TΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΔΕ ΖΕΙ: ΠΕΘΑΝΕ, ΣΑΠΙΣΕ ΚΑΙ ΒΡΩΜΑΕΙ ΠΤΩΜΑΤΙΛΑ ΟΛΗ Η ΕΛΛΑΔΑ
"Τα καλύτερα παιδιά, κουραστήκανε και γύρισαν στο σπίτι"Επειδή όλοι οι στόχοι και όλες οι ελπίδες της Ματαπολίτευσης διαψεύστηκαν
Επειδή οι νέοι του 2006 πνίγονται μέσα στον κυνισμό, στη διαφθορά και στον ωχαδερφισμό, και θεωρούν δεδομένη τη σήψη, απαξιώνοντας κάθε αντίδραση σαν μάταιη και γραφική
Επειδή βασιλεύει η φαυλοκρατία και η αναξιοκρατία και κανείς δεν θορυβείται
Επειδή ζούμε μέσα σε ένα απόλυτο ΔΗΘΕΝ, που περιλαμβάνει και την καθ’ημάς έννοια της Δημοκρατίας
Επειδή σαράντα χρόνια μετά το 1967 μας κυβερνούν ακόμα τρεις Οίκοι, οι Καραμανλήδες (τα δίδυμα Καραμανλή είναι ακόμα κάπως μικρά, αλλά μεγαλώνουν ραγδαία), οι Παπανδρέου (η Μαργαρίτα ήδη προθερμαίνει την επόμενη γενιά Παπανδρέου, την εγγονή της), κι οι Μητσοτάκηδες σαν ρυθμιστές – μόνο οι Γλύξπουργκ λείπουν, αλλά κι αυτοί ετοιμάζονται πυρετωδώς να επανακάμψουν...
Επειδή οι οικονομικές ανισότητες διευρύνονται αντί να περιορίζονται, επειδή ο εργασιακός μεσαίωνας στη χώρα μας γίνεται όλο και πιο στυγνός, όλο και πιο άγριος, επειδή η καθημερινή ζωή μας γίνεται όλο και πιό σκληρή και απάνθρωπη
Επειδή τα περισσότερα απ'όσα από "εκείνα τα υπέροχα παιδιά" ανακατεύτηκαν με τα κοινά, όπως φυσικά και σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι «αντιστασιακοί» της αυτοεξορίας, εξαργύρωσαν και με το παραπάνω την επιταγή, πήραν με το ζόρι και τα ρέστα, και κατάντησαν την Ελλάδα στο σημερινό της χάλι - κι έμειναν κάποιοι Ανδρέες να τούς χτυπάνε τζάμπα στην ταράτσα του ΕΑΤ-ΕΣΑ, και κάποιοι Γίγαντες Μίκηδες να λοιδωρούνται από το κάθε μειράκιο, και να απαξιώνονται σαν γραφικοί, από κάποιους Ισχυρούς της «γενιάς του Πολυτεχνείου»...
Δεν είμαι εγώ αυτός που θα καταδικάσω συλλήβδην μια γενιά, πράγμα εξ' ορισμού άδικο. Aς μην τα δαιμονοποιούμε όλα. Ούτε μπορούμε να απαξιώνουμε την συμμετοχή σε κάποια κομματική οντότητα συνολικά, με την σωστή αιτιολογία ότι οι περισσότεροι που ανακατεύονται με τα κομματικά το κάνουν με ιδιοτελή κριτήρια. Όχι ρε παιδιά, και σάς το λέω εγώ, που ποτέ δεν πολιτικοποιήθηκα ΕΜΠΡΑΚΤΑ (οργανωμένα), και νοιώθω μεγάλες τύψεις γι αυτό. Οι εξαιρέσεις από τα όσα ανέφερα παραπάνω είναι πολλές, αλλά αθόρυβες, σιωπηλές, (αυτο)περιθωριοποιημένες. Είναι κυρίως κάτι... "ανώνυμοι", που λέει και ο Oldboy. ΝΙΚΗΜΕΝΕΣ και ΠΑΡΑΙΤΗΜΕΝΕΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ, που ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ τον θλιβερό ΚΑΝΟΝΑ: Η γενιά του Πολυτεχνείου εκφυλίστηκε μέσα στο βούρκο, τη συναλλαγή, και τη διαφθορά. "Τα καλύτερα παιδιά, κουραστήκανε και γύρισαν στο σπίτι...", ο Περικλής όμως λέει στον Επιτάφιο, "αυτούς που δεν ασχολούνται με τα κοινά, δεν τους λέμε ήσυχους κι ανώτερους ανθρώπους, αλλά ΑΧΡΗΣΤΟΥΣ."
