ΟΙ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΓΑΤΟΥ: ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΑΣΤΗΣ, ΜΙΑ ΤΥΦΛΗ ΨΥΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΟΥΓΚΛΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΗΣ ΛΑΜΑΡΙΝΑΣ

Τον συνάντησα ένα σαββατιάτικο πρωϊνό, να προσπαθεί να διασχίσει τη λεωφόρο Βασιλίσσης Όλγας, στη Θεσσαλονίκη, σ' αυτήν την απάνθρωπη πόλη. Πρόσεξα ότι το πρόσωπό του ήταν καταγρατζουνισμένο, και τόλμησα να κάνω αυτό που ήθελα καιρό, να μιλήσω με κάποιον άνθρωπο με ειδικές δυσκολίες στις μετακινήσεις. Ώσπου να τον πλησιάσω τον είχε πάρει ήδη αγκαζέ μια κυρία, που προφανώς τον γνώριζε. Περάσαμε απέναντι όλοι μαζί. Μού μίλησε πρόθυμα, και μού επέτρεψε να βγάλω το όνομά του και τις φωτογραφίες του στο Διαδίκτυο.

Ο Μανώλης γεννήθηκε στη Λέρο. Είναι 57 χρονών, αλλά χάρηκε σαν παιδάκι όταν του είπα ότι μοιάζει 52-53. Τριών χρονών έπαθε μια βαριά μηνιγγίτιδα, που είχε σαν συνέπεια μέσα σε μερικά χρόνια να χάσει σταδιακά το φως του. Παρ' όλ' αυτά όχι μόνο πήγε "κανονικά" στο σχολείο, αλλά έφτασε και ως το πανεπιστήμιο: πήρε τα πτυχία της Νομικής και της Θεολογίας, χρησιμοποιώντας μαγνητόφωνο στις παραδόσεις, κάποια βιβλία σε Braille, και την τεράστιά του δύναμη ψυχής. Εργάστηκε για χρόνια στον ΟΑΕΔ, και τώρα είναι συνταξιούχος. Ζει με την σύντροφό του, επίσης τυφλή, κοντά στη Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης.

Τις γρατζουνιές στο πρόσωπο τις απέκτησε προσπαθώντας να κινηθεί στη Ζούγκλα της πόλης, όπως ακριβώς το είχα υποψιαστεί. "Πάνω αυτοκίνητα [στο πεζοδρόμιο], κάτω αυτοκίνητα, προσπαθούσα να βρω διέξοδο και έπεσα πάνω στα κλαδιά ενός δέντρου και γρατζουνίστηκα". Τον ρωτάω αν τον έχει χτυπήσει παλιότερα κάποιο όχημα. Φυσικά και ναι, ευτυχώς όμως όχι σοβαρά.

Τον ρωτάω αν θα κυκλοφορούσε περισσότερο στην πόλη, αν οι συνθήκες ήταν καλύτερες. "Χίλιες φορές περισσότερο", μού απαντάει, με περήφανο παράπονο. Αυτονόητο φυσικά, αλλά ήθελα να δω την αντίδρασή του.

Τον άφησα μπροστά στη Σχολή Τυφλών, με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε και να πούμε περισσότερα. Μέσα στον αυλόγυρο της Σχολής, μια ηλικιωμένη τυφλή με το μπαστουνάκι της. Αν ο Μανώλης που είναι νέος (πόσο χάρηκε που τον αποκάλεσα έτσι) δυσκολεύεται τόσο να κυκλοφορήσει, σκέψου η γιαγιάκα...

Οι άνθρωποι αυτοί έχουν τόση περηφάνια και τόση δύναμη ψυχής, που κάθε επαφή μαζί τους σού ανεβάζει το ηθικό, αντί να σού το ρίχνει, όπως ίσως θα περίμενε κανείς. Δεν έχουν ανάγκη ούτε την συμπόνοια ούτε τον οίκτο μας. Έχουν ανάγκη τον σεβασμό μας, μόνο αυτόν. Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να παρκάρεις έτσι, ε, ξανασκέψου το λίγο... Θυμήσου τον Μανώλη. Αυτό που για σένα είναι μια μικρή παράκαμψη, για κείνον είναι ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο, κι ένας θανάσιμος κίνδυνος.


ΥΓ: Και τώρα που πήρα το βάπτισμα του πυρός στην ερασιτεχνική δημοσιογραφία, ποιός με σταματά! Ακολουθούν διάφοροι άνθρωποι που δεν θα τους δείτε ποτέ στις εφημερίδες...

ΥΓ 2: Το άρθρο αυτό προορίζεται για το συλλογικό μπλογκ "Είμαστε Κάφροι - Οι Κάφελλοι [Κάφροι Ελληναράδες Οδηγοί]". Ρίξτε μια ματιά. Αξίζει.

Δεν περνάς, Κυρά Μαρία...

...δεν περνάς, δεν περνάς...
είσαι δεν είσαι τυφλός,
στη μέση του δρόμου θα πας...