ΚΑΤΙ ΒΡΩΜΑΕΙ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΑΔίΑΣ

.

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΝΤΕΜΕΚ, ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ ΤΟ ΕΚΜΕΚ-ΤΟΥΜΠΕΚΙ

Διάβαζα χτες το εξαιρετικό "συγκεντρωτικό" κείμενο του Ροΐδη, και το χτεσινό κείμενο του raresteak, εύστοχο όπως πάντα, και νόμιζα πως διάβαζα δικά μου γραπτά.

Αυτές τις ημέρες οι δημοσιογράφοι συναγωνίζονται ποιος θα αποκαλύψει τη μεγαλύτερη βρωμιά στον δημόσιο βίο της χώρας μας, σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας: Άλλος ασχολείται με τα υψηλά κλιμάκια της διαφθοράς, πολιτικούς, εφοπλιστές, επιχειρηματίες, κυβέρνηση, ελεγκτικούς μηχανισμούς, άλλος με τα χαμηλά, διακινητές πετρελαιοειδών, δικαστές, αγρότες, κτηνοτρόφους, εμπόρους, πολεοδομίες, αστυνομικούς, γιατρούς, εφορίες, και δε συμμαζεύεται. Και από παντού αναδύεται μια απίστευτη μπόχα.

Κάποιοι λίγοι πονάνε αληθινά, και φωνάζουν την αλήθεια τους. Οι περισσότερες όμως φωνές που ακούγονται είναι είτε ξύλινες και ανόητες, είτε λαϊκιστικές και εκ του πονηρού: άλλοι φρίττουν δήθεν με τις αποκαλύψεις, άλλοι ζητούν, δήθεν για να σωθούμε, αλλά στην ουσία ζητιανεύοντας την ψήφο μας, νέα "μέτρα", που ποτέ δεν θα εφαρμοστούν (μέτρα ως συνήθως άστοχα κι υπερβολικά, κι επομένως εγγενώς καταδικασμένα, εγγενώς ανεφάρμοστα), άλλοι διαβεβαιώνουν ότι όλα έχουν λυθεί με την δική τους σωτήρια διακυβέρνηση και απλά χρειάζεται χρόνος για να φανούν τα αποτελέσματα. Δεν είναι σπάνιο να φωνάζει ο κλέφτης να φύγει ο νοικοκύρης, να «καταγγέλουν» τους πάντες οι ένοχοι, να εμφανίζονται σαν τιμητές της ηθικής οι πρωτεργάτες της ανωμαλίας.

Και η θλιβερή νεοελληνική πραγματικότητα γύρω μας παραμένει, απαράλλαχτη τόσα χρόνια: Υπάρχουν (και θα υπάρχουν), κυριαρχούν (και θα κυριαρχούν) γύρω μας και μέσα μας τα λαμόγια που λυμαίνονται τα πάντα, λαμόγια μικρά κα μεγάλα, από κατσαρίδες και ποντικούς, μέχρι ελέφαντες και φάλαινες. Και η σκληρή αλήθεια είναι πως πολύ λίγοι είναι εκείνοι που δεν έχουν τη φωλιά τους λερωμένη, έστω και λίγο, έστω και με ποντικοκούραδα.

Ήμουν προχτές σε μια παρέα όπου ένας φίλος, εξαιρετικό άτομο, μας διηγούνταν πώς τον σταμάτησε ένας αστυνομικός να τον γράψει για κράνος και πώς αυτός τού εξηγούσε γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν άδικο, την ώρα που γύρω υπήρχαν τόσα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, και με δεδομένο ότι το να μην φοράει κράνος δεν έβλαπτε κανέναν άλλον εκτός από τον ίδιο. Κάποιοι συμφώνησαν μαζί του. Την ώρα που τού έλεγα για την συζήτηση μου με τον φίλο μου τον Δανό νευροχειρουργό, που υποστήριζε ότι το να μην φοράς κράνος βλάπτει το κοινωνικό σύνολο, έστω και έμμεσα, επειδή αν χτυπήσεις άσχημα και επιζήσεις το κοινωνικό σύνολο θα επωμιστεί την πολυέξοδη νοσηλεία σου (κάτι που κι εγώ δεν δέχομαι), την ώρα λοιπόν εκείνη, πετάχτηκε ο Ευρωπαίος της παρέας (από το Κιλκίς), και είπε κάτι που με άφησε άφωνο:

