«ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ»: Η ΕΝ ΨΥΧΡΩ ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΩΝ ΚΑΛΩΝ ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ
Είδα προχτές τη νέα ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου, με τους Σπύρο Παπαδόπουλο, Μαρία Ναυπλιώτου, Στάθη Λιβαθηνό, Μαρία Σολωμού, Βίκυ Παπαδοπούλου.
Σαν σεναριακή ιδέα, πολύ καλή: Ένας κλασικός Έλληνας αεριτζής μεσήλικας με γυναίκα και παιδιά, που ζει μέσα στο ψέμα σε όλους τους τομείς της ζωής του, με πετυχημένη πανεπιστημιακή καρριέρα (εδώ σταματά να είναι κλασσικός), με άπειρα λεφτά και με δύο μόνιμες μαιτρέσσες, μαθαίνει ότι πολύ σύντομα θα πεθάνει από καλπάζουσα λευχαιμία. Νιώθει λοιπόν έντονη την ανάγκη, πριν φύγει, να αποκαλύψει την αλήθεια σε όλους αυτούς που τόσα χρόνια συστηματικά εξαπατούσε. Ανακαλύπτει όμως προς μεγάλη του έκπληξη ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για τα κατορθώματά του, που έτσι κι αλλιώς δεν ήταν και πολύ κρυφά, και ότι η ζωή (για τους γύρω του) συνεχίζεται, και θα συνεχίζεται, μια χαρά, και χωρίς αυτόν.
Οι γυναίκες τής ζωής τού πρωταγωνιστή επιδεικνύουν τερατώδη αδιαφορία για τις αποκαλύψεις του, ένα έξυπνο σεναριακό εύρημα, όπως και η μεταξύ των περί τον πρωταγωνιστή σύσφιγξη των ερωτικών σχέσεων, εν απουσία του, σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς. Τα παιδιά όμως του οσονούπω μακαρίτη είναι παντελώς και τελείως αδικαιολόγητα απόντα, όχι παρόντα-απόντα, απόντα εντελώς. Αν εξαιρέσουμε μια πολύ σύντομη σκηνή μ' ένα τελείως αψυχολόγητο χαστούκι στην κόρη, στο θέμα των παιδιών υπάρχει ένα τεράστιο κενό, κενό προβληματικό, όχι κενό διαμαρτυρίας. Τέλος πάντων.
Σαν φωτογραφία, η ταινία είναι υπέροχη: όμορφες ραφινάτες γυναίκες, μια λαμπερή κι εντυπωσιακή Αθήνα, όμορφη φύση, ένας συνεχής βομβαρδισμός από όμορφες εικόνες.
Η μουσική του Κραουνάκη εξαιρετική και ταιριαστή. Εδώ όμως αρχίζουν τα σοβαρά προβλήματα: κάποιοι από τους στίχους των τραγουδιών, κάποια χορευτικά (ειδικά αυτό της δήθεν σέξυ νοσοκόμας), και όλα ανεξαιρέτως τα τελείως ασυντόνιστα playback των πρωταγωνιστών, είναι για γέλια και για κλάματα… μοιάζουν με κακές φάρσες τα σόλο τραγούδια, με οπτική επένδυση είτε σπασμωδική χορογραφία ασύνδετη με την μελωδία, ή παγωμένη και γραμμική, σε πλήρη αποσύνδεση από την κυματιστή μουσική. Σοβαροφανή μέχρι γέλιων, γελοία μέχρι κλαμμάτων… Όλα ανεξαιρέτως.
