρησες το φως του Αυγερινού

περπάτησα στα σύννεφα μαζί σου, και κι ανοίξανε οι πόρτες τ’ουρανού

θα κλείσω τα μάτια, θ’απλώσεις τα χέρια

να βρουν να φωλιάσουν, λευκά περιστέρια

αγάπη μου πρώτη, αγάπη μεγάλη

θα κλείσω τα μάτια, κι όπου με βγάλει

Εντυπωσιάστηκα πολύ από την μουσική, από τους στίχους, από την καταπληκτική ερμηνεία της Μοσχολιού. Τόσο, που θέλησα να μάθω περισσότερα για τον Άκη Πάνου, που τον ήξερα σαν ένα λαϊκό συνθέτη που σκότωσε τον σύντροφο της κόρης του και πέθανε στην φυλακή. Βρήκα μια του συνέντευξη, κάποια πράγματα που άλλοι έγραψαν γι’αυτόν, αλλά κυρίως τα τραγούδια του, και όσο πιο πολλά άκουγα, τόσο πιο πολύ με τραβούσε ο καθαρός και ντόμπρος στίχος του, οι μεστές μουσικές του, η στάση που αυτός ο άνθρωπος φαινόταν να έχει στη ζωή. Προβληματίστηκα όταν μου είπαν ότι αυτοκτόνησε στην φυλακή, δεν ταίριαζε αυτό με τα υπόλοιπα, ανακουφίστηκα όταν βρήκα πως στην πραγματικότητα πέθανε από καρκίνο του παγκρέατος, ναι, στην φυλακή.

Κι είπα, ε, αφού ο αληθινός αυτός άνθρωπος είπε «θα κλείσω τα μάτια, κι όπου με βγάλει, αγάπη μου πρώτη, αγάπη μεγάλη», ας το πω κι εγώ…

Φαντάζεστε το σοκ λοιπόν, όταν μερικές μέρες αργότερα έμαθα ότι οι στίχοι που με νουθέτησαν ήταν πλαστοί! Ήταν στίχοι της λογοκρισίας της επταετίας, έγραφε το άρθρο. Και τα «λευκά περιστέρια» φώλιασαν λέει με το ζόρι, αντικατέστησαν με τη βία της «Επανάστασης» του Παπαδόπουλου και των συνταγματαρχών του την «φτώχεια και μιζέρια» που έγραφε ο Άκης στο πρωτότυπο.

Αναζήτησα με μανία και με αγωνία την εκτέλεση με τους πρωτότυπους στίχους του 1967, που πρωτακούστηκαν το 1974, μετά την πτώση της χούντας. Οι φόβοι μου επαληθεύτηκαν όταν άκουσα τον αγαπημένο Γρηγόρη Μπιθικώτση να τραγουδάει:

ΘΑ ΚΛΕΙΣΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ

Στίχοι(!)-μουσική: Άκης Πάνου

Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης – Χαρούλα Λαμπράκη, 1967

Τον έρωτα φαρμάκωσε η μιζέρια, κομμάτιασε η φτώχεια την καρδιά

δεν ήρθανε για μας τα καλοκαίρια, και έγινε η ζωή τόσο βαριά..