«Ξέρετε γιατί δεν θα πάμε ποτέ μπροστά; Γιατί καθόμαστε τόση ώρα και συζητάμε κάτι, που για μια παρέα Γερμανών θα ήταν αυτονόητο: Ο Γερμανός θα πλήρωνε το πρόστιμο και δεν θα έβγαζε κιχ».

Κανείς δεν έβγαλε κιχ. ΕΊΧΕ ΑΠΌΛΥΤΟ ΔΊΚΙΟ.

Γιατί σε αυτήν την χώρα δεν σεβόμαστε τους νόμους; Φταίει που ούτε ο (αστυ)νόμος σέβεται τον πολίτη; Φταίει η ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων που μάς ωθεί προς την απειθαρχία και την κατ’ εκτίμηση εφαρμογή των κανόνων; Φταίει η Τουρκοκρατία; Φταίει η οικογένεια που δεν έχει Αρχές να μεταδώσει στα παιδιά της; Φταίει που στην Αγωγή του Πολίτη δεν υπήρχε βαθμός επομένως ούτε κα διάβασμα και που συνήθως αναπληρώναμε κάποια άλλη χαμένη ώρα, ας πούμε θρησκευτικά ή μαθηματικά; Φταίει το κακό το ριζικό μας; Φταίει ο Θεός που μάς μισεί; Φταίει το κεφάλι το κακό μας; Φταίει πρώτα απ’ όλα το κρασί;

Ό,τι και να φταίει, η νοοτροπία του μέσου Έλληνα απέχει πολύ από εκείνην του μέσου Ευρωπαίου, η ελληνική πραγματικότητα απέχει έτη φωτός από την αληθινή Δημοκρατία, και το νεοελληνικό Κράτος απέχει παρσέκ από την Ευνομούμενη Πολιτεία. Τόσο πολύ, που δεν ξέρω αν ποτέ θα μπορέσουμε να απαλλαχτούμε από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, και που κάποιους από εμάς μας εκνευρίζουν και μας στεναχωρούν τόσο βαθιά, που μάλλον μας είναι αδύνατον να ζήσουμε σε αυτήν την χώρα, όπου τα βουνά κοιλοπονούν και γεννάνε ποντίκια.



Και για να σάς προλάβω (δεν πρόλαβα τον φίλο Φοίβο στα σχόλια), σίγουρα υπάρχουν και πολύ χειρότερα. Σκοπός μου όμως δεν είναι να κλαφτώ για να παρηγορηθώ, ούτε να συγκρίνω την Ελλάδα με το Ιράκ ή με τη Νιγηρία, για να πω τί καλά που είμαστε (που όντως είμαστε). Την συγκρίνω, για καθαρά πρακτικούς λόγους, με τις χώρες που θα μπορούσα αντικειμενικά να επιλέξω για να ζήσω τα χρόνια που μού απομένουν, και να αναθρέψω τα τυχόν παιδιά μου. Γιατί δεν έχουμε πολλές ζωές να ζήσουμε, παρά μόνον αυτήν εδώ, και στην διάρκεια μιάς ανθρώπινης ζωής Η ΧΩΡΑ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ, τουλάχιστον όχι όσο θα ήθελα εγώ...

Οπότε είτε σκάμε από το κακό μας και πάμε στα θυμαράκια πριν από την ώρα μας,είτε προσαρμοζόμαστε στους κανόνες του παιχνιδιού, σκύβοντας το κεφάλι και ακολουθώντας το ρεύμα, είτε αλλάζουμε χώρα. Τόσο απλά.
.

.