Όχι και να κάνουμε ήρωες, ή έστω αντί-ήρωες, τους άχρηστους.
Επειδή οι νέοι του 2006 πνίγονται μέσα στον κυνισμό, στη διαφθορά και στον ωχαδερφισμό, και θεωρούν δεδομένη τη σήψη, απαξιώνοντας κάθε αντίδραση σαν μάταιη και γραφική
Επειδή βασιλεύει η φαυλοκρατία και η αναξιοκρατία και κανείς δεν θορυβείται
Επειδή ζούμε μέσα σε ένα απόλυτο ΔΗΘΕΝ, που περιλαμβάνει και την καθ’ημάς έννοια της Δημοκρατίας
Επειδή σαράντα χρόνια μετά το 1967 μας κυβερνούν ακόμα τρεις Οίκοι, οι Καραμανλήδες (τα δίδυμα Καραμανλή είναι ακόμα κάπως μικρά, αλλά μεγαλώνουν ραγδαία), οι Παπανδρέου (η Μαργαρίτα ήδη προθερμαίνει την επόμενη γενιά Παπανδρέου, την εγγονή της), κι οι Μητσοτάκηδες σαν ρυθμιστές – μόνο οι Γλύξπουργκ λείπουν, αλλά κι αυτοί ετοιμάζονται πυρετωδώς να επανακάμψουν...
Επειδή οι οικονομικές ανισότητες διευρύνονται αντί να περιορίζονται, επειδή ο εργασιακός μεσαίωνας στη χώρα μας γίνεται όλο και πιο στυγνός, όλο και πιο άγριος, επειδή η καθημερινή ζωή μας γίνεται όλο και πιό σκληρή και απάνθρωπη
Επειδή τα περισσότερα απ'όσα από "εκείνα τα υπέροχα παιδιά" ανακατεύτηκαν με τα κοινά, όπως φυσικά και σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι «αντιστασιακοί» της αυτοεξορίας, εξαργύρωσαν και με το παραπάνω την επιταγή, πήραν με το ζόρι και τα ρέστα, και κατάντησαν την Ελλάδα στο σημερινό της χάλι - κι έμειναν κάποιοι Ανδρέες να τούς χτυπάνε τζάμπα στην ταράτσα του ΕΑΤ-ΕΣΑ, και κάποιοι Γίγαντες Μίκηδες να λοιδωρούνται από το κάθε μειράκιο, και να απαξιώνονται σαν γραφικοί, από κάποιους Ισχυρούς της «γενιάς του Πολυτεχνείου»...
