22 Μαρ 2006

«ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ», ΕΙΠΕ ΤΟ ΑΔΕΣΠΟΤΟ ΠΟΥΠΟΥΛΟ

(ΑΣΥΝΑΡΤΗΤΑ ΨΗΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥ)


Σε μια κάπως απόμερη γειτονιά, μιας μικρής επαρχιακής πόλης.

Εκείνη, περπατά αργά, κάπως αδέξια. Ένα έμπειρο μάτι, αναγνωρίζει το χαρακτηριστικό βάδισμα αυτών, που βρίσκονται υπό την επήρεια ένος κοκταίηλ από ψυχοφάρμακα.

Δείχνει γύρω στα σαρανταπέντε, αλλά μπορεί να είναι και πολύ νεότερη. Μεγαλοδείχνει, όπως αρκετοί χρόνια ψυχικά ασθενείς.

Κάποια κιλά παραπάνω, αδιάψευστο σημάδι ανέραστης ζωής. Ένα πρόσωπο, που θα μπορούσε να είναι πολύ ευχάριστο, αν δεν υπήρχαν εκείνα τα μάτια.

Εκείνα τα μάτια,
τα θολά, τα τρομαγμένα. Μάτια φοβισμένου ζώου. Γυναίκα, με βλέμμα αδέσποτου σκύλου.

Εκείνος, σαραντοπενηντάρης. Μοιάζει απλός άνθρωπος, μεροκαματιάρης. Έχει το σκαμμένο πρόσωπο των ανθρώπων του μόχθου.

Η τροχιά του,
τέμνει τη δική της.

Ντυμένος επίσης πολύ απλά, ένα τζην, ένα μπουφάν, περπατά βιαστικά, νευρικά, κάπου τον περιμένουν. Διασταυρώνεται με την γυναίκα, που δεν την περιμένουν πουθενά.

Σταματά στιγμιαία, σταματά κι αυτή. Ο χαιρετισμός του, εγκάρδιος, αλλά τυποποιημένος, το χαμόγελο θεατρικό, στυλιζαρισμένο.

«Είσαι καλά;» (χαμογελά πλατιά και αυτάρεσκα)

«Δεν είμαι πολύ καλά...»

Η φωνή της είναι απόλυτα ταιριαστή με το βλέμμα της και με την όλη παρουσία της. Κομματιασμένη, σαν ένα κρυστάλλινο βάζο που έπεσε από το ράφι. Αργή. Κυματιστή. Αχνή και υπόκωφη, σαν να έρχεται από κάπου αλλού, πολύ μακριά.

Αιφνιδιασμένος, ο άντρας αντιδρά με απροκάλυπτη αμηχανία. Μέσα σε ένα εξαιρετικά μακρόσυρτο δευτερόλεπτο, το χαμόγελό του, παραμένοντας μέσα στα πλαίσια του χαμόγελου, όσον αφορά την σύσπαση των μυών του προσώπου, μετατρέπεται σε ενοχλημένο ερωτηματικό, μετά σε δυσπιστία, μετά σε τρόμο. Τα μάτια γουρλώνουν και κοιτάνε πιο προσεκτικά, κάτι αντιλαμβάνεται, κάτι μαντεύει, αλλά δεν θέλει να πάει παραπέρα από τον τυπικό χαιρετισμό. Ίσως δεν ενδιαφέρεται, ίσως δεν προλαβαίνει, πάντως η μη αναμενόμενη κι ενοχλητική απάντηση, δεν τον αφορά.

Όλα αυτά, θυμίζω, διαρκούν λιγότερο από ένα παγωμένο δευτερόλεπτο.


Κι έτσι, τα έκπληκτα αυτιά, κάνουν πως δεν άκουσαν, τα έκπληκτα μάτια, κάνουν πως δεν είδαν. Η έκπληκτη καρδιά, υψώνει αμυντικά τείχη. «Γιατί δεν σέβεσαι τους κανόνες του παιχνιδιού; Eίπαμε, από εμένα, ό,τι θέλεις, αρκεί να μη μου το ζητήσεις ποτέ», θα μπορούσε να λέει, μέσα από το βλέμμα.

Μετά από αυτήν την αμήχανη παύση, ο χρόνος ξαναρχίζει να κυλά.

