όΜΟΡΦΗ ΣάΝ ΒΡΟΧή
Ξέρεις τί είναι ξένος; Ξένος είναι να βρέχει συνέχεια τού πνιγμού, και να μην έχεις κανέναν να τού γκρινιάξεις και να σού γκρινιάξει.
Έβρεχε πολύ, στην Πόλη του Ωκεανού. Έβρεχε μονότονα, ήρεμα, αλλά δυνατά, μέρες και μέρες, μέρες ατέλειωτες, που έμοιαζαν μήνες, χρόνια- ήταν ν' απορεί κανείς πού έβρισκαν Ήλιο τ' αμπέλια να φτιάξουν το διάσημό τους κρασί.
Από τον όγδοο όροφο της bidonville μου έβλεπα τα πελώρια σύννεφα να έρχονται από τη Δύση, από τον Ωκεανό, με ιλιγγιώδεις ταχύτητες- καμμία σχέση με τα δικά μας τα σύννεφα, που πρέπει να τα παρατηρήσεις ώρα για να δεις ότι όντως κινούνται. Εκείνα έτρεχαν σαν δαιμονισμένα, σαν να είχαν πολύ σοβαρές δουλειές να προλάβουν στην Ανατολή, σημαντικές βροχές να ρίξουν, επείγον νερό να κατεβάσουν.
Την είδα σ' ένα τεράστιο προαστειακό σούπερ μάρκετ. Δεν ταίριαζε με την τεχνητή φωτεινή ζέστη, με τους φτηνούς πλαστικούς διαδρόμους και με τα ατέλειωτα ευτελή ράφια. Δεν ταίριαζε με τον αλαφιασμένο για κατανάλωση κόσμο, που βούιζε τριγύρω. Είχε στο πρόσωπό της τη γαλήνη της ήσυχης βροχής, και δυό γκριζογάλανα μάτια σαν καταιγίδα.
Την περίμενα να πληρώσει και την πλησίασα. Τής είπα ότι με είχε εντυπωσιάσει, και ότι θα χαιρόμουν πολύ αν ήθελε να καθήσουμε μαζί σ' ένα καφέ.
Χαμογέλασε, βαθιά, ανθρώπινα, όμορφα- τα γκρίζα μάτια έλαμψαν φώς. Μού απάντησε πως δυστυχώς δεν μπορεί, αλλά μ' ευχαριστεί για την πρόταση. Ούτε να μού δώσει το τηλέφωνό της μπορούσε. Χαμογέλασε όμως και πάλι. Το ίδιο όμορφα.
Έξω, είχε βγεί ο Ήλιος.
Έβρεχε πολύ, στην Πόλη του Ωκεανού. Έβρεχε μονότονα, ήρεμα, αλλά δυνατά, μέρες και μέρες, μέρες ατέλειωτες, που έμοιαζαν μήνες, χρόνια- ήταν ν' απορεί κανείς πού έβρισκαν Ήλιο τ' αμπέλια να φτιάξουν το διάσημό τους κρασί.
Από τον όγδοο όροφο της bidonville μου έβλεπα τα πελώρια σύννεφα να έρχονται από τη Δύση, από τον Ωκεανό, με ιλιγγιώδεις ταχύτητες- καμμία σχέση με τα δικά μας τα σύννεφα, που πρέπει να τα παρατηρήσεις ώρα για να δεις ότι όντως κινούνται. Εκείνα έτρεχαν σαν δαιμονισμένα, σαν να είχαν πολύ σοβαρές δουλειές να προλάβουν στην Ανατολή, σημαντικές βροχές να ρίξουν, επείγον νερό να κατεβάσουν.
Την είδα σ' ένα τεράστιο προαστειακό σούπερ μάρκετ. Δεν ταίριαζε με την τεχνητή φωτεινή ζέστη, με τους φτηνούς πλαστικούς διαδρόμους και με τα ατέλειωτα ευτελή ράφια. Δεν ταίριαζε με τον αλαφιασμένο για κατανάλωση κόσμο, που βούιζε τριγύρω. Είχε στο πρόσωπό της τη γαλήνη της ήσυχης βροχής, και δυό γκριζογάλανα μάτια σαν καταιγίδα.
