όΜΟΡΦΗ ΣάΝ ΒΡΟΧή

Ξέρεις τί είναι ξένος; Ξένος είναι να βρέχει συνέχεια τού πνιγμού, και να μην έχεις κανέναν να τού γκρινιάξεις και να σού γκρινιάξει.

Έβρεχε πολύ, στην Πόλη του Ωκεανού. Έβρεχε μονότονα, ήρεμα, αλλά δυνατά, μέρες και μέρες, μέρες ατέλειωτες, που έμοιαζαν μήνες, χρόνια- ήταν ν' απορεί κανείς πού έβρισκαν Ήλιο τ' αμπέλια να φτιάξουν το διάσημό τους κρασί.

Από τον όγδοο όροφο της bidonville μου έβλεπα τα πελώρια σύννεφα να έρχονται από τη Δύση, από τον Ωκεανό, με ιλιγγιώδεις ταχύτητες- καμμία σχέση με τα δικά μας τα σύννεφα, που πρέπει να τα παρατηρήσεις ώρα για να δεις ότι όντως κινούνται. Εκείνα έτρεχαν σαν δαιμονισμένα, σαν να είχαν πολύ σοβαρές δουλειές να προλάβουν στην Ανατολή, σημαντικές βροχές να ρίξουν, επείγον νερό να κατεβάσουν.

Την είδα σ' ένα τεράστιο προαστειακό σούπερ μάρκετ. Δεν ταίριαζε με την τεχνητή φωτεινή ζέστη, με τους φτηνούς πλαστικούς διαδρόμους και με τα ατέλειωτα ευτελή ράφια. Δεν ταίριαζε με τον αλαφιασμένο για κατανάλωση κόσμο, που βούιζε τριγύρω. Είχε στο πρόσωπό της τη γαλήνη της ήσυχης βροχής, και δυό γκριζογάλανα μάτια σαν καταιγίδα.

Την περίμενα να πληρώσει και την πλησίασα. Τής είπα ότι με είχε εντυπωσιάσει, και ότι θα χαιρόμουν πολύ αν ήθελε να καθήσουμε μαζί σ' ένα καφέ.

Χαμογέλασε, βαθιά, ανθρώπινα, όμορφα- τα γκρίζα μάτια έλαμψαν φώς. Μού απάντησε πως δυστυχώς δεν μπορεί, αλλά μ' ευχαριστεί για την πρόταση. Ούτε να μού δώσει το τηλέφωνό της μπορούσε. Χαμογέλασε όμως και πάλι. Το ίδιο όμορφα.

Έξω, είχε βγεί ο Ήλιος.