Όμως μια ταινία είναι κυρίως οι ηθοποιοί της και το σενάριό της. Το σενάριο κατά την γνώμη μου είναι πολύ δυνατό, αλλά οι πρωταγωνιστές μοιάζουν να συναγωνίζονται ποιός θα σκοτώσει καλύτερα το κείμενο. Ερμηνείες ρηχές και άχρωμες, φράσεις μονορούφι, κακοί τονισμοί, εκφράσεις άτοπες, χαζά μόνιμα εμπεδωμένα χαμόγελα κι ανάρμοστα γέλια... Οι ερμηνείες πολύ συχνά καταντούν δραματικές εκεί που θα έπρεπε να είναι ελαφρές, κι ελαφρές εκεί που θα έπρεπε να είναι σοβαρές. Ο αγαπημένος Σπύρος Παπαδόπουλος είναι ο γνωστός Σπύρος, ανθρώπινος, οικείος, ζεστός, άνετος, αλλά λίγος στα ζόρια, και ειδικά όταν πρόκειται να απαγγείλει φιλοσοφικές ατάκες. Μόνο η Μαρία Σολωμού διασώζεται ερμηνευτικά, κι αυτή όχι πάντα…
Συνοπτικά, το "Πεθαίνοντας στην Αθήνα" είναι μια ταινία που θα μπορούσε να είναι αριστούργημα, λόγω όμως των σοβαρών προβλημάτων που προανέφερα, καταντά σχεδόν να μην βλέπεται. Είναι και του ύψους και του βάθους, αλλά παρ' όλα αυτά αξίζει την προσοχή σας.
Δεν μετάνιωσα πάντως καθόλου που πήγα και την είδα, δείτε την κι εσείς. Στο σινεμά, όχι στο DVD!
μΑΎΡΟς γΆΤΟς
10 σχόλια:
Πολύ καλή και εμπεριστατωμένη η κριτική σου μαύρε γάτε. Την ταινία δεν την είδα γιατί δυστυχώς περίμενα να αντικρίσω αυτά ακριβώς που περιγράφεις. Καλές προθέσεις οι οποίες, ανεξήγητα, γίνονται τραγέλαφος από τον συμπαθέστατο και ταλαντούχο κύριο Παναγιωτόπουλο. Που ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω, πως δεν έχει την αίσθηση όλων αυτών των αντιφάσεων στα έργα του. Τουλάχιστον στη διάρκεια του μοντάζ ώστε να χρησιμοποιήσει την μεγάλη ψαλίδα...Αυτός η ο μοντέρ του... Στη διάρκεια δε των γυρισμάτων ο βοηθός, η γυναίκα του η οι ηθοποιοί του...
Αφου τις ταινίες τις γυρίζουν στα διαλείμματα των γυρισμάτων σήριαλ και τηλεπαιχνιδιών. Ερμηνείες στο πόδι. Fast Food. Πάω να δώ ελληνικό κινηματογράφο με τις καλύτερες προθέσεις και φεύγω με πονοκέφαλο. (Φυσικά υπάρχουν και οι ελάχιστες εξαιρέσεις)
Καμία σχέση με τον Νίκο Παναγιωτόπουλο αυτά που αναφέρεις boy winter.Ούτε με την τηλεόραση ούτε με τηλεπαιχνίδια έχει σχέση αυτός ο μοναχικός καβαλάρης. Οι καλές προθέσεις υπάρχουν σε αυτόν αναμφισβήτητα και έχει κάνει ταινίες σταθμό στον Νέο Ελληνικό κινηματογράφο. Απλά τα τελευταία χρόνια κάπου χάνεται ο έλεγχος... Ίσως, δεν ξέρω.
Xθες το απογευμα,συζηταγα το ιδιο θεμα,με τη παραγωγο της ταινιας που τυγχανει να τη γνωριζω.
Οταν της ειπα τη κριτικη μου για τη ταινια,τονιζοντας της,τις σοβαρες αδυναμιες που ειχε,εκεινη μου ειπε οτι προκειται για τη καλυτερη ταινια του Παναγιωτοπουλου.
Αν με τετοια στενα μυαλα,που βλεπουν μονο προς μια κατευθυνση,πιστευουν καποιοι οτι μπορουμε να εχουμε αναγεννηση στο Νεο Ελληνικο Κινηματογραφο,τοτε κανουν πολυ μεγαλο λαθος.
