Η ΣΕΛίΔΑ 123: "καλώδια για πνίξιμο" και "πολιτικοί για πνίξιμο"

Με κάλεσε η γλυκιά μου Γητεύτρια, αλλά και οι φίλοι Δημήτριος Ταξιδευτής, και Κιτρινόπαιδος από το μέλλον, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να μην παίξω. Ούτε και να κλέψω, όπως ομολογώ μού πέρασε από το μυαλό, και να συμμετέχω με κάτι που θα επέλεγα. Έπιασα λοιπόν το κοντινότερό μου βιβλίο (από τα καμμιά τριανταριά που διαβάζω ταυτόχρονα), και, ώ του θαύματος! Κοιτάξτε τί μού έτυχε, στη σελίδα (122)-123 του βιβλίου, "Γυναίκες σε τοπίο με ποτάμι" του αγαπημένου μου Χάινριχ Μπελ (στην κακή μετάφραση της Κατερίνας Αναστασοπούλου, εκδόσεις Γράμματα 1987):


Το κόμμα είχε την άποψη ότι δεν έπρεπε όλα τα ηγετικά στελέχη του να επιδοκιμάζουν ανεπιφύλακτα όλα τα νέα Μέσα. Έπρεπε ν' ακουστεί και κάποια κριτική, κι αυτήν έπρεπε να την κάνει ο Πλουκάνσκι. Τού ετοίμασα το κατάλληλο κείμενο.
(...)
"Καλωδιακή σούπα, καλωδιακά λαχανικά, καλωδιακό γεύμα, καλωδιακή σαλάτα, καλωδιακό επιδόρπιο, καλώδιο για πνίξιμο, πνιγμένοι από καλώδια θα πάμε, όπως ο Λαοκόων, καλωδιακή διαφήμιση, καλώδια για τη διαφήμιση που θα μάς πνίξει" βροντούσε η φωνή του. Δεν ήταν πιά δικά μου λόγια αλλά δικά του, ήταν η γνώμη του, η σκέψη του. Τα πήρε και τα αφομοίωσε, ήταν κτήμα του πιά- κι αυτή ακριβώς ήταν η ικανότητα που τον έκανε αναντικατάστατο στο κόμμα: φωνή, παράστημα, εμφάνιση, και το χάρισμα να οικειοποιείται εύκολα κι ανεξέλεγκτα ξένες σκέψεις, απόψεις και γνώσεις.
Ενώ βημάτιζε πάνω κάτω [προβάροντας το λόγο του], έδειχνε διανοούμενος και δημοφιλής. Όλος εκείνος ο συμφυρμός των σκέψεών μου, έβγαινε από το στόμα του κατανοητός. Και ξαφνικά κατάλαβα γιατί είχε απολύσει τόσο γρήγορα όλους τους προκατόχους μου, αφού βέβαια τους αντάμειψε πλουσιοπάροχα- όλοι τους πήραν μια θέση Νομάρχη, διευθυντή στα μέσα ενημέρωσης ή σε κάποια τράπεζα, ή σε κάποια επιτροπή. Τους έδιωξε γιατί τού έδειχναν ξεκάθαρα και συστηματικά πόσο περήφανοι ήταν για τον πνευματικό τους πλούτο. Τού έδειχναν την πνευματική τους υπεροχή. Εγώ δεν το έκανα. Ό,τι έγραφα γινόταν δικό του, και ήταν περήφανος γι αυτό. Μ' έτρωγε όμως η σκέψη να τού γράψω κάποτε έναν λόγο που θα τον ρεζίλευε, να τον πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια: κομψά διατυπωμένος ολοκληρωτικός μαρξισμός, συνδυασμένος έξυπνα με αναρχισμό.
Ήταν μεγαλοπρεπής ο Ροδομάγουλος με τη λιονταρίσια χαίτη, έτσι όπως περιφερόταν τριγύρω. Οι χειρονομίες του, άλλοτε μικρές και σεμνές, άλλοτε μεγάλες και πομπώδεις, ο λόγος του, δικός του λες χωρίς αμφιβολία, κοβόταν κατά διαστήματα και μετά συνέχιζε: "...είναι πλαστή, αλλοιωμένη είδηση ο νέος ευαγγελισμός που μάς έρχεται με την καλωδιακή σύνδεση".
Μού είχαν υποδείξει- όχι εκείνος, άλλοι, από πάνω- να χρησιμοποιώ στους λόγους και μερικές θρησκευτικές ή ευαγγελικές λέξεις "στην κατάλληλη θέση"...



Ποιόν να καλέσω που να μην έχει παίξει ήδη; Δεν προλαβαίνω να ελέγξω τώρα, αλλά θα επανέλθω, με ονομαστικές προσκλήσεις.

Καλή εβδομάδα
Σ;-))))