ΑΝΕΠίΔΟΤΟ - ΧίΛΙΑ ΧΡόΝΙΑ ΜΕΤά
-Το άρωμά μου είχε κάτι από βροχές
η φωνή μου προμηνούσε καταιγίδες
έλαμπαν στα μάτια μου κρυμμένες αστραπές
πώς δεν τις είδες;
-Στο άγγιγμά σου βρήκα λόγο για να ζω
πάγωσ' ο Χρόνος μες στην αγκαλιά σου
κι αν διάλεξε ο καθένας δρόμο χωριστό,
άξιζε- βάδισα κοντά σου.
18-19 Φεβρουαρίου 2008.
7 σχόλια:
Πρόσφατα σκέφτηκα ότι η νοσταλγία είναι το μόνο αρνητικό συναίσθημα. Νομίζω ότι όλα συγκλίνουν σε αυτό...
"άξιζε"
Μόνο αυτή η σκέψη μπορεί να σε ηρεμεί...
Καληνύχτα,
Δ
καλημέρα,
μήπως άργησες πολύ να αποδώσεις αυτά τα συναισθήματα,ή μήπως δεν τα άρθρωσες με τέτοια λόγια?
χίλια χρόνια είναι πολλά, νομίζω...
Καλημέρα Μίλτο..ναί έχεις δίκιο πάντα μας παρηγορεί έστω και αν έχουμε χάσει κάτι από τη ζωή μας.. έστω και αν αυτό δεν είναι πιά κοντά μας....το ότι κάποτε το είχαμε μείς....αλλά και κάπου και μας πονά να σκεφτόμαστε ότι πιά δε το έχουμε....ότι αυτό δεν ανήκει πιά σε μάς...αλλά ίσως;;κάπου αλλού;;....αυτός ο τελευταίος στοίχος-'Αξιζε,βάδισα κοντά σου'εξαιρετικός....πολύ όμορφος...πάρα πολύ ωραίο ποίημα..ευαίσθητο,τρυφερό,ρομαντικό.....Αθανασία.
Kalispera;;
apo ta pio omorfa poy diabasa dikasas
Mauregate kai ta xriazomai.
Singkinithika me to sxolio ths Athanasias..
Euxaristoum
Αχ!!!
Έρωτα, αήττητε!
Αήτηττε... δε λες τίποτα Σ;-))))
Κόρτο: Νομίζω ότι είναι αντίστροφα: πρώτα ηρεμείς και μετά κάνεις αυτήν την σκέψη...
Φαίδρα μου: Σίγουρα είναι πολλά, ο καθένας όμως λειτουργεί με τον δικό του χρόνο, άσε που δεν το ελέγχεις...
Αθανασία μου, είναι κάτι κι αυτό- το να είχες κάποτε κάτι...
Καλησπέρα Ξυπολητάκι μου
Δημοσίευση σχολίου