(Ο Νιόνιος το είχε πει από πολύ παλιά, αλλά ποιος τον άκουγε;)
Στη φοιτητριούλα που σ’έχει ερωτευτεί
Θα σε καταγείλω, πονηρέ πολιτευτή
τζάμπα χαραμίζει, θα πάω να τής πω
το νεανικό της και αγνό ενθουσιασμό
Θα σε καταγείλω, πονηρέ πολιτευτή
τζάμπα χαραμίζει, θα πάω να τής πω
το νεανικό της και αγνό ενθουσιασμό
Δεν είμαι εγώ αυτός που θα καταδικάσω συλλήβδην μια γενιά, πράγμα εξ' ορισμού άδικο. Aς μην τα δαιμονοποιούμε όλα. Ούτε μπορούμε να απαξιώνουμε την συμμετοχή σε κάποια κομματική οντότητα συνολικά, με την σωστή αιτιολογία ότι οι περισσότεροι που ανακατεύονται με τα κομματικά το κάνουν με ιδιοτελή κριτήρια. Όχι ρε παιδιά, και σάς το λέω εγώ, που ποτέ δεν πολιτικοποιήθηκα ΕΜΠΡΑΚΤΑ (οργανωμένα), και νοιώθω μεγάλες τύψεις γι αυτό. Οι εξαιρέσεις από τα όσα ανέφερα παραπάνω είναι πολλές, αλλά αθόρυβες, σιωπηλές, (αυτο)περιθωριοποιημένες. Είναι κυρίως κάτι... "ανώνυμοι", που λέει και ο Oldboy. ΝΙΚΗΜΕΝΕΣ και ΠΑΡΑΙΤΗΜΕΝΕΣ ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ, που ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ τον θλιβερό ΚΑΝΟΝΑ: Η γενιά του Πολυτεχνείου εκφυλίστηκε μέσα στο βούρκο, τη συναλλαγή, και τη διαφθορά. "Τα καλύτερα παιδιά, κουραστήκανε και γύρισαν στο σπίτι...", ο Περικλής όμως λέει στον Επιτάφιο, "αυτούς που δεν ασχολούνται με τα κοινά, δεν τους λέμε ήσυχους κι ανώτερους ανθρώπους, αλλά ΑΧΡΗΣΤΟΥΣ."
Όχι και να κάνουμε ήρωες, ή έστω αντί-ήρωες, τους άχρηστους.
Γι αυτό σας λέω
Μην τολμήσει κανείς να φωνάξει μπροστά μου «το Πολυτεχνείο ζει»
Μην το σκυλεύετε άλλο
Σεβαστείτε το
ας μείνει τουλάχιστον στην Ιστορία σαν ένα τίμιο κουφάρι.
Θάψτε το, επιτέλους, κι ας το απαγορεύει ο Βασιλεύς Κρέας.
Μαύρος Γάτος, 17 Νοέμβρη 2006
... "venceremos", pero..."δίχως καβάτζα καμμιά"...
Μην τολμήσει κανείς να φωνάξει μπροστά μου «το Πολυτεχνείο ζει»
Μην το σκυλεύετε άλλο
Σεβαστείτε το
ας μείνει τουλάχιστον στην Ιστορία σαν ένα τίμιο κουφάρι.
Θάψτε το, επιτέλους, κι ας το απαγορεύει ο Βασιλεύς Κρέας.
Μαύρος Γάτος, 17 Νοέμβρη 2006
... "venceremos", pero..."δίχως καβάτζα καμμιά"...
Δίκαιοι και Άδικοι: Αντιγόνη, Ισμήνη, Ετεοκλής και Πολυνείκης
17 σχόλια:
Επειδή ακριβώς προσυπογράφω μέχρι τελευταίας κεραίας αυτά που λες, θεωρώ ότι το ΔΙΚΟ ΜΟΥ Πολυτεχνείο ζει. Διότι, αυτό μου έδωσε τη δύναμη να μην είμαι μια πεθαμένη πολίτης, αλλά να προσπαθώ να αντιστέκομαι. Το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ Πολυτεχνείο, πολύ που με ενδιαφέρει τι κάνει. Ετσι κι αλλιώς, δεν μπορούν να μου πουλήσουν φούμαρα.
Καλή δύναμη, σύντροφε (θυμήσου ότι παλιά λέγανε «καλή πατρίδα» για τους σε αναγκαστική υπερορία ευρισκόμενους. Κάτι άλλαξε από τότε. Οχι πάντως χωρίς επιμονή και πείσμα πολλών από εμάς, καθημερινών, μηδαμινών οντοτήτων.)
"και κάποιοι Γίγαντες Μίκηδες να λοιδωρούνται από το κάθε μειράκιο, και να απαξιώνονται σαν γραφικοί, από κάποιους Ισχυρούς της «γενιάς του Πολυτεχνείου»"
KAI MONO GI AUTO MPRAVO SAS
Συνοπτικά (λόγω περιορισμένου χρόνου):
Διαφωνώ στο κομμάτι περί κομματικοποίησης και πολιτικοποίησης (ομοίως έχω απαντήσει στου Συκοφάντη το κονάκι)
Δεν ταυτίζονται η πολιτικοποίση με τη κομματικοποίηση.