θα κλείσω τα μάτια, θ’απλώσω τα χέρια,

μακριά από τη φτώχεια, κι από τη μιζέρια

θα πάρω τη στράτα κι εγώ τη μεγάλη

θα κλείσω τα μάτια, και όπου με βγάλει

Πού να βρεθεί ντροπή να με κρατήσει, στη λάσπη και στην ξύλινη σκεπή

τη φτώχεια που μας έχει γονατίσει, τη νιώθω μεγαλύτερη ντροπή

θα κλείσω τα μάτια, θ’απλώσω τα χέρια,

μακριά από τη φτώχεια, κι από τη μιζέρια

θα πάρω τη στράτα κι εγώ τη μεγάλη

θα κλείσω τα μάτια, και όπου με βγάλει

Ακριβώς λοιπόν το αντίθετο έγραψε και ξεκάθαρα εννόησε ο Άκης Πάνου. Κλείσε τα μάτια, άπλωσε τα χέρια, και φύγε από την φτώχεια και την μιζέρια, ήθελε να με συμβουλέψει. Κάποιοι όμως το θεώρησαν αυτό ανατρεπτικό, και φρόντισαν να μετατρέψουν το τραγούδι σε καθωσπρέπει άσμα, ενσωματώνοντας «λευκά περιστέρια» και «πρώτες, μεγάλες αγάπες», στις οποίες μένει κανείς πιστός πάση θυσία, κλείνει τα μάτια, απλώνει τα χέρια, και όπου τον βγάλει… και πού να τον βγάλει δηλαδή, το πιθανότερο είναι να τον βγάλει εδώ:

ΝΑ ΕΙΧΑ ΤΟ ΚΟΥΡΑΓΙΟ

Στίχοι-μουσική: Άκης Πάνου

Ερμηνεία: Στράτος Διονυσίου, 1971

Είχα τα μάτια μου κλειστά κι έδωσα βάση

έκανα στάση στη δική σου γειτονιά

με αγωνίες και καημούς έχω χορτάσει

είχα τα μάτια μου κλειστά κι έδωσα βάση

Να είχα το κουράγιο, την αγκαλιά σου να την απαρνιόμουνα

να είχα το κουράγιο, στη γειτονιά σου να μην ξαναρχόμουνα

Είχα λουλούδια στην καρδιά κι εσύ μια πέτρα

κάτσε και μέτρα πόσο μού’κανες κακό

τι μού’χεις δώσει και τι πήρες κάτσε μέτρα

είχα λουλούδια στην καρδιά κι εσύ μια πέτρα

Να είχα το κουράγιο, την αγκαλιά σου να την απαρνιόμουνα

να είχα το κουράγιο, στη γειτονιά σου να μην ξαναρχόμουνα

Προσέξτε την ημερομηνία, 1971, ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του πλαστού «θα κλείσω τα μάτια» - με την Μοσχολιού, που στο μεταξύ έχει γίνει μεγάλη επιτυχία, ο Άκης Πάνου σχολιάζει το ίδιο του το διαστρεβλωμένο τραγούδι.

Θύμωσα. Θύμωσα με την Βίκυ που είπε το πλαστό τραγούδι. Με τον Άκη, αν υποθέσουμε ότι δέχτηκε (;) να το βγάλει με πλαστούς στίχους. Μα πιο πολύ θύμωσα με τον εαυτό μου, που αφέθηκα να νουθετηθώ από ένα τραγούδι, πανέμορφο, ομολογουμένως, και στις δύο εκτελέσεις του. Και στο μεταξύ η ζωή μου είχε πάρει το δρόμο της πρώτης (πλαστής) εκτέλεσης (ευτυχώς όχι και αυτόν του «να είχα το κουράγιο…).

Δεν θέλω εδώ να κάνω πραγματεία για τον Άκη Πάνου και την λογοκρισία, θέλω μόνο να τονίσω πόσο μπορεί να επηρεαστεί η ζωή μας από ένα στίχο, από ένα τραγούδι. Είτε προς το καλό, είτε προς το κακό. Κακό θεωρώ προφανώς τον δρόμο που προτείνει η λογοκρισία, να κλείσει κανείς τα μάτια μπροστά στα προβλήματα, την μιζέρια μιας κατάστασης, και όπου τον βγάλει, γιατί αυτή η στάση στην ζωή βγάζει συνήθως στον γκρεμό. Καλό θεωρώ την ειλικρινή και ρωμαλέα στάση του Άκη Πάνου, να κάνει την τομή, να παίρνει τη στράτα μακριά από την μιζέρια, με θάρρος, ελπίδα, αλλά και ρεαλισμό, με επίγνωση των κινδύνων, με βάση αυτά να παίρνει στη ζωή τη Μεγάλη Στράτα του άγνωστου, που, ναι, μπορεί να βγάλει και κάπου καλύτερα. Και δυστυχώς τα περισσότερα τραγούδια σε παραπλανούν, σε αρρωσταίνουν, και σε σπρώχνουν στο κακό, στον λάθος δρόμο…