Παντως το θεμα του καρκινου,με την μορφη που το παρουσιασε...το σκοτωσε κυριολεκτικα στα 10 μετρα.
Τι αφήσα είναι αυτή; Πρέπει να είναι κάτι, χμ, πολωνέζικο; Πάντως λεει "Χωρίς τέλος".
Η όλη υπόθεση μού θυμίζει το παραμύθι "τα καινούργια ρούχα του Αυτοκράτορα,", θυμάστε, που ο βασιλιάς είναι θεόγυμνος αλλά τοιν έχουτν πείσει ότι φοράει τα πιό όμορφα κι αραχνοϋφαντα ρούχα.. χάνουν τη μπάλα λόγω της κολακείας και των ανειλικρινών τους παρατρεχαμένων.
Σύλβια, το πέτυχες! Εϊναι η αφίσα μιάς ταινίας του Κισλόφσκι.
Οι γονικές υποχρεώσεις μ' έχουν απομακρύνει από τη μεγάλη μου αγάπη, τον κινηματογράφο, γι' αυτό και δε βλέπω να βλέπω (!!!) την ταινία.
Ο Παναγιωτόπουλος είναι από τους καλύτερους σκηνοθέτες που έχουμε αν και οι τελευταίες του ταινίες μου έδιναν τη αίσθηση ότι κάτι λείπει (τα απαραίτητα λεφτά σίγουρα!)
Θα διαφωνήσω κάθετα Γάτε ότι «μια ταινία είναι κυρίως οι ηθοποιοί της και το σενάριό της». Έχουμε δει εξαιρετικές ταινίες με προσχηματικό σενάριο και με καθόλου ηθοποιούς! Φυσικά, ένα κακό σενάριο αρκεί για να κατασυτέψει μια ταινία, όπως κι οι κακές ερμηνείες, όμως ένα καλό σενάριο και καλές ερμηνείες δεν αρκούν να κάνουν μια ταινία καλή.
Γενικά, νομίζω ότι η κακοδαιμονία του ελληνικού σινεμά είναι τα μέτρια σενάρια, απόρροια, ίσως, του γεγονότος ότι συνήθως τα γράφουν οι ίδιοι οι σκηνοθέτες κι όχι σεναριογράφοι.
Κι όμως φίλε μου Βρένους τοι σενάριο της ταινίας αυτής δεν είναι κακό. Νομίζω ότι με λίγη παραπάνω προσοχή το αποτέλεσμα θα ήταν εξαιρετικό... άλλη μια ταινία λοιπόν στον "κύκλο των χαμένων αριστουργημάτων'....
Σ:)))
Δε διαφωνώ μαζί σου αγαπητέ geopav. Εκτιμώ τη δουλειά του Παναγιωτόπουλου. Οι "Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας" είναι από τις all time αγαπημένες μου. Απλά επισημαίνω μια τακτική που έχει να κάνει περισσότερο με τη νοοτροπία όλων των συντελεστών μιας ταινίας που γυρίζεται σε αυτή την έρμη Τηλεχώρα και λιγότερο με τη νοοτροπία του σκηνοθέτη.
Έχει δώσει μερικές ενδιαφέρουσες ταινίες ο Παναγιωτόπουλος , αυτή όμως δεν βλέπεται.Απίστευτες κοινοτυπίες,σκηνοθετικές ευκολίες που θα ταίριαζαν σε χαζοεμερικάνικες ταινίες, διάλογοι γραμμένοι στο πόδι. Οι ηθοποιοί δεν παίζουν με τις σιωπές και το σώμα αλλά απλώς εκστομίζουν φράσεις . Με λίγα λόγια σχεδόν απαράδεκτη. Άντεξα μόνο 20 λεπτά.
Δημοσίευση σχολίου