Ο ΚΥΝΗΓόΣ ΚΑί Τό ΘήΡΑΜΑ, έΤΟΣ 2008 μ.Χ.

Στο σημερινό μου κολύμπι είδα ένα μεγάλο χταπόδι, τεράστιο. Δεν ήταν σε θαλάμι, ήταν σε κάτι βραχάκια στα ρηχά, το πολύ δυόμισι μέτρα βάθος, και προφανώς κυνηγούσε. Μόλις με αντιλήφθηκε μαζεύτηκε, έμεινε ακίνητο, και πήρε ακριβώς την απόχρωση των γύρω θαλάσσιων φυτών, μπάς και περάσει απαρατήρητο. Για κακή του τύχη, το είχα ήδη προσέξει.
.
Κι όμως, για καλή του τύχη, δεν σκόπευα να το πιάσω. Κολυμπώ εδώ και αρκετά χρόνια πολλές ώρες κάθε καλοκαίρι, έως και τέσσερις την ημέρα, με μάσκα και βατραχοπέδιλα. Και συναντώ άπειρα ψάρια, στρατιές από πέρκες, κοπάδια από τσιπούρες, λαυράκια, κέφαλους, χιόνες, άπειρα χταπόδια, ως και θαλάσσιες χελώνες. Αλλά ποτέ δεν τα κυνηγώ. Ο λόγος είναι ότι δυσκολεύομαι να αιχμαλωτίσω και να σκοτώσω ένα ζωντανό κι ελεύθερο πλάσμα, και μετά να το φάω, κι ας είναι και ψάρι, ή μαλάκιο, δηλ χταπόδι.
Ο αντίλογος είναι ο εξής:
1. Αν δεν το πιάσω εγώ, θα το πιάσει κάποιος άλλος, χωρίς παρόμοιες αναστολές.
2. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, πχ το χταπόδι είναι το ίδιο ένας σαρκοβόρος κυνηγός, που τρώει ό,τι βρει, κοχύλια και μίκρα ψάρια- άρα, γιατί κανείς να το λυπάται;
3. Τρίτο, και σοβαρότερο: με δεδομένο ότι ΔΕΝ είμαι φυτοφάγος, ακόμα κι αν @εγώ@ δεν πιάσω το συγκεκριμένο χταπόδι εκείνη τη στιγμή, κάποιο άλλο ζωντανό θα την πληρώσει αργά ή γρήγορα για χάρη μου- χταπόδι, κοτόπουλο, γαλοπούλα, ή γουρούνι. Με μόνη διαφορά, ότι θα το έχει πιάσει ή σφάξει κάποιος άλλος, και όχι εγώ. Άρα;
Ειλικρινά, δεν ξέρω. Εδώ και χρόνια αποφεύγω το βοδινό, μετά από μια συνάντηση με κάτι πανέμορφα μοσχαράκια. Για τα ψάρια πότε δεν τρελλαινόμουν, αλλά τα συγκεκριμένα που συνήθως συναντώ στα ρηχά δυσκολεύομαι να τα φάω- μικρές πέρκες, σπάρους, ζαργάνες κλπ. Και όσο για το κυνήγι, είμαι κατηγορηματικά αντίθετος, με δεδομένη και την δύσκολη θέση των άγριων ζώων απ' όλες τις πλευρές, εξαιτίας των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων. Δεν είμαι όμως φυτοφάγος, κι ούτε σκοπεύω να γίνω. Είναι η θέση μου παράλογη, ανεδαφική, υποκριτική;