Στα υπόλοιπα συμφωνώ. Γέμισε η πιάτσα απο "παλαίμαχους" επαναστάτες που περνάνε ταμείο.
Φιλιά!
Πάω στην πορεία.
Όλοι με ρωτάνε γιατί.
Για τους ίδιους λόγους που πας σε μια κηδεία.
...
Δεν είναι ο αγώνας για τον αγώνα, αλλά ο αγώνας για κάποιο αποτέλεσμα. Και υποχρέωση του διαρκούς αγωνιστή είναι να βρίσκει πάντα πρόσφορο έδαφος για καλλιέργεια. Αδιάφορο πού. Ετσι κι αλλιώς, σπίτι μας και πατρίδα μας είναι όλη η Γη!
Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνεις, αλλά πολλές φορές, ενώ συμφωνώ με το γενικότερο πνεύμα των κειμένων σου, διαφωνώ σε λεπτομέρειες.
Ο Περικλής καλά τα έλεγε -- για την εποχή του, όμως. Σήμερα, η σιωπή και η μη "ενεργή" συμμετοχή αποτελούν δείγμα αξιοπρέπειας.
Όσο για το Μίκη, δεν έχει ανάγκη από κανένα μειράκιο να τον απαξιώνει ως γραφικό -- τα καταφέρνει μια χαρά κι από μόνος του, με ανόητες (και ψευδείς) δηλώσεις γκρίνιας όπως "τα έργα μου δεν παίζονται"...
Σε ευχαριστώ η γενιά η αποπροσανατολισμένη για το κείμενο..
Advocatus, Σ:)))
Divebomb, τον λατρεύω αυτόν τον άνθρωπο. Δεν είναι αλάθητος, σε καμμιά περίπτωση, και σε πολλά διαφωνώ μαζί του, αλλά είναι, επαναλαμβάνω, Γίγας πνευματικός.
Απολλώνια, Σ:)))
Φοίβο, ναι, πατρίδα μας είναι όλη η Γή. Και "καλύτερα να αγωνίζεσαι μάταια, παρά να ζεις μάταια"...
Cyrus φίλε μου, αν συμφωνούσαμε στα πάντα, θα ήταν το λιγότερο ύποπτο... την άποψή μου πάντως για τον Μίκη την είπα παραπάνω, στο σχόλιό μου στον/στην divebomb...
Κατερίνα μου, "οι άνθρωποι αυτοί ήτανε μιά κάποια λύσις"....
Σ;)
Πάλι τα υπονοούμενα μού άρχισες! Και άμα μάλιστα τα γράφεις και δις... ύποπτο αυτό, πολύ ύποπτο! (που έλεγε κι ο Γκιωνάκης).
Όσο για τη μη-συμμετοχή, Cyrus, ειδικά σε περιόδους σαν τη δική μας, που όλα τείνουν να πηγαίνουν προς τα πίσω, νομίζω ότι είναι ακόμα περισσότερο απαραίτητη, και η αποχή είναι ακόμα πιό αδικαιολόγητη.... εκτός από αυτό, το να μην ασχολείσαι είναι σχεδόν αδύνατο: Δεν χρειάζεται να ασχοληθεί ο πολίτης με τη διαφθορά, η διαφθορά θα ασχοληθεί αργά ή γρήγορα μαζί του, θα βρει τη διαφθορά και τη σήψη κάποιοα στιγμή μπροστά του, αφού ΟΛΟΙ οι τομείς του δημόσιου βίου έχουν μολυνθεί.
Ψυλλιασμένε μου να μην κάνεις παρέα με σκυλιά, έχουν εκτός από ψύλλους και τσιμπούρια.. Προτίμησε τα γατιά Σ:)
Τί υπονοείς ότι υπονοώ; Δεν σε εννοώ Σ;)
Πρόσθεσα ένα μικρό επετειακό δωράκι, κάτω κάτω...