Την περίμενα να πληρώσει και την πλησίασα. Τής είπα ότι με είχε εντυπωσιάσει, και ότι θα χαιρόμουν πολύ αν ήθελε να καθήσουμε μαζί σ' ένα καφέ.
Χαμογέλασε, βαθιά, ανθρώπινα, όμορφα- τα γκρίζα μάτια έλαμψαν φώς. Μού απάντησε πως δυστυχώς δεν μπορεί, αλλά μ' ευχαριστεί για την πρόταση. Ούτε να μού δώσει το τηλέφωνό της μπορούσε. Χαμογέλασε όμως και πάλι. Το ίδιο όμορφα.
Έξω, είχε βγεί ο Ήλιος.
6 σχόλια:
τελικά αυτή η κοπελιά ήταν όμορφη σαν τη βροχή ή σαν τον ήλιο?με μπέρδεψες
Aυτή έχασε...!!!
Γειάσου γατάκι μου....το ώραίο ή ότι ωραίο και πανέμορφο σ αυτή τη ζωή..είναι πάντα 'άπιαστο'....είναι πάντα μεγάλη η απογοήτευση όταν χάνεις κάτι τέτοιο..αλλά..αλλά βλέπεις μάλλον είμαστε καταδικασμένοι να το πώ;;;κάπως έτσι να βλέπουμε ορισμένα πράγματα απλώς από απόσταση και απλώς να τα θαυμάζουμε...χωρίς ποτέ να μπορούν να γίνουν δικά μας,χωρίς ποτέ να μπορέσουμε ούτε καν να τα 'ακουμπήσουμε'....έζησα κι εγώ μιά παρόμοια 'μικρή και σύντομη ιστοριούλα'τελευταία...που όμως είχε κάπως επίπονο τέλος για μένα..δεν ξέρω για κείνον...αλλά για μένα ναί,ήταν..με πόνεσε πολύ.. και με πόνεσε επειδή το τέλος αυτό το έβαλε εκείνος...και επειδή όλα τέλιωσαν τόοοοσο πολύ γρήγορα,και τόοοοοσο πολύ σύντομα πριν καν αρχίσουν καλά-καλά..και πιό πολύ με πονάει επειδή έχει αφήσει πίσω του αναπάντητα ερωτιματικά και αναπάντητα 'γιατί'...που ίσως (ή τι ίσως μάλλον σίγουρα) ΔΕΝ θα πάρουν απάντηση ποτέ..μα πο-τέ...και εκεί με πονάει πάααααρα πολύ...ίσως εάν μου είχε μιλήσει για όοοοολα αυτά τα 'γιατί'(γιατί το σταμάτησε,γιατί δε θέλησε να το συνεχίσει,γιατί,γιατί,γιατί και ούυυυυφ ένα σωρό άλλα γιατί)ίσως να μη με είχε πονέσει τόοοσο πολύ....αλλά βλέπεις μερικοί άνθρωποι προτιμούν να φέυγουν σιωπηλά και αθόρυβα σαν τους κλέφτες....;;....και να αφήνουν πίσω τους μόνο αποτυπώματα των παπουτσιών τους σβησμένα...στο χώμα.....και πόνο-πίκρα...ατέλιωτο-η......έτσι είναι...φιλάκια,Αθανασία.
Όταν περιγράφεις κάτω από συναισθηματική και ρομαντική φόρτιση ή όταν ανακαλείς τέτοιους είδους μνήμες, είσαι αξιολάτρευτος! Όχι ότι αλλιώς δεν είσαι... αλλά τότε πιο πολύ! ;)
όταν βρεθείς σε μια πολύβουη πλατεια...
και γύρω σου δεν καταλαβαίνεις τι γίνετε
τοτε εισαι ΞΕΝΟΣ
καλημερα
felix urbanus niger...
Καλησπέρα όμορφες και όμορφοι!
Σ;-)))
Δημοσίευση σχολίου