Ειν’αρρώστια τα τραγούδια, τι θαρρείς

βρες αγάπες άλλες φως μου, να χαρείς

τα τραγούδια που έχουν αίμα και καρδιά

ειν’αρρώστια που δεν γίνεται καλά

Μάνος Ελευθερίου

Δυστυχώς. Τα τραγούδια (τα περισσότερα) είναι αρρώστια, γιατί γράφονται από ανθρώπους που μπορεί να είναι αξιόλογοι καλλιτέχνες, ή «καλλιτέχνες», και κλείνω στα εισαγωγικά τους δημιουργούς και εκτελεστές - κυριολεκτικά, γι’αυτό χωρίς εισαγωγικά - των «εμπορικών», ας το πούμε ευγενικά. επιτυχιών (στο εξής θα αναφέρομαι σε τραγούδια και "τραγούδια").

Το ότι αυτοί οι άνθρωποι έγραψαν κάποια τραγούδια ή «τραγούδια», το ότι δηλώνουν ή είναι καλλιτέχνες, δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι εκτός από το οικονομικό έχουν λύσει και τα υπόλοιπα ανθρώπινα προβλήματα που βασανίζουν όλους μας, και φυσικά τα του έρωτα, και ότι είναι σε θέση να συμβουλέψουν και να καθοδηγήσουν κι εμάς. Οι περισσότεροι στιχουργοί έχουν μια τάση να είναι υπερβολικά συναισθηματικοί, να κλείνουν τα μάτια στην λογική, δίνοντας το πάνω χέρι και το τιμόνι της ζωής στο συναίσθημα (τουλάχιστον απ’ότι φαίνεται τους στίχους των τραγουδιών που γράφουν και εκτελούν). Θα πείτε αγανακτισμένοι, «τι κακό έχει το συναίσθημα, αναίσθητος είσαι;»

Μα νομίζω σας απέδειξα πόσο συναισθηματικός είμαι. Όμως εκτός από συναισθηματικός, είμαι, ή προσπαθώ να είμαι, ΛΟΓΙΚΟΣ. Γιατί υπάρχουν στη ζωή αποφάσεις, κρίσεις, καταστάσεις, που ΠΡΕΠΕΙ να υπερισχύει η λογική του συναισθήματος, γιατί πολύ απλά αλλιώς δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί η ζωή, οπότε πάπαλα και το συναίσθημα Σε νοσηρές σχέσεις, φιλικές ή ερωτικές, σε βαριές απώλειες, σε καταστάσεις κρίσης, όπου το συναίσθημα σε παραλύει, σε τσακίζει, ή απλά σε οδηγεί σε λάθος δρόμο, ΠΡΕΠΕΙ να κανείς να ΠΑΙΡΝΕΙ αποφάσεις, και να βασίζει τις αποφάσεις του στην ΛΟΓΙΚΗ, και όχι στην παρόρμηση και την συγκίνηση. Γιατί αν η παρόρμηση σου λέει ΠΡΟΧΩΡΑ, και η λογική σου σου λέει ΜΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΕΙΝΑΙ ΓΚΡΕΜΟΣ, τότε σε μερικά βήματα, αν υπακούσεις την παρόρμηση, θα τσακιστείς. Και όταν ο φόβος σου σού λέει ΜΗΝ ΚΟΥΝΙΕΣΑΙ, και γύρω σου σφυρίζουν σφαίρες και πέφτουν βόμβες, σε λίγο δεν θα υπάρχεις πιά, αν τον υπακούσεις.

Ιδιαίτερο μένος όπως καταλάβατε τρέφω για τα τραγούδια και τα «τραγούδια» που επίτηδες ή όχι ωθούν προς την μοιρολατρία και τον συμβιβασμό. Πέρα από το χουντικό «κλείσε τα μάτια», ακόμα ένα παράδειγμα, θυμηθείτε, let it be, έλεγαν οι Beatles, don’t let it be, λέω εγώ, κάνε κάτι, κούνα το δαχτυλάκι σου.