Venceremos!
Καλό βράδυ
Κοίτα που εγώ, ο μια ζωή σκύλος, έχω αρχίσει και συχνάζω σε μαγαζιά γατιών! Πού βαδίζομεν;
"Δεν είναι ο αγώνας για τον αγώνα, αλλά ο αγώνας για κάποιο αποτέλεσμα", γαύγισα.
"καλύτερα να αγωνίζεσαι μάταια, παρά να ζεις μάταια", νιαούρισες.
Εδώ ψάχνω να βρω αν ο γάτος υπονοεί σαν όντα ελλειπή, το σκύλο.
(Σαλονικιός Γαυρόγατος..., τς, τς, τς!)
Αντιγράφω σχόλιό μου στο blog του Ν.Δήμου:
«Α, ρε, δικτατορία που χρειάζεται...»
(Ανωνύμου - τυπικού - Έλληνος, 2006)
...όπου, δυστυχώς, η παραπάνω συχνότατα εκστομιζόμενη ατάκα μας βεβαιώνει πως ο τότε αγώνας των φοιτητών δεν έπιασε τόπο - εκτός απ' αυτούς που μερίμνησαν να περάσουν από το ταμείο. Μια πορεία μας έμεινε, λειψή κι αυτή, και με την προβοκατόρικη ουρά της, να καμωνόμαστε πως «άμες δε γ' εσόμεθα πολλώ κάρρονες», λέμε τώρα... Θλιβεροί επίγονοι, ούtε το άσυλό μας δεν είμαστε άξιοι να περιφρουρήσουμε πια.
Και τελικά...για μια ακόμη φορά...μία από τα ίδια....
15 Νοέμβρη 1973
Μια ομάδα φοιτητών πηδάει μέσα στο προαύλιο του σχολείο και σκορπάει προκηρύξεις. Ξεσηκώνουν τους πάντες. Ξύνουμε τα βαμμένα με άσπρη μπογιά τζάμια των αιθουσών. " Κάτω η Χούντα. Κάτω ο Παπαδόπουλος". Ένας μαθητής στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου, κρατάει φλεγόμενη τη φωτογραφία του δικτάτορα. Ύστερα πηδάμε τα κάγκελα και τρέχουμε.
Στους δρόμους γύρω από την περιοχή του πολυτεχνείου γίνεται πόλεμος. Η πρόσβαση είναι σχεδόν αδύνατη. Αδύνατη...τίποτα δεν μπορούσε να σταματήσει τον ενθουσιασμό, το πάθος και τον πόθο μας να βρεθούμε δίπλα στα αδέλφια μας. Καταφέραμε από ολόκληρο σχολείο να φτάσουμε είκοσι. Ουρλιάξαμε, αφήστε μας να μπούμε, μας χτυπούν...
Οι πόρτες άνοιξαν.
Νύχτα της 15ης Νοέμβρη.
Γονείς παραγμένοι έξω από την πύλη κλαίνε, παρακαλούν, απειλούν, να γυσίσουμε στα σπίτια. Ο φοβερός μπαμπάς μου με την άγρια φάτσα του ηλιοκαμένου οικοδόμου, με ψάχνει με το βλέμμα τριγύρω. Φοβάμαι να εμφανιστώ. Του κρύβομαι. Ένας φοιτητής με ρωτάει γιατί κλαίω. Φοράω ακόμα την ποδιά μου. Του απαντώ πως ήρθε να με πάρει και δεν θέλω να φύγω. "Βγες τότε με θάρρος και πέστου το! Αυτό κάνουμε εδώ πέρα Ελένη! Μαθαίνουμε ν' αντιμετωπίζουμε τους φόβους μας!"
Βγαίνω. "-Φύγε πατέρα, άδικα ξεροσταλιάζεις εδώ πέρα. Κάνε ότι νομίζεις μετά, τώρα δεν πρόκειται να σ' ακούσω. Εδώ είναι το σπίτι μου..."
Πρώτη φορά είδα τον πατέρα μου να κλαίει. Στη ζωή μου όλη πρώτη φορά τον παλικαρά να δακρύζει.