Η γλώσσα ψελλίζει, από κεκτημένη ταχύτητα, έναν ακατάληπτο απόηχο, από αυτά που είχε έτοιμα σαν ανταπάντηση, στο αναμενόμενο, πλην όμως ακυρωθέν, «καλά, εσύ»…


Και ο καθένας, κι εγώ μαζί, συνεχίζει τον Δρόμο του.

Stray Feather, "Αδέσποτο Πούπουλο"

15 σχόλια:

Rodia είπε...

.



ΣΥΓ-ΚΛΟ-ΝΙΣ-ΤΙ-ΚΟ

:-)

ώρες ώρες γράφεις κάτι κείμενα... μα κάτι κείμενα...

Beth είπε...

Υπάρχουν. Ξαναγραμμένα. Όλα αυτά. Και σε αισθητικότερο, ουσιαστικότερο, αληθινότερο σιρόπι βουτηγμένα.

Μην γράφεις για να γράψεις, για να διαβαστείς κύριε Γάτε. Ούτε να διαβάζεις για να γράφεις.

Γράφε να υπάρχεις, να ανασαίνουν λέξεις στους κτύπους των πλήκτρων του πισιού. Σσσσςςςς.

Μαύρος Γάτος είπε...

HRA, διάβασα με ενδιαφέρον την άποψή σου, αλλά δεν με αφορά.

Αν δεν μπορείς να διακρίνεις την αλήθεια μου, τότε μάλλον δεν σε αφορώ κι εγώ.

Να είσαι καλά.

NinaC είπε...

Μαύρο γατί δεν σχολιάζω.... Πάνε (που λέτε κι εσείς οι βόρειοι) να δεις εδώ:
http://shine-on-you-crazy-diamond.blogspot.com/2006/03/blog-post_22.html

@Ηρα διάβασα τα εντελώς orginal γραπτά σου, από τα οποία -ομολογουμένως- τπτ δεν έχει ξαναγραφεί. Δεν μπόρεσα να σου αφήσω τα σχόλιά μου, με έχεις φιμωμένη. Ωστόσο, αφήνεις τα δικά σου αλλού (και πάντα με το ίδιο στυλάκι :)... Έβγαλα τα συμπεράσματά μου, καθώς και άλλοι. Η σημερινή δυσκοιλιότητα αφιερωμένη ΚΑΙ σε σένα. :)))

Spark D' Ark είπε...

καλησπέρα!
νοιώθω σαν κοριτσάκι μικρό που του είπαν ένα μυστικό και κοκκινίζει γιατί νομίζει ότι το ξλερουν όλοι...
χάρηκα.. και ήταν μια στάλα φως που έσκισε το δάκρυ και το σπασε σε χρώματα...
ευχαριστώ

Spark D' Ark είπε...

το κείμενο σου μου θύμισε μια εικόνα και για αυτό βιάστηκα να προσπεράσω πριν με σταματήσεις και γυρίσω πίσω...
ένα πρωινο μέσα στο κρύο καθώς έτρεχα με το αυτοκήντο γιατί πάλι έπρεπε να πάω στην άλλη πόλη που δουλεύω, προσπέρασα έναν άνθρωπο χαμένο στον κόσμο του με ένα παλίό παντελόνι και μια τιραντέ φανέλα μέσα στην ομίχλη, έξω από την πόλη λίγο μακρυά από το νοσοκομείο...
με το τσιγάρο στο χέρι και τη μουσική στο τέρμα είπα να πάρω 1 τηλέφωνο να ρθουν να τον βρουν πριν χαθεί. δεν έπιασα το τηλέφωνο, μόνο πάτησα το γκάζι και χάθηκα. φοβήθηκα να σταματήσω. φοβάμαι τους ανθρώπους πια. και αρχίζω να φοβάμαι και μένα

Απολλώνια είπε...

Αν έχουμε πιάσει χέρι είναι πιο εύκολο να το δώσουμε, αν έχουμε μνήμη.
Αν δεν έχουμε πιάσει χέρι παρότι το χρειαστήκαμε δεν πρόκειται και να δώσουμε ποτέ νομίζω. Η βλακεία της "δύναμης".

Μνήμη.

Καλησπέρα γάτε.

:)

hardrain είπε...

Σε μια απόμερη γωνιά , μιας μικρής επαρχιακής πόλης. Ωραία ιστορία Γάτε μου και με αλήθεια γραμμένη. Ωραία και για να διαβαστεί, να απαγγελθεί.