Εξάλλου, πολύ λίγα τραγούδια μιλούν την γλώσσα της αλήθειας, αφού τα περισσότερα δεν είναι αυθεντικές καταθέσεις ψυχής, αλλά εμπορικά προϊόντα, που μοναδικό τους στόχο έχουν να κάνουν τους δημιουργούς τους πλουσιότερους και διασημότερους (you are the one, you’re my number one, ok? Πάντως κουκλάρα η Έλενα και το τραγουδάκι ευχάριστο και μπράβο τους όλους, από παιδάκι ονειρευόμουν να κερδίσουμε ο πανηγύρι που λέγεται Eurovision). Πήγα να γράψω «τα περισσότερα από τα σημερινά τραγούδια», αλλά το έσβησα, πάντοτε υπήρχε μια πλειοψηφία εμπορικών τραγουδιών, από τότε που το τραγούδι καταγράφτηκε σε κάποιο μέσο, και έγινε δίσκος, κασέτα, CD, DVD, και επομένως προϊόν…

Την πρώτη φορά που συνάντησα τον Μάνο Χατζιδάκι (ας μη δώσω ψευδείς εντυπώσεις, δύο φορές τον συνάντησα όλες κι όλες), ήταν στο εξοχικό ανοιχτό θέατρο της μικρής μου πόλης, γύρω στο 1990. Αισθανόμουν μεγάλη συγκίνηση πηγαίνοντας να τον βρω στα καμαρίνια μετά την συναυλία, έγραφα και κάποια τραγουδάκια και ήθελα να βολιδοσκοπήσω μια πιθανή τους προώθηση. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ενώ το αμφιθέατρο ήταν κατάμεστο, ήμουν από τους πολύ λίγους, αν όχι ο μόνος, που πήγα να τον βρω. Του συστήθηκα και συζητήσαμε για λίγα λεπτά, ήταν πολύ απλός και πολύ φιλικός. Του λέω, είστε όμως και τυχερός, που ζήσατε και δημιουργήσατε σε μιαν εποχή πολύ πιο πνευματική από την σημερινή. Μα τι λέτε, μου απαντάει, στον δικό μου τον καιγό, ξέγετε πόση ΑΝΟΗΣΙΑ υπήγχε; Πολύ πεγισσότεγη από σήμερα. Εγώ κι ο Θεοδωγάκης αγωνιστήκαμε πολύ για να επιβάλουμε την δική μας φωνή. Και ποιοί μας άκουγαν, τότε στην αγχή… μια πολύ μικγή μειοψηφία…

Μετά του ζήτησα πού μπορώ να τον βρω για να του στείλω τα τραγούδια μου, και μου έγραψε την διεύθυνση και το τηλέφωνό του πάνω σε ένα περιτύλιγμα σοκολάτας Lacta, το οποίο φυσικά φυλάω σαν ανεκτίμητο κειμήλιο, μαζί με το αυτόγραφο του Μίκη. Λίγους μήνες μετά αρρώστησε και πέθανε, αλλά πρόλαβα να τον επισκεφτώ μια φορά, στο σπίτι του στην οδό Ρηγίλλης.