"Ήρθα να σου πω παιδί μου, πως η καρδιά μου είναι μαζί σας. Φοβάμαι για όλους σας, τα πράγματα θ' αγριέψουν κι άλλο. Σύντομα και να το θέλεις δεν θα μπορείς να έρθεις στο σπίτι. Έλα μαζί μου τώρα, μη μας πεθαίνεις στην αγωνία.
-Λυπάμαι δεν μπορώ να το κάνω. Θα ήταν σαν να υπογράφω τη δήλωση που αρνήθηκες να υπογράψεις εσύ, ξέρεις..."
Ο πατέρας δεν μίλησε. Έσκυψε το κεφάλι κι έκλαιγε σιωπηλός ύστερα λες και κουβάλαγε στην πλάτη του τον γύψο της χώρας, απομακρύνθηκε με βήμα σπασμένο για να γυρίσει στο σπίτι.
16 Νοέμβρη 1973
Ξυπνήσα από τις φωνές και τα ουρλιαχτά. Ένα παιδί δίπλα μου προσπαθούσε να συγκρατήσει το αίμα που κυλούσε στα μάτια του. Μέσα στο προαύλιο δεν έβλεπες τίποτα. Παντού καμπνός κι αποκαϊδια. Μυρωδιά καμένων λάστιχων και μέσα. Οι μαθητές ελάχιστοι. Μου είπαν πως νωρίς το πρωί οι φοιτητές τους έβγαλαν έξω με την εντολή να γυρίσουν στα σπίτια τους. Έχουμε ξεμείνει καμιά δεκαριά. Μόλις μας πήραν είδηση με συνοδεία μας οδήγησαν στην έξοδο. Τρεις φοιτητές ανέλαβαν να μας περάσουν από τα μπλάκα των δρόμων. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι φαντάρους και μπάτσους με πολιτικά. Είχε κηρυχτεί στρατιωτικός νόμος. Οι τρεις φοιτητές μας είπαν ότι έριχναν στο ψαχνό ετούτοι εδώ. Πέσαμε πάνω σε ένα μπλοκο με τέσσερεις φαντάρους. Άνοιξαν, μας άφησαν να περάσουμε από την Σόλωνος να βγούμε προς το Ζάππειο. Οι φοιτητές μας άφησαν κάπου εκεί για να γυρίσουν. Μας ευχήθηκαν καλή τύχη και έφυγαν τρέχοντας. Τρέχοντας σκορπίσαμε προς το Ζάππειο. Μέσα εκεί βρεθήκαμε πάλι οι τρεις, τους άλλους τους είχαμε χάσει. Μέσα από στενά και άγνωστες γειτονιές γυρίσαμε με τα πόδια στα σπίτια μας.
Αρχίσαμε τα τηλεφωνήματα. Ποιοί έφτασαν; ποιοί έμειναν πίσω εκεί; Δυο είχαν δεν είχαν ακόμα δώσει σημεία ζωής.
Νύχτα της 17ης Νοέμβρη 1973
Μου τέλειωσαν οι μπαταρίες στο τρανζίστορ που κρύβω κάτω από το μαξιλάρι μου. Τρέχω στο στερεοφωνικό που έχει και ράδιο. "Μωρή τρελή θα τους ξυπνήσεις όλους!" μουγκρίζει ο αδελφός μου. Τον κοιτάζω. Έχει έναν μώλωπα κάτω από το μάτι του. "Την έφαγα με την πίσω του γκλοπ" μου λέει, χαμογελώντας ένοχα. Τον αγκάλιασα. Ανοίγουμε το ράδιο. "Εδώ πολυτεχνείο, σας μιλά ο σταθμός των ελεύθερων πολιορκημένων φοτητών, των ελεύθερων πολιορκημένων Ελλήνων..."
