ΓΙ ΑΥΤό ΣΟύ ΛέΩ...
Αφιερωμένο στην Φαίδρα Φις (που μού το άφησε σε σχόλιο)
"...γι' αυτό σου λέω πρέπει να βρεις έναν άλλον τρόπο να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους, όχι να περιμένεις την πράξη-είναι τότε αργά..."
Τάσος Λειβαδίτης
Φαίδρα μου, ο πρώτος που θα βρει αυτόν τον τρόπο, θα είναι και ο πρώτος ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.
Ο Τάσος Λειβαδίτης, πολυαγαπημένος. Ξανά σ ευχαριστώ που μού τον έφερες πίσω.
Καλό βράδυ σε όλους
7 σχόλια:
Μπορεί να είναι βλακεία αυτό που λέω, αλλά δεν είναι τόσο δύσκολο να καταλάβεις έναν άνθρωπο ρε παιδιά...
τώρα τι να σου πω...με συγκινείς...
λίγους ξέρω που κάνουν πράξη τις υποσχέσεις τους.Από την πρώτη στιγμή μου θύμιζες κάποιους ξεχασμένους ήρωες των γραφών μου που ημερώνουν το οργισμένο τους είδωλο με χαστούκια...,μέσα σε μια μεταφυσική διεργασία.Μεγάλωσα με μια κληροδοτημένη,αψίκορη επανάσταση στο αίμα,να διεδκικώ,όχι να παζαρεύω...(ίσως αυτό να ήταν κι ένα ασφαλές εφόδιο ή κριτήριο να αναγνωρίζω συνοδοιπόρους μου μέσα στο πλήθος).
Έχω την αφελή εντύπωση ότι ανήκω στη "φυλή" εκείνων των "διαταραγμένων" που δεν ξεγελούν τίποτα με υποκατάστατα.
Αχ αν βρείτε το τρόπο, να σας φέρω και κάποιους δικούς μου ανθρώπους να μου τους αναγνωρίσετε. Μπας και σταματήσω να τρώω "σφαλιάρες" σε αυτή τη ζωή.
Νομιζω οτι πολλα δεινα ξεκινουν απο εκει ακριβως: απο την επιθυμια να ξεχωριζει καποιος τους αλλους, να κατατασσει αναλογως τους απεναντι, να νοιωθει πως δεν ειναι "ενας απο αυτους", να ειναι βεβαιος πως εκεινος ειναι ξεχωριστος -μια που ειναι επισης βεβαιος πως οι "αλλοι" θελουν ξεχωρισμα...
(σε καλους/κακους, μετριους/αριστους, ειλικρινεις/ψευτες, τιμιους/ατιμους, κλπ κλπ)
Διαβολάκι μου κάνεις λάθος, είναι πάρα πολυ΄δύσκολο...
Φαίδρα, πόσοι από αυτούς τους συνοδοιπόρους δεν μάς έχουν απογοητεύσει;
Νεύρα, αυτές οι σφαλιάρες από εκι που δεν το περιμένεις είναι που πονάνε πιό πολύ...
Μαρίνα μου, μετο που γνωρίζεις κάποιον αυτόματα κάπου τον κατατάσσεις, έστω και άθελά σου- έτσι λειτουργεί το ανθρώπινο μυαλό. Είναι ένας τρόπος άμυνας, νομίζω. Μακάρι να φτάσουμε μια μέρα σ ένα επίπεδο πολιτισμού που να μη χρειάζεται αν φυλάς τα νώτα σου από πισώπλατες μαχαιριές, αλλά δεν το βλέπω και για πολύ σύντομα...
Ας μη φτάσουμε όμως και στο άλλο άκρο, στην παθολογικά δυσπιστία και καχυποψία. Κάπου στη μέση είναι η αλήθεια, όπως πάντα!
Καλό απόγευμα
είμαι των ονειροβασιών...τα είπαμε αυτά...
ας με καταδικάσουν επί ρομαντισμώ...
και επιπλέον...πόσες φορές δεν έχουμε οι ίδιοι απογοητεύσει τον εαυτό μας?
Μα τί θα γινόμασταν, φίλτατη Φαίδρα, χωρίς Ονειροφαντασίες...
Καλό βράδυ
Δημοσίευση σχολίου