ΟΙ ΜΙΚΡΕΣ ΩΡΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Παλιά τα πάντα ήταν σαφή: από δω ήταν οι καλοί, οι δικοί μας, οι πιστοί, οι εθνικόφρονες, οι αριστεροί, οι τίμιοι, από κει ήταν οι κακοί, οι άλλοι, οι πιστοί, οι εθνικόφρονες, οι αριστεροί, οι τίμιοι. Αρκούσε να διαλέξεις στρατόπεδο.
Τώρα καλοί και κακοί έχουν ρίξει πιά τις μάσκες, έχουν εγκαταλείψει όλα τα προσχήματα, κι έχουν αναμιχθεί μεταξύ τους, σε μιαν αηδιαστική και βρωμερή μαζική παρτούζα. Την έκπληξη και την οδύνη των πολλών, τη διαδέχτηκε η παράλυση, η απάθεια, και η ενσωμάτωση στο όργιο. Ίσως, όχι άδικα.
Είναι πολύ αργά για ν' αντιδράσεις. Και πολύ νωρίς, ταυτόχρονα.
Μοιάζουν όλα γύρω σκοτεινά, παγωμένα, και νεκρά.
Σαν τους δρόμους της Πόλης, στις τέσσερις το πρωί, στη μέση του Χειμώνα.
Τώρα καλοί και κακοί έχουν ρίξει πιά τις μάσκες, έχουν εγκαταλείψει όλα τα προσχήματα, κι έχουν αναμιχθεί μεταξύ τους, σε μιαν αηδιαστική και βρωμερή μαζική παρτούζα. Την έκπληξη και την οδύνη των πολλών, τη διαδέχτηκε η παράλυση, η απάθεια, και η ενσωμάτωση στο όργιο. Ίσως, όχι άδικα.
Είναι πολύ αργά για ν' αντιδράσεις. Και πολύ νωρίς, ταυτόχρονα.
Μοιάζουν όλα γύρω σκοτεινά, παγωμένα, και νεκρά.
Σαν τους δρόμους της Πόλης, στις τέσσερις το πρωί, στη μέση του Χειμώνα.
12 σχόλια:
αυτές είναι σκέψεις στους προθαλάμους του δικού σου δοκιμίου για την ηθική?
πάντως Ολυμπιακός δεν είσαι...στοίχημα!
ου θυμιζεις τον Εριχ Φρομ που ειχε γραψει κατι γι αυτο
Οταν υπηρχε δικτατορια ειχες το δικαιωμα να εξειγειρεσαι, τωρα στην εποχη της απροσωπης-ανωνυμης εξουσιας το στερεισαι. Μας διαταζει το τιποτα.
Ολα εχουν γινει μια μαζα, η γη εχει γινει ενας μαστος κι εμεις απο κατω καταναλωνουμε αφθονα.
Διασκεδαζουμε αφθονα, αγοραζουμε αφθονα.Δεν πρεπει να κουραζομαστε για να κανουμε κατι, βγηκαν ηλεκτρικες μυγοσκοτωστρες , ηλεκτρικα μαχαιρια,τα παντα σε δυο λεπτα γινονται
Αλλα δεν εχουμε κανενα δικαιωμα να φερουμε αντιρρηση στο τιποτα.Ειμαστε ολοι μαζι, κι οποιος φυγει η δεν ειναι μαζι μας ειναι αρρωστος, δε νοειται αλλιως.
Ολα αυτα φεραν ελλειψη μακροχρονιων στοχων, αυτο μας φταιει ισως.
κι αν δούμε πως η πυραμίδα των αξιών είναι απο τα κάτω κι όχι απο τα πάνω? Ποτέ και πουθενά οι αξίες δεν ορίζονταν απο "πάνω", κάτι σαν αξιολόγηση, δηλαδή κάτι σαν μάνα. Όσο δίνουμε αξία στο "άνω" τόσο συμμαχούμε στο να κρατάμε στην τρέλλα της σιωπής το κόσμο.