Από αυτά τα λίγα τραγούδια που μιλούν την γλώσσα της αλήθειας, ακόμα λιγότερα μιλούν την γλώσσα του υγιούς συναισθήματος, αφού ακόμα και μέσα στα ποιοτικά τραγούδια, στα περισσότερα μάλιστα, υπερισχύει η μελαγχολία. Είπα ποιοτικά, ναι, είπαμε «όπως την βρίσκει ο καθένας», και στην ουσία όλοι για την αγάπη μιλάνε, και οι σκυλάδες και οι έντεχνοι και οι ροκάδες ακόμα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν όλοι την ίδια ποιότητα. Εδώ διαχωρίζω, και πάλι, το τραγούδι που δημιουργείται από την ανάγκη κάποιου να εκφραστεί, κι ας είναι τo «πού να σε βρω να σου πω σ’αγαπώ» του Σώτη Βολάνη, που είναι ποιοτικό, γιατί φαίνεται καθαρά πως βγαίνει από την ψυχή, και απέχει παρασσάγγες και έτη φωτός από το τραγούδι που δημιουργείται και καταναλώνεται σαν ένα οποιοδήποτε άλλο προϊόν, όπως το στα 'δωσα όλα κι έμεινα στον άσσο – α ρε Φοίβο να σε έπιανα στο στόμα μου, δεν θα σε ξέπλενε ούτε ο… Ινδός. Tα περισσότερα τραγούδια είναι υπερβολικά φορτισμένα συναισθηματικά για να χωράνε και λίγη λογική, και είναι φυσικό, δεν μπορεί κανείς να γράψει και να τραγουδήσει αν δεν είναι σε μια κατάσταση ελαφρώς ή έντονα έκρυθμη, η καλλιτεχνική δημιουργία (τουλάχιστον αυτή που αξίζει, δεν λέμε – επαναλαμβάνω – για τους εμπόρους συναισθήματος) βγαίνει από την ψυχή, όταν αυτή βρίσκεται σε κατάσταση έντασης, έως και τρέλλας. Αλλιώς δεν είναι τέχνη, αλλά χονδρική-λιανική.

Προϊόν λοιπόν κάποιας έντονης συναισθηματικής κατάστασης είναι τα ΑΛΗΘΙΝΑ τραγούδια, όπως και κάθε μορφή αληθινής τέχνης. Η λογική δεν παράγει τραγούδια, εκτός αν πρόκειται για τη νέα επιτυχία του Φοίβου ( με κλεμμένη φυσικά μουσική). Ναι, εντάξει, τραγούδια είναι θεωρητικά και αυτά, αλλά επιτρέψτε μου να τα κατατάξω στα ΨΕΥΤΙΚΑ τραγούδια με τα οποία δεν καταδέχομαι καν να ασχοληθώ. Άντε, ας ασχοληθώ λίγο, ενδεικτικά, με το «τραγούδι» που έδωσε τον τίτλο του στο κεφάλαιο, για να δείξω ότι τα «τραγούδια» αυτά, εκτός από ΨΕΥΤΙΚΑ, είναι και υπερβολικά ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ, θα έπρεπε να είναι ακατάλληλα για ανηλίκους, και δυστυχώς, αντίθετα, αυτές είναι οι ηλικίες που κυρίως ασχολούνται, 8-28 ετών (πώς; ανήλικοι στα 28;;;;;):

Καρδιά μου στα 'δωσα όλα κι έμεινα στον άσσο, έτσι θέλησα να σου εκφράσω πως τη μέρα που θα φύγεις θα καταστραφώ γι'αυτό και στα 'δωσα όλα μέσ' απ' τη καρδιά μου πράγματα και συναισθήματά μου για να σου θυμίζουν κάθε ώρα και λεπτό: πως νιώθω εγώ... ΦΟΙΒΟΣ

Από πού να αρχίσω; Ποιος σού ζήτησε να τα δώσεις όλα; Σε μιαν υγιή σχέση δίνουμε και παίρνουμε, αλλά όχι ΌΛΑ. Αν τα δώσεις ΟΛΑ είναι φανερή η επιπολαιότητα ή η υστεροβουλία, τα δίνεις όλα γιατί περιμένεις να τα πάρεις και ΟΛΑ. Και αν ο άλλος δεν θέλει να σού τα δώσει ΟΛΑ, που είναι και το πιο πιθανό; Και αν ο άλλος δεν ΠΡΕΠΕΙ να σού τα δώσει ΟΛΑ, που είναι και το πιο λογικό (σκέψου το λίγο); Ε, θα μείνεις στον άσσο, θα φύγει τρέχοντας, μόνο που στο Φοίβειο αυτό άσμα αυτό αντί για λογικότατο που είναι, αν το σκεφτείς, παρουσιάζεται σαν μέρος ενός συντριπτικού ΚΑΤΗΓΟΡΩ εναντίον του εγκληματία που προφανώς εγκαταλείπει (όπου φύγει φύγει) την αοιδό, γεγονός που, κατά το κατηγορητήριο, θεμελιώνει κατά του αντιδίκου-κατηγορούμενου, εμπράγματο – ενοχικό δικαίωμα, γι’αυτό και αυτή (ποια είναι; Το Δεσποινάκι ή η Βίσση;) ουρλιάζει έτσι. Και ζητά την ισόβια ιμωρία του «ενόχου», «κάθε ώρα και λεπτό». Βρε καλά της έκανε!