Χτίζει ατμόσφαιρα και είναι υπόκωφη και ενδοφλέβια. Μου αρέσει γιατί μοιάζει με ψυχογράφημα μιας στιγμούλας , ενός δευτερολέπτου, μιας σταγόνας βροχής. Αδέσποτο πούπουλο στον ανεμο.

@΄Ήρα, όσο έχεις τα σχόλια κλειστά στις σελίδες σου, μοιάζει λίγο άτοπο να σχολιάζεις άλλους. Και επειδή δεν είμαι τόσο καλός όσο ο Γάτος, δεν θεωρώ καν ότι έχεις άποψη. Εξέφρασες μια γνώμη –αρνητική- αλλά για να γίνει άποψη θα πρέπει να τη στηρίξεις και να την αποδείξεις. Είδα και τα γραπτά σου στη σελίδα σου.

Ένα, μου άρεσε πολύ, πάρα πολύ. Τα περισσότερα , είναι όμως αναφορικά. Περιγράφουν αυτό που θα ήθελαν να είναι, χωρίς να είναι. Αν ποτέ ανοίξεις τα «σχόλια» θα τα πούμε εκεί.

Αν όχι adios.

Beth είπε...

@δυων ανατελλων

Ο σχολιασμός ή μη των προσωπικών κειμένων, κύριος, είναι επιλογή του ατόμου.

Αν γράφεις για να σε σχολιάζουν, ναι, επιτρέπεις τα σχόλια. Αν πάλι όχι δικαίωμά σου είναι, να προσφέρεις σιωπή.

Αλλά δεν υπάρχει, καλέ μου, αμοιβαιότητα σ' αυτές τις υποθέσεις. Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Μην κρίνεις για να μην κριθείς;

Τστστστς... Μμμ... όχι.

Καθείς μπορεί να λέει τη γνώμη του κι ας μην είναι τόοοσο πια θετική.

Δεν θεωρώ πάντως πως πρόσβαλα τον συγγραφέα προσφέροντας την άποψη μου. Οι προθέσεις μου αγνές σαν κοριτσιού- μωρού. Η άποψη μου απλά η άποψη μου.

Ναι.

Μαύρος Γάτος είπε...

Απολλώνια, Δύοντα, καλησπέρα
Σ;)))

Areth είπε...

χρόνια ψυχικά ασθενείς και κλινικά μόνοι?

Μαύρος Γάτος είπε...

Ακριβώς, Areth. Χρόνια μόνοι.... τα λέει όλα.

(Δεν ταιριάζουν φατσούλες γελαστές εδώ...)

Καλό βράδυ

Xνούδι είπε...

"να μην μπορείς να δεις την ερημια μου"
Υπέροχο. Και πανέμορφο. Για φαντάσου το με την φωνή του Γιώργου.....

καλησπέρα γατούλη. Σου χαμογελώ εσένα.

lemon είπε...

Τώρα, πάει να γράψω "υπέροχο" σ ένα τέτοιο κείμενο? ο πόνος του ακυρώνει την καλή κουβέντα. Πονάει πολύ γατούλη, και όπως λέει η Αμάντα, όλοι συναντάμε χαμένους και τους προσπερνάμε βιαστικά, δεν θέλω να το συζητάω, το προσπερνάω κι εγώ (γιατί πονάει).
Χαίρομαι που κάποιος έχει κουράγιο να τα κυτάξει κατάματα και να γράψει.
Μου θύμισες-στο θέμα, οχι το στυλ (το στυλ του καθενός είναι μοναδικό και δεν ένιωσα ούτε λεπτό οτι μιμείσαι κανέναν εννοείται) τον "Νικόλα" του Πάνου.

Ναταλία είπε...

Είπα να γράψω κάτι για το αδέσποτο.....
Να γράψω και για τα παραπανίσια κιλά που είναι αδιάψευστο σημάδι ανέραστης ζωής....

Διάβασα όμως τα σχόλια...και σιωπώ...

Είναι πια που δεν βρίσκω που να κρύψω τα αδέσποτά μου. Πόσο μάλλον τα παραπανίσια κιλά μου..

Μα κυρίως είναι που όπου κι αν κρύψω την ψυχή μου, μια λέξη αρκεί να την κάνει να βγάλει το μουτράκι της και να αφουγκραστεί....

Την καλησπέρα μου... κι εύχομαι να έχω την ευκαιρία να λύσω την παρεξήγηση.....