Ο πατέρας μπουκάρει μέσα άγριος με σκοπό να τα σταματήσει όλα τότε. Παγώνει στη φωνή της εκφωνήτριας. Παγωμένοι, ακίνητοι στις θέσεις μας ακούμε άλλον εκφωνητή. " Αδέλφια μας! Είμαστε αδέλφια, είμαστε αδέλφια! Είμαστε άοπλοι, άοπλοι! Ελληνικέ λαέ, Ελληνικέ λαέ, είμαστε άοπλοι, άοπλοι, το τανκ προχωράει απο την πύλη...
Σε γνωρίζω από την όψη, του σπαθιού την τρομερή..."
Βρεθήκαμε οι τρεις αγκαλιά δεν ξέρω πως. Ο πατέρας μας ζήτησε νερό με νεύματα.
Ο Μάριος, ο αγαπημένος μου δεν γύρισε σπίτι.
Ο Αντώνης ο ξαδελφός μου δεν γύρισε σπίτι.
Μια μακριά λίστα από παιδιά του πολυτεχνείου δεν γύρισαν τότε σπίτι.
Τα καλύτερα παιδιά κοιμήθηκαν υπο τους ήχους της ερπίστριας και οχι μόνο. Η οδός Μπουμπουλίνας αναστενάζει απ' άκρη σ' άκρη. Πόδια και χέρια σπασμένα, κεφάλια ανοιγμένα παίρνουν σειρά στην εκδίκηση.
Είμαι η Ελένη Μπάλιου.
Μαθήτρια της τρίτης γυμνασίου το 1973, ετών 16. Από οικογένεια μη δηλωσία πατέρα, μη δηλωσίας. Χωρίς εξοφλημένη επιταγή, ούτε εγώ, ούτε ο Νίκος που κουφάθηκε 100 % από τα δακρυογόνα, ούτε ο Αντώνης που γύρισε ένα μήνα μετά μόνιμα κουτσός από το αριστερό πόδι. Ούτε κανένας από την παρέα που μαζεύεται κάθε 15 Νοέμβρη για να γιορτάσουμε δήθεν τα γενέθλια του παιδιού, ενός παιδιού γεννημένου σε μια σημαδιακή ημερομηνία, όπου όλα άρχισαν, όπου όλα συνεχίζουν να αρχίζουν αγάπες μου.
Κανείς από την παρέα αυτή δεν αποκαταστάθηκε. Ο Νίκος κουφός, άριστος μουσικός το πάλαι ποτέ, δουλεύει σε ένα εργαστήριο κοσμημάτων μεροκάματο με την ώρα. Εγώ καθαρίστρια. Ο αδελφός μου, οικοδόμος μια δουλειά μια πείνα. Ο Αντώνης, πηρε τα μάτια του κι έφυγε. Να μη βλέπει, να μην ακούει...στην Αφρική.
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΗΓΑΜΕ ΣΕ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ μετά την πρώτη χρονιά. Είχαμε από τότε πάρει είδηση τι γίνεται.
Όμως αγάπες μου, ποτέ δεν πάψαμε να το κρατάμε ζωντανό μέσα μας, ποτέ δεν πάψαμε να θεωρούμε ζητουμενά μας τα ζητουμενά του, ποτέ δεν μάθαμε να υπάρχουμε αλλιώς και στα παιδιά μας, σήμερα, ποτέ δεν νιώσαμε πιο υπόλογοι, γιατί τα κρατάμε στην ανέχεια, ενώ μπορούσαμε κι εμείς...αλλιώς.
Αυτά, για να μη τα ισοπεδώνουμε όλα.
Σας φιλώ όλους.
Το πολυτεχνείο ζει γάτε μου, απλά δεν ζει μέσα στην εικονική πραγματικότητα του μέσου πολίτη και των δήθεν κουρασμένων επαναστατών. Φωλιάζει όμως σε πολλές καρδιές και όταν χρειαστεί θα δείς πως θα είναι εκεί που πρέπει.
Herinna μου, άφωνος. Φυσικά δεν περίμενα κάτι λιγότερο από εσένα...
Darth, μη νομίζεις, κι εγώ στο βάθος αισιόδοξος είμαι.
("τακ τακ εσύ, τακ τακ εγώ"....)
Και τού χρόνου.
Δημοσίευση σχολίου