Κι αν δεν χορτάσατε, πάρτε μια - τυχαία – λίστα από σκυλάδικα να τα αναλύσετε μόνοι σας. Σας έχω έτοιμο και τον τίτλο, «Η ψυχοπαθολογία μέσα στο ελληνικό τραγούδι». Εγώ αρκετή χάρη σας έκανα που ασχολήθηκα με το «Στά’δωσα όλα», άσε που είδα και την ταινία του Αγγελόπουλου για να σας την αναλύσω, φτάνει.

· Είμαι καλά περνάω μια χαρά θέλω να του πεις ψέματα "πως είμαι καλά περνάω μια χαρά για μένα έχει σβήσει να δω τι θα απαντήσει".... · Έμαθα να ζω χωρίς εσένα να κατηγορώ μονάχα εμένα μόνο η ελπίδα να γυρίσεις με κρατάει εδώ να προσπαθώ.... · Θυσία έχω γίνει και όλα στα 'χω δώσει και ότι κι αν μου κάνεις δεν το 'χω μετανιώσει θυσία έχω γίνει τι άλλο θες να κάνω να πέσω εδώ μπροστά σου να πεθάνω... · Άλλη μια βραδιά με βρίσκει μόνη άλλη μια βραδιά για σένα αιμορραγώ ψάχνω απ' το κορμί σου ίχνη στο σεντόνι πως να κλείσω μάτι πάω να τρελλαθώ άλλη μια βραδιά με βρίσκει μόνη άλλη μια βραδιά για 'σένα αιμορραγώ πάλι με τη σκέψη σου η καρδιά ματώνει και δεν έχω δύναμη να ζω... · Δε χρωστάω σε κανέναν να πληρώνω τα σπασμένα δε με νοιάζει που υποφέρεις έχεις φταίξει και το ξέρεις δε χρωστάω σε κανένα τόσα πλήρωσα για σένα δε με νοιάζει που υποφέρεις κι αν για 'μένα τώρα ξενυχτάς... · Τέσσερις πήγε μου είπαν πάλι φύγε φύγε από το μαγαζί γιατί ήπια πάλι κι έκανα κεφάλι κι έγινα κακό παιδί. Με κατάντησες αλήτη δεν πηγαίνω πλέον σπίτι στα σοκάκια τριγυρίζω μεθυσμένος και σε βρίζω... · Καρδιά μου στα 'δωσα κι έμεινα στον άσσο έτσι θέλησα να σου εκφράσω πως τη μέρα που θα φύγεις θα καταστραφώ γι'αυτό και στα 'δωσα όλα μέσ' απ' τη καρδιά μου πράγματα και συναισθήματά μου για να σου θυμίζουν κάθε ώρα και λεπτό: πως νιώθω εγώ... · Δεν αξίζεις τα φιλιά μου ούτε και την αγκαλιά μου με 'κανες κομμάτια το ξέρεις δεν αξίζεις τα όνειρά μου ούτε και τα δάκρυά μου κι ήρθε η ώρα να υποφέρεις...