Αυτος ο εκφυλισμος των παντων που θριαμβευει στις μερες...δεν ξερω που πραγματικα θα μας οδηγησει στο τελος....
κάποτε έρχεται και η άνοιξη φίλε μου :)
πρεζα καλοοοοος αβαταρ χαχαχα
Έγραψες: "Είναι πολύ αργά για ν' αντιδράσεις". Νομίζω όμως, ότι κι εσύ μέσω του blog, προσπαθείς να δώσεις έναν τόνο αντίδρασης σε κοινωνικές συνθήκες και κατεστημένες απόψεις. Θέλω να πιστεύω ότι δε κάνω λάθος. "Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει" (ίσως πολύ ακουσμένος στοίχος, αλλά πάντα επίκαιρος). Το όνειρό μας είναι η αλλαγή! :ο)
Καλησπέρα Μίλτο μου....πόσο δίκιο έχεις για άλλη μιά φορά...μα πόσο πιστέυω αυτή είναι η χειρότερη μορφή ξεπεσμού...η απάθεια..ότι χειρότερο μπορούμε να κάνουμε..και αυτή η συνεχής βύθιση...στο βούρκο και τη βρωμιά...και την κάθε είδους διαφθορά...(σώματος,πνέυματος,ψυχής)...κάποτε οι άνθρωποι προσπαθούσαν,επαναστατούσαν..τώρα πιά έχουν πάψει,έχουν παραδοθεί;; υπαρχει μιά γενική και πλήρης;; παραίτηση,αδιαφορία και ένας συνεχής ωχαδερφισμός...για τα πάντα...και αυτό είναι απίστευτα απογοητευτικό...απίστευτα όμως...και δεν θα ήθελα να σκεφτώ καν πού θα καταλήξει η κατάσταση αυτή εάν συνεχιστεί αυτό στο μέλλον...που αδηγείται η κοινωνία μέσα από αυτό...και με μαθηματική ακρίβεια μάλιστα....Αθανασία.
το πράσινο δωμάτιο
http://mymajestyroom.blogspot.com/
Εμένα πάλι μου θυμίσες το Βίλχελμ Ράιχ στο «Άκου Ανθρωπάκο»
«Αισθάνεσαι άθλιος και μικρός, ανίκανος και βρωμερός, αλύγιστος, άψυχος, άδειος. Δεν έχεις καθόλου γυναίκα, ή αν έχεις, τη θέλεις μόνο για να την ξαπλώσεις στο κρεβάτι για ν’αποδείξεις πως είσαι άντρας. Δεν ξέρεις τι σημαίνει έρωτας. Είσαι δυσκοίλιος και παίρνεις χαπάκια ενεργητικά. Μυρίζεις άσχημα, το δέρμα σου είναι γλοιώδες, δε νιώθεις το παιδί σου μέσα στην αγκαλιά σου, έτσι το μεταχειρίζεσαι σαν κουτάβι που μπορείς να χτυπάς».
Α .. μα εδώ μελαγχολείτε. Που είναι εκείνη η "κυβέρνηση" των μεγαλείων μας που θυμάμαι εγώ? Μήπως να την επαναφέρουμε.
(Βάζω υποψηφιότητα για ... το Υπουργείο της Μίζενς)
Υ.Γ. Μου λείψατε :)
Καλησπέρα φίλοι.
Με πιάνει κάπου κάπου η απελπισία, νομίζω είναι μια υγιέστατη αντίδραση απέναντι στα όσα ζούμε καθημερινά.
Αυτό δε σημαίνει πως παραιτούμαι!
Θα παραιτηθώ μόνο όταν πεθάνω.
Στο μεταξύ, επειδή στη χώρα μας δε βλέπω φως, όχι στο διάστημα της δικής μου διάρκειας ζωής, το σκέφτομαι σοβαρά να (ξανα)γίνω γκάστ-αρμπάιτερ ("φιλοξενούμενος εργάτης, =μετανάστης)...
Σ;-))))
Σω-στός!
Δημοσίευση σχολίου