Από το Internet www.pathfinder.gr

Λίστα αγαπημένων στίχων μιάς 20χρονης(;) φοιτήτριας(;)

Συμπέρασμα: μην βασίζεστε στα τραγούδια για να πάρετε αποφάσεις στην ζωή σας. Μην τα αφήνετε καν να σας επηρεάσουν, αν έχετε να πάρετε σημαντικές αποφάσεις. Είναι αρρώστια, τα τραγούδια. Μπορούν να σας οδηγήσουν σε λάθος δρόμους, ακόμα και σε γκρεμούς. Μπορεί να παρατείνουν τον πόνο σας. Μπορούν ακόμα και να σας σκοτώσουν. Μπορούν, φυσικά, καλά θυμάστε, τα ΣΩΣΤΑ τραγούδια, να σας σώσουν την ζωή… Δεν αντιφάσκω. Ποιος θα διαλέξει, την ώρα που καίγεται και ζητά με αγωνία μια βοήθεια, μια συμβουλή, ποιος θα ξεχωρίσει τα ΑΛΗΘΙΝΑ τραγούδια από τα ΚΑΛΠΙΚΑ, και, ακόμα χειρότερα, από τα ΑΛΗΘΙΝΑ τραγούδια, ποιος θα ξεχωρίσει εν βρασμώ ψυχής τα ΩΦΕΛΙΜΑ από τα ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ; Γι’αυτό σας λέω, συμφωνώντας με τον Μάνο Ελευθερίου, είναι αρρώστια τα τραγούδια…

Κι αφού διδαχθήκατε την Θεωρία, να και μία Άσκηση για το σπίτι. Ερώτηση: ποια είναι η πιθανότερη κατάληξη της παρακάτω «σχέσης»;

Eγώ για σένa

Στίχοι-Μουσική: Νίκος Μωραΐτης- G.Bella/G.Rapetti , Εκτελέστρια(sic): Ραλλία Χρηστίδου, 2005

Με ρωτάς εγώ για σένα τι θα έκανα,
αν θα το 'σκαγα μια μέρα απ'τη δουλειά,
αν θα το 'σκαγα μια μέρα για να φύγουμε,
με τ' αυτοκίνητο για κάπου στ' άγνωστο.
Με ρωτάς εγώ για σένα τι θα έκανα,
αν θα άφηνα μια στάλα εγωισμού,
αν θα σ' άφηνα ή αν πίσω σου θα έτρεχα,
ρωτάς αν θα 'πεφτα για σένα στη φωτιά.

Εγώ για σένα, εγώ για σένα,
για σένα θα 'πεφτα πιο κάτω απ' τον καθένα.
Eγώ καρδιά μου, εγώ καρδιά μου,
εγώ θα σκότωνα για σένα τα όνειρά μου.
Μη ρωτήσεις τι κάνω για σένα, τι χάνω,
αν μπορώ να κοπώ, να καώ, να πεθάνω,
μη ρωτήσεις τι δίνω για σένα ψυχή μου,
μια στιγμή, μια βραδιά, μια ζωή, τη ζωή μου.
Εγώ για σένα, εγώ για σένα,
για σένα θα 'πεφτα πιο κάτω απ' τον καθένα.
Eγώ καρδιά μου, εγώ καρδιά μου,
εγώ θα σκότωνα για σένα τα όνειρά μου.

Να βοηθήσω λίγο; Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;

Όχι, δεν είναι η Βανδή, αυτή κάνει γαβ γαβ, όχι νιάου νιάου.

Ας προχωρήσουμε όμως παρακάτω.

Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο στον Έρωτα, λέγεται Ζήλεια. Αντίθετα με τα τέσσερα+1 Στοιχεία, η Ζήλεια δεν είναι απόδειξη ούτε Αγάπης ούτε Έρωτα. Για την ακρίβεια είναι, απόδειξη Έρωτα, αλλά Έρωτα ναρκισσιστικού, αποδεικνύει μόνο τον εγωισμό και τον εγωκεντρισμό αυτού που ζηλεύει, και τίποτε άλλο. Ούτε και ο Φόβος, πείτε τον αν θέλετε Ανασφάλεια (αγαπημένη λέξη των γυναικών), ο Φόβος της μοναξιάς, του χωρισμού, της εγκατάλειψης, είναι ένδειξη αγάπης.

Μαζέψαμε λοιπόν όλα τα συστατικά του Έρωτα, την Χημεία και τα υπόλοιπα που λέγαμε. Όμως, τι λείπει; Τι φταίει, και η καρδιά μου κλαίει;

συνεχίζεται
Μαύρος Γάτος Πονη-ρόζ